Irriteren aan ziek zijn

jazekr, vriend hier ook ziek en hoest de hele dag door. Ik krijg hier bijna woedeaanvallen van, irriteer me mateloos. Weet niet of dat wel helemaal normaal is😅, maar liefst ga ik dan weg. En ook de hele tijd dat zuchten...pff.

oordopjes indoen ? 

Ik heb dat ook, vreselijk als mijn man ziek is, daar word ik chagrijnig en mopperig van. Ik kan ook niet tegen geklaag en gezeur dat hij zich niet lekker voelt of hoofdpijn heeft, zelf ben ik bijna nooit ziek en zeker niet te ziek om het huishouden te doen of de hond uit te laten, man is meestal te ziek om dat dan te doen.
Bij de kinderen heb ik alle geduld en begrip als ze een keer ziek zijn.
Ik heb een keer gelezen dat dat met je jeugd te maken heeft, als jij werd vertroeteld door je ouders als je ziek was schijn je er geen moeite mee te hebben, maar als je ouders niet veel aandacht aan je schonken als je ziek was, dan kun je niet tegen een zieke partner. Bij mij klopt dit in ieder geval.

Mijn partner kan zich ook nogal demonstratief verkouden tonen; omstandig snuiten, zaakdoek weg brengen, nieuwe pakken, zuchten en steunen. Ik irriteerde me er voorheen wel aan maar ben het gaan negeren; dat werkt voor me zelf ook het beste.
Tenzij hij voor de zoveelste x zijn koutje, weer eens een griep noemt: dan roep ik hem tot de orde en beschrijf een echte griep. Dat zet hem dan weer even op zijn plaats...

Yoja schreef op 13-12-2022 om 19:40:

Ik heb dat ook, vreselijk als mijn man ziek is, daar word ik chagrijnig en mopperig van. Ik kan ook niet tegen geklaag en gezeur dat hij zich niet lekker voelt of hoofdpijn heeft, zelf ben ik bijna nooit ziek en zeker niet te ziek om het huishouden te doen of de hond uit te laten, man is meestal te ziek om dat dan te doen.
Bij de kinderen heb ik alle geduld en begrip als ze een keer ziek zijn.
Ik heb een keer gelezen dat dat met je jeugd te maken heeft, als jij werd vertroeteld door je ouders als je ziek was schijn je er geen moeite mee te hebben, maar als je ouders niet veel aandacht aan je schonken als je ziek was, dan kun je niet tegen een zieke partner. Bij mij klopt dit in ieder geval.

Bij mij juist niet. Wij ‘mochten’ vroeger nooit ziek zijn. Ziek was je pas met minstens 39 graden koorts, met minder ging er gewoon een paracetamol in en dan hup, naar school. Moet zeggen dat wij zelden ziek waren en nog zijn.

Maar met kinderen en man heb ik zelf eindeloos geduld. Gelukkig hebben de kinderen net als wij een sterk gestel dus ook zelden zo ziek dat ze niet naar school of werk kunnen. Alleen man heeft een regelmatig terugkerende aandoening waar hij ook echt doodziek van is. Dan ben ik een echte Florence Nightingale.

Met aanstelleritis heb ik wel moeite. Dochter heeft daar zo heel af en toe last van. Vraag dan gewoon of je een dag mag spijbelen zeg ik dan altijd. Intussen zijn ze trouwens volwassen dus nu bemoei ik me daar niet meer mee.

Ja vooral bij man flu

Jazeker, ik erger me dan ook, vooral als er op de bank wordt gelegen en ik me moet aanpassen. Wie ziek is verwijs ik graag naar bed. Hoef ik ook niet naar het gekuch en gesnotter te luisteren. Ik ben verder wel zorgzaam, kopje thee zetten, dropjes halen. Alles om de zieke snel beter te krijgen. 

Nee, in principe erger ik me daar niet aan en ik breng ook wel thee en dekentjes enzo. Waar ik me aan erger is dat man nooit gas terug neemt bij ziekjes of snotteren: hij kan op het ene moment zeggen dat hij zich ziek voelt en heeft dan bijv. ook verhoging en ziet er slapjes uit, maar het volgende moment pakt hij zijn jas en gaat de deur uit.
Maar goed, hij gaat heel anders om met 'ziek zijn' en fysieke dingen dan ik, waarschijnlijk ook door onveilige jeugd.

Als je denkt dat een bevalling het pijnlijkste is dat iemand kan doorstaan, dan heb je vast nog nooit een mannengriep gehad. Bron: een tegeltjeswijsheid

Wat hier tot nu toe helpt is overdreven bezorgd zijn, dus hem bijna verplichten om met een dekentje op de bank te blijven liggen. Ik lever dan dropjes, thee en zakdoekjes aan en zeg hem vooral te blijven liggen  (kan ik vervolgens mijn gang gaan) en voor hem; als hij echt ziek is, blijft ie wel liggen en anders is de lol er ook snel vanaf over het algemeen Dus een beetje zoals Wil40 schrijft, ik ga me verder niet aanpassen, want dan kan hij idd beter in bed gaan liggen "dat is rustiger lieverd" 

Ik snap jullie, want ik heb 25+ jaar geleden samengewoond met een man die best makkelijk zeurderig ziekig was. Erg zielig kijken, alles bloedserieus nemen, zuchten. Eerlijk gezegd was het wel één van de aspecten die bij hebben gedragen aan hem niet meer leuk vinden (als onderdeel van veel andere dingen natuurlijk!).

Mijn man is stoer en zeurt vrijwel nooit ergens over. Ik kan er zelf eigenlijk een voorbeeld aan nemen  
Ziek is hij vrijwel nooit. Als hij een heel enkele keer niet lekker is of echt ziek, doet hij niet zielig. En als we er dan over praten hoe rot iets voelde, dan maakt het toch totaal geen zeurderige indruk.

Hahahaha, wat grappig allemaal!  

Ik heb eerder een man als Egel, die ten alle tijde zal ontkennen dat hij ziek is. Ik moet zeggen, dat is ook weer irritant. Kan ik hem nooit eens verzorgen zeg maar.

Ik had er 1 die krom ging lopen, een keer lichtjes sniftte en zei: ik denk dat ik binnenkort verkouden word, ik ga even liggen.
Vaak zijn het ook mensen die niet zoveel lichamelijke ongemakken hebben leren verdragen. 
Of mensen die de grootste mond en mening hebben over iemand die ziek is, totdat ze zelf een pukkeltje hebben..😄