Knallende ruzie over….. ja, wat eigenlijk?
Al meerdere keren hebben mijn partner en ik knallende ruzie over non-issues in mijn ogen. Ik ga proberen de situatie te schetsen. Ik besef mij dat hier twee mensen uiterst kinderachtig zijn en een te groot ego hebben.
Mijn partner en ik zijn ‘wat ouder’, waardoor we allebei een leven hebben opgebouwd zonder elkaar en nu proberen om onze levens samen te smelten. Voor de duidelijkheid; ik ben een vrouw, full-time stressvolle baan, altijd alleen gewoond, geen kinderen, geen huisdieren.
Partner is een man, ook full-time werkend, ook voornamelijk zonder partner gewoond (lattend), heeft een dochter met een ernst*ge verstandelijke beperk*ng* en twee honden.
Side note; ik ben behoorlijk gevoelig voor prikkels. Stressvolle baan, druk verkeer, koken, huishouden doen, sporten, etc. maken dat ik aan het einde van een dag redelijk afgebrand ben. Na het eten vind ik het dan prettig om een bakje thee te zetten en op de bank te ploffen. Sporten wil ik niet mee stoppen want ik merk dat ik daarvan wel echt beter in mijn vel zit (fysiek sterker = mentaal sterker voor mij).
Goed, waar de ruzies over gaan is het volgende;
Partner vindt het ver-schri-kkelijk dat ik geen behoefte heb om met zijn honden te gaan wandelen.
Reden vanuit mij hiervoor is; wandelen met de honden is stressvol. Ze zijn hyperactief, luisteren niet, het is een gevecht van begin tot einde. In het begin van onze relatie ging ik regelmatig mee, tot ik echt voelde dat het voor mij pure stress was. Toen ben ik daarmee gestopt.
Ik begrijp dat mijn partner het romantische beeld heeft van een gezinnetje dat gezellig samen eet, de tafel afruimt, de keuken poetst en daarna samen met de hondjes een wandeling gaat maken, maar wat mij betreft is dat te energieslurpend. Dat geef ik ook duidelijk aan, dat het voor mij extra stress is die ik eigenlijk niet kan gebruiken. Zijn reden om mij toch mee te willen is dat hij hoopt dat ik een betere band opbouw met de honden door te wandelen.
Om hem uiteindelijk toch tegemoet te komen (na de zoveelste ruzie…) hebben we afgesproken om elke zondag een langere wandeling te maken, onder het mom van – hij blij want samen wandelen, honden blij en energie eruit, voor mij puur efficiënt als lichaamsbeweging.
Puntje bij paaltje is deze afspraak langzamerhand van de agenda verdwenen. Ene keer wilde hij niet, andere keer ik niet, dan kwam het niet uit, dan was het slecht weer, allemaal excuses om niet te gaan.
Er is toen een hele periode geweest dat hij helemaal niets meer met zijn honden deed. Hij liet ze achter in de tuin ‘uit’ en verder deed hij er niets mee. Toen ik hem confronteerde met dit feit, zei hij dat dit aan mij lag – doordat hij altijd alleen met de honden weg moest, had hij er geen zin meer in. Mijn weerwoord – jij hebt gekozen voor huisdieren, daarmee ga je de verplichting aan om ervoor te zorgen, met of zonder partner en je moet in de behoefte van je dieren tegemoet komen. Een hond kiest tenslotte niet voor jou, jij wel voor je hond.
Er is toen een gesprek gekomen waarin ik heb gezegd ‘als jij mij laat zien dat jij weer tijd wil investeren in je honden, zal ik jou tegemoet komen en 1x per week weer mee gaan wandelen’. Dit is dan ook gebeurd, hij ging weer met zijn honden naar buiten en ik ging 1x per week mee wandelen. Weer gepaard met stress bij mij door ongehoorzaamheid en hyper gedrag en ik kwam elke keer overprikkeld en gefrustreerd thuis na het wandelen. Daarbij merkte ik ook niet dat mijn partner meer plezier had in het wandelen of dat het onze relatie goed deed o.i.d.
Toen heb ik ook aangegeven dat het mij gewoonweg teveel energie kost en dat ik niet meer mee wil.
Ruzie…
Partner is van mening dat als je samen bent, je samen verantwoordelijk bent voor de dieren.
Ik ben van mening dat de dieren zijn keus en dus ook zijn verantwoordelijkheid zijn.
Partner vindt dat ik hem tegemoet moet komen – met andere woorden; dat ik me gestressed en gefrustreerd voel na zo’n wandeling is van ondergeschikt belang, hij wil samen wandelen, hij zegt dat dat hem gelukkig maakt dus ik moet dat voor hem over hebben.
Hierop gaf ik aan dat ik niet begrijp dat hij dit wil afdwingen terwijl ik zo sterk voel dat ik dat niet wil, hoe hij gelukkig kan zijn als hij weet dat ik me er zo onder voel. Ook zei ik dat ik andersom nooit iets van hem vraag en al zeker niets dat tegen zijn wil in gaat. Dat als ik opmerk dat hij iets niet wil, ik het erbij laat en hem nergens toe dwing.
Anyway, ik denk zwart, hij denkt wit. Hij zegt naar grijs te willen. Ik heb voorgesteld dat we een compromis kunnen zoeken. De dag dat ik mee wandel, geeft hij me ’s avonds voor het slapen gaan een massage die net zo lang duurt als de wandeling. Leek mij een mooi compromis; hij kan gelukkig zijn dat ik ongelukkig met hem meeloop, ik heb iets om nadien naar uit te kijken.
Hij was het er niet mee eens en vond het een belachelijk voorstel, maar blijft wel bij zijn punt dat ik mee moet gaan wandelen.
Als ik het zo opschrijf is het echt nog veel belachelijker allemaal als dat het in mijn hoofd alleen al is. Uiteraard ben ik hier deelgenoot van, maar wil aan zijn eis eigenlijk niet toegeven en vasthouden aan mijn grens of minstens vasthouden aan een compromis.
Van nature ben ik een pleaser en uit het verleden is al gebleken dat steeds toegeven en niets terugkrijgen erg slopend is, dus ik ben ook nog lerende om vast te houden aan grenzen.
*de situatie omtrent zijn dochter is erg zwaar, voor ons allebei. Er is al diverse keren politie bij betrokken geraakt en sinds kort woont ze dan ook niet meer thuis omdat de situatie onhoudbaar was.. Ik vermoed dat dit ook zeker een rol speelt in de heersende frustraties tussen ons. Echter ben ik ook steeds vaker bang dat we gewoon echt niet bij elkaar passen, hoewel het super fijn is tussen ons buitenom dit soort ruzies.
Philou schreef op 28-04-2023 om 12:21:
[..]
Wat voor de een “quality time” is, is het niet perse voor een ander, hè?
Als dat zo is, passen ze waarschijnlijk niet goed bij elkaar.
Philou schreef op 28-04-2023 om 12:21:
[..]
Wat voor de een “quality time” is, is het niet perse voor een ander, hè?
Dat klopt zeker. Echter, ondanks de hoeveelheid tijd die we samen spenderen, moppert hij altijd enorm als ik mijn eigen ding eens ga doen zoals sporten, naar familie of naar vrienden. Hij vindt dan 'dat hij minder tijd met mij heeft' en dat vindt hij jammer. Mijn vrienden denken vooral dat hij wil dat ik aan zijn touwtjes dans en dat hij de controle heeft over wat ik doe, hoe ik het doe en met wie... Daar ben ik me wel bewust van maar ik ben daarin dan wel doortastend genoeg om niet altijd overal op toe te geven zijn kant op.
manisha-123 schreef op 28-04-2023 om 12:10:
De reactie van Philou heeft me wel aan het denken gezet. Als je het vanuit die hoek benadert dan lijkt het inderdaad bijna cru dat ik hierin hard mijn grens bewaak. Tegelijkertijd krijg ik hartkloppingen bij de gedachte dat ik nóg meer moet geven... Daarbij speelt er natuurlijk ontzettend veel meer mee dan de issues 'honden en kind'. Ik heb genoeg meegemaakt in dit huishouden om te weten dat, ook als ik wel mee ga wandelen, het niet positief verandert in ons onderlinge contact/de waardering/zijn geluksgevoel. Hij voelt zich ontvreden over iets en heeft deze keer bedacht dat het vast te maken heeft met het feit dat ik niet mee ga wandelen. Een volgende keer kan dat zijn omdat ik de wc bril niet omlaag doe en weer een andere keer kan de reden zijn dat ik de vaatwasser niet heb uitgeruimd op tijd.
Mijn partner heeft eigenlijk geen vrienden. Hij heeft wel wat kennissen maar ik zou niet durven zeggen of die het leuk zouden vinden om mee te gaan wandelen.
Oei, een ander verantwoordelijk stellen voor jouw geluk is een Hele Grote Rode Lamp.
Hoe meer je vertelt, hoe zorgelijker ik het vind klinken. Ik vind je voorbeelden schrijnend en helaas herkenbaar.
manisha-123 schreef op 28-04-2023 om 12:25:
[..]
Dat klopt zeker. Echter, ondanks de hoeveelheid tijd die we samen spenderen, moppert hij altijd enorm als ik mijn eigen ding eens ga doen zoals sporten, naar familie of naar vrienden. Hij vindt dan 'dat hij minder tijd met mij heeft' en dat vindt hij jammer. Mijn vrienden denken vooral dat hij wil dat ik aan zijn touwtjes dans en dat hij de controle heeft over wat ik doe, hoe ik het doe en met wie... Daar ben ik me wel bewust van maar ik ben daarin dan wel doortastend genoeg om niet altijd overal op toe te geven zijn kant op.
En jouw vrienden, horen die vooral jouw kant van het verhaal of maken die eea zelf mee? Maken die een afweging of hebben die hun meningen wel klaar? En zijn dat vrienden die net als jij, geen kinderen, wel partner, carriere etc?
Hij moppert. Als je het vanuit zijn kant bekijkt, is het enigszins logisch. Zou het kunnen dat jij een bepaalde levensstijl hebt waarin je heel makkelijk parallel met iemand leeft? Je bent prikkelgevoelig, dus al snel een prikkelvermijder, dat heeft een weerslag op de ander waar je een relatie mee hebt.
Philou,
* Als het is zoals jij schetst, terwijl je advocaat van de duivel speelt, hoe komt het dat de man in kwestie nog nooit die stap heeft gezet om dát gesprek aan te gaan?
Jij doet alsof hij het wel wil, die verantwoordelijkheden nemen, maar onmachtig is.
* Als er al zoveel kansen zijn geweest op zelfreflectie n.a.v. reacties van TO, waarom vind je dan nog steeds dat TO hem moet helpen?
Niemand ontkent dat het #$!@%$$ is voor de man in kwestie en dat het heel goed te begrijpen is dat hij het (soms) niet voor elkaar krijgt om een balans te vinden.
* Maar lees jij érgens dat hij dat probeert?
* Waarom moet TO boksbal zijn? Na alles wat ze wél heeft geprobeerd?
gr Angela
manisha-123 schreef op 28-04-2023 om 12:10:
De reactie van Philou heeft me wel aan het denken gezet. Als je het vanuit die hoek benadert dan lijkt het inderdaad bijna cru dat ik hierin hard mijn grens bewaak. Tegelijkertijd krijg ik hartkloppingen bij de gedachte dat ik nóg meer moet geven... Daarbij speelt er natuurlijk ontzettend veel meer mee dan de issues 'honden en kind'. Ik heb genoeg meegemaakt in dit huishouden om te weten dat, ook als ik wel mee ga wandelen, het niet positief verandert in ons onderlinge contact/de waardering/zijn geluksgevoel. Hij voelt zich ontvreden over iets en heeft deze keer bedacht dat het vast te maken heeft met het feit dat ik niet mee ga wandelen. Een volgende keer kan dat zijn omdat ik de wc bril niet omlaag doe en weer een andere keer kan de reden zijn dat ik de vaatwasser niet heb uitgeruimd op tijd.
Mijn partner heeft eigenlijk geen vrienden. Hij heeft wel wat kennissen maar ik zou niet durven zeggen of die het leuk zouden vinden om mee te gaan wandelen.
Tja, dat kan. Veel mannen ontwikkelen vriendschappen rondom een thema (werk, hobby, interesses, sport). vrouwen hebben de neiging om dat geen vrienden te noemen omdat vrouwen meer behoefte hebben aan contact. Zou hij op zoek kunnen zijn naar een diepere relatie en voelt hij jou wegglippen doordat jij prikkels vermijdt en het leven dst jij gecreëerd hebt, om jouw prikkels heen gemaakt, precies op jouw leest.. hij niet als puzzelstukje precies past? Net zo goed als dat andersom zo is?
Ik weet dat het vast ook niet gemakkelijk is om met mij samen te leven. Dat als ik overprikkeld ben, ik aangeef even niet meer te willen praten, maar te willen rusten (op de bank of in de slaapkamer, echt afgezonderd). Ik weet heel goed dat mijn partner dat moeilijk vindt. Meestal gaat hij toch van alles proberen om mij weer 'gezellig' te krijgen, blijft vragen wat hij kan doen om me op te vrolijken (ook al zeg ik 1000x dat hij niks kan doen, maar me gewoon eventjes moet laten), dus ik zeg zeker niet dat hij slechte bedoelingen heeft.
Echter, denk ik wel, dat hij zijn geluk in de handen van een ander plaatst. Ik moet hem gelukkig maken en hij moet mij gelukkig maken - en als ik overprikkeld ben, faalt hij, vindt hij, dus wordt uiteindelijk geirriteerd en vindt dat hij heel veel rekening moet houden met mij en zich moet aanpassen aan mij en ook daarover barst de bom regelmatig.
Ik ben echter wel van mening dat op de momenten dat ik overprikkeld ben en me terugtrek, hij helemaal niets moet, hij kan doen en gaan en staan waar hij wil (maar dan wel even zonder mij 
).
De momenten van fysiek terugtrekken komen trouwens wel steeds minder en minder voor, ook vooral omdat hij daar erg veel moeite mee had. In het begin van ons samenwonen deed ik dit gemiddeld 1x in de week, als het nu eens per 3 maanden is, is het al veel. Toevallig hadden we het daar gister nog over, toen zei hij zelf dat ik het bijna nooit meer deed. Als ik me nu overprikkeld voel dan blijf ik wel in de huiskamer, bij hem, maar dan vraag ik gewoon of we even niet meer hoeven te praten met elkaar.
Angela1967 schreef op 28-04-2023 om 12:45:
Philou,
* Als het is zoals jij schetst, terwijl je advocaat van de duivel speelt, hoe komt het dat de man in kwestie nog nooit die stap heeft gezet om dát gesprek aan te gaan?
Jij doet alsof hij het wel wil, die verantwoordelijkheden nemen, maar onmachtig is.
* Als er al zoveel kansen zijn geweest op zelfreflectie n.a.v. reacties van TO, waarom vind je dan nog steeds dat TO hem moet helpen?
Niemand ontkent dat het #$!@%$$ is voor de man in kwestie en dat het heel goed te begrijpen is dat hij het (soms) niet voor elkaar krijgt om een balans te vinden.
* Maar lees jij érgens dat hij dat probeert?
* Waarom moet TO boksbal zijn? Na alles wat ze wél heeft geprobeerd?
gr Angela
Zo, zeg wat een agressie klinkt hierdoor.
Philou schreef op 28-04-2023 om 12:56:
[..]
Tja, dat kan. Veel mannen ontwikkelen vriendschappen rondom een thema (werk, hobby, interesses, sport). vrouwen hebben de neiging om dat geen vrienden te noemen omdat vrouwen meer behoefte hebben aan contact. Zou hij op zoek kunnen zijn naar een diepere relatie en voelt hij jou wegglippen doordat jij prikkels vermijdt en het leven dst jij gecreëerd hebt, om jouw prikkels heen gemaakt, precies op jouw leest.. hij niet als puzzelstukje precies past? Net zo goed als dat andersom zo is?
Contacten verdiepen door met de honden te lopen? Als we gevoelige gesprekken voeren dan is hij altijd degene die het afkapt als het te intiem/diep wordt. Dit klinkt negatief, maar ik heb meer het gevoel dat hij wil dat ik mij volledig schik naar zijn leven, dat ik als puzzelstukje mezelf maar bijschaaf en bijvijl tot ik in de gehele puzzel pas, maar dat hij niets wil aanpassen.
Philou schreef op 28-04-2023 om 12:57:
[..]
Zo, zeg wat een agressie klinkt hierdoor.
jij bent degene die de hele tijd agressief ingaat tegen de suggesties dat hij geen verantwoordelijkheid zou nemen.
Dus dit zijn hele concrete vragen om helder te krijgen wat jou nou dwars zit in dit verhaal?
gr Angela
manisha-123 schreef op 28-04-2023 om 12:57:
Ik weet dat het vast ook niet gemakkelijk is om met mij samen te leven. Dat als ik overprikkeld ben, ik aangeef even niet meer te willen praten, maar te willen rusten (op de bank of in de slaapkamer, echt afgezonderd). Ik weet heel goed dat mijn partner dat moeilijk vindt. Meestal gaat hij toch van alles proberen om mij weer 'gezellig' te krijgen, blijft vragen wat hij kan doen om me op te vrolijken (ook al zeg ik 1000x dat hij niks kan doen, maar me gewoon eventjes moet laten), dus ik zeg zeker niet dat hij slechte bedoelingen heeft.
Echter, denk ik wel, dat hij zijn geluk in de handen van een ander plaatst. Ik moet hem gelukkig maken en hij moet mij gelukkig maken - en als ik overprikkeld ben, faalt hij, vindt hij, dus wordt uiteindelijk geirriteerd en vindt dat hij heel veel rekening moet houden met mij en zich moet aanpassen aan mij en ook daarover barst de bom regelmatig.
Ik ben echter wel van mening dat op de momenten dat ik overprikkeld ben en me terugtrek, hij helemaal niets moet, hij kan doen en gaan en staan waar hij wil (maar dan wel even zonder mij
De momenten van fysiek terugtrekken komen trouwens wel steeds minder en minder voor, ook vooral omdat hij daar erg veel moeite mee had. In het begin van ons samenwonen deed ik dit gemiddeld 1x in de week, als het nu eens per 3 maanden is, is het al veel. Toevallig hadden we het daar gister nog over, toen zei hij zelf dat ik het bijna nooit meer deed. Als ik me nu overprikkeld voel dan blijf ik wel in de huiskamer, bij hem, maar dan vraag ik gewoon of we even niet meer hoeven te praten met elkaar.
Als jij overprikkeld bent, heb je dan een kamer om je terug te trekken? Als jij overprikkeld bent, trek je dan terug zodat je niet tot last bent van jezelf of/en de ander. Als je in de woonkamer blijft zitten, snap ik zijn vragen wel. Jullie zijn een mismatch maar dat is niet alleen van zijn kant. Ben je zo prikkelgevoelig, ben je dan gemaakt om samen te wonen? Misschien snapt hij niet goed wat het inhoudt voor jou maar andersom kan hij daarvoor ook op weinig begrip rekenen bij jou. Het klinkt vooral dat hij moet omgaan met jou. Krijgt hij daar handvatten en waardering voor? Ik krijg de indruk, zoals je het schrijft, dat dit eigenlijk heel normaal is. Hij vindt het moeilijk, misschien begrijpt hij het niet goed (wat logisch is, als je prikkeloverload niet zelf ervaren hebt) maar doet hij zijn best?
Angela1967 schreef op 28-04-2023 om 13:09:
[..]
jij bent degene die de hele tijd agressief ingaat tegen de suggesties dat hij geen verantwoordelijkheid zou nemen.
Dus dit zijn hele concrete vragen om helder te krijgen wat jou nou dwars zit in dit verhaal?
gr Angela
Nouja, als dat jouw formulering is van een andere mening hebben, prima.
Philou schreef op 28-04-2023 om 13:10:
[..]
Als jij overprikkeld bent, heb je dan een kamer om je terug te trekken? Als jij overprikkeld bent, trek je dan terug zodat je niet tot last bent van jezelf of/en de ander. Als je in de woonkamer blijft zitten, snap ik zijn vragen wel. Jullie zijn een mismatch maar dat is niet alleen van zijn kant. Ben je zo prikkelgevoelig, ben je dan gemaakt om samen te wonen? Misschien snapt hij niet goed wat het inhoudt voor jou maar andersom kan hij daarvoor ook op weinig begrip rekenen bij jou. Het klinkt vooral dat hij moet omgaan met jou. Krijgt hij daar handvatten en waardering voor? Ik krijg de indruk, zoals je het schrijft, dat dit eigenlijk heel normaal is. Hij vindt het moeilijk, misschien begrijpt hij het niet goed (wat logisch is, als je prikkeloverload niet zelf ervaren hebt) maar doet hij zijn best?
Je leest dus niet goed. Ja, ik trok mij in het verleden fysiek terug om precies de reden die jij aangeeft; een ander niet tot last zijn met mijn 'probleem'. Dit leverde keer op keer ruzie op, hij wilde niet dat ik mij uit de situatie verwijderde maar het onderging.
Het is inderdaad twijfelachtig of een prikkelgevoelig persoon wel geschikt is om samen te leven. Maar ondanks tekst en uitleg lijkt hij het niet te snappen. Het maakt niet uit wat ik aangeef, wat ik zeg, wat ik uitleg, zijn reactie is steevast 'en ik dan?'. Hij lijkt alles in deze hele wereld zwaarder te ervaren dan het voor anderen zou kunnen zijn -> slachtofferrol.
Philou schreef op 28-04-2023 om 13:10:
[..]
Ben je zo prikkelgevoelig, ben je dan gemaakt om samen te wonen? Misschien snapt hij niet goed wat het inhoudt voor jou maar andersom kan hij daarvoor ook op weinig begrip rekenen bij jou.
Hoe weet je dit nou? Deze man lijkt me absoluut geen rekening te houden met topicstarter. Ze moet zich meer en meer aanpassen. Hij is blij dat ze dat minder vaak doet, zich even terugtrekken (nog maar eens per drie maanden). Hij hoeft dit helemaal niet te begrijpen, het woord is acceptatie.
Doe eens wat goed is voor jouzelf, Manisha. Je hoeft je in een relatie als het goed is maar beperkt aan te passen aan de ander. Je houdt wat rekening met elkaar, je wil het voor elkaar leuk maken, dat is als het goed is gemiddeld ook wel wat in balans. Je moet de ander zeker niet willen veranderen.
Wat zou je leuker vinden: een weekendje weg met een goede vriendin, of met je partner?
Heb je een optie om ergens anders te gaan wonen? (afgezien van of jullie dan nog wel of geen partners willen blijven)?
manisha-123 schreef op 28-04-2023 om 13:19:
[..]
Je leest dus niet goed. Ja, ik trok mij in het verleden fysiek terug om precies de reden die jij aangeeft; een ander niet tot last zijn met mijn 'probleem'. Dit leverde keer op keer ruzie op, hij wilde niet dat ik mij uit de situatie verwijderde maar het onderging.
Het is inderdaad twijfelachtig of een prikkelgevoelig persoon wel geschikt is om samen te leven. Maar ondanks tekst en uitleg lijkt hij het niet te snappen. Het maakt niet uit wat ik aangeef, wat ik zeg, wat ik uitleg, zijn reactie is steevast 'en ik dan?'. Hij lijkt alles in deze hele wereld zwaarder te ervaren dan het voor anderen zou kunnen zijn -> slachtofferrol.
Het is prima om je terug te trekken als je moe bent! Of overprikkeld bent, of whatever. Als dat al reden is voor ruzie, wat denkt hij eigenlijk wel? Waarom bemoeit hij zich met wat jij wil? Het is zijn probleem als hij het jammer vindt, hij heeft jou te accepteren en moet geen ruzie maken. Als hij iemand wil die alleen maar een aanhangsel is voor hemzelf, altijd beschikbaar, altijd met dezelfde meningen en dagritmes, mag hij toch fijn verder zoeken in zijn imaginaire wereld?
