Hoe reageren op beschuldigingen van (autistische) man

Welke vraag is niet beantwoord?

Zie #25.

wat ik wel even kwijt wil

Autisme wordt in dit soort draadjes wel altijd enorm negatief weggezet.

En de meeste hobbels zijn gewoon wáár. Al komen ze vaak eerder voort uit een mismatch van manieren van denken en communiceren dan vanuit slechte bedoelingen.

En juist die slechte bedoelingen, die worden zo vaak gemist bij mensen met autisme.
En dat vind ik juist weer zo enorm positief.
En ik kan nog tig dingen bedenken waarom het samenleven met mensen met autisme uitdagend en vermoeiend (en soms uiteraard onmogelijk) maar net zo goed heel fijn kan zijn.

(En nee M Lavell, áls er sprake is van autisme bij partner van ts dan is de kans op agressie juist klein.

Miriam

“Omgekeerd: Als TS uit angst haar vermoedens niet deelt, dan is er mogelijk iets anders aan de hand dan autisme.”
Dat kan, maar hoeft beslist niet. Er zijn meer zaken waarvoor je bang kunt zijn, dan pure agressie.
#23 “Wie is er hier autist eigenlijk?”
Ik vroeg je al eerder: waarom zeg je dit? Denk je werkelijk, op grond van mijn berichten, dat ik autistisch ben? Of wil je mij diskwalificeren? Gewoon schelden, eigenlijk? In beide gevallen wek je de indruk niet goed te weten wat autisme inhoudt.
#30 “Als jij op deze manier je gesprekken voert met je man, dan ben jij de partij die altijd gelijk wil hebben en waarmee niet te praten is. Ik weet niet of er een ziekte past bij de tomeloze behoefte om meta discussies te voeren.”
Je hebt in de verste verte geen idee hoe onze gesprekken verlopen. Tomeloze behoefte aan metadiscussies? Je insinuatie raakt kant noch wal.
“(…) en er een gezellig 'ik heb ook zo'n man' van te maken (…)”
Bijna knap, hoe je iemands intenties naar je eigen inktzwarte wereldbeeld kunt vertalen. Pas het alleen niet op mij toe, alsjeblieft. Ik heb niets te maken met de manier waarop je mij blijkbaar wil wegzetten.

Narcist?

Dagarada, volgens mij gaat het niet over jou.

Oké Miriam

Het is me duidelijk. Je behoudt je het recht voor mensen links en rechts te schofferen, maar weigert hen te woord te staan wanneer ze je daarop bevragen. Het had niet over mij hoeven gaan, wanneer je het niet nodig had gevonden mij te beledigen.
Ik zal je bijdragen in deze discussie verder negeren.

TJa...

Autisten kunnen ook agressief zijn. Het zijn namelijk soms net echte mensen.
En je hebt ook nog eens verschillende vormen van agressie. Denk eens aan verbale agressie. Of intimiderend schreeuwen. Zelfs dát kan bij autisten voorkomen.

Net zoals er verschillende manieren zijn waarop autisme zich kan uiten. De één slaat dicht, de ander ontploft. Ja, er zijn zelfs autisten die liegen, ook al wordt gezegd dat ze dat nooit doen. Misschien is het geen liegen en moet je het eerder zien als "de waarheid aanpassen omdat de autist dat beter kan verwerken". Maar het is voor degene die ermee te maken krijgt hetzelfde als liegen.

DE autist bestaat niet. En niet elke autist is lastig om mee om te gaan of samen te leven. Maar in bepaalde gevallen kan het echt heel lastig zijn. En de vraag is o.a.: in hoeverre ga je daarin mee, voor de lieve vrede? Waar ligt je grens?

En niet een wedstrijdje of het vermoeden (!!!!!) van autisme wel of niet klopt, waarbij mensen aan een stevig verhoor wordt onderworpen.

En verder denk ik net als Dagarada dat het het best is om bepaalde bijdragen in dit topic te negeren, omdat het niet de eerste keer is dat een topic verzandt in een oeverloze "bewijs maar eens dat ik geen gelijk heb"-discussie vol beweringen die werkelijk kant nog wal raken en bedoeld zijn om anderen onderuit te schoffelen en op hun woorden te vangen.

Hortensia

Autisten kunnen ook agressief zijn...
Tsja.

Weet je, ongenuanceerde uitspraken komen niet van mij, dat maak jij er nu van. Dat maakt een gesprek mi minder prettig.

Grappig

Nadat een man achter zijn rug voor autist wordt uitgemaakt, de werkelijke problemen van TS niet besproken worden, komen de dames tot de conclusie dat het mijn schuld is.

Natuurlijk.
Altijd tot wederdienst bereid.

meta

Je komt makkelijk in een spraakverwarring terecht omdat het enerzijds soms zo ongeloofwaardig klinkt wat je meemaakt terwijl het letterlijk zo is en anderzijds omdat je zelf soms nauwelijks tekst hebt als je nog niet zo ervaren bent met de beleving van iemand die vaak al zijn hele leven gewend is niet begrepen te worden en zelf alle moeite moet doen om een verhaal over het voetlicht te krijgen dat voor anderen begrijpelijk en acceptabel is en dat toch zorgt dat je krijgt, of kan geven, wat nodig is.
Communicatie is niet eenvoudig omdat iedereen een andere achtergrond heeft en een ander perspectief maar ook een andere manier om met informatie om te gaan.
Als dat niet lukt kan het nogal spannend worden in huis. Met slecht gedrag. Dat vaak ook gewoon aangeleerd is door anderen uit onbegrip.
Mensen met autisme, ja ik generaliseer, imiteren vaak gedrag. Als zij aangevallen worden, of zaken gevraagd die ze nog niet kunnen, kunnen ze ook aanvallend gaan reageren. Omdat het bij sommige mensen met autisme allemaal sterk binnenkomt is hun reactie voor omstanders dan ook disproportioneel.
Exman was van mening dat als je getrouwd bent dat je dan 1 mening hebt. Je denkt hetzelfde. En komt tot dezelfde besluiten.
Ik daagde die gedachte uit zodra ik dat door had. Verbaasd dat iemand met zo'n opleiding zo kon denken. Maar bij hem was het gewoon het verlangen dat je met iemand die je vertrouwd is nou eens niet altijd zo ongelooflijk veel energie kwijt bent aan communiceren, wat zo vaak zo verwarrend en soms beangstigend is, maar dat het een kalm samenzijn is waarin je aan een half woord genoeg hebt.

Dat begrijp ik nu.

We waren op vakantie en ik hoorde schoonzus nogal overredend praten met zwager. Van de bovenverdieping naar beneden waar hij met de kinderen bezig was.
Dus ik attendeerde ex dat zijn zus en haar man blijkbaar ook niet een mening waren toegedaan.
Echter, dit soort omgevingsgedoe ontging ex. Bovendien kon het wel zo zijn, maar zijn verlangen dat het anders was en dat dit een uitzondering zou kunnen zijn, was sterker.

gevoelens:jouw probleem

Als ik hier tegen vergelijkbare echtgenoot zeg dat ik me ergens door gekwetst voel, krijg ik als reactie: dat is jóuw probleem....
Dus praten over gevoelens? haha, dat werkt niet echt met iemand die niet goed kan invoelen.
Geen officiele diagnose hier, wel van adhd, maar (nog)niet van autitrekjes. Wel geopperd door de psych waar dochter heenging omdat ze steeds vastliep in haar communicatie met vader.
Heel herkenbaar, dat overal de schuld van krijgen. Heel akelig ook. De vergelijking met de kikker in warm water spreekt me erg aan.
En ook hier wordt het , nu met pubers in huis, steeds lastiger. Toen we nog met zijn tweeen waren speelde alles niet zo omdat er veel minder dingen waren om zich aan te ergeren.

wat kan helpen

Wat kan helpen, maar dat is natuurlijk afhankelijk van de medewerking, is hier dat ex lijkt weer wat medicatie tegen de angst te nemen. Dan reageert hij minder heftig en aanvallend en is handzamer in de omgang als we even geduld met hem hebben.
Bij zoon helpt uiteraard zijn inmiddels jarenlange begeleiding en opvoeding. hij voelt zelf goed aan waar hij even in moet houden en waarom en hoe het komt en weet zich dan tijdig in te houden, terug te trekken, te relativeren, of even een rondje in de buitenlucht te maken, eerst te eten, eerst een uur geen contact, afijn inmiddels een heel repertoire.
Een collega heeft veel gehad aan gesprekken met de GGZ, soort kringgesprek voor mensen met autisme, waardoor hij veel meer begrip en respect voor zijn vrouw heeft gekregen.
Naast uiteraard zelf kalm blijven, situaties aan zien komen en anticiperen, duidelijk en neutraal communiceren op een gepast moment. Niet als iedereen moe is aan het einde van de dag aan tafel.

kan jij dat AnneJ?

Ik kan niet altijd kalm en neutraal zijn hoor! Wel duidelijk over het algemeen, en anders wel luid. Soms moet het er gewoon even uit hoor, maar dat zou ook zo zijn als ik de meest sociale, invoelende man die je kunt verzinnen had!

maar wie helpt de man van de draadstarter?

Ik lees hier een hoop, maar ik heb de suggestie om gezamenlijk hulp te zoeken nog gemist. Je maakt mij niet wijs dat de partner van de draadstarter onaangenaam wìl doen. Je hoeft niet gelijk met vermoedelijke diagnoses te komen. Je kunt voorstellen om samen mindfulness te doen. Of om eens met iemand te praten om de onderlinge communicatie te verbeteren. Zoiets. Dat kan veel uitmaken.

Enige

Dat is mij al die jaren behoorlijk goed gelukt. Nou ben ik van mijzelf niet zo'n vlammer dus dat komt goed uit.
Maar omdat het zo goed gaat val ik tegenwoordig wel eens uit mijn rol. Waarna kinderen onmiddellijk vragen om het volume en de emotionele intensiteit please bij te stellen.

Ah AnneJ,

da's het verschil, ik ben van het vurige type. Maar aangezien ik ook iemand ben, vergeef ik het mezelf .

Zo is het

Vergeving is hier ook de standaard.

Maar ook

Het helpt als ik zelf aangeef dat ik even niet in de stemming ben en met rust gelaten moet worden omdat ik emo reageer anders. Kan die vraag/opmerking/klus please even wachten tot na het eten.
En in de ochtend weten ze allang dat ik zelf niet tot veel in staat ben. Rustig naast elkaar je ding doen, dat gaat goed. Maar geen moeilijke verzoeken of discussies.

Mindfullness

Lijkt me prima. elke oefening voor ontspanning en beheersing van de emoties, kan helpen, ook haptotherapie, yoga of tai chi.
Maar voor gespreksbegeleiding denk ik dat het absoluut een voorwaarde is dat een therapeut goede en gepaste ervaring heeft met mensen met autisme. Anders kun je in een grote spraakverwarring terecht komen.

annej

Zeker. Mindfullness heb ik zelf ook gedaan en ik heb er nog profijt van, ook op de lange termijn kan ik er op terugvallen (en zoals je wellicht weet heb ik mezelf gediagnostiseerd met ASS, dus onheus gedrag zoals in #1 beschreven kan ik wel snappen, al keur ik het niet goed).
Bij het zoeken van een therapeut kun je idd maar beter eentje zoeken met ervaring met ASS. Maar het niet zo benoemen naar hem, het is confronterend en kost een tijd voor je kunt accepteren dat je buiten de gewone boekjes valt. Dàt inzien is al een grote stap. Hoeft iemand je er ook niet bij onder de neus te wrijven dat je autistisch doet. Dat er nog buiten laten is nu een goed idee.

Niet op reageren

Even reactie op eerste vraag; ik zou de hoorn erop leggen als mijn man mij over zoiets zou bellen. Wat een gezeur. Niet aan meedoen. Weet niet of het helpt, maar erop ingaan help ieg niet.

Is dit dezelfde ff zo

Die eerder in een draadje aangaf dat ze zelf gediagnostiseerd is met ADHD? Lijkt mij namelijk extra lastig of heb ik het mis?

Verder lijkt het me juist energie besparen om jezelf te leren om in de meeste gevallen een interne vertaler te hebben. In het geval van de kliko moet je gewoon horen: 'ik had geen fijne dag en de kliko staat in de weg'. Kleine moeite om dat ding weg te halen toch? Of woon je te groot?
Ik heb geleerd in te gaan op de boodschap zelf en de manier waarop vaak te negeren. Man kan behoorlijk bot zijn. Geen diagnose en geen agressie trouwens. Maar wel zeer ongepolijste communicatie. Ik zie het niet als onwil maar als onmacht. Scheelt een hoop.
Wat kan jou het schelen dat je altijd 'de schuld' van hem krijgt? Als je weet dat het een patroon is kun je toch eruit stappen en de strijd niet meer aangaan? Zo'n strijd is alleen maar een botsing van ego's. Let it go.
Volgende keer zeg je: ' o staat die bak in de weg? Irritant, ik kom eraan. '

Interessant

Interessant topic.

Helaas nu even geen tijd om alles te lezen maar wilde je toch even mijn twee tips geven.

Inderdaad niet in discussie (daarmee laait het vuur op). Wat een keer hielp was op een rustig moment stellend zeggen dat terecht of onterecht, zoveel kritiek te veel was. Twee per dag was voldoende, eigen keuze. Of het moet zo urgent zijn dat de veiligheid in geding was. Dat hielp, moet ik wel steeds helpen herinneren. Inkaderen dus. Je kan de uitleg erbij geven dat je helaas niet perfect bent, dat is helaas een gegeven, waar ook jij mee moet leven. En die terechte of onterechte kritiek de sfeer naar beneden haalt. En ja, soms zei ik ok of dat ik hem had gehoord, hing op of liep weg.

En mocht je toch in gesprek raken, soms kan het niet anders, en je krijgt op een gegeven moment een bak persoonlijke rotzooi over je heen terwijl het over de kliko ging dan zei ik vriendelijk en afstandelijk dat ik heel goed begreep wat hij wilde zeggen maar dat het nu even over de kliko ging en dat als hij over mij wilde praten, dit prima was.. maak dan wel even een afspraak met mij, dan nemen we daar goed de tijd voor. Nou, zo slecht in plannen, dat gebeurde nooit. Nouja, dat is 1 keer gebeurd in al die jaren. Dat zat ik uit en aan het einde zei ik dank je en liep weg.

Als het al gezegd is, sorry!

At your service

Bijzonder hoor. Al die autistische mannen (niet gediagnostiseerd, maar dat komt omdat hij niet wil) met vrouwen die dat onderwerp liever maar niet aansnijden.

Veel zorgelijker vind ik al die vrouwen de menen dat ze zich de klacht aan moeten trekken en daadwerkelijk en direct op moeten draven

"Volgende keer zeg je: ' o staat die bak in de weg? Irritant, ik kom eraan. '"

Hebben die mannen polio?

Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan.

volgende keer zeg je

Volgende keer zeg je :"Staat die bak in de weg? Wat naar. Kun je hem het zelf oplossen of zullen we het samen doen?".
Ik neem aan dat er met "Ik kom eraan" gehoopt wordt dat hij het dan snapt, hoe onzinnig het is? Maar dat weet je niet. Ik dacht trouwens dat hij er al langs was gereden, dus zó dringend was het niet. Gaat hier dus puur om afreageren van de frustratie op iemand. Misschien nog beter om te benoemen dat het naar is dat hij zoveel last heeft van die situatie. Dan komt het besef pas dat er manieren te leren zijn om hiermee om te gaan. Dus:"Wat naar dat die bak daar stond en dat het jou zo stoorde. Haal even diep adem en zet een muziekje op, dan voel je je wat prettiger. Vanavond zoeken we een oplossing voor die bak. Doei schat".

Miriam, ik zie je door dit topic struis heen en weer lopen, tikken en one liners uitdelen. Vervolgens ga je op je troon zitten. Zo ongepast vind ik dat. Kennelijk denk je eea van autisme af te weten maar hoe kan het dan dat je zo de plank misslaat?

*Bijzonder hoor. Al die autistische mannen (niet gediagnostiseerd, maar dat komt omdat hij niet wil) met vrouwen die dat onderwerp liever maar niet aansnijden.*

Dat is toch allang een bekend verschijnsel bij mannen met autisme? Het is een blinde vlek en als je die aanwijst (en daarmee zegt dat hij dus niet het goddelijk gelijk aan zijn zijde heeft) komt er een overlevingsdrang omhoog, dat kan heel eng zijn. Het aansnijden van het onderwerp kan een enorme lading agressie opleveren. Niet bij alle mensen met autisme (in de familie hebben we toevallig ook een zeer timide persoon die niet zovaak boos is maar wel om de kleinste dingen boos kan worden). Uit eigenbelang hou je daar dan je mond over.

*Veel zorgelijker vind ik al die vrouwen de menen dat ze zich de klacht aan moeten trekken en daadwerkelijk en direct op moeten draven*

Dat is Pavlov, daar gaat een jarenlange training aan vooraf. Kom je niet opdraven heb je zoveel gezeur, boosheid, gedoe (wat na een maand, jaar of jaren nog omhoog kan komen) dat je het uit je hoofd laat niet op te draven. Dat is natuurlijk wel verslijtend.

*"Volgende keer zeg je: ' o staat die bak in de weg? Irritant, ik kom eraan. '"*

Nou, nee. Dat zeg je dus niet. En hiermee spreek jij jezelf tegen. Kans dat ik hiermee een reactie over mijzelf uitroep, zoals ik wel vaker van jouw hand op OOL heb gezien. Ik zal het over mij heen laten komen.

Hebben die mannen polio?

Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan.

Nog een stukje

*Hebben die mannen polio?*

Ja, precies! Polio in hun hoofd, op een bepaalde manier.

*Als je je gedraagt als dienstertje en voetveeg, dan word je ook zo behandeld.
Daar is niks autistisch aan.*
Dat is niet waar. Wat een onzin. Je weet werkelijk niet waar je het over hebt. Maar dat is jammer genoeg wel de beeldvorming waar vrouwen van, mee te maken hebben. Het is zeer ongepast. Met andere woorden, de omgeving ziet het net zo autistisch als de (in dit voorbeeld dan).

Iemand die jou als een voetveeg behandeld, hoe je je ook gedraagt heeft geen innerlijke beschaving. Mensen met autisme slaan vaak de plank volledig mis.

Je valt mij heel erg tegen. Gelukkig heb je meer ervaring met regels etc op onderwijsvlak want de juiste inleving ontbreekt bij jou ten enenmale, lijkt wel. Ik zou je bijna tegen jezelf willen beschermen. Maar dat zal eerder agressie opleveren (al dan niet passief).

Het is bijna zover

dat M. Lavell 'de diagnose' verdient! Immers, juiste inleving ontbreekt, wel slim, verstand van andere zaken, het is nodig haar tegen zichzelf te beschermen én ze heeft de neiging tot agressie.

Als je bent getrouwd dat ben je gelijkwaardige partners. Waar je, in alle omstandigheden voor zou moeten waken is dat dit onevenwichtig wordt. En, bij een langere relatie gebeurt dit altijd, bij iedereen. Zoals wordt gezegd in #57 daar gaat jarenlang training aan vooraf. Maar ja, op een gegeven moment bevalt het eigenlijk niet meer, dat patroon waar je jezelf in hebt getraind en zou je, als je eerlijk bent het liever anders zien. Dat is hartstikke moeilijk. Het meest voor de hand ligt dan om te gaan wijzen wat de ander allemaal doet en gedaan heeft waardoor je niet anders kunt. En als het dan niet lukt om de ander te veranderen dan hebben we gelukkig een al dan niet gediagnosticeerde stoornis gevonden waardoor we er eigenlijk niets aan kunnen doen. Dat de relatie niet meer gelijkwaardig is. In beide gevallen, wel of geen stoornis, wel of niet gediagnosticeerd moet je ervoor zorgen dat je een gelijkwaardige relatie houdt. De een is niet de moeder van de ander, de een is niet de therapeut van de ander en de een moet ook geen medelijden hebben met de ander. Dan heb je namelijk geen gelijkwaardige relatie meer. En als jij daar zelf voor kiest (ik begin er maar niet meer over, anders wordt hij boos want hij heeft een stoornis) dan moet je je op zijn minst afvragen wat je partner daarvan vindt. Om zo (denigrerend) behandeld te worden.

Annoanna

Wat bedoel je nu, je bent het niet met Miriam eens maar ik zie dat je veel dingen hetzelfde zegt: innerlijke beschaving die ontbreekt, wel dat vindt Miriam toch ook? En over die Pavlovreactie, zal best een soort ingesleten reactie zijn op een moeilijke partner, maar is dat dan de goede manier? Tuurlijk niet.
Verder generaliseer je het nogal, mogelijk autistische mannen worden dus aggressief als je ze vertelt dat ze autistisch kunnen zijn? Ik ken overigens weinig mensen (m/v) die enthousiast zullen reageren op die suggestie.

misvatting

Ik heb gezegd wat ik van de mening van ML vind en dat jij daarvan iets anders maakt, is voor jouw rekening.

*Als je bent getrouwd dat ben je gelijkwaardige partners.*
Dat willen we allemaal graag (geloven) maar feitelijk is dat zwanger van vanalles en zo leeg als het zijn kan. Moreel, fysiek, voor de wet? We zijn niet gelijk want we zijn allemaal anders. Ik geloof dat het meerendeel van de mensen een complementaire partner zoeken, dus per definitie aanvullend, niet gelijk. In de maatschappij worden vaardigheden niet allemaal even goed beloond (vergoeding bij een baan), en dat kan ook weer een weerslag hebben En als er autisme in een gezin speelt, is er al helemaal geen sprake van een gelijkwaardige situatie. Ik denk dat je beter kan zeggen dat we naar enige vorm van gelijkwaardigheid streven. Iemand met autisme zal moeite hebben met dit te begrijpen. Die zal het misschien leuk vinden klinken en knikt volop ja.

*Waar je, in alle omstandigheden voor zou moeten waken is dat dit onevenwichtig wordt. En, bij een langere relatie gebeurt dit altijd, bij iedereen.*
Bij mensen met autisme, in welke relatie ook, blijft dat scheef. Je probeert het eerst zo, dan zo, je wil praten en dat levert boosheid op (wat je niet begrijpt), dan probeer je het maar anders en het lukt maar niet. Zo blijf je lang in rondjes draaien voor je uiteindelijk beseft dat je alles hebt geprobeerd en dat het aan iets anders moet liggen. Dat doe je omdat je je niet kan voorstellen dat het wegzetten van de kliko zoveel problemen oplevert. Dat moet toch makkelijk op te lossen zijn, met wat begrip. En dat begrip blijkt dus heel een dimensionaal te zijn en eng dun. En zodra je daar doorheen bent, komt de agressie. Dan zie je een baas of collega met je man worstelen, familie, je ziet 'm in het verkeer of bij de AH aan de balie (zijn gelijk halen). Dan zie je opeens de grote lijnen. Dan weet je nog niet hoe je dat moet benoemen. En dat is inherent aan autisme, dat er geen gelijkwaardigheid is. Dat kan ook niet want autisme is een sociaal-emotionele aandoening die niet verder ontwikkelt dan, zeg, tot een kind van 3. Wenig moraal, weinig geweten. Met dit gebrek is niet zoveel mee te beginnen, op relatie-vlak.

Je kan de inherente regels voor een relatie tussen twee mensen zonder autisme niet schuiven over een relatie waarbij 1 van de 2 autisme heeft.