Hoe lang 'wachten' op man?
2 maanden geleden vertelde mijn man verliefd te zijn op een andere vrouw. Ze hadden een aantal weken lang meerdere keren afgesproken. Hij heeft haar random ergens ontmoet via haar kind en onze kinderen en er was een enorme chemistry. Het begon met 'onschuldig' appen (hoewel het voor hem vanaf het begin niet onschuldig was, zo vertelde hij). Hij gaf toen aan niet te weten of hij met mij verder wilde. Er was (nog) geen seks tussen hen, wel is er regelmatig gezoend en waren de afspraken lang te noemen (halve dag was geen uitzondering). Dit alles had een tijdsbestek 7 weken. We hebben samen twee jonge kinderen (basisschoolleeftijd).
Een week nadat het uit is gekomen heeft hij alle contact met haar gestopt middels een telefoongesprek waar ik niet bij was. Na dit gesprek was hij helemaal kapot (en zij ook, van wat ik hoorde). Na de vakantie hebben ze nog 1x contact gehad omdat zij maar contact bleef zoeken via de app. Hij heeft haar gezegd niet al haar vragen te kunnen beantwoorden maar dat hij voor zichzelf moest uitzoeken wat hij wilde.
Inmiddels zijn we in relatietherapie. Helaas is er een lange wachtlijst en hebben we pas 2 gesprekken gehad, de andere gesprekken laten nog een poos op zich wachten. Man weet nog steeds niet wat hij wil: met mij verder of toch niet. Hij geeft aan er niet uit te komen omdat hij echt niet weet wat hij wil. Hij kan niet kiezen omdat hij vreselijk verliefd is op haar (verliefder dan hij ooit op mij is geweest, zo las ik in een schrijfsel van hem: zo pijnlijk..) en zichzelf echt wel met haar ziet. Hoewel hij ook totaal geen beeld heeft van de toekomst - zo beschrijft hij het ook.
In onze vele gesprekken (ook buiten de therapie om) heb ik aangegeven dat ik ook inzag waar mijn aandeel in onze relatieproblemen (die er wel degelijk zijn) zit. Ook heb ik aangegeven hieraan te willen werken en met hem verder te willen, in ieder geval in therapie te willen om te kijken hoe we verder moeten gaan. Maar hij kan me niet vertellen dat hij met me verder wil. Hij weet het gewoon niet. Ik heb van hem commitment gevraagd om aan onze relatie te werken en die kan hij me (nog?) niet geven. Hij weet niet wanneer en hoeveel tijd er voor nodig is en ook niet wat er voor nodig is om dit te bereiken.
Inmiddels zijn we dus twee maanden verder. Ik ben op zoek naar een eigen huis en heb van mijn zoekpogingen verteld. Dat vindt hij erg vervelend om te horen want het legt druk op hem. Ook mijn e-mail naar de leerkrachten van onze kinderen (die ik aan hem heb voorgelegd, waarin ik onze onzekere situatie uitleg) vond hij ronduit vervelend omdat het wel heel erg 'echt' werd. Nu heb ik hem gister een deadline gegeven, waarop hij mij moet laten weten of hij kiest voor deze relatie (en dan gaan we er aan werken en onze stinkende best doen, en als het dan niet blijkt te werken dan is dat zo en gaan we alsnog uit elkaar) of dat hij niet kan of wil kiezen. En dan kies ik voor hem en ga ik mijn eigen weg.
Ik voel me zo vreselijk aan het lijntje gehouden. Dit spreek ik ook uit. Ik vind het onrechtvaardig en elke dag word ik opnieuw gekwetst door zijn getwijfel. Wat denken jullie: is een deadline geven een goed idee? Moet ik er meteen een punt achter zetten? Of moet ik hem de tijd en ruimte geven om hem de mogelijkheid te geven bewust voor onze relatie te kiezen? Ik weet het gewoon niet meer.
Wat jij wilt. Er was hier eens een forummer die haar man wel twee jaar heeft gegeven, haast tegen beter weten in, maar zij hebben de boel toch weer op de rit gekregen. Ik zou er zelf eerder klaar mee zijn en een deadline stellen.
Ik kan me goed voorstellen dat jij behoefte hebt aan een duidelijke koers: of inzetten op relatie verbeteren of afronden. Natuurlijk wil jouw man liever alles op zijn eigen tempo doen maar jij bent een eigen mens met behoeften, die anders kunnen zijn dan die van hem. Zoals ik het lees zijn er al relatie-gesprekken, toch? Ik zou deze kwestie daar bespreken. Dit is zo basaal! Jullie zitten in een crisis: hoe kom je daar samen doorheen? Analyseer je het probleem samen en kies je dan gezamenlijk een koers waar beiden zich in kunnen vinden? Of pakt je man gewoon alle ruimte en moet jij maar afwachten wat er gaat gebeuren? Nog los van de uitkomst, zou ik dat laatste helemaal niet trekken en tot de conclusie komen dat deze relatie niet voor mij is. Ik snap wel dat volmaakte harmonie over probleem en koers niet heel realistisch is. In dat geval zou er niet zo’n grote crisis zijn. En er zit een heel gebied tussen de twee uitersten waarin je elkaar zou kunnen vinden. Maar iets van de intentie om het proces samen te delen, de randvoorwaarden voor beide partners goed te laten zijn, ongeacht de uitkomst, zou ik wel vragen. Anders is er eigenlijk al geen relatie meer.
Ik zou dus zeker je eigen behoeften serieus nemen en ervoor opkomen. De regie nemen over wat jij nodig hebt om hier goed doorheen te komen, wat jou kracht geeft! Voor onbepaalde tijd afwachten wat een ander beslist is misschien voor sommigen geen probleem, omdat ze zich op een bepaalde manier kunnen losmaken van de ander en zijn twijfels. Maar ik zou dat niet goed kunnen; mij zou het enorm verzwakken om alleen in de wachtstand te staan. Het lijkt mij daarom geen goed idee jezelf zo ‘weg te geven’ omwille van de onzekerheid van een ander.
Ik denk dat het goed is een ultimatum te stellen omdat je man er blijk van geeft eigenlijk geen knoop door te kunnen hakken. Maar doe dat voor jezelf, niet om hem tot een keuze te dwingen. Hij gaat het toch niet weten want hij is gewoon verliefd en dat is een gekte die geen plaats kent voor rationele beslissingen
Dat ultimatum, de uiterste datum wanneer dat is, kan alleen door je eigen gevoel worden aangegeven: wat kan jij nog dragen aan wachten?
Natuurlijk kun je wel aangeven aan je man: kijk mijn geduld trekt het nu al niet goed meer, op een gegeven moment trek ik mijn eigen plan.
Alle oplossingen zijn goed als jij je er prettig bij voelt. Zelf zou ik denk ik hetzelfde doen als jij hebt gedaan, maar ik zou ook voorstellen dat hij dat nadenken elders ging doen. Ik zou niet elke dag geconfronteerd willen worden met een man die eigenlijk liever met een ander was.
Maar weet je, je kunt van alles bedenken als je niet in de situatie zit en als het dan gebeurt reageer je misschien heel anders. Dus wat ik denk dat ik zou doen is niet erg relevant. De vraag is: kun jij de onzekerheid lang volhouden? Zo ja, dan geen ultimatum. Zo nee: wel een ultimatum en als hij het dan nog niet weet dan kies jij.
Sterkte, het is echt een rotsituatie.
@Mija: dit is inderdaad al besproken bij relatietherapie. Therapeut gaf daarop aan, dat ik dat (gezamenlijke koers en commitment voor in ieder geval een bepaalde tijd) wel van man kon verlangen maar dat hij daarmee (weer) zou liegen. En dat dat voor mij ook niet nuttig zou zijn. Moest ik haar ook wel gelijk in geven. Ik heb al vrij snel bij man aangegeven dat mijn geduld heel eindig is en dat hij niet van mij mocht verwachten maar op hem te gaan zitten wachten tot in de eeuwigheid. Zeker omdat hij een vreselijke twijfelaar is (over alles, al zijn hele leven).
@MRI: ik snap wat je zegt, dat ik hem niet tot een keuze moet dwingen. Voor mezelf kan ik echter heel moeilijk beslissen om een eind aan deze relatie te maken, omdat ik dat eigenlijk - deep down - helemaal niet wil. Ik vind dat HIJ de keuze moet maken. Hij is hier degene met de twijfels. Ik ben overtuigd dat we hier uit kunnen komen.
@Alison: ja, daar heb ik sterk over nagedacht hoor. Ik heb op het punt gestaan ook. De therapeut had daar wel iets tegenin te brengen: als je elkaar niet meer de hele tijd tegenkomt wordt het alleen maar ongemakkelijker om elkaar te zien en dan raak je niet meer verbonden (en onze verbondenheid is al een poosje weg). Ik denk dat ze daarmee gelijk heeft. Nu is er ook ruimte om samen voor onze kinderen te zorgen, om leuke dingen te doen samen (want dat doen we ook, heel bewust) en voor seks (welke beter is dan ooit, ja, hoe dan). En het ding is: hij weet niet of hij liever met die ander is. Ja, hij is verliefd en daarom wil hij het. Maar hij weet helemaal niet of hij met haar verder wil - of in ieder geval niet of hij mij en zijn gezin in de huidige vorm daarvoor wil opgeven.
relatietherapie terwijl je man nog geen keus heeft gemaakt lijkt mij eerlijk gezegd weinig nut hebben. Hoe kun je nu aan je relatie werken als hij op twee benen blijft hinken. De eerste paar gesprekken misschien maar anders is het een wassen neus. Hij moet nu toch echt kiezen of kabelen. Of verder met zijn nieuwe verliefdheid ( heeft zij een relatie trouwens?) Of alle contacten verbreken en gaan voor jullie relatie. Dat gaat aan alle kanten verdriet op leveren maar hij weet wat hij heeft en wat hij krijgt als de verliefdheid afzakt weet hij niet. In ieder geval kinderen die in een gebroken gezin opgroeien. Ik zelf zou niet accepteren dat dit eindeloos duurt. Daar gaat je hele eigenwaarde van kapot.
En iets heel anders. Vraag voorgelegd aan man die reageerde als volgt"Jullie zijn getrouwd daarbij heeft man een belofte gedaan. Wil hij zich daar aan houden of op de eerste de beste verliefdheidsgevoelens afgaan? dat is de eerste vraag. In onze cultuur is een belofte uiteindelijk teveel vrijblijvend. Waar is zijn verantwoordelijkheid voor zijn gezin. Als hij zich op zijn verliefdheidsgevoelens blijft richten komt ie er nooit uit" aldus man. Hij zegt ook nog " vraag het hem... hoelang denk man nodig te hebben en dan echt om een termijn vragen"
Mans 'verdediging' trouwens (bij gebrek aan een beter woord) is dat hij er nog is. Dat hij aan het uitzoeken is wat hij wil en wat hij voelt. Dat hij geen contact meer heeft met haar en met mij probeert uit te zoeken wat er nog is. Maar we staan hier zo anders in. Ik denk: waar een wil is is een weg. Als we er voor gaan, dan vinden we een manier en zo niet, dan gaan we alsnog uit elkaar. Hij zegt: ik wil eerst weten HOE we dan verder moeten, voordat ik kan besluiten of ik het überhaupt wil.
Totaal andere beleving dus. En dit vind ik zo moeilijk om mee om te gaan. Ik geloof niet dat ik ooit zoiets heftigs mee heb gemaakt, qua gevoel en emoties. Wat een rollercoaster.
@Leene, dank voor je reactie. Ik noem hem wel mijn man, maar we zijn niet getrouwd. Wel al 14 jaar samen en dus 2 kinderen rijker. Ik hecht persoonlijk geen waarde aan een huwelijk en vind het hebben van kinderen een veel grotere verbintenis dan een stukje papier. We zijn niet gelovig.
Hij kan me niet vertellen hoeveel tijd hij nog nodig heeft. Dat heb ik natuurlijk ook gevraagd. Hij kan me sowieso niet vertellen wat hij van me nodig heeft.
Ai verliefdheid is lastig, die stofjes verdwijnen pas na x weken. Je man wil therapie. Hij heeft contact op nul gezet. Lijkt dat hij jou echt niet kwijt wil?
Laat hem vooral nadenken waarom hij zo verliefd is. Vaak de waardering van een andere vrouw. Plus nieuw. Spannend. Gewild. Verlangen naar iets. Jij bent bekend. Niet meer spannend. Maar met haar wordt ook sleur hoor.
En voor jou, wil je hem echt wel (terug)? Goed om grenzen te stellen. Wat jou goed doet. Dat hij daarvan schrikt is mooi.
Hier heeft het ruim een jaar geduurd denk ik. Situatie was andersom. Ik (vrouw) was verliefd geworden. En heb kortstondig affaire gehad. We zijn bewust samen gebleven en man heeft me niet uit huis gezet. Ik denk dat dat riskant is. Je gaat uit verbinding. Een spontaan gesprek is niet mogelijk. De verleiding naar de ander wordt alleen maar groter. Uitelkaar om na te denken is de 1e stap naar definitief in mijn ogen. Anyway voor mij was het een rouwproces om de verliefdheid los te laten en tegelijkertijd te ontdekken wat ik wilde. Ik wilde perse niet mijn relatie verlaten voor een ander. Maar ik wilde bewust kiezen of ik al dan niet verder wilde met man. Als ik dan zou zeggen van niet DAN wilde ik opnieuw kijken wat dan wel. Ik vond dat belangrijk. Het maakte mogelijk het proces wel langer. Het was hard werken voor beiden. We hebben bijna niemand iets verteld om bemoeienis van buiten te vermijden. Het was ons proces dat we deels samen doorliepen en deels alleen. We zijn Niet in relatie therapie gegaan maar ik ben zelf in therapie gegaan. Voor mijn man is het eenzaam geweest. Ik was heel druk met mezelf. Maar we zijn er wel uit gekomen en inmiddels alweer 25 jaar getrouwd. Dat we eruit zijn gekomen komt ook door mijn man die mij veel ruimte heeft gegeven. Wel als voorwaarde: alle contacten met de ander verbreken. Blijf in gesprek en verbinding! Veel sterkte
Je hoeft niet gelovig te zijn om elkaar een belofte te doen. Ik denk zelf dat trouw beloven iets meer basis heeft en je wat minder geneigd bent om je te laten leiden door je gevoelens. Alhoewel ook huwelijken vaak kapot gaan. Maar goed daar gaat het niet over.
Hij heeft wel verantwoordelijkheid naar de kinderen toch? Hij komt heel twijfelig over. Heeft hij geen goede vriend familie lid die stabiel in het leven staat waar hij mee kan praten. Blijven twijfelen .. daar ga je aan onderdoor. Zowel jij als hij. Ik snap dat je je relatie wil redden ook voor de kinderen maar het lijkt mij dat dit niet nog drie maanden moet duren. Tijd voor hem om aan zijn twijfelen te gaan werken. Persoonlijk zou ik meer dan drie maanden niet trekken denk ik. Maar ja wat ik zelf zou doen in zo'n situatie weet je eigenlijk niet van te voren. Sterkte 
Aanvulling: ik had nooit gedacht dat dit mij zou gebeuren. Ben absoluut geen twijfelaar. In die periode vloog ik alle kanten op. Ik heb een korte periode gedacht dat ik letterlijk gek werd. Ik heb momenten gehad dat ik bijna depressief werd van het niet weten. Ik zou aanraden de relatie therapie te stoppen wellicht en los van elkaar in therapie te gaan (of hij zelf). Alles waarvan ik dacht dat zeker was en waarover ik altijd hard oordeelde stond op losse schroeven. Ik ben erg geschrokken van feit dat ik in staat was te liegen op deze manier. Dat heeft mij mentaal in verwarring gebracht. Het is heel makkelijk van de zijlijn te zeggen: pff kies gewoon. Als je nog liefde voelt dan is het waard te vechten. Vechten kan zijn: wachten
WednesdayAddams schreef op 11-09-2021 om 15:17:
Mans 'verdediging' trouwens (bij gebrek aan een beter woord) is dat hij er nog is. Dat hij aan het uitzoeken is wat hij wil en wat hij voelt. Dat hij geen contact meer heeft met haar en met mij probeert uit te zoeken wat er nog is. Maar we staan hier zo anders in. Ik denk: waar een wil is is een weg. Als we er voor gaan, dan vinden we een manier en zo niet, dan gaan we alsnog uit elkaar. Hij zegt: ik wil eerst weten HOE we dan verder moeten, voordat ik kan besluiten of ik het überhaupt wil.
Totaal andere beleving dus. En dit vind ik zo moeilijk om mee om te gaan. Ik geloof niet dat ik ooit zoiets heftigs mee heb gemaakt, qua gevoel en emoties. Wat een rollercoaster.
Dit werpt voor mij wel een ander licht op de zaak. Hij heeft in ieder geval de duidelijke keuze gemaakt om voor dit moment met de ander te stoppen. Daar zit voor mij wel een duidelijk commitment in: hij wil onderzoeken en zich inspannen om mogelijkheden te vinden om met jou door te gaan. Ik had dit niet zo uit je eerste post gehaald. Hij zegt dan volgens mij eigenlijk: ik kan er nu niet in geloven maar ik wil er wel weer in gaan geloven. Ik weet alleen niet hoe. En dan kan hij inderdaad alleen maar liegen of breken als jij nu van hem een beslissing vraagt of hij al dan niet ‘samen verder wil’. Jij gelooft er nog wel in: daarom kun jij er wel van uitgaan dat er een weg te vinden is, als je maar wil.
De volgende vraag is dan: wat heeft hij nodig om er weer in te gaan geloven? Hij zegt: tijd, maar dat is vooral een randvoorwaarde. Welke verbinding, activiteiten, kwaliteiten moeten in jullie relatie opnieuw ontwikkeld worden om er weer vertrouwen in te krijgen? Ik zou daar dan wel graag handvaten voor krijgen: je moet wel iets kunnen ondernemen samen, waarin dan die duidelijkheid kan ontstaan. Alleen maar gaan zitten wachten tot hij alles heeft uitgedacht of tot zijn gevoelens terugkomen of zoiets wazigs, lijkt me niet vruchtbaar. Dat levert jou niks op en het doet niks voor jullie relatie.
Jij mag jezelf de eerlijke vraag stellen: Heb je er ruimte voor om dit onderzoek met hem aan te gaan? Heb jij daar zelf misschien ook iets bij te winnen? Er zijn vast dingen waar jij aandacht voor wil vragen in jullie relatie, aan wil werken. Is zijn commitment aan het ‘samen uitzoeken’ voorlopig genoeg voor jou en zo ja, hoe lang dan? In dat geval zou je bijvoorbeeld tegen elkaar kunnen zeggen: We gaan drie maanden aandacht besteden aan die-en-die aspecten zonder het te hebben over doorgaan of stoppen. In die tijd heeft hij dan in ieder geval ook geen contact met de vlam. Jijzelf bent dan natuurlijk ook vrij om jezelf af te vragen: als hij X, Y of Z van een relatie verlangt, geloof ik niet dat we in deze relatie moeten blijven. Dan gaan we elkaar alleen maar pijn doen. Als je elkaar wel weer vindt, kun je enorm met elkaar groeien! Persoonlijk denk ik: als de seks er in deze omstandigheden er notabene op vooruitgaat, lijkt er mij een aardige kans dat je elkaar weer kunt vinden: kennelijk kunnen jullie je meer dan eerst voor elkaar openstellen! Dat vind ik bijzonder en hoopgevend!
Blijft staan: wat wil en kan jij. Er is geen standaard oplossing. Niemand kan voor jou beslissen dat jij genoeg moet hebben aan zijn commitment aan het onderzoeken. Niemand kan daar binnen jou ruimte en bereidheid voor vinden. Dat kan je alleen maar zelf doen. En dat recht heb je ook. Ik snap wat je schrijft, dat hij de knoop maar moet doorhakken als hij niet meer wil. Maar als hij dat niet kan of wil, heb jij een andere knoop: wil je leven met een man die niet meer/nu niet/nog niet voor jou kan kiezen? Dat is een andere vraag dan die van hem en je kan het antwoord daarop niet op hem afschuiven.
Aanvulling: mijn man en velen liegen over de duur en intensiteit. De 7 weken en nog geen sex lijkt mij gebagatelliseerd. Lijkt niet uit te maken maar echte eerlijkheid helpt. Zeker als je later ontdekt dat er meer is. Overigens hield mijn man stiekem toch contact. Je doet gekke dingen ... Zelfs weer liegen tegen je partner tegen nieuwe beloftes in. Misschien goed om niet meteen alles te geloven wat je vriend zegt?
Een met hierboven dat uit huis ook uit verbinding is. Ik zou wel afspraken willen maken van x weken geen contact. X weken therapie. Beter dan een deadline. Het kost echt veel tijd. Ook voor jou (straks)!
Stel jezelf vooral de vraag of jij wel met hem verder wilt nu hij jullie in deze situatie geplaatst heeft. Kán je met hem verder na zijn escapades?
Herkenbaar verhaal, alleen mijn man was er niet open over. Hij vertelde alleen niet meer genoeg van mij te houden en te willen scheiden. Toen ik me na weken hierbij neerlegde krabbelde hij terug. Twee maanden later kwam ik achter zijn affaire, waar hij mee gestopt was toen hij besefte dat hij mij echt kwijtraakte.
Het advies van mijn man aan jouw man is om er meteen mee te stoppen en eerst te onderzoeken wat het precies is waar hij denkt dat dit gevoel vandaan komt. Het gras is namelijk echt niet groener aan de overkant. Mijn man was helemaal niet verliefd op de andere vrouw, hoewel hij dat wel dacht. Hij was verliefd op het gevoel dat zij hem gaf. De waardering, zicht op een schone lei, een nieuwe kans. De bubbel, de roes die zij samen gecreëerd hadden. Het was een vlucht, tot hij zich realiseerde dat die andere vrouw helemaal niet zo geweldig was, maar manipulatief en narcistisch en hij daar vatbaar voor was omdat hij zichzelf volkomen kwijt was. Zwaar depressief. Hij is in therapie gegaan en kan zich nu niet meer indenken ooit zo gedacht en gehandeld te hebben.
Sterkte en succes, het is een afschuwelijke tijd. Alleen jij voelt aan hoelang je dat trekt. Ik trok het niet lang, maar mijn man zei dan ook niet te twijfelen, dat voelde ik alleen zelf wel. Bij mijn man gingen zijn ogen echt pas open toen ik de deur letterlijk dichttrok; ik had een ander huis en ging op vakantie met onze kinderen, maar zonder hem. Nooit meer wil hij zich zo afschuwelijk en verloren zonder mij voelen zegt hij. Sindsdien weet hij ook weer heel goed hoe ontzettend veel hij van mij houdt. Hij zal me nooit meer als vanzelfsprekend beschouwen. Iets wat ik zelf overigens ook nooit meer zal laten gebeuren, maar daar heb ik zelf therapie voor gehad 😉
Ik hoop echt dat jullie eruit komen, maar denk vooral ook aan jezelf, als ik meteen had geweten van die andere vrouw had ik namelijk nooit teruggegaan.
