Is dit normaal??!!
hallo allemaal,
Ik zit ergens vreselijk mee en ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik heb ook niet echt iemand om mee te praten en ik hoop dat er hier iemand is die mij opheldering kan geven of het misschien wel herkent....
Ik heb sinds 2 jaar een lieve vriend. We zijn beide gescheiden en beide een zoon.
Ik heb nogal vaak last van psychische issues om het zo maar te zeggen. Ik heb al sinds mijn pubertijd last van angststoornis en paniekaanvallen. Slik hier ook al 17 jaar antidepressiva voor. Dus ja ik heb af en toe een dip. Soms lukt het mij niet om ergens heen te gaan enzovoort enzovoort. Dit weet hij uiteraard. Ik ben daar snel open en eerlijk over geweest omdat het niet zomaar iets is.
Maar nu het volgende... hij is ongeveer een jaar voordat we elkaar leerde kennen opgenomen geweest in het ziekenhuis voor een paar weken. ( ik wijk even niet uit over de oorzaak ) maar ook operatie en bij terugkomst thuis kreeg hij even een soort van inzinking. Depressief, niemand willen zien of spreken. Gewoon ff alles en iedereen wegduwen. Nou ik heb dat natuurlijk niet meegemaakt maar kan mij goed voorstellen dat als je zolang in het ziekenhuis ligt, zware operatie en best wel ziek geweest dat dat een weerslag heeft op je psychische gezondheid. Dat je daar even een klap van krijgt.
Wij wonen nog apart van elkaar. We doen het rustig aan en hebben nu een goed jaar echt een relatie met elkaar zeg maar. Omdat het in mijn ouderschapsplan zo is geregeld mag hij mijn kind pas zien na een jaar relatie. Dus dat zou binnenkort zijn.
Ik zie zijn zoon wel en dat gaat allemaal prima. We zijn gek op elkaar en hebben het leuk. Zien elkaar zowat om de dag.
Hij heeft sinds begin januari een nieuwe baan. Hij heeft het daardoor wat drukker. Begin vorige week gad hij aan hoofdpijn te hebben. Dat heeft ie zeer zelden. Dat duurde een dag of 3. Niet heel erg maar gewoon vervelend.
Toen was hij in de avonden veel moe. Terwijl we best optijd naar bed gaan. Uurtje of 22u gaan we er vaak wel in. Afgelopen donderdag was hij aan het werk en gaf tijdens een telefoon gesprek aan dat hij er helemaal klaar mee was. Hij was doodmoe, en het kotsen stond hem nader dan het lachen. Hij zat erdoorheen zeg maar. Zijn zoontje komt om het weekend van donderdag t/m maandag. Hij is gek op dat ventje en echt een goede vader maar hij gaf nu aan dat hij zelfs daar geen zin in had en hem momenteel liever bij zijn moeder liet. Helaas kan dat niet. Zij moet werken en ze is niet echt meegaand zeg maar. Tis zijn weekend en als er wat is moet ie dat zelf ook maar oplossen. Ik slaap dan altijd de donderdagavond na mijn werk bij hem maar hij gaf nu aan dat hij liever had dat ik naar huis ging want hij wilde even niks en wilde zijn bed in zodra die kleine om 8u op bed lag. Nou ok... vervelend...
De dag erna was mijn vader jarig en zouden we met zijn 3e gaan lunchen. Nou dat werd hem dus niet. Hij had zijn zoontje bij zijn moeder gebracht omdat hij zich zo rot voelt. Met pijn en moeite kon ik even een uurtje langs komen. Nu zijn we op dag 3 en het is nog niet veel beter. Hij blijft doodmoe, heeft al een paar keer zijn eten eruit gegooid en ja weet niet zo goed wat hij met zichzelf aanmoet.
Ik ben zelf erg onzeker. Er hoeft maar iemand verkeerd naar mij te kijken en ik denk dat diegene boos op mij is. Heel vervelend maar ik weet het van mijzelf. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen maar hij duwt mij weg. Vanmiddag heb ik huilend aan de telefoon gezeten omdat ik nu van alles en nog wat in mijn hoofd haal. Heeft ie een ander? Wil hij stoppen met de relatie? Ik raak er best van in paniek waardoor ik nu zelf ook slecht in mijn vel zit en nergens meer zin in heb. ( maar dat is een bekend iets en heb ik regelmatig last van ) ik heb hem dit ook gezegd en gevraagd. Hij heeft nu meerdere keren duidelijk aangegeven dat het absoluut niet aan mij of ons ligt en dat ie mij niet aan de kant zet. Dat hij van mij houd en als hij een einde aan de relatie had willen maken dat ie dat wel gewoon eerlijk had gezegd.
Hij zegt gewoon rust te willen en erachter wil komen waarom hij dit heeft. Dat hij momenteel niks wil van niemand niet. Maar dat ik niet bang hoeft te zijn en mij geen zorgen moet maken. Dat hij gewoon even in de knoop zit met zichzelf en ook niet weet waarom.
Ik ken hem als een rustige man. Die zich niet gauw druk maakt en niet gauw emoties over iets heeft. Soort van rots in de branding die ik met mijn onzekere gedrag hard nodig heb.
Maar ik ben momenteel volledig over mijn toeren. Hij houd wel contact dagelijks. In de zin van appen en bellen maar lang niet zoveel als normaal. Het klinkt misschien overdreven maar ik heb nu continu spanning in mijn lijf... werken gaat moelijk, slapen gaat moelijk. Nachtmerries en wakker worden paar keer in de nacht bezweet. Ik ben zo bang dat hij mij aan de kant zet zomaar ineens! Zonder dat er een reden is om de zin van ruzie of wat dan ook.
En ondanks dat hij aangeeft dat het niks met mij of ons te maken heeft.
Mijn vraag is dus hoe zien jullie dit? Ik kan er niet goed helder over nadenken... is dit normaal gedrag in zo'n situatie? Is het echt een kwestie van hem even laten gaan hoe moelijk ook. Maar wel laten weten dat ik er voor hem ben? Of is dit wel het begin van het einde?
Ik herken hem zo niet... de man die mij normaal iedere pauze belt en mij graag spreekt en bij mij wel zijn... diegene zegt nu eigenlijk dat ik niet naar hem toe mag komen...
Ik hoop dat iemand mij een hart onder de riem kan steken en mij gerust kan stellen
Heel erg bedankt!
Kikki39 schreef op 19-02-2023 om 09:48:
dan ben je zeker extra bang om hem kwijt te raken als je verder niemand hebt? Werk je wel of andere bezigheden, want ik kan me voorstellen dat het goed is om andere contacten te hebben buiten je vriend om, anders wordt je zo afhankelijk van hem. Dat enorm piekeren herken ik, het dan niet meer los kunnen laten, later blijkt het dan allemaal toch an mezelf te liggen, heel moeilijk. Kun je vandaag iets leuks gaan doen met je zoontje, optocht ofzo?
Ja dat eeuwige piekeren inderdaad! Waardeloos is dat. Ja ik weet niet wat het is maar ik ben altijd gewoon aardig en behulpzaam naar iedereen maar op de 1 of andere manier wil niemand vrienden met mij zijn. Dat is al mijn hele leven zo dus dat zal wel aan mij liggen😄
Ik werk gewoon 4 dagen in de week en heb mijn zoon 3 a 4 dagen in de week, die is 5 jaar. Hij is op dit moment ook ziekjes ( wie niet je hoort het overal ) heeft sinds donderdag koorts, keelpijn hoesten verkouden. Dat zeg maar. Hij knapt alwel aardig op hoor. Koorts heeft ie niet meer.
Ik heb het idee sinds ik net wakker word dat ie mij heeft aan gestoken. En word ik voor mijn gevoel weer ziek. Ben verdorie 2 weken terug ziek geweest😔
heb je geen collega waar je bij terecht kan dan? Lastig zeg, als je bij niemand dan je ei kwijt kan. Maar hoe is het nu met je vriend dan?
nee collega's intreseren zich ook niet voor mij. Ik ga regelmatig een praatje maken maar er komt nooit iemand naar mij toe.
Nou ik heb hem nog niet echt gesproken. Gisteravond was het nog hetzelfde. Hij gaat in ieder geval morgenochtend de huisarts bellen voor een afspraak.
wat jammer zeg dat je moeite doet voor mensen, maar er niks voor terug komt. Misschien nog een hobby of een sport zoeken, is dat geen idee? Hoop dat het toch snel wat beter gaat met jullie.
ja ik hoop ook dat het gauw beter gaat. Waardeloos dit... heb hem net gesproken. Hij geeft aan dat het nog hetzelfde is. Niet erger maar ook niet minder. Hij kwam uit bed met het gevoel 3 flessen whiskey op te hebben. Soort van kater gevoel. Maargoed heb hem op het hart gedrukt om morgen ochtend zijn wekker te zetten en de huisarts te bellen voor een afspraak. Dus het is verder afwachten. Tot die tijd mag ik niet naar hem toekomen dus ik laat het maar los geloof ik. Dan niet...
Maar begin nu wel sterk te twijfelen of ik zelf wel door wil met deze relatie op deze manier ... ik zie het nou niet echt zitten dat als hij hier vaker last van heeft dat ik dan maar aan de kant word gezet en dat als hij zich weer goed voelt ik wel weer mag komen opdraven. Vind dat toch wel een beetje gek. Hij zei het ook dat ie met zijn zoontje naar de dierenwinkel gaat om een nieuw speeltje voor de kat te kopen. Ja sorry maar dan denk ik: ooh dat kan wel?
Dus ja joh ik hou me vanaf nu maar gewoon afzijdig en concentreer me op mezelf en mijn eigen kind. Hij zoekt het maar even uit. Klinkt heel hard maar ik heb mijn best gedaan maar niks word geaccepteerd. Ja dan houd het op een gegeven moment op. Ik laat me niet gebruiken voor de leuke dingen en als ie dan niet ok is dat ik dan maar als oud vuil aan de kant word gezet. Ik heb ook gevoel...
oh, maar dat is wel heel vreemd dan. Wel naar de winkel kunnen en jij mag niet langskomen. Heb je hem dat ook gezegd?
Kikki39 schreef op 19-02-2023 om 11:00:
oh, maar dat is wel heel vreemd dan. Wel naar de winkel kunnen en jij mag niet langskomen. Heb je hem dat ook gezegd?
Nee ik zeg maar niks meer. Hij heeft zijn zoontje vrijdag bij zijn ouders gebracht de hele dag. Gister was de zoon van zijn zus jarig. Nou hij zag het zelf niet zitten om te gaan maar heeft gevraagd of zijn ouders zijn zoontje kwamen halen want die wilde dolgraag naar zijn neefje. Hij is wel even een boodschapje wezen doen en een kado halen voor die verjaardag. Verder zit ie thuis.
Vandaag wil hij even een rondje lopen buiten dat zei hij gister al. En toen kwam hij van nou rij ik even naar de dierenwinkel voor een nieuw speeltje. Dus ik zei: uh ok... Naja ik kijk wel was het toen.
Kun je niet proberen gewoon wat meer je eigen gang te gaan? Je niet zo afhankelijk op te stellen van hem? Misschien is hij gewoon niet iemand die constant alles samen wil doen en misschien is het voor jou wel heel goed, met je onzekerheid, om je wat meer te oefenen in je eigen gang gaan, je eigen plan trekken en zorgen dat je ook alleen of met je kindje alleen gelukkig kan en mag zijn...
Je hebt zo veel relatievormen als er mensen zijn. Dat hij niet altijd behoefte heeft aan jouw gezelschap betekent niet dat hij niet van je houdt. Alleen dat hij meer alleentijd nodig heeft.
En als hij wel even naar de winkel kan; hoe erg is dat nou helemaal? Misschien wil hij voorkomen dat jij er bent en jij 'niets' aan hem hebt kwa gezelschap. Nou laat hem lekker en ga iets leuks doen ennuh........ stop met piekeren!
Rebecca87 schreef op 19-02-2023 om 10:58:
ja ik hoop ook dat het gauw beter gaat. Waardeloos dit... heb hem net gesproken. Hij geeft aan dat het nog hetzelfde is. Niet erger maar ook niet minder. Hij kwam uit bed met het gevoel 3 flessen whiskey op te hebben. Soort van kater gevoel. Maargoed heb hem op het hart gedrukt om morgen ochtend zijn wekker te zetten en de huisarts te bellen voor een afspraak. Dus het is verder afwachten. Tot die tijd mag ik niet naar hem toekomen dus ik laat het maar los geloof ik. Dan niet...
Maar begin nu wel sterk te twijfelen of ik zelf wel door wil met deze relatie op deze manier ... ik zie het nou niet echt zitten dat als hij hier vaker last van heeft dat ik dan maar aan de kant word gezet en dat als hij zich weer goed voelt ik wel weer mag komen opdraven. Vind dat toch wel een beetje gek. Hij zei het ook dat ie met zijn zoontje naar de dierenwinkel gaat om een nieuw speeltje voor de kat te kopen. Ja sorry maar dan denk ik: ooh dat kan wel?
Dus ja joh ik hou me vanaf nu maar gewoon afzijdig en concentreer me op mezelf en mijn eigen kind. Hij zoekt het maar even uit. Klinkt heel hard maar ik heb mijn best gedaan maar niks word geaccepteerd. Ja dan houd het op een gegeven moment op. Ik laat me niet gebruiken voor de leuke dingen en als ie dan niet ok is dat ik dan maar als oud vuil aan de kant word gezet. Ik heb ook gevoel...
Serieus?? Ik kan zoiets bijna niet geloven. Je ziet ook in dat je het zo zelf naar de knoppen helpt?
Er is je door zoveel mensen én hemzelf vertelt hoe het ( waarschijnlijk) zit en dan is dat je conclusie?
In dat geval is hij misschien degene die beter af is. Dat klinkt heel hard en naar, maar als je beseft dat jij overmand door je angst, paniek en je onzekerheid heel slecht bent in de realiteit zien, dan kun je toch tenminste snappen, al voel je het niet, dat je niet lekker bezig bent met je gedachtes?
Je vergiftigd jezelf, daar moet je echt overheenstappen, want je bent destructief bezig, ook naar je omgeving( partner). Alsof je bijna wilt dat hij in al zijn problemen, groot of klein, zegt dat hij het zat is, zodat je jezelf kunt troosten met: zie je wel, weer niet gelukt.
Ik denk dat jij ook iemand moet bellen maandag, je zit vast in je onzekerheid en dat is vernietigend.
ja ik snap wat jullie zeggen. Maar hij is juist altijd vanaf dag 1 heel erg dat ie bij mij wil zijn! Altijd bellen en appen. Zeggen dat ie me mist zodra ik de deur uit loop dat soort dingen. Dat ik zelf af en toe eens zeg van pfff overdrijf niet zo. En dan is het: ja maar ik spreek en zie je zo graag enzovoorts enzovoorts.
En niet op een claimerige manier hoor. Bedoel toen ik vorig jaar corona had wilde hij ook gewoon naar mij toekomen want hij wil dan graag voor mij zorgen. Boodschapje voor mij doen enzo. Toen heb ik ook gezegd de 1e 2 dagen toen ik echt heel erg belabberd was van joh blijf lekker thuis want ik lig alleen maar op bed en voel mij ellendig ik vin het dan ergens lullig dat hij hier dan maar niks zit te doen omdat ik op dat moment te ellendig ben. En dat accepteert hij ook gewoon hoor en snapt hij. Hij gaat niet door lopen drammen ofzo. En ja tuurlijk vind ik het wel fijn om hem op dat moment te zien. Ik zeg dan meer van blijf maar thuis omdat ik hem dan niet tot last wil zijn en hem natuurlijk ook niet aan wil steken! Zeker wat corona betreft. ( hem boeit dat niet 😄 )
Maar nu is de situatie anders. Hij wil gewoon niet dat ik kom. Zegt ook ja je heb niks aan mij ik heb nergens zin in en weet niet eens wat ik met mijzelf aan moet. Ik ben echt niet gezellig enzovoorts.
Terwijl hij al 2 jaar roept: ja schat je hebt de sleutel je kan binnen lopen wanneer je wil!
Dus het is zo vreselijk 180 graden gedraaid ineens. Zonder aanleiding. In de zin dat we afgelopen dinsdag met Valentijn nog gezellig uit eten zijn geweest. En de donderdag erop ineens klaar... dus er is geen aanleiding van ruzie of iets dergelijks.
Gisteravond laat zitten we dan wel weer ruim een half uur te bellen en gewoon te kletsen over van alles en nog wat.
Dinsdag zou hij weer moeten werken. Ik zeg nou dat zal hem wel niet worden maar hij geeft dan aan nou weet ik nog niet. Hij heeft namelijk in de ochtend cursus 4u lang. Dat kan thuis online of op de zaak en daarna nog wel naar klanten toe. Maarja ik zou het wel gek vinden als zou hij gaat dan wel gewoon doen. En dinsdag heb ik mijn zoon niet dus het is eigenlijk standaard dat ie dan bij mij slaapt dus het zal mij benieuwen dat als hij wel gaat werken of hij dan ook nog hierheen komt...
Max88 schreef op 19-02-2023 om 11:42:
[..]
Serieus?? Ik kan zoiets bijna niet geloven. Je ziet ook in dat je het zo zelf naar de knoppen helpt?
Er is je door zoveel mensen én hemzelf vertelt hoe het ( waarschijnlijk) zit en dan is dat je conclusie?
In dat geval is hij misschien degene die beter af is. Dat klinkt heel hard en naar, maar als je beseft dat jij overmand door je angst, paniek en je onzekerheid heel slecht bent in de realiteit zien, dan kun je toch tenminste snappen, al voel je het niet, dat je niet lekker bezig bent met je gedachtes?
Je vergiftigd jezelf, daar moet je echt overheenstappen, want je bent destructief bezig, ook naar je omgeving( partner). Alsof je bijna wilt dat hij in al zijn problemen, groot of klein, zegt dat hij het zat is, zodat je jezelf kunt troosten met: zie je wel, weer niet gelukt.
Ik denk dat jij ook iemand moet bellen maandag, je zit vast in je onzekerheid en dat is vernietigend.
Bedankt voor je verheldering. Ik denk inderdaad dat hij beter af is zonder mij! Überhaupt beter voor iedereen! Want met mij valt niet te leven.
ik denk dat hij zich gewoon belabberd voelt, misschien depressief en gewoon even geen zin heeft dat je komt. Gewoon zelf vandaag een leuke dag maken en even een paar dagen afwachten.
Rebecca87 schreef op 19-02-2023 om 11:54:
[..]
Bedankt voor je verheldering. Ik denk inderdaad dat hij beter af is zonder mij! Überhaupt beter voor iedereen! Want met mij valt niet te leven.
Waarom denk je dit? Hij is toch heel blij met je, alleen nu is hij ziek.
Rebecca87 schreef op 19-02-2023 om 11:50:
ja ik snap wat jullie zeggen. Maar hij is juist altijd vanaf dag 1 heel erg dat ie bij mij wil zijn! Altijd bellen en appen. Zeggen dat ie me mist zodra ik de deur uit loop dat soort dingen. Dat ik zelf af en toe eens zeg van pfff overdrijf niet zo. En dan is het: ja maar ik spreek en zie je zo graag enzovoorts enzovoorts.
En niet op een claimerige manier hoor. Bedoel toen ik vorig jaar corona had wilde hij ook gewoon naar mij toekomen want hij wil dan graag voor mij zorgen. Boodschapje voor mij doen enzo. Toen heb ik ook gezegd de 1e 2 dagen toen ik echt heel erg belabberd was van joh blijf lekker thuis want ik lig alleen maar op bed en voel mij ellendig ik vin het dan ergens lullig dat hij hier dan maar niks zit te doen omdat ik op dat moment te ellendig ben. En dat accepteert hij ook gewoon hoor en snapt hij. Hij gaat niet door lopen drammen ofzo. En ja tuurlijk vind ik het wel fijn om hem op dat moment te zien. Ik zeg dan meer van blijf maar thuis omdat ik hem dan niet tot last wil zijn en hem natuurlijk ook niet aan wil steken! Zeker wat corona betreft. ( hem boeit dat niet 😄 )
Maar nu is de situatie anders. Hij wil gewoon niet dat ik kom. Zegt ook ja je heb niks aan mij ik heb nergens zin in en weet niet eens wat ik met mijzelf aan moet. Ik ben echt niet gezellig enzovoorts.
Terwijl hij al 2 jaar roept: ja schat je hebt de sleutel je kan binnen lopen wanneer je wil!
Dus het is zo vreselijk 180 graden gedraaid ineens. Zonder aanleiding. In de zin dat we afgelopen dinsdag met Valentijn nog gezellig uit eten zijn geweest. En de donderdag erop ineens klaar... dus er is geen aanleiding van ruzie of iets dergelijks.
Gisteravond laat zitten we dan wel weer ruim een half uur te bellen en gewoon te kletsen over van alles en nog wat.
Dinsdag zou hij weer moeten werken. Ik zeg nou dat zal hem wel niet worden maar hij geeft dan aan nou weet ik nog niet. Hij heeft namelijk in de ochtend cursus 4u lang. Dat kan thuis online of op de zaak en daarna nog wel naar klanten toe. Maarja ik zou het wel gek vinden als zou hij gaat dan wel gewoon doen. En dinsdag heb ik mijn zoon niet dus het is eigenlijk standaard dat ie dan bij mij slaapt dus het zal mij benieuwen dat als hij wel gaat werken of hij dan ook nog hierheen komt...
Ik denk dat je je niet steeds van alles in je hoofd moet halen en overal wat achter zoeken. Waarschijnlijk zit hij tijdelijk niet lekker in zijn vel en heeft daardoor wat tijd voor zichzelf nodig. En geeft hij wel weer aan wanneer jullie elkaar kunnen zien. Intussen jezelf dan maar zien te vermaken lijkt me dan het verstandigst.
Rebecca87 schreef op 19-02-2023 om 11:54:
[..]
Bedankt voor je verheldering. Ik denk inderdaad dat hij beter af is zonder mij! Überhaupt beter voor iedereen! Want met mij valt niet te leven.
Dit is jouw verdedigingsmechanisme. Maar roepen dat iedereen beter af is zonder jou. Je maakt jezelf daarmee een slachtoffer. Je twijfeltzelf zonder hele echte reden ineens aan je relatie. Je onzekerheid neemt de overhand.
Ik begrijp dat, alleen je moet er iets mee anders word je nooit ontspannen in je geluk of relatie.
Ik had veel aan deze: Bob Marley - "The truth is, everyone is going to hurt you. You just got to find the ones worth suffering for."
