Hoe reageren op beschuldigingen van (autistische) man

reactie

Pirata, mijn reactie op ML gaat in het kort hierover:

Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan.*

Al zou je je zo opstellen, verdien je nog niet om zo behandeld te worden.
Al zou je zo behandeld worden, wil dat niet zeggen dat je je zo opgesteld hebt.
Als je zo behandeld wordt, komt mij dat niet voor, dat je er om gevraagd hebt (en al was dat zo, is dat niet omdat je het verdiend hebt).

Het lijkt op dezelfde retoriek bij mensen die roken en die longkanker hebben: die hebben daar zeker weten om gevraagd (wat natuurlijk onzin is want niemand vraagt om kanker en als je zou vragen (als dat kon), wil het het niet zeggen dat je het ook krijgt). Alsof je gezondheid (de wereld, je relatie(s) maakbaar zijn, dat is maar zeer ten dele waar).

jezus annoanna

Wat kraam jij hier een hoop onzin uit. Je eerste regel is al onvriendelijk. Ik vroeg je om een uitleg, want ik begreep je bericht niet. Fijn dat "het voor mijn rekening" is dat ik je niet snap.
Dus ik ben sociaal-emotioneel niet verder ontwikkeld dan een kind van 3, boeiende constatering.
Je generaliseert en roept maar wat. Maar dat ik dat vind komt ongetwijfeld doordat ik een autist ben, want ik ben niet in staat anderen te begrijpen (ik begrijp jou inderdaad van geen kanten). Mijn relatie is ook ongelijkwaardig, zeker, ik zal het mijn man straks vertellen (ben ik al 15 jaar mee samen, ik begrijp van jou dat hij ongelukkig is met me omdat ik van alles niet begrijp).
Klets niet!

haha

Volgens mij ben jij juist degene die het niet snapt. Ook fijn dat je je ouder zo wegzet (ervaringen met jouw ouder zijn overigens niet bepaald representatief voor "de autist". Want die bestaat niet).
Nee, niks is voor jouw rekening, dat had ik al gezien. Blaat maar door, niet voor jouw rekening!!

Pirata

*Wat kraam jij hier een hoop onzin uit. Je eerste regel is al onvriendelijk. Ik vroeg je om een uitleg, want ik begreep je bericht niet. Fijn dat "het voor mijn rekening" is dat ik je niet snap.*
Dit heb ik in een van de berichten hiervoor recht gezet.

*Dus ik ben sociaal-emotioneel niet verder ontwikkeld dan een kind van 3, boeiende constatering.
Je generaliseert en roept maar wat. Maar dat ik dat vind komt ongetwijfeld doordat ik een autist ben .*
Ik wist niet, tot nu net, dat jij (misschien?) autistisch bent. Alles wat daar over gezegd is, berust op een misverstand. Misschien heb je dat eerder gemeld op het forum, ik zou het niet weten. Het is mij ontgaan. Mijn bericht ging dan ook niet over jou en was ook geen reactie op jou mbt een mogelijke vorm van autisme.

En hierbij wil ik het graag laten, ivm enige specifieke vorm van autisme van een bepaald persoon op dit forum. Ik put uit mijn ervaring(en) en ik zal dan ook in dit topic blijven reageren. Mocht jij je daarin al dan niet herkennen, dan berust dat op een toevalligheid die niet voorzien is en niet bedoeld is.

Goh

Dat er zo over gevallen wordt... Dat je bereid bent de kliko aan de kant te zetten als je partner uit zijn werk komt en er niet door kan... Hier is t gewoon hoe wij met elkaar omgaan. Ik zie daar niks voetvegerigs aan. Als ik thuiskom en een zware tas bij me heb komt man ook naar de deur om die aan te pakken. Dat soort dingen. Dat geven we de kinderen ook mee. Elkaar op die manier een beetje helpen maakt het toch veel gezelliger? En natuurlijk zijn er momenten dat het niet uitkomt en dan doe je t ook niet maar vaak zat ook wel....

Maar in de tussentijd ben ik nog steeds benieuwd naar ff zo, ben je nou dezelfde?

Tja

Wat een discussies.

Even voor de duidelijkheid. Ja ik ben ook Ff zo, foutje.

Ik kan niet op alles en iedereen reageren, nu zeker niet.

Nog even mijn 1e posting:

Gisterochtend weer. Hij reed weg naar zijn werk. Belt uit de auto: ""Waarom zet jij de grijze bak half op de oprijlaan?!"
Die stond kennelijk een beetje ervoor waardoor hij er niet goed langs kon.

Dus voor iedereen die dacht dat hij thuis kwam. Nee, hij ging net weg. En hij belde nadat hij al weggereden was (maar dat had ik niet duidelijk geschreven), dus de kliko hoefde ik niet anders te zetten. Hij belde enkel om mij dat te verwijten. En inderdaad, zoals sommigen goed veronderstelden, het was puur om zijn frustratie van die kliko die in de weg stond, op mij af te reageren.

Ik weet dat het zijn onmacht is, maar blijf het vervelend vinden dat hij mij dit soort dingen verwijt op zo'n toon (het ging ook echt niet op een vriendelijke toon). Rationeel weet ik het wel dat ik het me niet persoonlijk moet aantrekken, maar toch hou ik er moeite mee. Daarvoor wilde ik tips krijgen hoe ik daar mee om moet gaan. Bedankt voor alle reacties die op dit punt ingingen. Ik ga kijken of ik er op alle - steeds weer onverwachte - momenten dat hij zo beschuldigend reageert aan kan denken. Op de een of andere manier lukt me dat vaak niet.

De verwijten/ het moeilijke gedrag worden niet zozeer erger, wat iemand ook dacht (kikker in kokend water), het zijn meer golfbewegingen. Soms meer stress (vermoed ik, zegt hij niets over) en dus meer moeilijk gedrag en andere momenten is hij relaxter en vallen de vervelende gedragingen wel mee. Wel blijft hij onvoorspelbaar en is relatief makkelijk te verstoren en daarmee sacherijnig te krijgen.

Door deze discussie (die ik wel vluchtig gelezen heb, ga het nog goed nalezen), realiseer ik me wel dat dit aspect al erg genoeg is, maar dat het uiteindelijk gaat om meer gaat dan dit gedrag. En dat is dat is dat je van je man op andere momenten in elk geval respect en waardering krijgt.

Aangezien het daar momenteel aan lijkt te schorten ga ik daar maar eens op een rustig moment proberen een gesprek met hem over te voeren. Ik schrijf "proberen", want mijn ervaring is dat het zeer moeilijk is een gesprek met hem over zoiets te voeren.

probeer schrijven eens

Als hij een gesprek te confronterend vindt, probeer eens een brief te schrijven. Je kan er zelfs voor zorgen dat je niet in de buurt is als hij die leest. Hou het kort en simpel, korte zinnen, duidelijke indeling en heldere uiteenzetting. Vertel er ook bij wat je hoopt te bereiken en stel voor om dat samen te doen.

Mijn tip

Is waarschijnlijk niet de tip waar je op zit te wachten: ik lees in je post dat je wil aankaarten bij je man dat hij meer respect en waardering moet tonen. Maar ik lees niet wat jij doet of verandert? En of jij bij jezelf te rade gaat hoe(veel) respect en waardering jij je man geeft. Een gelijkwaardige relatie gaat om wederkerigheid toch? En als jij ADHD hebt en autisme bij je man hebt vastgesteld dan vermoed ik dat jullie in sommige gedragen behoorlijk verschillend zijn. En natuurlijk geloof ik grif dat je man bijzonder oncharmant kan doen- niet alleen naar jou toe. Maar in gesprek gaan over samen verandering aanbrengen en daar zelf ook wat voor willen doen of laten vind ik beter passen in een relatie waarin respect en waardering hoog in het vaandel staan dan alleen vragen of hij jou respect en waardering wil geven.

Ik las laatst ergens een quote:
Iedereen wil verandering maar niemand wil veranderd worden.

Gelijkwaardig

Met gelijkwaardig bedoel ik helemaal niet gelijk (#61), in mijn definitie is de betekenis ook verschillend. Ik bedoel dat er geen ongelijkheid is. De een is niet 'beter' dan de ander, de een is niet de moeder en de ander het kind, de een is niet de therapeut en de ander de patiënt. Dat heeft niets te maken met complementair zijn aan elkaar.

autistisch

Annoanna, jij bent eng.
Je schrijft zo'n rare dingen dat ik je weinig serieus kan nemen.

Volgens mij is ergernis over 'daden' vd ander en daarover willen 'aanvallen' gewoon menselijk. (Ik kom het tenminste irritant vaak tegen. Ik werk bijv in een team en je wilt niet weten hoe ontzettend vaak er geklaagd wordt over de acties of het nalaten van acties van en door collega's.)

Autistisch is denk ik meer de eerlijkheid waarmee frustraties geventileerd worden. Het niet eerst even stilstaan bij de gevolgen sociaal gezien van het uiten van je ongenoegens en vooral de manier waarop. Het niet mooi willen verpakken van boodschappen of draaien in een sociaal spel opdat je boodschap ook tot een gewenst resultaat kan leiden.

Een niet-autist vindt dit vaak ook moeilijk, beseft al te goed dat zeuren over zo'n kleinigheid hem niet populair zal maken en gaat vervolgens 'slechts' zeuren bij een andere collega (waarbij hij soms vergeet dat hem dat ook niet populair zal maken, maar er zijn natuurlijk meerdere lagen nog in die communicatie)
Een autist overziet vaak ook wel dit patroon maar het kan hem minder schelen. Je spreekt dan niet over 'geen moraal' maar over een andere moraal.

Bericht van het Forumbeheer

Geachte Forumbezoekers,

een stevige discussie is prima maar we gaan niet op de man spelen. Of op de vrouw. Geen personen aanvallen, beschuldigen of wat dan ook graag.

Met vriendelijke groet,
Heidi Sour
Forumbeheerder Ouders Online
www.ouders.nl
[email protected]

Ad haha

Was jij dat niet, die zich nogal eens uitsprak over de neiging van vrouwen hun partner autistisch te noemen bij gedrag waarmee ze niet uit de voeten kunnen?

Als M Lavell de diagnose verdient omdat ze op een directe manier communiceert ipv met mensen over mensen heeft ze 'm wat mij betreft harstikke verdient, proficiat!

hou eens op

Autisme is geen grapje, ik ben er niet voor om hier mensen ervan te gaan "beschuldigen". Ik vind dat niet netjes.
Doe het dan lekker naar mij, ik zeg tenminste zelf dat ik het heb, maar ga dat niet doen bij anderen.

Moos - zelf veranderen

"Maar ik lees niet wat jij doet of verandert? En of jij bij jezelf te rade gaat hoe(veel) respect en waardering jij je man geeft. Een gelijkwaardige relatie gaat om wederkerigheid toch"

Het klopt dat jij niet leest wat ik doe (gedaan heb) of verander en of ik bij mezelf te rade ben gegaan hoe(veel) respect en waardering ik mijn man geef. Had ik nl. nog niet over geschreven.

Maar om je vragen te beantwoorden:

Ik leef al heel lang met mijn man samen en heb al vele jaren (sinds de geboorte van de kinderen) behoorlijke problemen.

In die jaren heb ik juist mijn gedrag veranderd omdat ik merkte dat mijn man op mijn "normale" gedrag niet goed reageerde. Bovendien kreeg ik dan zoveel over me heen dat ik daar ook ongelukkig van werd (niet goed voor mijn zelfvertrouwen). En ik wilde een zo min mogelijk gestresste man, zo min mogelijk ruzies en slechte sfeer in het belang van de kinderen. Die aanpassingen deed ik eerst zonder het besef dat autisme speelde, later met dat besef.

Daarnaast ben ik juist vaak bezig geweest om hem wel waardering te geven. Doe zoveel mogelijk positief en geef juist niet te vaak kritiek, omdat ik weet dat dat zo belangrijk is voor een relatie. En dat terwijl hij (bijna) nooit positief richting mij is en aldoor kritiek geeft. Ik noem hem naar vriendinnen soms "[voornaam] zoek de fout [achternaam]." Zo werkt het helaas bij hem.

Let op: rustig een vraag stellen (wat de reden was dat hij iets wel/niet deed of een vraag of hij iets wil doen) vat hij al op als kritiek, dus dat maakt het extra moeilijk.

En ik heb hem herhaaldelijk gevraagd wat hij wil dat ik WEL doe, waar zijn behoefte ligt, maar daar komt geen antwoord op. Hij vertelt alleen wat er niet goed is. Of dat ik dat zelf moet bedenken.

Dus: maak je geen zorgen dat ik niet wil veranderen of niet mijn gedrag aangepast heb. De vraag is niet OF ik wel me heb aangepast, maar eerder of ik me niet teveel heb aangepast. Ik heb overigens 2x hulp van een therapeut ingeroepen, de tweede keer van iemand met veel kennis van autisme.

En inmiddels heb ik dat jaren gedaan (dat aanpassen, begrip voor hem opbrengen) omdat ik geloofde dat een scheiding voor de kinderen erger was dan bij elkaar blijven (en ik toch van hem houdt en hoopte dat het door rekening met hem te houden beter zou worden).

Maar dit vraagt heel veel van mij. En inmiddels kom ik op een punt dat ik denk: wil ik dit wel en is dit wel goed voor de kinderen? Hoe waardeloos een scheiding ook voor hen zal zijn.

Siens

"Was jij dat niet, die zich nogal eens uitsprak over de neiging van vrouwen hun partner autistisch te noemen bij gedrag waarmee ze niet uit de voeten kunnen?"

Inderdaad, zo komt de boel weer een beetje in balans

"Autisme is geen grapje, ik ben er niet voor om hier mensen ervan te gaan "beschuldigen". Ik vind dat niet netjes."

Bij sommige gedragingen ga je je toch afvragen waar ze vandaan komen. Dank zij dit forum ben (ook) ik tegenwoordig om ASS in overweging te nemen. Invloed van jullie

Moos - samen

"Maar in gesprek gaan over samen verandering aanbrengen........"

Logisch gedacht, zo denk ik ook.
Heb het geprobeerd, herhaalde malen.

Maar mijn man kent geen samen, moet ik nu concluderen. Heel verdrietig en pijnlijk. Als iets niet goed gaat is het mijn schuld en moet IK er iets aan doen. Ligt niet aan hem.

En even voor de duidelijkheid: hij loopt niet de hele dag bulderend door het huis, maar uiteindelijk blijkt hij zich niet in mij te kunnen verplaatsen en houdt hij dus ook geen rekening met mij.

Ik kan er een boek over schrijven, geloof me.

Overigens kan hij zich ook niet in de kinderen verplaatsen.

M. Lavell en Ad

Voorzover nodig: in mijn post #59 over het 'verdienen van een diagnose' bedoelde ik beslist niet dat ik denk dat M. Lavell autistisch is. Integendeel. Ik spotte met het gemak waarmee hier op het forum allerlei niet-gediagnosticeerde kwalen circuleren.

Vraag aan Miriam

Wat ik niet begrijp: waarom heb jij zo'n ongezouten mening over zaken waar jij dus géén verstand of ervaring mee hebt? Ik snap dat echt niet.

Wow Bieb

Dat valt me nou van jou juist op. Dan denk ik dat je nuances of context mist en toch een olifant in de kamer zet.
Je hoeft je hier nou eenmaal niet te verantwoorden waar je je mening vandaan hebt. Hooguit kun je elkaars argumenten bevragen.
En daar gaat het uiteindelijk om.
Stellig formuleren kan juist handig en duidelijk zijn.

Mis ik iets?

Waar heb ik geen verstand van bieb?
En hoe komt het dat jij verstand hebt van waar ik verstand van heb?

Kennen wij elkaar?

Even ano/ffzo

Ergens in de draad is het al gezegd, en dat vond ik idd een heel goede tip: probeer het eens via e-mail. Dat doe ik ook sinds een tijdje. Niet alles leent zich ervoor, maar wanneer het kan, kaart ik lastige dingen aan via e-mail. Dan kan het ff landen en krijg je in elk geval niet de eerste reactie over je heen.
Soms gebruik ik ook whatsapp, zeker voor kleine dingen. Denk dat zo'n voorval als jouw vuilnisbak zich daar prima voor zou lenen.
Ik heb wel eens iets degelijke bij de hand gehad (bak verwijten na futiliteit waar ik part noch deel aan had) en geloof dat ik toen iets geappt heb in de trant van "Gaat het weer? Ik voelde me nogal aangevallen". Dat werkte goed die keer.

Dagarada

Ja, jouw tip van mail is een goede.

Doe ik al jaren .

Inderdaad, dat helpt om kort en bondig te communiceren en geeft hem tijd om het te laten bezinken.

Inderdaad soms ook via whatsapp.

Soms werkt het goed. Soms reageert hij echter helemaal niet (terwijl ik wel een reactie van hem nodig heb).

Eigenlijk doe ik alles om zo min mogelijk mondeling met hem te praten. Klinkt een beetje raar, maar hij praat voor zijn werk al veel en wil thuis niet zoveel meer praten (heeft hij echt een keer expliciet gezegd). Bovendien is hij moe en wil hij thuis rust, lees: voor de tv. En dan moet ik hem vooral niet storen tijdens een uitzending, dan is hij sowieso sacherijnig.

Dus als ik al iets echt wil bespreken moet ik altijd de reclamebreak in de gaten houden.

Ik zal het in mijn achterhoofd houden als hij weer eens uitvalt, om dan achteraf er een whatappje of mailtje in jouw trant achteraan te sturen. Ik weet niet of het echt blijvend effect heeft, maar ik kan het altijd proberen. En beter zo, dan dat ik er mondeling een opmerking over maak, dat kan hij helemaal niet hebben. Vat echt, zoals ik eerder schreef, ALLES als kritiek op, dus daarom dat ik heel vaak niet meer iets zeg of vraag over een vervelende situatie, vervelende gedrag of bepaalde reactie van hem, want dan heeft hij de indruk dat ik alleen maar kritiek geef.

Even Ano

Maar het is toch van de zotte hoe jij je bijna moet gedragen als mede-autist om een dragelijk leven te hebben? Dat het communiceren via kunst- en vliegwerk, tips and tricks aan elkaar hangt om maar enigzins een woord te kunnen wisselen met je partner?
Onmacht, onkunde, inleven, meeleven, aanpassen, het is allemaal prima maar het gaat wel erg ver.
Ik heb pas weer een boek gelezen over partners van autisten en daar kwam vooral het feit naar voren dat de buitenwereld het niet ziet, het onbegrip en het daardoor alleen staan en alleen voelen.
Even hart onder de riem voor jou. Ik ben inmiddels gescheiden, ik ging er aan kapot.

Django

"Ik heb pas weer een boek gelezen over partners van autisten en daar kwam vooral het feit naar voren dat de buitenwereld het niet ziet, het onbegrip en het daardoor alleen staan en alleen voelen."

Dank je wel voor je begrip, maar goed, jij snapt het .

Je hebt gelijk, het is vreselijk vermoeiend en zwaar. Ik heb het tot nu toe ook alleen volgehouden omdat ik er echt van overtuigd was dat het beter was voor de kinderen. En omdat ik erg veel energie heb om dit op te kunnen brengen.

Ik heb veel activiteiten voor mezelf (sport, vriendinnen) die me energie opleveren en natuurlijk ook mijn kinderen.

Tja, het is kiezen uit twee kwaden: scheiden of getrouwd blijven, beiden niet ideaal.

Maar je hebt gelijk. Ik doe al jaren mezelf geweld aan. En ik merk dat ik er een beetje klaar mee ben.

Wat meespeelt is dat ik merk dat hij minder respect toont voor mij dan voorheen, dus het wordt tijd voor een goed gesprek. De kinderen zijn inmiddels ouder, en hoewel ik nog steeds hoop een scheiding te voorkomen, ben ik wel blij dat we een aantal jaren verder zijn. En we hebben wel veel leuke en mooie dingen meegemaakt hoor, het is niet een en al ellende geweest. Dat had ik niet volgehouden.

En nu hoop ik maar dat ze minder last hebben gehad van zijn sacherijnige buien en gevit op mij dan van de situatie als we eerder gescheiden waren. Ik zal het nooit weten.

Overigens heb ik een paar vriendinnen die ik de afgelopen jaren heb bijgepraat en inmiddels mij wel begrijpen (als je maar genoeg vertelt, krijgen ze wel door dat hij echt vreemd reageert en dat het dus niet alleen aan mij ligt). Zij steunen mij echt enorm.

waarom

Waarom doe je niets met de suggestie om samen laagdrempelig hulp te zoeken? Ook mijn suggestie om mindfullness te doen was serieus. Welke stap ga je nu zetten,,behalve het starten van dit topic?
En pas op met schriftelijk communiceren, ook dat komt snel anders over dan bedoeld.

Dit dus Miriam:

"Hebben die mannen polio?

Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan"

En ik begrijp best dan mensen die niet direct met dergelijk gedrag te maken hebben, dit niet goed kunnen rijmen. Maar beperk je dan tot lezen, verwonderen, vragen stellen en suggesties geven. En hou even je boute reacties voor je. Wel zo prettig.

begrip en zo

Django, ik ben wel benieuwd naar dat boek; kan best wat begrip gebruiken
Medeleven vind ik wel bij vriendinnen, maar begrip niet echt. Dat kan waarschijnlijk ook niet. Ik merk aan alles dat veel uit mijn leven nogal oninvoelbaar is. Ik herken vrijwel alles wat jij vertelt, evenano/ff zo. En ook al hebben we daar allebei niets aan, het voelt net iets minder eenzaam.
Ook ik heb het idee dat ik langzaam opgevreten word, dat er weinig van mezelf overblijft. Toch merk ik, vooral wanneer ik alleen weg ben, met oude vrienden, dat mijn oude ik er nog is, alive and kicking. Nu de kinderen iets ouder zijn, hoop ik dat dat wat vaker kan. Complicatie is dat we twee IADH-kinderen hebben. Lang weggaan is niet echt een optie.
Hardlopen helpt, relativeren ook. Over een aantal jaren zijn de kinderen zelfstandig en de problemen ws beduidend minder groot. Of ik kan alsnog weg, als ik dat wil. Ik heb dezelfde overweging als jij. We vechten elkaar beslist de tent niet uit, en de kinderen en mijn man zijn dol op elkaar. Ik breek dat niet zo makkelijk op, maar snap de vrouwen die dat wel deden helemaal.
Wat ook helpt: een maal per jaar gaan we met vakantie, en omdat er dan geen stressvolle werksituatie is die zijn energie vreet, is dat meestal een ontspannen periode. In die tijd laad ik me altijd op, relationeel gezien, en vind ik de oude genegenheid terug.
@Pirata: inderdaad, ook schriftelijk kunnen er makkelijk misverstanden ontstaan. Ik probeer dan ook zo kort en duidelijk mogelijk te zijn. Verder zou therapie hier geen optie zijn. Man heeft een diepgeworteld wantrouwen jegens hulpverleners; hij heeft anderen die in therapie zijn meerdere malen beklaagd en verzucht hoe zinloos dat is. Bovendien is de gedachte dat hij ass zou kunnen hebben, nog pril (voor hem).
Maar wie weet is het voor Even ano een idee.

boek

Ik ben de titel kwijt, ik had het boek geleend van iemand, maar als je even via google zoekt op partners van autisten krijg je verschillende hits met vrij uitgebreide beschrijvingen van de boeken.

Mijn boek had een christelijke achtergrond, maar daar viel redelijk doorheen te lezen. Het waren fragmenten van partners van autisten waar ze tegenaan liepen. Wat mij opviel was de eenzaamheid van die partners. De buitenwereld ziet een redelijk aangepaste sociale, hulpvaardige partner die voor ie-der-een klaarstaat en zij thuis hadden niets van dat alles. Als zij erover wilden praten kregen ze onbegrip, zelf de diagnose door bekenden opgelegd, want aan die partner kon het toch niet liggen, ze werden niet gehoord, niet begrepen.

Toen ik eens heel voorzichtig iets uitte naar een kennis zei ze: dat klopt niet, jouw man is een grote schat, jij moet zélf meer aan je relatie gaan doen. Alsof ze zelf met hem samenwoonde, zo stellig was ze. Ik had haar ook nooit verteld dat het een rotzak was, dat was hij helemaal niet. Ook had ik haar niets verteld van alle pogingen, therapie van mijn kant, geen intimiteit op geen enkele wijze en het altijd in een schuld betrokken worden met of zonder verdraaide feiten. Na een aantal van dat soort ervaringen ben ik opgehouden met uitleggen of zelfs maar iets van mijn moeite te laten blijken. En zo was ik niet alleen thuis eenzaam, maar ook daarbuiten. Zijn uiteindelijke antwoord toen ik vertelde dat ik het niet meer trok: dan bel je maar een advocaat. Zomaar kon ik gaan, geen enkel woord om mij in het gezin te houden. Voor de buitenwereld ben ik de boosdoener. Hey, maar wel een vrije boosdoener.

Empathische vragen

Bieb, je zegt vast weer iets wat je niet zo bedoelt.

Ik schreef in #55 "Veel zorgelijker vind ik al die vrouwen de menen dat ze zich de klacht aan moeten trekken en daadwerkelijk en direct op moeten draven

"Volgende keer zeg je: ' o staat die bak in de weg? Irritant, ik kom eraan. '"

Hebben die mannen polio?

Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan."

Jij reageert daarop met "En ik begrijp best dan mensen die niet direct met dergelijk gedrag te maken hebben, dit niet goed kunnen rijmen. Maar beperk je dan tot lezen, verwonderen, vragen stellen en suggesties geven. En hou even je boute reacties voor je. Wel zo prettig."

Taalkundig slaat "dergelijk gedrag" terug op dat gedrag dat eerder genoemd. Ik noemde gedrag van vrouwen die voor hun mannen direct in de houding springen.
Ik heb een flauw vermoeden dat je dat niet bedoelt.

Heb jij ook een man die je niet begrijpt?
Misschien moet je eens naar jezelf kijken. Je communicatie is nogal indirect en bovendien verwijtend. Daar komt ruzie van.

Het helpt niet om jezelf gelijk te geven en die man een diagnose. Dat zie je maar in dit draadje: Even ano klaagt, en klaagt, en klaagt. Alles wat haar wordt aangedragen heeft ze al eens geprobeerd.
Nou ja, behalve dan dat ene: ze heeft het niet besproken met haar man.

Dan wordt ie boos.

Deze man heeft geen deskundige diagnose, maar eentje van een doe-het-zelver die ook nog eens direct betrokken is. Dus bieb, kom niet aan met 'verstand hebben van' want dat speelt helemaal geen rol. Sterker nog: hulp zoeken van iemand die wel ergens verstand van heeft, wil ze niet.

Ik vind dat ernstig. De empathische kant daarvan beklijft maar moeizaam en toch is het zo simpel: Je spreekt en oordeelt niet zo achter iemands rug om. Zeker niet als het je levenspartner is.

Erg praktisch is het ook niet, zie de voortgang. Een oplossing lijkt niet in zicht.

Last but not least: er kan ook werkelijk een situatie van onderdrukking en mishandeling aan de hand zijn.
Ook dat is geprobeerd aan te snijden (niet alleen door mij), maar er wordt vakkundig omheen geklessebest.

Ook door TS.

Meelezende vriendinnen (wat gezellig al die herkenning) zouden er goed aan doen het eigen belang eens te laten varen en TS uit te vragen over wat er nu werkelijk aan de hand is.
Daarmee zeg ik niet - het staat echt nérgens - dat leven met een autistische partner makkelijk is.
Maar vraag je even empathisch af of die vaststelling op dit moment zo belangrijk is dat je een situatie van mogelijk ernstige mishandeling in het drijfzand van ongefundeerd geklessebest laat zinken.

De vraag is: gaat het hier om een autistische man of mishandelde vrouw?
We mogen de diagnose zelf stellen, kennelijk.