Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
Nu zit je er nog veel te diep in. Maar uiteindelijk kan jij alleen verder als je al die vragen naast je neer gaat leggen. Het zijn piekervragen. Vragen waarop je nooit een antwoord krijgt. En antwoorden die weer nieuwe vragen oproepen. Uiteindelijk kom je in een cirkel terecht en wordt je gek, verdoofd en uitgeblust. En doodmoe zoals nu. Dat stopt pas als jij zelf kunt ophouden die vragen te stellen. Te komen tot acceptatie van wat er is voorgevallen. Een goede therapeut kan je daarbij helpen. Maar uiteindelijk moet jij het zelf doen. En je zult wel moeten want het alternatief is je huidige staat van zijn. Probleem is dat niemand kan voorspellen hoelang het duurt. En dat jij heel feitelijk gezien niet echt een keuze hebt omdat je samen moet blijven volgens jou.
Izza schreef op 28-11-2024 om 14:50:
Nu zit je er nog veel te diep in. Maar uiteindelijk kan jij alleen verder als je al die vragen naast je neer gaat leggen. Het zijn piekervragen. Vragen waarop je nooit een antwoord krijgt. En antwoorden die weer nieuwe vragen oproepen. Uiteindelijk kom je in een cirkel terecht en wordt je gek, verdoofd en uitgeblust. En doodmoe zoals nu. Dat stopt pas als jij zelf kunt ophouden die vragen te stellen. Te komen tot acceptatie van wat er is voorgevallen. Een goede therapeut kan je daarbij helpen. Maar uiteindelijk moet jij het zelf doen. En je zult wel moeten want het alternatief is je huidige staat van zijn. Probleem is dat niemand kan voorspellen hoelang het duurt. En dat jij heel feitelijk gezien niet echt een keuze hebt omdat je samen moet blijven volgens jou.
Klopt Izza. Ik besef dat ik dat moet stopzetten. Want die vragen roepen nieuwe vragen op. Dat is dus echt zo.
Een dag met een keer, ik weet het. 5 maand is nu al heel lang, en ik ben er nog niet.
Toch helpen jullie antwoorden mij. Het feit dat jullie me begrijpen en mijn struggles verklaren, erkennen, geeft me wat adem.
Het is heel begrijpelijk hoor. Je wilt het weten en verklaren. Maar hoe dan? Wat mij heeft geholpen is het besef dat je het verleden niet ongedaan kunt maken. Maar jij maakt iedere dag zelf de keuze hoe je die dag wilt doorkomen. Wil ik continu bezig zijn met al die ellende en met anderen? Of ga ik mij richten op mijzelf en leuke dingen in het leven? Hij heeft jou dit aangedaan. Maar jij maakt zelf de keuze hoe je ermee om blijft gaan. Je kunt maanden en jaren blijven hangen in al die ellende. En sommige mensen doen dat (ik ken ze). Maar wat schiet ik daar mee op? Niets uiteindelijk. Het gaat ten koste van jezelf (en in jouw geval van je gezondheid). Voor jezelf kiezen is een keuze die maar weinig mensen maken.
Breiertje schreef op 28-11-2024 om 12:26:
[..]
5 maand nu. Er gebeurt zoveel in mijn privé leven los van dit dat ik verdrink. Ik ben zo boos, zo boos. Zoveel woede. En therapie, hoh ik verwacht er zoveel van maar denk steeds, is dit 'therapie'. Kost een fortuin en ik word niet wijzer. De info hier helpt me vaak meer. Ik heb echt nood aan jullie woorden. Maar als er negatieve komen merk ik dat ik me dit te fel aantrek, meer twijfel, dieper raak en me hier dan terugtrek.
Heb enkel nood aan positieve dingen. Genoeg shit in mijn hoofd.
Gewoon eens genieten van een goed moment met hem zou al fijn zijn. We doen dingen samen en dat lukt zonder ergernissen Dat voelt vertrouwd. Maar vroeger was ik dankbaar voor hem, stapel op hem. Nu heb ik dit niet. Hij is er. Niet meer, niet minder. Net alsof een secretaresse bij de arts er is, een normaal gegeven, zo is hij hier. Zo voelt het voor mij. Hij is er omdat hij er is. En dat voelt niet goed of niet slecht. Hij is hier omdat hij er is. Punt. In mijn ogen dan hé. Hij doet zijn stinkende best. Ik kan het niet goed uitleggen wat ik bedoel. We komen overeen, wonen samen, doen alles zoals vroeger.
Misschien is dit de juiste bewoording. Ik doe het op automatische piloot, hij doet het omdat hij het wil. Begrijp je me?
Ik herinner me soortgelijke gevoelens heel goed. De man die je kende bestaat niet meer. Het voelt vertrouwd, die aanwezigheid, maar je zal hem nooit meer op dezelfde manier zien zoals ervoor. Daarom is er ook zoveel verdriet. Je bent onherroepelijk iets verloren. Maar hij ook, al beseft hij het misschien nog niet. Je kunt elkaar terugvinden, maar dat zal nooit op dezelfde manier zijn als ervoor. Dat maakt het zo moeilijk. Je kan maar vooruit als je dit op den duur kan aanvaarden. Het is nog te vroeg daarvoor. Het is een proces. Eerst loslaten voordat je weer kan verbinden. Eerst afscheid nemen vooraleer opnieuw te beginnen. Dat is het echt, een rouwproces. Sommige komen dan tot de conclusie dat het niet meer hoeft. Andere vinden hun relatie heruit. Vanuit een nieuw perspectief. De medewerking van de vreemdganger is echter onontbeerlijk. Want die probeert meestal wel zo snel mogelijk de oude draad weer op te pakken “want het is toch voorbij”. Wie de kunst verstaat om de vreemdganger daadwerkelijk het diepe verdriet te tonen en te verwoorden zodat het besef bij deze er echt komt wat er in jou omgaat, maakt meer kans. Ze mogen er niet van weglopen maar moeten tonen dat ze je verdriet echt zien en voelen en daar spijt over betuigen. Keer op keer op keer opnieuw. Veel moed en ook geduld gewenst. Het vergt tijd.
dubbel
Breiertje schreef op 28-11-2024 om 12:26:
[..]
5 maand nu. Er gebeurt zoveel in mijn privé leven los van dit dat ik verdrink. Ik ben zo boos, zo boos. Zoveel woede. En therapie, hoh ik verwacht er zoveel van maar denk steeds, is dit 'therapie'. Kost een fortuin en ik word niet wijzer. De info hier helpt me vaak meer. Ik heb echt nood aan jullie woorden. Maar als er negatieve komen merk ik dat ik me dit te fel aantrek, meer twijfel, dieper raak en me hier dan terugtrek.
Heb enkel nood aan positieve dingen. Genoeg shit in mijn hoofd.
Gewoon eens genieten van een goed moment met hem zou al fijn zijn. We doen dingen samen en dat lukt zonder ergernissen Dat voelt vertrouwd. Maar vroeger was ik dankbaar voor hem, stapel op hem. Nu heb ik dit niet. Hij is er. Niet meer, niet minder. Net alsof een secretaresse bij de arts er is, een normaal gegeven, zo is hij hier. Zo voelt het voor mij. Hij is er omdat hij er is. En dat voelt niet goed of niet slecht. Hij is hier omdat hij er is. Punt. In mijn ogen dan hé. Hij doet zijn stinkende best. Ik kan het niet goed uitleggen wat ik bedoel. We komen overeen, wonen samen, doen alles zoals vroeger.
Misschien is dit de juiste bewoording. Ik doe het op automatische piloot, hij doet het omdat hij het wil. Begrijp je me?
Maar kijk, je bent woedend (en ik begrijp dat) zo boos. Maar aan de andere kant lijk je zo snel mogelijk terug te willen naar de oude situatie waarin alles okay leek. Snap je dat iets in je systeem je vermogen tot diep genieten met hem lamlegt? Hoe kan je genieten met iemand op wie je zo woedend bent? Wat doet je therapeut daarmee? Die woede is niet onterecht, woede is nooit onterecht, simpelweg omdat het jouw emotie is. Verwijten kunnen onterecht zijn, maar woede niet imho. Ten minste als je het kunt zien als dat iets jouw uit je kracht heeft gebracht. Door woede echt te voelen, en dan heb ik het niet over hem uitschelden, maar over dat jij voor jezelf die boosheid er laat zijn zonder verwachtingen van de uitkomst. Gewoon voelen, dan leidt die woede je weer naar je kracht. En dan kan je ook pas gaan voelen wat je nog met hem wilt of niet. Nu staat het in de weg van alles, denk ik dan hoor. Ook het feit dat je eigenlijk alleen positieve dingen wilt horen wijst er voor mij op dat je zo snel mogelijk wil springen naar 'alles is weer normaal'. Maar je hebt die boosheid mijns inziens nodig om je eigenheid terug te vinden na een traumatische ervaring. Anders ben je alleen maar normaal aan het spelen terwijl het brandt in je. Nogmaals, het is mijn mening. Bespreek het eens met de therapeut, maar ik hoop vooral dat je gaat voelen hoe je woede ook positief voor je kan gaan werken.
Ja MRI, klopt, ik wil zo snel mogelijk weer het 'normale' leven. Maar dat lukt niet. Omdat het tijd nodig heeft? Omdat het niet meer te lijmen valt?
Het is nog maar 5 maand, maar voor mij voelt dit als een eeuwigheid. Ik ben sowieso iemand die altijd alles aanpakt, en snel resultaat heb. Maar hier gaat dit niet.
Ik ben een vat vol emoties, ik heb veel liefde in mij. En nu ligt alles stil. Ik bevraag me hier op dit forum omdat ik mijn eigen emoties niet begrijp. Ik wil mezelf kunnen verklaren.
Ik wil inderdaad dat dit over is. Ik denk uiteengaan, dan is het over, maar dat wordt hier dan vaak weerlegd. En dit is in mijn situatie geen optie, ik moet hieruitkomen met hem, wil ik niet in de armoede belanden. Ik kan na een mooie carrière niet meer werken, ik ben heel erg ziek. Maar financieel heb ik nagenoeg niets om van te leven qua inkomsten. Ik heb geen rechten.
Ik sta met mij rug tegen de muur.
Is dat niet normaal dat je weer alles normaal wil dan? Want deze periode is echt de hel in mijn hoofd.
Therapie is vooral praten. Maar alles wat daar gezegd wordt weet ik al. Ik wil gewoon rust in mijn hoofd. En me weer gelukkig voelen. Voelen. Iets voelen.
Breiertje schreef op 30-11-2024 om 09:28:
Ja MRI, klopt, ik wil zo snel mogelijk weer het 'normale' leven. Maar dat lukt niet. Omdat het tijd nodig heeft? Omdat het niet meer te lijmen valt?
Ik wil inderdaad dat dit over is. Ik denk uiteengaan, dan is het over, maar dat wordt hier dan vaak weerlegd. En dit is in mijn situatie geen optie, ik moet hieruitkomen met hem, wil ik niet in de armoede belanden. Ik kan na een mooie carrière niet meer werken, ik ben heel erg ziek. Maar financieel heb ik nagenoeg niets om van te leven qua inkomsten. Ik heb geen rechten.
Ik sta met mij rug tegen de muur.
Is dat niet normaal dat je weer alles normaal wil dan? Want deze periode is echt de hel in mijn hoofd.
Therapie is vooral praten. Maar alles wat daar gezegd wordt weet ik al. Ik wil gewoon rust in mijn hoofd. En me weer gelukkig voelen. Voelen. Iets voelen.
Ja ik snap het, je zit in een heel moeilijke positie: je wilt er uit komen met hem, helemaal begrijpelijk gezien je gezinssituatie en je ziekte en het feit dat je óok om hem geeft. Maar je bent ook boos, maar je kan die boosheid eigenlijk er niet bij gebruiken. Ik denk zelf dat in die kwaadheid (en waarschijnlijk is dat ook verdriet) de sleutel ligt. Daar moet imho mee gewerkt worden door de therapeut. Want als jij die boosheid opzij moet zetten, zet je een deel van jezelf opzij. Ze moet gevoeld mogen worden. Misschien niet in de gezinsomgeving (in je man verrot schelden, dat bedoel ik niet hoor) maar wel bij een therapeut. Want je kan er niet steeds overheen springen en dan lief zijn thuis zonder een stuk van je zelf buiten de deur te moeten zetten zonder een stuk van je eigenheid ook weg te zetten. Dan ben je eigenlijk een soort van toneel aan het spelen en je hoofd wordt daar gek van.
Zou je kunnen zeggen tegen de therapeut: moet je horen, we zitten hier wel leuk te praten maar eigenlijk ben ik gewoon heel kwaad en alle woorden doen daar geen recht aan, hoe begrijpend je ook zit te knikken. Help me dat te voelen en er te laten zijn zonder dat ik te snel in de oude rol schiet? Want ik wil het nu alleen maar zo snel mogelijk gefixt hebben en terug naar het oude maar dat vraagt te veel van me en dat merk ik aan de storm van gedachten in mijn hoofd de hele tijd.
Ik begrijp goed dat je niet wegkan en ook dat je het weer fijn wilt hebben, maar ik denk zelf dat die boosheid in de weg zit. En die kun je niet wegdenken of wegpraten. Die moet gevoeld worden en ruimte krijgen.
Breiertje schreef op 30-11-2024 om 09:28:
Ja MRI, klopt, ik wil zo snel mogelijk weer het 'normale' leven. Maar dat lukt niet. Omdat het tijd nodig heeft? Omdat het niet meer te lijmen valt?
Het is nog maar 5 maand, maar voor mij voelt dit als een eeuwigheid. Ik ben sowieso iemand die altijd alles aanpakt, en snel resultaat heb. Maar hier gaat dit niet.
Ik ben een vat vol emoties, ik heb veel liefde in mij. En nu ligt alles stil. Ik bevraag me hier op dit forum omdat ik mijn eigen emoties niet begrijp. Ik wil mezelf kunnen verklaren.
Ik wil inderdaad dat dit over is. Ik denk uiteengaan, dan is het over, maar dat wordt hier dan vaak weerlegd. En dit is in mijn situatie geen optie, ik moet hieruitkomen met hem, wil ik niet in de armoede belanden. Ik kan na een mooie carrière niet meer werken, ik ben heel erg ziek. Maar financieel heb ik nagenoeg niets om van te leven qua inkomsten. Ik heb geen rechten.
Ik sta met mij rug tegen de muur.
Is dat niet normaal dat je weer alles normaal wil dan? Want deze periode is echt de hel in mijn hoofd.
Therapie is vooral praten. Maar alles wat daar gezegd wordt weet ik al. Ik wil gewoon rust in mijn hoofd. En me weer gelukkig voelen. Voelen. Iets voelen.
Je eindigt je stukje met waar het omgaat, vóelen. En je begint je stukje met waarom dit niet lukt, je wíl er liefst direct vanaf zijn. Je wil verklaring, je wil rede. Maar dat zit voelen in de weg. Ik wil ook al jaren weten, een verklaring, begrijpen. Pas was ik bij een therapeut die niet praatte, maar naar het gevoel ging. En dat blijkt vakkundig weggemetseld te zijn achter muren vol theorie. Misschien kan je elke keer als je wil weten, begrijpen, proberen om te gaan voelen. En dat je ziek bent helpt natuurlijk ook niet mee. Dat versterkt de ellende alleen maar. Maar ook dat kan je pas oplossen als je gevoel toelaat. Verdriet, huilen, bibberen. Wees lief voor jezelf😘
Beiertje, misschien goed om te beseffen dat het normale leven niet meer terugkomt. Nooit meer. Jullie vorige relatie is voorbij. Nu komt er een nieuwe relatie voor in de plaats die nog moet worden vormgegeven. Jij blijft hangen aan zaken die voorbij zijn.
Daarnaast heb je voor jezelf een situatie gecreëerd waarbij er eigenlijk geen keuze is. Je hebt jezelf opgelegd dat je bij hem moet blijven. Ondergeschikt gemaakt aan anderen (je man, je kinderen een dierbare etc). Maar jouw hart en hoofd lijken een andere taal te spreken. Je hoofd zegt hij doet zo goed zijn best, de kinderen hebben hun nest nodig en ik kan mij niet zelf redden. Je hart (waar je gevoel zit) denkt er anders over. En die 2 zijn met elkaar in gevecht.
Izza schreef op 02-12-2024 om 10:42:
Beiertje, misschien goed om te beseffen dat het normale leven niet meer terugkomt. Nooit meer. Jullie vorige relatie is voorbij. Nu komt er een nieuwe relatie voor in de plaats die nog moet worden vormgegeven. Jij blijft hangen aan zaken die voorbij zijn.
Daarnaast heb je voor jezelf een situatie gecreëerd waarbij er eigenlijk geen keuze is. Je hebt jezelf opgelegd dat je bij hem moet blijven. Ondergeschikt gemaakt aan anderen (je man, je kinderen een dierbare etc). Maar jouw hart en hoofd lijken een andere taal te spreken. Je hoofd zegt hij doet zo goed zijn best, de kinderen hebben hun nest nodig en ik kan mij niet zelf redden. Je hart (waar je gevoel zit) denkt er anders over. En die 2 zijn met elkaar in gevecht.
Euh Izza, mensen die een chronische of ernstige ziekte hebben, hebben echt minder keuze tot zelfstandigheid dan gezonde mensen. Daarom is spreken van 'je hebt een situatie voor jezelf gecreëerd' nogal naïef imho. Voor de rest wel eens: er strijden twee tegengestelde emoties in haar. Daarom pleit ik er ook voor dat zij in de context van therapie haar boosheid gaat onderzoeken, liefst non verbaal want er woorden aan geven en observeren en constateren dat die kwaadheid er is, zwakt die energie af.
Mijn situatie gecompliceerd doordat ik ongeneeslijk zie ben. Ik heb, ondanks dat ik altijd voltijds werkte en nooit 1 dag ziek thuis bleef of niet gewerkt heb, heel weinig rechten. Ik heb een inkomen van 400 €. Ik moet hierbij geen tekeningetje maken dat alleen wonen met dit bedrag onmogelijk is. Ik heb dure medicatie nodig, en ik kan zelf weinig tot niets meer zelf. Ik ben echt heel erg ziek.
Had ik niet ziek geweest, ja, dan had ik voor mezelf kunnen kiezen. Maar dat kan ik niet.
We hadden ons leven aangepast aan de ziekte. En zijn probleem was er al voor ik ziek werd, maar ik wist het niet.
In die jaren dat ik ziek was heeft hij altijd goed voor mij gezorgd. Heel goed.
Weggaan is geen optie.
Maar dan moet ik kijken naar wat ik wel heb?
Een man met een groot probleem. Een man die er hard aan werkt om te 'herstellen'. Een man die spijt heeft. Een man die verder wil. Een man die zich schaamt, boos is op zichzelf.
Het kon erger nog erger.. Ik kon ook een man hebben die weet dat ik niet weg kan en gewoon ontkent, verder doet, en niet aan zichzelf werkt?
Ik heb een keuze gemaakt, en ergens moet ik verder met die keuze. Maar dat doe ik niet. Ik kies om te blijven maar blijf in mijn cirkel van vragen en geen antwoorden hangen.
Zoals jullie zeggen, eens ik dit loslaat en accepteer kan ik verder, en ik ben er nog lang niet.
Ik zie ook in dat ik mijn man 26 jaar idealiseer, en nu pas zie ik hem zoals hij echt is. Een getormenteerde ziel met een zeer beschadigde jeugd van mishandeling en verwaarlozing. Als ik kijk naar zijn broers en zussen, net hetzelfde. Ze maken er ongewild een puinhoop van zonder dat ze weten waarom.
Ik zie nu ook als ik door het bedrog kijk en niet alleen de slechterik zie (en dat is niet makkelijk, dat kan ik hier verwoorden maar thuis, bij hem zie ik dit niet)
Ik zie vooral een man die eigenlijk compleet de weg kwijt is. Een triestige loser.
Gisteren vertelde hij me (hij vertelt nooit over zijn jeugd, nu in deze situatie af en toe) hoe vaak hij slagen kreeg, bang was voor slaag... Vaak loog om geen slaag te krijgen... Hij voelde zich enkel veilig in zijn leven bij mij, en dan doet hij dit, hij weet niet waarom hij me vernietigd. Hij wil dit niet.
Hij is al 36 jaar uit dat gezin. En pas nu merkt hij de schade op. Het wordt tijd dat hij dit verwerkt. Ik ben kapotgemaakt door hem, maar hij is 'damaged good' dat zie ik nu pas na 26 jaar.
Hij heeft er nooit over verteld hoe erg het was. Hij kropt alles op, al zij hele leven.
Ik praat hem niet goed. Hij was hier altijd de sterke man. Maar nu zie ik dat hij niet de sterke was, maar dat ik dat was.
Ik ben het ganse weekend weer boos geweest, ongenietbaar. Hem wegduwen.
En nu ik hier schrijf word ik wat zachter.
Jullie zeggen vaak dat ik hem hier verdedig. Maar hier lijk ik minder hard voor hem. Thuis ben ik beenhard.
Ik bedank jullie allen, want jullie sleuren me hierdoor. Echt.
Wat mij betreft is er altijd een keuze. Geen makkelijke maar die is er wel. Want als alleenstaande (ouder) heb je recht op een (aanvullende) uitkering en tal van toeslagen en hulp. Dat is niet wat jij wilt en dat begrijp ik best. Maar volledig onmogelijk is het niet. Er zijn natuurlijk veel meer alleenstaanden of mensen met beperkingen zonder inkomen.
Het enige wat je nu kunt doen is al die vragen te leren loslaten. Dat moet en kan jij alleen zelf doen. Dat hij zo'n heftig verleden heeft gehad is bijzonder triest. Maar dat is zijn probleem. Laat het daar dus ook. Jij lijkt de ellende van de wereld op je schouders te dragen. Terwijl je genoeg aan je eigen problemen hebt.
Izza schreef op 02-12-2024 om 16:25:
Wat mij betreft is er altijd een keuze. Geen makkelijke maar die is er wel. Want als alleenstaande (ouder) heb je recht op een (aanvullende) uitkering en tal van toeslagen en hulp. Dat is niet wat jij wilt en dat begrijp ik best. Maar volledig onmogelijk is het niet. Er zijn natuurlijk veel meer alleenstaanden of mensen met beperkingen zonder inkomen.
Het enige wat je nu kunt doen is al die vragen te leren loslaten. Dat moet en kan jij alleen zelf doen. Dat hij zo'n heftig verleden heeft gehad is bijzonder triest. Maar dat is zijn probleem. Laat het daar dus ook. Jij lijkt de ellende van de wereld op je schouders te dragen. Terwijl je genoeg aan je eigen problemen hebt.
Mijn hemel. Wat een eenzijdige kijk op het leven. Als je geluk hebt, heb je een keuze. Blijkbaar heb jij geluk. Maar dit soort opmerkingen zijn erg hard voor mensen die dat niet hebben.
Breiertje schreef op 02-12-2024 om 11:31:
Mijn situatie gecompliceerd doordat ik ongeneeslijk zie ben. Ik heb, ondanks dat ik altijd voltijds werkte en nooit 1 dag ziek thuis bleef of niet gewerkt heb, heel weinig rechten. Ik heb een inkomen van 400 €. Ik moet hierbij geen tekeningetje maken dat alleen wonen met dit bedrag onmogelijk is. Ik heb dure medicatie nodig, en ik kan zelf weinig tot niets meer zelf. Ik ben echt heel erg ziek.
Had ik niet ziek geweest, ja, dan had ik voor mezelf kunnen kiezen. Maar dat kan ik niet.
We hadden ons leven aangepast aan de ziekte. En zijn probleem was er al voor ik ziek werd, maar ik wist het niet.
Ik heb helemaal geen kennis van hoe eea in België wettelijk is geregeld, maar stel (hypothetisch dus) dat je man jou zou verlaten, dan zullen er toch ook wel regelingen zijn voor mensen zoals in jouw situatie? Oprechte interesse hoor, absoluut geen oordeel ofzo….
