Irriteren aan ziek zijn
Hallo,
Ik ben nieuw hier op het forum. Ik ben een vrouw van 24 jaar en heb bijna 9 jaar een relatie met mijn vriend. Sinds een halfjaar wonen we samen. Momenteel heeft mijn vriend een flinke verkoudheid, dit gaat gepaard met veel hoesten, snotteren, kuchen en zuchten. Ik moet heel erg mijn best doen mij niet te irriteren aan zijn ziek zijn en voel me daar best schuldig over … ik merk dat ik meer kortaf wordt en meer ‘bitchy’ reageer. Hebben sommige van jullie hier ook last van of ben ik gewoon heel raar .. ik moet wel zeggen als een cliënt op mijn werk ziek is (kunnen zich nogal aanstellen) moet ik ook mijn best doen begripvol te blijven en dit lukt gelukkig altijd wel, maar dus niet met mijn vriend.
Ik hoor graag jullie meningen
ik ben wel zorgzaam en bezorgd maar irriteer me idd ook hoor, vooral aan t hele dag in bed liggen en niets doen terwijl ik gewoon door ga als ik ziek ben en t snurken is t ergste, ik verhuis heel vaak naar de bank als man ziek is 😅
Titiv schreef op 13-12-2022 om 23:10:
ik ben wel zorgzaam en bezorgd maar irriteer me idd ook hoor, vooral aan t hele dag in bed liggen en niets doen terwijl ik gewoon door ga als ik ziek ben en t snurken is t ergste, ik verhuis heel vaak naar de bank als man ziek is 😅
Waarom verhuis jij naar de bank? Daar kan hij toch prima (blijven) liggen?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet gezegend ben met het verzorg- en vertroetel instinct. Vind het oprecht vervelend voor man als hij ziek is (gelukkig niet vaak), maar diep van binnen zit er dan ook ergernis omdat ik dan alles alleen moet doen.
Ik vind dat alleen niet aardig van mezelf, dus ik uit dat niet (meestal dan, soms heb ik een matthijs van nieuwkerk achtige bui en komt mijn innerlijke heks naar boven, al is daarin geen samenhang met ziek zijn en kwaaltjes van een ander).
Mannen worden over het algemeen ook zieker van griep dan vrouwen omdat oestrogeen beschermt tegen de effecten van griep.
Ik ben wel van de school 'ziek is ziek'. Dan lig je in bed en doe je ook geen leuke dingen. Ik heb trouwens geen fake-ziek of aanstellerig mannenziek type getrouwd en het komt ook niet vaak voor. Iemand die bij elke snotneus de stofzuiger niet meer kan hanteren of de afwas niet meer kan doen, daar kan ik niet zo veel mee.
Hier andersom: mijn man irriteert het mateloos als ik ziek ben. Nou ben ik niet vaak ziek en als wel dan ga ik ook gewoon maar door, maar die enkele keer dat ik echt, écht zo ziek ben dat ik mijn bed niet eens uit kan dan is het geen feest, zeg maar.
Alsof ik het allemaal doe om hem te pesten. Er kan dan ook nog geen kopje thee vanaf. Heel naar.
Ik herinner me nog heel goed de keer dat ik serieus griep had, jongste een paar maanden oud was (nog borstvoeding kreeg maar die was acuut hevig teruggelopen en kind weigerde elk alternatief) en man mij de huilende baby overhandigde en verkondigde dat hij '-zucht- vooruit dan wel de oudste twee naar school zou brengen voor hij naar zijn werk ging'. En toen liep er dus ook nog een net geen tweejarige rond.
Hij is uiteindelijk thuis gebleven maar dat is mij wel zeer, zeer kwalijk genomen.
Nou moet ik erbij zeggen dat man niet zo goed tegen plotse veranderingen kan (zit hoog in het autisme spectrum, zeg maar) dus als ik nou maar van tevoren aan zou kondigen dat ik ziek zou worden, dan ging het vast veel beter
Jippox schreef op 14-12-2022 om 09:08:
Hier andersom: mijn man irriteert het mateloos als ik ziek ben. Nou ben ik niet vaak ziek en als wel dan ga ik ook gewoon maar door, maar die enkele keer dat ik echt, écht zo ziek ben dat ik mijn bed niet eens uit kan dan is het geen feest, zeg maar.
Alsof ik het allemaal doe om hem te pesten. Er kan dan ook nog geen kopje thee vanaf. Heel naar.
Ik herinner me nog heel goed de keer dat ik serieus griep had, jongste een paar maanden oud was (nog borstvoeding kreeg maar die was acuut hevig teruggelopen en kind weigerde elk alternatief) en man mij de huilende baby overhandigde en verkondigde dat hij '-zucht- vooruit dan wel de oudste twee naar school zou brengen voor hij naar zijn werk ging'. En toen liep er dus ook nog een net geen tweejarige rond.
Hij is uiteindelijk thuis gebleven maar dat is mij wel zeer, zeer kwalijk genomen.
Nou moet ik erbij zeggen dat man niet zo goed tegen plotse veranderingen kan (zit hoog in het autisme spectrum, zeg maar) dus als ik nou maar van tevoren aan zou kondigen dat ik ziek zou worden, dan ging het vast veel beter
Ooh vreselijk! Ik heb wel eens iets vergelijkbaars meegemaakt. Ik ben ook zelden echt ziek en de eerste keer binnen onze relatie dat ik verschrikkelijk hondsberoerd was, hadden we net ons eerste kind, die ongeveer 6 weken oud was. Ik hield niks binnen, zo slap als een vaatdoek en de baby spuugde me ook helemaal onder de hele dag door. Baby leek er verder niet onder te lijden, dus man vond ook dat hij best naar het werk kon gaan (en ging ook). Gelukkig heeft hij uiteindelijk wel ingezien dat het eigenlijk niet kon zo en is volledig bijgedraaid. Hier hoef ik het gelukkig niet aan te kondigen dat ik ziek word, maar man heeft wel een beetje de standaard dat je lijdt in stilte, dus ik voel me wel eens schuldig als ik grieperig onder een dekentje kruip en het huishouden uit mijn handen laat vallen. Want dat doe ik wel, maar man niet.
Hier ook een man die elke verkoudheid bestempeld als griepje. Kreunend, zuchtend en steunend worstelt hij zich dan doe de dag. De vuilnisbak buiten zetten is dan al te zwaar. Steeds maar benoemen dat hij toch echt ziek is. Toen hij corona had en vier dagen echt hoge koorts had was hij ziek ja dat zag ik zelf ook wel. 5 dagen later had ik ook corona, toen was hij al aan de beterende hand. Pubers naar school en wij lagen samen ziek te zijn. Maar wie moest er voor en nieuwe pot thee zorgen? Ik! Hij was koortsvrij maar echt nog zohoho ziek. Ik moest wankelend van de koorts de trap af om wat te drinken te halen, alleen voor mezelf dus. Meer dan 1 beker meenemen ging niet, mijn andere hand moest ik vrij houden voor de trapleuning. Van blijven liggen knap je niet op, ik was weer eerder op de been dan hij.
Tjonge, ik vind jullie wel hard hoor. Er wordt hier om het hardst geroepen dat die mannen zich aanstellen, dat het allemaal wel meevalt etc. Maar hoe kun je dat zo zeker weten? Jij voelt toch niet wat hij voelt? En dan wordt er ook de hele tijd bij gezegd dat partner of forummer zelf gelukkig niet vaak ziek is. Nou, super! Dan heb je echt de hoofdprijs! Maar het is geen prestatie.
Gezondheid is helaas geen keuze, daar kan ik pijnlijk genoeg zelf over meepraten. Ik heb twee chronische auto immuunziektes, die dagelijks medicijnen nodig hebben, waar je vervolgens ook weer ziek van wordt. Ik praat er nooit over, met niemand, want ik weet allang dat mensen daar niet op zitten te wachten.
Zelf heb ik helaas een man zoals die van Jippox, dus ik lijd ALTIJD in stilte. En als ik hier zo de teneur lees, is dat ook de enige manier, want anders raakt je partner geïrriteerd. Dat vind ik persoonlijk een treurige constatering. Als er bij mij iemand ziek is, vertroetel ik diegene. Of het nou man, kind of hond is.
Gezondheid is kostbaar. Koester het, maar realiseer je dat een ander gewoon echt pech kan hebben en daar niet per definitie iets aan kan doen.
Eens met ziekjes. Het is enorm eenzaam om zo behandeld te worden en al helemaal als je je toch al niet goed voelt. En het is toch ook fijn om een ander eens te vertroetelen, óók als die persoon niet doodziek is? Zeker als het je partner is (die je toch waardeert en liefhebt enzo?)
Jippox schreef op 14-12-2022 om 11:19:
Eens met ziekjes. Het is enorm eenzaam om zo behandeld te worden en al helemaal als je je toch al niet goed voelt. En het is toch ook fijn om een ander eens te vertroetelen, óók als die persoon niet doodziek is? Zeker als het je partner is (die je toch waardeert en liefhebt enzo?)
Natuurlijk. Maar een partner die alleen maar zucht, steunt en kreunt vind ik ook irritant als ze de hele dag om me heen hangen. Ga lekker in je bed liggen en dan vertroetel ik je de hele dag.
Mijn man is overigens zelden ziek en als hij het is, is hij het ook echt. De laatste keer had ik een stevige verkoudheid terwijl hij totaal buiten adem op de bank lag, en nog dacht hij dat hij hetzelfde had als ik. Toen heb ik hem toch echt naar de dokter gestuurd. Longontsteking…. Als ik zelf ziek ben neemt hij de dingen gewoon over, al moet hij dan wel veel vragen haha.
Mijn partner heeft niet per se de neiging om zijn eigen ziektes vreselijk te overdrijven. Als hij echt beroerd is, ligt hij in bed. En dan wil ik hem met alle plezier van eten en drinken etc voorzien, als hij daar tenminste behoefte aan heeft.
Waar ik me dan wel weer aan stoor is zijn angst voor verkoudheid. De hele tijd tegen de kinderen zeggen "pas op dat je niet verkouden wordt" (hoe dan? Virussen doodslaan met de vliegenmepper?), iemand mag niet in de buurt komen als die verkouden is, en als een van de jongens verkouden is, noemt hij dat "ziek".
Maar, dat moet ik hem nageven, als hij dan zelf verkouden is dan zeurt hij wel, maar niet meer dan hij normaal gesproken over verkoudheden zeurt en hij doet ook niet of zijn laatste uur geslagen heeft 
Ziekjes schreef op 14-12-2022 om 11:14:
Tjonge, ik vind jullie wel hard hoor. Er wordt hier om het hardst geroepen dat die mannen zich aanstellen, dat het allemaal wel meevalt etc. Maar hoe kun je dat zo zeker weten? Jij voelt toch niet wat hij voelt? En dan wordt er ook de hele tijd bij gezegd dat partner of forummer zelf gelukkig niet vaak ziek is. Nou, super! Dan heb je echt de hoofdprijs! Maar het is geen prestatie.
Gezondheid is helaas geen keuze, daar kan ik pijnlijk genoeg zelf over meepraten. Ik heb twee chronische auto immuunziektes, die dagelijks medicijnen nodig hebben, waar je vervolgens ook weer ziek van wordt. Ik praat er nooit over, met niemand, want ik weet allang dat mensen daar niet op zitten te wachten.
Zelf heb ik helaas een man zoals die van Jippox, dus ik lijd ALTIJD in stilte. En als ik hier zo de teneur lees, is dat ook de enige manier, want anders raakt je partner geïrriteerd. Dat vind ik persoonlijk een treurige constatering. Als er bij mij iemand ziek is, vertroetel ik diegene. Of het nou man, kind of hond is.
Gezondheid is kostbaar. Koester het, maar realiseer je dat een ander gewoon echt pech kan hebben en daar niet per definitie iets aan kan doen.
Het ligt er ook wel aan wat iemand mankeert. Je grieperig voelen of flink verkouden zijn is niet fijn maar, naar mijn mening, geen reden om steeds je partner ermee lastig te vallen. Als mijn man echt ziek is en zich zo beroerd voelt dat hij het liefst in bed wil liggen, dan zal ik niet mopperen maar ervoor zorgen dat hij alles bij de hand heeft en ook regelmatig iets te drinken.
We hebben beiden een hernia gehad, niet tegelijkertijd gelukkig en daarbij ontlastten we elkaar op slechte dagen.
Ondanks mijn verhaal ben ik het ook eens met Ziekjes en met Jippox.
Maar het is meer de manier waarop. Ik vind het ook prima, fijn zelfs, om mijn man te verzorgen als er die enkele keer iets is en hij op bed moet blijven. Hij zorgt altijd al zo veel voor mij, dan kan ik ook eindelijk eens iets terug doen.
Maar mijn vriend van 25+ jaar geleden: het was allemaal zo klaaglijk en vreselijk, met zo'n enorm bezorgd gezicht. Natuurlijk kon ik dan niet precies inschatten hoe erg hij zich voelde, maar inderdaad, ik vond het vaak echt wat overdreven en slap. Zijn humor en zelfrelativering waren sowieso erg ver te zoeken, we pasten gewoon niet bij elkaar.
Als partner echt ziek is dan verzorg ik hem wel en hij verzorgt mij ook als ik ziek ben. Het is vaak dat theatrale drama wat zo irriteert.
Als we samen ziek zijn weet ik mij altijd uit bed te slepen om iets te drinken te halen, beschuitjes te smeren en frisse slopen op de kussens te doen.
Ook als ik nog sta te tollen van de koorts en man al door de koortsfase heen is..
Wat ook erg irritant is dat mijn adviezen om genezing te bevorderen/minder last te hebben van de klachten altijd worden afgedaan als flauwekul, dat werkt toch niet. Hij kan om medische redenen geen neusspray gebruiken en als ik dan adviseer om een gesneden ui naast het bed te zetten wordt dat afgewezen, want dat stinkt. Nou ik slaap graag in die stinklucht als hij dan minder snottert, pruttelt en snurkt.
We zaten dit weekend gezellig bij elkaar met mijn partner, zijn 2 broers en schoonzussen. Eén van de dames nieste een paar keer, snoot haar neus en ging verder met het gesprek.
Ik greep dat voorbeeld aan en zei "Kijk, zo niezen of hoesten wij (vrouwen). Als jullie 1x niezen is het luid "HAATSJOEEEE, kreun, steun, hijg. Oooow, dat is niet normaal. Wat heb ik toch?!" En dan moeten jullie een half uur op de bank bijkomen,"
Luid protest van de mannen, instemmend gegiechel van de dames.
Ik heb ooit eens een tekst gelezen van Annie M.G. Schmidt die ongeveer zo begon:
Wanneer een man zich in de vinger snijdt
Dan slaakt hij eerst een reeks gedempte kreten
Dan koestert hij de wond met een omzichtigheid
Alsof hij door een gifslang is gebeten
...
Zeg dan vooral niet "'stel je niet zo aan"
Want als je dat zegt, heb je 't hélemaal gedaan!
Ik heb al meerdere keren en op verschillende manieren geprobeerd om de complete tekst via Google te vinden, maar zonder succes. Weet iemand welk gedicht/welke liedtekst dit is, en is er misschien iemand die de hele tekst hier kan plaatsen?
