Man wil substantieel bedrag lenen/geven aan broer in scheiding, ik heb zorgen
Mijn zwager, broer van mijn man, gaat scheiden. Ze hebben twee kleine kinderen, zijn vrouw kan het huis overnemen, hij kan dit niet op basis van zijn inkomen. Ook de overwaarde die hij meekrijgt, zal te laag zijn om zelf een woning te kopen in de buurt van hun huidige woning - iets wat ze graag willen vanwege de kinderen.
Mijn man en ik zijn eind 40. Mijn man heeft een eigen adviesbedrijf, ik heb een zeer goedbetaalde baan.
Mijn man heeft veel stress van zijn werk, dat geen dalen kent, alleen normaal druk en zeer druk. Het is een eigen bedrijf, het geld wordt verdiend op basis van 'uurtje, factuurtje', dus er wordt alleen geld verdiend als er uren worden gemaakt.
Ik heb een baan bij een grote organisatie, in de top maar ook in de luwte van de organisatie. Ik heb er geen fulltime klus aan. Wel houdt mijn aanstelling/benoeming over 3 jaar op en dan moet ik op zoek naar een nieuwe klus, binnen of buiten de organisatie. Hoewel ik daar niet direct stress van heb, zal het niet eenvoudig zijn om een positie te krijgen met een vergelijkbaar salaris.
We hebben het financieel dus meer dan goed.
Mijn man wil nu zijn broer financieel helpen door een gift of lening, of door een (achtergestelde) hypotheek te verstrekken. Het zal dan naar mijn inschatting om 100.000 euro gaan. Mijn zwager kan dit niet terugbetalen, de komende jaren niet, en in de toekomst naar alle waarschijnlijkheid ook niet.
Ik begrijp deze wens van mijn man, maar zelf heb ik er zorgen over.
Mijn man zegt al jaren dat hij wil stoppen met zijn werk en het niet meer lang volhoudt. Hij weet niet wat hij hierna wil doen, maar hij komt er niet aan toe om hierover na te denken zolang hij het zo druk heeft. Hij heeft stress, paniekaanvallen die hij al jaren met antidepressiva onder controle houdt, en op momenten van zijn pieken hebben we als gezin best een kluif om het gezellig te houden. Ik vind de hele situatie ongezond voor mijn man, hij ziet dit zelf ook zo, maar hij wil/kan nog niet stoppen omdat hij in zijn optiek nog niet voldoende financiele middelen heeft. Onze hele financiele huishouding is om deze redenen gebouwd rondom het 'eerder stoppen' van mijn man. Zijn beeld is dat hij nog een jaar of 3 op deze voet verder gaat en dan stopt. Wat mij betreft kan en mag dit eerder als dit qua gezondheid nodig is, maar hij geeft aan dat hij geld nodig heeft voor als hij stopt, om iets nieuws op te zetten.
Concreet betekent dit dat mijn man alles wat er in zijn BV binnenkomt, in zijn BV houdt, en dat ik met mijn geld spaar en het huis aflos. Geld uit de BV van mijn man wordt alleen in de vorm van een lening aan ons in prive verstrekt, omdat dat fiscaal beter is. Kortom, het geld van mijn man blijft bij hem, ik stop mijn geld vooral in "ons gezamenlijk". Soms vind ik het een vervelende constructie maar omdat ons huwelijk prima is en we zijn geld (nu) niet nodig hebben, is er niet echt een reden om hierover te klagen.
Nu zit mijn zwager in een lastige situatie en mijn man probeert hem te helpen. Samen met zijn ouders is hij bezig met een plan voor een nieuwe woning voor mijn zwager. Toen ik hem van de week vroeg of hij nu van plan is zijn eigen plannen opzij te zetten en toch door te blijven werken, gaf hij aan dat dit iets is waar hij zelf over gaat.
Dit is natuurlijk waar, en toch zit het me niet lekker. Ik maak me zorgen om zijn gezondheid en ik wil met hem oud worden. Het geven of lenen van een groot bedrag aan zijn broer maakt dat zijn huidige plan om over een jaar of 3 te stoppen, min of meer in de prullenbak kan. En in de tweede plaats steekt het me dat er nu ineens wel geld uit de BV kan worden getrokken, wat voorheen echt niet de bedoeling was.
Ik heb mijn man aangegeven dat ik wil dat hij met mij afstemt voor hij toezeggingen gaat doen, maar het gesprek erover wekt aan beide kanten wrevel op. Mijn man vindt dat hij zelf kan bepalen, ik heb het gevoel dat mijn mening er niet toe doet en dat een toch al scheve situatie steeds schever wordt: mijn man bepaalt, ik betaal. Zodra ik dit laatste benoem, raakt mijn man enorm geirriteerd.
Hoe kan ik het gesprek met mijn man op een goede manier voeren, hebben jullie tips? Vinden jullie dat hij zijn broer moet helpen, en vinden jullie dat ik hier ook iets over te zeggen heb? Het gaat hier niet om gelijk of ongelijk, maar om het vinden van een goede oplossing voor ons als gezin en voor mijn zwager.
Cato45 schreef op 27-02-2025 om 18:54:
[..]
Mijn man is uitstekend in staat om beslissingen te nemen, hij is niet labiel, hij is gewoon het harde werken op de manier waarop hij dat nu doet, zat. Op mijn salaris kunnen we heel goed leven.
Mijn zorg is dat mijn man binnen afzienbare tijd wil stoppen, dat laat afhangen van zijn financiele middelen (dus niet van mij afhankelijk wil zijn), en dan overweegt een grote financiele aderlating te doen.
Je man heeft psychische problemen. Hij heeft angst en paniekaanvallen en gebruikt daarvoor medicatie. Dat is absoluut niets om je voor te schamen. Maar het is ook niet iets dat iedereen heeft en je geeft zelf al aan dat jij je zorgen maakt. Je man is zelf niet in staat minder te gaan werken of een rustig ritme aan te houden. En naar de buitenwereld moet hij de schijn ophouden van de geslaagde man. Terecht dat jij je zorgen maakt. En het heeft ook invloed op jullie gezin. Eerder stoppen (minder werken is blijkbaar geen optie) is straks niet meer mogelijk.
Als je man daadwerkelijk zelf goede beslissingen zou kunnen maken zou hij dit 1, met jou bespreken 2, eerlijk zijn tegen zijn omgeving over zijn problemen en 3, zijn eigen welzijn een prioriteit maken. Want het gaat niet goed met hem. Juist door te hard werken.
Izza schreef op 27-02-2025 om 23:58:
[..]
Als je man daadwerkelijk zelf goede beslissingen zou kunnen maken zou hij dit 1, met jou bespreken 2, eerlijk zijn tegen zijn omgeving over zijn problemen en 3, zijn eigen welzijn een prioriteit maken. Want het gaat niet goed met hem. Juist door te hard werken.
Dit. Waarbij punt 3 op 1 zou moeten staan.
Ik ken de valkuil van (te) hard werken als ondernemer. En daarmee moeilijk kunnen stoppen. En de kans is volgens mij heel groot, dat hij, als hij rustiger aan gaat doen of gaat stoppen, hij écht niet direct chill en relaxed is. Hij heeft misschien wel een jaar nodig om bij te komen, bij te slapen en een nieuw ritme en bezigheden vinden,
Je vraagt volgens mij vooral naar hoe jouw zorg en kanttekeningen te gaan bespreken met je man?
Het is misschien juist wel goed dat je (al dan niet handig in jouw optiek) hebt gezegd dat ton lenen effect heeft op jullie (zijn) toekomst. Je man denkt er misschien nu wel over na. En is uit zijn bubbel gehaald van we regelen dat wel ff voor mijn broer.
Ik zou op zeer korte termijn een gesprek plannen met je man. En op rustige toon zeggen dat je zorgen hebt over zijn gezondheid en jullie toekomst. Dat je begrijpt dat je man zou willen bijdragen aan zijn broer. Mooie eigenschap. Maar dat er ook over 3 jaar bij jou vrijwel zeker salaris vermindering komt. En dat zo een bedrag vrijwel zeker weggeven in perpectief moet worden gezet. Kan je man bijv nog wel eerder stoppen met werken? En jij? En hoe zit het met wat het jullie eigenlijk toch letterlijk kost (bv minder in, belasting?)
En dat je concreter wil bespreken hoe dit aan te vliegen. Zoals met gesprek fin adviseur. Want het heeft wél effect op jullie! Je bemoeit je niet met zijn bedrijf maar wel met jullie toekomst. Waarbij jullie beiden eerder met pensioen willen gaan wordt meegenomen.
Of topic: Overigens lees ik dat je verwacht dat mailtjes gaan gelden bij verfeling als jullie huwelijk stopt. Ik vraag mij sterk af of dat wel zo rechtsgeldig als het er op aankomt.
Je man wil doorgaan met zijn werk, ondanks tegenzin en gezondheidsproblemen, omdat hij niet afhankelijk wil zijn van jou. En jullie samen hebben een levensplan bedacht waarin dat nodig is om nog 3 jaar vol te houden en dan te kunnen stoppen met werken.
Je zou nog eens kunnen kijken naar jullie eigen concept. Hoe erg is het als hij nu wel stopt (mooie plaatje voor de buitenwereld weg?). Jij hebt voldoende inkomen om jullie leven vol te houden (ook al beschouw je het dan als 'eigen geld', zie de eventuele overwaarde van je huis dat je naar mate wil delen), dus dat zou dan toch echt gezinsinkomen moeten zijn. Kan 'over drie jaar stoppen' ook later worden, of met minder vermogen, of dat ieder toch nog wat langer blijft werken in ander werk met minder stress?
Ik zeg dit vooral om je te adviseren om uit je eigen krampachtige situatie te komen, het is namelijk bijzonder schadelijk voor je man, hij wordt er doodziek van. Dat zou mijn eerste zorg zijn. Als je dat los laat zijn er wellicht heel nieuwe perspectieven mogelijk. Minder geld, minder vermogen, maar wel meer gezondheid en meer levensvreugde.
Wat betreft terugbetalen kun je altijd nog denken aan een openstaande vordering die bij een eventueel overlijden wordt opge-eist
De suggestie van de bv die een woning koopt en dan verhuurt vind ik creatief.
Er zijn al goede suggesties gedaan. Niet alleen je man, zeker ook je zwager en vooral ook de ouders van je man zouden inderdaad samen rond de tafel kunnen gaan zitten. Leidend is dan de vraag van zwager. Dat hij een goed onderkomen wil is niet alleen in zijn belang, maar ook in het belang van de twee jonge kinderen. De huizenmarkt is een gigantisch groot probleem op dit moment, maar wie weet wat er nog mogelijk is als je je inschrijft voor een huurwoning etc. Eventueel geld lenen van familie is eigenlijk de laatste oplossing.
Tsjor
Enkele dagen geleden hoorde ik dat je in Nieuw Zeeland 2 jaar moet wachten voordat de scheiding wordt uitgesproken. Dat is nu veranderd: als er sprake is van geweld kun je eerder scheiden. Maar in situaties waarin geen sprake is van geweld vind ik dit eigenlijk wel mooi, nu je ziet dat zoveel mensen met jonge kinderen gaan scheiden. Maar die jonge kinderen worden groter, de druk neemt af, je krijgt weer meer tijd voor elkaar etc. etc. Nu is scheiding meteen een acute situatie: er moet ter plekke andere woonruimte zijn en dat moet ook een complete gezinswoning zijn. Dit veroorzaakt mede de druk op de overbelaste woonmarkt.
Stel dat er inderdaad een wachttijd van twee jaar wordt verplicht (als er geen sprake is van geweld), dan moeten de partners in die twee jaar toch een manier vinden om met elkaar om te gaan (misschien valt het wel mee); is de grootste drukte van kleine kinderen voorbij (geen baby's meer) en hebben beiden twee jaar tijd om zich te oriënteren op andere huisvesting. Het zou helpen als de datum van de aanmelding ergens officieel wordt vastgelegd, zodat je weet wanneer die twee jaar verstreken zijn, maar wellicht hebben ze in Nieuw Zeeland daar wel een oplossing voor.
Terug naar Cato45, zo'n soort boodschap zou ook aan je zwager en zijn vrouw meegegeven kunnen worden: we kunnen jullie helpen wellicht (als er al om gevraagd wordt), maar we hebben daarvoor minstens 1, 2 of 3 jaar nodig. Tot die tijd zullen jullie het samen even moeten zien te redden in één woning.
Tsjor
Tsjor, ik vind dit soort wetgeving echt zeer slecht. Het impliceert dat mensen zomaar gaan scheiden. Dat het een beslissing is die even genomen wordt. Terwijl de werkelijkheid is dat mensen er vaak jaren over doen om tot zo'n punt te komen. Zeker met kinderen blijven veel mensen vaak te lang bij elkaar. De huidige tijd laat juist een toename zien van problemen en agressie omdat mensen gedwongen worden bij elkaar in een huis te blijven.
En het grijpt in op een recht om je persoonlijke vrijheid (een mensenrecht). De overheid heeft niet te bepalen dat jij moet trouwen of getrouwd moet blijven. Dat is aan mensen zelf. Eigenlijk een vorm van huwelijksdwang.
Izza schreef op 28-02-2025 om 09:17:
Tsjor, ik vind dit soort wetgeving echt zeer slecht. Het impliceert dat mensen zomaar gaan scheiden. Dat het een beslissing is die even genomen wordt. Terwijl de werkelijkheid is dat mensen er vaak jaren over doen om tot zo'n punt te komen. Zeker met kinderen blijven veel mensen vaak te lang bij elkaar. De huidige tijd laat juist een toename zien van problemen en agressie omdat mensen gedwongen worden bij elkaar in een huis te blijven.
En het grijpt in op een recht om je persoonlijke vrijheid (een mensenrecht). De overheid heeft niet te bepalen dat jij moet trouwen of getrouwd moet blijven. Dat is aan mensen zelf. Eigenlijk een vorm van huwelijksdwang.
"In de werkelijkheid scheiden veel mensen na een half jaar moeizaamheid al. Zeker met kinderen scheiden mensen veel te snel". Zou deze stelling niet even goed waar zijn? Heb jij er onderzoek naar gedaan?
HS26 schreef op 27-02-2025 om 16:01:
Wat ik niet goed begrijp; zwager krijgt zijn deel van de overwaarde en heeft daarnaast nog een ton nodig? Ik weet dat de huizenmarkt drama is maar is een stapje terug doen en kleiner of minder fraai wonen geen optie? Het klinkt als forse bedragen die hij niet terug kan betalen. Elke bank zal hier bij de hypotheekverstrekking ook moeilijk over doen.
Dat vraag ik me ook af? Iets in Amsterdam of Utrecht is niet te betalen uiteraard, maar een appartement of klein rijtjeshuis in een minder hippe voorstad zou moeten kunnen zou je denken. Maar misschien heeft zwager maar een heel klein inkomen.
Ik zie meerdere grote bezwaren. Zo'n enorm bedrag vind ik niet binnen de marges van 'normaal' vallen voor een gift. Gewoon niet. Ik zou het ook niet aan willen/durven nemen. Nog los van dat daar enorm veel schenkbelasting vanaf gaat.
Daarnaast is een bedrag lenen van familie voor een huis niet per se fout, maar dan wel een bedrag dat je ook terug kan betalen. En dat kan zwager niet. Een bank zal er dus niet mee akkoord gaan als er naast dit geld ook nog een ton wordt geleend via familie.
Een financieel adviseur lijkt me zeer raadzaam. Het is fijn dat je man zijn broer wil helpen, maar daarbij moet jullie eigen belang en zijn gezondheid niet vergeten worden. En je moet je netjes aan de wet en regelgeving houden, anders krijg je dadelijk nog grotere problemen.
Lenen van een BV is een constructie die ik niet ken. Als ik een hypotheek wil, kan ik ook niet bij mijn werkgever aankloppen. Die zegt dan terecht 'ga maar naar de bank'.
MamaE schreef op 28-02-2025 om 10:29:
Lenen van een BV is een constructie die ik niet ken. Als ik een hypotheek wil, kan ik ook niet bij mijn werkgever aankloppen. Die zegt dan terecht 'ga maar naar de bank'.
Toch is dat wel mogelijk. Iedereen met geld kan een ander een hypotheek verstrekken.
Zussie schreef op 28-02-2025 om 11:41:
[..]
Toch is dat wel mogelijk. Iedereen met geld kan een ander een hypotheek verstrekken.
Ik zou dan toch eerder kiezen voor zelf een huis kopen de broer dat huis laten huren. Wonen is niet gratis en het onderpand is dan van jou. Later kunnen jouw kinderen het huis overkopen of erven en verkopen en hebben ze er zelf ook nog wat aan. Van een oom erven ze niets, terwijl zijn kinderen wel van hem erven. Ik zou dat wel meewegen.
MamaE schreef op 28-02-2025 om 11:49:
[..]
Ik zou dan toch eerder kiezen voor zelf een huis kopen de broer dat huis laten huren. Wonen is niet gratis en het onderpand is dan van jou. Later kunnen jouw kinderen het huis overkopen of erven en verkopen en hebben ze er zelf ook nog wat aan. Van een oom erven ze niets, terwijl zijn kinderen wel van hem erven. Ik zou dat wel meewegen.
Ik vind dit een mooie oplossing. Geen idee hoe het juridisch en fiscaal zit maar je geeft je geld niet zomaar weg en kan eventueel als gebaar een lagere huur dan normaal vragen.
'Een bank zal er dus niet mee akkoord gaan als er naast dit geld ook nog een ton wordt geleend via familie.' Dit klopt in elk geval niet, weet ik uit eigen ervaring.
Tsjor
Of: zelf de grond kopen, broer huis erop laten zetten, pacht betalen voor grond. Constructie heeft ook nadelen, maar alles heeft nadelen.
Tsjor
Izza schreef op 28-02-2025 om 09:17:
Tsjor, ik vind dit soort wetgeving echt zeer slecht. Het impliceert dat mensen zomaar gaan scheiden. Dat het een beslissing is die even genomen wordt. Terwijl de werkelijkheid is dat mensen er vaak jaren over doen om tot zo'n punt te komen. Zeker met kinderen blijven veel mensen vaak te lang bij elkaar. De huidige tijd laat juist een toename zien van problemen en agressie omdat mensen gedwongen worden bij elkaar in een huis te blijven.
En het grijpt in op een recht om je persoonlijke vrijheid (een mensenrecht). De overheid heeft niet te bepalen dat jij moet trouwen of getrouwd moet blijven. Dat is aan mensen zelf. Eigenlijk een vorm van huwelijksdwang.
Nee, dat impliceert het niet. Het impliceert dat het niet op stel en sprong allemaal geregeld is. Als je weet dat er een wachttijd is van twee jaar zullen mensen daar niet die beslissing ook rekening houden. Wellicht kondigen ze het dan al eerder aan. Ik zie in dit verhaal mensen met jonge kinderen die gaan scheiden en eerlijk gezegd zie ik dat hier in elk geval wel vaker voorkomen. Dat mensen met kinderen langer bij elkaar blijven is vooral later, als de kinderen ouder zijn, puberteit, en dan de afweging om te wachten tot de kinderen uit huis zijn.
Dat er nu problemen zijn als mensen nog langer met elkaar in huis moeten wonen kan ook komen omdat mensen verwachten dat er oplossingen zijn voor het moment waarop ze zeggen: nu is het uit. Als je vooraf weet dat het dan nog twee jaar duurt weet je ook dat je niet teveel ruzie moet maken. Daar kan een andere modus uit ontstaan.
Het is niet zo dat het verboden wordt, er wordt alleen een wachttijd ingesteld. Je persoonlijke vrijheid wordt niet aangetast, maar je persoonlijke vrijheid kun je niet zomaar uitbundig uitleven en verwachten dat de samenleving alles maar faciliteert. De overheid moet bijvoorbeeld wel zorgen voor die woningen. Er is dus geen sprake van huwelijksdwang, kom nou. Maar je hebt iets beloofd en eigenlijk is het de bedoeling dat je je ook aan die belofte houdt. Het kan zijn dat je dat niet meer wil, maar dat wil niet zeggen dat je het zomaar overboord mag gooien.
Nogmaals: in Nieuw Zeeland hebben ze nu terecht een uitzondering gemaakt voor relaties met geweld. Dus die relaties zijn uitgesloten. Het kan zijn dat dan meer mensen gaan roepen dat er geweld is in hun relatie, om zo sneller te kunnen scheiden. Ik zou wel benieuwd zijn naar de ervaringen in Nieuw Zeeland.
Tsjor
