Hoe reageren op beschuldigingen van (autistische) man

Heeft geen zin

Het maakt niet uit wat je zegt want in zijn beleving heeft hij toch gelijk. Je kunt het beter houden bij 'oh' en dan de enorme omissie herstellen.

Heel erg herkenbaar

Ik had jouw bericht kunnen schrijven. Mijn man is niet gediagnosticeerd, twee van mijn kinderen wel (ass). Het is in wezen een goede vent, maar in de omgang extreem moeilijk. Vooral voor mensen die dichtbij hem staan, en omdat hij geen sociaal netwerk heeft, ben ik dat. Hij kan niet tegen dingen die onverwacht anders lopen, en dat uit zich ook in kleinigheden: een la die openstaat en waaraan hij zich zou _kunnen_ stoten. Hij ervaart op dat moment een "vijandige omgeving" en raakt uit zijn doen. Communicatie met hem over voor mij belangrijke zaken (zeker als het meta-communicatie betreft) is erg moeilijk, vaak onmogelijk. Hij loopt gewoon weg, desnoods middenin een zin. Verder is het een zeer intelligente man, goed in zijn werk. Het klassieke plaatje zeg maar. Dit allemaal ter illustratie.

Hoe ik ermee omga. Ik heb langzaam maar zeker geaccepteerd dat hij zo in elkaar zit. Met andere woorden: de zaken waar ik tegenaan loop, komen niet voort uit kwade wil, maar uit onmacht. Eerlijk gezegd: op sommige punten zie ik hem als "patiënt”, in die zin dat ik me van veel commentaar niets meer probeer aan te trekken omdat ik weet wie het zegt en waarom. Dat klinkt nu heel badinerend, ik weet even geen mooiere manier om het op te schrijven. Ik wéét nu eenmaal dat hij overstuur raakt als er iets op "zijn" stoel ligt bij thuiskomst (lastig te voorkomen met 3 kinderen), en accepteer dat hij daarover vervelend commentaar geeft.
Ik denk dat wij de schuld krijgen, omdat wij in zijn ogen degene zijn die ervoor moeten zorgen dat de veilige, overzichtelijke haven die thuis is (of moet zijn), intact blijft. En dat is vaak zeer onredelijk, maar daar heb ik me bij neergelegd.
Dit is een proces van járen hoor. Aanvankelijk, zeker toen ik nog niet vermoedde dat er ass speelde, kwam ik in opstand. Ik ben van nature vrij fel, of in elk geval expressief (ook zoiets wat niet handig is, ik moet nog steeds leren mijn non-verbale communicatie wat neutraler te houden, is ook voor de kinderen fijner). Maar die "ruzies" leidden tot niets dan dagen zwijgen. Er werd niets uitgepraat (dat gaat niet), en pas dagen later kwam het dan langzaam weer goed. Veranderen deed er niets.
Ik denk dat mijn man (en de jouwe wellicht ook) het onredelijke van zijn gedrag niet kan inzien. Daarvoor zijn ze letterlijk te veel op zichzelf gericht. Overprikkeld misschien (mijn man is goed in zijn werk, maar het kost hem ook enorm veel energie) en dan is zo'n vuilnisbak een enorme versperring die hem helemaal uit zijn doen brengt. Dat is dan het enige wat telt, en die frustratie moet er blijkbaar uit. Hij belt jou, gooit die ergernis eruit en hangt na gedane zaken op. Jouw inbreng doet niet ter zake. Dat zomaar ophangen, gebeurt hier ook zo vaak. Ik heb geleerd dat veel van wat als erg bot overkomt, zo niet bedoeld is. Concreet: ik reageer daar dus als het me lukt, niet meer op. Ik los op wat hem stoort, en zwijg.

Als ik dit zo overlees, kom ik tot de conclusie dat ik veel slik om de lieve vrede te bewaren. Zo kun je het lezen, en zo voelt het vaak ook. Het voelt oneerlijk, al-tijd ben ik degene die zich moet aanpassen. Het ís ook oneerlijk. En je doet er niets aan. Omdat ik verder wel om hem geef, en hij en de kinderen ontzettend veel van elkaar houden, wil ik het gezin intact laten. Dus probeer ik een modus operandi te vinden. Dat is een goede oefening in nederigheid, kan ik je wel vertellen

NB Het voelt voor mij dan wel alsof ik de enige ben die zich aanpast, maar ik weet natuurlijk niet wat hij allemaal moet doen of laten om het leven met mij en drie kinderen vol te houden. Omdat zijn draagkracht zoveel kleiner is, zal dat voor hem wellicht ook als één grote aanpassing voelen. Hij wil rust en orde, de kinderen creëren chaos. Ik noem maar iets. Om het gevoel van ongelijkheid iets te verminderen.

Dagarada

Oei, wat een herkenning. Ik had jouw stukje ook kunnen schrijven . Wel fijn. Gedeelde smart is halve smart )).

Ook ik weet dat het onmacht is en dat ik het me niet persoonlijk moet aantrekken. We zijn al erg lang samen, met inmiddels 2 pubers, dus al jaaaaren - vanaf hun geboorte - kunnen "oefenen" met veel te veel drukte voor hem en dus stress-reacties van hem. Die wetenschap van onmacht scheelt enorm, en toch blijf ik die beschuldigingen (en andere gedragingen van hem, die in mijn ogen met autisme samenhangen) vervelend vinden. Nog tips hoe jij die beschuldigingen hebt kunnen loslaten, zodat zelfs dat je niet meer raakt, kennelijk?

Ook ik ben extrovert, wat eigenlijk niet bij hem past. Maar ja, te laat ontdekt .

Dus als hij jou de schuld geeft, zeg je niet eens meer "Dat heb ik niet gedaan"?

Je zegt alleen "Oh" en herstelt de situatie, ruimt op of wat dan ook?

Oplossen en aanpassen

Je schrijft: "Ik heb geleerd dat veel van wat als erg bot overkomt, zo niet bedoeld is. Concreet: ik reageer daar dus als het me lukt, niet meer op. Ik los op wat hem stoort, en zwijg."

Los jij alles op? Alleen bij die (kleine frustraties) of in zijn algemeenheid? Word je daar niet doodmoe van?

En doet hij zelf ook nog wel eens wat in huis en qua opvoeding? Die van mij is denk ik zo moe van zijn autisme (en zich dus handhaven op zijn werk en "doen alsof hij normaal is"), maar denk ik van nature ook van luier aangelegd, dat hij verder ook nog eens erg weinig in huis en qua opvoeding doet. Laten we zo zeggen: hij doet alleen maar dingen als hij het zelf wil, niet om de taken qua huishouden, opvoeding etc. gewoon te verdelen, mij te ontlasten of wat dan ook. Ik word er wel doodmoe van. Ik moet daardoor wel erg veel doen. Of het gebeurt niet.

Ik ben nu wel steeds meer aan het loslaten, proberen zelf dingen niet zo belangrijk te vinden (me af te vragen of het echt moet) en dan dus niet zelf te doen. En dan kijken of hij iets oppakt. Gewoon omdat het voor mij teveel is. Heb ook nog andere dingen aan mijn hoofd en ook nog andere dingen die ik wil doen.

Vraag

Mijn vraag is, waarom speelt dit nu ineens zo'n grote rol? Als er al sprake is van een of andere stoornis is die toch niet aan komen vliegen? Dat is toch altijd al zo geweest? Waarom helpt het om te denken dat er sprake is of zou kunnen zijn van een stoornis? Ik denk dat bij iedereen die een lange relatie heeft er op een bepaald moment ergernis komt over (kleine) zaken die er eerst niet was. De kunst is om een lange relatie goed te houden en ook te leren houden van alle gebreken die niet meer met de mantel der eerste liefde bedekt kunnen worden. Andersom geldt namelijk hetzelfde. Deze man met of zonder stoornis had vroeger geen last van de verschoven prullenbak of vond het in elk geval niet nodig om er iets van te zeggen. En nu wel. Deze man heeft nu ontdekt dat hij getrouwd is met een vrouw die hem steeds dingen in de weg zet en dat zou ook wel een niet-gediagnosticeerde stoornis kunnen zijn.
De ontwikkeling zit in jezelf. Het gaat erom dat het je gaat lukken hem inclusief irritante en/of onterechte beschuldigingen te accepteren zoals hij is.

Els

"De ontwikkeling zit in jezelf. Het gaat erom dat het je gaat lukken hem inclusief irritante en/of onterechte beschuldigingen te accepteren zoals hij is."

Ik denk dat je, als je goed leest, ziet dat dat precies is wat ik beoog.

Verder: het inzien dat er sprake is/kan zijn van een stoornis is een langdurig, geleidelijk proces. Daar komt bij dat sommige aspecten van zijn persoonlijkheid pas later, wanneer er een gezin ontstaat, naar voren komen. De bijzondere trekken van mijn man worden onder druk pas goed zichtbaar. Dus niet in de eerste relatief onbezorgde "verkeringsjaren", maar later, wanneer er kinderen komen die een boel onvoorspelbaarheid, drukte, chaos en zorgen met zich meebrengen. Zeker als daar IADH-kinderen bij zijn.

Verder, om wat andere reacties voor te zijn: dit is wmb niet het zoveelste draadje van vrouwen die zomaar wat irritante kantjes van hun man af willen doen als "hij zal wel ass hebben". Ik heb zeer gegronde redenen om aan te nemen dat dat hier speelt (en dat is mij ook bevestigd vanuit de officiële GGZ). Ogv hetero-anamnese kan in elk geval een sterk vermoeden bestaan.

Ff zo: ik moet even weg, reageer later nog.

Els

"Deze man met of zonder stoornis had vroeger geen last van de verschoven prullenbak of vond het in elk geval niet nodig om er iets van te zeggen. En nu wel."

Jawel hoor, doet hij al jaren.

Het is veel erger geworden sinds de kinderen er waren, maar dat is inmiddels al zo'n 14 jaar. Door die kinderen wordt het allemaal veel drukker, chaotischer, onvoorspelbaarder. Daar kunnen autistische mensen niet goed tegen, krijgen ze stress en paniek en reageren ze geirriteerd.

Dus ik heb er al jaaaaren last van.

Maar in sommige periodes (als ik zelf veel aan mijn hoofd heb bijvoorbeeld, zoals nu) kan ik het minder hebben.

Ook is het zo dat hij in sommige periodes meer uitvallen heeft dan in andere periodes, vermoedelijk ook omdat hij meer stress op zijn werk heeft of zo.

Je schrijft "Deze man heeft nu ontdekt dat hij getrouwd is met een vrouw die hem steeds dingen in de weg zet en dat zou ook wel een niet-gediagnosticeerde stoornis kunnen zijn." Hoe bedoel je dit?

"De ontwikkeling zit in jezelf. Het gaat erom dat het je gaat lukken hem inclusief irritante en/of onterechte beschuldigingen te accepteren zoals hij is."

Ja klopt, daar en ik al jaren mee bezig . Moeilijk hoor bij een man zonder inlevingsvermogen die mij steeds de schuld van van alles geeft. Ik doe mijn best aan mijzelf te werken. En daarom post ik dit ook, en zie ook mijn vraag op dit punt aan Dagarada hoe zij de beschuldigingen kan loslaten.

Herkenbaar.

Heel herkenbaar. Ik kreeg zelfs de schuld als de postbode per ongeluk de post van de buren in onze bus schoof. De ramen trilden geregeld in de sponningen omdat het er bij hem altijd met bulderend verbaal geweld uit kwam. Heel intimiderend. Als ik ergens spijt van heb is het wel dat ik mijn kinderen hier aan heb blootgesteld. Dat vind ik misschien het allerergste.

Maar je grenzen schuiven steeds verder op. Net als die kikker die in een bak koud water zat die werd verhit. Ik heb ook heel veel moeten doen en laten voor de lieve vrede. Steeds meer. En dáár moet je mee oppassen.

Ook de buitenwereld merkte het steeds meer. Omdat hij steeds minder goed "de schijn kon ophouden" (zoals #7 ook schreef) daar. Maar dat drong toen niet eens tot me door. Hoe is jouw man buiten de deur? Je zegt dat hij daar ook sociaal/communicatief niet handig is. Zijn daar ook al incidentjes uit voortgekomen?

Maar het ergste vond ik het dat de kinderen ook de volle laag kregen. Al als kleine peutertjes.

Zijn werkelijkheid week steeds meer af van onze werkelijkheid en de verbale explosies waren niet meer te verdragen. Er was niet met hem te praten. Achteraf gezien was hij steeds meer de grip op alles aan het kwijtraken, zijn werkelijkheid was zijn reddingsboei en moest kost wat kost verdedigd worden. En echt, het ging vaak om niets.

Hoe je de vaatwasser inruimde. Dat de vuilnisbak niet voor 8 uur 's avonds aan de straat mocht. Dat een normale peuter van 2 nooit eens een glas drinken omgooide (als ik weer denk hoe hij tekeer ging tegen dat kind kan ik, 15 jaar later, nog janken en me schuldig voelen). Verkeerd bezorgde post. Iets dat niet meer in de koelkast stond terwijl hij zeker wist van wel. Dat we tijdens het eten tegelijk naar het zoutvaatje grepen (een ander lacht daarom). Kleine dingen, dingen waarvan je zegt "waar maak je je druk om" maar ook dingen die (maar dat besefte ik pas later) eigenlijk best wel ver gingen.

Een tegenwoord leverde een explosie op dus probeerde ik mijn mond te houden. Moeilijk, want ik kan slecht tegen onrecht, en dit voelde als onrecht. En ik moest ook de kinderen uit de wind houden (het werd fors erger toen de kinderen er waren).

Zijn waarheid moest ten koste van alles DE waarheid worden. Maar tot hoever moest ik daarin meegaan voor de lieve vrede?

Ik heb uiteindelijk de knoop doorgehakt en heb een scheiding in gang gezet. Dit was niet leefbaar meer. Dit was ook geen voorbeeld voor de kinderen m.b.t. hoe je met je vrouw omgaat en hoe je vrouw daarop hoort te reageren.

Achteraf ontdekte ik dat er nog veel meer speelde dankzij "zijn waarheid". Niet alleen thuis. Ook op zijn werk. Ook in de buurt. Ook in de familie.

Wij als echtgenoten pikken veel voor de lieve vrede, probeerden ons tevergeefs te verdedigen, maar buren, bazen, familie en zo zeggen na een paar keer: "Zoek jij het maar lekker zelf uit met je grote mond."

Mijn man wist het altijd heel geloofwaardig aan mij te verkopen dat het nooit zijn schuld was dat we mensen niet meer zagen, of dat hij ergens ontslagen was (het was net in een tijd van massa-ontslag, dus dat kwam hem mooi uit).

En ondertussen was ik die kikker in die bak met water, die inmiddels gevaarlijk warm aan het worden was.

Het was niet eens bewust, denk ik achteraf. Het was zijn manier om overprikkeling en onzekerheid te compenseren. Die vork die net scheef stond in de vaatwasser was dan de lont in het kruitvat. Dat kind dat zijn beker omgooide. Een collega die niet werd begrepen of hem niet begreep (vaak om kleinigheidjes). Een onverwachte gebeurtenis. Het liep echter steeds meer uit de hand.

De man van Dagarada liep weg, de mijne ontplofte met zeer veel decibellen.

Onmacht, ja. Maar er zijn grenzen. Zeker als je hele gezin er onder te lijden heeft. Zoals die peuter van 2 die de wind van voren kreeg vanwege zijn motorische onhandigheid. Dat smoeltje vergeet ik mijn leven niet meer.

En nee, er werd, net als bij Dagarada, nooit iets uitgepraat. Want hij had altijd gelijk. En doodgezwegen (met als record een maand of 2-3 alleen maar diep zuchten en verder niets zeggen - toen pas begon het bij mij te dagen dat dit toch niet zo gezond was en dat het misschien, heel misschien, toch niet mijn schuld was).

Dagarada zegt: ik los op wat hem stoort, en zwijg.
Ik heb dat te lang gedaan. Omdat ik ook zo graag het gezin intact wilde houden. Maar er zijn grenzen.

Of er autisme speelde? Mijn kinderen hebben allemaal een duidelijke diagnose. Maar met hem was natuurlijk niets aan de hand, het lag altijd aan anderen. Dus die waarheid laat ik maar ergens in het midden. Omdat het er niet meer toe doet.

Helemaal anders

Mij valt op dat je je razendsnel afvraagt of je dader geweest zou kunnen zijn en vervolgens de conclusie trekt dat manlief je steeds vals beschuldigt. Alsof er een dader is. Alsof het voorval überhaupt de moeite van het bespreken waard is.

Ik zou daarmee stoppen.

"Ik heb er nog aan toegevoegd dat hij mij niet steeds de schuld moet geven als er iets is wat anders is dan hij wil. Weet niet of hij die opmerking gehoord heeft, want toen verbrak hij meteen erna de verbinding."

Ga nog een stap verder en beschrijf wat jij voelt als hij dat doet. Heb het helemaal niet over het voorval. Dat is niet belangrijk. Heb het over jezelf.

"Ik voel me vernederd als je me zo aanspreekt".

Iets langer "Je mag elke dag weer kiezen of je de stand van de kliko belangrijker vindt dan mijn gevoel van eigenwaarde. Stel je niet zo aan om iets kleins. Ik voel me door je gekleineerd"

Ik zou niet aannemen dat hij niet leerbaar is op dit punt.
Dat lijkt me een te fatalistisch uitgangspunt.

Dat heeft niet zoveel zin, praten over je gevoelens

Want dat is vaak nog confronterender. Daar kan je man pas tegen als hij niet meer gestresst is. En zeker niet de laatste iets langere zin van #12. Want dat werkt nog frustrerender.

Ja, het is een afreageren. Ik zou me niet verdedigen, want jij weet wel hoe het zit. Maar toch, je wordt in verwarring gebracht, want je voelt je waarschijnlijk wel verantwoordelijk voor die bak en voor het welzijn van je man. En je gaat toch twijfelen. Maar laat dat meteen los. Het is echt afreageren, het is niet perse bedoeld om jou te kwetsen. Ik snap het trouwens wel, ik heb een zoon met autisme en die kan ook zo reageren. Hij functioneert uitstekend op school en in de buitenwereld, maar om dat te kunnen moet hij kunnen bijtanken in de thuiswereld. En als daar iets anders loopt dan verwacht is Leiden in last. Dat wordt wel steeds minder trouwens, naarmate hij steeds meer handvatten krijgt om zich in de buitenwereld staande te houden en zich steeds zekerder gaat voelen. Het is dus zaak om je partner handvatten te geven om zich beter staande te houden, om minder van slag te raken door dit soort akkefietjes.

Want hij zit waarschijnlijk helemaal opgehitst in die auto, van slag, geschrokken, en gaat niet fijn naar zn werk. net als een kind dat volkomen stressed out naar school moet, na een drama thuis... Dat wil je niet voor je kind, en ik zou het ook niet willen voor mn man.

Inderdaad heeft het zin om je partner gedeeltelijk als patiënt te beschouwen. Of eigenlijk is patiënt niet het goede woord. Wat je wel kunt doen, is gedragsregels afspreken. Heb het hierover op een voor hem goed moment. En dan niet verwijtend, en zeker niet over je gevoelens, dat is weer heel verwarrend voor hem. Maar gewoon zakelijk. over hoe je wilt dat jullie met elkaar omgaan. Netjes en respectvol.

Wat je ook kunt doen is kijken of er in de buurt bijeenkomsten worden gehouden voor partners van... Dat is vaak heel verhelderend. En het scheelt al heel erg als je herkenning vindt. Vooral van mensen die er een weg in hebben gevonden en die jou daar tips over kunnen geven.

Lees eens het boek 'geef me de vijf'. dit is een soort praktische handleiding om om te gaan met autisten. Ook voor mensen die een autistische partner hebben.

Nee

Die heb ik ook geprobeerd: 'Het doet me pijn als je zo tegen me doet'. Was het antwoord: 'Je maakt het er zelf naar'.
Dus dat leer je dan ook wel af. Je gaat het ook vanzelf geloven als je elke dag hoort dat je alles verkeerd doet. Inmiddels weet ik wel wat ik beter had moeten doen, destijds, maar ik heb er geen spijt van dat ik gescheiden ben. Het kost bakken energie, en je moet er maar zin in hebben om (niet alleen bij je kinderen maar ook bij je partner) elke dag te fungeren als deurmat. En altijd de wijste moeten zijn en degene die de kar trekt.

Hopeloos

"Daar kan je man pas tegen als hij niet meer gestresst is. "

Ik zou als ik iemands man was die zo over mij dacht, direct mij biezen pakken.
Mijn vrouw is mijn hulpverlener niet

Ik zou in de positie van ts met dit uitgangspunt ook mijn biezen pakken.
Ik ben zijn object niet.

"Het kost bakken energie, en je moet er maar zin in hebben om (niet alleen bij je kinderen maar ook bij je partner) elke dag te fungeren als deurmat. En altijd de wijste moeten zijn en degene die de kar trekt."
Zou ik niet doen.

En nee, ik zou niet beweren dat meneer er niks aan kan doen vanwege zijn autisme.

Miriam

Miriam: “Ik zou als ik iemands man was die zo over mij dacht, direct mij biezen pakken.
Mijn vrouw is mijn hulpverlener niet”
Ik probeer het zo te zien: als mijn man leed aan een chronische depressie, karakterverandering door dementie of een akelige somatische ziekte, zou ik waarschijnlijk óók alles eraan doen om het gezin intact te houden. Overigens zal mijn man de eerste zijn om te zeggen dat hij mij in die zin (de boel bij elkaar houden) heel hard nodig heeft. (En ja, uiteraard heb ik vervelende trekjes en heeft hij ook mooie en interessante kanten, maar daar gaat het in deze draad nu eenmaal niet over.)

Ik heb ooit kinderen met hem gekregen, omdat we van elkaar hielden. Het is geen slechte man, het is een man met beperkingen die (ook) voor mij heel lastig zijn. Moet ik erbij zeggen dat hij niet agressief is. Wat Hortensia beschrijft heb ik godzijdank niet hoeven meemaken. Ik kan me haar beslissing levendig voorstellen.

Ik voel de verantwoordelijkheid voor mijn kinderen heel zwaar. En die zijn heel hecht met hem. Ik weet dat ze amper nog contact zouden hebben als dit gezin uiteen valt. Hij kan dat niet aan, en dat heeft hij zelf meerdere malen ook zo geformuleerd. Het is leefbaar. Niet wat ik ooit voor mezelf gewenst heb, maar hé, niemand heeft me ooit een rozentuin beloofd. Het leven kan anders lopen dan je gewild hebt, en ik voel de “opdracht” (niet in gelovige zin want dat ben ik niet) om er toch iets van te maken. Als ik geen kinderen had, was ik allang weg geweest. Maar, en dat is het paradoxale eraan: dan hadden we deze problemen waarschijnlijk niet gehad.

Hm, tja

Hoe ziet je man het?

FFzo/even ano

Zie even niet of jullie twee verschillende identiteiten zijn? IN elk geval hier wat reacties:

“Dus als hij jou de schuld geeft, zeg je niet eens meer "Dat heb ik niet gedaan"? Je zegt alleen "Oh" en herstelt de situatie, ruimt op of wat dan ook?”
Ja, meestal wel. Ik mompel iets neutraals of meelevends, en ik los het op. Het maakt ook niet uit of ik of de kinderen het gedaan hebben, want als één van de kinderen de oorzaak is, is het tóch mijn schuld want ik voed die op

“Los jij alles op? Alleen bij die (kleine frustraties) of in zijn algemeenheid? Word je daar niet doodmoe van?”
Ja, en ja. Tuurlijk is dat vermoeiend. En het gaat ook echt niet allemaal van een leien dakje. Regelmatig worden de frustraties mij ook te veel en dan zeg ik toch iets verkeerds. Het klinkt allemaal erg onderdanig en zo ziet het er ws ook uit. Maar omdat ik weet (en op andere momenten merk) dat hij mij respecteert en erg waardeert, en vooral (mantra) hij er niks aan kan doen, houd ik het nog vol.
Wat Miriam oppert: leerbaarheid veronderstellen, verwacht ik in ons geval weinig heil van. Daarvoor is inzicht in eigen processen en enige flexibiliteit nodig. Die zijn er niet. Bovendien is hij al wat ouder, dat gaat hem niet meer worden.

“Nog tips hoe jij die beschuldigingen hebt kunnen loslaten, zodat zelfs dat je niet meer raakt, kennelijk?”
Nou ja, het raakt me heus nog wel hoor, vooral als ik moe ben of om andere redenen weerloos. Maar idd probeer ik in te zien dat het ook echt niet over mij gaat. Iemand zegt dat ik de container verkeerd weg heb gezet. Ik weet dat dat niet zo is (of, als ik dat wel heb gedaan, niet met de intentie om hem dwars te zitten) dus ik hoef me deze verwijten niet aan te trekken. Iemand anders heeft het nodig om zijn frustratie zo te uiten. En nogmaals: als hij echt agressief zou zijn, was het wat anders. Ik probeer het buiten mezelf te plaatsen.
Verder is het ontzettend belangrijk om ook iets voor jezelf te hebben. Werk, een sociaal leven. Dat laatste schiet er hier e-norm bij in, hij kan niet alleen zijn met de kinderen. Zegt hij zelf en heeft de ervaring ons geleerd. Wat dan ook, als je maar regelmatig uit die rare cocon waarin je leeft, los kunt breken. Ik ben o.m. intensief gaan hardlopen.

“En doet hij zelf ook nog wel eens wat in huis en qua opvoeding? Die van mij is denk ik zo moe van zijn autisme (en zich dus handhaven op zijn werk en "doen alsof hij normaal is"), maar denk ik van nature ook van luier aangelegd, dat hij verder ook nog eens erg weinig in huis en qua opvoeding doet.”
Nee, ik doe hier verder alles. Huishouden, kinderen, alles rondom hulpverlening aan kinderen en school. Tot en met het selecteren en kiezen van een VO-school aan toe.

Miriam

Wat bedoel je met hm, tja?

Het is geen prater zoals je ws wel begrepen zult hebben

Over mij zegt hij regelmatig dat hij "nergens zou zijn" zonder mij. En dan niet eens zozeer uit liefde (die er overigens wel tussen ons is), maar omdat hij me nodig heeft om overeind te blijven. Maakt wel eens grapjes "achter elke goede ict'er staat een sterke vrouw".

Op andere gebieden vinden we elkaar hoor. Over belangrijke zaken in het leven denken we hetzelfde, en hij heeft geduld met mijn hebbelijkheden. Het is ook absoluut niet mijn bedoeling mijn man hier af te fakkelen. Maar eerlijk: het leven met hem is vaak heel moeilijk.

nou en?

In een soort vergelijkbare situatie heb ik op aanraden van een psycholoog iedere op en aanmerking beantwoord met 'nou en'? Dat heb ik maar een paar keer hoeven zeggen toen hield het op. Probeer het gewoon eens!

Goh

Mijn ex heeft een borderline-diagnose (zoon heeft ASS-diagnose, dus wie weet speelde dat bij ex ook wel mee), maar ook bij hem was alles mijn schuld. Zelfs dingen die gebeurden als ik er niet eens bij was. Ik heb tijdens therapie geleerd zo neutraal mogelijk "Goh" te zeggen. Het was mijn redding, kan ik wel zeggen. Maar hij werd wel agressief en ik heb daarom wel de stekker eruitgetrokken. Juist voor de kinderen, zodat zij ook nog eens konden meemaken hoe gewone mensen met elkaar omgaan. Liefdevol, pratend, begripvol. Ik wilde ze dat heel graag meegeven voor de toekomst.

Nou Miriam

Stel dat je man dan blind was of zo, of in een rolstoel zat. Dan ben je ook zn hulpverlener niet, maar hou je er wel rekening mee, en help je vaak ook mee. In dit geval is het ingewikkelder, want het is een aandoening, een probleem, dat onzichtbaar is, waardoor je de indruk zou kunnen krijgen dat er helemaal geen blindheid is... Trouwens, in hoeveel gevallen is de partner ook de mantelzorger van iemand? Als je partner een ernstige ziekte krijgt, of een beroerte?

Verdiep je wat meer in autisme. Nee, je bent niet de hulpverlener, maar wel degene die het vaste honk, de thuisvereld vertegenwoordigt, in een grote buitenwereld die onvoorspelbaar is wat angst (en uiteindelijk daardoor agressie) veroorzaakt.

En veel partners gaan ook weg trouwens. Net als jij zou doen.

Dan wist ie het zelf

"Stel dat je man dan blind was of zo, of in een rolstoel zat. "
Het verschil is dat mijn man dat zelf zou weten.

"Verdiep je wat meer in autisme."
Verdiep je eens in de situatie van een man die door zijn vrouw en met haar meelezende vrouwen achter zijn rug om en zonder dat hij het zelf weet voor autist wordt uitgemaakt en bovendien wordt behandeld alsof ie gehandicapt is.

Wie is er hier autist eigenlijk?

Miriam

"Verdiep je eens in de situatie van een man die door zijn vrouw en met haar meelezende vrouwen achter zijn rug om en zonder dat hij het zelf weet voor autist wordt uitgemaakt en bovendien wordt behandeld alsof ie gehandicapt is."

Wat stel jij voor?

Dat ik mijn man vertel dat ik vermoed dat hij autistische trekken heeft?

Hoe denk je dat hij reageert?

Hoe vaak denk je dat ik geprobeerd heb een "normaal" gesprek te voeren en daarbij gevoelens en kwetsbaarheid getoond heb? En hoe vaak denk je dat hij daar goed op reageerde?

Hoe vaak denk je trouwens dat ik hem niet behandeld heb alsof hij gehandicapt is?

En denk je dat dat hielp?

(Antwoord op de vorige vraag: al die jaren, toen de kinderen klein waren, dat ik van autisme niets afwist, maar wel hevig gefrustreerd raakte door zijn gedrag - of gefrustreerd? Eigenlijk was ik keer op keer totaal verbijsterd door zijn rare reacties.)

Miriam, je hebt geen benul, schat ik in, hoe het is om met een autistische man te leven.

En overigens: ik zou willen dat mijn man eens met anderen sprak (evt. op een forum) om advies in te winnen hoe hij met mijn onhebbelijkheden om zou kunnen gaan. Deed hij dat maar! Heb ik hem laatst ook geadviseerd: praat eens met anderen. Dan zouden zijn vaste beelden in zijn hoofd, misschien iets genuanceerd kunnen worden.

En geloof me, ik raak nog steeds af en toe gefrustreerd door de reacties van mijn man, maar mijn enige doel is om te proberen tools te vinden om er zo mee om te gaan dat het zo goed mogelijk met ons gezin gaat. Ik weet dat het zijn onmacht is, en ik probeer daar zo goed mogelijk mee om te gaan.

Daar dacht ik over ja

Precies. Ik zou laaiend worden als ik achter mijn rug om zo behandeld zou worden door mijn echtgenoot. Het zou een reden voor scheiden zijn wat mij betreft.

Als jij denkt dat dat geen normale reactie is, dan moet je misschien toch eens bij jezelf te rade gaan.

Ondertussen: als jij over hem allerlei rationalisaties achter zijn rug voert omdat je bang voor hem bent, dan zou ik stoppen met denken aan autisme. Dan moet je je koffers pakken.

Mishandeling

(Ik ben trouwens ook gaan hardlopen om het aan te kunnen)
Pas achteraf zag ik in dat het pure mishandeling was. Aanvankelijk alleen psychisch, later ook fysiek. Zomaar van vanlles beschuldigd worden, steeds maar weer de mentale klappen moeten opvangen, dat is mishandeld worden. Praat eens met je huisarts of een therapeut.

wie is de autist

Ja, dat is eigenlijk wel een goeie M Lavell.
Ik dacht hier thuis altijd dat mijn partner de autist is.
De laatste tijd denk ik wel vaker dat ik net zo goed autistische trekken heb.

Als ik openingspost lees dan denk ik ook wel; goh, waarom neem je tekst van partner zo letterlijk?
Misschien is het wel niet zo letterlijk bedoeld als beschuldiging.
Misschien zit er vanalles achter, misschien wil hij gewoon even stoom afblazen, en uit hij zich alleen wat onhandig. Het is ook wel weinig flexibel gelijk in de verdediging te schieten..

Miriam

"Het verschil is dat mijn man dat zelf zou weten."
Mijn man weet dat ik aan autisme denk. Sinds mijn kinderen zijn gediagnosticeerd, denkt hij daar zelf ook aan.

"Ik zou laaiend worden als ik achter mijn rug om zo behandeld zou worden door mijn echtgenoot. Het zou een reden voor scheiden zijn wat mij betreft."
Ik vind dit een hoog stuurlui-gehalte hebben. Wat weet je ervan, hoe mijn man het vindt dat ik hier en daar, zo anoniem als het maar kan, mijn licht opsteek om het hier vol te houden? Met de intentie om een gezin bij elkaar te houden? Met de intentie om niet volledig verbitterd te raken en toch nog iets van de oude genegenheid te behouden?

"Wie is er hier autist eigenlijk?"
Wat bedoel je hier precies mee?

"...en bovendien wordt behandeld alsof ie gehandicapt is." Neem maar van mij aan dat autisme, zeker in sociaal opzicht, een behoorlijke handicap kan zijn. En dat gaat prima samen met een hoge intelligentie, een geslaagde carrière en zelfs een huwelijk met een liefhebbende partner.

Vraag aan jou. (Hoe) zou jij beschreven problematiek/zorgen wél graag aangekaart zien op een forum? Of vind je dat huwelijksproblematiek hier überhaupt niet thuishoort? Dat kan, maar dan heb je voortaan een dagtaak aan het terechtwijzen van forumers. Hier wordt menig huwelijk tot op het bot ontleed, waarbij de respectieve partners niet gespaard worden.

Jemig

Wat een herkenning hier. Dacht altijd dat ik de enige was met zo'n man. Als het regent is het nog mijn schuld! Het is ook altijd: waar heb je dit of dat gelaten? En dan zeg ik altijd dat ik het prettiger vind als hij zegt: weet jij waar dit of dat is gebleven? Over het algemeen heb ik het namelijk nergens gelaten...

Laatst heb ik hem, eigenlijk zoals M Lavell zegt, verteld dat wat hij zei voor mij erg kwetsend overkwam. Daar schrok hij van, dat was namelijk niet de bedoeling. Helaas geeft dat geen garanties voor de toekomst, want waarschijnlijk reageert hij dan weer precies hetzelfde, maar het vervolggesprek is anders, ik ga dan niet geïrriteerd lopen mopperen, maar we praten gewoon met elkaar, een verademing .

Een andere verademing is dat ik na twintig jaar samenzijn eindelijk van hem leer een beetje meer sch**t aan mijn omgeving te hebben. Ik heb me best voor zijn gedrag geschaamd, heb hem ook wel gevraagd zich in bepaalde situaties op een sociaal wenselijke situatie te gedragen. Dan zag ik dat hij ontzettend zijn best deed maar omdat het niet zo sociaal wenselijk was als men wel zou willen, werd het nog niet gewaardeerd. Ik ben gestopt me te schamen en mijn man te willen veranderen. Die mensen kennen hem ook al twintig jaar, heb hen gezegd zich ergens anders op te richten omdat ze niet hem veranderen, maar mij tussen twee vuren zetten. Het gaat nu iets beter.

Als we nieuwe mensen leren kennen, merk ik dat ze hem ook wat vreemd vinden. Hij zegt nooit gedag kreeg ik laatst te horen. Jammer dan. Waarschijnlijk ziet hij je niet eens, maar ik weet niet of je dat wil horen . Mijn man is sociaal onhandig, hij kan uitvallen om de meest vreemde dingen, noemt dingen/mensen ongepast en heeft geen idee van zijn eigen gedrag en zal altijd proberen de schuld ergens van bij een ander (mij) te leggen. Verder is hij heel intelligent, heeft een zeer goede baan en komt om in het werk waar hij heel goed in is. Hij heeft alles voor ons over (laat dat soms op een wat vreemde manier merken *grinnik*) en zal, als je een concrete vraag stelt, alles doen om je te helpen. En ja, het kan heel vermoeiend zijn om alles op een bepaalde manier te moeten formuleren en inderdaad, ik moet mijn gevoelens daarbij aangeven. En soms ben ik van mijn kruin tot in mijn tenen woest op hem, totaal gefrustreerd en tot op het bot beledigd. Meestal als ik toch al moe/ziek/zwak of misselijk ben. Daar kan hij namelijk niet tegen en dan gaat hij extra dwarsliggen. Dan vertel ik hem maar weer hoe ik me voel en dan doet hij, na wat gesputter, alles voor me. Op zijn manier .

Niet mee te praten

Dagarada "Vraag aan jou. (Hoe) zou jij beschreven problematiek/zorgen wél graag aangekaart zien op een forum? "
Als jij op deze manier je gesprekken voert met je man, dan ben jij de partij die altijd gelijk wil hebben en waarmee niet te praten is. Ik weet niet of er een ziekte past bij de tomeloze behoefte om meta discussies te voeren. Ik zou zeggen: cut the crap en lees en luister eens wat beter.

Terug naar het onderwerp: TS deelt haar vermoedens niet met haar man. Dat durft ze niet.
In plaats van haar te bevestigen in haar vermoeden en er een gezellig 'ik heb ook zo'n man' van te maken, is het verstandiger om in te gaan op de situatie van TS.

In de meest simpele versie is het wantrouwen van haar man volkomen terecht (ze doet en denkt over hem achter zijn rug) en heeft hun miscommunicatie minstens twee gelijke slecht communicerende partners.

Maar de situatie is mogelijk zorgelijk. Die situatie gaat mogelijk een stapje verder dan gewoon huwelijksproblemen. Zich verstoppen achter zelfdiagnose gaat haar en haar kinderen niet helpen.
Waarom is ze bang? Is dat haar kwaal of haalt hij uit, dreigt hij echt, zet hij zijn voortdurende stroom van kritiek kracht bij?

Zou ze dit durven #29 "Laatst heb ik hem, eigenlijk zoals M Lavell zegt, verteld dat wat hij zei voor mij erg kwetsend overkwam. Daar schrok hij van, dat was namelijk niet de bedoeling." of is er -naar haar idee- helemaal niet te praten met die man?

Heeft ze het er al eens met haar huisarts over gehad?

Miriam

Lees nou even mijn posting #24.

En geef dan eens antwoord op de vragen die ik daar stel.

Dan wil ik daarna wel reageren op jouw vragen in je laatste posting.