Mijn man is een narcist

Ah jammer, hopelijk morgen

Nog een poging dan!

Net als jij, Puinhoop, heb ik veel gehad aan lezen. In mijn geval over borderline dus. En aan lotgenotencontact. Op dit forum komt wel vaker labyrint in perspectief voorbij, een organisatie voor naasten van mensen met psychiatrische problematiek. Daar heb ik een tijdje in een lotgenotengroep 'partners van' meegedaan. Niet lang maar genoeg om te beseffen dat het 'echt waar' was. En daarmee bedoel ik niet dat ik daarna zeker wist dat hij borderliner is, want dat wist en weet ik niet. Maar wel dat ik door de verhalen van anderen te horen pas echt besefte dat het écht abnormaal was wat hij deed. Daarvoor had ik altijd nog ergens het gevoel gehad dat ik zijn klachten en verwijten serieus moest nemen, dat ik er een goed gesprek over moest zie te voeren met hem. Na dat lezen en lotgenotencontact zag ik dat dat een moeras is en ben ik ermee opgehouden. Dat heeft me ontzettend geholpen. Toen waren wij inmiddels al wel uit elkaar overigens.

Het meest herkenbaar voor mij in de beschrijving van narcistische mannen is het dwingende gedrag. Mijn ex kon enorm woedend worden. Hele theatrale woede. Zijn hele voorkomen en stem veranderde. De eerste keer dat ik dat meemaakte was ik verbluft. Ik moest er zelfs een beetje om grinniken, zo raar ging dat toe. Dat kwam incidenteel voor en ik raakte daar behoorlijk van in de war maar als het voorbij was, liet ik het toch achter me. Ik realiseerde me achteraf dat er in ons gezin vroeger iets vergelijkbaars gebeurde tussen mijn vader en moeder. Mijn vader is ook niet helemaal fris als hij zich gekrenkt voelt of de controle verliest. En mijn moeder had daar geen goed ‘antwoord’ op. Ik zag dat ze een heel slecht huwelijk hadden, vond dat wel stom maar ik had evengoed geen andere ervaringen. Dat vind ik ook best raar Puinhoop, ik zie het bij jou ook, met jouw narcistische vader, dat ik ervaringen in mijn ouderlijk gezin wél had benoemd maar toch mijn eigen relatie-ervaringen daarmee niet onmiddellijk in verband bracht.

Ik heb veel gehad aan het lezen over omgaan met borderline omdat de kern daarvan is om gezonde grenzen te stellen. Ik had het nodig om dat te mógen, te mogen ophouden met helpen, met het goed te maken. Ik zag heus wel dat hij ongelukkig was en ik vond dat ik daar niet mijn handen vanaf mocht trekken. Maar wat ik niet in de gaten had gehad was dat ik met al die aandacht en gesprekken die ongezonde emotionaliteit alleen maar voedde. De scheiding heeft nog wel wat voeten in aarde gehad. Met af en toen een schreeuwpartij in een advocatenkantoor. In periodes dat het met hem minder goed ging, is er ook wel eens wat met de kinderen geweest. Als hij boos is, gaat hij schreeuwen, al zijn frustraties over mij eruit kramen, soms onbeheerst, gevaarlijk rijden in de auto. Een enkele keer werd het ook fysiek. Toen ze jonger waren, greep ik daar wel op in: ik eiste bijvoorbeeld dat zijn vriendin bij de omgang aanwezig was of schortte de omgangsregeling tijdelijk op zodat het stof kon neerdalen. Mijn kinderen zijn nu op een leeftijd dat ze zelf bepalen of ze er wel of niet heengaan. De jongste doet dat dus ook niet meer vaak. Die twee triggeren elkaar enorm. Zoon heeft ook een aartje naar zijn vaartje. Ze hebben dan ook al eens gevochten.

Het is een heel gedoe, zo’n (ex-)partner op het ‘narcistisch spectrum’! Gelukkig ligt het zwaartepunt voor het grootste gedeelte in het verleden. Nu de kinderen ouder worden, is er gelukkig steeds minder aanleiding om nog met hem in de clinch te raken. De laatste echt clash vond plaats over onze jongste, dat ik probeerde vader erbij te betrekken omdat ik het eigenlijk niet trek met hem. Maar dat werd meteen weer zo disfunctioneel dat ik het snel heb opgegeven. Ik voel nog wel eens af en toe boosheid opkomen, en frustratie dat ik het in mijn eentje moet opknappen. Maar het heeft zo ontzettend weinig zin: de man heeft het emotioneel niet in zich. Ik laat mezelf dan maar even uitrazen tegen iemand en ga dan over tot de orde van de dag.

Er is nog veel meer te vertellen maar dat wordt geen post maar een heel boek! Ik stop hier dus maar even. Ik hoop Puinhoop dat de ontdekking dat je man narcistisch is het begin is van jezelf weer terugvinden. Dat zou zomaar kunnen! In die zin is het gek genoeg hoopvol, zo'n ontdekking. Hoe oud zijn jullie kinderen? 

Thera schreef op 29-10-2021 om 21:46:

Het belangrijkste is hoe wij als partners en als kinderen van ons opstellen. En dat we afscheid kunnen nemen van de hoop dat we een relatie kunnen hebben met zo iemand, met wederzijdsheid. En dat we daarom rouwen. Dat is het belangrijkste. Als je dat kunt, wordt het minder belangrijk te benadrukken dat er echt nooit ook maar iets aan zo iemand zal veranderen.

Ja ik snap je als je kinderen hebt, dat je het beste ervan probeert te maken, ik had geen kinderen met mijn narc ex. Het is fijn dat de kinderen jou hebben als gezond voorbeeld natuurlijk. Maar welk voorbeeld krijgen ze op relatiegebied? Zo moeilijk, de positie van de gezonde partner van de narcist met kinderen want als je gaat scheiden, zijn weer veel alleen met hem...

"Ja, ik zei ook dat hoop de partner van een narcist in de weg kan staan. Ik leef zelf zo dat ik voor ogen hou dat ik geen rekening moet houden met verandering. Ik zou,nu ik dat eenmaal kan, alleen niet weten waarom ik het echt zou moeten uitsluiten dat er ooit iets zal kunnen gebeuren waardoor er enige verandering zal kunnen plaatsvinden."" 

Bij mij was de hoop onderdeel van misbruikcyclus: doordat hij inzicht had en naar therapeuten ging, bleef de hoop in stand. Als hij dan het gevoel had dat hij me weer 'had' liet hij me vallen als rot vlees met alle nare dingen erbij die narcist nu eenmaal doet. Als je de hoop los kan zien van jouw welbevinden kan het misschien, maar voor mij zelf is dat te abstract, snap je?

Omnik schreef op 29-10-2021 om 21:52:

Mijn ex is geen N maar ik herken wel veel van het gedrag maar dan net anders. Een psychiater heeft me als werktitel BPD (borderline) gegeven. Die kende hem overigens ook, voordat jullie denken dat hij het uit de lucht greep. Ex wilde zich niet laten diagnostiseren. Vulde niet kloppende dingen in op diagnostische vragenlijsten en als ik daarnaar vroeg zei hij bijvoorbeeld: ‘Ik ben toch geen psychiatrische patiënt? Dus ik moest wel laag invullen.” Little Shaman heeft het over een narcistisch spectrum, waar borderline dan ook onder valt. Toen ik dat hoorde, vond ik dat meteen heel kloppend.

Ik denk dat met name het dwingende gedrag overeenkomt. Mijn ex kon een soort gedaantewisseling ondergaan. Heel theatraal. Hij sprak dan anders, blies zichzelf op.

Hmmm, ik was nog niet klaar toen ik per ongeluk op plaatsen duwde 😂. Ik vul nog even wat aan!

Ja een borderline persoonlijkheidsstoornis heeft toch heel veel overeenkomsten met de verborgen narcist. En volgens mij zegt Vaknin ook over de covert narcisissist dat het een soort mislukte narcist is: lijkt gevoelig, zeker voor afwijzing, lijkt door alles van slag te kunnen raken, kan ineens woedend worden etc. 

Dus borderliner of covert narcissist: het lijkt allemaal veel op elkaar, maar het is allemaal een emotionele dysregulatiestoornis waarbij alle manipulaties ten opzichte van de anderen dienen om zich maar enigszins goed te voelen.  

maar weer een paar filmpjes over de verborgen narcist, wellicht heeft iemand er iets aan: 

en 

MRI schreef op 30-10-2021 om 14:41:

[..]

Ja ik snap je als je kinderen hebt, dat je het beste ervan probeert te maken, ik had geen kinderen met mijn narc ex. Het is fijn dat de kinderen jou hebben als gezond voorbeeld natuurlijk. Maar welk voorbeeld krijgen ze op relatiegebied? Zo moeilijk, de positie van de gezonde partner van de narcist met kinderen want als je gaat scheiden, zijn weer veel alleen met hem...

Ik ben wel gescheiden hoor uiteindelijk. Maar ook dan nog merk ik dat ik ergens (ik noem het in mijn achterhoofd, maar dat is niet een goede uitdrukking) de mogelijkheid open houd dat er iets kan veranderen bij hem. Ik heb mij daardoor niet laten leiden in de zin van daarom uitstellen te scheiden. Dat denken mensen vaak als ik uitleg hoe ik denk. Mijn oudste twee kinderen hebben nu geen contact met hem. De jongste wel. En ik ben heel blij dat het een heel wijs kind is en dat hij veel leert. En dat hij bij mij lekker zichzelf kan zijn. 

MRI schreef op 30-10-2021 om 14:41:

[..]

Bij mij was de hoop onderdeel van misbruikcyclus: doordat hij inzicht had en naar therapeuten ging, bleef de hoop in stand. Als hij dan het gevoel had dat hij me weer 'had' liet hij me vallen als rot vlees met alle nare dingen erbij die narcist nu eenmaal doet. Als je de hoop los kan zien van jouw welbevinden kan het misschien, maar voor mij zelf is dat te abstract, snap je?

Ik snap dat dat te abstract kan zijn, zeker. Ik heb er denk ik veel gemak van dat ik mij als kind makkelijk kon losmaken (of nooit vastgemaakt heb aan) een moeder met wel wat trekken van een persoonlijkheidsstoornis, omdat er in mijn vroege kinderjaren een andere persoon in ons huishouden was (bijna elke dag) waar ik mij aan hechtte. Toen die overleed (het was een grootouder) was ik te jong om te begrijpen waarom hij er ineens nooit meer was. Ik begrijp uit verhalen dat ik het toen ook moeilijk had. Op zich vermaakte ik mij ook wel weer met broertjes en zusjes en heb ik misschien geleerd (onbewust) dat ik zelf iemand kan zijn ook al valt er iemand weg. Niet dat ik het niet moeilijk vind hoor. Het raakt dan misschien wel een soort traumatje van mij toen mijn grootouder wegviel, maar mijn ervaring heeft toch geholpen denk ik om mij los te kunnen maken van mijn partner en er op te kunnen vertrouwen dat er nog steeds voldoende welbevinden over zou kunnen blijven. 

Thera schreef op 30-10-2021 om 18:42:

[..]

Ik snap dat dat te abstract kan zijn, zeker. Ik heb er denk ik veel gemak van dat ik mij als kind makkelijk kon losmaken (of nooit vastgemaakt heb aan) een moeder met wel wat trekken van een persoonlijkheidsstoornis, omdat er in mijn vroege kinderjaren een andere persoon in ons huishouden was (bijna elke dag) waar ik mij aan hechtte. Toen die overleed (het was een grootouder) was ik te jong om te begrijpen waarom hij er ineens nooit meer was. Ik begrijp uit verhalen dat ik het toen ook moeilijk had. Op zich vermaakte ik mij ook wel weer met broertjes en zusjes en heb ik misschien geleerd (onbewust) dat ik zelf iemand kan zijn ook al valt er iemand weg. Niet dat ik het niet moeilijk vind hoor. Het raakt dan misschien wel een soort traumatje van mij toen mijn grootouder wegviel, maar mijn ervaring heeft toch geholpen denk ik om mij los te kunnen maken van mijn partner en er op te kunnen vertrouwen dat er nog steeds voldoende welbevinden over zou kunnen blijven.

Ja daar geef jij heel mooi een verschil aan hoe narcisme kan werken voor de 'slachtoffers'. Ik ben opgegroeid met een narcistische moeder en een autistische vader. (Beiden met diagnose). En ik was ook nog eens enig kind. Ik had dus geen andere mogelijkheid dan om me toch maar te hechten aan deze mensen, vaak met verlies van zelf omdat óf niet gezien werd óf niet getolereerd. Dat heeft ook gemaakt dat ik veel te lang met mijn ex ben blijven proberen er toch wat van te maken en veel te diep gehecht bleek aan iemand met een persoonlijkheidsstoornis van heb ik jou daar. Het maakt ook dat ik me niet opnieuw meer durf te hechten aan iemand: ik vertrouw mijzelf niet in deze. 

Ik kreeg vandaag een bericht van kennis van ons dat mijn ex bij hem geweest is en gezegd heeft dat hij zo gelukkig is met zijn vriendin en dat hij 20 jaar met mij niet gelukkig is geweest (is niet waar, we hadden 15 goede jaren) en dat de "kinderen van hem afgepakt zijn". De kinderen hebben helemaal uit zichzelf besloten om geen contact met hem te willen. Ik wist niet dat hij een vriendin had, wel dat hij op zoek was. 
Ik had al wel een vermoeden, omdat hij al twee keer aan onze jongste heeft voorgesteld om het schema om te draaien, nu alle weekenden bij mij en door de weeks bij hem. 
Dat wil de jongste eigenlijk niet. We zullen zien. 

Ik heb lang niet over mijn concrete situatie hier geschreven. Maar het kan wel fijn zijn om dat hier te kunnen. Ik merk in mijn omgeving dat mensen na zo'n scheiding als bij ons wel met veel mededogen op mij reageren. Altijd zo'n voorzichtige vraag ook, hoe gaat het nu met je.. en dan wordt er licht gespannen op het antwoord gewacht. Terwijl als ik er dan iets van vertel waar ik zoal mee zit, hoewel het met mij wel goed gaat (dat ik nog steeds bezorgd ben over mijn ex, dat de kinderen geen contact hebben bijvoorbeeld) dat mensen het dan snel veel te ingewikkeld vinden geworden, het gesprek. Ik snap het wel.. Maar ik vind het wel jammer, dat je in het gewone leven zeg maar niet zo snel iemand treft die echt wil meedenken. Is het erg achterdochtig of negatief van mij dat ik wel eens denk dat de uitspraak: "maar het is toch wel erg moeilijk voor je?" soms gebruikt wordt om niet over de inhoud van dat moeilijke te spreken en over mee te denken. Hun troost en mededogen willen ze geven, dat is blijkbaar minder moeilijk, maar meer dan dat moet ik niet vragen, denk ik dan. Is dat te cynisch? 

 

Puinhoop schreef op 31-10-2021 om 14:24:

Jazeker, die hypocrisie heeft mij ook altijd zeer gestoord. Opscheppen over hoe betrokken hij zich voelt bij willekeurige vreemden, hoe hij in de zorg zou willen werken, tegen de werkelijkheid van volslagen desinteresse in en bagatellisering van de emotionele tekorten van zijn gezin en zijn marginale inlevingsvermogen...ik heb me altijd verbaasd hoe weinig zelfkennis hij blijkbaar heeft, hoe zijn zelfbeeld contrasteert met het beeld wat ik van hem zie. Vroeger wees ik hem daar nog wel op. Dat laat ik nu wel uit mijn hoofd. Realistische zelfreflectie zit er niet in.
Wel denk ik inderdaad dat het een ideaalbeeld schept van hoe hij graag zou willen zijn. Dat stemt me wel wat mededogend. Hij wil wel, maar kan niet.

Maar dat zien ze zelf volgens mij niet zo. Dat ze het onderscheid maken tussen wat ze willen en kunnen. 

Ja je zou kunnen zeggen dat een narcist meer dan een psychopaat mededogen oproept, omdat ze tenminste nog een goed mens willen zijn. Maar als er ergens een conflict is, dan mag de ander zwartgemaakt worden, mag er gelogen worden (wat ze zelf niet zo zien, want ze geloven in hun leugens) omdat het NIET zo mag zijn dat er maar iemand zou kunnen denken dat het aan hen ligt dat het conflict er is. Dan wordt het 'een goed mens willen zijn' een wapen om de ander af te slachten. 

Een geniepige vorm daarvan is dat als je teveel uit je dak gaat naar je kinderen toe en je beseft dat, tegen ze zeggen: ik wìl helemaal niet zo boos zijn tegen jullie, maar dan moeten jullie er wel voor zorgen dat ik dat niet hoef te zijn. 

Thera, ik wil even kort reageren op je reactie. Herken zoveel over wat je bovenstaand zegt. Dat is hier ook zo.

Wel een andere situatie die er gespeeld heeft maar waar ik nog vaak mee te kampen heb. 
Het moet vooral niet te moeilijk worden, poehpoeh, dat is echt te veel gevraagd.

Ik heb gemerkt dat het vooral een heel eenzaam gevoel kan geven.

Hartelijke Hart onder de riem, weet dat je niet alleen bent op deze aardkloot die het ook zo ervaart. Knuffel 

@Thera, ik vind het niet zo fijn dat die kennis jou die info heeft doorgespeeld. Jij kan er helemaal niets met die info. Misschien heeft die persoon het wel goed bedoeld door je in te lichten dat je ex een nieuwe vriendin heeft; belangrijk in geval je kinderen bij hem zijn. Maar verdere details had kennis voor zich mogen houden om jou niet te kwetsen.
Het is duidelijk dat  je ex het manipuleren niet verleerd is! Maar dat wist je eigenlijk al.
Volgende keer als iemand je details wilt vertellen, kan je diegene een stap voor zijn door aan te geven geen info te willen horen waar je niets mee kan. Je mag best jezelf beschermen tegen pijlen van je ex.
Aan leugens geen boodschap.

Flanagan, ik weet niet, het heeft twee kanten. Bij mij overheerst de positieve kant dat die man mij vertrouwt. Ik zou nog wel willen weten of mijn ex er op heeft aangestuurd dat ik dit te horen kreeg. Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Het kan ook zijn dat hij puur wil dat iemand ziet hoe gelukkig hij is. Al schreef die man mij daar zelf toen achter het woord gelukkig al een vraagteken tussen haakjes bij. 

Het is moeilijk uit te leggen, maar dit is een heel bijzondere man. Hij geeft om ons allebei veel. Hij heeft wel eens de fout gemaakt  om mij een keer te vertellen nadat mijn ex een vorige keer bij hem had uitgeraasd over mij dat ik hem meer ruimte moest geven om boos te zijn. Ten eerste wist hij daar niks van of ik die ruimte gaf en ten tweede doe je dan net alsof dat het probleem zou oplossen, wat niet realistisch is. Maar ik zie het meer als een vergissing dan als een fout en ik zou hem daar nog een keer op kunnen aanspreken. 

Ik kwam trouwens een interessant rollenspel tegen van een therapeut die net doet of hij een narcistisch iemand therapie geeft. Na twee sessie is het mislukt.