Leven invullen nadat kinderen uit huis zijn
Hallo allemaal!
Hier een volwassen kind (34v), dat jaaaren geleden al is uitgevlogen, maar vooral de laatste jaren (broer is nu ook al wat jaartjes uit huis) te kampen heeft met ouders (lees: voornamelijk mijn moeder) die altijd vinden dat ik te weinig van mezelf laat horen, en te weinig langs kom.
Zelf bellen/komen ze ook niet langs, generatie dingetje? 🧐
Ik woon trouwens niet om de hoek,
We hebben een heel fijne jeugd gehad. Ik was vrij vroeg al uit huis, gewoon, omdat het kon. We zijn nu jaren verder, en op het punt gekomen dat er verwachtingen waren wat betreft kleinkinderen (die druk ligt bij mij).
Wij hebben geen kinderwens en dit hierna vertelt. Laat Ik het erop houden dat het huis te klein was. Dat heeft de relatie onder (nog meer) grote stress/druk gezet en ben ik meer gaan nadenken.
En nu komt ook mijn punt: ik ben tot de conclusie gekomen dat ze, en ik weet dat dit ontzettend lullig en direct is, niks te doen heeft in haar leven. Ze is 60+, werkt niet, geen sociale club, geen goede relatie met haar man/mijn vader, en heel eerlijk, ook niet echt hobbys.
Ze is altijd fulltime moeder geweest, niks opgebouwd voor zichzelf, en vind nu dat ik verantwoordelijk ben voor haar vermaak(dit heeft ze bijna in die woorden gezegd).
Ze wil weer kunnen moederen over een kleinkind, zodat ze wat te doen heeft.
Daar heeft ze gewoon al die tijd op gewacht en gehoopt, en toen ze hoorde dat dat er niet in zat, brak ze.
Ik weet eigenlijk niet of ik nou een vraag heb, of even mijn hart moet luchten.
Ik vind persoonlijk de moeder van TO dus nogal koud. Of hebben jullie eroverheen gelezen dat zij nooit belt? Nooit zijn kant op komt? Ik vind het nogal getuigen van weinig interesse. Het is dus 1-richtingsverkeer. En dan ook nog verontwaardigd zijn omdat TO het waagt geen kinderwens te hebben? Het huis was te klein, schrijft hij. Met zo’n instelling heb ik weinig compassie hoor. Natuurlijk mag ze teleurgesteld zijn. Zal ik ook heus zijn als er geen kleinkinderen komen. Maar no way dat ik daar een scene over ga schoppen. Of mijn kind(eren) met een schuldgevoel op ga zadelen. Dan verspeel je wat mij betreft alle medeleven. Daarom zou ik deze dame dus aan willen raden: get a life. Zoals jij, MRI. Jij ervaart dus nu ook dat als het allemaal (even?) niet lukt, je zoon voor je klaar staat. Juist omdat je nooit wat van hem verwacht of zelfs geeist hebt. Of jij, Max88, volgens mij ook iemand die geen druk legt op de kinderen. Daarom begrijp ik niet zo goed dat jullie de moeder van TO zo verdedigen. Voor zover ik kan zien verdient ze dat niet.
Jonagold schreef op 23-02-2025 om 22:04:
Ik vind persoonlijk de moeder van TO dus nogal koud. Of hebben jullie eroverheen gelezen dat zij nooit belt? Nooit zijn kant op komt? Ik vind het nogal getuigen van weinig interesse. Het is dus 1-richtingsverkeer. En dan ook nog verontwaardigd zijn omdat TO het waagt geen kinderwens te hebben? Het huis was te klein, schrijft hij. Met zo’n instelling heb ik weinig compassie hoor. Natuurlijk mag ze teleurgesteld zijn. Zal ik ook heus zijn als er geen kleinkinderen komen. Maar no way dat ik daar een scene over ga schoppen. Of mijn kind(eren) met een schuldgevoel op ga zadelen. Dan verspeel je wat mij betreft alle medeleven. Daarom zou ik deze dame dus aan willen raden: get a life. Zoals jij, MRI. Jij ervaart dus nu ook dat als het allemaal (even?) niet lukt, je zoon voor je klaar staat. Juist omdat je nooit wat van hem verwacht of zelfs geeist hebt. Of jij, Max88, volgens mij ook iemand die geen druk legt op de kinderen. Daarom begrijp ik niet zo goed dat jullie de moeder van TO zo verdedigen. Voor zover ik kan zien verdient ze dat niet.
Ik denk dat er meestal meer speelt, zaken anders worden geïnterpreteerd hier op het forum versus het werkelijke verhaal van beide kanten.
Wat betekent dat: het huis was te klein, heeft ze de boel verbouwd, gescholden of gewoon een teleurstelling geuit?
Het feit dat iemand verwachtingen heeft, aan beide zijdes en/of deze worden vervuld zijn 2 aparte zaken. Ik denk dat dat naast elkaar mag bestaan en daarnaast denk ik dat het veel fijner leven is als de familiebanden goed blijven. Je vastbijten in dat wat teleurstelt of je blijvend ergeren maakt meer kapot dan zoeken naar wat wel kan en ook verbindt.
Wel vind ik dat er, naast de ouders, van een volwassen kind ook inzet mag worden verwacht.
Pippeltje schreef op 23-02-2025 om 15:45:
[..]
ik lees dat zij haar wens om grootouder te worden gelijk stelt aan de wens om ouder te worden. Maar dat bepalen de ouders en de ouders alleen.
Ja en. Daarom kun je nog wel graag kleinkinderen willen..... en ze toch niet krijgen. Ik begrijp die wens heel goed, maar nee, natuurlijk kun je niet bepalen dat je kinderen kleinkinderen voor jou gaan maken. Nu ben ik van mening dat mensen die zelf kinderen willen dat ook maar in beperkte mate kunnen 'bepalen'.
Wat ik me afvraag (en misschien wil je daarheen): mag je als ouder naar je volwassen kinderen toe de wens uiten dat je graag kleinkinderen zou willen, of de teleurstelling laten blijken als die er niet zijn of gaan komen? Kun je dat doen omdat je open wilt zijn, je het over dingen wilt kunnen hebben met je kinderen, zonder hen druk op te leggen?
Ikzelf heb geen denderende band met mijn ouders en zou werkelijk niet weten of zij een kleinkinderwens hadden bijvoorbeeld. Zoals ik veel meer niet weet van wat er in hen omgaat.
Ik vind het mooi als mijn kinderen kinderen krijgen (ik heb twee kleinkinderen), maar vooral omdat ik mijn kinderen dat geluk gun. Niet zozeer omdat ik dan zelf 'oma' kan zijn. Overigens lijkt niet elk kind 'geluk' te zien in het hebben van kinderen, maar vooral last, drukte, huis overhoop, einde vrijheid etc.
Tsjor
MRI, dank voor je mooie verhaal. De kern: 'En ik ben heel dankbaar dat die warmte er is want hoe je ook als oudere in de maatschappij nog actief kunt zijn: alles kan wegvallen en dan zit je naar de muur te kijken.'
De overheid heeft een campagne dat wij ouderen (ik ook) naar de toekomst moeten kijken en beslissingen moeten nemen. Mijn probleem is dat ik nu nog niet weet op welke vlakken ik zal uitvallen en wat ik dan nodig heb. Word ik blind, dement, slechthorend, krijg ik een cva, hartproblemen, suiker, copd, kanker? Elke vorm van verval zal eigen aanpassingen vragen. We moeten zoveel mogelijk thuis blijven wonen, maar ondersteuning wordt minder, niet meer voldoende personeel. Ik probeer me voor te stellen dat ik straks samenwoon met een robot.
Er zijn initiatieven zoals een knarrenhof, maar dat zijn ook plaatjes met vrolijke, tuinierende ouderen, niet met zieke mensen.
Voor onze generatie wordt ouder worden echt wel lastig. Enerzijds omdat we een goed leven hebben, anderzijds omdat veel voorzieningen weggevallen zijn en omdat we zelf een leven hebben ontwikkeld met een heel smalle basis in gezin/familie en de basis van vriendschappen en sociale activiteiten heel beperkt is als er gezondheidsproblemen komen.
Tsjor
Temet schreef op 23-02-2025 om 12:23:
Bluestripe, ik ga een hele gekke suggestie doen, maar zouden je ouders kunnen overwegen crisispleegouder te worden? Dan zorg je dus relatief korte tijd voor een pleegkind. Er is een enorm tekort aan pleeggezinnen. Het is geen sinecure, maar misschien zou je moeder erover na willen denken.
Nu heb je het erover dat de verhouding tussen je ouders niet goed is. Als dat leidt tot regelmatige forse ruzies dan wil je daar geen pleegkinderen aan blootstellen, maar als het zo erg niet is, zou pleegzorg misschien wel kunnen. Het zou voortborduren op iets dat je moeder al kan.
Pleegkinderen is echt heel iets anders dan eigen (klein)kinderen. Ik vind zeker dat er meer plek moet komen voor pleegkinderen, maar uit eigen (beperkte) ervaring kan ik je vertellen dat crisisopvang heel heftig is en totaal niet te vergelijken met een eigen kind. Dat geldt ook voor gewone pleegzorg.
Om te beginnen is een pleegkind helemaal niet blij met jou of met de situatie. Dus je begint al 0-100 achter. En het kind gaat ook weer weg, dus of het wil helemaal niet een band met je aangaan, of het is superpijnlijk als het daarna weer naar een ander gezin moet. Je kunt je niet hechten aan een pleegkind, het heeft eigen ouders. En meestal een berg problematiek. Wie pleegzorg wil gaan doen moet dat zeker nooit gaan doen om een eigen behoefte te vervullen. Je moet het doen omdat je aan de (tijdelijke) behoefte van het pleegkind wil voldoen.
tsjor schreef op 25-02-2025 om 10:25:
Ik vind het mooi als mijn kinderen kinderen krijgen (ik heb twee kleinkinderen), maar vooral omdat ik mijn kinderen dat geluk gun. Niet zozeer omdat ik dan zelf 'oma' kan zijn. Overigens lijkt niet elk kind 'geluk' te zien in het hebben van kinderen, maar vooral last, drukte, huis overhoop, einde vrijheid etc.
Tsjor
Mensen kunnen tegenwoordig bewuste keuzes maken over het krijgen van kinderen. Dat lijkt mij een enorme verbetering mbt vroeger toen het een verwachting en bijna een verplichting was. Kinderen betekenen ook het einde van je vrijheid en kosten veel tijd, geld en energie. Beter ben je daar bewust van. En kies je daar niet voor als zo'n leven niet bij je past. Genoeg mensen die spijt hebben of eigenlijk niet zo geschikt zijn als ouder. Ook als kindervrije persoon kan je het leven prachtig vormgeven. De mensen zonder kinderen in mijn omgeving hebben bijvoorbeeld een veel bredere sociale kring om zich heen. En hebben zich veel makkelijker kunnen ontwikkelen op het gebied van opleidingen, werk en sociaal. Juist omdat ze daar alle tijd (en veel meer geld) voor hadden. Ze hoeven niet te wachten tot hun pensioen om bepaalde dingen te doen. Sterker nog ze stoppen jaren eerder met werken.
AnnaPollewop schreef op 25-02-2025 om 11:41:
[..]
Pleegkinderen is echt heel iets anders dan eigen (klein)kinderen. Ik vind zeker dat er meer plek moet komen voor pleegkinderen, maar uit eigen (beperkte) ervaring kan ik je vertellen dat crisisopvang heel heftig is en totaal niet te vergelijken met een eigen kind. Dat geldt ook voor gewone pleegzorg.
Om te beginnen is een pleegkind helemaal niet blij met jou of met de situatie. Dus je begint al 0-100 achter. En het kind gaat ook weer weg, dus of het wil helemaal niet een band met je aangaan, of het is superpijnlijk als het daarna weer naar een ander gezin moet. Je kunt je niet hechten aan een pleegkind, het heeft eigen ouders. En meestal een berg problematiek. Wie pleegzorg wil gaan doen moet dat zeker nooit gaan doen om een eigen behoefte te vervullen. Je moet het doen omdat je aan de (tijdelijke) behoefte van het pleegkind wil voldoen.
Die punten zijn allemaal terecht maar dat is ook waarom ik zeg 'geen sinecure'.Natuurlijk is ern pleegkind geen eigen kind of kleinkind en daar ook geen vervanging voor. Maar als de moeder van TO met haar ziel onder haar arm loopt en graag wil zorgen, zou het misschien iets kunnen zijn waar ze over na kan denken. Met alle mitsen en maren die erbij horen.
Weekendpleegzorg bestaat trouwens ook, dat is vermoedelijk minder zwaar, dat gaat iha om zorg in het weekend om de ouders te ontlasten, de problematiek zal daar iha minder ernstig zijn.
Izza schreef op 25-02-2025 om 12:54:
[..]
Mensen kunnen tegenwoordig bewuste keuzes maken over het krijgen van kinderen. Dat lijkt mij een enorme verbetering mbt vroeger toen het een verwachting en bijna een verplichting was. Kinderen betekenen ook het einde van je vrijheid en kosten veel tijd, geld en energie. Beter ben je daar bewust van. En kies je daar niet voor als zo'n leven niet bij je past. Genoeg mensen die spijt hebben of eigenlijk niet zo geschikt zijn als ouder. Ook als kindervrije persoon kan je het leven prachtig vormgeven. De mensen zonder kinderen in mijn omgeving hebben bijvoorbeeld een veel bredere sociale kring om zich heen. En hebben zich veel makkelijker kunnen ontwikkelen op het gebied van opleidingen, werk en sociaal. Juist omdat ze daar alle tijd (en veel meer geld) voor hadden. Ze hoeven niet te wachten tot hun pensioen om bepaalde dingen te doen. Sterker nog ze stoppen jaren eerder met werken.
Allemaal waar. En daarom kiezen steeds meer mensen om geen kinderen te krijgen. Ik las net een artikel over Japan, waar in een drop van 60 mensen maar één kind is.
Nu kun je zeggen dat mensen zich niets aan moeten trekken van lage geboortecijfers, hun geluk staat voorop. (Nederland zit op 1,7. Om dezelfde bevolkingsgrootte vol te houden zou dat 2,1 moeten zijn). Ik stam nog uit de tijd dat het rapport van Rome (en de pil) grote impact had: de aarde kon zoveel mensen niet aan, we moesten ons gaan beperken. In die tijd waren kinderen het grootste geluk dat je kon krijgen 'Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, schreef mijn vader aan zijn zus bij de geboorte van de jongste). Werken deed je niet voor de volgende mooie reis, maar om voor je kinderen te zorgen.
We kunnen het leven niet vooruit spoelen, maar we kunnen wel ontwikkelingen zoals die in Japan, Italië en Zuid-Korea in de gaten houden om ons te realiseren hoe een samenleving eruit gaat zien, waarin kinderen en jonge mensen zeldzaam zijn.
Wat het leven van de jongste generatie betreft: die mooie reizen zijn maar beperkt houdbaar; werk en opleiding zal ook een keer ophouden; en de sociale kring valt uiteen in mensen die wel en mensen die geen kinderen krijgen. Ondertussen stapelen de psychische problemen zich op, zie ik bij de generatie van mijn dochter. Vóór je 30ste je bucketlist al zo goed als afgewerkt hebben schept heel nieuwe levensvragen. Maar kinderen krijgen mag daarop niet een antwoord zijn, dat kun je kinderen niet aandoen.
https://www.indexmundi.com/map/?v=25&l=nl Dit is een interessant overzicht om te zien waar meer en minder kinderen geboren worden. Afrikaanse landen staan bovenaan, westerse landen, inclusief USA, onderaan.
Tsjor
Neemt niet weg dat ik echt erop tegen ben om als moeder of vader je levensgeluk op de schouders van je kinderen te leggen. Dit is iets waar ik mijn moeder, jong weduwe, juist heel dankbaar voor ben geweest. Dat vraagt keuzes als er kinderen zijn, maar het vraagt ook initiatief als de kinderen het huis uit zijn. Dat mag best even zoeken zijn en je mag best een 'leeg-nest'gevoel hebben. Zo ook als je werk wegvalt, ook dat kan een gevoel van leegte achterlaten. Of als de mensen uit je familie, vrienden- en kennissenkring je ontvallen, ook dat laat een leegte achter. Maar dat wil niet zeggen dat de kinderen maar naar jou moeten komen, dat je maar moet blijven werken (alhoewel sommigen dat denken en ervoor geprezen worden) of dat je kennissen maar moeten blijven leven. Omgaan met ervaren de leegte vraagt een bepaalde houding om om te gaan met het leven en die houding zul je steeds weer moeten aanpassen. Het is bijzonder jammer als dat niet lukt.
Tsjor
tsjor schreef op 02-03-2025 om 07:49:
[..]
Allemaal waar. En daarom kiezen steeds meer mensen om geen kinderen te krijgen. Ik las net een artikel over Japan, waar in een drop van 60 mensen maar één kind is.
Nu kun je zeggen dat mensen zich niets aan moeten trekken van lage geboortecijfers, hun geluk staat voorop. (Nederland zit op 1,7. Om dezelfde bevolkingsgrootte vol te houden zou dat 2,1 moeten zijn). Ik stam nog uit de tijd dat het rapport van Rome (en de pil) grote impact had: de aarde kon zoveel mensen niet aan, we moesten ons gaan beperken. In die tijd waren kinderen het grootste geluk dat je kon krijgen 'Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, schreef mijn vader aan zijn zus bij de geboorte van de jongste). Werken deed je niet voor de volgende mooie reis, maar om voor je kinderen te zorgen.
We kunnen het leven niet vooruit spoelen, maar we kunnen wel ontwikkelingen zoals die in Japan, Italië en Zuid-Korea in de gaten houden om ons te realiseren hoe een samenleving eruit gaat zien, waarin kinderen en jonge mensen zeldzaam zijn.
Wat het leven van de jongste generatie betreft: die mooie reizen zijn maar beperkt houdbaar; werk en opleiding zal ook een keer ophouden; en de sociale kring valt uiteen in mensen die wel en mensen die geen kinderen krijgen. Ondertussen stapelen de psychische problemen zich op, zie ik bij de generatie van mijn dochter. Vóór je 30ste je bucketlist al zo goed als afgewerkt hebben schept heel nieuwe levensvragen. Maar kinderen krijgen mag daarop niet een antwoord zijn, dat kun je kinderen niet aandoen.
https://www.indexmundi.com/map/?v=25&l=nl Dit is een interessant overzicht om te zien waar meer en minder kinderen geboren worden. Afrikaanse landen staan bovenaan, westerse landen, inclusief USA, onderaan.
Tsjor
Off topic, dit is zo waar! Ik ben chronisch ziek, werk 3 dagen ipv 4 wat ik altijd deed. En buiten werk om lig ik vooral op de bank om bij te komen. Mensen vinden dat raar, "dan meld je je toch helemaal ziek!? Je moet wel leuke dingen kunnen blijven doen!". Duh en wie betaalt die leuke dingen dan?
