Is dit normaal??!!
hallo allemaal,
Ik zit ergens vreselijk mee en ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik heb ook niet echt iemand om mee te praten en ik hoop dat er hier iemand is die mij opheldering kan geven of het misschien wel herkent....
Ik heb sinds 2 jaar een lieve vriend. We zijn beide gescheiden en beide een zoon.
Ik heb nogal vaak last van psychische issues om het zo maar te zeggen. Ik heb al sinds mijn pubertijd last van angststoornis en paniekaanvallen. Slik hier ook al 17 jaar antidepressiva voor. Dus ja ik heb af en toe een dip. Soms lukt het mij niet om ergens heen te gaan enzovoort enzovoort. Dit weet hij uiteraard. Ik ben daar snel open en eerlijk over geweest omdat het niet zomaar iets is.
Maar nu het volgende... hij is ongeveer een jaar voordat we elkaar leerde kennen opgenomen geweest in het ziekenhuis voor een paar weken. ( ik wijk even niet uit over de oorzaak ) maar ook operatie en bij terugkomst thuis kreeg hij even een soort van inzinking. Depressief, niemand willen zien of spreken. Gewoon ff alles en iedereen wegduwen. Nou ik heb dat natuurlijk niet meegemaakt maar kan mij goed voorstellen dat als je zolang in het ziekenhuis ligt, zware operatie en best wel ziek geweest dat dat een weerslag heeft op je psychische gezondheid. Dat je daar even een klap van krijgt.
Wij wonen nog apart van elkaar. We doen het rustig aan en hebben nu een goed jaar echt een relatie met elkaar zeg maar. Omdat het in mijn ouderschapsplan zo is geregeld mag hij mijn kind pas zien na een jaar relatie. Dus dat zou binnenkort zijn.
Ik zie zijn zoon wel en dat gaat allemaal prima. We zijn gek op elkaar en hebben het leuk. Zien elkaar zowat om de dag.
Hij heeft sinds begin januari een nieuwe baan. Hij heeft het daardoor wat drukker. Begin vorige week gad hij aan hoofdpijn te hebben. Dat heeft ie zeer zelden. Dat duurde een dag of 3. Niet heel erg maar gewoon vervelend.
Toen was hij in de avonden veel moe. Terwijl we best optijd naar bed gaan. Uurtje of 22u gaan we er vaak wel in. Afgelopen donderdag was hij aan het werk en gaf tijdens een telefoon gesprek aan dat hij er helemaal klaar mee was. Hij was doodmoe, en het kotsen stond hem nader dan het lachen. Hij zat erdoorheen zeg maar. Zijn zoontje komt om het weekend van donderdag t/m maandag. Hij is gek op dat ventje en echt een goede vader maar hij gaf nu aan dat hij zelfs daar geen zin in had en hem momenteel liever bij zijn moeder liet. Helaas kan dat niet. Zij moet werken en ze is niet echt meegaand zeg maar. Tis zijn weekend en als er wat is moet ie dat zelf ook maar oplossen. Ik slaap dan altijd de donderdagavond na mijn werk bij hem maar hij gaf nu aan dat hij liever had dat ik naar huis ging want hij wilde even niks en wilde zijn bed in zodra die kleine om 8u op bed lag. Nou ok... vervelend...
De dag erna was mijn vader jarig en zouden we met zijn 3e gaan lunchen. Nou dat werd hem dus niet. Hij had zijn zoontje bij zijn moeder gebracht omdat hij zich zo rot voelt. Met pijn en moeite kon ik even een uurtje langs komen. Nu zijn we op dag 3 en het is nog niet veel beter. Hij blijft doodmoe, heeft al een paar keer zijn eten eruit gegooid en ja weet niet zo goed wat hij met zichzelf aanmoet.
Ik ben zelf erg onzeker. Er hoeft maar iemand verkeerd naar mij te kijken en ik denk dat diegene boos op mij is. Heel vervelend maar ik weet het van mijzelf. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen maar hij duwt mij weg. Vanmiddag heb ik huilend aan de telefoon gezeten omdat ik nu van alles en nog wat in mijn hoofd haal. Heeft ie een ander? Wil hij stoppen met de relatie? Ik raak er best van in paniek waardoor ik nu zelf ook slecht in mijn vel zit en nergens meer zin in heb. ( maar dat is een bekend iets en heb ik regelmatig last van ) ik heb hem dit ook gezegd en gevraagd. Hij heeft nu meerdere keren duidelijk aangegeven dat het absoluut niet aan mij of ons ligt en dat ie mij niet aan de kant zet. Dat hij van mij houd en als hij een einde aan de relatie had willen maken dat ie dat wel gewoon eerlijk had gezegd.
Hij zegt gewoon rust te willen en erachter wil komen waarom hij dit heeft. Dat hij momenteel niks wil van niemand niet. Maar dat ik niet bang hoeft te zijn en mij geen zorgen moet maken. Dat hij gewoon even in de knoop zit met zichzelf en ook niet weet waarom.
Ik ken hem als een rustige man. Die zich niet gauw druk maakt en niet gauw emoties over iets heeft. Soort van rots in de branding die ik met mijn onzekere gedrag hard nodig heb.
Maar ik ben momenteel volledig over mijn toeren. Hij houd wel contact dagelijks. In de zin van appen en bellen maar lang niet zoveel als normaal. Het klinkt misschien overdreven maar ik heb nu continu spanning in mijn lijf... werken gaat moelijk, slapen gaat moelijk. Nachtmerries en wakker worden paar keer in de nacht bezweet. Ik ben zo bang dat hij mij aan de kant zet zomaar ineens! Zonder dat er een reden is om de zin van ruzie of wat dan ook.
En ondanks dat hij aangeeft dat het niks met mij of ons te maken heeft.
Mijn vraag is dus hoe zien jullie dit? Ik kan er niet goed helder over nadenken... is dit normaal gedrag in zo'n situatie? Is het echt een kwestie van hem even laten gaan hoe moelijk ook. Maar wel laten weten dat ik er voor hem ben? Of is dit wel het begin van het einde?
Ik herken hem zo niet... de man die mij normaal iedere pauze belt en mij graag spreekt en bij mij wel zijn... diegene zegt nu eigenlijk dat ik niet naar hem toe mag komen...
Ik hoop dat iemand mij een hart onder de riem kan steken en mij gerust kan stellen
Heel erg bedankt!
Ik denk wel dat je erg uit moet kijken dat je niet zelf gaat veroorzaken waar je zo bang voor bent. Hij reageert al geïrriteerd op je aanhoudende vragen om bevestiging. Niet meer doen dus. Praat erover met een vriendin/familielid/hulpverlener/hier, maar begin er echt niet weer over tegen je vriend!
Eens met Jippox.
Hoe lastig het ook voor je is, belast je partner hier niet mee. (Klaag liever hier)
Je wil er voor hem zijn, nou, doe dat dan! (Je bent er natuurlijk voor hem als je uitgaat van wat hij aangeeft nodig te hebben.)
Probeer zelf te kalmeren. Of omarm de gevoelens die je overspoelen. Maar net wat bij je past en wat je hebt mee gekregen vanuit therapie, je hebt daar vast plannetjes voor, probeer die op te volgen.
Jippox schreef op 18-02-2023 om 19:25:
Ik denk wel dat je erg uit moet kijken dat je niet zelf gaat veroorzaken waar je zo bang voor bent. Hij reageert al geïrriteerd op je aanhoudende vragen om bevestiging. Niet meer doen dus. Praat erover met een vriendin/familielid/hulpverlener/hier, maar begin er echt niet weer over tegen je vriend!
Je hebt helemaal gelijk! En ik WEET het! Ik WEET dat ik het doe!!! Dat is het erge. En dan denk ik steeds achteraf weer: verdomme had nou je kop gehouden! Grrr ik haat dat ook echt aan mezelf!!! Maar helaas heb ik geen vrienden. Familie ook niet veel meer dus ja echt praten erover is er niet bij. Vandaar dat ik nu even mijn toevlucht hier zoek. Het zou zo fijn zijn om met iemand te kunnen praten/ bellen. Dat lucht mij vaak zo op. Normaal doe ik dat met mijn tante. Zij woont helaas ver weg. En is momenteel erg ziek van de corona dus die ga ik even niet lastig vallen... ben bang dat ik weer op zoek moet gaan naar hulp. Voor mezelf, voor mijn relatie en voor mijn zoon...
misschien je medicatie ophogen?
Gr Angela
Angela1967 schreef op 18-02-2023 om 20:38:
misschien je medicatie ophogen?
Gr Angela
Ja alweer.... dat kan toch niet de oplossing zijn?
Rebecca87 schreef op 18-02-2023 om 20:43:
[..]
Ja alweer.... dat kan toch niet de oplossing zijn?
Waarom niet? Je slikt dat toch niet voor niets? Maar ga iig praten met professional, als jij niet kan stoppen met hem lastig vallen vanuit jouw angsten dan lijkt me dat een verslechtering van je situatie
Gr Angela
Heel goed wat je doet, hier erover schrijven. Schrijf het op in een dagboek, bel toch iemand op die je kent. Al die angstige gedachten die voortkomen uit je gespannen gevoel, zijn dus NIET waar. Dat de stroom aan bevestigende appjes tijdelijk wat minder wordt, zegt dus NIETS over wat hij voelt voor jou.
Je hoeft jezelf niet te haten. Dit is iets waar jij door overmand wordt.
Er is kennelijk iets, misschien valt zijn werk hem zwaar, heeft hem iets hem getriggerd en werkt dit ondermijnend.
Als dit is overgewaaid, zou je wel het gesprek kunnen aangaan, wat er precies aan de hand was, en hoe jullie elkaar als dit weer een keer gebeurd, het beste tot steun kunnen zijn.
Deze momenten doorkomen is op zich al therapeutisch. Heel sterk van je dat je je hart hebt opengesteld. Gaat goed komen!!
Je kan misschien ook de Luisterlijn (voorheen Sensoor) bellen?
https://deluisterlijn.nl/de-luisterlijn-telefoon.html
wat vervelend Rebecca. Heb je echt niemand om het kwijt te kunnen, je moeder ofzo? Ik denk dat dat namelijk een hoop zou schelen, dat hoef je het niet bij je vriend te doen. Ik denk echt dat het niks met hem te maken heeft, maar meer met je eigen onzekerheid. Maar echt, zeg het niet meer tegen hem, doe het eens een paar dagen rustig.
Je vriend is ziek, of het nu lichamelijk of psychisch is. Ik zou hem gewoon geven wat hij wil; rust. Als ik ziek ben, lig ik in bed of hang ik boven het toilet. Dat hoef ik niet meermaals per dag met mensen te delen, ook niet met mijn man toen hij nog mijn vriend was en we nog niet samenwoonden. Dan liet ik weten dat ik ziek was en hooguit eens per dag een update.
Hij heeft aangegeven dat het niet met jou te maken heeft. Probeer dat gewoon aan te nemen. Er is nergens een reden in je bericht om aan te nemen dat hij hierover zou liegen.
Verder lijkt het me goed om ook te blijven werken aan je eigen mentale stabiliteit.
Na twintig jaar therapie hoop ik toch dat je daar inmiddels wel tools voor hebt aangereikt gekregen.
Misschien een stomme (te) simpele oplossing , maar ik zet wel eens met pen een kruis op mijn hand. Dat kruis herinnert me er aan dat ik een bepaalde gedachte die zich steeds herhaalt, niet toe moe laten. Of ik spreek met mezelf af dat ik iets los moet laten, omdat ik er op dat moment toch geen invloed op heb en ik er geen energie aan wil verspillen, het kruisje op mn hand herinnert me er aan als ik er toch weer mee bezig ben. In jou geval zou je een mantra kunnen bedenken, ‘dit is mijn angst die mij overneemt en ik laat dit niet toe’.
Vast te simpel als je al jaren zo inde knoop zit, maar misschien helpt het toch een klein beetje.
Een vriend met angsten probeert vaak te bedenken wat de mensen om hem heen in hetzelfde geval zouden doen en gaat er dan vanuit dat hij dat moet doen. Gewoon omdat hij weet dat hij door zijn angst niet op zijn eigen beoordelingsvermogen kan vertrouwen. En hij gaat altijd terug naar zijn psycholoog als hij vastloopt. Ook heeft hij baat bij een haptonoom.
bedankt allemaal voor jullie reacties. Ik voel mij daar dan echt beter door. Ik kan er helaas niet met mijn moeder erover praten die is vorig jaar overleden. Verder heb ik geen vrienden dus buiten hem zie ik niemand...
Ik weet niet wat er met mij aan de hand is momenteel. Ik word nu net wakker weer helemaal bezweet. Voel me niet tof...
Heb vorige week mijn Mirena spiraal laten verwijderen omdat ik erg het gevoel had dat deze mijn psychische toestand verslechterde.
Maar nu heb ik al dagen meerdere aanvallen per dag nou ik kan mij niet herrineren wanneer ik dat ooit zo erg heb gehad.
Nu sleep ik mezelf maar uit bed. Mijn zoontje is er net uit. En dan gaan we maar weer een dag overleven
Rebecca87 schreef op 19-02-2023 om 09:23:
bedankt allemaal voor jullie reacties. Ik voel mij daar dan echt beter door. Ik kan er helaas niet met mijn moeder erover praten die is vorig jaar overleden. Verder heb ik geen vrienden dus buiten hem zie ik niemand...
Ik weet niet wat er met mij aan de hand is momenteel. Ik word nu net wakker weer helemaal bezweet. Voel me niet tof...
Heb vorige week mijn Mirena spiraal laten verwijderen omdat ik erg het gevoel had dat deze mijn psychische toestand verslechterde.
Maar nu heb ik al dagen meerdere aanvallen per dag nou ik kan mij niet herrineren wanneer ik dat ooit zo erg heb gehad.
Nu sleep ik mezelf maar uit bed. Mijn zoontje is er net uit. En dan gaan we maar weer een dag overleven
Dan zo snel mogelijk contact opnemen met de huisarts zodat er in elk geval iets gedaan kan worden aan je klachten.
hormonen en anti depressiva zullen vast en zeker een wisselwerking hebben. Heeft men dit niet met je besproken?
Je kunt in ieder geval zelf alvast proberen of je er iets over kunt vinden op internet zodat je je angsten/onverwachte reacties misschien in perspectief kunt plaatsen totdat je afspraak met huisarts of psychiater hebt.
Gr Angela
dan ben je zeker extra bang om hem kwijt te raken als je verder niemand hebt? Werk je wel of andere bezigheden, want ik kan me voorstellen dat het goed is om andere contacten te hebben buiten je vriend om, anders wordt je zo afhankelijk van hem. Dat enorm piekeren herken ik, het dan niet meer los kunnen laten, later blijkt het dan allemaal toch an mezelf te liggen, heel moeilijk. Kun je vandaag iets leuks gaan doen met je zoontje, optocht ofzo?
