Knallende ruzie over….. ja, wat eigenlijk?
Al meerdere keren hebben mijn partner en ik knallende ruzie over non-issues in mijn ogen. Ik ga proberen de situatie te schetsen. Ik besef mij dat hier twee mensen uiterst kinderachtig zijn en een te groot ego hebben.
Mijn partner en ik zijn ‘wat ouder’, waardoor we allebei een leven hebben opgebouwd zonder elkaar en nu proberen om onze levens samen te smelten. Voor de duidelijkheid; ik ben een vrouw, full-time stressvolle baan, altijd alleen gewoond, geen kinderen, geen huisdieren.
Partner is een man, ook full-time werkend, ook voornamelijk zonder partner gewoond (lattend), heeft een dochter met een ernst*ge verstandelijke beperk*ng* en twee honden.
Side note; ik ben behoorlijk gevoelig voor prikkels. Stressvolle baan, druk verkeer, koken, huishouden doen, sporten, etc. maken dat ik aan het einde van een dag redelijk afgebrand ben. Na het eten vind ik het dan prettig om een bakje thee te zetten en op de bank te ploffen. Sporten wil ik niet mee stoppen want ik merk dat ik daarvan wel echt beter in mijn vel zit (fysiek sterker = mentaal sterker voor mij).
Goed, waar de ruzies over gaan is het volgende;
Partner vindt het ver-schri-kkelijk dat ik geen behoefte heb om met zijn honden te gaan wandelen.
Reden vanuit mij hiervoor is; wandelen met de honden is stressvol. Ze zijn hyperactief, luisteren niet, het is een gevecht van begin tot einde. In het begin van onze relatie ging ik regelmatig mee, tot ik echt voelde dat het voor mij pure stress was. Toen ben ik daarmee gestopt.
Ik begrijp dat mijn partner het romantische beeld heeft van een gezinnetje dat gezellig samen eet, de tafel afruimt, de keuken poetst en daarna samen met de hondjes een wandeling gaat maken, maar wat mij betreft is dat te energieslurpend. Dat geef ik ook duidelijk aan, dat het voor mij extra stress is die ik eigenlijk niet kan gebruiken. Zijn reden om mij toch mee te willen is dat hij hoopt dat ik een betere band opbouw met de honden door te wandelen.
Om hem uiteindelijk toch tegemoet te komen (na de zoveelste ruzie…) hebben we afgesproken om elke zondag een langere wandeling te maken, onder het mom van – hij blij want samen wandelen, honden blij en energie eruit, voor mij puur efficiënt als lichaamsbeweging.
Puntje bij paaltje is deze afspraak langzamerhand van de agenda verdwenen. Ene keer wilde hij niet, andere keer ik niet, dan kwam het niet uit, dan was het slecht weer, allemaal excuses om niet te gaan.
Er is toen een hele periode geweest dat hij helemaal niets meer met zijn honden deed. Hij liet ze achter in de tuin ‘uit’ en verder deed hij er niets mee. Toen ik hem confronteerde met dit feit, zei hij dat dit aan mij lag – doordat hij altijd alleen met de honden weg moest, had hij er geen zin meer in. Mijn weerwoord – jij hebt gekozen voor huisdieren, daarmee ga je de verplichting aan om ervoor te zorgen, met of zonder partner en je moet in de behoefte van je dieren tegemoet komen. Een hond kiest tenslotte niet voor jou, jij wel voor je hond.
Er is toen een gesprek gekomen waarin ik heb gezegd ‘als jij mij laat zien dat jij weer tijd wil investeren in je honden, zal ik jou tegemoet komen en 1x per week weer mee gaan wandelen’. Dit is dan ook gebeurd, hij ging weer met zijn honden naar buiten en ik ging 1x per week mee wandelen. Weer gepaard met stress bij mij door ongehoorzaamheid en hyper gedrag en ik kwam elke keer overprikkeld en gefrustreerd thuis na het wandelen. Daarbij merkte ik ook niet dat mijn partner meer plezier had in het wandelen of dat het onze relatie goed deed o.i.d.
Toen heb ik ook aangegeven dat het mij gewoonweg teveel energie kost en dat ik niet meer mee wil.
Ruzie…
Partner is van mening dat als je samen bent, je samen verantwoordelijk bent voor de dieren.
Ik ben van mening dat de dieren zijn keus en dus ook zijn verantwoordelijkheid zijn.
Partner vindt dat ik hem tegemoet moet komen – met andere woorden; dat ik me gestressed en gefrustreerd voel na zo’n wandeling is van ondergeschikt belang, hij wil samen wandelen, hij zegt dat dat hem gelukkig maakt dus ik moet dat voor hem over hebben.
Hierop gaf ik aan dat ik niet begrijp dat hij dit wil afdwingen terwijl ik zo sterk voel dat ik dat niet wil, hoe hij gelukkig kan zijn als hij weet dat ik me er zo onder voel. Ook zei ik dat ik andersom nooit iets van hem vraag en al zeker niets dat tegen zijn wil in gaat. Dat als ik opmerk dat hij iets niet wil, ik het erbij laat en hem nergens toe dwing.
Anyway, ik denk zwart, hij denkt wit. Hij zegt naar grijs te willen. Ik heb voorgesteld dat we een compromis kunnen zoeken. De dag dat ik mee wandel, geeft hij me ’s avonds voor het slapen gaan een massage die net zo lang duurt als de wandeling. Leek mij een mooi compromis; hij kan gelukkig zijn dat ik ongelukkig met hem meeloop, ik heb iets om nadien naar uit te kijken.
Hij was het er niet mee eens en vond het een belachelijk voorstel, maar blijft wel bij zijn punt dat ik mee moet gaan wandelen.
Als ik het zo opschrijf is het echt nog veel belachelijker allemaal als dat het in mijn hoofd alleen al is. Uiteraard ben ik hier deelgenoot van, maar wil aan zijn eis eigenlijk niet toegeven en vasthouden aan mijn grens of minstens vasthouden aan een compromis.
Van nature ben ik een pleaser en uit het verleden is al gebleken dat steeds toegeven en niets terugkrijgen erg slopend is, dus ik ben ook nog lerende om vast te houden aan grenzen.
*de situatie omtrent zijn dochter is erg zwaar, voor ons allebei. Er is al diverse keren politie bij betrokken geraakt en sinds kort woont ze dan ook niet meer thuis omdat de situatie onhoudbaar was.. Ik vermoed dat dit ook zeker een rol speelt in de heersende frustraties tussen ons. Echter ben ik ook steeds vaker bang dat we gewoon echt niet bij elkaar passen, hoewel het super fijn is tussen ons buitenom dit soort ruzies.
Philou schreef op 27-04-2023 om 15:57:
[..]
Ik vraag me af of het simpelweg op verantwoordelijkheid nemen aankomt.
Uiteindelijk heb je ook voor onmacht verantwoordelijkheid te nemen. Dat is niet eerlijk verder maar het is niet anders.
Mija schreef op 27-04-2023 om 17:34:
[..]
Uiteindelijk heb je ook voor onmacht verantwoordelijkheid te nemen. Dat is niet eerlijk verder maar het is niet anders.
De oplossing van een probleem is dus slechts het uitpluizen waar iemand zijn verantwoording niet heeft opgepakt?
Philou schreef op 27-04-2023 om 18:10:
[..]
De oplossing van een probleem is dus slechts het uitpluizen waar iemand zijn verantwoording niet heeft opgepakt?
Nee, het niet nemen van verantwoordelijkheid IS het probleem, of eerder een van de problemen (voor zover ik inzicht in de situatie heb). Er zijn tal van oplossingen te bedenken.
Philou schreef op 27-04-2023 om 18:10:
[..]
De oplossing van een probleem is dus slechts het uitpluizen waar iemand zijn verantwoording niet heeft opgepakt?
eh?
wat een ongenuanceerde reactie?
gr Angela
Philou schreef op 27-04-2023 om 15:57:
[..]
Ik vraag me af of het simpelweg op verantwoordelijkheid nemen aankomt.
Hoe zie jij het dan voor je, want iemand is toch verantwoordelijk voor het omgaan met de situatie dus als het de vader niet is, is het dan de dochter, of een buitenstaander, of TO of Rutte? Zeg het maar?
We krijgen allemaal wel eens iets op ons pad dat niet zo prettig is, of ronduit afschuwelijk; en niet gemakkelijk op te lossen, of gewoonweg onmogelijk. Maar als het op ons pad ligt, zijn we zelf verantwoordelijk. Het is wat het is. Dan kun je tegen iedereen en de wereld roepen dat dat niet eerlijk is, maar dat is niet het punt. Verantwoordelijkheid is niet hetzelfde als schuld, en het is ook niet hetzelfde als dat je het op moet lossen. Maar je moet je er wel toe verhouden. Weglopen is weglopen voor je verantwoordelijkheid, en dat kan niet. De werkelijkheid laat zich niet oneindig ontkennen.
Met de zorg van deze dochter, lijkt het mij niet dat verantwoordelijkheden dragen en verantwoordelijkheden nemen deze man vreemd zijn.
Wederom bedankt een ieder voor alle reacties. Aan de ene kant erg confronterend, aan de andere kant ook een bevestiging van mijn knagende onderbuik.
We hebben opnieuw een gesprek gehad over de honden/het wandelen. Ik heb nogmaals geprobeerd om erachter te komen waarom wandelen met de honden voor hem zo belangrijk is, belangrijker zelfs dan de stress die het mij oplevert.
Zijn reactie blijft hetzelfde; hij hoopt dat door te wandelen ik goede ervaringen opdoe met de honden zodat de band versterkt, hij voelt zich diep ongelukkig als hij alleen moet lopen met de honden, is verdrietig als hij stelletjes tegenkomt die wel samen wandelen, vindt het een verantwoordelijkheid van ons samen om voor de honden te zorgen, mist hierin een gevoel van samen zijn.
Het verwart hem ook dat ik wel met de honden speel en ze knuffel, hij begrijpt daardoor niet dat ik het wandelen zo stressvol vind. Heb nogmaals geprobeerd uit te leggen dat dat twee losstaande dingen zijn.
Het kan haast niet met quality time te maken hebben, want dat hebben we echt heel erg veel. We zitten elke avond samen op de bank, we werken vaak samen thuis, ik trakteer hem erg vaak op etentjes en regelmatig op weekendjes weg om samen de deur uit te gaan, dus ik kan me niet voorstellen dat hij nog meer quality time wil.
Mija, ik kan mij erg goed vinden in jouw reacties, jij brengt netjes onder woorden wat ik ook voel. Ik kan heel goed begrijpen dat hij uit pure frustratie uitspreekt dat hij zo'n kind nooit gewild heeft. Maar het is nou eenmaal zo en daar moet je het mee doen. Als je bsluit om kinderen te krijgen, dan heb je jammer genoeg geen garanties hoe het kind is/wordt. Ik snap ook dat je er als ouder bij tijden en wijlen van baalt, je tot wanhoop gedregen wordt, etc. etc. maar dat neemt niet weg dat je wel moet dealen met de situatie zoals hij je gegeven is en je verantwoordelijkheid moet nemen.
Mijn partner wil die verantwoordelijkheid deels op mij afschuiven. Hij had geen keus in het kind dat hij kreeg, dus ik mag ook geen keus hebben. En het wrange aan de hele situatie is........ dat ik wél een keus heb.
Er was nog een vraag over de wens tot samenwonen; het is eigenlijk 'gewoon zo gelopen'. Ineens ben je elke dag samen, slijten er patronen in de dagelijkse gang van zaken.... en toen ik op ten duur aankaartte dat ik het nogal pittig vond, zijn wereld met al zijn bagage, kwam het gesprek op gang dat het samenwonen is of uit elkaar. Dat wilde ik niet. Dus ben ik me meer gaan schikken naar zijn bagage, meer m'n best gaan doen. Maar hij wil alleen maar meer en meer en meer en meer. Het lijkt nooit genoeg te zijn, hij focust alleen op dingen die hij mist, hij beseft niet wat ik allemaal al doe voor hem om in zijn leven te passen.
Ach, hoe meer ik opschrijf en terugdenk hoe verdrietiger ik eigenlijk word en hoe meer het duidelijk wordt dat dit niet gezond is en ik meer voor mezelf moet kiezen.
Philou schreef op 27-04-2023 om 23:28:
Met de zorg van deze dochter, lijkt het mij niet dat verantwoordelijkheden dragen en verantwoordelijkheden nemen deze man vreemd zijn.
Ik wil mijn partner niet afzeiken maar als je honden neemt, dan ga je een verantwoordelijkheid aan voor X aantal jaar. Hij verzuimt hier in en ontkent het.
Wat betreft zijn dochter; ja, hij had co-ouderschap, dus hij zorgde net zoveel voor haar als dat haar moeder deed. Maar twee ouders die ontkennen dat hun kind een beperking heeft, haar tot het uiterste pushen, geloven dat ze met de tijd vanzelf normaal zou worden... Dat is ook geen verantwoordelijkheid nemen voor de situatie zoals hij is.
De situatie is zo uit de hand gelopen door deze gebrekkige ouders... Een huis verbouwen, je ouders, juffen, meesters en andere kinderen slaan met attributen, schreeuwen, schelden, etc....
manisha-123 schreef op 28-04-2023 om 09:45:
Er was nog een vraag over de wens tot samenwonen; het is eigenlijk 'gewoon zo gelopen'. Ineens ben je elke dag samen, slijten er patronen in de dagelijkse gang van zaken.... en toen ik op ten duur aankaartte dat ik het nogal pittig vond, zijn wereld met al zijn bagage, kwam het gesprek op gang dat het samenwonen is of uit elkaar. Dat wilde ik niet. Dus ben ik me meer gaan schikken naar zijn bagage, meer m'n best gaan doen. Maar hij wil alleen maar meer en meer en meer en meer. Het lijkt nooit genoeg te zijn, hij focust alleen op dingen die hij mist, hij beseft niet wat ik allemaal al doe voor hem om in zijn leven te passen.
Ach, hoe meer ik opschrijf en terugdenk hoe verdrietiger ik eigenlijk word en hoe meer het duidelijk wordt dat dit niet gezond is en ik meer voor mezelf moet kiezen.
Ach Manisha, dikke knuffel maar. Wat je zegt over samenwonen klinkt eerlijk gezegd als pure manipulatie. Jij gaf aan dat je grens in zicht was en zijn reactie was jou nog wat verder richting de grens duwen. En daarna nog meer, met al zijn eisen. Dat doe je toch niet als je van iemand houdt?
Je voelt en ziet het zelf prima, dat blijkt, je had denk ik alleen wat feedback nodig om het allemaal op een rijtje te zetten. Wat je ook prima ziet: jij hebt wél een keuze. Je kunt bewust kiezen voor een relatie met zoveel ballast en weinig wederkerigheid (maar zo'n relatie is voor niemand wenselijk en kun jij ook niet aan door je prikkelgevoeligheid), maar jij werd erin gemanipuleerd. Ik hoop dat je nu snel voor jezelf kiest, voordat je er finaal aan onderdoor gaat.
Als je nog niet helemaal toe bent aan de relatie verbreken, kun je hem nu zelf voor een keuze stellen: latten of stoppen. Maar bedenk dan wel eerst: gaat dit ooit een gelijkwaardige, wederkerige relatie worden? Geloof je dat hij in staat is tot zo'n grondige verandering?
manisha-123 schreef op 28-04-2023 om 09:48:
[..]
Ik wil mijn partner niet afzeiken maar als je honden neemt, dan ga je een verantwoordelijkheid aan voor X aantal jaar. Hij verzuimt hier in en ontkent het.
Wat betreft zijn dochter; ja, hij had co-ouderschap, dus hij zorgde net zoveel voor haar als dat haar moeder deed. Maar twee ouders die ontkennen dat hun kind een beperking heeft, haar tot het uiterste pushen, geloven dat ze met de tijd vanzelf normaal zou worden... Dat is ook geen verantwoordelijkheid nemen voor de situatie zoals hij is.
De situatie is zo uit de hand gelopen door deze gebrekkige ouders... Een huis verbouwen, je ouders, juffen, meesters en andere kinderen slaan met attributen, schreeuwen, schelden, etc....
Ja, alles wat we doen, dat doen we door alles te overzien. Héérlijk als de wereld klopt en je er niets aan hoeft te doen.
Met jouwzelfde redenatie, kunnen we zeggen dat jij voor deze man mét honden en mét kind hebt gekozen. Is daarmee het probleem opgelost? Nee. Maar we hebben wel even keurig verwoord wat jouw probleem is. Dat past ook helemaal in dat straatje.
Ik denk helemaal niet dat deze man verantwoordelijkheden te laag inschat. Daar heeft hij een les in gehad die weinig mensen krijgen of willen. Er zijn veel vaders die dan vertrekken. Dat heeft hij zo te lezen niet gedaan. Het komt mij voor dat iemand die zijn honden een tijd niet uitlaat, dit een teken van een depressie kan zijn. Wat te begrijpen zou zijn want ook van een kind waarvan de zorg (te) zwaar is, hou je, kan je missen, kan je je schuldig over voelen, verdriet hebben en een leegte ervaren als die uit huis is (of erger, uit huis hebt moeten plaatsen). En reken maar dat dat vreselijk eenzaam is. Je schrijft over quality time maar deze man geeft te kennen dat hij een band met je mist en het zo fijn zou vinden samen af en toe de honden uit te laten en hij heeft daar verdriet over als hij koppels ziet die dat wel met elkaar hebben. Dat vind ik eigenlijk heel kwetsbaar en snoezig. En als dat uit een heel lief plekje komt dan is het hameren met verantwoordelijkheden en meer, zó verslijtend. En het oogt ook wat simpel bij iemand die zelf kind noch kraai heeft, die -om welke goede reden dan ook- alleen de verantwoordelijkheid voor zichzelf heeft.
En hoe lang leven die honden nog? Die hebben echt het eeuwige leven niet. Dus, wat zou het nou zijn als jullie samen op hondencursus, de honden beter onder appèl staan en je af en toe met hem de honden uitlaat, onderweg koffie drinkt, de buurt ontdekt. Daar wordt die man, die ene keer dat het gebeurt, gelukkig van.
Waarom?
Omdat hij van je houdt.
Philou schreef op 28-04-2023 om 11:16:
[..]
Ja, alles wat we doen, dat doen we door alles te overzien. Héérlijk als de wereld klopt en je er niets aan hoeft te doen.
Met jouwzelfde redenatie, kunnen we zeggen dat jij voor deze man mét honden en mét kind hebt gekozen. Is daarmee het probleem opgelost? Nee. Maar we hebben wel even keurig verwoord wat jouw probleem is. Dat past ook helemaal in dat straatje.
Ik denk helemaal niet dat deze man verantwoordelijkheden te laag inschat. Daar heeft hij een les in gehad die weinig mensen krijgen of willen. Er zijn veel vaders die dan vertrekken. Dat heeft hij zo te lezen niet gedaan. Het komt mij voor dat iemand die zijn honden een tijd niet uitlaat, dit een teken van een depressie kan zijn. Wat te begrijpen zou zijn want ook van een kind waarvan de zorg (te) zwaar is, hou je, kan je missen, kan je je schuldig over voelen, verdriet hebben en een leegte ervaren als die uit huis is (of erger, uit huis hebt moeten plaatsen). En reken maar dat dat vreselijk eenzaam is. Je schrijft over quality time maar deze man geeft te kennen dat hij een band met je mist en het zo fijn zou vinden samen af en toe de honden uit te laten en hij heeft daar verdriet over als hij koppels ziet die dat wel met elkaar hebben. Dat vind ik eigenlijk heel kwetsbaar en snoezig. En als dat uit een heel lief plekje komt dan is het hameren met verantwoordelijkheden en meer, zó verslijtend. En het oogt ook wat simpel bij iemand die zelf kind noch kraai heeft, die -om welke goede reden dan ook- alleen de verantwoordelijkheid voor zichzelf heeft.
En hoe lang leven die honden nog? Die hebben echt het eeuwige leven niet. Dus, wat zou het nou zijn als jullie samen op hondencursus, de honden beter onder appèl staan en je af en toe met hem de honden uitlaat, onderweg koffie drinkt, de buurt ontdekt. Daar wordt die man, die ene keer dat het gebeurt, gelukkig van.
Waarom?Omdat hij van je houdt.
Ik heb zelf een hond en mijn man vind daar niets aan, ik laat de honden altijd alleen uit en ik kom nooit stelletjes tegen die samen de hond uitlaten. Het idee alleen al om dat snoezig en kwetsbaar te vinden vind ik uiterst merkwaardig en blijk geven van een naïef beeld van relaties a la boeqetreeks.
Philou schreef op 28-04-2023 om 11:16:
[..]
Ja, alles wat we doen, dat doen we door alles te overzien. Héérlijk als de wereld klopt en je er niets aan hoeft te doen.
Met jouwzelfde redenatie, kunnen we zeggen dat jij voor deze man mét honden en mét kind hebt gekozen. Is daarmee het probleem opgelost? Nee. Maar we hebben wel even keurig verwoord wat jouw probleem is. Dat past ook helemaal in dat straatje.
Ik denk helemaal niet dat deze man verantwoordelijkheden te laag inschat. Daar heeft hij een les in gehad die weinig mensen krijgen of willen. Er zijn veel vaders die dan vertrekken. Dat heeft hij zo te lezen niet gedaan. Het komt mij voor dat iemand die zijn honden een tijd niet uitlaat, dit een teken van een depressie kan zijn. Wat te begrijpen zou zijn want ook van een kind waarvan de zorg (te) zwaar is, hou je, kan je missen, kan je je schuldig over voelen, verdriet hebben en een leegte ervaren als die uit huis is (of erger, uit huis hebt moeten plaatsen). En reken maar dat dat vreselijk eenzaam is. Je schrijft over quality time maar deze man geeft te kennen dat hij een band met je mist en het zo fijn zou vinden samen af en toe de honden uit te laten en hij heeft daar verdriet over als hij koppels ziet die dat wel met elkaar hebben. Dat vind ik eigenlijk heel kwetsbaar en snoezig. En als dat uit een heel lief plekje komt dan is het hameren met verantwoordelijkheden en meer, zó verslijtend. En het oogt ook wat simpel bij iemand die zelf kind noch kraai heeft, die -om welke goede reden dan ook- alleen de verantwoordelijkheid voor zichzelf heeft.
En hoe lang leven die honden nog? Die hebben echt het eeuwige leven niet. Dus, wat zou het nou zijn als jullie samen op hondencursus, de honden beter onder appèl staan en je af en toe met hem de honden uitlaat, onderweg koffie drinkt, de buurt ontdekt. Daar wordt die man, die ene keer dat het gebeurt, gelukkig van.
Waarom?Omdat hij van je houdt.
Heel vreemd deze reactie.
Het leven is te kort (zéker op de leeftijd van TO) om je op deze manier op te offeren voor een iemand die zelf zijn verantwoordelijkheid niet pakt.
In reactie op Philou: ik vind er niets snoezigs aan om zo keihard over de (nota bene vooraf aangegeven) grenzen van je partner heen te walsen. Dat is beschadigend gedrag. Hij wist vooraf al dat Manisha niet met de honden wilde wandelen omdat ze er overprikkeld van raakt.
Ik weet niet of je weet wat dat betekent Philou, maar voor de meeste prikkelgevoelige mensen houdt dat in dat ze daarna 4 tot 24 u rust nodig hebben, dat ze in die periode niets meer kunnen wat nog meer prikkels oplevert.
Verder zegt Manisha dat ze volop quality time samen hebben. Kan best zijn dat hij nog meer wil, maar het moet voor beiden wel haalbaar en prettig blijven.
Ik zou hem aanraden iemand anders te zoeken die het wel gezellig vindt om met zijn twee stuiterballen te gaan wandelen. Heeft hij geen vriend die dat leuk vindt?
De reactie van Philou heeft me wel aan het denken gezet. Als je het vanuit die hoek benadert dan lijkt het inderdaad bijna cru dat ik hierin hard mijn grens bewaak. Tegelijkertijd krijg ik hartkloppingen bij de gedachte dat ik nóg meer moet geven... Daarbij speelt er natuurlijk ontzettend veel meer mee dan de issues 'honden en kind'. Ik heb genoeg meegemaakt in dit huishouden om te weten dat, ook als ik wel mee ga wandelen, het niet positief verandert in ons onderlinge contact/de waardering/zijn geluksgevoel. Hij voelt zich ontvreden over iets en heeft deze keer bedacht dat het vast te maken heeft met het feit dat ik niet mee ga wandelen. Een volgende keer kan dat zijn omdat ik de wc bril niet omlaag doe en weer een andere keer kan de reden zijn dat ik de vaatwasser niet heb uitgeruimd op tijd.
Mijn partner heeft eigenlijk geen vrienden. Hij heeft wel wat kennissen maar ik zou niet durven zeggen of die het leuk zouden vinden om mee te gaan wandelen.
IMI-x2 schreef op 28-04-2023 om 12:06:
Verder zegt Manisha dat ze volop quality time samen hebben. Kan best zijn dat hij nog meer wil, maar het moet voor beiden wel haalbaar en prettig
Wat voor de een “quality time” is, is het niet perse voor een ander, hè?
