Kritisch op mezelf / de liefde van mijn leven tijd gunnen

Hoi hoi, 

Een passende titel lezen voor deze post valt niet mee. De situatie is extreem complex namelijk. Ik ga mijn best doen om een samenvatting te geven, met de essentie van mijn vraag erin.

Ik ben een moeder van 47, heb een lieve puberdochter en we wonen met z'n tweetjes in een fijn huisje, vlakbij mijn werk en haar school. 

Korte achtergrond: mijn dochter heeft een narcistische vader en ik dus een dito ex partner helaas. Ze ziet hem nog sporadisch, maar bijna niet meer (bijna meerderjarig). Ik heb sowieso al jaren geen contact meer met hem (gescheiden in 2011 al). Mijn dochter woont dus fulltime bij mij. 

Ik heb een tijd lang geen partner gehad, om mezelf even de ruimte te geven en alles op orde te krijgen, plus rust voor mijn dochter. 
Daarna twee serieuze relaties, eentje van 5 jaar (maar we waren te verschillend, dus gestopt) en eentje van 3 jaar. 
Die laatste relatie was inclusief samenwonen. 

Nu had ik 20 jaar geleden een fantastische relatie met een geweldige man. We waren echter toen jong en onervaren en we communiceerden beiden veel te weinig. Ik heb het destijds uitgemaakt om wat later een misverstand bleek. Domste besluit ooit... (Heb een jaar daarna nog geprobeerd om hem terug te vragen en uit te leggen dat het mijn schuld was en dat ik besefte dat het een grote fout was en oprecht van hem hield en hem niet kwijt wilde ... maar hij was toen aan het daten en was het vertrouwen kwijt - wat ik heel goed begrijp.) Ik was er kapot van... Heb daar ècht jarenlang last van gehad. En ben hem altijd ontzettend blijven missen. (Er is de afgelopen 20 jaar geen week voorbij gegaan dat ik niet aan hem heb gedacht zelfs). Maar goed, ik moet toch door en wilde zorgen dat mijn leven ook goed was natuurlijk. (Ben altijd eerder verstandig en praktisch geweest dan heel emotioneel). 

Tijd geleden leerde ik dus iemand kennen waar ik wel een leuke klik mee had. Hij heeft ook een dochter en onze dochters konden heel goed met elkaar overweg. Dat was zeker fijn. 
Na twee jaren daten, besloten we om samen te gaan wonen. Dat ging best goed, niet vanzelf, maar het was op zich fijn om een gezamenlijk gezin te vormen en weer een maatje te hebben waar je dingen mee deelt. 
Ik was eerlijk gezegd niet super gelukkig, maar het was gewoon goed. (Eerlijk gezegd denk ik dat ik er genoegen mee nam, omdat ik me erbij neergelegd had nooit meer zoiets bijzonders te voelen als destijds, 20 jaar geleden).

Eind 2023 moest ik voor mijn werkgever en aantal controles uitvoeren en kwam in contact met diverse andere bedrijven. Bij 1 van die bedrijven bleek mijn ex van 20 jaar geleden te werken... (Ik noem hem even Mick). 
Hij was degene die per mail reageerde op een verzoek om informatie. Echt binnen 5min al. Uiteraard was ik verbaasd en verrast tegelijkertijd. Ik kreeg de informatie en vroeg natuurlijk hoe het met hem ging. We wisselden telefoonnummers uit en raakten aan de praat via WhatsApp. Via zakelijke mail was niet echt handig.
Eerste dat ik van hem terughoorde was dat hij midden in een scheiding lag... En dat zijn relatie al een jaar of 5 erg slecht was. Zijn, inmiddels ex-,vrouw had die zomer (2023) laten weten dat ze pertinent wilde scheiden en uit huis wilde. Hij had vanalles geprobeerd, zelfs relatietherapie, maar zij wilde niks meer en praatte niet meer en sloot alle deuren meteen. Geen enkele opening voor een oplossing meer. Sfeer in huis was om te snijden blijkbaar.

Hij vertelde me ook dat hij twee kinderen heeft - rond dezelfde leeftijd als mijn dochter. Ik heb hem wel meteen laten weten dat ik samenwoonde en een fijne relatie had. Hij leek daardoor eigenlijk wel van slag en vroeg of we niet gewoon een keer af konden spreken...

Dat zorgde wel voor verwarring aan mijn kant, want ik had thuis een samengesteld gezin, met mijn dochter en een bonusdochter die heel erg op elkaar gesteld waren...

Uiteraard vervloekte ik de timing, want wilde niks liever dan hem zien, meteen! 
Maar uiteraard ben ik moeder en mijn dochter staat altijd op 1. Dus ik heb hem wekenlang heel duidelijk afgehouden (terwijl mijn hart schreeuwde dat ik nog van hem hield!).
Uiteindelijk bleef hij zo hardnekkig aanhouden (hij had ook altijd gevoelens voor mij gehouden) en voelde ik steeds meer aan hoe belangrijk hij nog voor me is, dat ik het niet meer kon negeren of afhouden. We wilden allebei weten of er live ook nog een vonk zou zijn... Een basis om elkaar een tweede kans te geven... Dus die ontmoeting is uiteindelijk gevolgd. 
En de vonk sloeg over, echt meteen! We stapten met knikkende knieën uit onze auto's en wandelden na 5 min al hand in hand... Bij het afscheid volgde er een hele emotionele gepassioneerde kus en toen wisten we het: we willen elkaar dit keer niet meer kwijt!

Daarna volgde een extreem moeilijke tijd... Want de situatie was extreem ingewikkeld... Mijn samengestelde gezin, zijn woonsituatie en zijn kinderen... Het feit dat zijn ex nog bij hem woonde (wachtend op een woning)... We besloten om het stapje voor stapje aan te pakken op een zo integer mogelijke manier. Voor mij voelde het vreselijk om mijn vriend te moeten laten weten wat er speelde (want vreemdgaan is echt nooit okay, dus ik ging het ook direct eerlijk vertellen). 
Heb eerst mijn dochter en mijn ouders het hele verhaal verteld (ze hadden alle begrip gelukkig en mijn dochter is sowieso nooit zo dol geweest op mijn toenmalige vriend, die ze tolereerde, meer niet) en heb me ingeschreven voor woningen. 

Daarna ben ik het gesprek aangegaan met mijn toenmalige vriend. 
(Dat ging trwns heel bizar, want ik kreeg van hem te horen dat hij al een paar weken vreemdging met iemand 😲 en liet me zelfs berichtjes en foto's zien... Was echt schokkend, maar hielp me wel heel vlot om dit achter me te laten en was een extra bevestiging dat ik dus zeker de goede keuze maakte).

Mijn ouders en mijn dochter heb ik meegenomen in alle besluiten en ontwikkelingen. Mijn ouders kenden Mick uiteraard ook nog en gaven aan dat dat eigenlijk altijd hun enige schoonzoon is geweest. Dus ze waren blij voor me, dat hielp ook in het beeld wat mijn dochter heeft gekregen natuurlijk, want opa en oma zijn belangrijk voor haar.

Ik kon niet direct een woning vinden en heb een tijd lang bij mijn ouders in moeten wonen (6mnd - fantastische ouders) totdat ik iets gevonden had, eerste mogelijkheid was nog geen km bij Mick vandaan. Dat was een opmerkelijk en heel fijn toeval! 

Inmiddels had zijn ex ook een woning gevonden, in hetzelfde dorp, dus ideaal voor de kinderen. 

Tijdens die 6 maanden hadden we live contact als het kon en dagelijks app-contact. Moeilijk omdat we niet zomaar konden afspreken, maar noodzakelijk omdat hij nog samen in 1 huis woonde met zijn kinderen en zijn ex. We zetten beiden onze kinderen altijd op 1 en uiteraard moest het leefbaar blijven voor zijn kinderen. 

Echter, het werd het pas echt ingewikkeld, toen zijn ex erachter kwam dat hij contact had met mij... (April 2024). We hadden afgesproken dat hij haar dat zou vertellen zodra zij naar een eigen woning was verhuisd. 
Ineens ontplofte zij en kreeg Mick te horen dat hij, volgens haar, vreemdging (ze waren al een tijd officieel gescheiden, waarbij zij juist degene was die hem duidelijk had aangegeven te willen scheiden, dus hij deed in feite niks verkeerds). Plots krabbelde ze ook nog terug...
Het was allemaal niet haar bedoeling geweest, ze wilde helemaal niet scheiden, ze wilde hem juist terug. Ze wilde apart wonen om hem daarna terug te kunnen vinden (tja... wel de kinderen door alle ellende heen laten gaan, ander huis geregeld, veel financiële problemen veroorzaakt voor Mick (die partner- en kinderalimentatie moet betalen, plus haar moest uitkopen uit de woning) en een heleboel emotionele ellende waar Mick in 2023 al doorheen was gegaan, die startte nu feitelijk opnieuw... Want hij ging nu weer twijfelen... Moest hij dit dan toch aangrijpen om een nieuwe start te maken met haar, voor de kinderen... Hij wilde 18 jaar huwelijk niet zomaar weggooien, etc etc - En het ergste was: ik begreep hem volledig. Deed vreselijk veel pijn, maar ik begreep het wel.

Hij werd die periode bijna in tweeën gespleten (ook mijn schuld, want ik wilde hem niet nog een keer kwijt!)... Probleem was dat hij dus moest kiezen, tussen twee vrouwen die aangaven dat hij de liefde van hun leven is... 
Ik heb hem toen uitgelegd dat ik eindeloos geduld heb voor hem. Dat hij alle tijd moest nemen om het voor hemzelf goed uit te zoeken en dat ik er zou zijn, hoe dan ook... 

Zijn ex was inmiddels verhuisd naar een eigen woning en de kinderen moesten wennen aan een 50/50 regeling in twee huizen. Dat vrat heel erg aan hem... En hij zag zijn ex wegkwijnen, waardoor hij weer kapot ging. Zijn ex wachtte ook op een keuze van hem... Hij wilde ons allebei niet kwijt. Houd van ons allebei. 
Ik ben toen bij mezelf te rade gegaan en tot de conclusie gekomen dat als ik zou moeten kiezen tussen hem kwijtraken òf hem delen, dat ik dan zonder enige twijfel voor het delen zou kiezen. Zó belangrijk is hij voor me. 
Ik opperde een oplossing met zijn drieën. Hij zag daar ook wel een lichtpuntje in en heeft dat met haar besproken. Echter de deur ging daarop direct dicht helaas. Ze gaf aan jaloers te zijn en hem nooit te willen delen, zeker niet met mij (ze weet dat ik een ex ben van lang geleden en denkt dat we al jaren af en toe contact hebben, wat zeker niet zo is).
Hij kon inmiddels niet meer en zat volledig klem. Daarom kondigde hij, uit zelfbescherming een periode aan van radiostilte, waarin hij met zichzelf aan de slag ging (mbv een psycholoog). 

Dat was een zeer zware periode voor hem, voor mij en voor zijn ex (die toch echt een mooi persoon moet zijn, als moeder van zijn kinderen èn iemand waar hij zich zo lang mee samen is geweest - en dus altijd een belangrijk onderdeel zal zijn van zijn leven).
Ik ben er bijna aan kapot gegaan (het extreme missen, de onduidelijkheid, onzekerheid), maar heb me staande kunnen houden voor mijn dochter, door me op de zorg voor haar, op mijn werk en op mijn sport te concentreren... maar het lukte soms bijna niet... Geen idee of iedereen weet wat ik bedoel, maar als je de liefde van je leven vindt, dan is dat gevoel van liefde zo sterk, dat het gemis soms zelfs fysiek pijn doet!

Hij hield de radiostilte ook niet altijd vol, want appte me heel soms (wat was ik dan blij om een teken van leven te krijgen!) en hij heeft me twee keer live opgezocht, omdat hij me zo miste... (Afspraak was dat ik hém met rust zou laten, maar dat hij wel contact met mij kon opnemen).

Begin September kreeg ik een verzoek om een vragenlijst in te vullen van zijn traject bij de psycholoog... Vragen waarop de antwoorden voor hem erg belangrijk waren. Die vragen stelde hij aan mij èn aan zijn ex. Echter zijn ex wilde die niet beantwoorden. 
Half September heeft hij uiteindelijk de knoop doorgehakt om met mij verder te willen en hoewel ik nergens gelukkiger mee had kunnen zijn, besefte ik dat er nu opnieuw een hele moeilijke tijd aan zou komen... Voor Mick opnieuw een periode van verwerking en rouw... Twijfels die nog steeds speelden (zijn niet meteen weg) en onzekerheid over de verstandhouding met de moeder van zijn kinderen na deze beslissing. En inderdaad brak er weer een extreem moeilijke tijd aan. Contact met zijn ex is bijna niet aanwezig, vreet aan hem...

Ook voor mij, want het voelt alsof ik niet blij mag zijn, als hij het nog zo zwaar heeft. En na de ups en downs van een heel jaar geduld hebben, heb ik nog steeds niet altijd het volledige vertrouwen in zijn gevoelens .. Ben ik nog steeds bang dat hij zich opnieuw bedenkt (vorig jaar heeft hij meerdere malen gezegd dat hij 100% voor mij / ons zou gaan en dat later weer teruggetrokken - was hartverscheurend om hem zo emotioneel gebroken te zien, zonder te kunnen helpen!!).
Elke dag krijg ik een heel klein beetje meer vertrouwen in dat het uiteindelijk goed komt... Maar gaat tergend langzaam.
En nog steeds laat ik hem weten dat ik alle geduld heb voor hem (dat ik snap dat hij nog veel tijd en ruimte voor zichzelf nodig heeft) en voor zijn kinderen. Dat ik zijn ex met een open mind en open armen zal willen ontmoeten. Dat ik altijd neutraal zal blijven. Nooit zal proberen om een moederrol voor zijn kinderen in te nemen (want die hebben al een fantastische moeder)... En ook dat ik heel erg nieuwsgierig ben naar zijn kinderen (maar als ik ze dit jaar al ergens een keertje zou kunnen ontmoeten is dat vroeg genoeg, beter ruim de tijd, dan later spijt). 
Ik wil gewoon alles doen om onze tweede start de beste start te laten zijn die maar mogelijk is... Omdat ik van hem hou, eindeloos veel. En ik gelukkig ben met hem in mijn leven.

Situatie nu is dat hij twee losse delen heeft in zijn leven, 1 week met de kinderen (dan zie ik hem dus niet, want dan is zijn tijd voor de kinderen, wat ik heel goed vind) en 1 week waarin we elkaar meestal 3 of 4 dagen zien (2 of 3 nachten samen slapen).
Mijn dochter heeft al wel kennis gemaakt met hem en dat gaat verder wel prima. Hij komt 1x per 2 weken een avond mee eten. 
En als ik bij Mick blijf slapen, dan heeft mijn bijna volwassen puber lekker het huis voor haar zelf, dat vind ze heerlijk, haha. (Goed met haar overlegd natuurlijk). Bovendien ben ik op nog geen km afstand, dus voelt voor mij ook okay.

Dus wat is nu mijn vraag... Na dit hele relaas... ?

In mijn enthousiasme en dat resterende stukje onzekerheid na dat extreem moeilijke jaar, merk ik dat ik soms echt behoefte heb aan een stukje bevestiging dat we voor elkaar gaan. (Ik ben wel 100% zeker, maar merk bij hem vaak nog allerlei onzekerheden, die niet worden uitgesproken). Ik wil daarover gesprekken kunnen hebben, maar hij doet dat niet zo makkelijk. Ik wil graag een emotionele band opbouwen samen, als belangrijke basis. Terwijl ik snap dat hij nog veel te verwerken heeft (mist wat hij 18 jaar lang had aan connectie met zijn ex, mist de helft van de tijd zijn kinderen heel erg, moet zichzelf opnieuw ontdekken, etc).
Dus alle begrip van mijn kant en ik heb hem uitgelegd dat hij alles met me kan bespreken, ook hele moeilijke dingen, en dat ik stapjes terug wil doen als hij dat nodig heeft... Hij geeft aan dat hij het idd moeilijk heeft nog steeds, maar ook geniet als ik er ben, dus dat hij voor zichzelf nog moet uitzoeken hoe en wat... Hij heeft letterlijk gezegd dat hij het even niet weet en geen garanties kan geven (op mijn vraag of hij er dan iig voor wil gaan samen)... Dat wakkerde mijn angst direct weer aan (wat ik niet wil, maar gebeurt wel)... 
(Hij zegt wel dat hij van me houdt hoor, en dat merk ik ook echt wel).

Wat is in vredesnaam de balans tussen iets mogen vragen voor mezelf (mijn behoeften uitspreken) en hem met rust laten en gewoon de situatie even aankijken (en ondertussen genieten en niet te veel vragen.)??

(Voor de duidelijkheid: ik heb echt alle geduld voor hem, want wil hem in mijn leven voor altijd, als het aan mij ligt. In wat voor vorm ook. Aan de andere kant is latten niks voor mij, op de lange termijn... dus uiteindelijk, over 2, 3, 5 jaar oid wil ik wel samenwonen met hem. Heb ik ook uitgesproken trwns. Hij wilde dat ook, zei hij, totdat hij uit die radiostilte terugkwam... vanaf dat moment voelt alles onzeker voor hem).

Moet ik hem gewoon jaren de tijd gunnen en zoveel mogelijk ruimte geven zodat hij voor hemzelf allerlei zaken kan verwerken? (Dus even niets vragen vanuit mijn behoeften?). Ben soms zo bang dat ik te veel doe of vraag ... Dat ik hem ongewild druk op leg (wil ik echt niet doen, maar gaat soms onbewust, omdat ik zo gek op hem ben).

Pfffff 😶