Leven invullen nadat kinderen uit huis zijn

Niet genoeg langsgaan is weer wat anders dan je ouders geen kleinkind bezorgen. Kom je er echt zo weinig of valt dat reuze mee? Jij bent niet verantwoordelijk voor haar vermaak maar op zijn tijd samen tijd doorbrengen en eens gezellig samen op pad gaan hoort geen straf te zijn. 
Tja, dat kleinkind gaat er (voorlopig) niet komen, dat hebben ze maar te accepteren. Misschien hopen ze nog op een kind van je broer. Er zijn ook tegenwoordig genoeg mogelijkheden in iedere dorp of stad om kinderen een paar uur in de week op te vangen die wat extra aandacht kunnen gebruiken. 

Kinderen horen geen taak te hebben ten opzichte van hun ouders. Jij bent geen bron van vermaak en eventueel toekomstige kleinkinderen zeker niet. Jouw moeder is nog maar 60. Die is zelf verantwoordelijk voor haar dagbesteding en daar nog jong genoeg voor. Daar zijn talloze mogelijkheden voor. Want wat als haar partner ooit wegvalt? Moet jij daar dan continu heen? Kan ze zichzelf dan wel redden? Daarnaast is het voor haar lichamelijke en mentale welzijn ook belangrijk dat ze in beweging blijft. En geestelijk niet afstomt of in een isolement terecht komt. Dus tijd voor een wandelclub, een cursus bloemschikken in het buurthuis of vrijwilligerswerk. Hoe zit het met vrienden en familie contacten? En mobiliteit (rijbewijs, elektrische fiets, ov). Kan ze het internet gebruiken en digitaal bankieren? 

Geef dus duidelijk je zorgen en grenzen aan. En betrek je vader daar ook bij. 

Hier een moeder van 3 volwassen kinderen. Mijn kinderen hebben geen enkele verantwoordelijkheid voor mijn geluk of levensinvulling. Ze zijn altijd welkom,  maar nooit verplicht. En natuurlijk gaan we ook regelmatig naar hen, maar ook dan alleen als het hen, en ons, uitkomt. 
Het al dan niet hebben van een kinderwens is natuurlijk ook totaal mijn zaak niet.

Misschien heb je iets aan de omdenken podcast #3 over emotionele chantage, jouw situatie klinkt vergelijkbaar. 
Het is lastig om je te ontworstelen aan de emotionele druk van je moeder. We kunnen met zijn allen roepen dat zij moet veranderen, maar zij post niet hier. De enige die jij kan veranderen ben je zelf. Ik vond de omdenken podcasts erg leerzaam omdat mensen in vergelijkbare situaties kunnen zitten.

wat vindt je vader ervan? 

Vooropgesteld, ik vind dit alles echt een probleem van je moeder.  Jij bent niets verplicht aan je ouders, maar ik snap de teleurstelling van je moeder wel.  Ik denk dat ik over 20 jaar ook even zou slikken als ik zou beseffen dat ik nooit oma zou worden.  Niet dat mijn kinderen zich er iets van aan moeten trekken,  maar voor mij is grootouderwens wel vergelijkbaar met kinderwens.  

mijn situatie is anders, want mijn moeder is milder en ik heb drie kinderen gekregen maar toch herken ik veel.
Mijn moeder heeft altijd gewerkt, indrukwekkende carrière in een tijd dat dat nog niet zo gebruikelijk was. Maar toch was de gelukkigste fase in haar leven toen mijn zus en ik kinderen waren. Ze heeft later veel betekend in de zorg voor mijn kinderen. Toen die adolescenten werden maakte ze voor de tweede keer mee dat haar rol kleiner werd, en dat was weer moeizaam, en met direct of indirect verwijt, net als toen mijn zus en ik adolescenten werden. De relatie met mijn vader was toen ik kind was goed, het waren geweldige ouders. Maar ze hebben er samen niet opnieuw invulling aan kunnen geven toen wij uit huis gingen, behalve een aantal jaren in de rol van opa en oma.
Mijn moeder deed en doet van alles, interesses, clubjes, vriendinnen. Maar voor haar blijft het leeg. Het gaat om zingeving.
Ik heb ook altijd het gevoel dat ik te weinig kom en ik vind het moeilijk want ik wil ook graag het goede doen. Ze heeft zo veel voor mij en mijn kinderen gedaan.
Dus het is laveren tussen mijn grenzen en wat ik wil betekenen.

kortom, ik herken de dynamiek ondanks een heel andere situatie. Sterkte.

Ik ben zelf een moeder van halverwege de 60 en worstel aan de andere kant. Ik ben gescheiden toen de kinderen al volwassen waren. Hoe mijn huwelijk is verlopen heb ik wel een tik aan overgehouden, daar heb ik flink mee geworsteld. De kinderen willen daar niks van weten. En dat samen met het feit dat er 2 echte papakindjes zijn, maakt dat ze meer naar hun vader trekken dan naar mij. Dat vind ik best moeilijk en ik snap heel goed dat het ook voor de kinderen moeilijk is. Enfin, grote stap voorwaarts, er is een situatie ontstaan waarbij de kinderen mij bepaalde dingen bewust niet vertellen en ik donders goed aanvoelt dat er iets is dat ze niet willen zeggen en waar ik dan ook niet naar mag vragen. Er word nu van beide kanten gedraaid en ingevuld en pijn gevoeld. Wat de situatie uiteindelijk alleen maar erger maakt. 

Mijn idee voor jou is vooral om duidelijk te scheppen en heel belangrijk, te werken naar een situatie waarbij gevoelens uitgesproken mogen worden, en de verantwoordelijkheid daarvan altijd blijft bij degene die ze voelt. Bijvoorbeeld, je moeder die mag zeggen "ik zou zo graag oma willen zijn" en jij die dan kan zeggen "ja mam, dat is een sterke wens van je hè"  en eventueel "ik ben daar niet verantwoordelijk voor hè" (of zoiets). 

Met mijn kinderen heb ik geprobeerd om het patroon van om de hete brei heendraaien open te breken, dat is vooralsnog helemaal verkeerd uitgepakt. Theorie en praktijk blijken 2 heel verschillende zaken😪. Je zou eerst zelf met een psycholoog ofzo kunnen gaan praten om voor jezelf helder te krijgen waar je tegenaan loopt en hoe je dat (beetje bij beetje) op een gelijkwaardige en open wijze met je moeder kan bespreken. 

Tja ik had zelf zo'n moeder en ik heb daar ook heel erg mijn grenzen in moeten stellen. Ik had haar veel meer willen geven, maar een vinger was de hele hand dus dat ging niet. Met mijn zoon heb ik er altijd voor gewaakt geen verplichting of druk op hem uit te oefenen, juist omdat ik dit meegemaakt had met mijn moeder (op stalken af hoor). 
Ik, midden zestig, was tot voor kort actief in allerlei clubs en op sociaal gebied. Sinds een paar maanden heb ik klachten waardoor alles weggevallen is, en ik mag mij zeer gelukkig prijzen dat mijn zoon wel eens in de zoveel tijd een etmaal langs komt of even belt hoe het gaat want ik zit de hele tijd alleen ziek te zijn.
Ik begrijp dat iemand van begin zestig die nog gezond is haar eigen leven moet invullen, daar ben ik het ook mee eens. Maar 'je bent je ouders niks verplicht' mwoah ik vind het wat makkelijk gezegd. Ik heb altijd beseft dat het de mensen waren die het meeste voor mij gedaan hadden in mijn leven en vandaaruit heb ik ook voor mijn moeder (gediagnosticeerd narciste) gezorgd toen ze dement werd. 
Nou begrijp ik ook dat niet iedereen dat op kan brengen, maar ik denk dat men wel moet beseffen dat je met ziekte heel heel erg alleen kan komen te zitten en dat je op veertigste niet weet wat voor eenzaamheid je op oudere leeftijd kan overvallen die niet weg te organiseren is. Het is vaak te makkelijk gezegd 'oh dan moet je dingen doen, vrienden onderhouden'. Ja doe dat maar als je zelf niet meer mobiel ben, je energie opgaat aan gewoon de dag doorkomen en de mensen in je omgeving zijn ook ziek of gewoon dood. En dan is twee keer per week een telefoontje en eens een bezoekje van een kind waar je zo veel van houdt, waar alles voor zou doen en waar je zo intens mee verbonden bent, weliswaar geen privilege of recht maar goud waard. Zelfs als je nog gezond bent en wel van alles kan ondernemen is vertrouwde nabijheid van een kind van een heel andere orde dan een praatje met de buurvrouw, hoewel ook belangrijk. 
Ik weet dat dit allemaal nog niet geldt voor ts- moeder, zij moet inderdaad haar focus meer op andere dingen richten. Ik wilde echter wel een kanttekening maken bij het point of view dat alles maakbaar is voor de ouder wordende mens. Het komt mij voor dat dat ook een visie is, die wellicht uit schrik is geboren: "fuck straks ben ik uit de kinderen, moet ik voor mijn moeder gaan zorgen, zo geen zin in, nee dat hoeven ze voor mij niet te doen hoor. " Laatste heb ik ook altijd geroepen en dat is misschien juist de reden dat ik een zoon heb die wel zorgzaam is, op een mooi begrensde manier. En ik ben heel dankbaar dat die warmte er is want hoe je ook als oudere in de maatschappij nog actief kunt zijn: alles kan wegvallen en dan zit je naar de muur te kijken. Dus ja een pleidooi voor binnen de grenzen van wat ieder individu aankan ook kiezen voor warmte en wat je wel kan geven. Je hebt vaak geen idee hoeveel het waard is voor de ander.

Bluestripe, ik ga een hele gekke suggestie doen, maar zouden je ouders kunnen overwegen crisispleegouder te worden? Dan zorg je dus relatief korte tijd voor een pleegkind. Er is een enorm tekort aan pleeggezinnen. Het is geen sinecure, maar misschien zou je moeder erover na willen denken.

Nu heb je het erover dat de verhouding tussen je ouders niet goed is. Als dat leidt tot regelmatige forse ruzies dan wil je daar geen pleegkinderen aan blootstellen, maar als het zo erg niet is, zou pleegzorg misschien wel kunnen. Het zou voortborduren op iets dat je moeder al kan. 

Kimdekim schreef op 23-02-2025 om 08:45:

Vooropgesteld, ik vind dit alles echt een probleem van je moeder. Jij bent niets verplicht aan je ouders, maar ik snap de teleurstelling van je moeder wel. Ik denk dat ik over 20 jaar ook even zou slikken als ik zou beseffen dat ik nooit oma zou worden. Niet dat mijn kinderen zich er iets van aan moeten trekken, maar voor mij is grootouderwens wel vergelijkbaar met kinderwens.

Nee dat meen je niet!!!!

Dat is wel het ultieme óver de rug van je kind' heen walsen. Sorry hoor, maar dit vind ik echt een hele gekke denkwijze. Je gaat over je eigen leven; niet over dat van je volwassen kind. Het is haar of zijn beurt voor persoonlijke keuzes. Je maakt jezelf echt veel te belangrijk als je zo denkt.

Get a life!

Pippeltje schreef op 23-02-2025 om 12:36:

[..]

Nee dat meen je niet!!!!

Dat is wel het ultieme óver de rug van je kind' heen walsen. Sorry hoor, maar dit vind ik echt een hele gekke denkwijze. Je gaat over je eigen leven; niet over dat van je volwassen kind. Het is haar of zijn beurt voor persoonlijke keuzes. Je maakt jezelf echt veel te belangrijk als je zo denkt.

Get a life!

Volgens mij lees jij iets heel anders dan ik. Ik lees: “ik zou heel graag oma worden en het jammer vinden als dat niet gebeurde, maar dat is niet het probleem van mijn kinderen.” Wat lees jij dat je zo ongekend fel reageert? 

Bluestripe schreef op 22-02-2025 om 21:13:

[..]

Dat klopt, maar het heeft beide met haar vermaak te maken. Het is 2:15u heen en 2:15u terug, dus gemiddeld 1x per maand. 

Dat vind ik veel, voor zo'n afstand, maar mijn weekenden zitten over het algemeen vrij vol. Hoe vaak komt zij naar jou?