Knallende ruzie over….. ja, wat eigenlijk?
Al meerdere keren hebben mijn partner en ik knallende ruzie over non-issues in mijn ogen. Ik ga proberen de situatie te schetsen. Ik besef mij dat hier twee mensen uiterst kinderachtig zijn en een te groot ego hebben.
Mijn partner en ik zijn ‘wat ouder’, waardoor we allebei een leven hebben opgebouwd zonder elkaar en nu proberen om onze levens samen te smelten. Voor de duidelijkheid; ik ben een vrouw, full-time stressvolle baan, altijd alleen gewoond, geen kinderen, geen huisdieren.
Partner is een man, ook full-time werkend, ook voornamelijk zonder partner gewoond (lattend), heeft een dochter met een ernst*ge verstandelijke beperk*ng* en twee honden.
Side note; ik ben behoorlijk gevoelig voor prikkels. Stressvolle baan, druk verkeer, koken, huishouden doen, sporten, etc. maken dat ik aan het einde van een dag redelijk afgebrand ben. Na het eten vind ik het dan prettig om een bakje thee te zetten en op de bank te ploffen. Sporten wil ik niet mee stoppen want ik merk dat ik daarvan wel echt beter in mijn vel zit (fysiek sterker = mentaal sterker voor mij).
Goed, waar de ruzies over gaan is het volgende;
Partner vindt het ver-schri-kkelijk dat ik geen behoefte heb om met zijn honden te gaan wandelen.
Reden vanuit mij hiervoor is; wandelen met de honden is stressvol. Ze zijn hyperactief, luisteren niet, het is een gevecht van begin tot einde. In het begin van onze relatie ging ik regelmatig mee, tot ik echt voelde dat het voor mij pure stress was. Toen ben ik daarmee gestopt.
Ik begrijp dat mijn partner het romantische beeld heeft van een gezinnetje dat gezellig samen eet, de tafel afruimt, de keuken poetst en daarna samen met de hondjes een wandeling gaat maken, maar wat mij betreft is dat te energieslurpend. Dat geef ik ook duidelijk aan, dat het voor mij extra stress is die ik eigenlijk niet kan gebruiken. Zijn reden om mij toch mee te willen is dat hij hoopt dat ik een betere band opbouw met de honden door te wandelen.
Om hem uiteindelijk toch tegemoet te komen (na de zoveelste ruzie…) hebben we afgesproken om elke zondag een langere wandeling te maken, onder het mom van – hij blij want samen wandelen, honden blij en energie eruit, voor mij puur efficiënt als lichaamsbeweging.
Puntje bij paaltje is deze afspraak langzamerhand van de agenda verdwenen. Ene keer wilde hij niet, andere keer ik niet, dan kwam het niet uit, dan was het slecht weer, allemaal excuses om niet te gaan.
Er is toen een hele periode geweest dat hij helemaal niets meer met zijn honden deed. Hij liet ze achter in de tuin ‘uit’ en verder deed hij er niets mee. Toen ik hem confronteerde met dit feit, zei hij dat dit aan mij lag – doordat hij altijd alleen met de honden weg moest, had hij er geen zin meer in. Mijn weerwoord – jij hebt gekozen voor huisdieren, daarmee ga je de verplichting aan om ervoor te zorgen, met of zonder partner en je moet in de behoefte van je dieren tegemoet komen. Een hond kiest tenslotte niet voor jou, jij wel voor je hond.
Er is toen een gesprek gekomen waarin ik heb gezegd ‘als jij mij laat zien dat jij weer tijd wil investeren in je honden, zal ik jou tegemoet komen en 1x per week weer mee gaan wandelen’. Dit is dan ook gebeurd, hij ging weer met zijn honden naar buiten en ik ging 1x per week mee wandelen. Weer gepaard met stress bij mij door ongehoorzaamheid en hyper gedrag en ik kwam elke keer overprikkeld en gefrustreerd thuis na het wandelen. Daarbij merkte ik ook niet dat mijn partner meer plezier had in het wandelen of dat het onze relatie goed deed o.i.d.
Toen heb ik ook aangegeven dat het mij gewoonweg teveel energie kost en dat ik niet meer mee wil.
Ruzie…
Partner is van mening dat als je samen bent, je samen verantwoordelijk bent voor de dieren.
Ik ben van mening dat de dieren zijn keus en dus ook zijn verantwoordelijkheid zijn.
Partner vindt dat ik hem tegemoet moet komen – met andere woorden; dat ik me gestressed en gefrustreerd voel na zo’n wandeling is van ondergeschikt belang, hij wil samen wandelen, hij zegt dat dat hem gelukkig maakt dus ik moet dat voor hem over hebben.
Hierop gaf ik aan dat ik niet begrijp dat hij dit wil afdwingen terwijl ik zo sterk voel dat ik dat niet wil, hoe hij gelukkig kan zijn als hij weet dat ik me er zo onder voel. Ook zei ik dat ik andersom nooit iets van hem vraag en al zeker niets dat tegen zijn wil in gaat. Dat als ik opmerk dat hij iets niet wil, ik het erbij laat en hem nergens toe dwing.
Anyway, ik denk zwart, hij denkt wit. Hij zegt naar grijs te willen. Ik heb voorgesteld dat we een compromis kunnen zoeken. De dag dat ik mee wandel, geeft hij me ’s avonds voor het slapen gaan een massage die net zo lang duurt als de wandeling. Leek mij een mooi compromis; hij kan gelukkig zijn dat ik ongelukkig met hem meeloop, ik heb iets om nadien naar uit te kijken.
Hij was het er niet mee eens en vond het een belachelijk voorstel, maar blijft wel bij zijn punt dat ik mee moet gaan wandelen.
Als ik het zo opschrijf is het echt nog veel belachelijker allemaal als dat het in mijn hoofd alleen al is. Uiteraard ben ik hier deelgenoot van, maar wil aan zijn eis eigenlijk niet toegeven en vasthouden aan mijn grens of minstens vasthouden aan een compromis.
Van nature ben ik een pleaser en uit het verleden is al gebleken dat steeds toegeven en niets terugkrijgen erg slopend is, dus ik ben ook nog lerende om vast te houden aan grenzen.
*de situatie omtrent zijn dochter is erg zwaar, voor ons allebei. Er is al diverse keren politie bij betrokken geraakt en sinds kort woont ze dan ook niet meer thuis omdat de situatie onhoudbaar was.. Ik vermoed dat dit ook zeker een rol speelt in de heersende frustraties tussen ons. Echter ben ik ook steeds vaker bang dat we gewoon echt niet bij elkaar passen, hoewel het super fijn is tussen ons buitenom dit soort ruzies.
Tja, hij wil de honden maar er niet voor zorgen, jij geeft dat aan, ik denk dat de oplossing eigenlijk is: een betere plek voor de honden zoeken.
Ysenda schreef op 24-04-2023 om 15:56:
Tja, hij wil de honden maar er niet voor zorgen, jij geeft dat aan, ik denk dat de oplossing eigenlijk is: een betere plek voor de honden zoeken.
Dat heb ik ook al vaker gezegd... Dat het heus niet erg is als je er gaandeweg achter komt dat je huisdieren niet meer in je leven passen. Beter een nieuw huisje zoeken waar ze gelukkig kunnen zijn dan ze bij je te houden en dat ze ongelukkig zijn. Maar daar wil hij niet aan; honden blijven tot hun dood, geen discussie mogelijk.
Ik denk dat jullie misschien beter als vrienden bij elkaar passen dan als partners. Met vrienden spreek je regelmatig af en doe je iets wat je beide leuk vindt, maar je bent niet verantwoordelijk voor elkaars leven en elkaars kinderen en huisdieren en huishouden etc.
Ik begrijp niet zo goed waarom hij per se van jou verlangt dat je dingen doet die je niet leuk vindt en die jou stress geven. Hij heeft gekozen voor dieren, dus zijn verantwoordelijkheid. Tuurlijk kun jij ze een keer voeren of uitlaten als hij moet overwerken of zo, maar het komt niet over alsof ze goed opgevoed zijn. Misschien ook 'te veel werk' of 'geen zin'?
Anderzijds kun je natuurlijk ook af en toe iets voor een ander doen, maar niet tegen elke prijs en alleen op basis van wederkerigheid (geven en nemen).
Wat ook nog een optie is, is relatietherapie. Jullie houden van elkaar, maar er is veel stress en spanning in jullie leven (geweest) en dat vraagt veel van jullie allebei. Dat vergt ook enige ontspanning, maar die kunnen jullie niet samen vinden.
Wellicht dat een therapeut jullie kan helpen om terug op zoek te gaan naar de kern van waarom jullie ooit besloten om samen een toekomst op te bouwen.
Je zegt het eigenlijk zelf al: doordat jij zo prikkelgevoelig bent en en zijn honden en dochter zoveel stress met zich meebrengen, zijn jullie misschien wel niet een goede partner voor elkaar. Net zoals de honden misschien niet (meer) in zijn leven passen, pas jij misschien niet zo goed (meer) bij hem. Daar kom je soms gaandeweg pas achter.
Ik vind het niet redelijk dat hij aanpassingen van jou eist, aanpassingen die jou veel kosten, maar dat daar van zijn kant niet veel tegenover lijkt te staan. Hopelijk lees ik get verkeerd. Maar als het wel zo is, is dat niet gelijkwaardig.
Als prikkelgevoelige pleaser kun je flink de vernieling in draaien als dat te lang doorgaat. Dus misschien is het tijd om de balans eens op te maken en dan te kijken of je hiermee wilt doorgaan of stoppen. Misschien is gewoon vrienden zijn wel een beter haalbare kaart.
Ik reageer even op een paar dingen die mijn opvielen. Ten eerste: het zijn van oorsprong zijn honden, dus hij is er verantwoordelijk voor dat die dieren een goed leven hebben. Achter in de tuin laten, vind ik daar niet onder vallen. Kijk, als jij nou een groot hondenliefhebber zou zijn, dan zou je natuurlijk met plezier 's avonds die honden nog uitlaten - maar nu dat niet zo is, moet hij daarvoor zorgen.
Verder viel me deze zin op:
Stressvolle baan, druk verkeer, koken, huishouden doen, sporten, etc. maken dat ik aan het einde van een dag redelijk afgebrand ben. Na het eten vind ik het dan prettig om een bakje thee te zetten en op de bank te ploffen.
Proef ik hieruit dat jij degene bent die kookt en het huishouden doet? Zelf vind ik het logisch als dat eerlijker verdeeld zou worden. Ook een optie is dat hij de honden uitlaat op het moment dat jij na het eten de vaat in de vaatwasser zet: ieder een dagelijks uit te voeren taak die niet bij de meest geliefde klusjes hoort... Tegen de tijd dat hij terug is van de wandeling heb jij al even gelegenheid gehad om met een bakje thee in een stil huis wat uit te rusten.
Jij kunt stoppen met de relatie, hij kan stoppen met zijn honden.
De dochter zal er altijd zijn.
Als je nou eens diep in je hart kijkt, waar zou je over vijf jaar willen zijn? Met hem of zonder hem?
Als je met hem zou willen zijn dan is stap 2 dat hij moet accepteren dat jij niets van doen wilt hebben met de honden. Als hij dat een breekpunt vindt, dan is dat zijn beslissing.
gr Angela
Het klinkt als een machtsstrijd. En meestal doen beide partners daaraan mee, maar het klinkt alsof dat van zijn kant meer is door het gedoe met die honden.
Woonde die dochter eerst bij hem? Dan was ik er al helemaal nooit aan begonnen, een kind en meerdere honden. Echt niet dat ik daar mee in een huis ga wonen, al vrees ik wel dat ik met die honden was gaan lopen als ik zou zien dat mijn partner ze zo zou verwaarlozen.
Ik zeg latten.
Waarom nemen jullie geen hondenuitlaatservice? Honden blij, jullie blij en met 2 fulltime salarissen kan dat vast wel. Of vraag een tiener uit de buurt die een zakcentje wil verdienen. Als er dan nieuwe dingen komen waar jullie op dezelfde manier ruzie over krijgen, dan weet je genoeg denk ik.
Je kunt ook samen met hem en de honden naar een cursus gaan waar ze hopelijk beter worden opgevoed en jij leert om beter met ze om te gaan.
hij moet zelf voor de honden zorgen als jij er niet tegen kunt, dat stukje begrip moet hij maar op brengen, het zijn zijn honden.
Mij valt vooral op dat de hele openingspost zowat over de honden gaat en dochter als een soort van *disclaimer nog even wordt benoemd!
Ik denk dat als je wilt dat het samenwonen slaagt, je je meer moet realiseren dat het geven en nemen is. Het is niet zo dat hij van jou vraagt om 3x per dag zijn honden uit te laten. Hij vraagt of je 1x per week mee wilt gaan. Dat lijkt me geen onredelijke vraag. Dat is in zichzelf een groot compromis van hem uit gezien, want in de ideale relatie zou jij ook gewoon gek op zijn honden zijn. Je wist dat hij die honden (en deze dochter) had en je hebt in het begin van de relatie ook de indruk gewekt dat je dat prima vond. Dan lijkt mij nu zo’n vijandige houding over de honden nogal een verrassing voor hem. Je mag natuurlijk van gedachten veranderen en dat bespreken, maar het je beschrijft het nu alsof hij onredelijke dingen vraagt terwijl hij niet is veranderd maar jij.
Ik vraag me eerlijk gezegd af wat je bezielt om op deze manier ruzie te gaan maken over 1x per week een wandeling, terwijl hij een verstandelijk gehandicapt kind heeft dat nu vanwege een onhoudbare situatie ook nog ergens anders woont. Ik zou denken dat hij daar al wel genoeg stress over zal hebben en dat hij wel wat steun kan gebruiken. Relaties gaan niet alleen maar over compromissen en alles precies afwegen, maar ook over elkaar steunen in moeilijke tijden omdat je van elkaar houdt.
S.ndra schreef op 25-04-2023 om 01:21:
Ik denk dat als je wilt dat het samenwonen slaagt, je je meer moet realiseren dat het geven en nemen is. Het is niet zo dat hij van jou vraagt om 3x per dag zijn honden uit te laten. Hij vraagt of je 1x per week mee wilt gaan. Dat lijkt me geen onredelijke vraag. Dat is in zichzelf een groot compromis van hem uit gezien, want in de ideale relatie zou jij ook gewoon gek op zijn honden zijn. Je wist dat hij die honden (en deze dochter) had en je hebt in het begin van de relatie ook de indruk gewekt dat je dat prima vond. Dan lijkt mij nu zo’n vijandige houding over de honden nogal een verrassing voor hem. Je mag natuurlijk van gedachten veranderen en dat bespreken, maar het je beschrijft het nu alsof hij onredelijke dingen vraagt terwijl hij niet is veranderd maar jij.
Ik vraag me eerlijk gezegd af wat je bezielt om op deze manier ruzie te gaan maken over 1x per week een wandeling, terwijl hij een verstandelijk gehandicapt kind heeft dat nu vanwege een onhoudbare situatie ook nog ergens anders woont. Ik zou denken dat hij daar al wel genoeg stress over zal hebben en dat hij wel wat steun kan gebruiken. Relaties gaan niet alleen maar over compromissen en alles precies afwegen, maar ook over elkaar steunen in moeilijke tijden omdat je van elkaar houdt.
Vul je nu niet heel veel in zonder de situatie te kennen...?
Je schrijft dat ze in het begin de indruk wekte dat ze honden 'prima' vond, maar wat ze schrijft is dat ze toen nog mee ging wandelen, tot ze het niet meer trok. Dat is niet hetzelfde als 'prima'.
Je vult voorts in dat hij veel stress heeft omtrent dochter en steun kan gebruiken, maar je weet helemaal niet wat er speelt.
Allereerst, gefeliciteerd en best bijzonder dat jullie een relatie hebben na beiden lange tijd zelfstandig gewoont te hebben. Dit is niet makkelijk, je hebt beiden je eigen manier en gewoonten.
Ik las even je zin: “Partner vindt het ver-schri-kkelijk dat ik geen behoefte heb om met zijn honden te gaan wandelen”
Ik denk dat de honden en de aktie wandelen met hen iets vertegenwoordigt in jouw partner als het ‘optimale familie gevoel’, een geluksgevoel (en misschien juist wel door de onstuimige familie omstandigheden die hij heeft gehad met zijn gehandicapte dochter). In mijn idee is dat de ingang naar zijn hart. Ook voor jou naar hem toe.
Hoe is jullie relatie verder? Ben je blij met wat jullie hebben? Vindt je het fijn een partner in je leven te hebben? Geeft het meer kwaliteit?
Als dat zo is zou ik er zeker in gaan investeren.
Bijvoorbeeld samen naar hondentraining gaan voor de dieren. Zodat jullie met z’n vieren een band krijgen, een relatie hond/baas.
Niets meer belonend dan dat je eerdere overaktieve ongehoorzame hond naar je luistert, naast je loopt met z’n staart kwispelend en zo graag voor je wil werken.
Het kan zelfs zijn dat dat jou juist energie gaat geven.
En………grote kans dat die ‘massage’ vanzelf komt zonder enige vraag vanuit jouw kant. En meer warmte en liefde komt jouw kant op
Ik vind dat hij slecht met zijn honden omgaat, als hij tijden geen zin heeft om te lopen dan laat hij ze maar in de tuin en dat is dat ook nog to's schuld. Die man is niet goed voor zijn honden. Ik heb ook een hond en mijn man houdt niet zo van honden (heeft er ook geen hekel aan) maar dat is mijn afdeling ik zorg zelf voor mijn hond.
Kreeg ook de indruk dat to voor het hele huishouden opdraait maar kan mij vergissen.
