Mijn man is een narcist
Nadat ik overal in dit forum gezocht heb, maar geen (aktueel) draadje vond die hier specifiek over gaat, besloot ik er zelf een te openen. Wel zie ik onder het onderwerp relaties veel verhalen van vrouwen die soortgelijke situaties in hun relatie meemaken, en mogelijk ook willen meeschrijven hier. Ik hoop dat dit voor hun een eye-opener zal zijn.
Na ruim twintig jaar huwelijk ben ik via het internet, via dit forum vooral, informatie over narcisme tegengekomen. Daardoor gingen er zoveel alarmbellen bij mij af, dat ik een paar boeken over dit onderwerp uit de bieb heb gehaald.
Ik heb verbijsterd het boek 'Narcistisch misbruik in de liefde' van Mjon van Oers zitten lezen en heb dat nog niet uit. Het was doodeng en bevreemdend: alsof ik de karakterbeschrijving van mijn man las. Al die punten, al die gedragingen, ik heb ze nooit eerder aan narcisme gekoppeld, ze zijn zo specifiek beschrijvend hoe het tussen man en mij gaat, dat ik het haast niet kan geloven.
Na de eerste lezing kwam de klap: dit gaat echt nooit veranderen. Mijn vader is een narcist (gediagnosticeerd) en zelfs mijn moeder heeft deze trekken, begreep ik al lezende (ik heb altijd gevonden dat zij en mijn man veel op elkaar leken). Om een lang verhaal kort te maken: ik ben aan het rouwen, aan het verwerken en heb het verdraaide moeilijk.
In het draadje over ontrouw past dit niet helemaal en voel ik me wat dit aangaat wat misplaatst en onbegrepen. Het zijn stuk voor stuk lieve vrouwen die meeschrijven, maar dit is een specifiek soort probleem naast ontrouw waarmee ik niet teveel in die draad wil meedoen, omdat het daarvoor te heftig is. Daarom zoek ik hier een plaats waar al de vrouwen die ik tot nu toe in de rubriek 'relaties' al ben tegengekomen ook kunnen komen uitwisselen, met als doel elkaar te helpen en adviezen te geven hoe hiermee om te gaan. Ik heb vrouwen gelezen die het weten van hun man, maar ook vrouwen waarvan ik het sterk vermoed, maar die het nooit benoemd hebben.
Je komt daar in je eentje niet uit. Of je nu blijven wilt of weggaan, zonder elkaars hulp redden we het niet. Daarom hoop ik dat we elkaar hier kunnen ontmoeten.
Puinhoop schreef op 31-10-2021 om 14:24:
Inderdaad Omnik, er valt zo veel te schrijven dat er geen einde aan komt. Ik herken veel van wat jij schrijft, al behoud ik me het voorbehoud -daar komt de hoop weer- dat het blijkbaar om een spectrumstoornis gaat. Dat houdt de optie open dat jouw exman buitensporiger is in zijn agressie is dan de mijne. Hoop, die los te moeten laten, dat doet pijn. Maar het is noodzakelijke pijn.
Weet je Puinhoop, het gekke is dat mijn man in verreweg de meeste periodes van zijn leven zeer incidenteel en in uitzonderlijke omstandigheden zo buitensporig agressief was/is. Ik dacht daarom ook ooit dat het wel meeviel. Maar ik heb me achteraf gerealiseerd dat dat juist een enorm grote valkuil voor mij is geweest! Hetzelfde geldt voor mijn vader. Die blijft nóg veel langer 'onder water'. Maar daardoor zie je heel lang de fundamentele denkwijze niet, dat voor hem ongemakkelijke verschillen onacceptabel zijn, gewoonweg niet getolereerd worden en zelfs afgestraft moeten worden. Omdat er op andere terreinen flexibiliteit lijkt te zijn, heb je gewoon niet in de gaten dat die er niet écht is, dat die zogenaamde soepelheid vooral te maken heeft met dat dat aspect voor die ander dus niet erg zo belangrijk is. In wezen verhult die vermeende flexibiliteit dat je op bepaalde punten heel strak in het corset moet om acceptabel te zijn voor die persoon. En zeker als dat punten zijn die er voor jou diepgaand toe doen, is dat natuurlijk vernietigend. Ik ben ook pas later gaan inzien dat die denkwijze er altijd was én is. En dat betekent: in een conflict dat 'echt ergens over gaat', viel en valt er nóóit (!) gelijkwaardig over te communiceren. Als er goede communicatie lijkt plaats te vinden, is het gewoon niet zo belangrijk voor hem of heeft hij een verhaal bedacht om het te kunnen hanteren of heb ik gewoon een goede strategie uitgedokterd om een en ander in banen te leiden. Ik zie eigenlijk geen leerproces bij mijn ex. Nu er af en toe schermutselingen met de kinderen zijn (puberteit) zie ik exact dezelfde denkwijze weer onveranderd opduiken. Heel teleurstellend maar eigenlijk niet onverwacht.
Mijn man zei ooit tegen mij: "Zo erg is het niet. Ik heb dit alleen bij vrouwen van wie ik houd en bij jonge kinderen." Toen hij dit tegen mij zei waren mij de schellen al van de ogen gevallen maar ik heb heel lang gedacht dat het wel degelijk iets met míjn gedrag te maken had, omdat het altijd met míj was dat hij zich zo misdroeg. Het waren ergens ook logische conflicten, normale relatieperikelen. Je blijft dan lang denken: 'Als ik nou een beetje opschuif, een beetje toegeef, minder koppig ben, beter communiceer, mezelf beter gedraag, komt het wel goed.' Ik ben veel te lang blijven hangen in 'waar twee vechten hebben twee schuld'. Heb te lang niet gezien dat ik natuurlijk fouten maakte en koppig was en ook narrig deed echt ook soms wel een trut was enzovoorts enzovoorts maar dat dat toch niet de oorzaak was van de stagnatie. Dat beter communiceren nooit tot een compromis over overeenstemming zou gaan leiden doordat dat fundamenteel niet zijn inzet was. Uiteindelijk heb ik ingezien dat goede communicatie er alleen maar toe zou kunnen leiden dat de afstand zo groot werd dat verschillen er niet meer toe deden. Maar daarvoor moet je natuurlijk wel uit elkaar. En zo is het dus gegaan. Ik communiceer nu over het algemeen heel goed met hem. Maar wel alleen over het hoogst noodzakelijke en altijd strategisch. Zelfs ogenschijnlijk spontaan een kletspraatje maken is onderdeel van de strategie.
Uiteindelijk ging ik zien: als het puntje bij paaltje komt zal er, als ik in relatie met hem wil blijven, niks anders opzitten dan me op voor mij belangrijke punten te onderwerpen te zwijgen en mee te bewegen. Omdat ik anders met buitensporige woede en agressie bejegend word. En zelfs als dat maar af en toe zou zijn, betekende dat voor mij dat ik, wie ík écht ben, er eigenlijk voor hem niet toe doet. Alleen het deel waarin hij zich herkent, aan wie hij zich kan voeden, dat hem bevestigt, doet ertoe en wordt door hem geaccepteerd. Maar verder niet. Dat is geen liefde en dat was voor mij niet acceptabel. Ook niet als we het uiteindelijk weer 95% van de tijd gezellig hadden kunnen krijgen.
PS het wordt door die ander ook helemaal niet als zodanig herkend. Mijn vader kan tot tranen toe geroerd zijn als hij over mijn overleden moeder spreekt. Hij heeft zoveel van haar gehouden en zo'n goed huwelijk gehad! Maar dat ís helemaal niet zo! Mijn moeder was al lang geleden gestopt met echt van hem te houden en heeft alleen maar geleerd om in te binden en langs hem heen te leven. Maar kennelijk bood hem dat voldoende en was hij tevreden. Dat zij ongelukkig was en zich onzichtbaar voelde in haar huwelijk met hem is hem totaal ontgaan!
Omnik, wat bedoel je met deze zin: “Uiteindelijk heb ik ingezien dat goede communicatie er alleen maar toe zou kunnen leiden dat de afstand zo groot werd dat verschillen er niet meer toe deden.”
En, ja, wie je echt bent wordt niet gezien. Waren er niet teveel problemen gekomen vooral ook tussen de kinderen en hem dan ik daar nog mee kunnen leven. Ik zou me daar dan ook op in gesteld hebben, in het besef dat ze dat inderdaad niet kunnen en ook niet beseffen.
Tragisch dat mijn ex wel zag dat er iets ontbrak. Hij noemde zelfs ons gezin een nepgezin. Dat lag dan aan mij volgens hem. Ik kan zo nieuwgierig zijn hoe hij het nu heeft met zijn vriendin waar hij gelukkig mee is volgens hem. Raar hoor, die nieuwsgierigheid, maar ik accepteer dat maar van mezelf.
Oh neem me niet kwalijk alsjeblieft, maar ik ben zo wanhopig, zo verdrietig. Vannacht werd ik ziek. Vanmorgen was ik zo slap, dat ik maar een appje stuurde naar mijn man (werkt altijd thuis). Toen kwam hij wel vragen of ik iets nodig had, maar ik moest er toen nog niet aan denken.Een paar uur later vroeg ik om een boterham en kreeg ik die. Toen ik bedankte en zei dat ik hoopte wat aan te sterken, reageerde hij korzelig 'Ja, laten we dat hopen, ja.' Daarna viel ik in slaap en bij het wakker worden hoorde ik hem thuiskomen. Dus ik liep even later zijn kamer in en vroeg of hij boodschappen had gedaan. Nee. Ik had gelukkig ook al eten in huis, iets makkelijks.
Maar toen ik beneden kwam, trof het me ineens zo! De kat had duidelijk nog geen eten gehad. En de hele dag had hij niet 1 keer gevraagd hoe het met me ging. Als ik zelf niet gevraagd had om iets zou ik hem de hele dag niet hebben gezien.Toen ik het eten stond voor te bereiden in mijn pyjama brak ik in een verscheurende huilbui uit. Hoe denkt hij ooit dat ik erop kan vertrouwen dat hij meer in de huishouding zou gaan doen, als ik een baan zou hebben? Zelfs als ik ziek ben, wil hij al niets overnemen. Toen ik werk had, was het ook niet meer dan af en toe de vaatwasser legen of vullen. Maar vooral: nooit enig teken van oprechte belangstelling, bezorgheid, medeleven.Gisteren had onze dochter gepobeerd hem erin te betrekken dat ze vrijwel zeker wist ADHD te hebben, en dat ze dat mbv de GGZ-medewerker bij de huisarts wil onderzoeken. Hij leunde met zijn superieure grijnsje achterover en zei dat ze misschien wel hypochonder was. Later, toen hij weg was -gelukkig- zocht ik haar op, op haar kamer, en daar brak ze in huilen uit. Het is niet de eerste keer dat ze probeert hem te betrekken bij haar problemen, en dat hij een preek houdt over wat hij denkt dat er aan de hand is en wat ze doen moet om dat op te lossen. Niet luisteren. Niet meeleven.
Ik ben het zo zat, zo uitgesproken zat! Als ik bedenk dat het nog bijna twee jaar duurt voor beide kinderen op zichzelf zijn, stik ik haast. En het besef dat hij echt geen idee heeft wat hij fout doet, dat ik het hem nooit uit zal kunnen leggen omdat hij gewoon niet begrijpt waar ik het over heb, maak me zo moedeloos.Dus ik heb besloten te kijken wat er mogelijk is om eerder stappen te zetten. Een vriend heeft al aangeboden spullen bij hem op te slaan, en ik kan ook altijd wat van hem lenen als dat nodig mocht zijn. Maar ik bloed voor de kinderen: ze zullen hieronder lijden. Anderzijds doen ze dat nu ook al. Het is kiezen tussen twee kwaden.Bah, ik ben zo droevig en lamgeslagen. Het idee opgeven dat het ooit nog beter kan worden tussen ons doet me zeer. Maar ik word dagelijks geconfronteerd met de harde realiteit. Tussen de kruimels normaal gedrag, die eventjes een vonkje hoop geven, komen onvermijdelijk de ziekelijke trekken telkens weer terug.
Jemig Omnik, opnieuw is het een griezelfeest van herkenning. Dat is het precies: geen vrijheid krijgen, niet mogen zijn wie je bent als dat niet in zijn straatje past.
En de vergissing maken dat het allemaal wel meevalt misschien.
Zoals het huwelijk van je ouders was, zo is het mijne ook. Mijn liefde is dood. Dat het me emotioneel niet meer zou raken als hij weer vreemd zou gaan, zegt me wel genoeg.
ach Puinhoop, wat moeilijk allemaal. Nu maar eerst uitzieken, zodat je energie voor eventuele beslissingen hebt. Sterkte
@Puinhoop, focus je op je kinderen en dan met name op je dochter die jou nu heel hard nodig heeft. Ook voor haar een les om te ontdekken op wie ze kan terugvallen. Zet je man maar even in de parkeerstand.
Verder maakt het voor je dochter toch niet uit of ze officieel of inofficieel de diagnose heeft; ze blijft dezelfde dochter. Haar vader is lomp, maar hij heeft wel gelijk. Of ze nu X of Y heeft, ( wat voor haar fijn is om te weten), ze blijft dezelfde in de ogen van anderen.
Dat zelfvoldane smoelwerk zegt weer iets over je man; bekrompen vermogen geen empathie te tonen. Maar dat is ook geen verrassing.
Thera schreef op 03-11-2021 om 15:09:
Omnik, wat bedoel je met deze zin: “Uiteindelijk heb ik ingezien dat goede communicatie er alleen maar toe zou kunnen leiden dat de afstand zo groot werd dat verschillen er niet meer toe deden.”
Het is een cliché dat je door goede communicatie dichter bij elkaar komt, meer met elkaar verbonden raakt. Maar dat lukt met iemand met sterk narcistische trekken natuurlijk helemaal niet! Ik vond die video die jij plaatste zo goed! Dat is inderdaad precies wat er gebeurt als iemand dichterbij probeert te komen. Dat roept alleen maar afweer en agressie op (in de brede zin van het woord). De enige manier waarop je als partner dichterbij zo iemand kan komen is als je toegeeft, hem gelijk geeft. Maar dat is niet écht dichtbij. Dat is (inderdaad) nep.
'Goede communicatie' heeft mij uiteindelijk wel heel erg geholpen om op een passende afstand te komen, zodat er geen conflicten meer hoeven te zijn. We zijn nu zo ver van elkaar vandaan dat hij me de verschillen niet meer verwijt. Een enkele keer als er iets met de kinderen was waar ik me per se in moest mengen of waar hij als ouder met gezag bij betrokken moest zijn, is het nog wel eens een periode (soms erg) spannend geweest maar waar het niet echt nodig was, heb ik nooit ergens overleg over. Ik stel me extreem niet-beschikbaar op. Emotioneel hoeft hij niets van mij te verwachten. Ik ben heel beleefd en vriendelijk maar ik geef hem geen milimeter van mijn gevoel. Ik heb sterk de indruk dat hij dat ook wel rustig vindt. Als ik geen verwachtingen wek dat hij iets zou kunnen krijgen, ontstaat er ook geen frustratie. Hij heeft ook al vele jaren een nieuwe vriendin. Dat helpt vast ook. Ik denk dat hij het nu gewoon bij haar claimt.
Hee Puinhoop, wat rot voor je!
Lukt het in te praten met je man, geef je men aan wat het met je doet, zoals hij je benadert?
Nou, MRI, je had gelijk, hoor. Nu ik weer wat de oude begin te worden, zie ik het lang zo duister niet meer in.
Gisteravond kwam hij toch nog vragen hoe het nu met me ging. En omdat ik gisteren voor dochter handschoenen zou kopen, maar niet kon, had hij het gedaan. Het lijkt er dan toch op dat hij wel gelijk door heeft dat hij niet goed gereageerd heeft, en dat op zijn manier probeert goed te maken. Maar dus wel altijd van ons de reactie nodig heeft om te beseffen dat zijn manier van reageren niet oké is.
Vandaag voel ik me weer sterker en durf dan ook, met behulp van wat humor, assertiever te reageren. Dan wordt de sfeer veel prettiger.
Jullie allemaal heel hartelijk bedankt voor jullie medeleven, dat deed me echt heel goed.
Nu maar weer verder met de ontdekkingstocht wat narcisme is en hoe ermee om te gaan.
Ik heb nog een vraag: hoe lang weten jullie het al? Want ik denk, als ik het zo lees, dat de meesten van jullie al heel lang weten van het narcisme bij jullie man. Ik ben net een goeie maand bezig.
Grappig. In het onderwerp ontrouw ben ik een nestor, maar hier een groentje🤭
P.S. Flanagan: het is voor onze dochter wèl belangrijk een diagnose te krijgen, omdat ze dan eindelijk de gerichte hulp kan krijgen die ze nodig heeft. Ze zit al jaren in het traject onderzoek en heeft tot nu toe teleurstellende ervaringen met de hulpverlening. Zodoende.
En daarnaast is de erkenning van haar vader ook belangrijk, dat dat niet te behandelen is met frisse lucht, beweging en gezond eten. Zelfs niet met mindfulness e.d. Hoe goed bedoeld ook, ze heeft meer nodig.
Puinhoop schreef op 04-11-2021 om 12:53:Gr Ik heb nog een vraag: hoe lang weten jullie het al? Want ik denk, als ik het zo lees, dat de meesten van jullie al heel lang weten van het narcisme bij jullie man. Ik ben net een goeie maand bezig.
Lang, ik moest het even in heel oude topics nakijken. Zo'n beetje 4 jaar geleden. Toen waren er twee problematische jaren achter de rug. Ik was aan het googlen op "als iemand zijn partner negeert" en kwam te lezen over narcisme wat ik heel sterk herkende. Daarna heeft het nog een jaar geduurd tot ik er achter kwam dat onze relatie niet te redden viel.
@Puinhoop, ik denk dat je mij verkeerd begrepen hebt. Ik doe geen oordeel over de diagnose. Het is meer een reactie in de zin hoe je man het kan oppakken. Meer in de zin van ‘okee, je hebt een diagnose maar dat maakt mij niets uit’. Dat de erkenning voor je dochter belangrijk is, maakt niet meteen dat hij haar die ook gaat geven. Gezien zijn karakter, is het mogelijk dat je daar best lang op kan wachten.
Eens maakte mijn vader een opmerking die bij mij keihard binnen kwam. Het ging over dat ik aangaf tijdens de puberteit voor hen klaar stond maar tijdens tentamentijd iets aan hen vroeg ( tv -geluid wat zachter). Ik kreeg te horen dat ik overdreef wat geluid betrof en dat hij mij dat nooit gevraagd in te springen wanneer nodig. Hij waste zo zijn handen schoon.
Ik gaf aan dat hij dat eerder had mogen zeggen en ben omgedraaid. Vier jaar lang op zijn excuus gewacht. Maar wat er niet in zit, komt er ook niet uit.
Het is fijn dat je dochter nu hulp krijgt die het nodig heeft. Maar ga niet zitten wachten tot je man en jij in dezelfde richting kijken. Hij beziet het wrs anders dan jij. Veelal praktischer en argwanend; hulp is mooi, als het maar wel helpt want dan heeft ze er tenminste iets aan. Misschien is hij van het eerst zien, dan geloven. Maar daar heb jij nu niet veel aan.
Daarom; steek tijd in de begeleiding van je dochter, luister naar haar ervaringen tijdens de behandelingen. Mocht je man verbetering zien, gaat hij zelf wel interesse tonen voor haar vorderingen.
Flan, je hebt helemaal gelijk hoor, over hoe mijn man er tegenaan zal kijken. Ik wou alleen even duidelijk maken wat voor haar het nut van een diagnose zou zijn.
Zeg, sorry als ik mensen door elkaar haal, maar is/was jouw vader dus narcistisch? Of heeft dat er niets mee te maken? Je schoonmoeder was het wel, nietwaar?
Thera, ben jij dan nu een kleine drie jaar gescheiden?
