Mijn man is een narcist
Nadat ik overal in dit forum gezocht heb, maar geen (aktueel) draadje vond die hier specifiek over gaat, besloot ik er zelf een te openen. Wel zie ik onder het onderwerp relaties veel verhalen van vrouwen die soortgelijke situaties in hun relatie meemaken, en mogelijk ook willen meeschrijven hier. Ik hoop dat dit voor hun een eye-opener zal zijn.
Na ruim twintig jaar huwelijk ben ik via het internet, via dit forum vooral, informatie over narcisme tegengekomen. Daardoor gingen er zoveel alarmbellen bij mij af, dat ik een paar boeken over dit onderwerp uit de bieb heb gehaald.
Ik heb verbijsterd het boek 'Narcistisch misbruik in de liefde' van Mjon van Oers zitten lezen en heb dat nog niet uit. Het was doodeng en bevreemdend: alsof ik de karakterbeschrijving van mijn man las. Al die punten, al die gedragingen, ik heb ze nooit eerder aan narcisme gekoppeld, ze zijn zo specifiek beschrijvend hoe het tussen man en mij gaat, dat ik het haast niet kan geloven.
Na de eerste lezing kwam de klap: dit gaat echt nooit veranderen. Mijn vader is een narcist (gediagnosticeerd) en zelfs mijn moeder heeft deze trekken, begreep ik al lezende (ik heb altijd gevonden dat zij en mijn man veel op elkaar leken). Om een lang verhaal kort te maken: ik ben aan het rouwen, aan het verwerken en heb het verdraaide moeilijk.
In het draadje over ontrouw past dit niet helemaal en voel ik me wat dit aangaat wat misplaatst en onbegrepen. Het zijn stuk voor stuk lieve vrouwen die meeschrijven, maar dit is een specifiek soort probleem naast ontrouw waarmee ik niet teveel in die draad wil meedoen, omdat het daarvoor te heftig is. Daarom zoek ik hier een plaats waar al de vrouwen die ik tot nu toe in de rubriek 'relaties' al ben tegengekomen ook kunnen komen uitwisselen, met als doel elkaar te helpen en adviezen te geven hoe hiermee om te gaan. Ik heb vrouwen gelezen die het weten van hun man, maar ook vrouwen waarvan ik het sterk vermoed, maar die het nooit benoemd hebben.
Je komt daar in je eentje niet uit. Of je nu blijven wilt of weggaan, zonder elkaars hulp redden we het niet. Daarom hoop ik dat we elkaar hier kunnen ontmoeten.
Puinhoop schreef op 08-12-2021 om 18:07:
Hè, nou luister ik naar Calexico en wordt toch ineens weemoedig😕 Alsof ik mezelf ineens in de toekomst zie, hiernaar luisterend en beseffend dat ik die muziek en vele anderen heb leren kennen dankzij hem. En hem dan mis.
Maar heel raar: niet hèm, of wat we hadden, eigenlijk. Maar wat ik had gewild, wat er had moeten zijn, kunnen zijn. Als we een normale relatie hadden gehad
Net als bij mijn vader als hij zou overlijden; ik zou verdrietig zijn, maar niet om hem, maar om de vader-dochter relatie die er nooit was geweest.
Ik weet niet of er ooit nog eens iemand leest hier, maar herken je dit, als je gescheiden bent? Of van je ouders?
Volgens mij is dit een soort levende rouw. Ik herken het van mijn scheiding. Afscheid van een verleden én van een toekomstbeeld.
MelaS, jij hebt hier nog niet eerder meegeschreven, wel? Was jouw ex een narcist? En anders is elke scheiding sowieso rouwen, hoor, om het verlies van een toekomst samen .
Puinhoop schreef op 08-12-2021 om 21:00:
Oei, MRI, ik moet zeggen dat ik die ijdele hoop, die jij formuleert, al heel lang niet meer heb.
Ja weet je, bij mij is het anders gelopen. Ik heb mijn verlangen naar echte verbinding nooit opgegeven. Daar ben ik nu blij om: ik weet wat mijn maat voor werkelijk relateren is en daar ga ik uiteindelijk niet onder. Het was er wel steeds even bij ons, de echte diepe zielsverbinding, altijd gevolgd door totale afwijzing en daardoor kwam ik in een cyclus terecht van hoop en teleurstelling. Maar toen dat een zich herhalend patroon bleek, hij ook nog vreemd ging en zaken niet verbeterden, heb ik de hoop opgegeven en ben ik no contact gegaan. Hoewel het me pijn doet omdat er wel degelijk ook liefde en waardering was, van twee kanten, zag ik dat deze man niet tot een relatie in staat is. Dat zei hij zelf trouwens ook op den duur, nadat hij heel veel therapeuten had bezocht.
Ik had geen kinderen met hem, we woonden zelfs niet samen en nog was het heel moeilijk me er van los te maken. Ik moet er niet aan denken aan hoe het geweest was als ik dat wel had gehad. Het zou mijn ondergang geweest zijn. Zijn ex heeft twee zelfmoordpogingen gedaan.
Maar goed, jouw man en mijn ex zijn twee verschillende mensen, niet alle narcisten hebben hetzelfde karakter, integendeel. Denk je ook niet eens aan autisme bij hem?
Hai MRI,
Het klinkt heel raar, maar ik vind het fijn om jou te lezen. Je schrijft heel prettig en ik kan er aan merken dat je inderdaad gericht bent op directe communicatie. Ik hou daar zelf ook erg van, en daarom is het dubbel frustrerend in de verbale tenniswedstrijd van een narcist terecht te komen 
Maar je hebt wel gelijk, geen twee mensen zijn hetzelfde. Hoewel ik zelf ook, eerlijk gezegd, meerdere malen aan het water heb gezeten met mijn dikke winterkleding, er over fantaserend naar beneden te zinken. In die tijden negeerde hij me stelselmatig, ik voelde me doodeenzaam en als je kinderen dan in de leeftijd komen dat ze de indruk wekken je nergens meer voor nodig te hebben, dan ga je je wel overbodig voelen 
Maar mijn verstand wint het gelukkig altijd, mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn kinderen, het besef dat er wel andere mensen zijn die van me houden, die ik hier heel veel pijn mee zou doen. En de gedachte da ik het hem niet gun om dan naderhand nonchalant daarover te doen, dat dat helemaal niets met hem te maken heeft, dat ik altijd al psychisch niet normaal ben geweest. *Zucht*
Maar ik ben heel blij dat jij het gezonde besef hebt (gehad ook destijds) dat wederkerigheid en een echte zielsverbinding geen utopia is, maar prima haalbaar in een relatie. En daarom die ziekmakende relatie hebt verbroken.
Ik denk dat wij uiteindelijk ook uit elkaar zullen gaan. Gisteren op een wandeling sprak ik mijn ongenoegen uit over het nooit aanraken bijvoorbeeld en zei hij dat hij dat pas deed als hij het ook zo voelde. Dan voel je dat dus al twee jaar niet meer, zei ik. En toen kwam er weer de bekende riedel uit; ja maar dat komt ook omdat jij weer meer aan je religie doet (is niet waar, nog altijd hetzelfde schema als we twee jaar geleden afspraken) dus dan neem ik afstand.
Precies hetzelfde excuus waarom hij was vreemd gegaan: dat lag ook aan mij. Dat zal hij niet zo blond durven zeggen, maar hij denkt het wel, dat hoor je tussen de regels door. Als jij maar dit, als jij maar dat, en ook nog dat, DAN zou ik van je kunnen houden. Toen ik nog rookte, als ik maar werkte, als ik maar dezelfde overtuigingen had als hij, als ik maar niet zo dramatisch veel emoties had etc etc. Kortom, als ik beantwoordde aan het ideaalbeeld wat hij in gedachten van me kleit, dan zouden we pas een goede relatie hebben.
En dat gaat nooit gebeuren natuurlijk, want dat ben ik niet, dat modelpoppetje uit zijn fantasie. Als hij niet van me houden kan of wil om wie ik zelf ben, dan houdt het gewoon op.
Weet je dat ik aanvankelijk op die wandeling eerst weer begon te geloven dat er dingen aan me mankeerden? Ik bedoel, natuurlijk bestaat een relatiedynamiek door de mentaliteit van twee personen, maar dit was buiten proportie. Pas de volgende morgen, toen alles ingedaald was, besefte ik dat dat opnieuw narcistisch manipuleren was geweest. Dat ik bijna weer dat vrouwtje aan het touwtje was, hengelend naar een beetje goedkeuring.
En dat ik gewoon al goed ben zoals ik ben. Ik weet dat ik me elke dag me tot tot uiterste inspan voor ons gezin, aan beide kinderen naar behoefte aandacht besteed, de huishouding zo netjes mogelijk voer, heel wat administratieve dingen uitzoek en regel, ik heb altijd dit voorop, en daar gaat de hele dag zo'n beetje aan op. Dus ik hoef mezelf niets te verwijten.
Het enige wat er voor zinvols uit dat gesprek kwam, was dat hij zich miskend voelde over zijn inspanningen. hij somde op wat hij het afgelopen jaar had gedaan, in huis, en of ik dat dan allemaal niet zag. Ik weet dat ik hem op die momenten zeker uitgebreid geprezen heb, dat hij zich toen dus zeker gewaardeerd moet hebben gevoeld, maar dat ik nu in dat gesprek mopperde over 'een jaar in bed liggen'. En dat dat hem stak. Dat was terechte kritiek, want dat was ene ongefundeerd oordeel van mij.
Verder word ik er vaak wat moedeloos van. Lezen, begrijpen, accepteren dat het niet anders is en ook nooit worden zal.
Puinhoop, weet je nu al wat je gaat doen? Blijven of gaan?
Eerder schreef je dit:
"Bij een scheiding zou dat weer gebeuren en ik verwacht dat ik er wel een jaar of twee aan kwijt ben, voor er weer wat rust in de tent komt. En ik wil niet weer jaren van ze missen. Daarom zou ik het liefst willen wachten tot ze hoog en droog op zichzelf wonen. Toen de oudste dan ook ineens opperde nog een vierjarige HBO-studie te kunnen doen, schoot ik even in paniek! Een nog langere termijn? Maar ik heb besloten dat ik daar niet op ga wachten. Hoe het dan ook gaan zal, als ik het niet meer trek, vertrek ik. Ik wacht alleen op de jongste en misschien niet eens, want ik denk dat die heel graag zou willen meeverhuizen"
Het komt natuurlijk nooit uit, een scheiding. Met de huidige woningmarkt is "hoog en droog op zichzelf wonen" een langdurige geschiedenis, en dan zal je zien, dan is de oudste bijna aan kinderen toe en dan komt het weer slecht gelegen. Waarom zou je met vertrekken moeten wachten tot je het niet meer trekt, als je al eerder hebt besloten dat de huidige situatie niet houdbaar is voor de lange duur?
Niet dat ik je naar een scheiding wil duwen, dat is uiteraard geheel je eigen keuze. Maar mijn idee is dit: ervan uitgaande dat je rond de 50 bent, heb je misschien nog 40 jaren voor de boeg. Als je van plan bent te scheiden, is ieder jaar dat je wacht een jaar minder leven zonder hem. En als leven zonder hem prettiger is dan leven met hem, is ieder jaar wachten dus een jaar verlies van een leven zonder die molensteen om je nek.
Om nog maar te zwijgen van het rampenscenario dat een van jullie twee hulpbehoevend wordt, want zie dan nog maar eens fatsoenlijk van elkaar los te komen
Scheiden is lijden, die twee jaar rottigheid lijkt me geen gekke schatting, maar of je de pleister er nou aftrekt nu je pakweg je 50 bent, of met 60 jaar, of 70, die twee jaar rottigheid hou je. Als je denkt dat je beter af bent zonder hem, zou ik die pleister er maar snel aftrekken, des te meer "eigen leven" heb je nog voor de boeg. Bovendien: hoe meer tijd je hebt na de scheiding, hoe meer eigen leven (met bijbehorend netwerk) je kunt opbouwen.
Je kan natuurlijk ook besluiten om te blijven met het besef dat de huidige situatie niet zal verbeteren. Maar de vraag is of je dat wil, en als het antwoord nee is, dan lijkt het mij verstandig om daarnaar te handelen.
Groeten,
Temet
Daar kan ik kort over zijn, Temet: je citeerde me al in de eerste alinea. Onze dochter heeft enorm veel last gehad van de sfeer in huis nadat hij vreemd was gegaan. Ze zat toen in haar tweede schooljaar en heeft bijna een gat in haar geheugen van die tijd. Aan het einde heeft ze keihard moeten werken om haar examen nog te halen.
Nu doet ze MBO, derdejaar, en hoewel dit niet is wat ze wil gaan doen in haar leven, wil ze wel haar diploma halen. En dat ga ik haar niet onnodig bemoeilijken. Een scheiding overkomt je niet, dat zet je zelf in gang, in dit geval. En dan vind ik dat voorkomen beter is dan genezen. Het is geen beslissing die ik alleen voor mijn eigen welzijn kan nemen, terwijl ik dat van haar negeer. Ben ik meer waard dan mijn dochter? Nee toch?
Overigens is het in onze contreien niet zo moeilijk om aan woonruimte te komen, dus daar zal het niet aan liggen. Ze staan allebei ingeschreven bij de woningbouw vanaf hun 18e en er zijn hier woningen genoeg.
Natuurlijk wil ik niet graag leven in zo'n relatie. Niemand kiest daar voor. Daar kom je in de loop der tijd achter, dat de zaken er zo voor staan.Maar gelukkig heb ik wel voldoende familie en vrienden met wie ik een gezonde, wederkerige relatie onderhoud. Mensen die me waarderen voor wie ik ben, waar ik mezelf bij kan zijn, voor wie ik op mijn beurt wat kan betekenen. De vele positieve gevoelens die dat teweeg brengt geeft een sterk tegenwicht aan wat ik in ons huwelijk mis. Je zou deze omgang kunnen beschouwen als een muur van gewapend beton tegen het ondermijnen van mijn eigenwaarde.
Daarnaast kan ik door het bestuderen van de literatuur over narcisme mijn man meer gaan beschouwen als een observatie-object dan als intieme partner. Het schept een zekere afstand. Natuurlijk klinkt dat enorm lullig, maar het is wel een manier om mezelf te beschermen tegen manipulaties. Ik ga zo vriendelijk mogelijk met hem om, probeer hem van mijn kant zeker vriendschappelijk, warm en met genegenheid te benaderen, maar ik laat de kleine gifpijltjes van vernedering niet meer tot me doordringen.
Begrijp je, Temet? Op deze manier is het nog best een paar jaar vol te houden. En het zou zomaar kunnen dat dan hij zelfs degene is die de scheiding in gang gaat zetten. De tijd zal het leren.Wat voor mij het belangrijkste is, is dat ik mezelf recht in de ogen kan blijven kijken. En als dat niet het geval zou zijn, zijn die 40 jaren van leven zonder hem ook niet meer zo groen.
Puinhoop schreef op 09-12-2021 om 00:00:
MelaS, jij hebt hier nog niet eerder meegeschreven, wel? Was jouw ex een narcist? En anders is elke scheiding sowieso rouwen, hoor, om het verlies van een toekomst samen .
In mijn omgeving is een (gediagnosticeerde) verborgen narcist. Vandaar dat ik dit met belangstelling volg en veelvuldig knik.
Hallo Puinhoop,
Ik heb veel mee zitten lezen. Niet alles. Maar de grote lijnen wel. Is je man gediagnostiseerd narcist? Want iemand die zijn huwelijk gewoon geen bal meer kan interesseren zal heel erg narcistisch overkomen. Ik heb ook heel lang in deze worsteling vastgezeten die jij hebt. Ik ben een man. En in mijn geval, dacht ik dat mijn vrouw de narcist was. Uiteindelijk kreeg ze een diagnose ASS (Asperger) en later, via mijn huisarts, en later via de familie van mijn ex-vrouw het uitsluitsel ; "Mijn ex-vrouw heeft borderline".
Als je alle diagnoses, verhalen etc leest, dan zal je er in vinden wat je wil vinden. En je zal alle bewijzen vinden die er op wijzen dat dingen die je probeert te diagnostiseren waar zijn. Maar maakt het wat uit wat diegene heeft? Borderline en Narcisme of welke psychische aandoening is een hel om als partner mee te leven. En de ene aandoening vs andere lijkt vaak op elkaar. Maar bedenk, als het zo is dat hij dat heeft, dat je met een psychiatrische patiënt samen leeft. Dat ga je niet opgelost krijgen.
Als je er van overtuigd bent dat hij narcist is (en dan niet wat de gemiddelde mens aan narcistische gedragingen heeft) maar de echte, dat problematisch is, ga je dan voorbereiden op je toekomst. Zorg dat je niet van de ene dag op de andere dag gillend je huis uit gaat rennen. Want dan ben je te laat. Dat heb ik meegemaakt. Je komt dan niet meer je huis in. En dus ook niet meer bij je spullen. Dus bedenk heel goed wat het is; en bereid je zonodig voor. En benader je partner niet meer met emotie. Daar zal hij uiteindelijk later of direct misbruik van maken.
Puinhoop. Ik ben inmiddels 5 jaar weg bij mij ex. Volledig communicatie afgesloten. Langzaam aam wordt ik weer mijzelf. Heel veel sterkte. Als je man echt is dat je zegt dat hij is, dan ga je dat nodig hebben.
Dank je wel, Robbie, voor je medegevoel. Wat rot voor je, wat je meegemaakt hebt. Idd, borderline en narcisme liggen dicht bij elkaar. Ass is echter minder kwaadaardig, minder bedoeld gemeen, dus nee, ik heb het eerst wel daarin gezocht, maar dat vind ik minder waarschijnlijk. Diagnose gaat er nooit komen, want hij heeft zelf geen probleern en hij redt zich maatschappelijk best goed. Dus die noodzaak zal zich nooit voordoen.
Maar mijn vader is gediagnosticeerd, mijn zus lijkt er sprekend op (heeft Borderline-diagnose) en het boek wat ik gelezen heb is een perfecte karakteromschrijving van mijn man. Alle mindfucks die hij gebruikt, vond ik erin terug.
Maar ik heb ook niet de illusie dat het ooit verandert, hoor.
Nogmaals, vreselijk wat jij hebt meegemaakt. Is het later ook niet meer gelukt mbv wijkteams/politie om je spullen terug te krijgen? Hoe kwam je vrouw zover dat ze zich überhaupt liet diagnosticeren?
Mijn emotie gaat niet meer zo diep als voorheen, dat laat ik niet meer toe. Alleen als ik alleen ben. En verder bereid ik me voor inderdaad. Een vriend heeft aangeboden om de belangrijkste spullen bij hem op te slaan, tijdelijk. Intussen zoek ik uit hoe ik er juridisch voor sta, wat ik allemaal voor veiligheid kan het inbpuwen. Ik weet wat ik verwachten kan, want ik heb gezien hoe de echtscheiding van mijn ouders ging. Jaren na dato nòg procederen om dingen waar hij geen recht op had. 25 jaar na de scheiding nog vol wrok zitten. Nee, het wordt geen makkie.
Hoe gaat het inmiddels met jou? Hebben jullie kinderen? Hoe hebben die eronder geleden?
Puinhoop schreef op 09-12-2021 om 22:54:
Dank je wel, Robbie, voor je medegevoel. Wat rot voor je, wat je meegemaakt hebt. Idd, borderline en narcisme liggen dicht bij elkaar. Ass is echter minder kwaadaardig, minder bedoeld gemeen, dus nee, ik heb het eerst wel daarin gezocht, maar dat vind ik minder waarschijnlijk. Diagnose gaat er nooit komen, want hij heeft zelf geen probleern
Maar mijn vader is gediagnosticeerd, mijn zus lijkt er sprekend op (heeft Borderline-diagnose) en het boek wat ik gelezen heb is een perfecte karakteromschrijving van mijn man. Alle mindfucks die hij gebruikt, vond ik erin terug.
Maar ik heb ook niet de illusie dat het ooit verandert, hoor.
Nogmaals, vreselijk wat jij hebt meegemaakt. Is het later ook niet meer gelukt mbv wijkteams/politie om je spullen terug te krijgen? Hoe kwam je vrouw zover dat ze zich überhaupt liet diagnosticeren?
Mijn emotie gaat niet meer zo diep als voorheen, dat laat ik niet meer toe. Alleen als ik alleen ben. En verder bereid ik me voor inderdaad. Een vriend heeft aangeboden om de belangrijkste spullen bij hem op te slaan, tijdelijk. Intussen zoek ik uit hoe ik er juridisch voor sta, wat ik allemaal voor veiligheid kan het inbpuwen. Ik weet wat ik verwachten kan, want ik heb gezien hoe de echtscheiding van mijn ouders ging. Jaren na dato nòg procederen om dingen waar hij geen recht op had. 25 jaar na de scheiding nog vol wrok zitten. Nee, het wordt geen makkie.
Hoe gaat het inmiddels met jou? Hebben jullie kinderen? Hoe hebben die eronder geleden?
Hoi Puinhoop,
(Vreselijke aanhef 
)
mhhh heel lang, en heftig verhaal. Ik probeer het kort te houden. Met mij gaat het veel beter. Het is echt heel slecht met mij geweest. Ik heb er ernstige lichamelijke klachten aan overgehouden door alle stress. Daar kom ik nooit mee van af. Psychisch. Het is heel slecht met mij geweest. Maar dat begint zich op te lossen. Ik herwin weer veel van mijn zelfvertrouwen. Ik ben 15 jaar getrouwd geweest en 24 jaar samen met die vrouw.
Met mijn kinderen gaat het 'goed'. Na een heleboel gedoe zijn mijn kinderen bij mij gaan wonen. Dat is inmiddels al weer 3 jaar zo. Ik heb mijn dochter bij KOPP aangemeld. Eerst online. Nu fysiek, met kinderen die ook te maken hebben met een ouder met psychiatrische klachten. Mijn dochter helpt dit heel erg, om te beseffen dat zij niet de enige is die een ouder heeft die niet in orde is, en dat het niet aan haar ligt. Ik hoop dat mijn zoon hier op mee lift. Want die heeft 'geen problemen' .
Mijn ex is enige tijd gedwongen opgenomen.... Dat was een rare situatie. Ondanks dat het natuurlijk vreselijk is dat iemand dit moet meemaken, was het voor ons een feestje. Eindelijk gebeurde er iets. En voor het eerst is het duidelijk: "Het ligt niet aan ons".
En dat is het rare en vreemde aan de hele situatie. Je denkt dat het aan 'jou' ligt. Niks is minder waar. Maar als je er midden in zit, dan overzie je het niet.
Onlangs heb ik met mijn ouders gebroken. Mijn vader en moeder hebben beide, hele sterke narcistische trekken. Misschien wel narcisten... Maar ik ben geen psycholoog die diagnoses stelt. In mijn familie is het 1 grote puinzooi.
Door alles wat ik heb meegemaakt, ben ik dingen anders gaan zien. Ik ben gaan inzien, hoe het komt dat ik zo een vrouw in mijn leven heb geaccepteerd. En wat men schrijft over relatie verslaafd is waar. Zonder hulp kom je daar bijna niet uit. Wat deze mensen met je doen (de narcisten) is echt misdadig.
Ik wil niet op de dingen vooruit lopen, maar toch het volgende:
Heb jij kinderen? Overweeg je bij hem weg te gaan? Zo ja... bereid je echt goed voor.... En laat je als het zover is niet meer raken.. Zorg dat je, als het zover is, bij mensen terecht kan. Heb je je al laten inschrijven bij de gemeente voor een woning? Doe dat. Ook al heb je die niet nodig. Anders sta je straks ineens echt op straat. En leg alle rare dingen vast in een dagboek. Met dat, tijd en 'bewijzen'. Als hij narcistisch is en er komt een gevecht, dan haalt hij echt alles uit de kast dat smerig is.
En bedenk dat je geestlijk uitgeput bent. Als er een gevecht komt, dan begin je die vermoeid. Bereid je daarop voor.
Puinhoop schreef op 09-12-2021 om 22:54:
Hoe kwam je vrouw zover dat ze zich überhaupt liet diagnosticeren?
Dat ging eigenlijk heel vreemd. Omdat ik een telefoon thuis opnam, en dat haar werk bleek te zijn, na een ziekmelding van haar, kwam ik met haar baas in gesprek. Haar werkgever accepteert haar ziekmelding niet. En vroeg op dat moment mij, of ik misschien bij een gesprek mee wilde komen, omdat ze met haar dat gesprek niet geregeld kregen. Toen kon mijn ex-vrouw niet meer terug. en ergens midden in het gesprek, met haar baaas, ziekte/verlof coördinator en de bedrijfsarts, die er toen ook al bij zat, constateerden we ineens "Ze is echt ziek". Maar niet de ziekte waarvoor ze zich ziek had gemeld. Toen ging het UWV zich ermee bemoeien. En van alle kanten werd ze bestookt, mee te werken aan een diagnose. ze was al 23 werkgevers daarvoor kwijt geraakt. En als dat gebeurde, krabbelde ze snel op. En zodra er iets van een zorgverlener in zicht kwam, dan had ze al weer ander werk. Maar nu kon ze niet meer terug. Dat heeft ze mij ook vreselijk kwalijk genomen. Ik ben blij dat het is gebeurd. Dat was het begin van de tunnel. Inmiddels zijn we aan het eind van de tunnel. Heeft allemaal ongeveer 8-9 jaar gekost... Maar goed... Nu is er duidelijkheid. En dat is zoveel waard........
Puinhoop schreef op 09-12-2021 om 22:54:
[...]Diagnose gaat er nooit komen, want hij heeft zelf geen probleern
Bedenk dat de diagnose Narcistische persoonlijkheidsstoornis (vrijwel) altijd gesteld wordt door observatie van de patiënt, zijn omgeving en door die omgeving te bevragen. Totaal gebrek aan zelfinzicht voorkomt dat benodigde informatie van de patiënt zelf komt.
Puinhoop schreef op 09-12-2021 om 20:32:
En dan vind ik dat voorkomen beter is dan genezen. Het is geen beslissing die ik alleen voor mijn eigen welzijn kan nemen, terwijl ik dat van haar negeer. Ben ik meer waard dan mijn dochter? Nee toch?
Tja ik weet het niet... nu is je dochter ouder dan toen. Wis niet uit wat een ongelukkige moeder en een vader die de moeder met weinig respect behandelt, met een meisje kan doen. Toen, na het uitkomen van het vreemdgaan, was er vers trauma, nu is er jarenlang jezelf op zij zetten. En dat mag ingeruild worden, voor kracht en energie die niet verloren gaat aan een (waarschijnlijke) narcist.
Dat kan het meisje ook het voorbeeld geven van: je kan er uit stappen. Je hoeft je niet altijd te blijven opofferen voor de ander en altijd maar zijn shit te eten. (zij zal ook wel zien hoe haar vader in elkaar zit) Iets wat jij wel doet voor je dochter. Nee je bent niet meer waard dan zij, maar ook niet minder. Bedenk dat kinderen vaak meer internaliseren hoe de ouder zichzelf behandelt dan hoe zij het kind behandelt. Als jij je opoffert voor haar geef je het voorbeeld dat ze zich moet opofferen in een relatie die je pijn doet.
Daarnaast kan ik door het bestuderen van de literatuur over narcisme mijn man meer gaan beschouwen als een observatie-object dan als intieme partner. Het schept een zekere afstand. Natuurlijk klinkt dat enorm lullig, maar het is wel een manier om mezelf te beschermen tegen manipulaties. Ik ga zo vriendelijk mogelijk met hem om, probeer hem van mijn kant zeker vriendschappelijk, warm en met genegenheid te benaderen, maar ik laat de kleine gifpijltjes van vernedering niet meer tot me doordringen.
Grey rock gaan werkt het beste als je niet al te veel met die ander te maken hebt, niet samen woont. Hem of haar af en toe ziet en weer tot jezelf kan komen. Jij zit voortdurend in zijn invloedssfeer. Dat gaat verder dan af en toe manipulaties en niet lief doen wat je van je af kan laten glijden om weer alleen thuis op te laden. Dat is een voortdurende afwijzing van wie jij bent als persoon. Ik merk aan je berichten hier en in het andere draadje dat je wel degelijk geraakt wordt door zijn opmerkingen en gedrag. En daar is niets mis mee. Je bent een mens met gevoelens en natuurlijk word je geraakt door onverschilligheid en vijandigheid. Jij bent de normale hier, hè?
Ik merk ook dat je er nog steeds niet over uit kan dat iemand zo kan doen en zo kan zijn terwijl jij zoveel liefde in je hebt (gehad) voor de ander. Ook dat kan ik heel goed begrijpen van je, ik snap het zelf ook nog steeds niet van de narcistische mensen in mijn leven. Maar... het vreet wel aan je om daar steeds mee bezig te moeten zijn. Er verontwaardigd over te zijn alsof je steeds toch tot de conclusie moet komen voor jezelf dat er toch echt een emotioneel steekje los is bij je man. Om vervolgens weer te zeggen dat het reuze meevalt want hij is een keer lief tegen zijn moeder. Je blijft in de emotionele achtbaan. Ik zie dat je (hier althans) er veel energie in blijft steken. Energie die ook naar jezelf en je kinderen zou kunnen gaan. Maar dat kan dus alleen als je úit de situatie bent, anders blijft het triggeren.
Klopt mijn observatie als ik zeg dat ik merk dat je dingen meer op ideeën van 'hoe het moet' (vanuit de religie of 'hoe je kinderen moet opvoeden') dan vanuit je gevoel voor jezelf en je eigenwaarde? Toch moet je het van het laatste hebben, ook in de toekomst. Dan wordt het gras pas groen,ook in retrospectief omdat je naar je eigenwaarde hebt gehandeld en niet naar een idee van 'hoe het moet'. Ik besef me dat dit zware kost is, want ik zie een vrouw die zo haar best heeft gedaan (en nog steeds doet) er voor iedereen te zijn maar waarvoor kiezen voor haar eigenwaarde de grootste opgave lijkt te zijn.
Nog een laatste iets wat me opvalt: je weet zeker dat je op een gegeven moment weg wilt. Maar weet je man dat ook? Ik zou me namelijk nogal bedonderd voelen als iemand al jaren van plan is m te peren maar het uitzit voor de kinderen. En ik kan me ook voorstellen dat hij dat weer naar zijn kant redeneert als hij bijvoorbeeld weer vreemd zou gaan "ja ze is alleen nog bij me voor de kinderen". (en dan vals zijn eigen rol weglaat). Maar goed het gaat niet om zijn toekomstige redeneringen maar meer: als je dit in je achter en voorhoofd hebt, dan is er toch al geen huwelijk meer. Denk je dat de kinderen dat niet voelen?
alle liefs en sterkte, MRI
MRI schreef op 10-12-2021 om 10:06:
[..]
Grey rock gaan werkt het beste als je niet al te veel met die ander te maken hebt. Hem of haar af en toe ziet en weer tot jezelf kan komen. Je zit voortdurend in zijn invloedssfeer. dat gaat verder dan manipulaties en niet lief doen. Dat is een voortdurende afwijzing van wie jij bent als persoon.
Hallo Allen,
Ik ben het hier met MRI volledig mee eens. Als je echtgenoot een vreemde zou zijn, dan gaat je dat misschien lukken. Hoewel een psycholoog zelf intervisie heeft om te voorkomen dat hij/zij te diep meegezogen wordt in de donkere krochten van een patient. In dit geval een Narcist.
Ga genieten van je leven. Je moet niet de psycholoog van je man te zijn. En je bent een relatie met elkaar begonnen omdat het een aanvulling op jou zou moeten zijn. Maar dit lijkt mij niet leuk.
Geloof me. Het leven is heel erg kort. Ik had het je hierboven niet willen zeggen.
Het omgaan met dit soort mensen is echt heel erg ongezond; Ik heb van alle stress 4 x een hartstilstand gekregen. Totdat het zover was, wist ik niet dat ik lichamelijk aan het aftakelen was. Elke zorgverlener, cardioloog en huisarts die iets van mijn verhaal hoort, die is er van overtuigd dat de stress de oorzaak is van mijn hartfalen. Je wordt er dus niet alleen verdrietig van. Het is ook nog eens heel erg ongezond.
Ik leef heel erg met je mee. Ik zou willen dat op deze aarde, dit soort mensen niet bestonden..
MelaS schreef op 10-12-2021 om 09:21:
[..]
Bedenk dat de diagnose Narcistische persoonlijkheidsstoornis (vrijwel) altijd gesteld wordt door observatie van de patiënt, zijn omgeving en door die omgeving te bevragen. Totaal gebrek aan zelfinzicht voorkomt dat benodigde informatie van de patiënt zelf komt.
Niet noodzakelijkerwijs hoor. Mijn ex gaf het grif toe, gebruikte het zelfs om zielig te doen. Laten we oppassen met dit soort narrative over narcisten want dat kan veroorzaken dat een heleboel mensen denken 'oh maar hij geeft toe dat hij problemen heeft, dus dan zal het wel mee vallen'. Heb ik gedacht. Fout. Grote fout.
luister ook dit:
