Leven invullen nadat kinderen uit huis zijn
Hallo allemaal!
Hier een volwassen kind (34v), dat jaaaren geleden al is uitgevlogen, maar vooral de laatste jaren (broer is nu ook al wat jaartjes uit huis) te kampen heeft met ouders (lees: voornamelijk mijn moeder) die altijd vinden dat ik te weinig van mezelf laat horen, en te weinig langs kom.
Zelf bellen/komen ze ook niet langs, generatie dingetje? 🧐
Ik woon trouwens niet om de hoek,
We hebben een heel fijne jeugd gehad. Ik was vrij vroeg al uit huis, gewoon, omdat het kon. We zijn nu jaren verder, en op het punt gekomen dat er verwachtingen waren wat betreft kleinkinderen (die druk ligt bij mij).
Wij hebben geen kinderwens en dit hierna vertelt. Laat Ik het erop houden dat het huis te klein was. Dat heeft de relatie onder (nog meer) grote stress/druk gezet en ben ik meer gaan nadenken.
En nu komt ook mijn punt: ik ben tot de conclusie gekomen dat ze, en ik weet dat dit ontzettend lullig en direct is, niks te doen heeft in haar leven. Ze is 60+, werkt niet, geen sociale club, geen goede relatie met haar man/mijn vader, en heel eerlijk, ook niet echt hobbys.
Ze is altijd fulltime moeder geweest, niks opgebouwd voor zichzelf, en vind nu dat ik verantwoordelijk ben voor haar vermaak(dit heeft ze bijna in die woorden gezegd).
Ze wil weer kunnen moederen over een kleinkind, zodat ze wat te doen heeft.
Daar heeft ze gewoon al die tijd op gewacht en gehoopt, en toen ze hoorde dat dat er niet in zat, brak ze.
Ik weet eigenlijk niet of ik nou een vraag heb, of even mijn hart moet luchten.
Ik ben ook midden 60 en heb geen kleinkinderen en ik zie mijn kinderen weinig maar ik ben supertrots op ze en de relatie is goed ook al zien we elkaar niet vaak. Naast hun drukke banen doen ze ook allebei vrijwilligerswerk en onderhouden een grote vriendenkring. Ikzelf heb altijd enorm genoten van het moederschap maar het is nooit een invulling geweest maar wel een aanvulling. Ik heb het druk zat met werk en vrijwilligerswerk en hobby's.
To, het is egocentrisch van je moeder om jou verantwoordelijk te maken voor haar geluk, zij moet zelf invulling geven aan haar leven. Zoals zij leeft dan lijkt het mij ook een moeilijk contact want ze maakt zo te lezen niets mee, waar moet je over praten? Sterkte ermee!
Pippeltje schreef op 23-02-2025 om 12:36:
[..]
Nee dat meen je niet!!!!
Dat is wel het ultieme óver de rug van je kind' heen walsen. Sorry hoor, maar dit vind ik echt een hele gekke denkwijze. Je gaat over je eigen leven; niet over dat van je volwassen kind. Het is haar of zijn beurt voor persoonlijke keuzes. Je maakt jezelf echt veel te belangrijk als je zo denkt.
Get a life!
Het valt me wel vaker op dat je soms enorm ongenuanceerd reageert ( op mij of in het algemeen dat weet ik niet). Wat zorgt ervoor dat jij zo fel reageert? Ik zeg er nog 3x bij in mijn post dat het niet het probleem van kinderen moet zijn. Ik kan me gewoon heel goed voorstellen dat het een gemis kan zijn als je geen kleinkinderen hebt.
Mooi dat in dit topic de situatie van ouders én volwassen kinderen aan bod komen.
TO: hoe komt het denk je, dat je al zó lang uit huis bent en je moeder nu pas (?) aangeeft dat je te weinig moeite doet voor contact? (Zelf vind ik het best veel dat je 1x per maande komt, als je er zo lang voor moet rijden).
Of werd het eerder wel aangegeven, maar speelt het nu extra doordat jullie aangeven dat er geen kinderwens is?
Hier in het forum lees ik vaak over gebrek aan contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Ik heb er zelf ook mee te maken). Dan wordt er vaak geschreven: Ach, hij/zij zoekt zijn weg in het leven, als hij/zij tegen de dertig loopt wordt het contact vanzelf weer beter.
Misschien had je moeder ook die hoop in haar achterhoofd, en is ze daarom teleurgesteld dat het betere contact er nog niet is?
En kan het verwijt dat ze je weinig ziet, een verkeerd gekozen manier van haar zijn om te zeggen dat ze je mist?
Dat je moeder weinig om handen heeft, lijkt me niet perse de oorzaak. Veel mensen vinden dat wel fijn. En omgekeerd: ik heb een gevuld bestaan met werk, hobby's, contacten, en kinderen die ik wel vaak zie. Maar dat ene kind dat ik zelden zie, mis ik toch heel erg.
MRI schreef op 23-02-2025 om 10:53:
... En ik ben heel dankbaar dat die warmte er is want hoe je ook als oudere in de maatschappij nog actief kunt zijn: alles kan wegvallen en dan zit je naar de muur te kijken. Dus ja een pleidooi voor binnen de grenzen van wat ieder individu aankan ook kiezen voor warmte en wat je wel kan geven. Je hebt vaak geen idee hoeveel het waard is voor de ander.
Heel mooi omschreven, je hele verhaal en dit vooral.
Inderdaad, je leven kan van de ene dag op de andere veranderen. Dan ben je blij dat er iemand naar je omkijkt - ook al zorg je liever voor je zelf en voor anderen.
Zo vaak hoor je de opmerking 'Familie is het allerbelangrijkste'. Eigenlijk een dooddoener, want voor heel veel mensen is dat niet zo. Het moet ook geen verplichting zijn om veel contact te hebben omdat je nu eenmaal familie bent. Toch schept het beeld dat familie álles is, verwachtingen. Daardoor worden mensen bij wij het ideaalplaatje niet is uitgekomen teleurgesteld.
Pippeltje schreef op 23-02-2025 om 12:36:
[..]
Nee dat meen je niet!!!!
Dat is wel het ultieme óver de rug van je kind' heen walsen. Sorry hoor, maar dit vind ik echt een hele gekke denkwijze. Je gaat over je eigen leven; niet over dat van je volwassen kind. Het is haar of zijn beurt voor persoonlijke keuzes. Je maakt jezelf echt veel te belangrijk als je zo denkt.
Get a life!
Huh, volgens mij lees je de post verkeerd...
AlisonH schreef op 23-02-2025 om 12:47:
[..]
Volgens mij lees jij iets heel anders dan ik. Ik lees: “ik zou heel graag oma worden en het jammer vinden als dat niet gebeurde, maar dat is niet het probleem van mijn kinderen.” Wat lees jij dat je zo ongekend fel reageert?
ik lees dat zij haar wens om grootouder te worden gelijk stelt aan de wens om ouder te worden. Maar dat bepalen de ouders en de ouders alleen.
Kimdekim schreef op 23-02-2025 om 14:12:
[..]
Het valt me wel vaker op dat je soms enorm ongenuanceerd reageert ( op mij of in het algemeen dat weet ik niet). Wat zorgt ervoor dat jij zo fel reageert? Ik zeg er nog 3x bij in mijn post dat het niet het probleem van kinderen moet zijn. Ik kan me gewoon heel goed voorstellen dat het een gemis kan zijn als je geen kleinkinderen hebt.
inderdaad; je zegt het er nog bij. Ik reageer denk ik heel impulsief op een opmerking en dan wordt ik wel eens ongenuanceerd. Maar het is zeker niet persoonlijk hoor.
Pippeltje schreef op 23-02-2025 om 15:45:
[..]
ik lees dat zij haar wens om grootouder te worden gelijk stelt aan de wens om ouder te worden. Maar dat bepalen de ouders en de ouders alleen.
Het gaat om de wens, niet om één of ander recht dat die vervuld wordt. Net zoals een kinderwens geen garantie is dat je een kind krijgt, is een “kleinkinderwens” geen garantie dat je een kleinkind krijgt. Dat doet aan het verlangen niks af. Het wordt wat mij betreft pas een probleem als je druk gaat zetten op je kinderen om jou oma te maken, zoals bij TO.
Pippeltje schreef op 23-02-2025 om 15:45:
[..]
ik lees dat zij haar wens om grootouder te worden gelijk stelt aan de wens om ouder te worden. Maar dat bepalen de ouders en de ouders alleen.
Nee dan begrijp je het echt verkeerd ik bedoel dat die wens ook groot kan zijn.
Mijn man had een tante, de oudste zus van zijn vader ( 20 jaar ouder). Zij was ongewenst kinderloos. Voor mijn man was zij een soort oma. Voor ons ging het kinderen krijgen ook niet vanzelf, toen ik eenmaal zwanger was heb ik hier met haar hele mooie gesprekken over gehad. Zij gaf aan dat het een rode draad in haar leven is geweest. Ze heeft er echt wel iets van gemaakt hoor, veel gereisd, veel gedaan. Een enorm belezen dame van toen al in de 80. Wat mij is bijgebleven is dat ze zei dat het heel moeilijk was toen het niet lukte om.zwanger te raken en de droom van kinderen krijgen los te laten, maar dat een ongeveer net zo'n moeilijke periode was toen iedereen weer kleinkinderen kreeg. Dat ze toen weer heel erg geconfronteerd werd met het gemis. En ze weer het gevoel kreeg overal buiten te staan. Dat viel haar zo tegen want ze dacht dat ze er vrede mee had.
Wat ik eigenlijk alleen maar wil zeggen is dat ik me kan voorstellen dat je naar kleinkinderen verlangt. Dat je het hebben van kleinkinderen misschien wel ziet als toekomst als je zo hebt genoten van het moederschap. Ik heb dat ook. Mijn kinderen worden en zijn volwassen (17 en 19). Ik geniet ervan dat ze ouder zijn, maar als ik kijk naar de toekomst zie ik ook kleinkinderen. Ik realiseer me echt wel dat ik er niks over te zeggen heb, dat er vanalles kan gebeuren, wellicht willen mijn kinderen helemaal geen kinderen, misschien kunnen ze geen partner vinden, misschien kunnen ze geen kinderen krijgen, misschien wonen ze wel heel ver weg, of willen ze niet dat ik betrokken ben, maar diep ik mijn hart hoop ik gewoon op kleinkinderen. Ik zou dit nooit zo uitspreken maar mijn kinderen want het is iets wat bij mij zit.
Ik vind dat moeder wel heel snel in een hoekje wordt gestopt met wat nare woorden.
Je mag als ouders je hoop en wensen hebben hoor!
Je zet je de hele jeugd voor ze in en dan vliegen ze uit ( normale zaak) en ineens doe je niet meer mee.
Dan komt er met een beetje pech aanhang (meestal schoondochters, sorry) die je liever niet echt in hun gezin mee laten leven, op welke manier ook), want ze zijn nu een éigen gezin.
Tot je weer nodig bent en goed genoeg om te mogen of zelfs "moeten" oppassen.
Ik vind dat soms best bijzonder, dat inmiddels volwassen mensen zich vaak als verongelijkt kind blijven gedragen naar hun ouders met peuterachtige drammerij.
Lees hier het verdriet soms van ouders die hun kinderen bijna niet meer zien, of alleen in (geld-)nood ineens welkom zijn.
Maar de ouders mogen zich verder nuttig maken met een hobby, want de kinderen hadden als kind nooit enige verantwoordelijkheid en nu blijkbaar vaak nog steeds niet.
Beetje geven, nemen en delen in het leven, daar wordt niemand minder van en soms wat meer dankbaarheid dat je ze nog hebt om aan te ergeren.
Ontopic: praat gewoon bij met haar én doe een activiteit én gun je moeder de tijd om te wennen dat haar kind geen kinderen wil. Nee je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je ouders, maar zij ook niet meer voor het jouwe.
Als je als ouder gek bent op zorgen en uitkijkt naar eigen kleinkinderen; het mag en de teleurstelling mag ook, net zoals het mag dat jij besluit dat niet te willen. Hou de band gewoon goed, ook als soms de ene wat harder moet lopen dan de ander.
Als het zo'n eind rijden is, kunnen jullie elkaar dan niet af en toe halverwege treffen?
Max88 schreef op 23-02-2025 om 18:06:
Ik vind dat moeder wel heel snel in een hoekje wordt gestopt met wat nare woorden.
Je mag als ouders je hoop en wensen hebben hoor!
Je zet je de hele jeugd voor ze in en dan vliegen ze uit ( normale zaak) en ineens doe je niet meer mee.
Dan komt er met een beetje pech aanhang (meestal schoondochters, sorry) die je liever niet echt in hun gezin mee laten leven, op welke manier ook), want ze zijn nu een éigen gezin.Tot je weer nodig bent en goed genoeg om te mogen of zelfs "moeten" oppassen.
Ik vind dat soms best bijzonder, dat inmiddels volwassen mensen zich vaak als verongelijkt kind blijven gedragen naar hun ouders met peuterachtige drammerij.
Lees hier het verdriet soms van ouders die hun kinderen bijna niet meer zien, of alleen in (geld-)nood ineens welkom zijn.
Maar de ouders mogen zich verder nuttig maken met een hobby, want de kinderen hadden als kind nooit enige verantwoordelijkheid en nu blijkbaar vaak nog steeds niet.
Beetje geven, nemen en delen in het leven, daar wordt niemand minder van en soms wat meer dankbaarheid dat je ze nog hebt om aan te ergeren.
Ontopic: praat gewoon bij met haar én doe een activiteit én gun je moeder de tijd om te wennen dat haar kind geen kinderen wil. Nee je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je ouders, maar zij ook niet meer voor het jouwe.
Als je als ouder gek bent op zorgen en uitkijkt naar eigen kleinkinderen; het mag en de teleurstelling mag ook, net zoals het mag dat jij besluit dat niet te willen. Hou de band gewoon goed, ook als soms de ene wat harder moet lopen dan de ander.
Jee, wat zet jij hier een heel aantal mensen even weg als aanstellers die wat meer voor hun ouders over moeten hebben…! Lang niet alle ouders zetten zich ‘de hele jeugd’ voor hun kinderen in. Of in ieder geval niet zoals het zou moeten. En dan nog zijn kinderen hun ouders, vind ik, niets verplicht. Je krijgt kinderen omdat JIJ dat leuk vindt. Jij bent dus verplicht (in ieder geval moreel) om naar beste kunnen voor ze te zorgen. Maar kinderen zijn niet verplicht voor hun ouders te zorgen.
Als ouders kies je (tegenwoordig dan toch) bewust voor kinderen. Kinderen niet voor het geboren worden. En we leven niet meer in tijden waarin mensen kinderen kregen omdat ze hun oudedagsvoorziening waren. En ook niet in een land waarin dat nodig is. Dus kinderen zijn wat mij betreft nooit verantwoordelijk voor het geluk van hun ouders.
Mijn ouders kregen kinderen omdat dat zo hoorde, en omdat mijn moeder dat als haar levensvervulling zag. Mijn vader wilde eigenlijk niet. Maar ja, nog niet echt anticonceptiva beschikbaar, dus er kwamen 3 kinderen. De ouders van TO zijn van een heel andere generatie. Die hadden een bewuste keuze. Mijn moeder moest nog stoppen met werken toen ze in verwachting was van mij. Dat was bij de moeder van TO toch echt niet meer standaard. Ze had prima wat voor zichzelf op kunnen bouwen. Een baan, een sociaal leven, hobby’s, vrijwilligerswerk. Ik lees niks over enige beperkingen, dus ik ga ervan uit dat ze dat gewoon kon en kan.
Mijn ouders zijn intussen bejaard, 80 en 86. Doen allebei nog vrijwilligerswerk, hebben een groot sociaal netwerk opgebouwd, sporten en hebben hobby’s. Die vervelen zich niet. Daarnaast hebben ze ook nog kinderen en kleinkinderen. Maar die zijn niet hun dagvulling.
Mijn moeder vond vroeger dat we niet vaak genoeg langskwamen of belden. Maar ze had al snel door dat hoe meer ze zeurde, hoe minder zin wij hadden in contact. Dus nu is ze blij als we komen of bellen en hoor ik nooit meer ‘zo, leef je nog? Wist je ons nummer nog?’ En doordat ze veel doen, hebben ze altijd wat te vertellen.
Ze staan nog steeds altijd voor ons klaar. Maar: wij ook voor hen. Omdat er geen verplichting of verwachting (meer) achter zit. Wij verwachten dat ook niet van hen, maar zolang ze nog nuttig kunnen zijn, willen ze dat ook graag.
Overigens: wij hebben o.a. voor kinderen gekozen omdat we in de toekomst ook graag kleinkinderen zouden hebben. Dat weten onze kinderen ook, dat we dat graag zouden willen. Maar net zoals we het hebben over dat elke relatievorm (hetero, homo, whatever) wat ons betreft oké is, en we ze in welke studie/beroepskeuze dan ook zullen steunen, bespreken we dat het uiteraard helemaal aan hunzelf is om te bepalen of ze zelf ooit kinderen zouden willen. Ik kan me heel erg goed voorstellen dat je het als jong mens in deze tijd gewoon niet eens aandurft. In wat voor wereld zouden je kinderen op moeten groeien? Ik weet ook zelf niet zo zeker dat ik kleinkinderen zou willen, in deze tijd. Ja, voor mezelf wel, maar ik hou mijn hart vast voor de wereld waarin we leven. Ik geloof niet ik het kinderen aan zou willen doen om nu op te moeten groeien. Maar dat is weer een andere discussie.
TO, ik denk dat je in de relatie met je moeder de volwassene moet zijn. Haar ‘leren’ dat ze een eigen leven moet en kan opbouwen. Hou vast aan dat je niet vaker komt. Ze kan ook prima jouw kant op komen als ze toch niet werkt. Het OV komt in het hele land, als ze zelf niet wil rijden. En als ze niet kan rijden: ook op je 60e kun je een rijbewijs halen. Ik ben op mij 54 begonnen aan een opleiding in een heel andere richting. Als je wil kan alles. Maar je moet het wel willen. Je kunt niet leunen op anderen voor je tijdsvulling. En als ze het nodig heeft om nodig te zijn (dat is volgens mij een eerste levensbehoefte voor de meeste mensen) dan zijn er zat vrijwilligersbanen. Allerlei organisaties zitten te springen om mensen. Pleegzorg is misschien wat veel om mee te beginnen, maar maatje van iemand of vrijwilliger in een verpleeghuis of zo kan natuurlijk ook die behoefte vervullen.
En als de afstand een probleem is kan ze ook jouw kant op verhuizen. Als ze toch geen sociaal leven heeft moet dat gen probleem zijn.
Sterkte en succes.
" En als ze niet kan rijden: ook op je 60e kun je een rijbewijs halen."
Het kan wel, maar als ze destijds geen rijbewijs heeft gehaald omdat ze het moeilijk/eng vond, dan zal het nu waarschijnlijk wel een enorme hoop tijd en bakken geld kosten. Zeg ik, die vorig jaar op mijn 56e haar rijbewijs haalde. Ik heb bewust niet bijgehouden hoeveel geld het al met al gekost heeft, want het was een heleboel 
“Haar ‘leren’ dat ze een eigen leven moet en kan opbouwen. Hou vast aan dat je niet vaker komt. Ze kan ook prima jouw kant op komen als ze toch niet werkt. Het OV komt in het hele land, als ze zelf niet wil rijden. En als ze niet kan rijden: ook op je 60e kun je een rijbewijs halen. Ik ben op mij 54 begonnen aan een opleiding in een heel andere richting. Als je wil kan alles. Maar je moet het wel willen. Je kunt niet leunen op anderen voor je tijdsvulling. En als ze het nodig heeft om nodig te zijn (dat is volgens mij een eerste levensbehoefte voor de meeste mensen) dan zijn er zat vrijwilligersbanen. Allerlei organisaties zitten te springen om mensen. Pleegzorg is misschien wat veel om mee te beginnen, maar maatje van iemand of vrijwilliger in een verpleeghuis of zo kan natuurlijk ook die behoefte vervullen.
En als de afstand een probleem is kan ze ook jouw kant op verhuizen. Als ze toch geen sociaal leven heeft moet dat gen probleem zijn”…..
Dit zijn in mijn ogen vooral praktische oplossingen maar ik voel veel meer mee met het betoog van MRI, het leven is niet maakbaar, natuurlijk moet je jezelf aanpakken en niet zitten zwelgen in zelfmedelijden, maar feit is dat je ondanks tonnen doorzettingsvermogen, dagelijkse activiteiten, vrijwilligerswerk etc waarschijnlijk gewoon toch niet gelukkig kunt zijn met het leven dat je leidt. Ik zie dat heel regelmatig om me heen. Mensen doen er alles aan, maar het lukt niet gelukkig te zijn. Dat bestaat…. Dus ik wil met MRI en anderen pleiten voor wat meer mededogen, je weet niet wat er in mensen om gaat, wat mensen hebben meegemaakt of waar ze doorheen gaan.
Je hoeft je eigen leven niet aan de kant te schuiven, niet wekelijks twee+ uur heen en terug, en je hoeft natuurlijk zeker geen kinderen te krijgen wanneer je ze niet wilt, maar wat meer begrip, proberen ook eens vanuit de ander te denken, een kleine geste, kaartje, telefoontje, blijk van liefde of genegenheid kan iemands leven mogelijk net weer het duwtje geven dat diegene misschien op dat moment even nodig heeft.
Jonagold schreef op 23-02-2025 om 19:58:
[..]
Jee, wat zet jij hier een heel aantal mensen even weg als aanstellers die wat meer voor hun ouders over moeten hebben…! Lang niet alle ouders zetten zich ‘de hele jeugd’ voor hun kinderen in. Of in ieder geval niet zoals het zou moeten. En dan nog zijn kinderen hun ouders, vind ik, niets verplicht. Je krijgt kinderen omdat JIJ dat leuk vindt. Jij bent dus verplicht (in ieder geval moreel) om naar beste kunnen voor ze te zorgen. Maar kinderen zijn niet verplicht voor hun ouders te zorgen.
Als ouders kies je (tegenwoordig dan toch) bewust voor kinderen. Kinderen niet voor het geboren worden. En we leven niet meer in tijden waarin mensen kinderen kregen omdat ze hun oudedagsvoorziening waren. En ook niet in een land waarin dat nodig is. Dus kinderen zijn wat mij betreft nooit verantwoordelijk voor het geluk van hun ouders.
Mijn ouders kregen kinderen omdat dat zo hoorde, en omdat mijn moeder dat als haar levensvervulling zag. Mijn vader wilde eigenlijk niet. Maar ja, nog niet echt anticonceptiva beschikbaar, dus er kwamen 3 kinderen. De ouders van TO zijn van een heel andere generatie. Die hadden een bewuste keuze. Mijn moeder moest nog stoppen met werken toen ze in verwachting was van mij. Dat was bij de moeder van TO toch echt niet meer standaard. Ze had prima wat voor zichzelf op kunnen bouwen. Een baan, een sociaal leven, hobby’s, vrijwilligerswerk. Ik lees niks over enige beperkingen, dus ik ga ervan uit dat ze dat gewoon kon en kan.
Mijn ouders zijn intussen bejaard, 80 en 86. Doen allebei nog vrijwilligerswerk, hebben een groot sociaal netwerk opgebouwd, sporten en hebben hobby’s. Die vervelen zich niet. Daarnaast hebben ze ook nog kinderen en kleinkinderen. Maar die zijn niet hun dagvulling.
Mijn moeder vond vroeger dat we niet vaak genoeg langskwamen of belden. Maar ze had al snel door dat hoe meer ze zeurde, hoe minder zin wij hadden in contact. Dus nu is ze blij als we komen of bellen en hoor ik nooit meer ‘zo, leef je nog? Wist je ons nummer nog?’ En doordat ze veel doen, hebben ze altijd wat te vertellen.
Ze staan nog steeds altijd voor ons klaar. Maar: wij ook voor hen. Omdat er geen verplichting of verwachting (meer) achter zit. Wij verwachten dat ook niet van hen, maar zolang ze nog nuttig kunnen zijn, willen ze dat ook graag.
Overigens: wij hebben o.a. voor kinderen gekozen omdat we in de toekomst ook graag kleinkinderen zouden hebben. Dat weten onze kinderen ook, dat we dat graag zouden willen. Maar net zoals we het hebben over dat elke relatievorm (hetero, homo, whatever) wat ons betreft oké is, en we ze in welke studie/beroepskeuze dan ook zullen steunen, bespreken we dat het uiteraard helemaal aan hunzelf is om te bepalen of ze zelf ooit kinderen zouden willen. Ik kan me heel erg goed voorstellen dat je het als jong mens in deze tijd gewoon niet eens aandurft. In wat voor wereld zouden je kinderen op moeten groeien? Ik weet ook zelf niet zo zeker dat ik kleinkinderen zou willen, in deze tijd. Ja, voor mezelf wel, maar ik hou mijn hart vast voor de wereld waarin we leven. Ik geloof niet ik het kinderen aan zou willen doen om nu op te moeten groeien. Maar dat is weer een andere discussie.
TO, ik denk dat je in de relatie met je moeder de volwassene moet zijn. Haar ‘leren’ dat ze een eigen leven moet en kan opbouwen. Hou vast aan dat je niet vaker komt. Ze kan ook prima jouw kant op komen als ze toch niet werkt. Het OV komt in het hele land, als ze zelf niet wil rijden. En als ze niet kan rijden: ook op je 60e kun je een rijbewijs halen. Ik ben op mij 54 begonnen aan een opleiding in een heel andere richting. Als je wil kan alles. Maar je moet het wel willen. Je kunt niet leunen op anderen voor je tijdsvulling. En als ze het nodig heeft om nodig te zijn (dat is volgens mij een eerste levensbehoefte voor de meeste mensen) dan zijn er zat vrijwilligersbanen. Allerlei organisaties zitten te springen om mensen. Pleegzorg is misschien wat veel om mee te beginnen, maar maatje van iemand of vrijwilliger in een verpleeghuis of zo kan natuurlijk ook die behoefte vervullen.
En als de afstand een probleem is kan ze ook jouw kant op verhuizen. Als ze toch geen sociaal leven heeft moet dat gen probleem zijn.
Sterkte en succes.
Wie zich niet aangesproken voelt hoeft er niets mee te doen. Wie slechte ouders had ook niet.
TO heeft een goede jeugd gehad. Het lijkt me voor iedereen fijn om dat zo te houden.
Om een vrouw van 60, die niemand hier kent, met menseljke verlangens, die jij zelf dus ook kent weg te zetten als egoïstisch/moet maar een hobby nemen, vind ik zo koud en naar.
