Mijn man is een narcist
Nadat ik overal in dit forum gezocht heb, maar geen (aktueel) draadje vond die hier specifiek over gaat, besloot ik er zelf een te openen. Wel zie ik onder het onderwerp relaties veel verhalen van vrouwen die soortgelijke situaties in hun relatie meemaken, en mogelijk ook willen meeschrijven hier. Ik hoop dat dit voor hun een eye-opener zal zijn.
Na ruim twintig jaar huwelijk ben ik via het internet, via dit forum vooral, informatie over narcisme tegengekomen. Daardoor gingen er zoveel alarmbellen bij mij af, dat ik een paar boeken over dit onderwerp uit de bieb heb gehaald.
Ik heb verbijsterd het boek 'Narcistisch misbruik in de liefde' van Mjon van Oers zitten lezen en heb dat nog niet uit. Het was doodeng en bevreemdend: alsof ik de karakterbeschrijving van mijn man las. Al die punten, al die gedragingen, ik heb ze nooit eerder aan narcisme gekoppeld, ze zijn zo specifiek beschrijvend hoe het tussen man en mij gaat, dat ik het haast niet kan geloven.
Na de eerste lezing kwam de klap: dit gaat echt nooit veranderen. Mijn vader is een narcist (gediagnosticeerd) en zelfs mijn moeder heeft deze trekken, begreep ik al lezende (ik heb altijd gevonden dat zij en mijn man veel op elkaar leken). Om een lang verhaal kort te maken: ik ben aan het rouwen, aan het verwerken en heb het verdraaide moeilijk.
In het draadje over ontrouw past dit niet helemaal en voel ik me wat dit aangaat wat misplaatst en onbegrepen. Het zijn stuk voor stuk lieve vrouwen die meeschrijven, maar dit is een specifiek soort probleem naast ontrouw waarmee ik niet teveel in die draad wil meedoen, omdat het daarvoor te heftig is. Daarom zoek ik hier een plaats waar al de vrouwen die ik tot nu toe in de rubriek 'relaties' al ben tegengekomen ook kunnen komen uitwisselen, met als doel elkaar te helpen en adviezen te geven hoe hiermee om te gaan. Ik heb vrouwen gelezen die het weten van hun man, maar ook vrouwen waarvan ik het sterk vermoed, maar die het nooit benoemd hebben.
Je komt daar in je eentje niet uit. Of je nu blijven wilt of weggaan, zonder elkaars hulp redden we het niet. Daarom hoop ik dat we elkaar hier kunnen ontmoeten.
Thera schreef op 23-11-2021 om 23:41:
Als Puinhoop ruimte ziet om zich verbaler op te stellen en daarvan effect verwacht, kan het hinderlijk werken als er op wordt gehamerd dat dat bij een narcist geen effect heeft. Het zou tunnelvisie kunnen zijn.
Ja maar het kan natuurlijk ook de eeuwige wortel zijn die de naaste van de (eventuele) narcist zichzelf voorhoudt om maar weer door te gaan in de oneindige loop van hoop en wanhoop.
Ja, dat kan.
Misschien is het het beste die regels over omgaan met een narcist toe te passen die je ook op gezonde mensen zou kunnen toepassen. Nog niet de wat extremere zoals het volledig afsluiten van emotioneel contact. En dan te blijven observeren.
Als hij narcistisch is, is het belangrijk dit zo te gaan verwerken dat je je zelfbeeld niet laat opgaan in het zijn van een slachtoffer. Want je zult je jezelf dan juist nieuwe vaardigheden moeten leren om jezelf en je kinderen te helpen. Niemand anders gaat dat dan voor je doen.
Uit de observatie kan ook nog blijken dat hij iemand is met narcistische trekken, dan lijkt het me nog weer een ander verhaal met best een moeilijke afweging hoeveel energie je er dan in moeten steken ofwel hoeveel hoop op verandering je dan moet houden.
Thera schreef op 24-11-2021 om 14:10:
Ja, dat kan.
Misschien is het het beste die regels over omgaan met een narcist toe te passen die je ook op gezonde mensen zou kunnen toepassen. Nog niet de wat extremere zoals het volledig afsluiten van emotioneel contact. En dan te blijven observeren.
Als hij narcistisch is, is het belangrijk dit zo te gaan verwerken dat je je zelfbeeld niet laat opgaan in het zijn van een slachtoffer. Want je zult je jezelf dan juist nieuwe vaardigheden moeten leren om jezelf en je kinderen te helpen. Niemand anders gaat dat dan voor je doen.
Uit de observatie kan ook nog blijken dat hij iemand is met narcistische trekken, dan lijkt het me nog weer een ander verhaal met best een moeilijke afweging hoeveel energie je er dan in moeten steken ofwel hoeveel hoop op verandering je dan moet houden.
Tja hoe dan ook, ik denk dat in de situatie van Puinhoop het het beste zou zijn om goede individuele coach of psycholoog voor haarzelf te zoeken (bijvoorbeeld Petra van Deijl) die weet heeft van narcisme.
Uit de postings van de afgelopen tijd, krijg ik een gevoel bij haar van wanhoop, en dan weer hoop zoeken uit kleine dingen en weer switchen van mening om vervolgens weer te balen van allerlei zaken. Mijn observatie is, dat er onnoemelijk veel energie gaat zitten in dit hele proces. Energie die ze misschien beter voor haarzelf vrij kan maken. Op wat voor manier dan ook en hulp daarbij is geen overbodige luxe
Is een situatie anders zien hetzelfde als een ander bedriegen?
Puinhoop is teleurgesteld, maar dat is niet hetzelfde als iemand voorliegen. Haar man heeft eenvoudig een ander idee over huishoudelijke activiteiten zoals hoognodige boodschappen dan zijn vrouw in een tijd van ziekte en je lamlendig voelen.
Natuurlijk hadden ze kunnen overleggen en evt met een auto voor de wekelijkse boodschappen op uit te gaan zodat ze beiden op de dagen erna wat konden aansterken
of Puinhoop had een boodschappenlijst kunnen maken zodat hij gericht kon kopen
of Puinhoop had zoals Pinokkio al schreef, haar systeem kunnen aanpassen aan de situatie en niet voor vier dagen gaan halen maar zichzelf gemakkelijker maken.
Alles gaat en staat met ‘Doe dan je mond toch eens open’, iets dat voor beiden van toepassing is.
Grote kans dat de psycholoog hen dat ook zal meegeven. Eigenlijk is het zo jammer voor alle vier als het daarop zou vallen.
Mri, Thera en natuurlijk Puinhoop zelf. In het andere draadje lees ik deze schommelingen al zeker een jaar bij je puinhoop.
Kun je je mijn vorige post nog herinneren (in het draadje ontrouw volgens mij) toen had ik het over je eigenwaarde die je steeds meer verliest in de situatie, want het viel mij toen al steeds op.
Steeds kwam er een positieve wending en de post ernaar leek het wel uitzichtloos..
Het is mij zelfs zo op gaan vallen dat ik er al vanuit ging dat de dagen erop een bericht volgende wat ik voorspelde. ( gewoon in mijzelf he, ik observeer je niet hoor puinhoop maar ik zie het gewoon, ook omdat ik heel veel gelezen heb en nog steeds lees over psychologie, ik mag wel zeggen dat ik er enorm in gegroeid ben)
En Dit doet mij vooral denken aan mezelf, in de tijd dat ik nog door mijn roze bril keek, dus voor de ontrouw,
deed ik dit exact hetzelfde, een dag of een paar dagen voelde ik me diep teleurgesteld in bepaalde situatie's en de dag erna kwam de optimistische Miss weer de hoek om.
Die optimistische Miss die alles omzette in de Naïeve Miss.
Ik zeg niet dat je dit doet Puinhoop. Ik denk juist dat je het heel helder begint te zien.
Het nieuw paar ogen wat ik gekregen heb (waar ik toen vaak op doelde en niet uitgelegd kreeg!! ) jij nu ook hebt ontwikkelt.
Je hebt je ogen open gedaan en er is geen weg meer terug.
Je hebt een ronduit zeer moeilijke egoïstische man. Ik denk dat je er goed aan doet het advies op te volgen en ondersteuning te gaan zoeken voor jezelf en een weg gaat vinden in deze situatie. Want ik lees steeds heel, heel veel verdriet. En ik gun het je zo om gelukkig te zijn.
Ook al ken ik je niet, ik lees je al 3 jaar en ik geloof in je, je moet alleen nu nog in jezelf gaan geloven, lieve vrouw.
miss1984 schreef op 24-11-2021 om 22:56:
Je hebt je ogen open gedaan en er is geen weg meer terug.
Je hebt een ronduit zeer moeilijke egoïstische man. Ik denk dat je er goed aan doet het advies op te volgen en ondersteuning te gaan zoeken voor jezelf en een weg gaat vinden in deze situatie. Want ik lees steeds heel, heel veel verdriet. En ik gun het je zo om gelukkig te zijn.
Ook al ken ik je niet, ik lees je al 3 jaar en ik geloof in je, je moet alleen nu nog in jezelf gaan geloven, lieve vrouw.
Mooi gezegd, Miss.
Ik ben er stil van.
****
Dank je, Miss, en ook Thera en iedereen. Ja, ik moet hier hulp bij gaan zoeken. Het zuigt me leeg. Ik voel geen liefde meer.
Mijnmieder heeft me vroeger eens uitgelegd hoe het zat met narcistisch misbruik. Net als bij gokken, zei ze, laten ze je af en toe even 'winnen' ofwel doen ze net alsof ze lief en zorgzaam zijn, zodat je weer hoop krijgt en doorgaat met volhouden, doorzetten en je leeg laten zuigen. En wat ik hoor uit YT en lees overal: uit geen enkele warme menselijkheid, maar om zich te blijven verzekeren van 'voeding'.
Ik heb het altijd wel geweten, vanaf het prille begin al kan ik legio voorvallen noemen die naadloos in het plaatje passen. Het enige wat ik niet begrijp, is dat er echt geen enkel trauma santen grondslagkan liggen. Hij heeft een superdegelijke saaie doorsnee Friese jeugd gehad. Niets raars.
Once seen it can never be unseen.
Lieve Puinhoop, het is heel verdrietig. En het biedt ook perspectief. Want waar je eerst waarschijnlijk dacht dat jij nog wat harder moest werken om de relatie beter te maken, komt er door deze ontdekking bewustzijn dat het niet aan jou ligt dat hij zo is en dat je je energie voor jezelf mag gaan gebruiken. Jij hebt recht op een goed leven. Jij hebt rechten!
Mijn ex heeft ook geen opvallend traumatische jeugd gehad. Wel een eigenaardige vader waar hij ook een ambivalente verhouding mee heeft. Ik heb altijd het idee gehad dat het kwam door ‘anders zijn’ (hij is hoogbegaafd, heeft echt wel bijzondere talenten maar is ook eigenaardig in de omgang, ik heb ook wel eens gedacht aan autisme), de onzekerheid die daaruit voorkwam (moeilijk met vrouwen, weinig vrienden, weinig weerklank vinden) in combinatie met zijn temperament (energiek, expressief maar ook ongeremd met negatieve emoties). Dat gaat de pan in en daar komt dan soms een giftig brouwsel uit. Jammer hoor, want mijn ex heeft ook echt leuke sprankelende kanten.
Ik denk dat het belangrijkste is dat je ruimte gaat innemen om erachter te komen wat jij wilt en voelt en kunt in plaats van dat je alleen maar bezig kunt zijn je aan hem aan te passen, een rol te spelen in zijn leven en in zijn (idee van een) huwelijk. Je hebt helemaal geen haast. Je hoeft voorlopig alleen de frisse lucht maar binnen te laten.
Dank je wel, Omnik. Ik heb elders gelezen hoe het bij jou is gegaan. Verschrikkelijk.
Fijn om te weten dat ook jouw man geen trauma heeft. Dat kan dus wel degelijk.
Ik hou het nu even kort: de video's van Petra van Deijl vind ik heel prettig. 'Tekens dat je te maken hebt met een verborgen narcist' is mijn man ten voeten uit. Ze praat duidelijk, rustig en vriendelijk. Veel fijner dan de drukke mannetjes die ik tot nu zag en die onzichtbare sjamaan 
Ik ben ook blij met je geruststelling dat ik geen haastige beslissing hoef te nemen. Wel ga ik werk maken van uitzoeken hoe ik bij hem weg kan, wat ik verwachten kan in praktisch opzicht. Als het enigszins eerder kan dan voor de jongste klaar is met haar opleiding, ga ik dat zeker doen.
Ook ga ik een afspraak maken met de PO. Ik heb het tot nu toe uitgesteld omdat die alleen op vrijdag werkt en ik die dag met mijn moeder afgesproken had, maar dat een week heb uitgesteld vanwege mijn griep. Maar ik ga dat voor volgende week doen.
Allemaal tot zover heel erg bedankt voor jullie medeleven en advies en visie. En vertel alsjeblieft hoe je zelf met narcisme te maken hebt gehad. Ik vind het nog steeds verhelderend om die beschrijvingen te lezen en hoe die enorm rijmen met mijn eigen ervaringen.
@Puinhoop, in rubriek echtscheiding zijn informatieve draadjes over kosten, zoektocht naar woning etc. Leerzaam om te lezen zodat je beter bent voorbereid en weet waar je rekening mee kan houden.
{{{knuffel}}}
Hey Flan,
Nog bedankt hoor, voor je goeie tip! Ga ik zeker doen, daar mijn licht opsteken 
Zeg, heb jij je nick van de jazzpianist?
Nee. In een tijd dat mijn kind het lastig had op basisschool ( gepest), las ik de dikke pillen van de grijze jager voor. De verhalen gaan over normen en waarden, tegenslagen in het leven en hoe eerlijkheid en geduld bijdragen aan het bereiken van een groei in eigenwaarde en geloof in jezelf, niet wetende dat die boeken voor mij ook van toepassing zouden worden. Een opstap tot zelfredzaamheid.
Tijdens het voorlezen praatten we over wat die jongen beleefde en wat mijn kind voelde als er op school weer iets was gebeurd. Het boek werd een ‘handleiding’, daar de school liever weg keek. Met iemand praten is goed omdat je daardoor je gedachten gaat wegen en je deze kan toetsen aan juistheid.
Hè, nou luister ik naar Calexico en wordt toch ineens weemoedig😕 Alsof ik mezelf ineens in de toekomst zie, hiernaar luisterend en beseffend dat ik die muziek en vele anderen heb leren kennen dankzij hem. En hem dan mis.
Maar heel raar: niet hèm, of wat we hadden, eigenlijk. Maar wat ik had gewild, wat er had moeten zijn, kunnen zijn. Als we een normale relatie hadden gehad
Net als bij mijn vader als hij zou overlijden; ik zou verdrietig zijn, maar niet om hem, maar om de vader-dochter relatie die er nooit was geweest.
Ik weet niet of er ooit nog eens iemand leest hier, maar herken je dit, als je gescheiden bent? Of van je ouders?
Ik herken het volkomen, zowel bij een narcistische ouder als bij mijn narcistische ex: er leek zo mogelijk maar het kwam er nooit van, nooit echt. De relatie werd gedragen door mijn hoop op zoveel moois. En... maar dat geldt voor mij: ik ben er achter gekomen dat te lang zo veel geduld hebben, er toch maar weer voor gaan bij die relatie (ondanks alle rare narc dingen etc) direct te maken had met de hoop van mijn 'innerlijke kind' dat het nu wel een keer zou lukken, nu zou er wel iemand voor mij zijn en mij zien, als ik maar volhield. Met andere woorden: door mijn ex met mijn liefde en geduld te 'genezen' zou ik mijzelf ook genezen van mijn 'mislukte' jeugd en die helen.
Ik denk dat dit een patroon is waar veel partners van narcisten in zitten.
Oei, MRI, ik moet zeggen dat ik die ijdele hoop, die jij formuleert, al heel lang niet meer heb. Ik vind het heel rot klinken, zoals jij dat beschrijft. Altijd hopen dat je iets kunt veranderen. Dat is lullig en dat weet jij nu ook wel: jouw liefde komt helemaal niet binnen.
Veel nare en rare dingen gebeuren hier niet, de laatste tijd, eigenlijk. Hij lijkt nu juist heel gewoon, heel redelijk. Zorgzaam naar zijn moeder, eindelijk actiever in huis, niet meer zo lethargisch als voorheen. Normaal tegen mij, de kinderen. Het is bijna gezellig😏
Voor mij is het meer het accepteren dat we geen intieme relatie hebben. Geen vertrouwelijke gesprekken, geen aanrakingen. Hij raakt me nooit uit zichzelf aan, of geeft me een kus. Alle initiatief daarvoor, ook vrijen, moet van mij komen.
Dat vliegt me soms wel eens aan, dat dat ook waarschijnlijk nooit gaat komen. In zijn familie is dat ook niet normaal; als zijn zussen en wij en zijn moeder elkaar ontmoeten, is de enige die schoonmoeder knuffelt bij aankomst en afscheid, ik. En mijn man soms. Ze vindt het wel fijn, zie ik altijd.
Gewoon dat weten, dat dat nooit komen zal, dat bedroeft me wel vaak. Geen hartelijkheid, geen warmte.
Vanmiddag stond ik te bedenken waarom ik nooit gescheiden ben. Omdat, toen de kinderen klein waren, hij niet om hun veiligheid dacht (auto, zwembad) en ik mezelf nooit zou vergeven als er wat gebeurde na een scheiding. Daar zou hij zich nooit schuldig voor voelen:'Die dingen gebeuren nu eenmaal.'
En later, toen de oudste naar de middelbare ging en hij eindelijk betrokken raakte bij zijn school, dacht ik dat het beter ging. Een paar jaar. En toen ging hij vreemd, terwijl ik dacht dat we juist die zomer zo gelukkig waren samen, die vakantie, elke avond samen zwemmen.
Dat toneelspelen en de jaren na zijn overspel, dat heeft mijn liefde en vertrouwen de das omgedaan. Zo stom!
