hoe (kind van) vrienden helpen?
Slechte titel voor mijn bericht maar ik weet even geen betere. Ik zit met het volgende: wij hebben vrienden die problemen hebben met hun kinderen. Een van de kinderen dreigt een drop out te worden, is depressief, vaak ziek etc. De ander heeft waarschijnlijk een vorm van autisme, maar wordt niet als een probleem gezien in het gezin, want de ouders zitten ook op wel het spectrum (allemaal niet gediagnosticeerd, maar heb zware vermoedens). Het ene kind (de 'dropout') is waarschijnlijk de enige normale en zit enorm klem in het gezin.
Ik denk dat een deel van de depressie van dit kind zit in het feit dat hij niet gezien wordt door zijn ouders. Vader leeft een beetje in zijn eigen wereldje en moeder is erg negatief. Ze bedoelt het ongetwijfeld niet slecht, maar zegt (in zijn bijzijn nota bene) dingen als dat hij hartstikke lomp is, niet verantwoordelijk, je niks aan hem kan overlaten etc, hij niet geschikt is voor een bijbaantje etc. Ze maakt ook erg cynische opmerkingen tegen hem. Mijn handen jeuken om het ter sprake te brengen, maar we hebben in het verleden met deze vrienden al eens een akkefietje gehad wat iets dergelijks betrof en de vriendschap helaas bekoeld heeft en onze vriendschap is net weer een beetje verbeterd. De moeder is kort gezegd heel onzeker en kan slecht tegen kritiek, denk dat haar negativiteit naar het kind toe deels daardoor komt.
Kortom, ik weet niet hoe we het aan moeten pakken en ik wil beslist niet de indruk wekken dat wij wel even zullen vertellen hoe je met hun kinderen om moet gaan.
Het is niet of-of maar en-en. En professionele hulpverlening en een lieve buurvrouw bij wie je af en toe je hart kunt luchten, op adem kunt komen.
Je denkt echt veel te zwart-wit.
MamaE schreef op 23-08-2022 om 11:47:
Het is niet of-of maar en-en. En professionele hulpverlening en een lieve buurvrouw bij wie je af en toe je hart kunt luchten, op adem kunt komen.
Je denkt echt veel te zwart-wit.
Zolang die lieve buurvrouw maar niet de hoofdpsycholoog wordt. Want ik ken genoeg mensen die zo'n situatie compleet overnemen omdat ze denken wat het beste is.
Mona-xxx schreef op 23-08-2022 om 11:46:
[..]
Maar dan is het grammaticaal incorrect. En jij doet het ook. Of bedoel je een uitroepteken?
Oeps, ik bedoelde inderdaad jouw overdaad aan uitroeptekens. Hoofletters aan het begin van een zin is juist wel de bedoeling.
Mona-xxx schreef op 23-08-2022 om 11:43:
En hier is mijn advies: Niet mee bemoeien! Je kan het toch niet oplossen zelf! Dit kost alleen maar extra stress voor jou en teleurstelling voor het kind omdat de problemen niet vanzelf weggaan!
TO hoeft ook helemaal niks 'op te lossen'. Ze wil helpen, ondersteunen. En hou nou eens op met je uitroeptekens en je drama. Je overdrijft.
MamaE schreef op 22-08-2022 om 16:11:
Ik zou wel je zorgen uiten naar de ouders en misschien de tip geven om hun kind ook eens positief te benaderen. Hoe zouden ze het zelf vinden als iedereen de hele dag tegen ze zou zeggen dat ze nergens goed voor zijn, niks kunnen etc.? Dat kan een mens bloedonzeker maken en heel verlammend werken.
MamaE, hier wilde ik nog even op reageren. Mijn moeder is zo'n moeder die alles en iedereen negatief benadert. Inderdaad, dat maakt onzeker, werkt verlammend en werkt pleasegedrag in de hand. Of een depressie, want als zelfs je ouders je al nergens goed voor vinden, wie zit er dan wel op je te wachten?
Juist daarom is het zo ontzettend belangrijk dat dit kind ervaart dat er ook nog andere mensen zijn waarvoor je ertoe doet. Zoals TO nu doet. Gelukkig zijn er nog zulke mensen. En nee, ze kan de depressie niet oplossen, niet op eigen kracht, maar ze kan daar wel een bijdrage aan leveren.
Poeh, wat een reacties! Een logeerpartijtje zal er wel niet in zitten, want onze kinderen zijn geen enorme match, dus dat zou raar zijn. Ik kan wel eens kijken of er bij ons afgesproken kan worden, of dat er een gezamenlijk uitje gedaan kan worden.
troelahoep schreef op 23-08-2022 om 14:01:
Poeh, wat een reacties! Een logeerpartijtje zal er wel niet in zitten, want onze kinderen zijn geen enorme match, dus dat zou raar zijn. Ik kan wel eens kijken of er bij ons afgesproken kan worden, of dat er een gezamenlijk uitje gedaan kan worden.
Ben je niet bang als je een gezamenlijk uitje gaat organiseren en dan met het kind over zijn/haar problemen praat die ouders niet heel erg beledigd zouden zijn. Ik denk dat als je wilt helpen (raad het nog steeds niet aan), je open kaart moet spelen met de ouders en niet onder het mom van een gezellig uitje problemen aan de kaak stellen.
nou ehh.... ik denk niet dat ik tijdens een uitje het kind apart ga nemen en uitgebreid problemen ga bespreken nee. Maar het kan wel een goede gelegenheid zijn om belangstelling te tonen voor hem. Bij hen thuis zitten de kinderen altijd elk op hun eigen kamer te gamen als je op bezoek bent, dus dat helpt niet bij contact maken.
Ik hoor regelmatig van volwassenen die in hun jeugd het erg zwaar hebben gehad en zeggen: "iedereen wist ervan maar niemand deed iets"
"Ik zou het fijn gevonden hebben als iemand eens iets had gedaan, gezegd een arm om mij heen had geslagen als ik ergens naar toe zou kunnen gaan"
Dat zou gelijk mijn antwoord zijn aan troelahoep. Ik neem aan dat er rondom het depressieve kind veel hulpverlening is. Maar belangstelling tonen eens vragen of het mee wil met een of ander uitje en dan maar kijken wat daar uit komt.
Je kunt tussen neus en lippen door de moeder eens zeggen "he het valt mij op dat je pietje of truusje vaak negatief benadert... zou het niet beter zijn dat..
Maar ja als het klopt dat ouders star zijn dan kan het ook wel eens zo zijn dat ze heel erg weinig zelfinzicht hebben.
Blijft er toch alleen maar over dat je je open kunt stellen voor het kind en hem of haar een helpende hand toe kunt steken
