Hoe reageren op beschuldigingen van (autistische) man

Even ano

Ik vind het ook troostrijk, zeker! En meestal word ik er ook sterker door. Maar momenteel vind ik het heel erg zwaar. Kan niet goed de vinger leggen op de oorzaak. Ik vermoed dat het te maken heeft met het feit dat ik minder ombuig, negeer, of vermijd. Onder andere vanwege de kinderen. Waarop hij mij verwijt dat ik ben veranderd (klopt) of dat ik dement wordt of adhd heb. Gesprekken hierover gaan uiterst moeizaam of niet. Over abstracte of externe dingen kunnen we prima praten, maar zodra iets dichtbij komt, over hem gaat, lukt het totaal niet. Wat ik zeer herken is dat het gesprek bestaat uit terugverwijten, terwijl jij (ik dus ook) probeer naar de problematie van ons samen en dus ook naar een oplossing van en door ons samen te kijken. Om de een of andere reden kan ik dit zo gewoon niet meer opbrengen.

Met elkaar hebben we 4 kids plus nog stiefkind. Twee van hen hebben asperger. Jongste kind (geen diagnose) is 11.

Partner heeft geen diagnose, maar voor mij is het erg duidelijk. Sinds diagnose v onze zoon heb ik ontzetten veel over autisme geleerd. Veel gelezen, ervaren, geobserveerd.

Ik ben zeker niet aan het zoeken naar een stok om hem mee te slaan. Ik ben aan het zoeken naar een verklaring voor wat er aan het gebeuren is. Een verklaring die past, waarin puzzelstukjes op zn plek komen.

Django

Jouw verklaring klopt als een bus!

Mirreke - wil ik het nog wel?

"Maar je basale verhaal is identiek! Bijna eng. Je verwoordt ook precies hoe het heeft kunnen ontstaan, hoe een soort scheefgroei is gekomen die steeds erger wordt.

Tropenjaren, inderdaad. Ik ben me inmiddels dringend aan het afvragen of ik dit nog wil voor de toekomst. Ik zie me zo niet oud worden..."

Ja, bij mij wordt het ook erger, hoewel langzaamaan.

Ook ik vraag me af of ik dit nog wil.

Wat ik denk dat het enerzijds ermee te maken heeft dat ik ouder wordt en het fysiek niet meer kan opbrengen om alles te doen, wat hij laat liggen (zie mijn vorige posting), anderzijds ben ik er ook wel een beetje klaar mee, om de hele tijd kritiek te krijgen en geen complimenten/waardering te zien (en m.n. dit gebrek aan waardering is bij mij het laatste halve jaar veel erger geworden). Dus bijna alleen nog maar negativiteit en weinig positiviteit.

In een ander draadje zag ik dat jouw kinderen nog iets ouder zijn dan die van mij. Dat is een geluk voor jou. Jij kan het misschien nog een paar jaar volhouden tot ze uit huis zijn, als je denkt dat dat beter is voor de kinderen. Die van mij zijn wel pubers, maar nog jonger, en ik vraag me de laatste tijd af of ik het nog zo lang kan volhouden.

Ook twijfel ik steeds meer of onze relatie en zijn gedrag een goed voorbeeld zijn voor de kinderen.

Dus ook bij mij, veel twijfel over onze relatie momenteel.

mijn

Mijn ex-man deed niets aan de opvoeding, dat trok hij niet. Wel bv stofzuigen, maar dan wilde hij ook dat ik op datzelfde moment iets deed anders was ik lui en hij altijd bezig (niet mijn woorden). Hij deed vooral veel buitenshuis voor anderen en ook veel voor zichzelf. Hij was dus veel weg en werkte ook veel. Wel bracht hij de kinderen veel weg, dat kon hij wel aan en dat was zijn deel vwb zorgen voor. Mijn kinderen waren al volwassen toen ik vertrok, ik heb het net niet helemaal volgehouden tot ze uit huis waren. Dat voelde als falen, maar ik was toen diep ongelukkig en had geen energie meer.

Snap ik het beter

De emmer druppelt dus langzaam vol.
Ik denk wel dat als je eenmaal op dit punt bent er een gevaar ontstaat dat je aan zo ongeveer álles kan ergeren en de positieve dingen niet meer op waarde schat. Als je man veel geld verdient is dat -lijkt mij- echt wel enorm fijn. Stel je voor dat je ook nog (enorme) geldzorgen had of zelf vijf dagen moest werken om de eindjes aan elkaar te knopen. Ik weet niet of je weleens geldzorgen hebt gekend maar dat kan een behoorlijke belasting zijn, zeker met opgroeiende kinderen.
Zoals gezegd zie ik niks autistisch in mijn man maar wat je schrijft herken ik wel, ook bij vriendinnen. Dat man vooral op verzoek dingen oppakt, weinig uit zichzelf en dat het het beste werkt als je ff samen de schouders eronder zet. Ik zou -als de financiën het toelaten- hulp ook deels inkopen zodat dat niet groter hoeft te worden dan nodig. Ik heb liever wekelijks iemand die mijn huis poetst (waardoor ik het gezin ook makkelijk de dag ervoor kan aansporen de boel glad te trekken) dan dat ik op wintersport ga, eerlijk gezegd.

Weet je, het lijkt mij nooit een reden om te scheiden - weinig doen in het huishouden bedoel ik. Immers, na je scheiding moet je het sowieso alleen doen . Maar als ik jou zo lees dan is het vooral dat je het gevoel hebt continu op eieren te lopen, op je hoede te zijn voor een sneer of uitval. Dat lijkt mij echt heel vervelend.
Misschien rare vraag maar zou het niet werken om te latten? Dat je man een pied a terre heeft waar hij in alle rust kan verblijven?

Nee zeggen en kritiek leveren

Ik kan me voorstellen dat je daar moe van wordt (en het zat bent, dat ook). Ook ik heb geen toverspreuk.

Wat af en toe helpt was denken dat als hij/zij het kon, hij/zij het ook doet. En ook, weinig moraal en weinig geweten. Gewoon, om zelf niet gek te worden. Op een gegeven moment zei ik dat ook (als je het kan, doe je het ook -discussie volgde- waarop ik zei, als je het niet kan, doe je het niet -stilte-), zonder verwijt maar ik zei het wel. Het kwam er zomaar uitgerold. Het was eigenlijk een constatering in het gesprek, meer dan een opmerking aan het adres van die ander. Niet dat er veel aan de situatie verandert maar de kritiek stopte even. Dat is al heel wat. Soms is dat het meest haalbare.

Misschien werkt het voor anderen ook, tijdelijk.

Moos

Ik denk ook niet dat (de meeste) vrouwen in deze situatie daarom zouden scheiden. Dat is kinderspel in vergelijking tot wat er achter de schermen speelt op relationeel gebied. Ik heb er 30 jaar over gedaan, dus van snel opgeven was bij mij in elk geval geen sprake

Herkenbaar

Mijn moeder is toen ik 6 was en mijn broertje 4 gaan samenwonen met mijn stiefvader en zijn kinderen. Alle 3 autistisch, ook therapie gedaan maar niets heeft geholpen. Hij ziet alles, tot aan wat er in de kliko word gegooid. Bot reageren als de deur openstaat, het vervolgens zelf ook doen met ook nog eens de voordeur erbij open met min -80 buiten. Buitens huis heel anders, gelukkig ook op deze manier contact met mijn stiefvader gehad. Maar thuis, tja. Controle freak 3.0. Ik heb behoorlijk op mijn tenen gelopen, deels door mijn karakter. Mijn broertje niet, die is een redelijk lompe boer die dat niet heeft. Niet dat hij het zich niet aantrekt maar hij heeft niet de voelsprieten die ik had. Daardoor wel veel problemen gehad met mijn stiefvader, vaak ook wel terecht hoor van mijn stiefvader maar wel veel agressiviteit mee gemaakt. Dan hoorde ik vanuit mijn zolderkamer help help, dan rende ik de trap af en zag ik mijn broertje op de grond liggen en mijn moeder op de rug van mijn stiefvader zitten. Mijn broertje was het type dat nachts na het stappen de voordeur dicht klappen en voor zijn doen was dat zachtjes doen. Ik daarin tegen draaide het slot open en deed dan pas de deur dicht, dus dat je geen klik hoorde, schoenen uit en dan muis stil naar boven. Ik was dus voorspelbaar, en mijn broertje had er schijt aan (onbewust). Een soort van bouwvakkertje zegmaar.

Ik zie nu, mijn stiefvader is al een paar jaar werkloos, dat mijn moeder hier niet gelukkig van word. Iemand die alles maar checked, controleert en alles ziet en wilt weten wat ze doet. Ook het bot zijn is moeilijk voor haar, we lijken namelijk op elkaar. Heel gevoelig voor de sfeer in huis. Aan de andere kant is hij wel heel gek op mijn moeder maar samen wonen had ze niet moeten doen in mijn ogen. Het domineert je hele leven, je kunt nooit volledig jezelf zijn en zeker niet met het karakter die mijn moeder en ik hebben. Weet niet of dat voor jou ook zo is, maar ik zou dit niet willen voor de rest van je leven. Het moeilijke is dat hij buitens huis heel makkelijk is in de omgang en best wel lief kan zijn. Maar thuis, nee, niet leuk. Ik heb stage gelopen bij mijn stiefvader, dus ochtends meerijden in de auto. Ik werd dan wel eens wakker en hoorde een auto constant gas geven in zijn vrij, dat was dus mijn stiefvader die besloot eerder weg te willen gaan en dit was zijn manier om het aan te pakken. Ik was wel een puber dus soms moeilijk wakker te krijgen, na zo'n voorval ging ik wel eerder mijn bed uit maar zat dan vervolgens vaak een half uur te wachten voor we weggingen. Was ik netjes op tijd dan zat ik voor jan lul te wachten, was ik te laat dan ging het zo. Maar ook nooit goedemorgen, etc etc. Hij klapte mijn slaapkamer deur open en daar moest ik het mee doen. Maar op het werk, heel fijn en prettig in de omgang. Hij deed en regelde alles voor me, als een vader. Maar ik heb wel veel moeite gehad met zijn gedrag, tot huilend aan toe in de auto dat ik op het dashboard ramde en nu moet je kappen. Hij zaagde maar door over bepaalde onderwerpen, uitvragen en weet ik veel wat allemaal. Ik kreeg als antwoord of ik een paar pompen op mijn bek wilde krijgen. Maar op kantoor was het weer goed, na een uurtje kwam hij kijken en was even een blik naar elkaar zonder wat te zeggen met een lach en het was weer goed. Ik heb nooit een knuffel gekregen, doe het nu wel eens voor de grap en dan zegt hij flikker op een beetje mannen onder elkaar manier. Maar dan is het ook wel goed, op de een of andere manier is dat ook oké op die manier. Buitenshuis een charmante aardige man, ook betrokken. Maar thuis, pffff wat een gedoe is dat om je leven door te brengen.
Voor de mensen die twijfelen of het hier autisme betreft, mijn stiefvader heeft officieel de diagnose PDD-NOS.

Even ano

Wat denk ik heel belangrijk is is dat je heel goed voor jezelf gaat zorgen.
Ga jezelf eens heel erg centraal zetten. Stel daar, als dat heel moeilijk voor je is, dan een termijn voor. Bijv 3 maanden. Die zijn voor jou. Je gaat daarin alles doen dat jij hard nodig hebt, of je gaat ernaar toe werken, of het leren. (Waarschijnlijk ben je totaal afgeleerd jezelf bepaalde dingen te geven die je nodig hebt.)

Verwacht hierin van hem helemaal niets. Het kost je onwaarschijnlijk veel energie en je krijgt het toch niet, want dan had je het al gekregen.

Dus; kijk bijv alleen naar wat jij nodig hebt, bijv in het huishouden. Hij doet hierin niets, dat is voor nu een gegeven. Laat het dan ook los, je schiet er niets mee op. Dat hij in de plaats van helpen veel geld verdient is mooi. Dat betekent dat zijn aandeel ingekocht kan worden, volledig. Jij bent moe en op. Jij moet bijtanken.
Dus weg met het overmatige verantwoordelijkheidsgevoel, jij hoeft het niet allemaal op te lossen.

(Hier is er geen geld voor hulp, dus dat is gewoon geen optie.
Maar er zijn wel fases geweest dat we enige hulp hadden kunnen inkopen. Ik heb er spijt van dat ik dat toen niet heb gedaan, dan was ik nu minder moe geweest. Maar ik dacht teveel in 'wij', ipv in 'ik'.
Het is een enorme luxe als jullie dat wel kunnen. Profiteer en geniet daarvan! Kijk naar al de opties die je hebt, gebruik alles om jezelf een poos gelukkig te maken!

Ik begrijp dat de kans bestaat dat je dat niet gaat lukken door toedoen van hem. Maar ga kritisch zijn; kijk goed of hij écht, daadwerkelijk belemmert of slechts dient als afleidingsmanouvre voor jezelf, om een goed excuus voor jezelf te hebben ongelukkig te zijn.
Vraag je bij alles af; is het echt niet mogelijk deze behoefte van mezelf te vervullen of ligt de onmacht bij mezelf, weet ik zelf niet hoe dit te vervullen.

Gaat hij echt zo volledig tegenwerken dat er geen enkele ruimte is voor jou dan is dat ook informatie.

Siens

"Dus; kijk bijv alleen naar wat jij nodig hebt, bijv in het huishouden. Hij doet hierin niets, dat is voor nu een gegeven. Laat het dan ook los, je schiet er niets mee op. Dat hij in de plaats van helpen veel geld verdient is mooi. Dat betekent dat zijn aandeel ingekocht kan worden, volledig."

Nee, niet alles kan ingekocht worden. We hebben al veel huishoudelijke hulp, maar er blijven dingen die je niet in huis wil laten liggen tot de hulp komt. En de hulp is er niet om alle rotzooi in huis op te ruimen, die heeft de tijd nodig om schoon te maken, bedden verschonen/wassen etc.

En er blijft nog zoveel te doen. Onderhoud doen we niet zelf, maar onderhoud regelen kost ook tijd. Schroefjes die ergens ingedraaid moeten worden, kleine reparaties, die je zelf kunt doen. Als je steeds iemand moet regelen kost dat ook enorm veel tijd.

Maar uiteindelijk is dat huishouden bijzaak. Uiteindelijk is belangrijker hoe hij zich naar mij toe gedraagt, het uiten van waardering en respect. Dat was al niet best, maar zag ik nog op bepaalde momenten. Dat is helaas slechter geworden de laatste tijd. Dat is het grote probleem. Dat kost enorm veel energie. En ik heb daar geen zin meer in.

Dus tijd voor een gesprek. En maar eens kijken hoe hij er zelf tegenaan kijkt.

Even ano

Ik weet natuurlijk wel wat een huishouden allemaal nodig heeft, ik heb er zelf één
Maar nogmaals, hier (en in legio gezinnen natuurlijk) geen mogelijkheden om taken uit te besteden. Zou ik dat wel hebben, zou ik dat zeker wel doen. Er is weinig in een huishouden dat je niet uit kunt besteden. (Je kunt een hulp ook vaker laten komen)

(Ik wilde dat huishouden bijzaak zou kunnen zijn in mijn leven, helaas denkt mijn lichaam daar inmiddels anders over)

Succes met je gesprek.

Gelukkig

"Maar ga kritisch zijn; kijk goed of hij écht, daadwerkelijk belemmert of slechts dient als afleidingsmanouvre voor jezelf, om een goed excuus voor jezelf te hebben ongelukkig te zijn."

Heb ik geschreven dat ik niet gelukkig ben?

Het bijzondere is dat ik ondanks alles (ondanks mijn man) over het algemeen best gelukkig ben. Zou het vaak denk ik een 7 geven. Ben een kei in het zien van alle positieve dingen in mijn leven .

Maar ik merk dat ik zijn negativiteit niet meer wil. Of er moet meer positiviteit van hem tegenover staan.

En ik wil die negativiteit (en het op eieren lopen) niet meer, omdat het zoveel energie kost (en al het geregel rond huishouden, onderhoud, opvoeding etc. me natuurlijk ook erg veel tijd kost), waardoor ik niet meer toekom aan de dingen die ik wil doen.

Ik doe al best veel dingen voor mezelf hoor, anders had ik het nooit volgehouden, maar de negativiteit is killing.

nee

Je klinkt niet gelukkig, nee. En overbelast.

overbelast

Tja, ik ben inderdaad denk ik flink overbelast. Na zoveel jaren wreekt dat zich.

En als ik over de kuren van mijn man spreek kom ik natuurlijk niet gelukkig over (knap als iemand daardoor wel gelukkig overkomt), maar gelukkig heb ik heel veel positieve dingen daarbuiten (en heb ik veel energie), waardoor ik het zolang volgehouden heb.