Knallende ruzie over….. ja, wat eigenlijk?
Al meerdere keren hebben mijn partner en ik knallende ruzie over non-issues in mijn ogen. Ik ga proberen de situatie te schetsen. Ik besef mij dat hier twee mensen uiterst kinderachtig zijn en een te groot ego hebben.
Mijn partner en ik zijn ‘wat ouder’, waardoor we allebei een leven hebben opgebouwd zonder elkaar en nu proberen om onze levens samen te smelten. Voor de duidelijkheid; ik ben een vrouw, full-time stressvolle baan, altijd alleen gewoond, geen kinderen, geen huisdieren.
Partner is een man, ook full-time werkend, ook voornamelijk zonder partner gewoond (lattend), heeft een dochter met een ernst*ge verstandelijke beperk*ng* en twee honden.
Side note; ik ben behoorlijk gevoelig voor prikkels. Stressvolle baan, druk verkeer, koken, huishouden doen, sporten, etc. maken dat ik aan het einde van een dag redelijk afgebrand ben. Na het eten vind ik het dan prettig om een bakje thee te zetten en op de bank te ploffen. Sporten wil ik niet mee stoppen want ik merk dat ik daarvan wel echt beter in mijn vel zit (fysiek sterker = mentaal sterker voor mij).
Goed, waar de ruzies over gaan is het volgende;
Partner vindt het ver-schri-kkelijk dat ik geen behoefte heb om met zijn honden te gaan wandelen.
Reden vanuit mij hiervoor is; wandelen met de honden is stressvol. Ze zijn hyperactief, luisteren niet, het is een gevecht van begin tot einde. In het begin van onze relatie ging ik regelmatig mee, tot ik echt voelde dat het voor mij pure stress was. Toen ben ik daarmee gestopt.
Ik begrijp dat mijn partner het romantische beeld heeft van een gezinnetje dat gezellig samen eet, de tafel afruimt, de keuken poetst en daarna samen met de hondjes een wandeling gaat maken, maar wat mij betreft is dat te energieslurpend. Dat geef ik ook duidelijk aan, dat het voor mij extra stress is die ik eigenlijk niet kan gebruiken. Zijn reden om mij toch mee te willen is dat hij hoopt dat ik een betere band opbouw met de honden door te wandelen.
Om hem uiteindelijk toch tegemoet te komen (na de zoveelste ruzie…) hebben we afgesproken om elke zondag een langere wandeling te maken, onder het mom van – hij blij want samen wandelen, honden blij en energie eruit, voor mij puur efficiënt als lichaamsbeweging.
Puntje bij paaltje is deze afspraak langzamerhand van de agenda verdwenen. Ene keer wilde hij niet, andere keer ik niet, dan kwam het niet uit, dan was het slecht weer, allemaal excuses om niet te gaan.
Er is toen een hele periode geweest dat hij helemaal niets meer met zijn honden deed. Hij liet ze achter in de tuin ‘uit’ en verder deed hij er niets mee. Toen ik hem confronteerde met dit feit, zei hij dat dit aan mij lag – doordat hij altijd alleen met de honden weg moest, had hij er geen zin meer in. Mijn weerwoord – jij hebt gekozen voor huisdieren, daarmee ga je de verplichting aan om ervoor te zorgen, met of zonder partner en je moet in de behoefte van je dieren tegemoet komen. Een hond kiest tenslotte niet voor jou, jij wel voor je hond.
Er is toen een gesprek gekomen waarin ik heb gezegd ‘als jij mij laat zien dat jij weer tijd wil investeren in je honden, zal ik jou tegemoet komen en 1x per week weer mee gaan wandelen’. Dit is dan ook gebeurd, hij ging weer met zijn honden naar buiten en ik ging 1x per week mee wandelen. Weer gepaard met stress bij mij door ongehoorzaamheid en hyper gedrag en ik kwam elke keer overprikkeld en gefrustreerd thuis na het wandelen. Daarbij merkte ik ook niet dat mijn partner meer plezier had in het wandelen of dat het onze relatie goed deed o.i.d.
Toen heb ik ook aangegeven dat het mij gewoonweg teveel energie kost en dat ik niet meer mee wil.
Ruzie…
Partner is van mening dat als je samen bent, je samen verantwoordelijk bent voor de dieren.
Ik ben van mening dat de dieren zijn keus en dus ook zijn verantwoordelijkheid zijn.
Partner vindt dat ik hem tegemoet moet komen – met andere woorden; dat ik me gestressed en gefrustreerd voel na zo’n wandeling is van ondergeschikt belang, hij wil samen wandelen, hij zegt dat dat hem gelukkig maakt dus ik moet dat voor hem over hebben.
Hierop gaf ik aan dat ik niet begrijp dat hij dit wil afdwingen terwijl ik zo sterk voel dat ik dat niet wil, hoe hij gelukkig kan zijn als hij weet dat ik me er zo onder voel. Ook zei ik dat ik andersom nooit iets van hem vraag en al zeker niets dat tegen zijn wil in gaat. Dat als ik opmerk dat hij iets niet wil, ik het erbij laat en hem nergens toe dwing.
Anyway, ik denk zwart, hij denkt wit. Hij zegt naar grijs te willen. Ik heb voorgesteld dat we een compromis kunnen zoeken. De dag dat ik mee wandel, geeft hij me ’s avonds voor het slapen gaan een massage die net zo lang duurt als de wandeling. Leek mij een mooi compromis; hij kan gelukkig zijn dat ik ongelukkig met hem meeloop, ik heb iets om nadien naar uit te kijken.
Hij was het er niet mee eens en vond het een belachelijk voorstel, maar blijft wel bij zijn punt dat ik mee moet gaan wandelen.
Als ik het zo opschrijf is het echt nog veel belachelijker allemaal als dat het in mijn hoofd alleen al is. Uiteraard ben ik hier deelgenoot van, maar wil aan zijn eis eigenlijk niet toegeven en vasthouden aan mijn grens of minstens vasthouden aan een compromis.
Van nature ben ik een pleaser en uit het verleden is al gebleken dat steeds toegeven en niets terugkrijgen erg slopend is, dus ik ben ook nog lerende om vast te houden aan grenzen.
*de situatie omtrent zijn dochter is erg zwaar, voor ons allebei. Er is al diverse keren politie bij betrokken geraakt en sinds kort woont ze dan ook niet meer thuis omdat de situatie onhoudbaar was.. Ik vermoed dat dit ook zeker een rol speelt in de heersende frustraties tussen ons. Echter ben ik ook steeds vaker bang dat we gewoon echt niet bij elkaar passen, hoewel het super fijn is tussen ons buitenom dit soort ruzies.
manisha-123 schreef op 28-04-2023 om 13:19:
[..]
Het is inderdaad twijfelachtig of een prikkelgevoelig persoon wel geschikt is om samen te leven. Maar ondanks tekst en uitleg lijkt hij het niet te snappen. Het maakt niet uit wat ik aangeef, wat ik zeg, wat ik uitleg, zijn reactie is steevast 'en ik dan?'. Hij lijkt alles in deze hele wereld zwaarder te ervaren dan het voor anderen zou kunnen zijn -> slachtofferrol.
Hij snapt het niet goed, dat is duidelijk. Dat is jammer maar kan je hem dat verwijten? Je kan zijn reactie zien als onaardig, wat ik vanuit jouw standpunt begrijp, maar je kan het ook zien als een man die om wederkerigheid vraagt. En als dat geen thema of behoefte is in jouw leven, snap ik dat ook. Maar wat nu als dat het wel is in zijn leven?
Wat is er wél leuk aan hem? Waarom ben je met hem samen? Was het beter toen jullie niet samenwoonden. Want als dit laatste het geval is, kun jij natuurlijk ook, net als hij eerder, een ultimatum stellen: weer LAT-ten of stoppen. Los van of deze man het snapt, al dan niet zijn best doet, het zelf moeilijk heeft: hij lijkt je niet erg gelukkig te maken en jij hem zo te horen ook niet. Waarom dan samen?
Op dit moment ben ik zo moe van alle ruzies dat ik even niet zoveel meer leuk aan hem vindt.
Maar wat er normaal gesproken wel leuk is... als de spanningen uit de lucht zijn dan is het heel fijn samen. Dat is een gevoel, een gevoel van warmte, er voor elkaar zijn, op elkaar kunnen rekenen. Het klinkt nu als schijn, want we kunnen niet altijd op elkaar rekenen zoals in dit topic lijkt, maar op andere vlakken kunnen we echt wel praten en elkaar steunen.
Samen op vakantie/weekendjes weg is ook altijd super leuk, dan is er echt geen vuiltje aan de lucht. De ruzies ontstaan alleen in de thuissituatie.
Al vanaf het begin heb ik wel twijfels over hoe goed we bij elkaar passen. We delen geen hobby's of interesses o.i.d. Hij is een dramaqueen, ik ben vrij nuchter. Maar ik dacht/hoopte dat we elkaar konden accepteren voor wie we zijn en dankbaar en blij konden zijn voor het mooie dat we wél kunnen hebben in plaats van alleen de focus op alles wat er mist/niet leuk is.
Het ultimatum gaat er wel komen, ik heb hem van de week al gezegd dat het 5 voor 12 is, dat deze ruzies niet herhaald kunnen blijven worden. Ik ga in ieder geval mijn appartement weer terug klaar maken voor mijn intrek en dan moeten we vanaf dat punt maar weer verder kijken.
manisha-123 schreef op 28-04-2023 om 13:19:
[..]
Het is inderdaad twijfelachtig of een prikkelgevoelig persoon wel geschikt is om samen te leven. Maar ondanks tekst en uitleg lijkt hij het niet te snappen. Het maakt niet uit wat ik aangeef, wat ik zeg, wat ik uitleg, zijn reactie is steevast 'en ik dan?'.
Met dat eerste ben ik het grondig oneens. Natuurlijk valt er wel samen te leven met een prikkelgevoelig persoon!
Ik heb een zoon met ASS en een behoorlijk prikkelgevoelige partner en daar valt uitstekend mee samen te leven als je je over en weer een klein beetje inleeft in wat de ander nodig heeft. In dit geval is dat rust, en zeker niet iemand die dan drama gaat schoppen om zijn gekwetste ego want de ander doet niet gezellig. Is het echt zo moeilijk om jezelf een tijdje te vermaken? Blijkbaar moet jij altijd voor hem klaarstaan, maar kan/wil hij niet aan jouw behoeften tegemoetkomen. Een keer per week jou een paar uur rust gunnen is (was) teveel voor hem? En dan heeft hij het lef te klagen als jij de vaatwasser nog niet uitgeruimd hebt? Heeft hij wat aan zijn handen dan?
Wat ik lees, is dat het gezellig is als er geen vuiltje aan de lucht is en jij geen ruimte/tijd voor jezelf opeist. Maar dat is een droomwereld die voor jou niet houdbaar is.
Ik ben blij te lezen dat je nog een appartement hebt waar je snel in kunt als jij dat wilt.
IMI-x2 schreef op 28-04-2023 om 15:37:
[..]
Met dat eerste ben ik het grondig oneens. Natuurlijk valt er wel samen te leven met een prikkelgevoelig persoon!
Ik heb een zoon met ASS en een behoorlijk prikkelgevoelige partner en daar valt uitstekend mee samen te leven als je je over en weer een klein beetje inleeft in wat de ander nodig heeft. In dit geval is dat rust, en zeker niet iemand die dan drama gaat schoppen om zijn gekwetste ego want de ander doet niet gezellig. Is het echt zo moeilijk om jezelf een tijdje te vermaken? Blijkbaar moet jij altijd voor hem klaarstaan, maar kan/wil hij niet aan jouw behoeften tegemoetkomen. Een keer per week jou een paar uur rust gunnen is (was) teveel voor hem? En dan heeft hij het lef te klagen als jij de vaatwasser nog niet uitgeruimd hebt? Heeft hij wat aan zijn handen dan?
Wat ik lees, is dat het gezellig is als er geen vuiltje aan de lucht is en jij geen ruimte/tijd voor jezelf opeist. Maar dat is een droomwereld die voor jou niet houdbaar is.
Ik ben blij te lezen dat je nog een appartement hebt waar je snel in kunt als jij dat wilt.
Hier sluit ik me bij aan. Zoon en man met autisme en zelf ook echt oplaadtijd nodig. Gaat al ruim 30 jaar prima.
IMI-x2 schreef op 28-04-2023 om 15:37:
[..]
Met dat eerste ben ik het grondig oneens. Natuurlijk valt er wel samen te leven met een prikkelgevoelig persoon!
Ik heb een zoon met ASS en een behoorlijk prikkelgevoelige partner en daar valt uitstekend mee samen te leven als je je over en weer een klein beetje inleeft in wat de ander nodig heeft. In dit geval is dat rust, en zeker niet iemand die dan drama gaat schoppen om zijn gekwetste ego want de ander doet niet gezellig. Is het echt zo moeilijk om jezelf een tijdje te vermaken? Blijkbaar moet jij altijd voor hem klaarstaan, maar kan/wil hij niet aan jouw behoeften tegemoetkomen. Een keer per week jou een paar uur rust gunnen is (was) teveel voor hem? En dan heeft hij het lef te klagen als jij de vaatwasser nog niet uitgeruimd hebt? Heeft hij wat aan zijn handen dan?
Wat ik lees, is dat het gezellig is als er geen vuiltje aan de lucht is en jij geen ruimte/tijd voor jezelf opeist. Maar dat is een droomwereld die voor jou niet houdbaar is.
Ik ben blij te lezen dat je nog een appartement hebt waar je snel in kunt als jij dat wilt.
het voorbeeld dat je geeft vind ik niet van toepassing op deze. Voor je kind pas je je aan en de relatie is niet gelijkwaardig vanaf het begin. Bovendien heb jij kennis van het dna van jouw familie en dat van de andere ouder van dit kind. Dus dan kan je al meer hebben.
Je gaat volkomen voorbij aan dat mensen daarin hun eigen keuze hebben. Als je úren nodig hebt om van je prikkels bij te komen, dan heb je het wel zwaar te pakken en om nu te zeggen dat dat leefbaar is voor een ander.. voor de een niet, voor de ander wel. Iedereen heeft heeft het recht om zijn eigen afweging te maken. Dat is niet fout of goed.
Philou schreef op 28-04-2023 om 15:51:
[..]
het voorbeeld dat je geeft vind ik niet van toepassing op deze. Voor je kind pas je je aan en de relatie is niet gelijkwaardig vanaf het begin. Bovendien heb jij kennis van het dna van jouw familie en dat van de andere ouder van dit kind. Dus dan kan je al meer hebben.
Je gaat volkomen voorbij aan dat mensen daarin hun eigen keuze hebben. Als je úren nodig hebt om van je prikkels bij te komen, dan heb je het wel zwaar te pakken en om nu te zeggen dat dat leefbaar is voor een ander.. voor de een niet, voor de ander wel. Iedereen heeft heeft het recht om zijn eigen afweging te maken. Dat is niet fout of goed.
Philou, het kan net zo goed zijn dat ze een dagje weg wil. Een middag winkelen, een ochtend zwemmen, een dag extra moet werken. Maar nu wil zijn partner soms even lekker voor zichzelf bij kunnen komen, met een boek, of met haar gedachten of wat muziek. Natúúrlijk mag een partner dat jammer vinden of niet leuk (of het nu werken is of bijkomen of met een vriendin weg zijn)! Hij kan bijvoorbeeld concluderen dat een partner die niet vrijwel constant voor hem beschikbaar is, niet bij hem past. Hij kan ook vragen of ze nóg vaker beschikbaar wil zijn voor hem, ongeacht wat ze moet, wil, of nodig heeft. Kan allemaal!
Ik vind dat hij haar / de situatie zoals die is dan weinig accepteert. Maar tuurlijk, dat mag ook. Maar met mensen die je niet accepteert zoals ze zijn en niet (grotendeels) wil meegaan in hun wensen, moet je geen relatie willen.
Philou schreef op 28-04-2023 om 15:51:
[..]
Je gaat volkomen voorbij aan dat mensen daarin hun eigen keuze hebben.
Juist niet, ik heb al meermaals geschreven dat Manisha en haar partner waarschijnlijk niet goed bij elkaar passen en dat Manisha de keuze heeft om de relatie te beëindigen. Dat heeft haar partner even goed.
Ik vind Manisha's partner als mens niet fout, maar de manier waarop hij haar behandelt wel.
Philou schreef op 28-04-2023 om 13:31:
[..]
Hij snapt het niet goed, dat is duidelijk. Dat is jammer maar kan je hem dat verwijten? Je kan zijn reactie zien als onaardig, wat ik vanuit jouw standpunt begrijp, maar je kan het ook zien als een man die om wederkerigheid vraagt. En als dat geen thema of behoefte is in jouw leven, snap ik dat ook. Maar wat nu als dat het wel is in zijn leven?
Nou, weet je, dan heeft hij pech. Het hele leven bekommert zich niet voortdurend om jou en jouw behoeften. Deze man lijkt dat wel te verwachten. Maar zo werkt het niet, zelfs een moeder of een vijfsterrenhotel is niet elke minuut van de dag bereid om al je behoeftes te accommoderen. Dat mag hij jammer vinden, maar er over gaan klagen en zeuren is heel vervelend en zeer onvolwassen gedrag. Met wederkerigheid heeft dat in dit geval niks te maken, want hij voorziet niet in haar behoeftes. En dan nog, een relatie is geen zakelijk contract met wederzijds afrekenen.
Philou schreef op 28-04-2023 om 13:31:
[..]
Hij snapt het niet goed, dat is duidelijk. Dat is jammer maar kan je hem dat verwijten? Je kan zijn reactie zien als onaardig, wat ik vanuit jouw standpunt begrijp, maar je kan het ook zien als een man die om wederkerigheid vraagt. En als dat geen thema of behoefte is in jouw leven, snap ik dat ook. Maar wat nu als dat het wel is in zijn leven?
Je kan hem niet verwijten dat hij het niet snapt, want je kunt je nooit helemaal in een ander verplaatsen. Maar je kan hem wel verwijten dat hij niet luistert naar de wens van Manisha, sterker nog, hij gaat daar compleet aan voorbij! Zelfs als zij herhaaldelijk aangeeft dat hij haar juist rust en ruimte moet geven, dringt hij zich aan haar op en verwacht hij dat zij ‘gezellig’ gaat zitten doen in de hoop en verwachting dat haar ‘bui’ dan vanzelf wel zakt. Maar zo werkt het niet. En ook als zij aangeeft geen behoefte te hebben aan wandelen met de honden is dat niet genoeg voor hem en blijft hij aandringen. Daarmee laat hij haar niet in haar waarde en legt hij haar zijn normen op. Dat werkt niet in een relatie.
Ze zullen allebei moeten accepteren dat een partner nooit helemaal al jouw wensen en behoeften kan vervullen. Desondanks kun je, als er een beetje evenwicht is in geven en nemen, een prima relatie hebben. Ik heb het idee dat Manisha dat wel kan accepteren, maar hij niet. En daar wringt hem de schoen. In die zin lees ik geen wederkerigheid. En natuurlijk horen we het verhaal hier maar van 1 kant. Maar dat is inherent aan een forum.
Ik zou, als ik Manisha was, inderdaad voorlopig weer terug verhuizen naar haar eigen appartement. Dan merkt ze vanzelf of hij bereid is haar kant op te bewegen. Zo ja, dan kunnen ze opnieuw proberen de relatie op- en uit te bouwen. En zo nee, dan kunnen ze beter ieder hun eigen weg gaan.
To, in een goede relatie laat je elkaar vrij om je eigen ding te doen. Zeker als je al wat ouder bent en een heel eigen leven hebt gehad zonder elkaar. Zul je moeten kunnen accepteren en respecteren dat een ander ook een eigen leven heeft met hobby's, vrienden en gewoonten. Het is niet aan hem om jou voor te schrijven hoe je om moet gaan prikkels, de honden of zijn! kind. Jij bent een individu en hij ook. Maar dat wil of kan hij niet zien.
Benauwende man zeg...
Wat lastig deze situatie, ik kan me voorstellen dat je de goede dingen niet wilt missen.
Zoals ik het lees hebben jullie beiden een aandeel in deze ontstane situatie. Hij is erg goed in het aangeven van zijn wensen, maar jij lijkt daar ook erg graag op in te gaan. Zo neem je bijv niet meer de tijd die je zelf nodig hebt om tot rust te komen.
Op dat punt zou nog winst te behalen zijn mogelijk; als jij duidelijker afgrenst.
Hij zal als deler/ extravert jou wrs nooit snappen, maar dat hoeft ook helemaal niet. (Om toch tot een fijne relatie te komen)
Wellicht gaat hij beter op heel duidelijke grenzen en afspraken. En wellicht zal hij blijven sputteren en valt dat te negeren.
En misschien is het idd geen slecht idee om dat afgrenzen vanuit je eigen appartement op te starten.
RoodVruchtje schreef op 27-04-2023 om 16:16:
Manisha-123
Van wie kwam eigenlijk de wens te gaan samenwonen? Niet dat het voor de huidige situatie wat uitmaakt, maar ik ben hier toch wel benieuwd naar.
Voor mij voelt het nl alsof het vanuit hem kwam en dat het een soort van of samenwonen of einde relatie zou zijn, maar ik kan er uiteraard totaal naast zitten.
Manisha, ik ben nog steeds benieuwd naar bovenstaand 😊
Zoals ik het nu lees ziet hij een partner als een invulling van zijn leven ipv als een aanvulling en dat is op den duur niet houdbaar. Maakt ook niet uit of een partner prikkelgevoelig is of niet, als mens wil je gewoonweg ook weleens dingen voor jezelf doen. Het lijkt alsof hij niets voor zichzelf en alleen kan doen, heeft ook geen vrienden schrijf je. Heeft hij hier geen behoefte aan of lukt het hem niet vrienden te maken, omdat deze bijv ook op een gegeven moment afhaken, omdat hij hen claimt?
Het is natuurlijk ook niet verplicht vrienden te hebben als iemand hier geen behoefte aan heeft, maar als je dan van je partner verwacht dat zij jou moeten vermaken, dan is dat natuurlijk wel super benauwend en leg je daarmee nogal een druk op je relatie.
RoodVruchtje schreef op 29-04-2023 om 11:38:
[..]
Manisha, ik ben nog steeds benieuwd naar bovenstaand 😊
Ik ook, maar ik leid af uit het feit dat hij nu in elk geval niet terug wil naar LATten, dat zijn standpunt hierover duidelijk is/was.
Jonagold schreef op 28-04-2023 om 17:21:
[..]
Je kan hem niet verwijten dat hij het niet snapt, want je kunt je nooit helemaal in een ander verplaatsen. Maar je kan hem wel verwijten dat hij niet luistert naar de wens van Manisha, sterker nog, hij gaat daar compleet aan voorbij!
Voor iemand die die prikkelgevoeligheid niet begrijpt snap ik ook wel dat hij zegt, leuk wat jij wilt of nodig hebt, maar ik ben er ook nog! Dat komt over als een eis maar is dat omdat je, als prikkelgevoelig persoon, “hogere eisen” stelt aan de omgeving waar een enigszins dwangmatig karakter van uit gaat of voelt zijn “ik ben er ook nog” als iets dat te veel is om te geven. Maw wie stelt nou eisen.. de een net zo goed als de ander? Dat is wat ik probeer te zeggen.
