Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
Ik heb al geïnformeerd, wat er voor mij financieel is als ik alleenstaande ouder zou zijn. En in het statuut dat ik zit, verandert er aan mijn inkomen niets. Mijn inkomen nu is waar ik recht op heb, los van of ik gehuwd, alleenstaand, samenwonend ben. Dit inkomensstatuut is persoonlijk, en hangt niet af van partners of wat de inkomsten zijn van gezinsgenoten.
Ik ben bij verschillende instanties ten rade gegaan, en overal kreeg ik dezelfde uitkomst.
Iemand in mijn situatie die een andere statuut heeft heeft op veel meer recht. Maar ik zat blijkbaar in een statuut die de uitzondering op de regel is.
Raar, oneerlijk, maar helaas de waarheid.
Dit inkomen is ook niet cumuleerbaar met andere inkomens, wat wil zeggen dat je dit met niets anders kan combineren/cumuleren.
Gek, idioot, maar België kent zoveel stelsels en statuten, je zal het maar voorhebben.
elledoris schreef op 02-12-2024 om 16:49:
[..]
Mijn hemel. Wat een eenzijdige kijk op het leven. Als je geluk hebt, heb je een keuze. Blijkbaar heb jij geluk. Maar dit soort opmerkingen zijn erg hard voor mensen die dat niet hebben.
Toch is er altijd een keuze, alleen je maakt m wel of niet en iets niet doen of niet durven is ook een keuze.
Ik heb 28 jaar gewacht, zag beren op de weg, had angst, ziektes, aandoeningen, veel medicatie, financiële zaken waren niet rooskleurig en toch ben ik gegaan. Ik zou niet weten wat voor ziekte mij tegen zou houden.
En je hóeft niet te gaan, maar onmogelijk is het meestal niet.
Je calculeert in dat het niet rooskleurig is, zwaar, eenzaam, maar niets van dat alles hoeft zo groot te zijn als de angst voor het lijden dat men vreest.
elledoris schreef op 02-12-2024 om 16:49:
[..]
Mijn hemel. Wat een eenzijdige kijk op het leven. Als je geluk hebt, heb je een keuze. Blijkbaar heb jij geluk. Maar dit soort opmerkingen zijn erg hard voor mensen die dat niet hebben.
Ach ja, de notie 'je hebt altijd een keuze' wordt vaak gebezigd door mensen (niet per se jij Izza) die niet voor duivelse dilemma's hebben gestaan. Als je in een concentratiekamp zit heb je een keuze inderdaad: je sterft in de gaskamer of wordt in het prikkeldraad doodgeschoten. Fijn, die keuzemogelijkheden.
En zoals ik het zie geldt voor Breiertje ook een duivels dilemma: of ze blijft bij een man waar ze ook (naast liefde en medelijden) kwaad op is, of ze gaat in grote armoede leven terwijl ze zwaar ziek is, zonder iemand die voor haar zorgt, zonder levensgezel. Tegen zo iemand zeggen 'joh je hebt altijd een keuze' vind ik bijna wreed te noemen. In ieder geval weinig empathisch.
Ik heb een keuze. Ik kan precies kiezen voor de pest of de cholera. 🥴
Breiertje schreef op 02-12-2024 om 18:50:
Ik heb een keuze. Ik kan precies kiezen voor de pest of de cholera. 🥴
Soms is er meer mogelijk dan je denkt. Een keuze hoeft niet zo zwartwit te zijn dat het van de hel naar de hemel is of omgekeerd. Bij een keuze uit iets slechts of iets dat ook slecht is, kun je nog steeds kiezen waar je onder de omstandigheden beter bij voelt. Het hoeft niet, het mag.
Kom je met je ongeneeslijke ziekte niet in aanmerking voor financiële steun?
Je zou in elk geval kunnen informeren en dan op basis van kennis wel of geen besluit kunnen nemen.
Ik was alleen toen ik, gescheiden, kanker kreeg met een uwv-uitkering van een paar 100 euro.
Moeilijke dilemma's ken ik, dus om dat wreed en weinig empathisch te noemen vind ik best heel kort door de bocht.
dubbel
Max88 schreef op 02-12-2024 om 19:29:
[..]
Soms is er meer mogelijk dan je denkt. Een keuze hoeft niet zo zwartwit te zijn dat het van de hel naar de hemel is of omgekeerd. Bij een keuze uit iets slechts of iets dat ook slecht is, kun je nog steeds kiezen waar je onder de omstandigheden beter bij voelt. Het hoeft niet, het mag.
Kom je met je ongeneeslijke ziekte niet in aanmerking voor financiële steun?
Je zou in elk geval kunnen informeren en dan op basis van kennis wel of geen besluit kunnen nemen.
Ik was alleen toen ik, gescheiden, kanker kreeg met een uwv-uitkering van een paar 100 euro.
Moeilijke dilemma's ken ik, dus om dat wreed en weinig empathisch te noemen vind ik best heel kort door de bocht.
Ik reageerde niet zozeer op jou hoor. Maar ook al heb ik zelf ook voor soortgelijke dilemma's gestaan, ik zal niet makkelijk zeggen tegen iemand 'je hebt altijd een keuze' als iemand duidelijk uit twee kwaden moeten kiezen. En zeker niet in deze situatie waar TS nog veel van haar man houdt. Dan is het ene kwaad misschien toch iets minder kwaad dan het andere. Blijft dat ze zelf kwaad is en dat daar iets mee gedaan moet worden (door een therapeut). Kwaadheid brengt je terug in je kracht. Voordat ze die kracht weer gevonden heeft, lijkt elke keuze een onoverkomelijke berg. Vindt ze die weer terug, dan zal een keuze veel vanzelfsprekender gemaakt worden imho.
Blijft dat informeren wat mogelijkheden zijn om keuzemogelijkheden te vergroten natuurlijk nooit weg is. Maar blijkbaar heeft TS dat al gedaan.
MRI schreef op 02-12-2024 om 19:46:
[..]
Ik reageerde niet zozeer op jou hoor. Maar ook al heb ik zelf ook voor soortgelijke dilemma's gestaan, ik zal niet makkelijk zeggen tegen iemand 'je hebt altijd een keuze' als iemand duidelijk uit twee kwaden moeten kiezen. En zeker niet in deze situatie waar TS nog veel van haar man houdt. Dan is het ene kwaad misschien toch iets minder kwaad dan het andere. Blijft dat ze zelf kwaad is en dat daar iets mee gedaan moet worden (door een therapeut). Kwaadheid brengt je terug in je kracht. Voordat ze die kracht weer gevonden heeft, lijkt elke keuze een onoverkomelijke berg. Vindt ze die weer terug, dan zal een keuze veel vanzelfsprekender gemaakt worden imho.
Blijft dat informeren wat mogelijkheden zijn om keuzemogelijkheden te vergroten natuurlijk nooit weg is. Maar blijkbaar heeft TS dat al gedaan.
Durf het bijna niet te schrijven, maar doe het toch…..is vetgedrukte wel écht zo? Of is het hetgeen Breiertje zichzelf voorhoudt juist omdát zij zich in zo’n kwetsbare positie bevindt?
Dat weet ik dus niet, omdat ik niets voel. Voor niemand momenteel. Ook voor de kids lijk ik soms geen medelijden te voelen als dat zou moeten bv.
Dat is een vraag die ik me continu stel. Voel ik nog iets, ga ik nog iets voor hem voelen?
Ik probeer dat uit de dokteren.
Therapeut zegt, dat dit gevoelloos zijn normaal is, dat ik nog steeds!!!! In shock ben. Ptss.
Tijd nemen, geduld. Tjah
Maar met iemand functioneren en alles doen als voorheen op een vredevolle manier, als ik niets voel en weg wil zou dit ook niet gaan, denk ik dan.
Soms betrap ik me dat ik toekomstplannen met hem maak. In de nabije toekomst.
Ik weet het antwoord of ik nog iets voel ook echt niet.
Waar ik vroeger wou knuffelen, dat heb ik niet. Ik neem geen initiatief.
Het is raar. Ik kijk naar mijn leven en alles draait, maar ik sta er precies buiten.
Kan het niet verklaren. Moeilijk te omschrijven of onder woorden te brengen wat ik bedoel.
Therapie, praten, en ademen
Elke dag opstaan en dankbaar zijn voor de kleine dingen die wel mooi zijn in mijn leven.
O ja, ik heb wel zin in een gezellige kerst met mijn nest. Dat wel. Zou dat iets betekenen?
MRI schreef op 02-12-2024 om 19:46:
[..]
Ik reageerde niet zozeer op jou hoor. Maar ook al heb ik zelf ook voor soortgelijke dilemma's gestaan, ik zal niet makkelijk zeggen tegen iemand 'je hebt altijd een keuze' als iemand duidelijk uit twee kwaden moeten kiezen. En zeker niet in deze situatie waar TS nog veel van haar man houdt. Dan is het ene kwaad misschien toch iets minder kwaad dan het andere. Blijft dat ze zelf kwaad is en dat daar iets mee gedaan moet worden (door een therapeut). Kwaadheid brengt je terug in je kracht. Voordat ze die kracht weer gevonden heeft, lijkt elke keuze een onoverkomelijke berg. Vindt ze die weer terug, dan zal een keuze veel vanzelfsprekender gemaakt worden imho.
Blijft dat informeren wat mogelijkheden zijn om keuzemogelijkheden te vergroten natuurlijk nooit weg is. Maar blijkbaar heeft TS dat al gedaan.
Overal waar ik kon bevraagd. Ook sociale dienst en maatschappelijk werkers bekeken dit. Overal het deksel op de neus.
RoodVruchtje schreef op 02-12-2024 om 20:15:
[..]
Durf het bijna niet te schrijven, maar doe het toch…..is vetgedrukte wel écht zo? Of is het hetgeen Breiertje zichzelf voorhoudt juist omdát zij zich in zo’n kwetsbare positie bevindt?
Ja ik ben een beetje een langspeelplaat die blijft hangen maar ik denk zolang de kwaadheid niet goed gevoeld en geuit is kan zij ook niet de liefde voelen. Toch meen ik te lezen dat zij wel van hem houdt. Of is dat gewoonte en medelijden?
MRI schreef op 02-12-2024 om 21:18:
[..]
Ja ik ben een beetje een langspeelplaat die blijft hangen maar ik denk zolang de kwaadheid niet goed gevoeld en geuit is kan zij ook niet de liefde voelen. Toch meen ik te lezen dat zij wel van hem houdt. Of is dat gewoonte en medelijden?
Dat vraag ik mij dus ook af!?
En nogmaals, ik weet niet hoe eea geregeld is in België, maar ik kan me toch ook niet voorstellen dat ze personen, in het geval van een scheiding, zomaar aan hun lot overlaten? Breiertje geloof ik zeker wel, dat ze eea heeft uitgezocht, maar ook in NL komen vrouwen met weinig/nihil inkomen alleen te staan. Ook zij belanden niet in een doos onder een brug, dat zal in België toch niet veel anders zijn icm alimentatie etc?
gewoonte begrijp ik, medelijden met hem of mezelf?
Ik heb niet de indruk dat ik medelijden met mezelf heb, dat zit niet echt in me ook.
Medelijden met hem herken ik niet, want hoe triest hij met momenten ook is, hoe somber hoe wanhopig... Dat doet me helemaal niets. Nul. Trek me dat niet aan.
Vaak schrijf ik hier over hem, maar dat zijn de feiten die ik opsom.
Thuis heb ik geen meedogen, en ik zeg hem dat ook.
Geen kom passie hoor. Maar zoals ik hier soms schrijf klinkt dit anders. Ik merk dit zelf ook op.
Breiertje schreef op 02-12-2024 om 20:36:
[..]
Overal waar ik kon bevraagd. Ook sociale dienst en maatschappelijk werkers bekeken dit. Overal het deksel op de neus.
Jouw situatie is toch niet uniek? Hoe doen mensen zonder partner of gezin dat dan? Die leven op straat of in de daklozenopvang voor de rest van hun leven? Je hebt ook mensen met partners die overlijden, werk kwijt raken of mensen die überhaupt niet kunnen werken of single zijn. België heeft een sociaal stelsel met verschillende soorten uitkeringen.
Ik kan alleen maar zeggen wat de instanties mij zeggen... Alles werd berekend, bekeken, bevraagd, ik kan niets bijkrijgen. Hangt af van je loopbaan en stelsel. En de uitkering die ik krijg is niet cumuleerbaar.
Blijkbaar is dit niet voor iedereen gelijk. Had ik nooit gewerkt had ik meer rechten dan nu. Echt waar! Ik schrik als ik hoor waar sommigen wel recht op hebben, en ik kan daar geen aanspraak op maken.
