Mijn man is een narcist
Nadat ik overal in dit forum gezocht heb, maar geen (aktueel) draadje vond die hier specifiek over gaat, besloot ik er zelf een te openen. Wel zie ik onder het onderwerp relaties veel verhalen van vrouwen die soortgelijke situaties in hun relatie meemaken, en mogelijk ook willen meeschrijven hier. Ik hoop dat dit voor hun een eye-opener zal zijn.
Na ruim twintig jaar huwelijk ben ik via het internet, via dit forum vooral, informatie over narcisme tegengekomen. Daardoor gingen er zoveel alarmbellen bij mij af, dat ik een paar boeken over dit onderwerp uit de bieb heb gehaald.
Ik heb verbijsterd het boek 'Narcistisch misbruik in de liefde' van Mjon van Oers zitten lezen en heb dat nog niet uit. Het was doodeng en bevreemdend: alsof ik de karakterbeschrijving van mijn man las. Al die punten, al die gedragingen, ik heb ze nooit eerder aan narcisme gekoppeld, ze zijn zo specifiek beschrijvend hoe het tussen man en mij gaat, dat ik het haast niet kan geloven.
Na de eerste lezing kwam de klap: dit gaat echt nooit veranderen. Mijn vader is een narcist (gediagnosticeerd) en zelfs mijn moeder heeft deze trekken, begreep ik al lezende (ik heb altijd gevonden dat zij en mijn man veel op elkaar leken). Om een lang verhaal kort te maken: ik ben aan het rouwen, aan het verwerken en heb het verdraaide moeilijk.
In het draadje over ontrouw past dit niet helemaal en voel ik me wat dit aangaat wat misplaatst en onbegrepen. Het zijn stuk voor stuk lieve vrouwen die meeschrijven, maar dit is een specifiek soort probleem naast ontrouw waarmee ik niet teveel in die draad wil meedoen, omdat het daarvoor te heftig is. Daarom zoek ik hier een plaats waar al de vrouwen die ik tot nu toe in de rubriek 'relaties' al ben tegengekomen ook kunnen komen uitwisselen, met als doel elkaar te helpen en adviezen te geven hoe hiermee om te gaan. Ik heb vrouwen gelezen die het weten van hun man, maar ook vrouwen waarvan ik het sterk vermoed, maar die het nooit benoemd hebben.
Je komt daar in je eentje niet uit. Of je nu blijven wilt of weggaan, zonder elkaars hulp redden we het niet. Daarom hoop ik dat we elkaar hier kunnen ontmoeten.
MRI schreef op 10-12-2021 om 10:06:
[..]
Nog een laatste iets wat me opvalt: je weet zeker dat je op een gegeven moment weg wilt. Maar weet je man dat ook? Ik zou me namelijk nogal bedonderd voelen als iemand al jaren van plan is m te peren maar het uitzit voor de kinderen. En ik kan me ook voorstellen dat hij dat weer naar zijn kant redeneert als hij bijvoorbeeld weer vreemd zou gaan "ja ze is alleen nog bij me voor de kinderen". (en dan vals zijn eigen rol weglaat).
Is dat dan nog belangrijk om eerlijk met deze man te zijn? Ze krijgt de volle bak shit toch wel. Dan kan je maar beter ergens echt schuld aan hebben. Dat is dan voor het eerst dat hij echt gelijk heeft.
Robbie001 schreef op 10-12-2021 om 10:52:
[..]
Is dat dan nog belangrijk om eerlijk met deze man te zijn? Ze krijgt de volle bak shit toch wel. Dan kan je maar beter ergens echt schuld aan hebben. Dat is dan voor het eerst dat hij echt gelijk heeft.
Misschien niet, zeker niet voor hem, maar ts heeft normen en waarden hoog in haar vaandel, dus voor haarzelf kan het een argument zijn om eerlijk te zijn. Geen kwaad met kwaad vergelden, dat werk. Maar je zult in mijn zelfde posting gelezen hebben dat er voor mij veel andere en veel zwaarwegender redenen zijn om de boel op te breken: het voortdurend ondermijnen van haar eigenwaarde, de energie die zij moet steken in het volhouden, het voorbeeld wat ze kan stellen voor haar dochters om voor zichzelf op te komen.
het gaat om het geheel: In een situatie blijven zitten waar je voortdurend wordt ondermijnd en waar je zeker uit weg wilt maar dat onder de pet houden. Dat is een mijnenveld. Ook voor je eigen gevoelsleven.
Overigens zal hij, voor zover ik narcisten ken, alles uit de kast trekken als ze écht voor haarzelf gaat kiezen. En dat zal eerst een bak shit zijn en daarna flemen en proberen haar terug te krijgen. Want reken maar dat hij ook gevoed wordt door haar energie en dat zal missen (tenzij hij direct andere feed heeft, maar dan nog). Misschien zelfs zijn euvele gedrag toe zal geven en naar een therapeut gaan. God helpe de vrouw die dan denkt dat er toch wat veranderd is en naar hem terug gaat. Dan heeft hij weer een nieuwe manipulatie strategie gevonden (zoals nu als hij even lief doet naar iemand) Maar goed, zover is het nog niet
"Ik zou me namelijk nogal bedonderd voelen als iemand al jaren van plan is m te peren maar het uitzit voor de kinderen"
Ja, dat lijkt me ook, maar is er een alternatief? Als je in een huwelijk zit dat je al hebt opgegeven maar je hebt om allerlei redenen besloten dat nu niet het goede moment is voor een vertrek en dat je beter nog een jaartje (of meer) kan wachten wat bereik je dan met eerlijkheid? Als je ervan uitgaat dat wat jij van de ander wil er toch niet meer gaat komen - en dat is de situatie waar Puinhoop zich in bevindt - wat schiet iemand er dan mee op als je zegt "ik ga weg, maar nu nog niet, pas over een jaar/als de jongste meerderjarig is/als de jongste is afgestudeerd (noem maar op)? Man gaat niet veranderen. Man gaat ook niet blijer zijn met 2 jaar eerlijkheid en daarna pas een scheiding. Het kan natuurlijk uitlokken dat de ander de scheiding in gang zet, en dat zou voordelen kunnen hebben, maar daar is Puinhoop niet op uit. En helemaal funest is het natuurlijk als je je vertrek afhankelijk maakt van een ontwikkeling die beïnvloedbaar is door het kind(zoals "als Miepje op zichzelf woont"), want dan weet kind dat wat hij/zij doet de scheiding bespoedigt of juist vertraagt en die last wil je niet op je kind leggen.
Ik zie eigenlijk maar éen situatie waarin het verstandig is om je vertrek vroegtijdig aan te kondigen, en dat is als de ander een ingrijpende stap in zijn leven wil zetten waarin jij ook betrokken moet worden. Een verhuizing, of emigratie, of een nieuwe vlam die hij wel wil opgeven om het huwelijk nog een kans te geven. Dan is het wel zo eerlijk om te zeggen "nou, van mij hoeft het toch al niet meer, dus als je iets anders wil gaan doen, ga je gang, ik ga niet met je mee". Maar als dat niet aan de hand is en je toch al hebt besloten pas over enige tijd te willen vertrekken, dan denk ik dat het beter is die plannen voor je te houden, want met al te grote openheid is echt niemand geholpen. Bijkomend voordeel in dit geval, waarin Puinhoop ervan uitgaat dat man haar niet echt netjes zal behandelen, is dat je rustig je voorbereidingen kan treffen en dingen (papieren, eigen banktegoeden) veilig kan stellen.
Groeten,
Temet
Temet schreef op 10-12-2021 om 11:56:
"Ik zou me namelijk nogal bedonderd voelen als iemand al jaren van plan is m te peren maar het uitzit voor de kinderen"
Ja, dat lijkt me ook, maar is er een alternatief? Als je in een huwelijk zit dat je al hebt opgegeven maar je hebt om allerlei redenen besloten dat nu niet het goede moment is voor een vertrek en dat je beter nog een jaartje (of meer) kan wachten wat bereik je dan met eerlijkheid?
Nee ik ben met je eens dat dat nou ineens in de groep gooien geen nut heeft. Maar het gaat mij meer om het geheel: ook al is man een niet-empatische botterik: hij zal dat ook voelen en de kinderen zullen het ook voelen en voor jezelf lijkt het me ook lastig zo te leven: met een been in een toekomst zonder hem en het andere in het huidige gezinsleven.
Je isoleert mijn uitspraak over bedonderd voelen maar ik bedoel het ook ihkv dat TS best een hoog moreel besef heeft ten aanzien van huwelijk en kinderen maar dat dit dan maar moet kunnen. Geen oordeel van mijn kant evenwel, meer iets van: ja je maakt het jezelf erg moeilijk. Wat jij schetst zou een uitkomst zijn, maar ts kan ook zelf stappen ondernemen. Wat is er tegen om zonder verwijten te zeggen "dit werkt niet meer voor mij en wat ik zo zie voor jou ook niet". waarbij ik me kan voorstellen dat kinderen die het naar vinden alleen bij papa te moeten verblijven, een argument zijn om het toch uit te stellen. Maar ik weet niet of dat zo is bij Puinhoop.
MelaS schreef op 10-12-2021 om 09:21:
[..]
Bedenk dat de diagnose Narcistische persoonlijkheidsstoornis (vrijwel) altijd gesteld wordt door observatie van de patiënt, zijn omgeving en door die omgeving te bevragen. Totaal gebrek aan zelfinzicht voorkomt dat benodigde informatie van de patiënt zelf komt.
Mela, daar heb je gelijk in. Een narcist met zelfinzicht vind je zo snel niet. En jij kent iemand met verborgen narcisme. Dat is hier ook het geval: het is heel subtiel. Hij kan heel lang heel vriendelijk en redelijk zijn, maar af en toe lijkt het alsof er een andere persoonlijkheid tevoorschijn komt. Naar de buitenwereld charmant en innemend, maar niemand kent hem zo goed als de eigen partner.
Dat maakt het ook verwarrender, want je houdt altijd hoop dat die 'normale' kant de overhand zal nemen. Dat is de kant waar je nog steeds veel van houdt. Het is die andere, zwarte kant, die onnavolgbaar koude niet-empathische kant, waar je koud van wordt.
In Robbies geval was zijn ex een heel duidelijke, zgn. 'openlijke' narciste, zoals mijn vader ook was. Veel bravoure, steeds haar baan kwijtraken, vaak een hele show opvoeren voor de buitenwereld en intussen schulden maken e.d. Dat is een heel ander type dan de zgn. 'covert narcist'. En zelfs dan nog zijn er wel degelijk gradaties in de mate van ziekte of gestoord gedrag. Ik blijf altijd een beetje hopen dat zijn goede kant 'overwint', en ga zeker nog eens een onderzoek doen naar vormen van autisme die bijvoorbeeld de botte kant verklaren.
Robbie001 schreef op 09-12-2021 om 23:40:
[..]
En ergens midden in het gesprek, met haar baas, ziekte/verlof coördinator en de bedrijfsarts, die er toen ook al bij zat, constateerden we ineens "Ze is echt ziek". Maar niet de ziekte waarvoor ze zich ziek had gemeld. Toen ging het UWV zich ermee bemoeien. En van alle kanten werd ze bestookt, mee te werken aan een diagnose. ..
Kijk, dat is een geluk bij een ongeluk geweest voor jullie. Zo kwam mijn vader er ook aan: hij wou zich graag laten afkeuren, toen voor manisch depressieve stoornissen. En zo ontdekte de psychiater dat narcisme bij hem een veel sterkere rol speelde dan MDS.
Jouw vrouw was extreem. Zo is mijn man niet. Feitelijk heb ik voor hem veel meer goede hoop dat bv. in geval van jouw ex of mijn vader of andere narcisten die ik in mijn leven heb meegemaakt. De bereidheid om dingen te onderzoeken zit er bij hem ook wel in. Natuurlijk heb ik de term niet laten vallen (want als ik wel juist zit, maakt dat meer kapot dan het toevoegt) maar gedrag veranderen is al wel vaker gelukt in het verleden. Dus helemaal wanhopig en vastberaden te scheiden ben ik ook niet 
Maar omdat hij het wel vaker laat vallen, als 'grapje', of we over en x aantal jaren nog wel bij elkaar zijn, kan het sowieso geen kwaad om me vast een beetje voor te bereiden.
Maar helemaal vast staat het niet hoor, dat we uit elkaar gaan. Het is gewoon iets waarvan ik vind dat ik er beter rekening mee kan houden, zodat ALS het zich voordoet, van zijn kant ook dus, ik beter weet waar ik aan toe ben. Je krijgt al genoeg emoties om mee om te gaan, dan scheelt het als de praktische kant je niet koud op je dak komt vallen.
MRI, ik denk dat ik jou even een persoonlijk berichtje ga sturen, want dat wordt te lang en gecompliceerd om hier te doen. Maar ik wil je wel graag hartelijk bedanken voor hoe jij alles ziet. Ik denk dat je op veel fronten gelijk hebt en ook heel goed ziet hoe de situatie voor mij is, en wat me, ook moreel, tegenhoudt. Je zegt enorm zinnige dingen. Dus in ieder geval heel hartelijk bedankt voor al je tijd en energie die je hierin hebt gestopt. Ik schrijf je z.s.m. een privé-bericht 
Puinhoop schreef op 10-12-2021 om 12:27:
MRI, ik denk dat ik jou even een persoonlijk berichtje ga sturen, want dat wordt te lang en gecompliceerd om hier te doen. Maar ik wil je wel graag hartelijk bedanken voor hoe jij alles ziet. Ik denk dat je op veel fronten gelijk hebt en ook heel goed ziet hoe de situatie voor mij is, en wat me, ook moreel, tegenhoudt. Je zegt enorm zinnige dingen. Dus in ieder geval heel hartelijk bedankt voor al je tijd en energie die je hierin hebt gestopt. Ik schrijf je z.s.m. een privé-bericht
Je bent meer dan welkom. Ik zeg het recht voor zijn raap maar ik heb geen oordeel over welke keuze dan ook, temeer omdat ik alles ook heb gedaan en meegemaakt. Dus schroom niet.
MRI schreef op 10-12-2021 om 10:32:
[..]
Niet noodzakelijkerwijs hoor. Mijn ex gaf het grif toe, gebruikte het zelfs om zielig te doen. Laten we oppassen met dit soort narrative over narcisten want dat kan veroorzaken dat een heleboel mensen denken 'oh maar hij geeft toe dat hij problemen heeft, dus dan zal het wel mee vallen'. Heb ik gedacht. Fout. Grote fout.
https://www.youtube.com/watch?v=IXkO5VhK5zQ&t=201s
luister ook dit:
Verborgen narcisme wordt naar buiten zelden "herkenbaar " getoond, alleen als er een duidelijk strategisch voordeel is voor de narcist; daarom ook die naam 
,. En in combinatie met een goed stel hersenen kan een narcist zijn leven lang verborgen blijven.
MelaS schreef op 10-12-2021 om 14:17:
[..]
Verborgen narcisme wordt naar buiten zelden "herkenbaar " getoond, alleen als er een duidelijk strategisch voordeel is voor de narcist; daarom ook die naam
ja is waar maar mijn ex was een verborgen narcist en gaf het ook toe
Puinhoop,
Ik vrees dat de schade aan jou en je kinderen alleen maar groter wordt als je nog langer blijft. Het enige wat je kunt doen is damage control. En dat zet pas zoden aan de dijk als je permanent uit de toxische omgeving bent. Je dochter zal zich (uiteindelijk) bevrijd voelen en dat dat is de beste investering in haar toekomst, waardoor ook haar opleiding en toekomstbeeld in een gezonder kader en realistischer perspectief kunnen worden geplaatst.
Ik ben slechts zijdelings betrokken bij de narcist in mijn omgeving maar ik weet wat de schade is bij die kinderen.
Beste Puinhoop. Ik schrijf met een zekere schroom deze reactie. Ik heb persoonlijk gelukkig nog nooit te maken gehad met iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Wel in mijn werk en ik ben het eens met Melas. De schade die je dochter krijgt als je blijft zou wel eens veel groter kunnen zijn. Je zegt dat ze heel veel last heeft gehad van de periode in huis toen je man vreemd ging. Maar ze is nu een paar jaar ouder. Bovendien is de situatie als jij gaat scheiden toch heel anders dan toen je samen bleef maar er een afschuwelijke sfeer in huis moet hebben gehangen. Dat is toch niet te vergelijken? Het is natuurlijk lastig om dit met je dochter te bespreken en jij moet de uiteindelijke beslissing nemen maar laat zij zich er wel eens over uit? Ik begrijp dat ze achter je staat als je wilt scheiden. Neem aan dat je het er met haar over gehad hebt...en wellicht meerdere keren. Kan het haar ook geen rust geven? Weet je zeker dat je hier goed aan doet en niet een reden zoekt om niet te scheiden of het maar voor je uit te schuiven. Ik lees hele tegenstrijdige berichten. Soms zeg je zelfs. ' ik weet niet zeker of ik wel ga scheiden'. Als zijdelings meelezer valt me dat echt op. Weet je wel zeker dat je blijft voor je dochter. Ik kan me ook zo voorstellen dat je zelfbeeld behoorlijk aan diggelen ligt ( of heeft gelegen) en je misschien eerst wat sterker moet worden. Maar gaat dat lukken als je bij je man blijft?? En nogmaals is het een terechte reden dat je blijft voor je kinderen. Als dat zo is dan oké en ik wil je niet tot een scheiding dwingen. Sterkte bij alles
Mela en Leene,
Nee, ik blijf niet alleen voor mijn dochter. En je hebt gelijk, ik ga erg heen en weer en begrijp dat dat verwarrend is voor lezers. Wat alles natuurlijk voor 'buitenstaanders' heel ondoorzichtig maakt, is dat jullie ook nooit met zekerheid kunnen zeggen wat mijn rol of bril is, hoe goed bedoeld en ronduit hartelijk, meelevend en bezorgd jullie ook kunnen reageren. Of wat mijn persoonlijke draagkracht is.
Voorbeeldje: ik begin onder ogen te zien dat de overgang wel eens begonnen kan zijn bij mij en dat kan een heel negatieve kijk op alles geven. Komt bij dat ik vrijwel jaarlijks kamp met winterdepressies. Het een wist het ander natuurlijk niet uit, maar het speelt wel mee.
Maar belangrijkste in zaak van dochter is, dat ze zelf duidelijk aangeeft dat ze het erg op prijs stelt als ik wil wachten tot ze haar diploma heeft. Ook zij neemt sommige van zijn reacties met een flink pak zout.
Tenslotte wil ik niet harteloos klinken, maar ze zijn 21 en 18. Ik denk dat als er sprake is van schade, het al te laat is. Daar zullen twee jaar niet veel op uitmaken. Wat ik wel zeker weet, is dat een scheiding enorm schadelijk voor ze gaat zijn.
En ik heb werkelijk griezelverhalen gelezen, hier en in boeken, en ik moet jullie eerlijk zeggen dat zo extreem als die mensen waren, mijn man niet is.
Ik waardeer jullie zorg zeer. Maar ik vrees dat er maar 1 is die echt achter de voordeur kan kijken Wel wil ik nu eindelijk de afspraak met die PO maken. Dat kwam er door andere afspraken steeds niet van.
P.S.: MRI: Het is juist omdat jij als één van de weinigen niet aandringt op een beslissing, maar de mijne respecteert, dat ik jou zo prettig vind in reageren.
Puinhoop schreef op 10-12-2021 om 17:36:
Mela en Leene,
Nee, ik blijf niet alleen voor mijn dochter. En je hebt gelijk, ik ga erg heen en weer en begrijp dat dat verwarrend is voor lezers. Wat alles natuurlijk voor 'buitenstaanders' heel ondoorzichtig maakt, is dat jullie ook nooit met zekerheid kunnen zeggen wat mijn rol of bril is, hoe goed bedoeld en ronduit hartelijk, meelevend en bezorgd jullie ook kunnen reageren. Of wat mijn persoonlijke draagkracht is.
Voorbeeldje: ik begin onder ogen te zien dat de overgang wel eens begonnen kan zijn bij mij en dat kan een heel negatieve kijk op alles geven. Komt bij dat ik vrijwel jaarlijks kamp met winterdepressies. Het een wist het ander natuurlijk niet uit, maar het speelt wel mee.
Maar belangrijkste in zaak van dochter is, dat ze zelf duidelijk aangeeft dat ze het erg op prijs stelt als ik wil wachten tot ze haar diploma heeft. Ook zij neemt sommige van zijn reacties met een flink pak zout.
Tenslotte wil ik niet harteloos klinken, maar ze zijn 21 en 18. Ik denk dat als er sprake is van schade, het al te laat is. Daar zullen twee jaar niet veel op uitmaken. Wat ik wel zeker weet, is dat een scheiding enorm schadelijk voor ze gaat zijn.
En ik heb werkelijk griezelverhalen gelezen, hier en in boeken, en ik moet jullie eerlijk zeggen dat zo extreem als die mensen waren, mijn man niet is.
Ik waardeer jullie zorg zeer. Maar ik vrees dat er maar 1 is die echt achter de voordeur kan kijken
Ik respecteer je keuzes maar het wel verstandig om al wat stappen te zetten voor het moment dat je op den duur toch besluit uit elkaar te gaan.
