Kerst valt in het water
Wij hadden met de hele familie in augustus al afgesproken dat wij eerste kerstdag met z'n alle kerst gingen vieren bij mij thuis. Iedereen was het daarmee eens en de plannen zijn getrokken. Nu heeft mijn stiefzus een nieuwe vriend gekregen (het is pas een maand of 2 aan) en ze willen samen kerst vieren. Helemaal prima. Wij kunnen makkelijk een extra stoel aan de tafel zetten. Maar stiefzus bedoelde eigenlijk dat zij met haar vriend samen met zijn familie kerst wilde vieren en je raadt het al dat moet op eerste kerstdag zijn.
Mijn moeder en stiefvader willen dolgraag met z'n alle kerst vieren en stelde voor om het dan tweede kerstdag te doen. Stiefzus kon dan wel. Maar ik en mijn man hebben dan al plannen om dan met zijn familie kerst te vieren. Nu is mijn moeder pissig op mij omdat ik niet flexibel genoeg ben.
Ik heb het zo gehad. Eerste kerstdag is afgesproken. Ik kan\wil de plannen met schoonfamilie voor tweede kerstdag niet veranderen. Heeft iemand hier nog tips?
Mijn kind hoeft mij niet te vergeven puur omdat ik zijn moeder ben. Maar ik hoop wel dat ik wat credits opgebouwd heb, een band misschien wel, dat hij milder is voor zijn moeder omdat ik zijn moeder ben.
De moeder van Fruitmoeder is een bijzonder exemplaar, ze manipuleert, stelt eisen en als dat niet lukt is ze pissig.
Ik zou er nog eens een gesprek over voeren, wie weet is ze pissig door een wat heftige communicatie over en weer, wil ze echt dat iedereen zich aanpast aan de stiefzus, of kan ze beter overleggen als ze is afgekoeld.
Tweede kerstdag is bij je schoonouders, is kerstavond een idee? Of oudejaarsavond?
En over het kerst in augustus al vastleggen; als de stiefzus in kwestie dat te vroeg vindt, kan ze dat ook gewoon zeggen, dat ze nog niet weet wat ze wil met kerst.
Soms moeten mensen ook op werk al zeer tijdig doorgeven wanneer ze met de feestdagen kunnen werken. Of je hebt in de familie een jarenlange traditie op een bepaalde dag.
Moederkareltje schreef op 27-11-2024 om 13:53:
[..]
Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen verhaal dat klopt. Ik denk bij veel mensen die hun eigen moeder of vader verstoten zovan je bent wel voor de helft uit diegene gemaakt. Als je een hekel hebt aan je eigen moeder heb je ook een hekel aan een stukje van jezelf. Goed in de spiegel kijken en therapie doet dan ook wonderen. Ik zou mijn moeder ook kunnen verstoten om dingen die ze gedaan heeft zoals mijn broer heeft gedaan maar het is ook onmacht en mensen zoals mijn moeder doet niet expres iets om een ander pijn te doen, het is vaak onkunde en bij de macht en wijsheid die ze had en heeft doet ze wat ze kon en kan. Ik vind veel mensen zo ontzettend hard. Wat meer mildheid, vergeving en in de spiegel kijken zou een boel familieruzies schelen.
Soms verstoot je mensen ook voor je eigen zielenrust, omdat het contract steeds zoveel pijn doet dat je er zelf aan onderdoor gaat. Omdat diegene bijvoorbeeld iets onvergeeflijks heeft gedaan.
Dat je ouders en jij dezelfde genen delen maakt je niet tot eenzelfde persoon of dat hun gedrag een stukje van mij zou zijn. Er zijn ook gewoon keuzes die gemaakt zijn. Ik ben mijn eigen persoon en mijn kinderen zijn ook weer een eigen persoon. Ik zie ze niet als kopieën van mij en mijn man maar als mensen met hun eigen gevoelens, wensen, karaktereigenschappen, normen en waarden. Ik deel genen met mijn ouders maar ik ben geen kopie van hen.
MamaE schreef op 27-11-2024 om 15:34:
En over het kerst in augustus al vastleggen; als de stiefzus in kwestie dat te vroeg vindt, kan ze dat ook gewoon zeggen, dat ze nog niet weet wat ze wil met kerst.
Soms moeten mensen ook op werk al zeer tijdig doorgeven wanneer ze met de feestdagen kunnen werken. Of je hebt in de familie een jarenlange traditie op een bepaalde dag.
Maar toen kende ze haar nieuwe vriend nog niet. Je weet niet alles van te voren. Ik vraag me ook oprecht af ofdie stiefzus er problemen mee heeft of uitsluitend moeder van TO.
@Fruitmoeder
Heb je iets aan de reacties/opties?
TO: eens met de anderen hier: 1e Kerstdag is afgesproken. Als stiefzus niet wil/kan (en dat is mogelijk), dan is dat haar keus en blijft ze weg. Jij kan niet op 2e Kerstdag. Punt. Als het een probleem voor je moeder is, dan mag ze zelf een alternatieve dag organiseren/plannen dat wel iedereen kan.
Ik lees hier wel veel projectie van 'huh, blij dat bij ons aanwezigheid met Kerst niet verplicht is'. Niet iedereen staat er hetzelfde in. Voor sommige mensen is het wèl belangrijk en het is mooi om dan aan hun wens tegemoet te (kunnen) komen.
Jesse_1 schreef op 27-11-2024 om 19:42:
Voor sommige mensen is het wèl belangrijk en het is mooi om dan aan hun wens tegemoet te (kunnen) komen.
Ja, maar dan moet je niet iemand anders dan degene die zich aan de eerdere afspraak onttrekt van moeilijk gedrag gaan beschuldigen. TO is niet de veroorzaker. Ze heeft goede redenen om te zeggen, het kan voor ons niet aangepast worden.
Gek eigenlijk he, hoe de een alle ruimte krijgt om onredelijk te zijn en de ander dan onder druk gezet wordt om "de wijste" te zijn. Ik vond dat vroeger thuis ook zo irritant. ALs ik dan tegen mijn moeder zei dat mijn oudste zus ook gewoon onredelijk kon zijn, dus waarom ik dan niet, dan zei ze "ja, maar zij is nou eenmaal zo" en mijn verweer dat ik niet inzag waarom ik dan niet "nou eenmaal" zo kon zijn werd gewoon weggewoven. En inderdaad boog ik uiteindelijk altijd wel mee, want ik was inderdaad niet zo.
Onredelijk zijn betekent wel dat je je er niks van aantrekt wat mensen van je vinden en wat de consequenties voor anderen zijn van jouw keuzes. Zolang je je daar wel druk over maakt, of het je toch niet lekker zit, is het lastig om echt onredelijk te zijn.
Lang verhaal, maar wat ik bedoel is dat het jouw stiefzus duidelijk niets uitmaakt wat het gevolg is van haar keuze. Dat betekent dat het voor je moeder vrij zinloos zal zijn om druk op haar uit te oefenen, en dus komt ze bij jou om jou tot meebewegen te dwingen. Aan jou is het nu om net zo te zijn als je stiefzus, met als risico dat je moeder en stiefvader het jou aanrekenen dat Kerst erg ingewikkeld wordt (waar je je dan dus geen bal van aan moet trekken), of meer als jezelf te zijn en te zoeken naar een oplossing die minder schade aan anderen brengt.
Is het echt erg om mee te bewegen? Dat het schreeuwend onrechtvaardig voelt dat begrijp ik, maar apart daarvan, is het niet prima om jezelf te zijn, en dus niet zoals je stiefzus, en te kiezen voor wat jij een redelijke weg vindt? Zolang je denkt in winnen of verliezen blijft het zo'n pijnpunt. Als je de eer aan jezelf houdt omdat jij zelf de vrijheid hebt om te kiezen wat je doet, voelt dat niet veel prettiger? En dan zal je stiefzus haar zin krijgen, nou en. Jij weet dat dat is omdat jij haar haar zin hebt gegeven, uit vrije wil, en dat jij dus evengoed gewonnen hebt.
AnnaPollewop schreef op 27-11-2024 om 21:35:
Gek eigenlijk he, hoe de een alle ruimte krijgt om onredelijk te zijn en de ander dan onder druk gezet wordt om "de wijste" te zijn. Ik vond dat vroeger thuis ook zo irritant. ALs ik dan tegen mijn moeder zei dat mijn oudste zus ook gewoon onredelijk kon zijn, dus waarom ik dan niet, dan zei ze "ja, maar zij is nou eenmaal zo" en mijn verweer dat ik niet inzag waarom ik dan niet "nou eenmaal" zo kon zijn werd gewoon weggewoven. En inderdaad boog ik uiteindelijk altijd wel mee, want ik was inderdaad niet zo.
Onredelijk zijn betekent wel dat je je er niks van aantrekt wat mensen van je vinden en wat de consequenties voor anderen zijn van jouw keuzes. Zolang je je daar wel druk over maakt, of het je toch niet lekker zit, is het lastig om echt onredelijk te zijn.
Lang verhaal, maar wat ik bedoel is dat het jouw stiefzus duidelijk niets uitmaakt wat het gevolg is van haar keuze. Dat betekent dat het voor je moeder vrij zinloos zal zijn om druk op haar uit te oefenen, en dus komt ze bij jou om jou tot meebewegen te dwingen. Aan jou is het nu om net zo te zijn als je stiefzus, met als risico dat je moeder en stiefvader het jou aanrekenen dat Kerst erg ingewikkeld wordt (waar je je dan dus geen bal van aan moet trekken), of meer als jezelf te zijn en te zoeken naar een oplossing die minder schade aan anderen brengt.
Is het echt erg om mee te bewegen? Dat het schreeuwend onrechtvaardig voelt dat begrijp ik, maar apart daarvan, is het niet prima om jezelf te zijn, en dus niet zoals je stiefzus, en te kiezen voor wat jij een redelijke weg vindt? Zolang je denkt in winnen of verliezen blijft het zo'n pijnpunt. Als je de eer aan jezelf houdt omdat jij zelf de vrijheid hebt om te kiezen wat je doet, voelt dat niet veel prettiger? En dan zal je stiefzus haar zin krijgen, nou en. Jij weet dat dat is omdat jij haar haar zin hebt gegeven, uit vrije wil, en dat jij dus evengoed gewonnen hebt.
Ik herken wel dat als jij altijd degene bent die gemoedelijk meebeweegt, dat dit dan dus ook altijd van jou verwacht wordt. Maar ik zou dat dan dus juist alleen doen in de situaties waarin jij dat ook oké vindt. Als je ook in situaties meebuigt waarin je voelt dat je dat juist niet wil, doe je jezelf tekort én zal dit in toenemende mate van je verwacht worden. Met de laatste redenering (uit vrije wil je stiefzus haar zin geven) kun je alles wel goed praten.
Ik zou in deze situatie gewoon voet bij stuk houden. Jij gaat je niet in allerlei bochten wringen om iets op te lossen. Laat anderen dat maar doen. Een hele goede oefening, voor jou, en voor jouw moeder. De kans dat er de volgende keer wordt verwacht dat TO wel meebeweegt wordt dan een stuk kleiner.
AnnaPollewop schreef op 27-11-2024 om 21:35:
Gek eigenlijk he, hoe de een alle ruimte krijgt om onredelijk te zijn en de ander dan onder druk gezet wordt om "de wijste" te zijn. Ik vond dat vroeger thuis ook zo irritant. ALs ik dan tegen mijn moeder zei dat mijn oudste zus ook gewoon onredelijk kon zijn, dus waarom ik dan niet, dan zei ze "ja, maar zij is nou eenmaal zo" en mijn verweer dat ik niet inzag waarom ik dan niet "nou eenmaal" zo kon zijn werd gewoon weggewoven. En inderdaad boog ik uiteindelijk altijd wel mee, want ik was inderdaad niet zo.
Onredelijk zijn betekent wel dat je je er niks van aantrekt wat mensen van je vinden en wat de consequenties voor anderen zijn van jouw keuzes. Zolang je je daar wel druk over maakt, of het je toch niet lekker zit, is het lastig om echt onredelijk te zijn.
Lang verhaal, maar wat ik bedoel is dat het jouw stiefzus duidelijk niets uitmaakt wat het gevolg is van haar keuze. Dat betekent dat het voor je moeder vrij zinloos zal zijn om druk op haar uit te oefenen, en dus komt ze bij jou om jou tot meebewegen te dwingen. Aan jou is het nu om net zo te zijn als je stiefzus, met als risico dat je moeder en stiefvader het jou aanrekenen dat Kerst erg ingewikkeld wordt (waar je je dan dus geen bal van aan moet trekken), of meer als jezelf te zijn en te zoeken naar een oplossing die minder schade aan anderen brengt.
Is het echt erg om mee te bewegen? Dat het schreeuwend onrechtvaardig voelt dat begrijp ik, maar apart daarvan, is het niet prima om jezelf te zijn, en dus niet zoals je stiefzus, en te kiezen voor wat jij een redelijke weg vindt? Zolang je denkt in winnen of verliezen blijft het zo'n pijnpunt. Als je de eer aan jezelf houdt omdat jij zelf de vrijheid hebt om te kiezen wat je doet, voelt dat niet veel prettiger? En dan zal je stiefzus haar zin krijgen, nou en. Jij weet dat dat is omdat jij haar haar zin hebt gegeven, uit vrije wil, en dat jij dus evengoed gewonnen hebt.
Maar die vrijheid heeft to nu toch niet? To heeft al afspraken met haar schoonfamilie op tweede kerstdag. Het enige wat je nog mee zou kunnen bewegen is het naar kerstavond te verplaatsen, maar misschien heeft to dan ook al andere plannen.
En heeft stiefzus zelf wel zin erin om te komen? Misschien denkt die wel er nu onderuit te kunnen komen door met haar vriend mee te gaan. Dan zal ze to nog dankbaar zijn als die voet bij stuk houdt.
Schemerlampje schreef op 27-11-2024 om 22:30:En heeft stiefzus zelf wel zin erin om te komen? Misschien denkt die wel er nu onderuit te kunnen komen door met haar vriend mee te gaan. Dan zal ze to nog dankbaar zijn als die voet bij stuk houdt.
Dat was precies mijn idee.
Ik zou ook mooi bij het oorspronkelijke plan blijven, je moeder lost het maar op (of niet) met je stiefzus.
Bedankt voor jullie reacties. Het is inderdaad de stiefzus die ook zo bot op mijn verjaardag deed. Mijn moeder is echt zo'n vrouw die geleerd heeft dat de vrouw de lijm is die de familie bij elkaar wil houden. Ik denk ook dat ze het zielig vindt voor mijn stiefvader omdat hij zijn dochter dan niet met kerst ziet. Maar stiefvader is best stug dus durft dat weer niet te zeggen.
Wat ik zo erg vind is dat wij juist die datum hebben gepland zodat iedereen erbij kan zijn. En dan wordt het weer mijn verantwoordelijkheid om alles om te gooien. Ik heb al tegen mijn moeder gezegd dat wij op tweede kerstdag niet kunnen en eerlijk gezegd als wij wel konden weet ik zeker dat stiefzus dan ook niet zou komen. Mijn moeder probeert nog andere datums te vinden, maar man werkt gewoon op de 27ste en ik heb op de 24ste met vriendinnen afgesproken, dus iedereens agenda zit gewoon vol.
Ik word er erg pissig van dat mijn moeder's wil dan weer mijn probleem wordt. En ik weet bijna zeker dat mijn moeder erover gaat beginnen als wij toch kerst op de 25ste vieren met hun. Ik heb er nu al helemaal geen zin meer in.
FruitMoeder schreef op 28-11-2024 om 07:39:
Bedankt voor jullie reacties. Het is inderdaad de stiefzus die ook zo bot op mijn verjaardag deed. Mijn moeder is echt zo'n vrouw die geleerd heeft dat de vrouw de lijm is die de familie bij elkaar wil houden. Ik denk ook dat ze het zielig vindt voor mijn stiefvader omdat hij zijn dochter dan niet met kerst ziet. Maar stiefvader is best stug dus durft dat weer niet te zeggen.
Wat ik zo erg vind is dat wij juist die datum hebben gepland zodat iedereen erbij kan zijn. En dan wordt het weer mijn verantwoordelijkheid om alles om te gooien. Ik heb al tegen mijn moeder gezegd dat wij op tweede kerstdag niet kunnen en eerlijk gezegd als wij wel konden weet ik zeker dat stiefzus dan ook niet zou komen. Mijn moeder probeert nog andere datums te vinden, maar man werkt gewoon op de 27ste en ik heb op de 24ste met vriendinnen afgesproken, dus iedereens agenda zit gewoon vol.
Ik word er erg pissig van dat mijn moeder's wil dan weer mijn probleem wordt. En ik weet bijna zeker dat mijn moeder erover gaat beginnen als wij toch kerst op de 25ste vieren met hun. Ik heb er nu al helemaal geen zin meer in.
Jij laat het ook jouw probleem maken, he. Het is nu jouw moeders probleem, dat is vervelend voor haar, maar dat doet zij zelf en daar kan jij niks aan doen. Je verontschuldigt haar bij voorbaat maar zij hoeft niet jou te belasten met wat haar geleerd is. Ze is volwassen, en al een stuk langer dan jij.
Dat zij nou het gevoel heeft dat ze faalt hoef jij niet voor haar op te lossen door je door haar onder druk te laten zetten. Dat is haar probleem, laat het bij haar. Ze is totaal niet zielig, ze doet alleen moeilijk.
Jij kunt op de afgesproken dag gaan, zeggen dat het jammer is dat stiefzus niet kon en verder je schouders er over ophalen.
Je hebt al een keuze gemaakt, nl dat jij niet gaat schuiven. Je hebt het geprobeerd, het kan niet, nou klaar. Prima.
Dan zit je er nog mee dat je moeder er steeds over gaat zitten emmeren, dat zou je dan snel af moeten kappen: ja mam, dat is inderdaad jammer, maar het is nu eenmaal zo. Mag ik de jus?
Je stiefvader gaat het er niet over hebben (verstandige man trouwens), dus dan is het alleen nog jouw moeder en haar gezeur dat je moet zien te handelen. De Omdenken podcasts hebben daar veel goede tips voor.
Ik gooi m er gewoon weer eens in. Ooit eens de volgende geniale quote gelezen (van de schilder Whistler, meen ik): "I'm not arguing with you, I am telling you".
Die houding is wat hier nodig is, zoals oa AnnaPollewop ook al aangeeft: het kan niet. Klaar. Geen gemits, gemaar of excuus: het kan niet.
Overigens, AnnePollewop, dat wat jij signaleert, daar heb ik me in andere situaties ook regelmatig aan geërgerd. Degene die het minst flexibel is of de grootste mond opzet krijgt uiteindelijk zijn of haar zin, omdat anderen 'voor wie het niet zoveel uitmaakt' maar inschikken, met als gevolg dat die anderen uiteindelijk nooit eens krijgen wat zij echt willen. Want ja, bij elke afzonderlijke situatie waarin dit zich voordoet, is het eigenlijk de moeite niet zo waard om er een ding van te maken, laat ook maar. Maar als je dan na een paar jaar achterom kijkt dan leveren al die keren inschikken in totaal toch een tamelijk onrechtvaardige verdeling op.
AnnaPollewop schreef op 28-11-2024 om 08:06:
[..]
Jij laat het ook jouw probleem maken, he. Het is nu jouw moeders probleem, dat is vervelend voor haar, maar dat doet zij zelf en daar kan jij niks aan doen. Je verontschuldigt haar bij voorbaat maar zij hoeft niet jou te belasten met wat haar geleerd is. Ze is volwassen, en al een stuk langer dan jij.
Dat zij nou het gevoel heeft dat ze faalt hoef jij niet voor haar op te lossen door je door haar onder druk te laten zetten. Dat is haar probleem, laat het bij haar. Ze is totaal niet zielig, ze doet alleen moeilijk.
Jij kunt op de afgesproken dag gaan, zeggen dat het jammer is dat stiefzus niet kon en verder je schouders er over ophalen.
Je hebt al een keuze gemaakt, nl dat jij niet gaat schuiven. Je hebt het geprobeerd, het kan niet, nou klaar. Prima.
Dan zit je er nog mee dat je moeder er steeds over gaat zitten emmeren, dat zou je dan snel af moeten kappen: ja mam, dat is inderdaad jammer, maar het is nu eenmaal zo. Mag ik de jus
Misschien kun je dit als een goede oefening zien om je op een nieuwe manier te verhouden tot je moeder. Wellicht ben je ook toen je jonger was verantwoordelijk gemaakt voor 'problemen' die eigenlijk geen probleem waren, of in elk geval niet van jou. Of verantwoordelijk voor het bewaken van de goede sfeer. Dit soort patronen zijn er over het algemeen niet ineens. Of misschien vind je het lastig om als 'moeilijk' gezien te worden door anderen.
Onderzoek de komende tijd even hoe dat voor jou zit, oefen wat standaard zinnen, en probeer deze dynamiek te draaien. Want anders zit je hier de rest van je leven aan vast: jij die het ingebeelde probleem van je moeder moet oplossen omdat je stiefzus haar eigen plan trekt.
