Hoe lang 'wachten' op man?

Hi Theeleutje, ik herken je situatie en het is heel heftig waar je in zit. Mijn advies is geen druk zetten (het nu laten kiezen) maar wel een aantal grenzen stellen en proberen om in verbinding (dus niet apart gaan wonen) te blijven, hoe moeilijk ook. Ook het delen met te veel mensen in je omgeving kan zaken vertroebelen, iedereen heeft er een andere mening over en vooral mensen die het niet zelf meegemaakt hebben kunnen uitspraken doen die niet helpen. Je man kan op dit moment niet kiezen. Je verliezen in een ander heeft vaak niet te maken met de ander maar meer met hem zelf, hij is zichzelf kwijt geraakt, nier perse jou. Een keuze maken met een roze bril op, vanuit een relatie die niet lekker liep gaat in mijn ogen voor niemand goed uitpakken. Het pleit echt voor hem dat hij zo open is waardoor je vertrouwen niet aangetast is (dit was bij mij anders). Op dit moment kun je ook nog niet weten of met hem door wil gaan maar het is voor jullie beiden een heftige wake-up call, nu of nooit.  

Natuurlijk is een aanpak waar jij je goed bij voelt het belangrijkste. Termijnen "aan wachten" stellen helpt denk ik ook niet, als hij kon kiezen had hij dat echt wel gedaan. Of het voor jou werkt weet ik natuurlijk niet maar de afspraken die ik gemaakt heb (lees grenzen) zijn:
- Hij moet alleen gaan praten met een coach waarom hij deze gevoelens heeft en ik hem gevraagd om er met zijn beste vriend over te praten. Dit is een vriend die ik vertrouw, ons als stel en gezin kent. Ik heb dit bewust gedaan omdat ik weet dat coach gesprekken vaak maar 1 x per 2 of drie weken plaatsvinden in de hoop, dat als hij er regelmatig over praat met iemand die hem een warm hart toedraagt, hij wat heldere inzichten zou houden tussentijds (voordeel was dat deze vriend een coachingsachtergrond heeft). Ik zelf heb contact met iemand die hetzelfde meegemaakt heeft en dat is heel fijn en helpt me rustig te blijven en geen overhaaste beslissingen te nemen. 

- Hij het contact met haar zou verbreken om zijn "nadenken over" niet te vertroebelen. 

De vervolgstap voor mij is, dat als hij zaken helder heeft, we dan pas samen een volgende stap kunnen nemen. Hier betreft het wel een affaire, incl. liegen. In de periode dat het begon hebben wij ook een tijdje op aparte rails gereden, ik denk dat dat in ieder lang huwelijk gebeurt, maar ik vond (en vind) dat we nog steeds veel meer goeds hebben dan slechts. 

Ik ben ook van mening dat je man dit niet express doet of van twee walletjes wil eten totdat jij kiest. Dat jij een grens stelt om zaken helder te krijgen is heel redelijk maar dit hoeft niet perse meteen rigoureus te zijn. Je zal ook wel veel op internet gelezen hebben. Ik ben zelf nog al van de concrete en rationele aanpak dus het boek van Esther Perel gaf mij voldoende inzichten om niet meeteen een handdoek in de ring te gooien. 

Of ik de affaire te boven ga komen is een tweede, dat is iets waar we daarna samen aan moeten gaan werken als hij (en ik dus ook) antwoorden krijg op het waarom. Dat jouw man zich veilig genoeg bij je voelt om open te te zijn pleit voor jullie. 

Om even wat concreter te zijn: eisen dat hij echt alle contact verbreekt, zolang hij nadenkt over wel of niet met jou verder gaan, is echt heel redelijk. Dat dwingt hem niet tot een keuze tussen haar of jou: alleen dat hij zonder haar gaat nadenken. 
Geloof je mij alleen niet: talloze webpagina's over ontrouw zeggen hetzelfde. Vooruitgang kan alleen komen na het verbreken van alle contact.
Mocht ie ooit liever voor haar kiezen, dan kan dat toch altijd dan nog? Maar bellen met haar waar je bijna bij zit, is inderdaad volslagen respectloos. Dan veegt ie zijn kont af met jouw grenzen.

Wat fijn, al deze reacties. Ze gaan van de ene naar de andere kant, net als ik zelf.

Gisteravond fikse ruzie gehad maar ook veel kunnen uitspreken. Ik heb hem niet aan het ultimatum gehouden. Hij heeft wel aangegeven geen contact meer met haar te gaan hebben. En daar ging het me eigenlijk om, want ik weet rationeel gezien heel goed dat hij op dit moment nog niet in staat is om een keuze te maken. Bijkomende lastigheid: ik zit in een depressie (getriggerd hierdoor, ik heb altijd al last van stemmingswisselingen). Daar word ik voor behandeld, maar dat is nog niet zo lang bezig. Daardoor kan ik het vaak ook niet meer helder zien en vlieg ik uit de bocht. Ik ben normaal heel redelijk namelijk. Mijn ultimatum kwam voor hem dan ook uit het niks (en voor mezelf misschien ook wel).

Om nog wat meer informatie te geven: die verliefdheid van hen beiden is/was nogal serieus. In die paar weken tijd hebben ze ook toekomstplannen gemaakt en hij heeft haar voorgehouden dat hij met mij ging stoppen na onze gezamenlijke vakantie, waarin hij met mij zou gaan afronden (zijn woorden naar haar toe). Maar toen puntje bij paaltje kwam, bleek dat toch niet zo gemakkelijk omdat onze relatie dan wel z'n minpunten heeft maar echt niet alleen maar. Ik heb hem op een gegeven moment voor de voeten geworpen dat die informatie juist iets is wat hij aan haar moest laten weten, maar dat heeft hij toen nagelaten (ook onder het mom van: ik mag toch geen contact met haar opnemen!) Inmiddels heeft hij het haar wel gezegd, maar hij kan haar nog niet loslaten. En dat doet mij vreselijk veel pijn. Ik ben - hoewel redelijk - van mezelf niet een heel geduldig persoon.

Ze komen elkaar overigens niet spontaan tegen, dat kan alleen gebeuren op een specifieke locatie die nu door hem wordt gemeden (en al wordt gemeden sinds hij het heeft verteld).

Hij gaat inderdaad over mijn grenzen heen. We hebben gisteravond een afspraak gemaakt over hoe ik dit in de toekomst ga aankaarten in plaats van meteen een ultimatum over de heg gooien met alle gevolgen van dien. Niet meer bij elkaar wonen zie ik soms als optie, maar als ik heel eerlijk ben: als we dat doen, dan is het einde daar. En omdat ik nog niet bereid ben die keuze te maken is dat dus geen optie. Ik denk trouwens ook dat ik door de depressie niet in staat ben een keuze te maken dus dat ik dat echt niet nu moet doen.

Waarom hij de afspraak niet nakwam door te bellen, is omdat hij haar te woord wilde staan omdat hij vond dat hij haar dingen moest uitleggen. Ze belde hem out of the blue en hij had het niet verwacht. Haar nummer staat niet meer onder naam in zijn telefoon, dus hij had het niet herkend en nam gewoon op.

En daarom ook de apps, waarin hij telkens aangaf dat hij met mij wil uitzoeken. Maar dus ook dat zijn gevoelens voor haar wel degelijk echt zijn. Hij heeft me deze dingen allemaal laten lezen om me mee te nemen in wat hij er aan deed. Maar misschien heeft het een averechts effect gehad, want het enige wat ik zie/zag is ‘er is contact, veel contact!’ terwijl zijn boodschap naar haar echt helder is. Hun contact is ontstaan uit (heeeeeel veel) appen, de verliefdheid ook. Het uitspreken van hun gevoelens naar elkaar ook. Het afspreken kwam pas daarna. Ik denk dat ik daarom er enorm door word getriggerd. Ik kan dan ook niet meer helder nadenken.

Ik vind het inderdaad een kleine hel, mijn eigen kleine persoonlijke hel waar niemand wat van snapt. Vriendinnen weten het, die houd ik ook op de hoogte want ik moet gewoon mij ei kwijt. Maar er komt veel veroordeling, waar ik dan niet altijd iets mee kan. Want daarmee voel ik me ook veroordeeld.

Wat betreft vertrouwen: dat is weg hoor, want al was er geen fysieke seks, dit was ook absoluut een affaire. En heel eerlijk: ik zou een keer betekenisloze seks in een relatie niet tof vinden, maar niet onoverkomelijk. Maar zij hadden gewoon een relatie. Geen lange, maar een hele intense intieme beginnende relatie. En dat vind ik erger dan seks met een ander. In plaats van dat hij zijn issues met mij besprak, deed hij dat met haar. Alles van de afgelopen 3 jaar wat blijkbaar niet met mij besproken kon worden, kon wel met haar worden besproken. En zijn gevoel kon hij ook zo goed bij haar kwijt, en andersom ook. En er werden dus toekomstplannen gemaakt omdat hij met mij geen toekomst meer voor zich zag. High van verliefdheid, allebei. Dat geeft hij ook aan: ik kon echt niet meer helder nadenken.

Cleasje: wat vreselijk dat je in een vergelijkbare situatie zit. Ik gun dit mijn ergste vijand niet. Ik vind het enorm knap dat je er zo rationeel in kunt staan, ik heb vreselijk last van mijn emoties. Ik weet allemaal heel goed dat dingen als termijnen en ultimati stellen niet helpend zijn, maar mijn gevoel schreeuwt. Ik zou willen dat hij dit besprak met mensen. Dat doet hij mondjesmaat, maar niet op regelmatige basis met dezelfde persoon. Hij heeft ook afspraken bij de POH bij de huisarts, maar dat gaat volgens mij niet echt over zijn verliefdheid maar meer over andere zaken.

Ik vind het heel jammer (ja nee niet natuurlijk, want ik gun dit niemand) dat ik verder niemand ken dit in een vergelijkbare situatie heeft gezeten. Al mijn vrienden en ook al mijn collega’s waar ik vaak mee spreek zitten in langdurige monogame relaties. Ik schreef ‘gelukkige relaties’, maar besefte me toen dat dat niet zo hoeft te zijn. Ik dacht ook dat ik in een gelukkige relatie zat namelijk..

Ohja, en haar berichtjes gaan vooral over zijn gevoel. Dat hij vooral moet voelen en niet zo veel moet nadenken. En hij voelde toch zo veel voor haar en ze hadden toch zo'n intense bijzondere band samen en ze voelt nog steeds zo veel voor hem en waarom stopt hij zijn gevoel voor haar weg. Dat. Ik vind het zum kotzen, maar goed, ik moet dan ook niks van haar hebben natuurlijk. Oh, ze vindt mij ook heel stom en onredelijk trouwens, dat ik hem niet de kans geef om zijn gevoelens voor haar uit te zoeken omdat het zoooooo bijzonder is. (Woman, as if!)

En ook een reden voor geen vertrouwen: ze waren heel vaak 's avonds aan het appen. Dan zaten we vlak bij elkaar in de woonkamer, terwijl hij met haar hele gesprekken voerde op zijn laptop. En ik dacht dat hij aan het werken/surfen was. En ook in bed, terwijl hij naast me lag. Zo. Vreselijk. Pijnlijk. Wat bezielde hem toch... 

Theeleutje je man heeft iemand gevonden waar hij mee is gaan praten, hij kreeg daar aandacht en dat voelt altijd fijn. Ja dit is ook een affaire, een emotionele en ook dat tast natuurlijk vertrouwen aan. Het kan lijken dat hij verschrikkelijk verliefd is maar dat hoeft niet. Het is wel een vorm van verliefdheid maar het hoeft niet op de persoon te zijn. Het betreft vaak een combi van aandacht, gezien worden en spanning. Ik weet niet hoe lang je al een depressie hebt maar het kan zijn dat je man je daarom is gaan ontwijken, je niet willen lastig vallen, geen aandacht van je wilde vragen omdat hij zag dat jij het moeilijk had. Hij heeft een roze bril op, denkt misschien dat hij verliefd is maar dat hoeft niet. Hij zal vast dopamine in zijn lijf hebben, dat stofje zorgt ervoor dat je niet meer helder denkt. Het kan ook dat hij wel verliefd is maar dat hoeft nog niet te zeggen dat hij hier aan toe gaat geven.

Je man voelt zich verplicht van alles uit te leggen, aan jou en aan haar. Zij is uit alle macht aan het trekken en zal alles uit de kast halen, hoe minder jij trekt des te beter. Geef hem tijd en zorg voor rust in huis, ook voor de kids. Dit zal jou ook rust geven. Het lijkt misschien of je dan doet alsof er niets aan de hand is terwijl je moeite moet doen om overeind te blijven maar die "onnatuurlijke" rust kan wel echte rust gaan geven is mijn ervaring.  Zelfs samen een weekendje weg of op vakantie kan helpen (ervaring mee). Echt even samen zijn om te onderstrepen wat je samen had en misschien weer opgepakt kan worden. Probeer het onderwerp te mijden zodat er lucht tussen jullie ontstaat en bij jou de steen in je maag een beetje verdwijnt.

Een dikke knuffel voor jou theeleut. Dat verraden gevoel is heel herkenbaar, mijn man zijn emotionele affaire ging over in een fysieke, maar was de eerste maanden net zoals die van jouw partner ook alleen emotioneel. Gewoon waar ik naast zat met elkaar appen. Als hij de hond uit ging laten met elkaar bellen. Samen sporten. Tijdens werk voortdurend met elkaar chatten in de werkomgeving. En tijdens de 1e lockdown ging dit steeds verder, terwijl ik dus gewoon in dezelfde ruimte was. Meteen na de lockdown hebben ze afgesproken en toen is het ook over gegaan in een fysieke affaire. Bizar en heel pijnlijk. Nog altijd niet echt te begrijpen ook. 

Persoonlijk denk ik dat jouw partner haar volledig moet blokkeren. Zich enkel en alleen op jou moet focussen. Alleen dan heb jij ook een eerlijke kans, maar dat is mijn gevoel hierover. Ik had die kans niet, maar mijn man kwam er zelf achter dat het gras echt niet groener was bij de ander. Veel minder groen zelfs… 

Ontzettend veel sterkte in deze verschrikkelijke tijd, schrijf hier vooral veel van je af! 

Lentebloem schreef op 25-11-2021 om 14:38:

Persoonlijk denk ik dat jouw partner haar volledig moet blokkeren. Z

Dat klopt, maar als hij dat niet doet... Je kunt iemand moeilijk dwingen. Iemand de hele dag moeten controleren, dat is ook geen doen en geen leven. Je kunt moeilijk kijken met wie hij zit te appen als hij de hond uit aan het laten is, op de wc zit, op zijn werk is, etc. 

In dit geval lijkt het er helaas op dat manlief zijn minnares niet wil blokkeren. Daar doe je weinig tegen. Behalve zelf besluiten om zelf verder te gaan met je leven, desnoods zonder hem. 

lieve TO, als ik (als ervaringsdeskundige) een warm advies mag geven: stop met voor hem denken en kies voor jezelf. Vertrouwen is de basis van liefde, en je schuift in wat je kunt verdragen steeds verder op in de verkeerde richting. Ik heb uiteindelijk bijna 2 jaar zo gebungeld. Achteraf was dat misschien wel het grootste bewijs van wat er niet goed zat in onze relatie, nog veel groter dan de affaire. Hoe hard het ook klinkt: je partner is niet met jouw welzijn bezig maar louter met zichzelf. En jij geeft onbedoeld ruimte daarvoor, uit liefde. Zorg goed voor jezelf en trek je grens. Ik wou dat ik het had gekund, dat had ongelooflijk veel leed kunnen besparen . Lieve groet, moederziel 

In onze vele gesprekken (ook buiten de therapie om) heb ik aangegeven dat ik ook inzag waar mijn aandeel in onze relatieproblemen (die er wel degelijk zijn) zit. Ook heb ik aangegeven hieraan te willen werken en met hem verder te willen, in ieder geval in therapie te willen om te kijken hoe we verder moeten gaan. Maar hij kan me niet vertellen dat hij met me verder wil. Hij weet het gewoon niet. Ik heb van hem commitment gevraagd om aan onze relatie te werken en die kan hij me (nog?) niet geven. Hij weet niet wanneer en hoeveel tijd er voor nodig is en ook niet wat er voor nodig is om dit te bereiken.

Ik ga even in op dit deel van jouw post. Je schrijft dat jij ook jouw aandeel ziet/zag mbt jullie relatieproblemen, wat ik trouwens ontzettend sterk vind van je om dat te erkennen, maar nog steeds geen excuus is voor zijn affaire. Kan het zijn dat hij nog steeds niet weet wat hij wil, omdat deze problemen nog steeds spelen, juist vanwege zijn affaire? 
Dat hij er misschien geen vertrouwen in heeft dat dit in de toekomst niet meer zal spelen, omdat het niet zo makkelijk aan te passen is bijvoorbeeld?

Ik hoop dat eea snel voor jullie beiden meer duidelijkheid gaat geven ipv enkel verwijdering en jullie blijven hangen in een uitzichtloze situatie waarbij je elkaar (onbewust) steeds meer pijn en verdriet aandoet. 

Ik zit in precies dezelfde situatie. Voelde dat ze afwezig was voor een langere tijd. Ze had ruimte nodig, kampte met een depressie en stress van werk. Dus dit wilde ik haar geven. Toen gaf ze aan nog wel van te houden maar geen gevoel meer voor me te hebben.

Toen kwam ik achter haar emotionele affaire. Die ging vrij ver. Veel appje met, ik lig nu in ook in bed slaap lekker schatje. Ze heeft dit naar eigen zeggen afgekapt voordat het tot fysiek kwam. Omdat het te dichtbij kwam deed ze hier toen afstand van. Volgens haar staat het los van haar gebrek aan emotionele verbintenis met mij.

Gezien we een kind hebben wou ik het laten werken en was bereid haar te vergeven. Onder de enige voorwaarde dat ze het contact met hem zou verbreken om het een eerlijke kans te geven. Ik heb de opvolgende 6 maanden heb ik hemel en aarde bewogen om onze relatie te redden.

Tot ik er vorige week achter kwam dat ze nog steeds contact hebben. Ik zag weer wat berichten op haar telefoon staan. Daarbij was het ook duidelijk dat er berichten verwijdert waren.

Aan zwakke punten in een relatie werken, dat doe je ook met z'n twee. Ik denk dat de schuld bij jezelf zoeken ook niet te ver doorgedreven moet worden.

Bah, Partner, wat ontzettend rot voor je. Het klinkt inderdaad als trekken aan een dood paard. Of om andere beeldspraak te gebruiken: je kunt eindeloos rondjes draven aan een dynamo, maar als je partner de stekker er al uitgetrokken heeft is het zinloos. 
Jij ook sterkte, joh!

A12345 schreef op 30-11-2021 om 16:35:

Aan zwakke punten in een relatie werken, dat doe je ook met z'n twee. Ik denk dat de schuld bij jezelf zoeken ook niet te ver doorgedreven moet worden.

Moet je er ook wel beide voor open staan en je tekortkomingen willen inzien en erkennen! Of ben jij je laatste relatie al vergeten?