hoe (kind van) vrienden helpen?
Slechte titel voor mijn bericht maar ik weet even geen betere. Ik zit met het volgende: wij hebben vrienden die problemen hebben met hun kinderen. Een van de kinderen dreigt een drop out te worden, is depressief, vaak ziek etc. De ander heeft waarschijnlijk een vorm van autisme, maar wordt niet als een probleem gezien in het gezin, want de ouders zitten ook op wel het spectrum (allemaal niet gediagnosticeerd, maar heb zware vermoedens). Het ene kind (de 'dropout') is waarschijnlijk de enige normale en zit enorm klem in het gezin.
Ik denk dat een deel van de depressie van dit kind zit in het feit dat hij niet gezien wordt door zijn ouders. Vader leeft een beetje in zijn eigen wereldje en moeder is erg negatief. Ze bedoelt het ongetwijfeld niet slecht, maar zegt (in zijn bijzijn nota bene) dingen als dat hij hartstikke lomp is, niet verantwoordelijk, je niks aan hem kan overlaten etc, hij niet geschikt is voor een bijbaantje etc. Ze maakt ook erg cynische opmerkingen tegen hem. Mijn handen jeuken om het ter sprake te brengen, maar we hebben in het verleden met deze vrienden al eens een akkefietje gehad wat iets dergelijks betrof en de vriendschap helaas bekoeld heeft en onze vriendschap is net weer een beetje verbeterd. De moeder is kort gezegd heel onzeker en kan slecht tegen kritiek, denk dat haar negativiteit naar het kind toe deels daardoor komt.
Kortom, ik weet niet hoe we het aan moeten pakken en ik wil beslist niet de indruk wekken dat wij wel even zullen vertellen hoe je met hun kinderen om moet gaan.
in jouw verhaal lees ik een hoop rode vlaggen! Ik zou zelf mijn handen er niet aan branden maar veilig thuis een belletje geven
Ten eerste zou ik eens stoppen met al die zelf-diagnoses en in hokjes stoppen! Serieus, je kunt haast geen topic openen of er wordt wel een labeltje geplakt!
Accepteer eerst eens dat er ook ‘gewoon’ incompetente mensen/ouders bestaan…….dat gezegd hebbende, meldt het bij een partij die hierin is gespecialiseerd als jij je echt zorgen maakt om dit kind ipv er ook meteen het label ‘depressief’ op te plakken. En als deze zgn vrienden werkelijk zo ‘moeilijk’ zijn in de omgang, waarom zijn het dan nog vrienden? Confronteer hen gewoon met jullie bevindingen en als dat weer leidt tot ‘akkefietjes’, dan heb je je best gedaan toch?
NIET MEE BEMOEIEN!!!! Daarnaast ben jij geen psycholoog, dus ga mensen niet een medische diagnose geven. Als mensen dat bij jou en jouw kinderen gaan doen vind jij dat ook niet leuk.
En daarnaast dit zijn jouw zaken niet. En het is zo beledigend om mensen te helpen die niet om hulp vragen. Niets is erger dan medelijden hebben.
Ik zou wel je zorgen uiten naar de ouders en misschien de tip geven om hun kind ook eens positief te benaderen. Hoe zouden ze het zelf vinden als iedereen de hele dag tegen ze zou zeggen dat ze nergens goed voor zijn, niks kunnen etc.? Dat kan een mens bloedonzeker maken en heel verlammend werken.
Verder zou ik diagnoses er buiten laten. Dat is niet aan jou en ik betwijfel ook of het relevant is. De ouders kunnen er immers niks aan doen dat ze 'op het spectrum' zitten.
Wat ik wel herken van een aantal mensen 'op het spectrum' die ik ken, is dat ze weinig tot geen zelfreflectie hebben. Als er iets mis gaat, ligt dat altijd aan iets of iemand anders en ze zijn altijd overtuigd van hun eigen gelijk. Dat lees ik ergens ook een soort van in jouw post. Omdat jullie al eerder eens ruzie hadden vanwege een verschil in opvattingen. Dit geldt overigens niet voor alle mensen met autisme en als je het wil, kun je daar ook best in leren.
Verder vraag ik me ook af wat de rol van school en lpa hierin is. Die zouden toch ook in gesprek moeten gaan met ouders en kind over de veelvuldige afwezigheid en de redenen daar achter.
Als ouders zich negatief over de oudste uitlaten zou je kunnen wijzen op hulp die voor dat soort problemen beschikbaar is. Dan mogen die mensen vervolgens aan die ouders uitleggen dat de ouders zelf een groot aandeel hebben in de problemen.
Veilig Thuis zou ik er vooral buiten houden.
Veilig thuis is wel het laatste waar ik aan denk. Het zijn goede vrienden die we niet kwijt willen dus mocht ik daar al aan denken dan zit er nog wel een stap tussen.
Natuurlijk kan ik geen diagnoses stellen, maar ik vind het zeker wel relevant om een kader te schetsen met zo'n vermoedelijk etiket erbij, want het zegt m.i. wel iets over het onvermogen van de ouders om zich in te leven in het kind en moeder die juist trots is op het andere kind (die bijvoorbeeld heel rigide is, niet sociaal en een olifantengeheugen heeft). Ik zie geen bewust neerhalen van het kind, eerder dat moeder ook zo over zichzelf of haar man denkt en dat vanzelf gaat.
Bovendien ben ik zelf opgegroeid in een gezin met een vermoedelijk autistische ouder en heb ik een rare jeugd gehad waar ik nog steeds wel last van heb. Als kind vind je je eigen ouders normaal omdat je niet beter weet. Het ene kind heeft nu al ergens ontzettend last van, maar die zal misschien niet onder woorden kunnen brengen waarvan dan.
Kersje schreef op 22-08-2022 om 15:57:
Ten eerste zou ik eens stoppen met al die zelf-diagnoses en in hokjes stoppen! Serieus, je kunt haast geen topic openen of er wordt wel een labeltje geplakt!
Accepteer eerst eens dat er ook ‘gewoon’ incompetente mensen/ouders bestaan…….dat gezegd hebbende, meldt het bij een partij die hierin is gespecialiseerd als jij je echt zorgen maakt om dit kind ipv er ook meteen het label ‘depressief’ op te plakken. En als deze zgn vrienden werkelijk zo ‘moeilijk’ zijn in de omgang, waarom zijn het dan nog vrienden? Confronteer hen gewoon met jullie bevindingen en als dat weer leidt tot ‘akkefietjes’, dan heb je je best gedaan toch?
Even ter info: het kind ís depressief, zit in een hulpverleningstraject en is al bijna anderhalf jaar niet naar school geweest.
En waar heb ik gezegd dat deze mensen moeilijk zijn in de omgang? Bijzondere types misschien, maar hé, wie is er nou helemaal normaal. Genoeg leuke dingen met ze beleefd en verder hele aardige mensen.
Mona-xxx schreef op 22-08-2022 om 16:01:
NIET MEE BEMOEIEN!!!! Daarnaast ben jij geen psycholoog, dus ga mensen niet een medische diagnose geven. Als mensen dat bij jou en jouw kinderen gaan doen vind jij dat ook niet leuk.
En daarnaast dit zijn jouw zaken niet. En het is zo beledigend om mensen te helpen die niet om hulp vragen. Niets is erger dan medelijden hebben.
Dat wil er bij mij dus niet in. Als het met mij niet goed gaat zou ik graag willen dat vrienden dit opmerken.
Komt het kind graag bij jullie? Zo ja, dan zou ik proberen of hij 1x per week komt eten, of elke maand een weekendje slapen ofzo. Zodat hij weet dat er bij jullie een plek is waar hij zich veilig kan voelen en even gewoon kind kan zijn.
Misschien tegenover de ouders onder de noemer van even rust in het gezin! Zo kregen wij wel eens een meisje over de vloer waarvan de zus depressief was. Het meisje kreeg bij ons even alle aandacht en zorg. Later kwam haar zus wel eens (toen het wat beter ging) om de rest van het gezin even te ontzien.
Wat lief dat je je zo om andermans kind bekommert! Ik weet niet hoe oud dit kind is, dat bepaalt natuurlijk wel een beetje wat je kunt doen, al dan niet met medeweten of toestemming van de ouders.
Ik zou denk ik dit kind eens alleen uitnodigen, zoals Fourtyfour ook voorstelt. En dan vertellen wat je ziet, checken of jouw aannames een beetje kloppen. Vertellen dat je zelf in zo'n situatie hebt gezeten en daarom hoopt dat je kan helpen, vanuit jouw persoonlijke ervaring maar ook gewoon omdat je om het kind geeft. Misschien kan het kind zelf (goed) aangeven wat het van jou nodig heeft, misschien komen jullie samen op dingen die kunnen helpen.
Verder zou ik me niet op het hulpverlenersvlak begeven. Het is aan hen om het kind te helpen de relatie met de ouders (als dat nodig is) te verbeteren, en het is ook aan hen om psycho-educatie met de ouders te bespreken. Maar je kunt zeker wel aan het kind laten weten dat opgroeien in zo'n gezin lastig is. Dat je het begrijpt. En je kunt hem/haar een schuilplaats bieden, waar het even op adem kan komen en waar het even juist alle aandacht krijgt. Dat kan heel waardevol zijn. En naar de ouders toe kun je het inderdaad uitleggen als dat je het hele gezin even wat rust gunt.
Het kind moet leren dat zijn/haar ouders ook maar mensen zijn en het niet altijd goed doen. Dat is een pijnlijke les om te leren. Maar het zijn en blijven de ouders, die van het kind houden, alles waarschijnlijk goed bedoelen, maar niet beter weten. Het is onvermogen, het is niet dat ze niet van het kind houden!
Ik heb ook zo'n kind (jongvolwassene) over de vloer waarvoor wij de ondersteuning zijn, en niet de ouders. Afleren om voor waardering, positieve stimulatie en bij problemen bij je ouders aan te kloppen is heel moeilijk en duurt lang. Weet ik ook uit ervaring 
.
troelahoep schreef op 23-08-2022 om 08:36:
[..]
Dat wil er bij mij dus niet in. Als het met mij niet goed gaat zou ik graag willen dat vrienden dit opmerken.
Ik haat die instelling. Je bent Jezus niet! Je hoeft niet iedereen te redden en zeker geen mensen die er niet om vragen. En wat dan, als jij het allemaal goed regeld. Wil je dan een bedankje? Wil je dan dat die vrienden zeggen hoe goed jij het doet? Heb je een messias complex? Laat die mensen in hun waarde en laat ze het zelf oplossen. Ze zijn volwassen genoeg om kinderen te krijgen, dus dan kunnen ze ook hun eigen boontjes doppen.
It takes a village to raise a child, Mona. Er zit een wereld tussen een helpende hand bieden en een Messiascomplex.
Marianne76 schreef op 23-08-2022 om 10:35:
It takes a village to raise a child, Mona. Er zit een wereld tussen een helpende bieden en een Messiascomplex.
Het voelt nu als of TO het kind zelf maar wil opvoeden, omdat de ouders dat niet kunnen. Ik vind TO behoorlijk uit de hoogte komen.
Nou nou nou Mona, beetje minder kan ook wel! Messiascomplex nog wel. Maar, wat dan nog? De wereld is in mijn beleving toch echt een stukje mooier dankzij mensen zoals Moeder Theresa en Majoor Bosshardt.
Maar goed, daar gaat het helemaal niet om. Ik lees nergens dat TO een bedankje wil, en ze wil al helemaal niks van die vrienden, alleen de vriendschap behouden. Ze ziet een kind dat het moeilijk heeft en wil graag iets doen om dat kind te helpen. Niks meer en niks minder. Heeft helemaal niets met (her)opvoeden te maken. Dat maak jij er toch echt zelf van.
Ik was vroeger ook ontzettend blij met die paar mensen die mij steunden en me lieten weten dat het niet aan mij lag, dat ik goed was zoals ik was en dat ik echt niet hoefde te voldoen aan de standaarden die mijn moeder mij oplegde. Ook met die steun was het nog zwaar genoeg. Tegelijk waren dat ook nog steeds gewoon vrienden van mijn ouders. Ik begrijp dus TO prima. Dat kan ook prima naast elkaar bestaan. Iemand kan best steken laten vallen als ouder, maar tegelijk een fijne vriend(in) zijn. Het is lastig balanceren als vriendin als je ook het kind wil helpen, maar dat kan zeker wel.
En over het niet om hulp vragen: niet iedereen durft dat. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat dit kind zelf niet ziet/weet dat hoe deze ouders zich opstellen niet helemaal is zoals het zou moeten zijn. Als je opgroeit in een gezin is dat systeem jouw 'waarheid'. Je weet niet beter. Fijn toch als iemand anders dan zo lief is om je te laten zien dat het ook anders kan?
Jonagold schreef op 23-08-2022 om 10:59:
Nou nou nou Mona, beetje minder kan ook wel! Messiascomplex nog wel. Maar, wat dan nog? De wereld is in mijn beleving toch echt een stukje mooier dankzij mensen zoals Moeder Theresa en Majoor Bosshardt.
Maar goed, daar gaat het helemaal niet om. Ik lees nergens dat TO een bedankje wil, en ze wil al helemaal niks van die vrienden, alleen de vriendschap behouden. Ze ziet een kind dat het moeilijk heeft en wil graag iets doen om dat kind te helpen. Niks meer en niks minder. Heeft helemaal niets met (her)opvoeden te maken. Dat maak jij er toch echt zelf van.
Ik was vroeger ook ontzettend blij met die paar mensen die mij steunden en me lieten weten dat het niet aan mij lag, dat ik goed was zoals ik was en dat ik echt niet hoefde te voldoen aan de standaarden die mijn moeder mij oplegde. Ook met die steun was het nog zwaar genoeg. Tegelijk waren dat ook nog steeds gewoon vrienden van mijn ouders. Ik begrijp dus TO prima. Dat kan ook prima naast elkaar bestaan. Iemand kan best steken laten vallen als ouder, maar tegelijk een fijne vriend(in) zijn. Het is lastig balanceren als vriendin als je ook het kind wil helpen, maar dat kan zeker wel.En over het niet om hulp vragen: niet iedereen durft dat. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat dit kind zelf niet ziet/weet dat hoe deze ouders zich opstellen niet helemaal is zoals het zou moeten zijn. Als je opgroeit in een gezin is dat systeem jouw 'waarheid'. Je weet niet beter. Fijn toch als iemand anders dan zo lief is om je te laten zien dat het ook anders kan?
Ik vind het zo bemoeizuchtend en denigrerend overkomen. Ik krijg er helemaal de kriebels van. TO moet zich niet zo bemoeien met die mensen en moet het gewoon overlaten aan de hulpinstanties, want je brengt waarschijnlijk meer schade aan dan dat je mensen helpt
En moeder Theresa was een verschrikkelijk slecht persoon. Ze liet mensen lijden in haar overvolle ziekenhuizen terwijl ze zelf de meest luxe medische behandelingen in de wereld kreeg. Ze was ook ontzettend anti-abortus en anti-hindoe.
