hoe contact met moeder verbeteren (vader is narcist)

Mija, ik las jouw reactie niet als kritiek mede door je rustige kijk op en de oplossingsgerichte reacties zoals met moeder iets afspreken. Ik merkte alleen dat de draad een wending kreeg van wat Troelahoep wel kan doen naar wat ze beter niet kan doen. Zodanig dat Troelahoep ook meer situaties ging aanhalen ( medische kwalen) waardoor het alleen maar moeilijker wordt om wel iets aan het contact te kunnen verbeteren. Draadje kreeg een neerwaartse spiraal in mijn beleving. Dan vervaagt de hoop op gezellige avonden met de familie.
Als iemand met een vraag steeds meer te lezen krijgt dat het bv geen zin heeft, dan leidt dat m.i. alleen maar tot een grotere afstand en blijft de vraag open.

Troelahoep, het is verder aan jou hoe je je naar je vader opstelt. Desnoods dmv een coach.

troelahoep schreef op 03-12-2023 om 10:28:

[..]

Ik kom heus wel voor mezelf op, maar ik heb er geen zin meer in. Voor mijn eigen gezondheid wil ik niet meer over mijn hart strijken en hem aanhoren omdat hij eenzaam en ziek is.

Ik neem uiteraard de telefoon niet op als ik voor de klas sta (die staat ook op stil onder werktijd, dus dan hoor ik het sowieso niet als iemand belt). Maar achteraf zie je dus dat iemand heeft gebeld en hij dan bijvoorbeeld 5x achter elkaar. En appjes heeft gestuurd over een of ander 'probleem'. Hij weet het 'probleem' wel zo te verpakken dat het een serieus ding lijkt, dus dan stuur ik op een gegeven moment toch een keer een berichtje terug om te vragen wat er is/of ik iets kan doen. Maarja, dan ben ik dus te laat, hij had wel dood kunnen zijn, als hij doodgaat komt er niemand op zijn uitvaart etc. Kortom: allemaal manipulatie. Zijn troef is dat hij wel degelijk vrij forse gezondheidsproblemen heeft, dus er kan zomaar echt iets aan de hand zijn. Als je dan voorstelt om afspraken te maken voor bereikbaarheid in geval van nood (speciaal noodnummer dat ie wel mag bellen als wij aan het werk zijn o.i.d.) of praten over wat er geregeld moet worden als hij echt dood gaat, dan is dat allemaal oprecht niet nodig.

Dan is het dus niet nodig! Mijn vader heeft na lang soebatten inmiddels een alarmknop die hij kan indrukken bij acute situaties (bijv. vallen). De rest kan wachten. Mijn vader wijst ook heel geregeld dingen af die dan later terugkomen op de agenda doordat er iets gebeurt. Zus en ik leggen ze dan opnieuw op tafel en als hij ze dan opnieuw afwijst, is dat zijn keuze en is het risico voor hem. Ik zou in dit geval dus iets zeggen als: “Vervelend dat je niemand kon bereiken. Wij kunnen er niet voor je zijn als we aan het werk zijn. We zullen een alarmknop voor je moeten aanvragen voor dringende situaties. Dat geeft misschien een veiliger gevoel?” En als hij dat dan afwijst, zou ik heel nuchter en hardop constateren: “Als ik jou zo hoor, zijn er dus gelukkig geen serieuze noodsituaties die dringend aandacht vragen. Dat is fijn! Ik ben blij om te horen dat je het nog zo goed zelf redt.” En dan zou ik uit het gesprek weglopen of van onderwerp veranderen. Hij dringt zijn ‘narratief’ op. Dat kun jij ook 😬. 

Gezellige bezoeken met haar gezin aan opa oma, zie ik ook niet zo snel gebeuren. Als ze maar niet met een steen in haar maag naar haar ouders gaat.

Flanagan schreef op 03-12-2023 om 19:10:

Gezellige bezoeken met haar gezin aan opa oma, zie ik ook niet zo snel gebeuren. Als ze maar niet met een steen in haar maag naar haar ouders gaat.

Flanagan, ik merk in dit draadje en ook in andere berichten dat je een verbinder bent. Iemand die haar normen voor wat betreft het in stand houden van de familie verbindingen hoog in het vaandel heeft. En dat is prijzenswaardig. Er zijn ook mensen die snel op lijken te geven als zij niet de verbinding krijgen waar ze denken recht op te hebben aan de andere kant. 

Maar kan je je voorstellen dat in sommige situaties coute que coute de verbinding in stand willen houden juist schade kan aanrichten aan een individu? Dat het ten koste gaat van de eigen energie. En dat degenen die je daarmee zou willen helpen nog niet eens geholpen is ook? 

Dat het inderdaad heel gezond kan zijn om zoals Mija zo mooi uitdrukt verschillende malen, te kunnen zeggen "genoeg is genoeg!?

Mija schreef op 03-12-2023 om 14:24:

[..]

Ik heb mezelf nooit herkend in het woord pleaser omdat ik niet primair bezig ben het voor de ander goed te doen. Het gaat vaak meer om de normen die ik mezelf opleg. IK vind dat ik het goed moet doen, dat ik in mijn eentje in staat moet zijn om ‘het goed te doen’. Erg onrealistisch als de ander niet in verbinding is. Ik heb lang niet begrepen hoe dat in elkaar zat want ik kom bepaald niet over als een pleaser en ben dat ook eigenlijk niet. Maar ik heb wel ongeveer altijd het gevoel dat ik tekort schiet. Ik heb gemerkt dat bepaalde types mensen daar wel weg mee weten! En die plooien dat dan zo dat het in hun voordeel is.

Nog zo’n misverstand: dat pleasers (in brede zin) wat ‘passieve’, ‘zwakke’ en ‘meegaande’ mensen zijn. Ik denk dat dit juist niet zo is of hoeft te zijn: mensen die het goed willen doen en daar veel energie en kracht in stoppen, zijn natuurlijk uiterst aantrekkelijk voor narcisten en aanverwanten (kijk bijvoorbeeld ook naar sektes). Die krijgen namelijk dingen voor elkaar en de steun, waardering en energie van een krachtige persoon is meer waard dan die van een passievere en in zekere zin ‘minder ambitieus’ persoon. Ik denk dat de mensen die min of meer verstrikt raken in relaties met mensen met narcistische motieven juist vaak oplossingsgerichte ‘doeners’ zijn, die niet afwachten maar aan de slag gaan, fysiek danwel mentaal. Juist ‘minder doen’ in de relatie met de narcist laat zien wat die relatie waard is: dan dondert die in elkaar, ben jij ‘waardeloos’, ontstaan problemen of komen problemen aan het licht die jij voorheen bij elkaar redderde of krijg je ‘straf’. In ieder geval is het dan allemaal jouw schuld, moet je niet zo moeilijk doen of ben jij onaardig. Wederkerigheid is een belangrijk ding in relaties. Als je structureel teveel moet geven, teveel verantwoordelijkheid moet dragen voor de relatie klopt er iets niet. En dan moet je gas gaan terugnemen. Dat betekent niet per se dat je iemand met narcistische trekken als een baksteen moet laten vallen in een kwetsbare situatie maar wel dat je er van bewust moet worden dat het ‘vrijwilligerswerk’ is en dat die ander dankbaar mag zijn dat je dit doet. Je moet eigenlijk leren je juist een beetje ‘boven’ die ander op te stellen: jij snapt het en je laat je er niet meer meeslepen door de rechten die de ander meent te hebben. Je neemt bewust je eigen beslissingen en bepaalt dus ook heel bewust je eigen grenzen. Als dat snappen wie je bent en hoe je erin moet staan om zelf gezond te blijven niet lukt, raken veel mensen volgens mij op den duur wel ernstig uitgehold. Dan is die kracht uitgeput.

Wouw, dankjewel voor deze uitleg!
En ook bedankt aan degene die het filmpje plaatste. Verhelderend dat deze stoornis ook op een spectrum zit. En ook waarom ik zo blind was.

Op een of andere manier kreeg ik voor mezelf maar niet duidelijk hoe ik terecht ben gekomen waar ik nu ben. (Misschien hebben jullie mijn verhaal gelezen in het verder na ontrouw-topic.) 

Ik zie/zag mezelf niet als pleaser, helemaal niet juist. Volgens mij heb ik een sterk karakter en ben ik heel oplossingsgericht. Dit lijkt over mij geschreven, inclusief het in elkaar storten en de woorden ‘jij doet moeilijk’ of eigenlijk is een blik al genoeg, waardoor ik weer aan het redderen sla. Ik probeer uit die dynamiek te blijven, maar wat is dat ontzettend lastig als ik zie dat mijn kind de dupe is van niet redderen. 

Lexus schreef op 03-12-2023 om 20:38:

[..]

Flanagan, ik merk in dit draadje en ook in andere berichten dat je een verbinder bent. Iemand die haar normen voor wat betreft het in stand houden van de familie verbindingen hoog in het vaandel heeft. En dat is prijzenswaardig. Er zijn ook mensen die snel op lijken te geven als zij niet de verbinding krijgen waar ze denken recht op te hebben aan de andere kant.

Maar kan je je voorstellen dat in sommige situaties coute que coute de verbinding in stand willen houden juist schade kan aanrichten aan een individu? Dat het ten koste gaat van de eigen energie. En dat degenen die je daarmee zou willen helpen nog niet eens geholpen is ook?

Dat het inderdaad heel gezond kan zijn om zoals Mija zo mooi uitdrukt verschillende malen, te kunnen zeggen "genoeg is genoeg!?

Och, ik kan ook contacten verbreken als  bepaalde mensen zo onbetrouwbaar zijn en mij diep kwetsen. In de afgelopen paar jaar zijn diverse telefoonnummers en foto’s van familieleden verwijderd; helemaal klaar mee.
Maar als iemand hier een topic start met een hulpvraag, is die wrs nog niet klaar. In de eerste reacties schreef Troelahoep dat ze het nog een keer ging proberen; dan weet ik niet of ze een keus gaat maken waar zij achter staat of een keuze op basis van de info en podcast in deze topic.

Of zoals in andere draadjes: ‘scheiden kan altijd nog’. Maar dan maak je die beslissing zelf.

Flanagan schreef op 03-12-2023 om 21:38:

[..]

Och, ik kan ook contacten verbreken als bepaalde mensen zo onbetrouwbaar zijn en mij diep kwetsen. In de afgelopen paar jaar zijn diverse telefoonnummers en foto’s van familieleden verwijderd; helemaal klaar mee.
Maar als iemand hier een topic start met een hulpvraag, is die wrs nog niet klaar. In de eerste reacties schreef Troelahoep dat ze het nog een keer ging proberen; dan weet ik niet of ze een keus gaat maken waar zij achter staat of een keuze op basis van de info en podcast in deze topic.

Of zoals in andere draadjes: ‘scheiden kan altijd nog’. Maar dan maak je die beslissing zelf.

Ja maar kan je het je voorstellen dat dat nu ook voor Troelahoep genoeg dan zijn? Je maakt de indruk dat je haar niet serieus neemt als ze zegt: 

(in haar openingspost)

: 

na de zoveelste nare actie van mijn vader wil ik het contact met hem op een laag pitje zetten, eigenlijk wil ik hem gewoon een tijd niet zien of spreken, ik walg van hem

En later: 

Dat ik überhaupt nog enig contact heb met mijn ouders gaat al ten koste van mijn eigen werk/studie en tegelijk een hoop schuldgevoelens. We komen niet vaak bij mijn ouders waar ik me schuldig over voel en tegelijkertijd, als we er heen gaan is niemand in het gezin blij"

En ook nog:

"

"Woohoo, zeker niet. Ik ga die

geen stroop om de mond smeren. In mijn jeugd was de relatie van mijn ouders ook al niet goed maar toen kwam mijn moeder nog wel eens in opstand, nu lijkt ze zich erbij neer te hebben gelegd. Mij gaat dat niet (meer) overkomen. Weetje, je geeft hem een vinger en hij neemt de hele hand en geeft niks terug. Als ik toegeef aan zijn behoefte aan aandacht vraagt hij steeds meer. Belt onder werktijd, stuurt appjes van onsmakelijke lichaamsdelen, wil online computerspelletjes met mij doen, vraagt om likes op facebook."

Ze moet maar blijven proberen van jou lijkt het wel. Terwijl ze al een paar keer heeft aangegeven haar vader niet nog eens een vinger te willen geven en zich te willen richten op de omgang met haar moeder.

Lexus, dat ‘ moeten’ klopt niet. Ik geef aan hoe ze met een andere aanpak / opstelling kan uitproberen of dat haar biedt waar ze naar zoekt.
Wat als een ‘professionele’ benadering werkt? Ik stel even later ook coaching voor zodat ze met een coach kan trainen situatie voor te zijn of de baas te zijn. Als de acties van haar vader haar zo bezig houden, zou coaching haar ook kunnen helpen met die irritaties  van zich af gooien.
Zelf had ik veel baat bij een mindfulnesstraining waardoor ik meer prioriteit leerde te geven aan wat voor mij van waarde was. De leugens en lage acties waren niet van mijn hand; ik leerde ze te laten daar waar ze  vandaan kwamen door mij minder snel aangevallen te voelen. 

Flanagan schreef op 03-12-2023 om 22:20:

Lexus, dat ‘ moeten’ klopt niet. Ik geef aan hoe ze met een andere aanpak / opstelling kan uitproberen of dat haar biedt waar ze naar zoekt.
Wat als een ‘professionele’ benadering werkt? Ik stel even later ook coaching voor zodat ze met een coach kan trainen situatie voor te zijn of de baas te zijn. Als de acties van haar vader haar zo bezig houden, zou coaching haar ook kunnen helpen met die irritaties van zich af gooien.
Zelf had ik veel baat bij een mindfulnesstraining waardoor ik meer prioriteit leerde te geven aan wat voor mij van waarde was. De leugens en lage acties waren niet van mijn hand; ik leerde ze te laten daar waar ze vandaan kwamen door mij minder snel aangevallen te voelen.

Ja maar ze heeft er nu gewoon even geen zin in blijkens haar uitspraken imho. Ook niet in trainen om de situatie de baas te zijn. 

Ik vind dat je haar daar in niet in ziet noch respecteert. Steeds moet ze niet maar geef je haar de suggestie weer iets nieuws te proberen: meer bellen, mindfulness, misschien samen naar muziek luisteren, de goede kanten van haar vader benadrukken

Jij vindt dat je alleen maar aanwijzingen geeft wat ze kan doen en kan veranderen. ik zeg: laten we eens heel mindful  blijven bij wat er nu is: ze baalt van hem, heeft geen zin in hem, is doodmoe van al haar eigen goede bedoelingen in het verleden, ze wil slechts beter contact met haar moeder.

Ik vind dat haar gevoel van dit moment respect verdient. 

Het leven is best wel te kort om dingen te doen waar je geen zin in hebt als ze je verder ook nog eens niks opleveren.

Flanagan schreef op 03-12-2023 om 22:20:

Lexus, dat ‘ moeten’ klopt niet. Ik geef aan hoe ze met een andere aanpak / opstelling kan uitproberen of dat haar biedt waar ze naar zoekt.
Wat als een ‘professionele’ benadering werkt? Ik stel even later ook coaching voor zodat ze met een coach kan trainen situatie voor te zijn of de baas te zijn. Als de acties van haar vader haar zo bezig houden, zou coaching haar ook kunnen helpen met die irritaties van zich af gooien.
Zelf had ik veel baat bij een mindfulnesstraining waardoor ik meer prioriteit leerde te geven aan wat voor mij van waarde was. De leugens en lage acties waren niet van mijn hand; ik leerde ze te laten daar waar ze vandaan kwamen door mij minder snel aangevallen te voelen.

Irritaties zijn niet het probleem, daar moet je heel blij mee zijn, dat die bij je opkomen. Die zou ik niet gaan dempen, integendeel. Situaties voor willen zijn of de baas, wat een energie heeft omdenker Berthold daarin gestoken en toch was er dan altijd weer iets anders waarover geklaagd werd en waarin hij tekort schoot. Het houdt je gevangen in deze destructieve relatie. 

Je irritaties juist alle ruimte geven, waardoor je ook 'de goede dochter of de slechte dochter, de nalatende dochter, de in gebreken blijvende dochter' om zeep kan helpen, onthoofden, of omarmen, maakt je vrij. Want de 'narcist' blijft zijn omgeving met deze overtuigingen voeden, dat geeft controle en houdt mensen bij hem/haar, omdat gezonde mensen geen slechte dochter willen zijn of heel graag een goede dochter willen blijven... Je blijft je best doen....maar er komt nooit een moment dat dat genoeg blijkt. (je kan ook in de 'goede dochter' worden gevangen)

Als je in plaats jezelf mindfull te trainen jezelf zoals Mia schrijft een 'kutwijf, (kutdochter') laat zijn, voel je je vrij om op elk moment je grenzen aan te geven en contact on hold te zetten. Wat levert dat op? Ademruimte, levensenergie, kracht, rouwtijd, de narcist merkt dat de grip kwijt is, en gaat zelf dempen of niet. 

Als je daarvoor VT gaat bellen, is de kans groot dat je moeder jou de rug toe keert.
Je kan hoogstens tegen haar zeggen:’ Ma, als het je te veel wordt, bel me dan. Dan maken we een afspraak met de wijkverpleegkundige voor maatschappelijke hulp.’  Tot nu is het kwestie voor jou dat je dit hebt te accepteren, anders ben jij de ‘valse stoker’.

Ik ben bang dat Flanagan gelijk heeft. Als je moeder niet ziet dat ze kiest voor haar ‘gevangenis’ zal niemand haar daaruit kunnen bevrijden. Ze zal waarschijnlijk boos worden op degene die het toch probeert.

Verdrietig en machteloos voor je troela 🥲