Hoe lang 'wachten' op man?
2 maanden geleden vertelde mijn man verliefd te zijn op een andere vrouw. Ze hadden een aantal weken lang meerdere keren afgesproken. Hij heeft haar random ergens ontmoet via haar kind en onze kinderen en er was een enorme chemistry. Het begon met 'onschuldig' appen (hoewel het voor hem vanaf het begin niet onschuldig was, zo vertelde hij). Hij gaf toen aan niet te weten of hij met mij verder wilde. Er was (nog) geen seks tussen hen, wel is er regelmatig gezoend en waren de afspraken lang te noemen (halve dag was geen uitzondering). Dit alles had een tijdsbestek 7 weken. We hebben samen twee jonge kinderen (basisschoolleeftijd).
Een week nadat het uit is gekomen heeft hij alle contact met haar gestopt middels een telefoongesprek waar ik niet bij was. Na dit gesprek was hij helemaal kapot (en zij ook, van wat ik hoorde). Na de vakantie hebben ze nog 1x contact gehad omdat zij maar contact bleef zoeken via de app. Hij heeft haar gezegd niet al haar vragen te kunnen beantwoorden maar dat hij voor zichzelf moest uitzoeken wat hij wilde.
Inmiddels zijn we in relatietherapie. Helaas is er een lange wachtlijst en hebben we pas 2 gesprekken gehad, de andere gesprekken laten nog een poos op zich wachten. Man weet nog steeds niet wat hij wil: met mij verder of toch niet. Hij geeft aan er niet uit te komen omdat hij echt niet weet wat hij wil. Hij kan niet kiezen omdat hij vreselijk verliefd is op haar (verliefder dan hij ooit op mij is geweest, zo las ik in een schrijfsel van hem: zo pijnlijk..) en zichzelf echt wel met haar ziet. Hoewel hij ook totaal geen beeld heeft van de toekomst - zo beschrijft hij het ook.
In onze vele gesprekken (ook buiten de therapie om) heb ik aangegeven dat ik ook inzag waar mijn aandeel in onze relatieproblemen (die er wel degelijk zijn) zit. Ook heb ik aangegeven hieraan te willen werken en met hem verder te willen, in ieder geval in therapie te willen om te kijken hoe we verder moeten gaan. Maar hij kan me niet vertellen dat hij met me verder wil. Hij weet het gewoon niet. Ik heb van hem commitment gevraagd om aan onze relatie te werken en die kan hij me (nog?) niet geven. Hij weet niet wanneer en hoeveel tijd er voor nodig is en ook niet wat er voor nodig is om dit te bereiken.
Inmiddels zijn we dus twee maanden verder. Ik ben op zoek naar een eigen huis en heb van mijn zoekpogingen verteld. Dat vindt hij erg vervelend om te horen want het legt druk op hem. Ook mijn e-mail naar de leerkrachten van onze kinderen (die ik aan hem heb voorgelegd, waarin ik onze onzekere situatie uitleg) vond hij ronduit vervelend omdat het wel heel erg 'echt' werd. Nu heb ik hem gister een deadline gegeven, waarop hij mij moet laten weten of hij kiest voor deze relatie (en dan gaan we er aan werken en onze stinkende best doen, en als het dan niet blijkt te werken dan is dat zo en gaan we alsnog uit elkaar) of dat hij niet kan of wil kiezen. En dan kies ik voor hem en ga ik mijn eigen weg.
Ik voel me zo vreselijk aan het lijntje gehouden. Dit spreek ik ook uit. Ik vind het onrechtvaardig en elke dag word ik opnieuw gekwetst door zijn getwijfel. Wat denken jullie: is een deadline geven een goed idee? Moet ik er meteen een punt achter zetten? Of moet ik hem de tijd en ruimte geven om hem de mogelijkheid te geven bewust voor onze relatie te kiezen? Ik weet het gewoon niet meer.
Ik ben benieuwd hoe het nu met de dames hier is? WednesdayAddams en Theeleutje, hoe is dit nieuwe jaar voor jullie begonnen?
Ha Pennestreek, leuk dat je nog even een berichtje schreef.
De afgelopen maanden waren heel wisselend. Ik ben met antidepressiva begonnen, wat me enorm hielp (en helpt) om me beter te laten voelen en niet meer emotioneel alle kanten op te vliegen. Daarnaast loopt het traject met mijn psycholoog en de relatietherapie gaat ook goed. We hebben een andere therapeut die vaker beschikbaar is, waardoor we wat meer gesprekken hebben gehad in december en januari. Begin december heeft hij alle contact verbroken met de andere vrouw, nu echt. En zij houdt zich daar sindsdien ook aan. In die appwisseling (die ik weer helemaal heb mogen lezen) gaf hij ook bij haar aan dat hij nog steeds niet weet of hij bij mij zal blijven. Maar dat hij het wel moet uitzoeken, omdat er veel twijfel is.
Eind december hebben we nog een keer knallende ruzie gehad om iets wat hij van plan was om te gaan doen, waar ik het totaal niet mee eens was. Dit had te maken met 1) mijn (niet bestaande) vertrouwen in hem op het gebied van vrouwen en 2) hoe hij hiermee omgaat (dus afspreken met een vrouw die ik niet ken, zonder expliciet te melden wie het is). Ik ben laaiend geworden en we hebben elkaar uiteindelijk een brief geschreven, omdat ik werkelijk NIET meer in staat was om met hem te praten. In de brief heeft hij me laten weten dat hij me echt niet kwijt wil. En dat bracht een soort rust.
Sindsdien is het rustig. We hadden voor de maand december eigenlijk al besloten dat we geen beslissingen zouden maken, want december en alle drukte. Daarmee hebben we ook een soort 'pauze' voor ons zelf ingelast wat aan de ene kant heel fijn was en aan de andere kant er ook voor zorgde dat we wel weer langs elkaar heen gingen leven. Maar gisteren hadden we weer relatietherapie en bedacht ik me na de sessie hoe ver we eigenlijk al zijn gekomen. Echt een enorm verschil met een half jaar (of een jaar) geleden. En niet alleen in therapie, ook in gewone gesprekken, aangeven van behoeftes, het zien van de behoeftes van de ander. Het is niet zo dat ik volledig vertrouwen heb in dat we bij elkaar zullen blijven. Er speelt nog genoeg en ik vraag me ook vaak af of er niet teveel stuk is. Maar toch blijf ik ergens 'hoop' houden, ofzo. Maar ik cijfer mezelf niet weg hierin.
Iemand schreef hier boven dat er bij hem ook dingen spelen die hij niet zo maar opgelost ziet en die ook niet 'eenvoudig' op te lossen zijn omdat het wel degelijk gaan om bepaalde levenskeuzes. Intussen bouw ik aan mijn eigen spaarsaldo en reageer af en toe op een huisje. Twee weken geleden ben ik weer ergens wezen kijken, maar toch niet gedaan. Ouderschapsplan staat in de steigers (in mijn laptop) en kan in elkaar geflanst zodra het nodig is. En ook heb ik andere dingen uitgezocht, vooral op praktisch niveau. Dus ik ben ook zeker met een 'alternatieve' uitkomst bezig. Maar toch.. ik kan de beslissing nog steeds niet maken. Misschien komt dat ooit nog wel eens, maar dat is nog niet nu.
Ik heb erg veel aan alle reacties gehad en hoop dat in de toekomst ook mensen er iets aan zullen hebben! Ik zal af en toe nog een update posten hier.
Het is inmiddels eind juni, precies een jaar geleden dat man en de andere vrouw elkaar hebben leren kennen. Vorig jaar rond deze tijd waren ze continue met elkaar aan het appen en bellen. En dat kan af en toe best eens pijn doen. De dag dat het een jaar geleden was, heeft ze weer contact opgenomen, per app. Ik wist trouwens dat ze dat ging doen, hij ook. De tekst loog er niet om. Ze wil hem nog steeds, ook al is ze verbolgen over het feit dat hij al een half jaar niks heeft laten horen en dat hij haar niet zo had moeten laten bungelen (waar ik het compleet mee eens ben trouwens).
En ik begrijp het niet he. Wat is er voor nodig om zo iemand te laten inzien dat het (nu) niet gaat gebeuren? Na 4 weken intensief appen en 2 weken afspreken. Hoe bedenk je dan dat het een jaar later nog eens een goed idee is om toch weer een bericht te sturen? Maar goed, dat maakt ook niet uit - ik moet me minder met haar en haar gedachtengang bezig houden. Maar oei, wat was ik woest na het lezen van die app. Ik heb haar (en hem) voor rotte vis uitgemaakt en moest me inhouden om die telefoon niet tegen een muur te kwakken. En de hele week daarna heb ik me vreselijk rot gevoeld want alles negatieve gevoelens kwamen keihard terug. Ik heb haar een brief geschreven, maar niet verstuurd. Tijdens het schrijven van die brief kwam ik er achter dat als ik het aandacht geef, dat het slechter gaat met mij. En dat wil niet zeggen dat ik mijn kop in het zand steek, maar wel dat ik verder wil. Ik wil niet meer met de ellende van vorig jaar bezig zijn, het is niet nodig. Er is al zo veel over gezegd en zo veel over gehuild. Ik ben er wel klaar mee, ik wil niet weer stil staan of teruggeworpen worden. In december/januari/februari had ik sterk dat gevoel; dat we stil stonden in onze gezamenlijke ontwikkeling. Dat heb ik ook meermaals aangekaart bij de relatietherapeut, maar zij liet me inzien dat dat absoluut niet zo was. Daarna kreeg ik ook telkens het gevoel dat het wat beter ging. En met mij ging het ook veel beter, ik heb de afgelopen maanden enorm veel persoonlijke groei doorgemaakt, met behulp van de antidepressiva en therapie. Dat heeft me echt weer op de rails gezet, waardoor ik weer goed in mijn vel zit.
Tussen man en mij gaat het nu dus okee. We gaan over een paar weken op vakantie, daar hebben we allemaal zin in en zijn we ook aan toe. Even geen ratrace, even geen werk maar tijd voor gezin en samenzijn en rustig leven. Qua verbinding gaat het ook goed. We maken eigenlijk veel dingen bespreekbaar en zijn veel opener naar elkaar dan voorheen. Ik moet daar ook echt aan werken, want ik heb vaak de neiging om dingen voor me te houden, zelfs als er naar wordt gevraagd (wat ook heel veel gebeurt, beide kanten op).
Het is de bedoeling dat we volgende week samen gaan zitten om elkaar een brief voor te lezen, wat gaat over een pijnlijk onderwerp binnen onze relatie. En ook een reden waarom hij het buiten de deur zocht. Maar ik vind dat ingewikkeld. Alles wat ik daar over te zeggen heb, heb ik al gezegd. En ik heb het gevoel dat ik alleen maar in verwijten zal verzanden - en dat is iets waar geen van ons beiden iets aan heeft. Maar het is een 'niet afgerond' onderwerp - iets wat ook nog kan veranderen, mocht dat besluit worden genomen. Dus we moeten er wel iets aan doen, maar het blijft ingewikkeld. Als we het hier jaren geleden over hadden gehad, dan waren we hier nu niet geweest, dat besef is er bij beiden. En ook daarom is het zo'n pijnlijk onderwerp, omdat we het er voorheen al niet over konden hebben - en nog steeds vinden we het beiden lastig.
Maar overall: ik heb er goed aan gedaan om te wachten. Al zouden we alsnog uit elkaar gaan (die kans is nog steeds aanwezig, mijn 'forever'-plaatje is weg), dan gaan we beter uit elkaar dan als we vorig jaar al uit elkaar waren gegaan. En ikzelf heb ook enorm veel geleerd en ook al had ik het liever op een andere, wat minder moeilijke manier geleerd, de tijd die we in elkaar en in onszelf hebben geïnvesteerd zal zich in de toekomst uitbetalen.
Die heftige gevoelens die je hebt naar de affair partner toe, ik denk dat dat voor een deel gevoelens zijn naar je man toe die je niet goed durft te erkennen, te voelen of te uiten.
Ik weet niet of je daar iets mee moet of kunt. Je kiest voor deze relatie en dat betekent dat het niet productief is om alle gevoelens uit het verleden - hoe terecht ook - opnieuw samen te gaan verwerken. Dat gaat ook niet als je ondertussen bezig bent met je kwetsbaar opstellen, kijken naar je eigen rol, en de relatie verbeteren. Maar die boosheid naar affair partner toe, het lijkt me heel normaal dat je dat hebt; een soort uitlaatklep voor opgekropte gevoelens.
Het belangrijkste is jouw gevoel van eigenwaarde. Dat je niet 100% bezig bent met de relatie "redden", maar ook voor jezelf zorgt. Dat je niet onzeker afwacht wat hij wil, maar dat je ook bezig bent met wat je zelf wilt. Je schrijft: "als we alsnog uit elkaar gaan dan gaan we beter uit elkaar dan als we vorig jaar al uit elkaar waren gegaan". Dat klinkt goed.
wednesdayAddams, je klinkt over het geheel genomen positief en sterk. Ik snap helemaal dat je weer flink een dip in schoot na die mail. Zo zal het ook nog wel even blijven kan ik je vertellen. Op sommige momenten kan een trigger je echt compleet onderuit halen, en op andere momenten kan je er veel beter mee omgaan. Maar, realiseer je dat het allemaal pas een jaar speelt. Dat klinkt als lang, en je wil graag dat het ‘gewoon’ over is, maar het is echt nog maar heel vers. Jouw wapen is tijd. De tijd gaat er echt voor zorgen dat je er minder vaak aan denkt, dat de scherpe kantjes eraf gaan, dat de triggers minder heftige reacties oproepen. Jullie hebben veel meegemaakt, er is veel pijn en verdriet (geweest, maar nog steeds) en jullie zijn allebei veranderd en jij bent daar zeker nog actief mee bezig. Dit is niet het eindstation. Echt niet. Dus hou vol.
Hoe staat het met je brief? Mijn tip is om hem zoveel mogelijk in een ruk te schrijven. Gooi alles eruit. Ook je verwijten, je frustraties, en ook al heb je alles al 100 keer gezegd, schrijf het op. Ga door de pijn en het verdriet en de boosheid heen. Het hoeft niet netjes of gestructureerd, laat je daar niet door belemmeren. Dan leg je hem weg en lees je hem een dag later opnieuw door. En dan ga je schrappen, anders verwoorden, herschrijven. Zodat het voor je man leesbaar en begrijpelijk is. Maar vooral, zodat jouw emotie weer kan zakken zodat je er in het gesprek minder last van hebt. Dan kun je beter uit de verwijten blijven in het gesprek zelf. Heel veel succes! Dikke knuffel, en onthou, heb geduld. Tijd doet echt heel veel voor je.
