Mijn man is een narcist
Nadat ik overal in dit forum gezocht heb, maar geen (aktueel) draadje vond die hier specifiek over gaat, besloot ik er zelf een te openen. Wel zie ik onder het onderwerp relaties veel verhalen van vrouwen die soortgelijke situaties in hun relatie meemaken, en mogelijk ook willen meeschrijven hier. Ik hoop dat dit voor hun een eye-opener zal zijn.
Na ruim twintig jaar huwelijk ben ik via het internet, via dit forum vooral, informatie over narcisme tegengekomen. Daardoor gingen er zoveel alarmbellen bij mij af, dat ik een paar boeken over dit onderwerp uit de bieb heb gehaald.
Ik heb verbijsterd het boek 'Narcistisch misbruik in de liefde' van Mjon van Oers zitten lezen en heb dat nog niet uit. Het was doodeng en bevreemdend: alsof ik de karakterbeschrijving van mijn man las. Al die punten, al die gedragingen, ik heb ze nooit eerder aan narcisme gekoppeld, ze zijn zo specifiek beschrijvend hoe het tussen man en mij gaat, dat ik het haast niet kan geloven.
Na de eerste lezing kwam de klap: dit gaat echt nooit veranderen. Mijn vader is een narcist (gediagnosticeerd) en zelfs mijn moeder heeft deze trekken, begreep ik al lezende (ik heb altijd gevonden dat zij en mijn man veel op elkaar leken). Om een lang verhaal kort te maken: ik ben aan het rouwen, aan het verwerken en heb het verdraaide moeilijk.
In het draadje over ontrouw past dit niet helemaal en voel ik me wat dit aangaat wat misplaatst en onbegrepen. Het zijn stuk voor stuk lieve vrouwen die meeschrijven, maar dit is een specifiek soort probleem naast ontrouw waarmee ik niet teveel in die draad wil meedoen, omdat het daarvoor te heftig is. Daarom zoek ik hier een plaats waar al de vrouwen die ik tot nu toe in de rubriek 'relaties' al ben tegengekomen ook kunnen komen uitwisselen, met als doel elkaar te helpen en adviezen te geven hoe hiermee om te gaan. Ik heb vrouwen gelezen die het weten van hun man, maar ook vrouwen waarvan ik het sterk vermoed, maar die het nooit benoemd hebben.
Je komt daar in je eentje niet uit. Of je nu blijven wilt of weggaan, zonder elkaars hulp redden we het niet. Daarom hoop ik dat we elkaar hier kunnen ontmoeten.
Puinhoop schreef op 08-11-2021 om 13:43:
Over die Little Shaman: haar inhoud is goed, maar het is de toon die me wat tegenstaat. Alleen al de schreeuwend rode afbeelding in Halloweensfeer stoot me af, en dan de opsommende, wat verveelde of zelfingenomen manier van praten. Ik moet me over een aantal drempels zetten om ernaar te gaan luisteren. Maar de inhoud is goed, zeker weten.
Ik heb dat precies zo. Doctorramani vind ik veel prettiger. Ook heel duidelijk maar meer zichtbaar begaan met het onderwerp.
En wat je schrijft over rouw.. ja, het is heftig. Probeer het uit te spreiden die tijd van rouw en ook je rust te zoeken. Activiteiten die je goed doen op te zoeken. Je nu teveel overgeven aan rouw maakt je te kwetsbaar.
Thera schreef op 08-11-2021 om 20:19:
[..]
Ik heb dat precies zo. Doctorramani vind ik veel prettiger. Ook heel duidelijk maar meer zichtbaar begaan met het onderwerp.
Wat grappig ik vind Doctor Ramani niet om aan te zien. Ik luister wel naar haar en vind haar verhaal ook goed, maar zo over-expressief. Haar gezicht beweegt de hele tijd alle kanten op, heel overdreven uitdrukkingen (vind ik dan) Ik vind little Shaman juist super begaan en helder, maar wel wat monotoon inderdaad. Maar uiteindelijk gaat het om de inhoud natuurlijk.
Enfin maar goed dat er verschillende erg goede deskundigen zijn. Dr Les Carter vind ik ook goed en ook aandoenlijk, met zijn lijstjes.
Er is ook een Nederlandse vrouw die heel prettig is: Petra van Deijl. Zij is ook therapeut, misschien iets voor jou Puinhoop, als ze je ligt (er staan filmjes van haar op Youtube) Ik vond haar heel lief en prettig als therapeut, ze zal je niets opdringen, dus ook geen scheiding.
Misschien heb je hier ook iets aan Puinhoop, een boek dat is gericht op de omgeving van de cluster-b persoon:
https://www.bol.com/nl/nl/p/stop-caretaking-the-borderline-or-narcissist/9200000027314298/?bltgh=qu4MitLYC5Q7AQdlARVNbw.2_9.10.ProductImage
Wat zou je willen doen met je leven Puinhoop? Het ligt er natuurlijk ook aan dat hij het onderwerp is van dit topic maar hij lijkt ook zo centraal te staan in jouw leven. Als je nou vrij zou zijn, hoe zou je dan willen leven?
Ik vond het ook erg moeilijk om de knoop door te hakken. Daar is het uiteindelijk ook niet van gekomen omdat hij het deed, middenin de relatietherapie die ik had geëist. Ik ben er in zekere zin gemakkelijk vanaf gekomen dus. Toen de knop eenmaal om was bij mij, dat was dus na die 24 uur bedenktijd waar ik het eerder over had, heb ik nooit meer getwijfeld. Heel gek eigenlijk. Terwijl ik er enorm tegenop zag, viel er een last van mijn schouders toen de knoop eenmaal was doorgehakt.
Heb je vertrouwen in jezelf dat je een leven kunt opbouwen dat bij je past? Zo niet, begin daar dan eens mee, jezelf wat moed in te praten, te fantaseren over wat je zou willen. Geef jezelf allereerst eens toestemming om te dromen over een leuk leven, zonder hem. Jouw leven.
Oh dear,dank jullie zo dat jullie zo betrokken reageren! Dat doet echt goed en heft de eenzaamheid op.
Ik las dat er heel wat misverstanden ontstaan zijn over mijn relaas en dat ga ik uitleggen🤭 maar ik tik niet mijn dikke wijsvinger op mijn mobielus hou het kort:
Ik had buikgriep gehad en ben daardoor aardig verzwakt. Nog wat slechte nachten erover heen, tegen mijn menstruatie aanzitten en je hebt een recept voor meeslepend drama. Het spijt me zo. Ik zat er echt volkomen doorheen toen ik mijn vorige post schreef, was de wanhoop nabij. Nu niet meer.
Ik ga eerst fysiek eens opknappen, een paar avonden vroeg op bed, meer wandelen, dat zal me goed doen en mijn hoofd helderder maken.
Ik ben doorgedraaid in teveel lezen over narcisme en heb daardoor de bodem van de put bereikt, denk ik. En vandaag legde ik weer wat luchtig contact met man, en besefte ik dat hij echt geen hele rare is en misschien inderdaad heel wat aannames van mijn kant een rol spelen. Ik wil voorzichtig zijn met mijn conclusies. Ik ben geen professional tenslotte. En zoals iemand al opmerkte: misschien is het narcistisch gedrag, maar is het geen persoonlijkheidsstoornis. Ik zie dat bij mijn moeder iig wel zo ondertussen: ondanks sommige discutabel gedrag is ze wel meelevend en warm en zorgzaam. En ook man sprak over dingen (Coronagerelateerd) waardoor ik besefte: we zitten wel heel erg op één lijn wat dat betreft.
En inderdaad, hij is bezorgd om dochter, die het vandaag heel laat maakt wegens een figurantenrol maar morgen weer stage moet lopen. Hij kan heel eigenwijs zijn, rasechte Fries wat dat betreft, maar nadat hij gewend is aan nieuw inzicht kan hij ook wel bijdraaien, vaak.
Dus ik betwijfel nu weer of ik het allemaal niet te veel door één gekleurde bril heb bekeken. Op de wandeling vanavond maakte hij weer grapjes over een toekomst samen.
Wat ik in elk geval ga doen, is die PO van de huisarts consulteren. Grondig onderzoek gaat vooraf aan conclusies, zo ga ik anders ook altijd te werk.
Maar verdorie, ik excuseer me bij jullie omdat ik jullie misbruikt heb en verontrust. Zo bedankt voor al dat medeleven, het doet me echt heel goed.
Wordt vervolgd😁
Lieve Puinhoop, ik begrijp het, ik heb ook vaak meegemaakt dat ik ex (of mijn moeder) eerst onmogelijk en niet mee te leven vond, maar later zag dat er toch ook aardige kanten aan die persoon zaten. Dan schaamde ik me voor mijn negatieve gedachten van daarvoor.
Het gaat er niet om of iemand de diagnose narcist krijgt of niet. Het gaat om hoe jij je voelt in de relatie. En dan niet alleen op dit moment (want mensen die hebben leren omgaan met moeilijke personen zijn heel goed geworden in alle hoop, geduld en vertrouwen te leggen in de goede dingen die er ook zijn) maar over het algemeen, over meerdere jaren.
En dan gaat het om zaken als: voel jij je gezien en gehoord, is er empathie voor jouw positie en wezen, is iemand zorgzaam voor je en voor de andere gezinsleden, mag jij ook gelijk hebben enz.
Het is fijn dat je je beter voelt en inderdaad, lichamelijk welbevinden staat voor alles. Heb het goed.
Wat MRI zegt! Jij concludeert nu dat het wel meevalt, dat hij minder onaardig is dan vorige week of maand en je lijkt jezelf zelfs wat beschaamd te voelen (?) dat je zulke harde woorden over hem hebt gesproken. Maar het doet er niet toe of hij al dan niet een ‘echte’ narcist is en je kunt je niet baseren op de pieken. Het zijn vooral de dalen die je de das omdoen. Ook als ze voorbij zijn. Want jij blijft alert en op je tenen lopen. Natuurlijk kunnen wij hier niet zien wat er in jouw huwelijk gebeurt en het is helemaal aan jou om er een positief danwel negatief oordeel over te vellen. Maar ik hoop wel dat je daarbij jezelf en je eigen ervaringen en welzijn als uitgangspunt neemt en niet de vraag of je man zich vaak genoeg als een klootzak gedraagt om een narcist genoemd te worden. Zorg goed voor jezelf Puinhoop!
Nu hoop ik even de rust te vinden om jullie allemaal te beantwoorden, want ik waardeer jullie bijdragen zeer. Dus wees gewaarschuwd: dit wordt een heel lange inzending!
En laat me dan beginnen met de laatste twee bijdragen van MRI en Omnik. Jullie hebben natuurlijk hartstikke gelijk: het is zaak de hele relatie te evalueren. En dan kan ik wel met zekerheid zeggen dat het nooit een goede is geweest en er vanaf het begin al spanningen zijn geweest, zelfs dat ik toen al gedrag zag, waarvan ik nu weet dat het narcistisch is. Dus als ik erover nadenk of ik echt de rest van mijn leven voor de lieve vrede mijn mening, overtuiging en keuzes aan de zijne ondergeschikt zou willen maken, weet ik al dat het antwoord 'Nee' is.
Nog een voorbeeld: ik vertelde hem vorige winter dat ik een echte depressie had gekregen, hoezeer ik mijn best ook had gedaan om het te voorkomen. Het enige wat er kwam van zijn kant, was de mening dat ik het maar moest accepteren. Maar hij bleef in het dagelijks leven in zijn bed liggen, tv kijken, tussendoor wat thuiswerken, maar geen enkele poging doen om me een beetje te helpen. Intussen moest de hele huishouding wel blijven doordraaien. Zijn eindeloze adagio van' ik voel me niet geïnspireerd' kwam bij mij mettertijd ook wel mijn neus uit. Vind je dat soms een excuus om geen reet uit te voeren?
Het enige is, dat ik er wel nog over in beraad ben hoe en wanneer dit huwelijk te beëindigen. Toen hij mij jaren geleden voor een voldongen feit stelde, namelijk, toen hij 'met een ander gezoend had', en daarna met allerlei voorwaarden aankwam waar ik aan moest voldoen of in moest veranderen, vond ik dat bijzonder schokkend. Zodoende wil ik datzelfde niet eveneens bij hem doen. Ook al zou dan al vaststaan dat we uit elkaar gaan, ik wil het wel naar mezelf kunnen verantwoorden. Het maakt niet uit of hij het 'verdiend' heeft of niet. Het gaat erom of ik nog met rechte rug kan lopen daarna.
Dus mijn plan is min of meer als volgt: terwijl ik met die PO van de huisarts in beraad ga hoe hiermee om te gaan, ook als dat slechts voor tijdelijk zou zijn, ga ik ook een lijst opstellen van gedrag van hem, waar ik last van heb. En dan zo duidelijk en concreet mogelijk omschreven wat hij doet en zegt, welke invloed dat op mij heeft, hoe dat mijn handelen beïnvloedt en hoe dat onze relatie beïnvloedt. Dit is om hem de kans te geven zichzelf bij te sturen en te laten zien hoe veel (of hoe weinig) waarde hij hecht aan een goede kwaliteit van onze relatie. Blijkt hij meteen in de verdediging te schieten, of wil hij het er niet over hebben, begint hij te jij-bakken en blijft hij dit gedrag herhalen, ook als ik er in de loop der tijd meerdere malen weer op terugkom, dan is de vervolgstap hem duidelijk te maken dat ik dan geen toekomst zie voor ons samen. Ondertussen ga ik mijn licht opsteken hoe het zit met een woning, een uitkering, het zoeken naar minstens parttime werk, en alle praktische zaken die er bij een echtscheiding komen kijken, zoals boedelscheiding, uitkopen, advocaatkosten et cetera.
In de tussentijd zijn er ook dingen die ik nu al kan doen: bijvoorbeeld duidelijk zijn, bij gelegenheid, dat ik echt geen sociale contacten ga verminderen, noch andere persoonlijke activiteiten, alleen omdat hij dat moeilijk vindt om mee om te gaan. Dat hij zelf immers ook precies doet en laat waar hij zin in heeft. Ik ga gewoon mijn gang en laat me niet koeioneren door zijn non-verbale gedrag.
Nu jullie eerdere opmerkingen: Omnik: In feite heb ik nu al een leven buiten hem om. We delen niet zo heel veel meer dan een dak en de kinderen. Dus moeite om een leven zonder hem in te vullen heb ik niet. Wat je over je eigen scheiding opmerkt trouwens: mijn moeder hoorde van de psychiater en de huisarts, toen mijn vader aangaf dat hij wou scheiden, dat ze daar meteen gebruik van moest maken! Nu kon hij haar nooit verwijten dat zij zijn leven had stukgemaakt. (Zij had al heel vaak willen scheiden en dan had hij haar omgepraat.) Dus ik kan me goed voorstellen wat je bedoelt, als je zegt dat je er zo 'gemakkelijk' van af kwam.
Oja, ook Flanagan heeft het over dat ideaalplaatje wat een narcist van jou in zijn hoofd heeft. Dat is eigenlijk het enige wat ik niet herken: hij heeft eerder altijd een negatief beeld gehad van wie ik was, dan dat hij me op een voetstuk zette. Vooroordelen gaan vooral over mijn geloof, wat hij niet kent, niet van plan is te leren kennen, maar er wel talloze aannames over heeft die niet kloppen. Even kortsluiten door er gewoon naar te vragen is er niet bij.
MRI: Bedankt voor je boekentip, maar hoewel ik Engels wel begrijp, vind ik lezen in Nederlands toegankelijker. Dat is ook een reden waarom ik de sjamaan niet zo prettig vind. Maar die Petra van Deijl zoek ik eens op. We kunnen heel verschillend staan in het geloof, maar nogmaals, als mijn eigen gezondheid er te zeer onder gaat lijden, is het zeker een goede zaak als ik dan kies voor mijn gezondheid. Het is een keuze maken tussen verscheidene principes. Die keuze moet ieder voor zichzelf maken, want we kunnen onmogelijk het geweten van een ander bepalen.
Thera: Ja, ik moet het echt inperken, de tijd en aandacht die ik aan narcisme besteed. Het maakt me enorm depressief en wanhopig. Goed voor mijn gezondheid zorgen met slaap, beweging, frisse lucht en sociale contacten moet me versterken. Dus een beetje beter doseren hoe vaak ik ermee bezig ben, met boeken, fora en YouTube. En inderdaad, ik wil hem de kans geven, zie het maar als een bevestigingstest, om bepaald gedrag te veranderen. Zoals hierboven omschreven: mijn grenzen duidelijk maken. Belangrijkste is wel die agressie, dat hij onmogelijk de oorzaak voor zijn woede bij mij kan neerleggen. Of hij echt zo'n man wil zijn, die zijn vrouw beschreeuwt en dan roept dat ze het er zelf naar gemaakt heeft. Nee toch zeker? Jij schreef dat ook, dat je postuum wel eens spijt hebt dat je sommige dingen niet anders hebt aangepakt. Nou, precies, dat wil ik voorkomen.
Ik citeer even wat van je: 'De scheiding zelf liep chaotisch en was uiteindelijk vorige zomer pas geregeld. En pas begin dit jaar had hij woonruimte gevonden. ' Kijk, dat verwacht ik ook, dat het moeilijk zal gaan, dat hij zal dwarsliggen, het niet zal kunnen zetten als ik de knoop doorhak, omdat hij heel gauw zelf de controle weer wil, en dat alleen kan doen door overal de poot dwars te zetten, qua alimentatie, qua afspraken, advocaten, huisvesting, boedelverdeling etc. Ook dat is een afweging om het niet te doen. Ik weet welk kwaad ik nu heb en vrees voor het kwaad wat komen kan. Het zal er allemaal van afhangen in hoeverre ik het gedrag wat zich nu en in de toekomst voordoet, kan verdragen zonder er zelf aan kapot te gaan.
Miss, dankjewel voor je hartelijke meelevende woorden! Het is een proces, inderdaad. Soms raak ik de bodem, andere momenten voel ik me juist heel sterk, verontwaardigd. Als er 1 ding is wat ik niet meer wil, is het twijfelen aan mijn eigen intuïtie. Die twijfel aanboren is een van de schadelijkste dingen die hij heeft gedaan. Ik weet dat alles wat ik al vanaf ons prille begin heb aangevoeld, uiteindelijk ook bleek te kloppen. Misschien ga ik dat boek ook nog zoeken t.z.t., nadat ik deze uit heb.
Oh Flanagan, even duidelijk uitleggen wat de situatie was: man was jarig en de oudjes waren zijn moeder, de mijne en haar vriend. En ik was juist degene die zich mettertijd zat te ergeren, niet hij! Maar over dat gedrag later op de avond kun je best gelijk hebben en die optie wil ik ook openhouden: weet hij gewoon niet hoe hij het aan moet pakken, of is het bewuste onwil?
Ach dames, er is zoveel meer nog wat jullie schreven en wat me raakt, maar het is nu al zo'n lange post.
Overigens wat het niet mijn insteek dat het alleen over mij zou gaan, hoor! Meer net zoals 'Verder na ontrouw', dat andere vrouwen zich ook uitgenodigd zouden voelen hier mee te schrijven over hun eigen situatie.
Niettemin hartelijk dank voor jullie meedenken en delen van ervaringen.
@Puinhoop, vrees de toekomst niet.
Je man is niet zo sterk dat je hem hebt te vrezen, als je gelooft in je eigen kracht. Mogelijk dat je tijdens de hulp van de POH merkt dat je heel sterk kan zijn.
aanvulling:
Met ‘sterk’ bedoel ik niet fysiek, maar je eigenwaarde en de kracht die daarbij past om je eigen gevoel te durven volgen.
Puinhoop schreef op 10-11-2021 om 19:41:
Toen hij mij jaren geleden voor een voldongen feit stelde, namelijk, toen hij 'met een ander gezoend had', en daarna met allerlei voorwaarden aankwam waar ik aan moest voldoen of in moest veranderen, vond ik dat bijzonder schokkend.
Wat ontzettend bizar! Eigenlijk gebeurde dit bij mij ook. Alleen ik wist niet dat hij geflirt had met buurvrouwen in die mate dat zij toen de scheiding bekend was, dat mij even kwamen vertellen. En net in die tijd is hij lijstjes gaan maken waaraan ik moest voldoen.
Het is wel goed om het bizarre hiervan goed te zien hoor! Jij wil hem niet schokken door te bot met een lijstje te komen. Maar dan is dat nog steeds niet te vergelijken met eerst iets hebben met een ander en als reactie daarop met voorwaarden komen. (Ik snap je idee verder goed, gedrag van hem bespreken met onderbouwing. Misschien is het wel een idee om wel eerst alles op te schrijven en te ordenen, maar het belangrijkste punt eerst alleen te nemen en te kijken hoe hij daarop reageert. Of ze allemaal in je achterhoofd te hebben en op een duidelijk voorval te wachten en dat punt dan op dat moment, of op de avond daaropvolgend te bespreken)
Nogmaals, wat bizar! Wat zou nou de denkwijze zijn: een tegenaanval voor de gevreesde kritiek en afwijzing? Of misschien wel, nu weet ze hoe makkelijk ik iemand anders kan krijgen, nu kan ik haar makkelijk aangepast krijgen aan mijn wensen?
Bij mij was het ook projectie denk ik. Hij was zelf niet meer te vertrouwen wat hij niet onder ogen kon zien, toen is hij gaan beweren dat hij mij niet meer kon vertrouwen. Hij kon niet goed uitleggen waarom. Het vertrouwen is weg zei hij en jij moet zorgen dat het weer terug komt.. Ik heb wel laten merken dat ik dat raar vond. Ik moet hier dus weer aan denken nu jij dit schrijft.
Soms zijn dingen zo bizar dat ze niet te verwerken zijn, niet zo makkelijk, omdat het zo bizar is dat je geneigd bent te denken, ik snap het geloof ik nog niet zo goed. En nog niet kan bedenken dat dat logisch is omdat ze gewoon bizar zijn. Van een andere wereld. (Zoals mensen ook wel eens van het gedrag van Baudet zeggen, zonder dat ze iets weten van narcisme)
Thera schreef op 10-11-2021 om 22:13:
[..]
Nogmaals, wat bizar! Wat zou nou de denkwijze zijn:
Of zou het veel eenvoudiger zijn.. ze hebben iets met een ander. De reden (dat bedenken ze) is dat de eigen partner niet leuk/goed genoeg is. En die moet daar dan wat aan doen.
Maar dat is ook bizar toch? Om gewoon ook een stuk over te slaan. (Dat zij een misschien wel onherstelbare fout hebben gemaakt) Los van het feit dat het gewoon op dat moment bedacht is volgens mij om de schuldvraag niet te hoeven zien.
Thera schreef op 11-11-2021 om 00:12:
[..]
Of zou het veel eenvoudiger zijn.. ze hebben iets met een ander. De reden (dat bedenken ze) is dat de eigen partner niet leuk/goed genoeg is. En die moet daar dan wat aan doen.
Maar dat is ook bizar toch? Om gewoon ook een stuk over te slaan. (Dat zij een misschien wel onherstelbare fout hebben gemaakt) Los van het feit dat het gewoon op dat moment bedacht is volgens mij om de schuldvraag niet te hoeven zien.
Ja en het is ook een manier om zelf slachtoffer te zijn van de omstandigheden. Toen ik tegen mijn ex zei "goh ik heb er nog steeds last van dat alle onschuld tussen ons verdwenen is door jouw vreemdgaan' zei hij meteen 'ja maar ik was jou meteen kwijt, daar had ik heel veel pijn van'. (ik had de relatie even on hold gezet) Hij zei het op een verwijtende toon
Dat vond ik zo'n verbijsterend antwoord... nergens zat de stap dat hij verantwoordelijk was voor het feit dat hij me (even) kwijt was, nergens zat een erkenning voor mijn pijn. Je zou er bijna om moeten lachen, zo totaal op zichzelf gericht is het.
Puinhoop, heb ik iets gemist, of heb je nergens geschreven hoe oud je kinderen zijn?
Als je kinderen al tieners zijn, geef ik je in overweging nog even te wachten totdat de jongste een jaar of 15-16 is. Het is misschien een gevalletje beroepsdeformatie, maar ik heb in de loop der tijd nogal wat problematische scheidingen zien langskomen. En geloof niemand die het (helaas onuitroeibare) cliché "als ze 12 zijn mogen ze kiezen" bezigt. Als je man zozeer op zijn eigen gelijk is gericht - wat voor etiketje daarop geplakt wordt, maakt niet uit - dan moet je je extra voorbereiden op een moeizaam scheidingsproces. Sowieso is het vaak zo dat er problemen komen (ik roep dat hier vaker) omdat degene die de scheiding in gang zet al veel verder is in het hele proces dan de andere kant, dus die ander moet dan nog een heel verwerkingsproces door dat de initiatiefnemer al voor een flink deel heeft doorlopen.
Maar los daarvan: als je man verwijtend is maar vooral ook, als hij dat blijft als jij de relatie verbreekt, dan kan dat het risico verhogen op gezanik rond de omgang en de kinderen. En als die jong zijn, kunnen die hun eigen plan nog niet trekken. Rechters zullen beginnen met uit te gaan van gezamenlijk gezag en gedeelde zorg, en als jij denkt dat een omgang van een weekend in de 14 dagen en de helft van de vakanties wel best is maar man wil een gelijke verdeling, en dat is praktisch uitvoerbaar, dan is de kans groot dat het die kant ook op gaat. Als kinderen - ook rond de 12 - zich kritisch uitlaten over de omgang met vader dan is het idee al snel dat zij worden meegezogen in de twist tussen de exgenoten dus tenzij er duidelijke bewijzen zijn dat vader het verknoeit (op wat voor manier dan ook) wordt met dat soort verklaringen vaak niet zo veel gedaan. Dan wordt de hulpverlening er al snel in betrokken. Gezeur aan het hoofd door verschillende goedwillende bemoeizuchtigen, en als het echt uit de hand loopt kinderbeschermingsmaatregelen. Die kinderbeschermers gaan dan enige tijd zich overal mee bemoeien om dan in veel gevallen na een paar jaar te constateren dat het niet helpt, maar dan hebben ouders wel al jarenlang naast de scheidingsproblematiek ook nog hulpverlenersgezeur aan hun hoofd gehad (ja, soms doen ze goed werk, maar soms is het ook een hoop verspilde energie)
Wacht je tot de kinderen 15-16 zijn, dan wordt er minder voor hen beslist. Sowieso is het gebruikelijk dat kinderen van die leeftijd de omgang meer zelf regelen. Dan is de kans op uit de hand lopende meningsverschillen rond de kinderen wat kleiner, evenals de kans op ingrijpen van buitenaf.
Ik voeg er meteen aan toe: ik heb een wat zwartgallige inslag, het kan ook allemaal redelijk beschaafd verlopen, maar het kan zinvol zijn om iets later de stekker eruit te trekken.
Zijn je kinderen nog heel jong, dan ligt het anders, dan zit je misschien aan te kijken tegen nog meer dan tien jaar in een huwelijk waar je al mentaal bent uitgecheckt, en dat is ook niet echt een aanlokkelijk perspectief.
Groeten,
Temet
MRI schreef op 11-11-2021 om 10:26:
[..]
Dat vond ik zo'n antwoord... nergens zat de stap dat hij verantwoordelijk was voor het feit dat hij me (even) kwijt was, nergens zat een erkenning voor mijn pijn. Je zou er bijna om moeten lachen, zo totaal op zichzelf gericht is het.
Ja, misschien moeten we er wel om lachen, werkt ook wel bevrijdend. Je maakt je dan zelf los van die absurditeit.
En de pijn die je dan daarbij natuurlijk voelt is de pijn denk ik van het los moeten laten van je verwachtingen. En nu daarbij het besef van niet gezien te zijn.
Mijn jongste liet me gisteren wat bevreemd een appje zien van zijn vader. Er staat liefs, papa onder zei hij. Dat is toch lief, zei ik. Vandaag bedacht ik dat hij dat nooit schrijft. En dat hij dat wel geleerd moet hebben van zijn nieuwe vriendin. Daar zit dan wel iets pijnlijks in. Maar als ik bedenk hoe het werkt, dat hij nu helemaal absorbeert wat zij doet en dat overneemt en hoe het uiteindelijk zal worden, dan voel ik ook een soort glimlach. Tegelijk iets verdrietigs. Maar als ik het niet zou doorzien zou ik alleen maar verdriet en jaloezie voelen. Ik vind het toch wel raar hoe dit allemaal werkt. Als ik eerlijk ben, hoop ik dat het zo snel mogelijk fout gaat en soms denk ik, ik hoop ook een beetje dat dit goed voor hem zal zijn. Gek om dat allebei tegelijk te kunnen hopen.
Thera schreef op 11-11-2021 om 13:30:
[..]
En dat hij dat wel geleerd moet hebben van zijn nieuwe vriendin. Daar zit dan wel iets pijnlijks in. Maar als ik bedenk hoe het werkt, dat hij nu helemaal absorbeert wat zij doet en dat overneemt en hoe het uiteindelijk zal worden, dan voel ik ook een soort glimlach. Tegelijk iets verdrietigs. Maar als ik het niet zou doorzien zou ik alleen maar verdriet en jaloezie voelen. Ik vind het toch wel raar hoe dit allemaal werkt. Als ik eerlijk ben, hoop ik dat het zo snel mogelijk fout gaat en soms denk ik, ik hoop ook een beetje dat dit goed voor hem zal zijn. Gek om dat allebei tegelijk te kunnen hopen.
Ik begrijp je, ik zou ook een klein beetje afgunstig zijn op dat eerste stukje relatie, waarbij hij zo leuk en lief kan zijn. Maar ik weet hoe het verder zou gaan lopen en dat gun ik echt niemand. Ik heb zelfs ooit tegen hem gezegd "nou als je een vriendin krijgt en ze vraagt zich dingen af, mag ze altijd bellen".
Ik zou stikjaloers zijn als het hen wel zou lukken een mooie relatie op te bouwen door de jaren heen maar ik kan er simpelweg niet in geloven dat dat zou kunnen met hoe diep alles bij hem zit. Ook geholpen door de ervaringen van zijn ex en hoe hij in die relatie was trouwens.
