Kritisch op mezelf / de liefde van mijn leven tijd gunnen
Hoi hoi,
Een passende titel lezen voor deze post valt niet mee. De situatie is extreem complex namelijk. Ik ga mijn best doen om een samenvatting te geven, met de essentie van mijn vraag erin.
Ik ben een moeder van 47, heb een lieve puberdochter en we wonen met z'n tweetjes in een fijn huisje, vlakbij mijn werk en haar school.
Korte achtergrond: mijn dochter heeft een narcistische vader en ik dus een dito ex partner helaas. Ze ziet hem nog sporadisch, maar bijna niet meer (bijna meerderjarig). Ik heb sowieso al jaren geen contact meer met hem (gescheiden in 2011 al). Mijn dochter woont dus fulltime bij mij.
Ik heb een tijd lang geen partner gehad, om mezelf even de ruimte te geven en alles op orde te krijgen, plus rust voor mijn dochter.
Daarna twee serieuze relaties, eentje van 5 jaar (maar we waren te verschillend, dus gestopt) en eentje van 3 jaar.
Die laatste relatie was inclusief samenwonen.
Nu had ik 20 jaar geleden een fantastische relatie met een geweldige man. We waren echter toen jong en onervaren en we communiceerden beiden veel te weinig. Ik heb het destijds uitgemaakt om wat later een misverstand bleek. Domste besluit ooit... (Heb een jaar daarna nog geprobeerd om hem terug te vragen en uit te leggen dat het mijn schuld was en dat ik besefte dat het een grote fout was en oprecht van hem hield en hem niet kwijt wilde ... maar hij was toen aan het daten en was het vertrouwen kwijt - wat ik heel goed begrijp.) Ik was er kapot van... Heb daar ècht jarenlang last van gehad. En ben hem altijd ontzettend blijven missen. (Er is de afgelopen 20 jaar geen week voorbij gegaan dat ik niet aan hem heb gedacht zelfs). Maar goed, ik moet toch door en wilde zorgen dat mijn leven ook goed was natuurlijk. (Ben altijd eerder verstandig en praktisch geweest dan heel emotioneel).
Tijd geleden leerde ik dus iemand kennen waar ik wel een leuke klik mee had. Hij heeft ook een dochter en onze dochters konden heel goed met elkaar overweg. Dat was zeker fijn.
Na twee jaren daten, besloten we om samen te gaan wonen. Dat ging best goed, niet vanzelf, maar het was op zich fijn om een gezamenlijk gezin te vormen en weer een maatje te hebben waar je dingen mee deelt.
Ik was eerlijk gezegd niet super gelukkig, maar het was gewoon goed. (Eerlijk gezegd denk ik dat ik er genoegen mee nam, omdat ik me erbij neergelegd had nooit meer zoiets bijzonders te voelen als destijds, 20 jaar geleden).
Eind 2023 moest ik voor mijn werkgever en aantal controles uitvoeren en kwam in contact met diverse andere bedrijven. Bij 1 van die bedrijven bleek mijn ex van 20 jaar geleden te werken... (Ik noem hem even Mick).
Hij was degene die per mail reageerde op een verzoek om informatie. Echt binnen 5min al. Uiteraard was ik verbaasd en verrast tegelijkertijd. Ik kreeg de informatie en vroeg natuurlijk hoe het met hem ging. We wisselden telefoonnummers uit en raakten aan de praat via WhatsApp. Via zakelijke mail was niet echt handig.
Eerste dat ik van hem terughoorde was dat hij midden in een scheiding lag... En dat zijn relatie al een jaar of 5 erg slecht was. Zijn, inmiddels ex-,vrouw had die zomer (2023) laten weten dat ze pertinent wilde scheiden en uit huis wilde. Hij had vanalles geprobeerd, zelfs relatietherapie, maar zij wilde niks meer en praatte niet meer en sloot alle deuren meteen. Geen enkele opening voor een oplossing meer. Sfeer in huis was om te snijden blijkbaar.
Hij vertelde me ook dat hij twee kinderen heeft - rond dezelfde leeftijd als mijn dochter. Ik heb hem wel meteen laten weten dat ik samenwoonde en een fijne relatie had. Hij leek daardoor eigenlijk wel van slag en vroeg of we niet gewoon een keer af konden spreken...
Dat zorgde wel voor verwarring aan mijn kant, want ik had thuis een samengesteld gezin, met mijn dochter en een bonusdochter die heel erg op elkaar gesteld waren...
Uiteraard vervloekte ik de timing, want wilde niks liever dan hem zien, meteen!
Maar uiteraard ben ik moeder en mijn dochter staat altijd op 1. Dus ik heb hem wekenlang heel duidelijk afgehouden (terwijl mijn hart schreeuwde dat ik nog van hem hield!).
Uiteindelijk bleef hij zo hardnekkig aanhouden (hij had ook altijd gevoelens voor mij gehouden) en voelde ik steeds meer aan hoe belangrijk hij nog voor me is, dat ik het niet meer kon negeren of afhouden. We wilden allebei weten of er live ook nog een vonk zou zijn... Een basis om elkaar een tweede kans te geven... Dus die ontmoeting is uiteindelijk gevolgd.
En de vonk sloeg over, echt meteen! We stapten met knikkende knieën uit onze auto's en wandelden na 5 min al hand in hand... Bij het afscheid volgde er een hele emotionele gepassioneerde kus en toen wisten we het: we willen elkaar dit keer niet meer kwijt!
Daarna volgde een extreem moeilijke tijd... Want de situatie was extreem ingewikkeld... Mijn samengestelde gezin, zijn woonsituatie en zijn kinderen... Het feit dat zijn ex nog bij hem woonde (wachtend op een woning)... We besloten om het stapje voor stapje aan te pakken op een zo integer mogelijke manier. Voor mij voelde het vreselijk om mijn vriend te moeten laten weten wat er speelde (want vreemdgaan is echt nooit okay, dus ik ging het ook direct eerlijk vertellen).
Heb eerst mijn dochter en mijn ouders het hele verhaal verteld (ze hadden alle begrip gelukkig en mijn dochter is sowieso nooit zo dol geweest op mijn toenmalige vriend, die ze tolereerde, meer niet) en heb me ingeschreven voor woningen.
Daarna ben ik het gesprek aangegaan met mijn toenmalige vriend.
(Dat ging trwns heel bizar, want ik kreeg van hem te horen dat hij al een paar weken vreemdging met iemand 😲 en liet me zelfs berichtjes en foto's zien... Was echt schokkend, maar hielp me wel heel vlot om dit achter me te laten en was een extra bevestiging dat ik dus zeker de goede keuze maakte).
Mijn ouders en mijn dochter heb ik meegenomen in alle besluiten en ontwikkelingen. Mijn ouders kenden Mick uiteraard ook nog en gaven aan dat dat eigenlijk altijd hun enige schoonzoon is geweest. Dus ze waren blij voor me, dat hielp ook in het beeld wat mijn dochter heeft gekregen natuurlijk, want opa en oma zijn belangrijk voor haar.
Ik kon niet direct een woning vinden en heb een tijd lang bij mijn ouders in moeten wonen (6mnd - fantastische ouders) totdat ik iets gevonden had, eerste mogelijkheid was nog geen km bij Mick vandaan. Dat was een opmerkelijk en heel fijn toeval!
Inmiddels had zijn ex ook een woning gevonden, in hetzelfde dorp, dus ideaal voor de kinderen.
Tijdens die 6 maanden hadden we live contact als het kon en dagelijks app-contact. Moeilijk omdat we niet zomaar konden afspreken, maar noodzakelijk omdat hij nog samen in 1 huis woonde met zijn kinderen en zijn ex. We zetten beiden onze kinderen altijd op 1 en uiteraard moest het leefbaar blijven voor zijn kinderen.
Echter, het werd het pas echt ingewikkeld, toen zijn ex erachter kwam dat hij contact had met mij... (April 2024). We hadden afgesproken dat hij haar dat zou vertellen zodra zij naar een eigen woning was verhuisd.
Ineens ontplofte zij en kreeg Mick te horen dat hij, volgens haar, vreemdging (ze waren al een tijd officieel gescheiden, waarbij zij juist degene was die hem duidelijk had aangegeven te willen scheiden, dus hij deed in feite niks verkeerds). Plots krabbelde ze ook nog terug...
Het was allemaal niet haar bedoeling geweest, ze wilde helemaal niet scheiden, ze wilde hem juist terug. Ze wilde apart wonen om hem daarna terug te kunnen vinden (tja... wel de kinderen door alle ellende heen laten gaan, ander huis geregeld, veel financiële problemen veroorzaakt voor Mick (die partner- en kinderalimentatie moet betalen, plus haar moest uitkopen uit de woning) en een heleboel emotionele ellende waar Mick in 2023 al doorheen was gegaan, die startte nu feitelijk opnieuw... Want hij ging nu weer twijfelen... Moest hij dit dan toch aangrijpen om een nieuwe start te maken met haar, voor de kinderen... Hij wilde 18 jaar huwelijk niet zomaar weggooien, etc etc - En het ergste was: ik begreep hem volledig. Deed vreselijk veel pijn, maar ik begreep het wel.
Hij werd die periode bijna in tweeën gespleten (ook mijn schuld, want ik wilde hem niet nog een keer kwijt!)... Probleem was dat hij dus moest kiezen, tussen twee vrouwen die aangaven dat hij de liefde van hun leven is...
Ik heb hem toen uitgelegd dat ik eindeloos geduld heb voor hem. Dat hij alle tijd moest nemen om het voor hemzelf goed uit te zoeken en dat ik er zou zijn, hoe dan ook...
Zijn ex was inmiddels verhuisd naar een eigen woning en de kinderen moesten wennen aan een 50/50 regeling in twee huizen. Dat vrat heel erg aan hem... En hij zag zijn ex wegkwijnen, waardoor hij weer kapot ging. Zijn ex wachtte ook op een keuze van hem... Hij wilde ons allebei niet kwijt. Houd van ons allebei.
Ik ben toen bij mezelf te rade gegaan en tot de conclusie gekomen dat als ik zou moeten kiezen tussen hem kwijtraken òf hem delen, dat ik dan zonder enige twijfel voor het delen zou kiezen. Zó belangrijk is hij voor me.
Ik opperde een oplossing met zijn drieën. Hij zag daar ook wel een lichtpuntje in en heeft dat met haar besproken. Echter de deur ging daarop direct dicht helaas. Ze gaf aan jaloers te zijn en hem nooit te willen delen, zeker niet met mij (ze weet dat ik een ex ben van lang geleden en denkt dat we al jaren af en toe contact hebben, wat zeker niet zo is).
Hij kon inmiddels niet meer en zat volledig klem. Daarom kondigde hij, uit zelfbescherming een periode aan van radiostilte, waarin hij met zichzelf aan de slag ging (mbv een psycholoog).
Dat was een zeer zware periode voor hem, voor mij en voor zijn ex (die toch echt een mooi persoon moet zijn, als moeder van zijn kinderen èn iemand waar hij zich zo lang mee samen is geweest - en dus altijd een belangrijk onderdeel zal zijn van zijn leven).
Ik ben er bijna aan kapot gegaan (het extreme missen, de onduidelijkheid, onzekerheid), maar heb me staande kunnen houden voor mijn dochter, door me op de zorg voor haar, op mijn werk en op mijn sport te concentreren... maar het lukte soms bijna niet... Geen idee of iedereen weet wat ik bedoel, maar als je de liefde van je leven vindt, dan is dat gevoel van liefde zo sterk, dat het gemis soms zelfs fysiek pijn doet!
Hij hield de radiostilte ook niet altijd vol, want appte me heel soms (wat was ik dan blij om een teken van leven te krijgen!) en hij heeft me twee keer live opgezocht, omdat hij me zo miste... (Afspraak was dat ik hém met rust zou laten, maar dat hij wel contact met mij kon opnemen).
Begin September kreeg ik een verzoek om een vragenlijst in te vullen van zijn traject bij de psycholoog... Vragen waarop de antwoorden voor hem erg belangrijk waren. Die vragen stelde hij aan mij èn aan zijn ex. Echter zijn ex wilde die niet beantwoorden.
Half September heeft hij uiteindelijk de knoop doorgehakt om met mij verder te willen en hoewel ik nergens gelukkiger mee had kunnen zijn, besefte ik dat er nu opnieuw een hele moeilijke tijd aan zou komen... Voor Mick opnieuw een periode van verwerking en rouw... Twijfels die nog steeds speelden (zijn niet meteen weg) en onzekerheid over de verstandhouding met de moeder van zijn kinderen na deze beslissing. En inderdaad brak er weer een extreem moeilijke tijd aan. Contact met zijn ex is bijna niet aanwezig, vreet aan hem...
Ook voor mij, want het voelt alsof ik niet blij mag zijn, als hij het nog zo zwaar heeft. En na de ups en downs van een heel jaar geduld hebben, heb ik nog steeds niet altijd het volledige vertrouwen in zijn gevoelens .. Ben ik nog steeds bang dat hij zich opnieuw bedenkt (vorig jaar heeft hij meerdere malen gezegd dat hij 100% voor mij / ons zou gaan en dat later weer teruggetrokken - was hartverscheurend om hem zo emotioneel gebroken te zien, zonder te kunnen helpen!!).
Elke dag krijg ik een heel klein beetje meer vertrouwen in dat het uiteindelijk goed komt... Maar gaat tergend langzaam.
En nog steeds laat ik hem weten dat ik alle geduld heb voor hem (dat ik snap dat hij nog veel tijd en ruimte voor zichzelf nodig heeft) en voor zijn kinderen. Dat ik zijn ex met een open mind en open armen zal willen ontmoeten. Dat ik altijd neutraal zal blijven. Nooit zal proberen om een moederrol voor zijn kinderen in te nemen (want die hebben al een fantastische moeder)... En ook dat ik heel erg nieuwsgierig ben naar zijn kinderen (maar als ik ze dit jaar al ergens een keertje zou kunnen ontmoeten is dat vroeg genoeg, beter ruim de tijd, dan later spijt).
Ik wil gewoon alles doen om onze tweede start de beste start te laten zijn die maar mogelijk is... Omdat ik van hem hou, eindeloos veel. En ik gelukkig ben met hem in mijn leven.
Situatie nu is dat hij twee losse delen heeft in zijn leven, 1 week met de kinderen (dan zie ik hem dus niet, want dan is zijn tijd voor de kinderen, wat ik heel goed vind) en 1 week waarin we elkaar meestal 3 of 4 dagen zien (2 of 3 nachten samen slapen).
Mijn dochter heeft al wel kennis gemaakt met hem en dat gaat verder wel prima. Hij komt 1x per 2 weken een avond mee eten.
En als ik bij Mick blijf slapen, dan heeft mijn bijna volwassen puber lekker het huis voor haar zelf, dat vind ze heerlijk, haha. (Goed met haar overlegd natuurlijk). Bovendien ben ik op nog geen km afstand, dus voelt voor mij ook okay.
Dus wat is nu mijn vraag... Na dit hele relaas... ?
In mijn enthousiasme en dat resterende stukje onzekerheid na dat extreem moeilijke jaar, merk ik dat ik soms echt behoefte heb aan een stukje bevestiging dat we voor elkaar gaan. (Ik ben wel 100% zeker, maar merk bij hem vaak nog allerlei onzekerheden, die niet worden uitgesproken). Ik wil daarover gesprekken kunnen hebben, maar hij doet dat niet zo makkelijk. Ik wil graag een emotionele band opbouwen samen, als belangrijke basis. Terwijl ik snap dat hij nog veel te verwerken heeft (mist wat hij 18 jaar lang had aan connectie met zijn ex, mist de helft van de tijd zijn kinderen heel erg, moet zichzelf opnieuw ontdekken, etc).
Dus alle begrip van mijn kant en ik heb hem uitgelegd dat hij alles met me kan bespreken, ook hele moeilijke dingen, en dat ik stapjes terug wil doen als hij dat nodig heeft... Hij geeft aan dat hij het idd moeilijk heeft nog steeds, maar ook geniet als ik er ben, dus dat hij voor zichzelf nog moet uitzoeken hoe en wat... Hij heeft letterlijk gezegd dat hij het even niet weet en geen garanties kan geven (op mijn vraag of hij er dan iig voor wil gaan samen)... Dat wakkerde mijn angst direct weer aan (wat ik niet wil, maar gebeurt wel)...
(Hij zegt wel dat hij van me houdt hoor, en dat merk ik ook echt wel).
Wat is in vredesnaam de balans tussen iets mogen vragen voor mezelf (mijn behoeften uitspreken) en hem met rust laten en gewoon de situatie even aankijken (en ondertussen genieten en niet te veel vragen.)??
(Voor de duidelijkheid: ik heb echt alle geduld voor hem, want wil hem in mijn leven voor altijd, als het aan mij ligt. In wat voor vorm ook. Aan de andere kant is latten niks voor mij, op de lange termijn... dus uiteindelijk, over 2, 3, 5 jaar oid wil ik wel samenwonen met hem. Heb ik ook uitgesproken trwns. Hij wilde dat ook, zei hij, totdat hij uit die radiostilte terugkwam... vanaf dat moment voelt alles onzeker voor hem).
Moet ik hem gewoon jaren de tijd gunnen en zoveel mogelijk ruimte geven zodat hij voor hemzelf allerlei zaken kan verwerken? (Dus even niets vragen vanuit mijn behoeften?). Ben soms zo bang dat ik te veel doe of vraag ... Dat ik hem ongewild druk op leg (wil ik echt niet doen, maar gaat soms onbewust, omdat ik zo gek op hem ben).
Pfffff 😶
Het is meer dan logisch dat jij op zoek bent naar bevestiging na zo’n rollercoaster van gedoe en emoties.
Maar ik vind het ook wel een erg ongezonde dynamiek. Vooral voor jou. Denk erom dat je niet veel langer over je eigen grenzen blijft gaan. Je lijkt jezelf emotioneel compleet weg te cijferen voor een man die overduidelijk niet onvoorwaardelijk voor jou gaat en de geven/nemen balans is zo te lezen ver te zoeken.
Mijn hemel ! Wordt jij al dat drama niet zat ? Kies voor jezelf. Van zijn eeuwige getwijfel daar droog je toch spontaan van op. Natuurlijk komen zijn kinderen op nummer één. Maar als partner kom jij niet op nummer één. Hij wil jou , hij wil zijn ex . Hou op zeg . Ik had allang gezegd dat ik wel in zijn plaats zou kiezen . Fijn terug naar ex . Je houdt zoveel van hem dat je hem wil delen ? Vrouw waar is jouw eigenwaarde ?
Deze man moet een hele tijd alleen blijven en aan zichzelf werken.
Jullie zijn beiden verslaafd aan drama .
Jij houdt van een zelf gecreëerd beeld dat je van hem hebt gemaakt.
Wordt wakker! Je houdt niet van hem maar van een illusie.
En ja , wat ik hier schrijf is hard . Gebruik alsjeblieft ook een beetje je verstand!
Hoe vindt je kind dat, iedere keer een andere man in huis? Ik zou in ieder geval die samenwoonplannen even in de kast zetten totdat zij op zichzelf woont. En proberen voor jezelf wat onafhankelijkheid re creëren. Alleen wonen is ook prima he…
"Moet ik hem gewoon jaren de tijd gunnen en zoveel mogelijk ruimte geven zodat hij voor hemzelf allerlei zaken kan verwerken? (Dus even niets vragen vanuit mijn behoeften?). Ben soms zo bang dat ik te veel doe of vraag ... Dat ik hem ongewild druk op leg (wil ik echt niet doen, maar gaat soms onbewust, omdat ik zo gek op hem ben)."
Nee! je bent zijn moeder niet. Je bent verslaafd aan een niet-consistente relatie. Je hechting is sterker omdat het maar niet komt tot een relatie waar je de hele tijd bij elkaar bent en alle leuke en minder leuk dingen beleeft met elkaar maar steeds opnieuw moet beginnen. NIet goed, bedenk dat hechting geen liefde is. Je denkt dat je zielsveel van hem houdt, maar het is verslaafde hechting. En inderdaad in dat soort gevallen moet je niet naar je gevoel luisteren, dat dient je niet. Je moet je op je verstand aan ontworstelen.
Maar ik denk dat je dat niet wilt horen. zo te horen ga je er nog jaren van je tijd in steken. Om nooit te krijgen wat je echt met hem wilt. Kies voor jezelf lieverd, op wilskracht en met verstand. sterkte
Het is wel makkelijk om een heel kort oordeel klaar te hebben over mensen die je niet kent natuurlijk. Het verhaal is lang en ingewikkeld en kan ik niet omvatten in een stukje tekst op een site. Zeker omschrijven hoe hij is en hoe ik ben als persoon, is niet eenvoudig.
Ik waardeer het juist heel erg dat hij niet kort door de bocht beslissingen neemt, zijn kinderen op 1 zet (net als ik) en dat hij pas voor mij heeft gekozen na een hele periode van werken aan zichzelf en een daarvoornoodzakelijke radiostilte.
Het is geen drama, wel een emotionele achtbaan. Toch heb ik op geen enkel moment spijt of twijfels gehad bij mijn keuze voor hem. Ik weet vanuit mijn verleden dat ik het prima alleen red (fulltime baan, goed salaris, goede balans thuiswerken/kantoor ivm zorgen voor mijn dochter, gezond eten, veel sporten, leuke hobby's en vrienden groep - ben happy met mezelf en wie ik ben, zeker niet afhankelijk van een man of relatie voor mijn geluk).
Bovendien kan ik prima tegen feedback kritiek of harde woorden. Ben ook enorm kritisch op mezelf. Als het echter niet klopt, zeg ik het.
Denk dat het heel erg logisch is dat je 18 jaar huwelijk niet zomaar weg gooit een dat je vergroeit bent met degene waar je zo lang mee samen geleefd hebt.
Dat je daar niet direct los van kunt komen, is alleen maar begrijpelijk. Zou raar zijn anders.
Nuance is dat we het wel heel fijn hebben samen en hij me ook graag meeneemt naar zijn familie en naar bedrijfsuitjes bijvoorbeeld. En hij laat zeker merken dat ik belangrijk ben voor hem.
Dus het zou fijn zijn als je hem niet te kort door de bocht wil afschilderen, terwijl hij zijn uiterste best doet om het voor iedereen goed te doen (is ook zijn valkuil, dat hij niemand pijn wil doen - ook de mijne, dus beiden zelfde leerpunt). Hij leert nu om het vooral voor hemzelf goed te gaan doen.
En ik hou zeker niet van een zelf gecreëerd beeld, want dat zou ik op iedereen kunnen projecteren, hoef ik niet 20 jaar op te wachten... Ik hou van deze man, zoals hij is. Wil hem juist niet veranderen, daarom heb ik zoveel geduld.
Bovendien is liefde niet iets wat je zomaar aan of uit kunt zetten. Makkelijk gezegd vanaf de zijlijn, als je het over iemand anders leven hebt: dat je 'wel ff in zijn plaats zou kiezen' en 'hup terug naar ex'...
"Bovendien is liefde niet iets wat je zomaar aan of uit kunt zetten." Maar joh, dan is het toch duidelijk dat je er voor kiest met hem door te gaan? Waar twijfel je nog over dan?
MMcGonagall schreef op 25-03-2025 om 22:31:
Hoe vindt je kind dat, iedere keer een andere man in huis? Ik zou in ieder geval die samenwoonplannen even in de kast zetten totdat zij op zichzelf woont. En proberen voor jezelf wat onafhankelijkheid re creëren. Alleen wonen is ook prima he…
Mijn kind heeft zeker niet elke keer een andere man in huis hè!
Sinds de scheiding in 2011 heb ik 1 x samengewoond (een jaar in totaal - rest van de tijd alleen met mijn dochter) en dat, na veel praten met haar en uitleggen, over de hele situatie, afgerond. Ze is bijna volwassen, maar woont nog graag thuis, dus zij staat altijd op plek 1.
Ik geef alleen aan dat ik ooit een keer samen wil wonen, dat zal langzaam op tempo van alle betrokkenen, zeker van de kinderen, moeten gaan. Maakt me niet uit of dat nog 5 jaren gaat duren, als dat nodig is om het voorzichtig aan te pakken.
Tegen die tijd zijn al onze kinderen al volwassen. En dan nog houden we eerst rekening met hen.
Mick heeft zelf ook aangegeven dat hij uiteindelijk niet iemand is om te blijven latten. Dus dat is op termijn voor ons allebei niet houdbaar.
Lexus schreef op 25-03-2025 om 22:50:
"Bovendien is liefde niet iets wat je zomaar aan of uit kunt zetten." Maar joh, dan is het toch duidelijk dat je er voor kiest met hem door te gaan? Waar twijfel je nog over dan?
Ik kies daar ook zeker voor. Daar zit mijn twijfel of vraag ook niet.
Mijn vraag gaat erover hoe ik de balans houd, tussen mijn behoeften bespreekbaar maken zonder hem weer een gevoel van druk te bezorgen.
Goede gesprekken starten wil ik juist wel doen om de communicatie goed te houden en een diepere connectie op te kunnen bouwen... Soms is hem dat nu gewoon te veel, merk ik. Of is dat misschien gewoon verschil man/vrouw en overdenk ik te veel en moet ik gewoon genieten (niet te druk maken over connectie opbouwen en communicatie...)
Ik lees een vrouw die zichzelf volledig wegvaagt. Een soort hond die op zijn rug ligt en volledig afhankelijk en onderdanig is. Je bent alleen maar bezig met wat hij wil, zijn gevoelens en zijn problemen. En je bent bang hem te verliezen dus kan hij jarenlang! doen wat hij wil. Je blijft altijd maar op hem wachten. Heel erg ongezond want dit is niet goed voor jou. Waar ben jij als mens in dit verhaal?
Ik zou dat als partner heel onaantrekkelijk vinden. En ook heel verstikkend. Daarnaast ook niet goed voor je dochter continu al die verschillende relaties de afgelopen jaren. En dan ook niet alleen kunnen zijn. Maar altijd willen samenwonen (met grote risico's bij een breuk). Hij is emotioneel onstabiel. Jij bent dat ook net als jullie relatie. Absoluut geen basis voor samenwonen.
Geluk moet je uit jezelf halen. Een ander is een aanvulling. Nu maak je hem verantwoordelijk voor jouw geluk.
Wat verwacht je van dit topic, Astrid? Je reacties op onze reacties spreken boekdelen, namelijk. Ik denk dat jij niet openstaat voor de feedback en het advies van anderen.
In een gezonde relatie is er plaats voor beide behoeften. Jij moet vrij kunnen zijn die uit te spreken zonder angst (en die lees ik nu wel).
Izza schreef op 25-03-2025 om 23:00:
Ik lees een vrouw die zichzelf volledig wegvaagt. Een soort hond die op zijn rug ligt en volledig afhankelijk en onderdanig is. Je bent alleen maar bezig met wat hij wil, zijn gevoelens en zijn problemen. En je bent bang hem te verliezen dus kan hij jarenlang! doen wat hij wil. Je blijft altijd maar op hem wachten. Heel erg ongezond want dit is niet goed voor jou. Waar ben jij als mens in dit verhaal?
Ik zou dat als partner heel onaantrekkelijk vinden. En ook heel verstikkend. Daarnaast ook niet goed voor je dochter continu al die verschillende relaties de afgelopen jaren. En dan ook niet alleen kunnen zijn. Maar altijd willen samenwonen (met grote risico's bij een breuk). Hij is emotioneel onstabiel. Jij bent dat ook net als jullie relatie. Absoluut geen basis voor samenwonen.
Geluk moet je uit jezelf halen. Een ander is een aanvulling. Nu maak je hem verantwoordelijk voor jouw geluk.
Mee eens. De man is één groot project voor je Astrid. Alleen al de lengte van je beginpost. En het feit dat je zoveel geduld wil hebben en hem geen extra druk wil bezorgen. Het is gewoon niet relaxt, te veel denkwerk te veel jezelf opzij zetten. Waar het ook door komt, dat is geen goede basis voor een fijne relatie.
Izza schreef op 25-03-2025 om 23:00:
Ik lees een vrouw die zichzelf volledig wegvaagt. Een soort hond die op zijn rug ligt en volledig afhankelijk en onderdanig is. Je bent alleen maar bezig met wat hij wil, zijn gevoelens en zijn problemen. En je bent bang hem te verliezen dus kan hij jarenlang! doen wat hij wil. Je blijft altijd maar op hem wachten. Heel erg ongezond want dit is niet goed voor jou. Waar ben jij als mens in dit verhaal?
Ik zou dat als partner heel onaantrekkelijk vinden. En ook heel verstikkend. Daarnaast ook niet goed voor je dochter continu al die verschillende relaties de afgelopen jaren. En dan ook niet alleen kunnen zijn. Maar altijd willen samenwonen (met grote risico's bij een breuk). Hij is emotioneel onstabiel. Jij bent dat ook net als jullie relatie. Absoluut geen basis voor samenwonen.
Geluk moet je uit jezelf halen. Een ander is een aanvulling. Nu maak je hem verantwoordelijk voor jouw geluk.
Eh... Heb je gelezen dat ik sinds mijn scheiding in 2011 altijd met mijn dochter samen heb gewoond, prima mezelf alleen kan redden en slechts 1x een samenwoon-situatie heb gehad?
Ik maak hem niet verantwoordelijk voor mijn geluk, ik kies ervoor om hem in mijn leven te willen en ben bereid om hard te werken om te zorgen dat het een goede tweede start gaat zijn...
Dus als ik als eerste kritisch ben op mezelf (omdat dat de enige persoon is waar ik grip op heb) en begrip kan tonen voor de situatie en emoties van iemand waar ik veel van houd... dan ben ik een hond die op zijn rug ligt... ?!
Natuurlijk heb ik grenzen. Mijn eigen geluk heb ik al (mooie slimme dochter, gezond lijf, leuke baan, goede vrienden, zelfvertrouwen - ik weet wat ik wel en niet wil en ben zelfstandig; bovendien weet ik exact hoe sterk ik ben, na mijn ervaringen met mijn eigen echtscheiding van een narcistische man in 2010), nu kies ik er heel bewust voor om deze man in mijn leven te willen, omdat hij belangrijk voor me is en ik me gelukkig voel met en bij hem. Daar kan iedereen een enorm oordeel over hebben, echter daarover heb ik geen twijfels. Ik kies elke dag opnieuw voor hem. En hij heeft ook al voor mij gekozen. Dat is een grote stap geweest, na veel uitzoekwerk...
Daarom ben ik ook op zoek naar een goede balans. Ik vind namelijk dat hij, maar zeker ook ik, dat verdien
Jij kiest iedere dag voor hem. Maar hij niet voor jou. Je schrijft immers dit;
Hij geeft aan dat hij het idd moeilijk heeft nog steeds, maar ook geniet als ik er ben, dus dat hij voor zichzelf nog moet uitzoeken hoe en wat... Hij heeft letterlijk gezegd dat hij het even niet weet en geen garanties kan geven (op mijn vraag of hij er dan iig voor wil gaan samen)...
Dweedledee schreef op 25-03-2025 om 23:01:
Wat verwacht je van dit topic, Astrid? Je reacties op onze reacties spreken boekdelen, namelijk. Ik denk dat jij niet openstaat voor de feedback en het advies van anderen.
Ik verwacht dat er misschien mensen zijn met vergelijkbare ervaringen die een goede balans hebben gevonden in een dergelijke situatie. Is het reëel als iemand een jaar nodig heeft na een scheiding om zichzelf en beetje op de rit te krijgen bijvoorbeeld? Of duurt dat langer? Geen idee
Wat ik hier allemaal lees zijn oordelen over mijn keuzes, maar mijn keuze is van mij alleen en ik sta daar 100% achter. Dat ik mijn verhaal zo uitgebreid heb gedeeld, komt omdat ik wil aangeven dat het een lange emotionele achtbaan is geweest en dat ik het daarom lastig vind om nu het vertrouwen te hervinden. Wat resulteert in zoeken naar bevestiging, terwijl ik natuurlijk wel besef dat dat claimend over kan komen.
Ik vraag niet om feedback over mijn keuze voor Mick of over hoe hij omgaat met deze situatie, want daar niets zal me daar ooit over aan het twijfelen brengen.
