Is dit normaal??!!
hallo allemaal,
Ik zit ergens vreselijk mee en ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik heb ook niet echt iemand om mee te praten en ik hoop dat er hier iemand is die mij opheldering kan geven of het misschien wel herkent....
Ik heb sinds 2 jaar een lieve vriend. We zijn beide gescheiden en beide een zoon.
Ik heb nogal vaak last van psychische issues om het zo maar te zeggen. Ik heb al sinds mijn pubertijd last van angststoornis en paniekaanvallen. Slik hier ook al 17 jaar antidepressiva voor. Dus ja ik heb af en toe een dip. Soms lukt het mij niet om ergens heen te gaan enzovoort enzovoort. Dit weet hij uiteraard. Ik ben daar snel open en eerlijk over geweest omdat het niet zomaar iets is.
Maar nu het volgende... hij is ongeveer een jaar voordat we elkaar leerde kennen opgenomen geweest in het ziekenhuis voor een paar weken. ( ik wijk even niet uit over de oorzaak ) maar ook operatie en bij terugkomst thuis kreeg hij even een soort van inzinking. Depressief, niemand willen zien of spreken. Gewoon ff alles en iedereen wegduwen. Nou ik heb dat natuurlijk niet meegemaakt maar kan mij goed voorstellen dat als je zolang in het ziekenhuis ligt, zware operatie en best wel ziek geweest dat dat een weerslag heeft op je psychische gezondheid. Dat je daar even een klap van krijgt.
Wij wonen nog apart van elkaar. We doen het rustig aan en hebben nu een goed jaar echt een relatie met elkaar zeg maar. Omdat het in mijn ouderschapsplan zo is geregeld mag hij mijn kind pas zien na een jaar relatie. Dus dat zou binnenkort zijn.
Ik zie zijn zoon wel en dat gaat allemaal prima. We zijn gek op elkaar en hebben het leuk. Zien elkaar zowat om de dag.
Hij heeft sinds begin januari een nieuwe baan. Hij heeft het daardoor wat drukker. Begin vorige week gad hij aan hoofdpijn te hebben. Dat heeft ie zeer zelden. Dat duurde een dag of 3. Niet heel erg maar gewoon vervelend.
Toen was hij in de avonden veel moe. Terwijl we best optijd naar bed gaan. Uurtje of 22u gaan we er vaak wel in. Afgelopen donderdag was hij aan het werk en gaf tijdens een telefoon gesprek aan dat hij er helemaal klaar mee was. Hij was doodmoe, en het kotsen stond hem nader dan het lachen. Hij zat erdoorheen zeg maar. Zijn zoontje komt om het weekend van donderdag t/m maandag. Hij is gek op dat ventje en echt een goede vader maar hij gaf nu aan dat hij zelfs daar geen zin in had en hem momenteel liever bij zijn moeder liet. Helaas kan dat niet. Zij moet werken en ze is niet echt meegaand zeg maar. Tis zijn weekend en als er wat is moet ie dat zelf ook maar oplossen. Ik slaap dan altijd de donderdagavond na mijn werk bij hem maar hij gaf nu aan dat hij liever had dat ik naar huis ging want hij wilde even niks en wilde zijn bed in zodra die kleine om 8u op bed lag. Nou ok... vervelend...
De dag erna was mijn vader jarig en zouden we met zijn 3e gaan lunchen. Nou dat werd hem dus niet. Hij had zijn zoontje bij zijn moeder gebracht omdat hij zich zo rot voelt. Met pijn en moeite kon ik even een uurtje langs komen. Nu zijn we op dag 3 en het is nog niet veel beter. Hij blijft doodmoe, heeft al een paar keer zijn eten eruit gegooid en ja weet niet zo goed wat hij met zichzelf aanmoet.
Ik ben zelf erg onzeker. Er hoeft maar iemand verkeerd naar mij te kijken en ik denk dat diegene boos op mij is. Heel vervelend maar ik weet het van mijzelf. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen maar hij duwt mij weg. Vanmiddag heb ik huilend aan de telefoon gezeten omdat ik nu van alles en nog wat in mijn hoofd haal. Heeft ie een ander? Wil hij stoppen met de relatie? Ik raak er best van in paniek waardoor ik nu zelf ook slecht in mijn vel zit en nergens meer zin in heb. ( maar dat is een bekend iets en heb ik regelmatig last van ) ik heb hem dit ook gezegd en gevraagd. Hij heeft nu meerdere keren duidelijk aangegeven dat het absoluut niet aan mij of ons ligt en dat ie mij niet aan de kant zet. Dat hij van mij houd en als hij een einde aan de relatie had willen maken dat ie dat wel gewoon eerlijk had gezegd.
Hij zegt gewoon rust te willen en erachter wil komen waarom hij dit heeft. Dat hij momenteel niks wil van niemand niet. Maar dat ik niet bang hoeft te zijn en mij geen zorgen moet maken. Dat hij gewoon even in de knoop zit met zichzelf en ook niet weet waarom.
Ik ken hem als een rustige man. Die zich niet gauw druk maakt en niet gauw emoties over iets heeft. Soort van rots in de branding die ik met mijn onzekere gedrag hard nodig heb.
Maar ik ben momenteel volledig over mijn toeren. Hij houd wel contact dagelijks. In de zin van appen en bellen maar lang niet zoveel als normaal. Het klinkt misschien overdreven maar ik heb nu continu spanning in mijn lijf... werken gaat moelijk, slapen gaat moelijk. Nachtmerries en wakker worden paar keer in de nacht bezweet. Ik ben zo bang dat hij mij aan de kant zet zomaar ineens! Zonder dat er een reden is om de zin van ruzie of wat dan ook.
En ondanks dat hij aangeeft dat het niks met mij of ons te maken heeft.
Mijn vraag is dus hoe zien jullie dit? Ik kan er niet goed helder over nadenken... is dit normaal gedrag in zo'n situatie? Is het echt een kwestie van hem even laten gaan hoe moelijk ook. Maar wel laten weten dat ik er voor hem ben? Of is dit wel het begin van het einde?
Ik herken hem zo niet... de man die mij normaal iedere pauze belt en mij graag spreekt en bij mij wel zijn... diegene zegt nu eigenlijk dat ik niet naar hem toe mag komen...
Ik hoop dat iemand mij een hart onder de riem kan steken en mij gerust kan stellen
Heel erg bedankt!
Ik lees over herhaald overgeven en eerlijk gezegd is mijn gedachte: moet die man niet nodig naar de huisarts om een lichamelijke oorzaak uit te sluiten?
Hé?
Is hij niet gewoon ziek?
Het zou natuurlijk psychisch kunnen zijn maar daar zou ik bij deze klachten niet meteen vanuit gaan.
Sowieso vind ik het heftig dat je dit zo extreem op jezelf betrekt. Hij kan nb zelfs zijn kind even niet hebben, hoe kan dit nu zo betrekking hebben op jou?
Pinokkio schreef op 18-02-2023 om 16:22:
Hé?
Is hij niet gewoon ziek?
Het zou natuurlijk psychisch kunnen zijn maar daar zou ik bij deze klachten niet meteen vanuit gaan.
Sowieso vind ik het heftig dat je dit zo extreem op jezelf betrekt. Hij kan nb zelfs zijn kind even niet hebben, hoe kan dit nu zo betrekking hebben op jou?
Sorry maar ik vind dit een erg harde reactie. Ik probeer al aan te geven dat ik dingen heel erg op mezelf betrek... dat weet ik van mijzelf en vind ik ook niet leuk en moet ik ook mee aan de slag maar dat doe ik niet expres. Dat is mijn onzekerheid!
Nou hij geeft zelf aan dat het psychisch is. Hij is iets van 3 weken terug ziek geweest. Griep net als ik eigenlijk. Dan vind hij het wel prima... tijdje terug had hij corona en wilde hij ook gewoon komen. Uiteraard niet gedaan want schiet niet op als we elkaar gaan aansteken.
Zoals ik al zei is zijn zoontje er nu gewoon tot maandag omdat het niet anders kan. En ik heb uiteraard al tegen hem gezegd dat hij maandag ff langs de huisarts moet.
Het komt op mij over dat hij oververmoeid is. Hij is echt wel flink druk geweest en veel vroeg om staan. In de zin van half 6 / 6u eruit.
Hij is niet ziek ziek zeg maar. Hij zit met zichzelf in de knoop dat geeft hij ook zelf aan
ik heb ook al aangeboden om dan met zijn zoontje even wat leuks te doen dat hij even rust heeft maar ook dat wil hij niet.
Het is dus heel erg tegenstrijdig... hij zegt dat ik mijn geen zorgen hoef te maken en dat het niks met mij of onze relatie te maken heeft. Maar aan de andere kant wijst hij alle hulp af die ik bied en mag ik eigenlijk niet eens even langs komen om hem even een knuffel te geven of iets voor hem te doen in de zin van een boodschapje ofzo...
Ja sorry maar ik word daar heel angstig van en blijf gewoon bang dat hij mij strax aan de kant zet. Dat dit langzaam zo doodbloed zonder een reden zeg maar. Ik hou van hem en geef om hem en we zien beide een toekomst met elkaar. Hoe moet ik hier dan mee om gaan??
Rebecca87 schreef op 18-02-2023 om 16:30:
[..]
Sorry maar ik vind dit een erg harde reactie. Ik probeer al aan te geven dat ik dingen heel erg op mezelf betrek... dat weet ik van mijzelf en vind ik ook niet leuk en moet ik ook mee aan de slag maar dat doe ik niet expres. Dat is mijn onzekerheid!
Nou hij geeft zelf aan dat het psychisch is. Hij is iets van 3 weken terug ziek geweest. Griep net als ik eigenlijk. Dan vind hij het wel prima... tijdje terug had hij corona en wilde hij ook gewoon komen. Uiteraard niet gedaan want schiet niet op als we elkaar gaan aansteken.
Zoals ik al zei is zijn zoontje er nu gewoon tot maandag omdat het niet anders kan. En ik heb uiteraard al tegen hem gezegd dat hij maandag ff langs de huisarts moet.
Het komt op mij over dat hij oververmoeid is. Hij is echt wel flink druk geweest en veel vroeg om staan. In de zin van half 6 / 6u eruit.
Hij is niet ziek ziek zeg maar. Hij zit met zichzelf in de knoop dat geeft hij ook zelf aan
Nou als je dit al een harde reactie vindt, dan zal ik mijn mening maar niet geven.
Ik heb wel een tip voor je: zie je extreme reactie als een paniekaanval en niet als iets wat door hem komt.
Daar waar de meeste vrouwen kokhalzen of onder stress gewoon doorleven, hebben veel mannen ( nee, niet alle) de neiging wat zieliger te zijn. Gevoel analyseren kunnen veel mannen niet goed, ze trekken zich terug en wachten tot het over gaat.
Daar waar jij begrip en bevestiging nodig hebt in zo'n periode, wil hij rust en stilte.
Hij kan hetgeen dat dichtbij hem staat even niet verdragen. Sommige mannen kunnen dat al niet bij een verkoudheid, dus laat staan als hij echt ziek is of mentaal wat strijd heeft.
Accepteer het even, geef hem wat ruimte en laat zien dat je niet zo paniekerig bent zonder hem. Meteen een mooie oefening!
Mannen die ziek zijn willen meestal echt met rust gelaten worden. Het heeft niets met jou te maken.
Sini
sorry ik zit gewoon niet lekker in mijn vel... en weet dan even niet goed hoe ik hiermee om moet gaan... harde reacties... ja sorry ik trek mezelf gewoon een hoop aan. Ik vraag gewoon advies omdat ik verder niemand heb.
Rebecca87 schreef op 18-02-2023 om 17:37:
sorry ik zit gewoon niet lekker in mijn vel... en weet dan even niet goed hoe ik hiermee om moet gaan... harde reacties... ja sorry ik trek mezelf gewoon een hoop aan. Ik vraag gewoon advies omdat ik verder niemand heb.
Ik herken het wel hoor. Maar mij lijkt het iets waar je aan zou kunnen werken. Zodat je lekkerder in je vel zit, en voor jezelf. Niet voor je vriend want zo te lezen zit de relatie goed.
Sterkte
Helaas gaan mannen ook niet zo snel naar de dokter, dat is een probleem.
Het kan een gevolg zijn van corona. Het kan ook een gevolg zijn van de nieuwe baan die blijkbaar heel veel van hem vraagt. Helaas zijn beide oorzaken niet simpel te onderzoeken en vast te stellen.
Ik hoop dat je hem nu niet verder belast met je eigen onzekerheid en dat je, waar mogelijk hem kunt steunen en stimuleren om toch naar de huisarts te gaan.
Tsjor
bedankt voor jullie reacties... hij zei het vanmiddag ook... hij raakte wat geïrriteerd dat ik WEER vroeg of hij klaar met mij was en de relatie wilde verbreken. Hij zei: je vraagt het nu al 3 dagen achter elkaar en ik blijf je steeds hetzelfde antwoord geven...
Ik spaug van mezelf dat ik zo in de rats zit. Maar wat iemand net al zei: Ik ben zo wanhopig opzoek naar bevestiging! Waardeloos! Ik haat dat echt van mezelf daar ben ik heel eerlijk in. Ik wou dat ik verdorie wat sterker was en niet zo negatief steeds over alles en niet alles op mezelf betrekken...😵💫
Heb je wel eens cognitieve therapie geprobeerd? Ik heb daar ooit wel wat baat bij gehad. De kerngedachte is: je loopt steeds hetzelfde gedachtepaadje in, maar dat loopt dood (weer alles op jezelf betrekken en negatief zijn). Dan ga je oefenen om andere gedachtepaadjes te nemen (bijvoorbeeld: wat zou er met hem aan de hand kunnen zijn). Nou ja, slecht voorbeeld natuurlijk, ik ben ook geen deskundige hierin.
Maar ja, nu zink je weg in zelfmedelijden en dan kom je er ook niet.
Tsjor
ja ik heb al zowat 20 jaar allerlei therapie gehad... Dan gaat het weer een tijdje goed en hoppa dan zak ik er weer in. Ik heb nu ook echt weer zo'n moment dat ik denk als het zo moet dan hoeft het leven niet voor mij. Kan je zielig vinden of aandacht vragen maar ik meen het serieus. Er is geen lol aan op deze manier. Het is dag in dag uit een soort van overleven op het moment...
Hij appte me om 16 u. Ik app terug en tot nu toe is het weer doodstil. En dat is zo niet als hoe het normaal gaat😰
Het is toch niet zo gek dat ik daar onzeker van word?
Eerlijk gezegd: ik zou me dan bezorgd afvragen of het met hem wel goed gaat. Maar ik ken de inhoud van de appjes niet.
Heel naar voor je dat het op dit moment toch weer zo sterk naar boven komt. Kun je je nog herinneren hoe het voelde toen het weer wat beter ging? Ik hoop dat je je snel zo weer gaat voelen.
Tsjor
Rebecca87 schreef op 18-02-2023 om 18:41:
ja ik heb al zowat 20 jaar allerlei therapie gehad... Dan gaat het weer een tijdje goed en hoppa dan zak ik er weer in. Ik heb nu ook echt weer zo'n moment dat ik denk als het zo moet dan hoeft het leven niet voor mij. Kan je zielig vinden of aandacht vragen maar ik meen het serieus. Er is geen lol aan op deze manier. Het is dag in dag uit een soort van overleven op het moment...
Hij appte me om 16 u. Ik app terug en tot nu toe is het weer doodstil. En dat is zo niet als hoe het normaal gaat😰
Het is toch niet zo gek dat ik daar onzeker van word?
Hij is niet lekker/overbelast, dus het ís ook geen normale situatie.
Misschien slaapt hij wel, je weet het niet. Ik snap je onzekerheid wel, dat is het niet. Alleen als je weet dat het niet reëel is, als je weet dat je nu niet kunt verwachten dat hij continue reageert, dan moet je die gedachten bij jezelf houden.
Je kunt hem niet gaan stalken en claimen ( even zwartwit gezegd), anders jaag je hem weg.
Als jij ziek bent wil je waarschijnlijk ook krijgen wat je nodig hebt. Hij heeft dat ook nodig nu. Die tijd mag hij nemen, móet hij nemen, anders herstelt hij niet.
Het is ook in jouw voordeel dat hij zo snel mogelijk opknapt en alles weer normaal is.
Ik denk wel dat je er iets mee moet. Je bent nu niet gelukkig bij een nog vrij simpele gebeurtenis. Misschien heb je de goede therapeut nog niet gehad.
Mij helpt het vaak als ik net doe of ik advies geef aan een ander: ik praat hardop tegen mezelf: " Het zit vast anders in elkaar dan het bij mij binnenkort." Of: "Geef het wat tijd, niet gelijk conclusies trekken" enz. Je eigen beste vriendin zijn, waarin je volwassen ik je kwetsbare ik moed inpraat.
