Mijn man is een narcist
Nadat ik overal in dit forum gezocht heb, maar geen (aktueel) draadje vond die hier specifiek over gaat, besloot ik er zelf een te openen. Wel zie ik onder het onderwerp relaties veel verhalen van vrouwen die soortgelijke situaties in hun relatie meemaken, en mogelijk ook willen meeschrijven hier. Ik hoop dat dit voor hun een eye-opener zal zijn.
Na ruim twintig jaar huwelijk ben ik via het internet, via dit forum vooral, informatie over narcisme tegengekomen. Daardoor gingen er zoveel alarmbellen bij mij af, dat ik een paar boeken over dit onderwerp uit de bieb heb gehaald.
Ik heb verbijsterd het boek 'Narcistisch misbruik in de liefde' van Mjon van Oers zitten lezen en heb dat nog niet uit. Het was doodeng en bevreemdend: alsof ik de karakterbeschrijving van mijn man las. Al die punten, al die gedragingen, ik heb ze nooit eerder aan narcisme gekoppeld, ze zijn zo specifiek beschrijvend hoe het tussen man en mij gaat, dat ik het haast niet kan geloven.
Na de eerste lezing kwam de klap: dit gaat echt nooit veranderen. Mijn vader is een narcist (gediagnosticeerd) en zelfs mijn moeder heeft deze trekken, begreep ik al lezende (ik heb altijd gevonden dat zij en mijn man veel op elkaar leken). Om een lang verhaal kort te maken: ik ben aan het rouwen, aan het verwerken en heb het verdraaide moeilijk.
In het draadje over ontrouw past dit niet helemaal en voel ik me wat dit aangaat wat misplaatst en onbegrepen. Het zijn stuk voor stuk lieve vrouwen die meeschrijven, maar dit is een specifiek soort probleem naast ontrouw waarmee ik niet teveel in die draad wil meedoen, omdat het daarvoor te heftig is. Daarom zoek ik hier een plaats waar al de vrouwen die ik tot nu toe in de rubriek 'relaties' al ben tegengekomen ook kunnen komen uitwisselen, met als doel elkaar te helpen en adviezen te geven hoe hiermee om te gaan. Ik heb vrouwen gelezen die het weten van hun man, maar ook vrouwen waarvan ik het sterk vermoed, maar die het nooit benoemd hebben.
Je komt daar in je eentje niet uit. Of je nu blijven wilt of weggaan, zonder elkaars hulp redden we het niet. Daarom hoop ik dat we elkaar hier kunnen ontmoeten.
Dat is het nou juist met dit soort mannen. Die vallen uiteindelijk altijd weer door de mand. Hoe lief, leuk en perfect ze zich in het begin ook voordoen. Ze zijn het verre van.
Puinhoop, knettergek dat hij een eisenlijstje had na wat hij gedaan had. Zo bizar, dat het gewoon niet te begrijpen is zoals Thera ook schrijft.
Geloof in jezelf en in jouw kracht. Jij kan dit.
Hoi, daar ben ik weer eens. Ik heb bewust even een tijdje niets gelezen over narcisme, omdat ik er, zoals gezegd, mee in een diep dal van verdriet en woede zonk. Maar omdat jullie zo vriendelijk en meelevend zijn, wil ik graag weer even schrijven.
Jullie begrijpen hopelijk wel dat hij niet met een letterlijke lijst voor de dag kwam 
Maar in mijn oren klonk het wel als een lijst, want steeds als ik het een had gedaan, kwam hij weer met een nieuwe. Een ervan was dat hij er zoveel moeite mee had dat hij alleen 'de kar moest trekken' (hoor je de treurige vioolmuziek al?) als kostwinner. En nou moet je weten dat hij een bruine baan bij de overheid heeft, heel weinig hoeft te doen voor heel veel, thuis vanuit zijn warme bed, en dus tijd te over heeft. Ik niet, want ik doe vrijwel de hele huishouding alleen. Maar ik was de beroerdste niet en heb schoonmaakadressen gezocht en gevonden. Toen we echter de belasting moesten opgeven, wat we normaal altijd met z'n tweeën doen, had hij het al in zijn eentje gedaan. En toen ik het later controleerde, had hij geen cent opgegeven (hij had me een klein bedrag genoemd) terwijl ik onder geen beding zwart wil werken. Daar ben ik dus meteen mee gestopt. Dat maakte het voor mij wel heel duidelijk dat het altijd zo moet gebeuren als hij het hebben wil. Heel dwingend.
En zo waren er nog wel meer dingen aan mij waar hij 'moeite mee had'. En terwijl ik mijn best deed en ermee aan de slag ging, viel me steeds meer op dat hij zelf eigenlijk niets veranderde. En de belangrijkste oorzaak voor zijn overspel -binnenvetten en terugtrekken- bleef hij onverminderd handhaven. Dus op een zeker moment dacht ik ook: ik ben me daar gek. Ik kan me in allerlei bochten gaan wringen, maar ik zal nooit de vrouw worden waar hij van houden kan. Niet omdat ik niet goed genoeg ben, maar omdat hij niet kan accepteren dat ik iemand anders ben dan hij. En ik wil geen kloon worden van hem.
Dus ik ben me minder gaan aantrekken van die 'moeites' en weer meer mezelf geworden.
Thera, precies wat jij schrijft over vertrouwen, zo ging het hier ook! Hij zei dat het voor hem voelde alsof ik 'vreemdging' met mijn geloofsgenoten. Alsof ik dingen achter zijn rug om deed, die hij niet wilde. Terwijl hij zelf degene is, die kan liegen alsof het gedrukt staat, als hij daarmee zijn welbegrepen eigenbelang dient, nota bene. Mij anderhalf jaar lang laten denken dat ik zelf degene was die dat overspel van hem 'warm hield' door er over te blijven beginnen en argwaan te koesteren. Achteraf had ik dus gelijk met mijn argwaan.
Echte, oprechte spijt heb ik nooit gezien. Overal had hij wel een rechtvaardiging voor, want hij was zo ongelukkig. Ja, maar ook niet eerlijk. Ik heb echt wel regelmatig gevraagd hoe het met hem ging. Doe je mond dan ook open!
Oh, Temet, om een lang verhaal kort te maken: mijn kinderen zijn 18 en 21. De jongste staat er vierkant achter als ik scheiden wil.Toch houdt dat me NOG tegen: toen hij vreemd was gegaan, heb ik jarenlang zoveel energie in ons huwelijk gestopt, dat ik hun verwaarloosd heb. De jongste heeft daar echt onder geleden. Zij verwaarloosde haar school, herinnert zich weinig van die jaren, qua vriendinnen en gebeurtenissen.
Bij een scheiding zou dat weer gebeuren en ik verwacht dat ik er wel een jaar of twee aan kwijt ben, voor er weer wat rust in de tent komt. En ik wil niet weer jaren van ze missen. Daarom zou ik het liefst willen wachten tot ze hoog en droog op zichzelf wonen. Toen de oudste dan ook ineens opperde nog een vierjarige HBO-studie te kunnen doen, schoot ik even in paniek! Een nog langere termijn? Maar ik heb besloten dat ik daar niet op ga wachten. Hoe het dan ook gaan zal, als ik het niet meer trek, vertrek ik. Ik wacht alleen op de jongste en misschien niet eens, want ik denk dat die heel graag zou willen meeverhuizen. Ze kan best overweg met haar vader, maar hier alleen blijven wonen met hem en haar broer? Ik denk niet dat ze dat leuk vindt.
Zo, ik hoop dat ik weer een beetje duidelijkheid heb gegeven. Ik wens iedereen een prettig weekend.
Ik begrijp dat je rouwt. Wellicht ben je erachter gekomen dat je met iemand anders samen bent dan je dacht samen te zijn. En ruim 20 jaar is lang. Ontzettend lang! Narcistisch misbruik is traumatisch. Echt traumatisch. En omdat iemand met een narcistische persoonlijkheid vaak vreselijk charmant is naar de buitenwereld voel je je vaak ook nog alleen in dit verhaal. Weet dat je niet alleen bent. Ik hoop dat je hier je verhaal kwijt kunt, en dat als je eens twijfelt, of van je af wilt schrijven dat je hier troost vindt!
Dank je wel voor je hartelijkheid, Bloesem!
Ik heb goed nieuws!
Nu ik over een aantal dingen heb lopen klagen -en behoorlijk onvriendelijk ook nog- zie ik dat hij dingen probeert te veranderen. Bijvoorbeeld: we zijn allebei ziek geworden (weer een nieuw virus na mijn eerste lappenmand) en hij is al aan het opknappen. En hij ziet dat ik er nog wat beroerder aan toe ben dan hij. Nu kwam hij hulp aanbieden in de huishouding en af en toe doet hij iets wat hij al kent, zoals bv. de vaatwasser in- of uitladen.
Verder is hij vriendelijk en zorgzaam voor me. Dat zijn toch echt geen dingen die in het plaatje passen van de narcist.
Ik heb nu al vaker gemerkt dat als ik ergens (best chagrijnig dus) over mopperde, hij het op zijn manier probeerde goed te maken nadien. Blijkbaar moet het eerst even duidelijk worden, of zogenaamd indalen, voordat hij iets anders gaat doen.
Ook naar dochter is hij attent. Hij doet wat hij wel kan, en emoties blijven voor hem iets heel moeilijks, maar de bereidwilligheid om te doen wat hij wel in de hand heeft, zie ik wel degelijk.
Ergo: ik heb goede hoop gekregen dat de situatie bij lange na niet zo uitzichtloos is als ik tot nu toe begrepen heb dat bij narcisme het geval zou moeten zijn. En zoals ik al zei: ik vermoed dat mijn eigen afwijking, samen met hoogstwaarschijnlijk overgangshormonen, mijn bril nogal gekleurd hebben. Hoewel ik het gedrag zeker zal blijven onderzoeken, krijg ik er nu wel vertrouwen in dat hij gewoon wat meer verbale sturing nodig heeft.
Dus ik blijf er wel mee bezig, zou het ook fijn vinden hier af en toe te kunnen schrijven en ook van andere vrouwen, als ze willen, hun ervaringen te lezen, maar mijn toekomstperspectief is ten goede gekeerd.
Dat is heel fijn Puinhoop!
@Puinhoop, for what it's worth . .
Ik 'geloof' je eerder als ik een posting lees zoals die van 19-11-2021 om 20:39 dan een posting als hierboven 22-11-2021 om 14:20 ....
Aan de posting van 19-11 heb je volgens mij meer, als je die vaak doorleest, dan aan die van 22-11. Want met die laatste probeer je je - voor mijn gevoel - met de moed der wanhoop aan je haren een trapje hoger te tillen. En ik ben ontzettend voor optimisme en doorzettingsvermogen, maar ik geloof dat het verschil tussen de twee postings té groot is om allebei waar te zijn. Die van 19-11, daar zit een drive in, een heldere 'boosheid' die erg goed de vinger op de zere plek legt. Die geeft je meer handelingsperspectief (heet dat zo? ja toch?) dan het gladstrijken . . .
gr Angela
"Verder is hij vriendelijk en zorgzaam voor me. Dat zijn toch echt geen dingen die in het plaatje passen van de narcist."
Jawel hoor. Als je laat merken niet tevreden of boos te zijn, erger nog, als je laat merken dat je klaar bent met ze, dan gaan ze juist zoete broodjes bakken en je lijmen, in de bedoeling je bij ze te houden.
Kijk maar eens hoe lang het duurt deze 'lijmpoging' van hem, en wanneer hij weer terug valt in zijn gebruikelijke gedrag. Dan kan je weer boos worden, gaat hij weer zijn best doen. De vraag is steeds: hoe lang? En wil je dit leven.
Arianne, Angela en Bloesem: jullie heb ik in dit onderwerp nog niet eerder gezien, wel? Welkom, fijn dat jullie ook bijdragen.
Ik ben bang dat jullie gelijk hebben wat betreft het glimpje hoop aan mijn horizon. Inderdaad, dat empatische zorgzame is maar van korte duur en ook heb ik het idee dat het een truukje is, geen authentiek gedrag, maar, zoals Arianne zegt: een daad die zijn belang dient, zodat ik blijf of whatever. Om me even in slaap te sussen.
Want een dag later sleep ik me grieperig en wel met de grootste moeite door de supermarkten heen, om voor de komende week boodschappen te doen. Tussen de winkels door sta ik uit te pakken thuis en hij vraagt hoe het gaat. Ik vertel dat ik me een bejaarde voel, zoals ik me beweeg, mijn tempo, mijn kracht. Hij vraagt of ik dan nu klaar ben. Nee, ik moet er nog een, zeg ik.
En dat brengt hem er niet toe voor te stellen dat ik in bed kruip en hij de rest doet, noch dat hij, als ik van de tweede supermarkt thuis kom, aan te bieden de tassen naar binnen te sjouwen en de boel op te ruimen.
En blijkbaar denkt hij dat hij grappig is als hij zegt dat ik mijn conditietraining voor die dag wel weer gehad heb. Als ik er niet om lachen kan, maar me grimmig her en der vastgrijp om de boel op te ruimen, eet hij zwijgend en gepikeerd zijn lunch.
Ik twijfel er echt niet aan dat hij een narcist is, noch aan mijn toekomstverwachting. Ik had gewoon nog even hoop dat ik de komende jaren misschien nog iets zou kunnen bijsturen. Het is verschrikkelijk verwarrend.
Angela, Arianne en Bloesem: zouden jullie iets willen vertellen over jullie eigen ervaringen? Jullie komen niet voor niets meelezen in dit onderwerp, me dunkt 
@Puinhoop, speelt er niet iets anders? Ik lees je relaas meer als een onduidelijkheid in omgang met elkaar als gevolg van een situatie die ontstaan is nadat de ontrouw aan het licht kwam. Jij noemt het narcistische trekjes want geen empathie bij het inruimen van de boodschappen etc. Alleen heb je het hem ook niet gevraagd. Kan je het je voorstellen dat hij niet in je vaarwater wilde komen? Nee, ik houd hem niet de hand boven het hoofd, ik houd jou een spiegel voor.
Je ziet geen toekomst meer en wilt hem eigenlijk verlaten als de kinderen klaar zijn met hun studie. Ik snap maar al te goed hoe de aanwezigheid van inwonende kinderen van invloed zijn op je vermogen de dans uit te zitten. Je kan de tussenliggende tijd ook gebruiken om je eigen manier van benaderen te onderzoeken. Lees dit niet als tekortkoming van jou of als dat belerende vingertje. Lees het als een moment om te zien hoe jullie ook anders en prettiger met elkaar kunnen omgaan in plaats van die sneren uit boosheid. Zoals met zout op slakken strooien maar er zelf ook onder lijden.
Dit weekend had ik nog een gesprek met mijn man over die nare tijd. Op sommige vlakken bleken we nog niet op één lijn te liggen maar dat accepteren we van elkaar. Het was ook een aspect dat ons beiden tot grote boosheid had gedreven en ieder op zijn eigen wijze daar een visie over had. Zijn visie kwam best hard aan. Het verraste mij omdat ik toen niet zag dat hij dat zo beleefde. Ik zat in mijn eigen boosheid.
Sommige diepe dalen duren zo lang. Toch lijkt het alsof we die tijd nodig hebben om bij jezelf stil te staan. Om uit te vinden of je wijze van reageren of communiceren anders kan en iets positiefs gaat opleveren.
Puinhoop schreef op 23-11-2021 om 14:12:
Angela, Arianne en Bloesem: zouden jullie iets willen vertellen over jullie eigen ervaringen? Jullie komen niet voor niets meelezen in dit onderwerp, me dunkt
hoi Puinhoop,
Nee, geen ervaring, ik mag me daarmee gelukkig prijzen. Ik meende wat ik schreef: als ik beide postings lees dan geloof ik je gewoon eigenlijk niet als je die "optimistische" schrijft. Ik baseer dat op je toonzetting, je manier van schrijven etc. De echte "Puinhoop" zit dus meer in de posting van 19-11-2021 om 20:39. Handel daarnaar, niet naar die andere.
Je schrijft ook drie tegenstrijdigheden in 1 zin, daar kun je dan ook op gaan oefenen, om te herschrijven: Ik twijfel er echt niet aan dat hij een narcist is, noch aan mijn toekomstverwachting. Ik had gewoon nog even hoop dat ik de komende jaren misschien nog iets zou kunnen bijsturen. Het is verschrikkelijk verwarrend.
Dan wordt het zoiets als:
Ik twijfel er niet aan dat hij een narcist is. Ik zal hem nooit kunnen bijsturen en het is niet meer verwarrend: ik ga werken aan een goede toekomst voor mijzelf. Zoiets?
gr Angela
Puinhoop schreef op 22-11-2021 om 14:20:
Dank je wel voor je hartelijkheid, Bloesem!
Ik heb goed nieuws!
Nu ik over een aantal dingen heb lopen klagen -en behoorlijk onvriendelijk ook nog- zie ik dat hij dingen probeert te veranderen. Bijvoorbeeld: we zijn allebei ziek geworden (weer een nieuw virus na mijn eerste lappenmand) en hij is al aan het opknappen. En hij ziet dat ik er nog wat beroerder aan toe ben dan hij. Nu kwam hij hulp aanbieden in de huishouding en af en toe doet hij iets wat hij al kent, zoals bv. de vaatwasser in- of uitladen.
Verder is hij vriendelijk en zorgzaam voor me. Dat zijn toch echt geen dingen die in het plaatje passen van de narcist.
Ik heb nu al vaker gemerkt dat als ik ergens (best chagrijnig dus) over mopperde, hij het op zijn manier probeerde goed te maken nadien. Blijkbaar moet het eerst even duidelijk worden, of zogenaamd indalen, voordat hij iets anders gaat doen.
Ook naar dochter is hij attent. Hij doet wat hij wel kan, en emoties blijven voor hem iets heel moeilijks, maar de bereidwilligheid om te doen wat hij wel in de hand heeft, zie ik wel degelijk.
Ergo: ik heb goede hoop gekregen dat de situatie bij lange na niet zo uitzichtloos is als ik tot nu toe begrepen heb dat bij narcisme het geval zou moeten zijn. En zoals ik al zei: ik vermoed dat mijn eigen afwijking, samen met hoogstwaarschijnlijk overgangshormonen, mijn bril nogal gekleurd hebben. Hoewel ik het gedrag zeker zal blijven onderzoeken, krijg ik er nu wel vertrouwen in dat hij gewoon wat meer verbale sturing nodig heeft.
Dus ik blijf er wel mee bezig, zou het ook fijn vinden hier af en toe te kunnen schrijven en ook van andere vrouwen, als ze willen, hun ervaringen te lezen, maar mijn toekomstperspectief is ten goede gekeerd.
Mijn hart breekt een beetje als ik dit lees. Een narcist is als een kameleon. Past zich aan, aan elke situatie. Een narcist is bang voor afwijzing, en waarschijnlijk als de dood dat je weggaat. Daarom zal hij bij onvrede van jouw kant ineens een compleet andere kant van zichzelf laten zien. Jawel…. Dit hoort wel bij narcisme. Dat jij je verward voelt helaas ook. We kunnen niet geloven dat iemand zo is… dus proberen we het gedrag goed te praten. Ik ken je partner niet, dus ik kan niet beoordelen of hij een narcistische persoonlijkheid heeft. Maar let aub op jezelf……. Voor je het weet ga je kopje onder en ik hoop echt dat je dit bespaard blijft!
Als Puinhoop ruimte ziet om zich verbaler op te stellen en daarvan effect verwacht, kan het hinderlijk werken als er op wordt gehamerd dat dat bij een narcist geen effect heeft. Het zou tunnelvisie kunnen zijn.
Thera, ach,
'Nee' heb ik altijd, als ik hem vraag iets voor mij te doen 
Dus ik kan het altijd wagen meer te vragen.
Maar ik denk dat ik me inderdaad heb laten bedriegen, door die zogenaamde behulpzaamheid. Toen ik hem vanavond tegen zijn moeder, aan de telefoon, hoorde zeggen dat we allebei nog ziek zijn en dat we de taken verdeelden, ben ik zonder een woord de kamer uitgelopen. Pardon zeg. Hij zit nog in de laatste milde weeën van de griep en haalt een rugtasje boodschapoen-voor-één dag. Ik zit in het diepste dal van de griep en doe met de fiets vier boodschappentassen vol per supermarkt. Hoe bedoel je, we verdelen de taken?
Alles is image. Hij spiegelt zijn moeder een uiterst sociaal beeld voor van zichzelf in deze situatie. Dat ik huilend weer op de fiets stapte, hoeft ze niet te weten. Wat zeg ik? Hij doet zelf alsof het er niet mag zijn, dus is het er ook niet. Struisvogelpolitiek. Ongemakkelijke situatie? Kop in het zand.
Het klinkt hetzelfde als twintig jaar terug, toen hij een vriend aan de telefoon vertelde dat onze baby heerlijk door sliep. De enige die destijds stoïcijns in bed bleef liggen, was hijzelf. Baby sliep slecht en ik nog beroerder.
Hij gelooft in zijn eigen werkelijkheid.
Nee echt, ik laat me soms even een Fata Morgana voor ogen toveren, omdat ik het zoooo graag wìl zien. Maar achteraf weet ik altijd weer dat ik bedrogen ben.
Er zijn wel overlevingsstrategieën die ik toepas. Als ik geen zin heb in zijn gebazel over zijn gefantaseerde uiterst betrokken persoonlijkheid, of over zijn heuse schuldgevoelens dat hij zo makkelijk zijn geld verdient, met twee vingers in de neus.
Ja joh, denk ik dan, en daarom span je je zo in om al die misdeelde mensen te gaan helpen, om een andere baan te vinden waarin je wèl zinvol werk kunt verrichten, waarin werk en beloning onevenwicht is. Natuurlijk.
En dan loop ik weg. Naar mijn kamer, of de stad in. Ik heb geen zin om mee te doen met dat gekleide ideaalbeeld van zichzelf, wat alleen in zijn fantasie bestaat. Zonde van mijn tijd.
Huh Puinhoop maar zit er ook niet een aandeel bij jou?
Want hoezo je stapt huilend ziek op de fiets om voor een week boodschappen te doen? Hoezo? Waarom?
Niet oordelend bedoeld en zeker herkenbaar. Ook de behoefte (?) zaken onder controle te houden en goed geregeld te hebben.
Maar door omstandigheden bij mezelf moet ik die verwachtingen ook vaak loslaten. Dan maar geen boodschappen!
Het beste dat er dan kan gebeuren is dat er iemand van je gezin leert (want je kinderen zijn ook niet meer klein, toch?) en in het slechtste geval heb je iig jezelf verwend met een dagje rust.
Datgene dat broodnodig is voor jezelf kun je een ander vragen te halen of je haalt het zelf als het echt niet anders kan.
