hoe contact met moeder verbeteren (vader is narcist)
Ik zit met met volgende. Na de zoveelste nare actie van mijn vader wil ik het contact met hem op een laag pitje zetten, eigenlijk wil ik hem gewoon een tijd niet zien of spreken, ik walg van hem. Mijn moeder - behoorlijk codependent - zou ik graag blijven zien, al is het maar om haar af en toe in contact te laten komen met de buitenwereld. Hij controleert haar volledig, hij zegt zelfs haar zorgafspraken af als hij niet mee kan gaan.
Het is nu al bijzonder lastig om met haar te spreken zonder dat mijn vader er tussen zit. Hij kijkt in haar mobiel (die ze zelf nauwelijks gebruikt), als ik naar de vaste lijn bel neemt hij altijd op. Uit zichzelf neemt ze nooit contact op met mij, maar de spaarzame momenten dat ik het gedrag van mijn vader ter sprake kan brengen geeft ze me altijd gelijk maar is erg gelaten. Ze zegt dingen als "ach, ik leef al 50 jaar met hem", "niks van aantrekken" etc, en dat is het dan. Eigenlijk ben ik ook boos op haar, dat ze niet voor zichzelf op komt en dat ze mij nooit belt.
Herkenbaar voor iemand, of heeft iemand tips? Vooral het compleet isoleren van mijn moeder vind ik heel kwalijk.
Herkenbaar. En ik werd altijd zo heen en weer geslingerd tussen medelijden met haar en ook een soort van boosheid, waarom ze het toeliet. Gelukkig was mijn vader minder mobiel en kon ik haar daardoor vaak mee uit huis nemen.
Maar ze ging nooit meer de discussie aan met mijn vader want dat had geen zin. Verbaal was hij ook veel sterker dan zij.
Toch heeft ze uiteindelijk indirect van haar afgebeten. Toen ze onverwachts ziek werd en o.a geestelijk niet meer zelfstandig was. Wilde mijn vader andere dingen dan wij de kinderen voor ogen hadden (en waarvan wij dachten dat dit was wat mama wilde)En toen bleek dat mijn moeder dit al had voorzien. En op papier had laten vast leggen dat in dat geval haar kinderen de zeggenschap zouden hebben. En niet haar echtgenoot. Toen ze uiteindelijk na een lange en moeilijke periode overleed. Waren we niet echt on speaking terms met onze vader. Maar de begrafenis moest wel van alles geregeld worden. Die wilde wij groter aanpakken dat dan de verzekering bood. Mijn ouders hadden dat bedrag nooit opgehoogd omdat ze ruim de financiele middelen om dit gewoon zo te betalen.
Maar nu wilde mijn vader dat niet, want zijn geld etc
En toen bleek dat mijn moeder haar erfenis had veranderd. Haar deel vh geld moest meteen na haar kinderen na haar dood. Zodat die het konden uitgeven zonder dat ze bij hun vader een voorschot op de erfenis moesten bedelen. Het huis bleef van mijn vader,pas na zijn dood zou haar deel ons toekomen. Tenzij hij zou gaan verhuizen naar een verzorgingstehuis (wat moest nu mijn moeder geen mantelzorger meer was). Mijn moeder had erbij geschreven dat ondanks dat via haar zaak, zij het meeste geld in bracht , mijn vader vond dat hij als hoofd vh gezin mocht beslissen over de besteding. Dat zij daarin had berust. Maar dit niet voor kinderen wilde.
Jouw moeder heeft dus over haar graf heen haar gram gehaald. Ik hoop wel voor de moeder van Troelahoep dat die besluit dat het ook bij haar leven genoeg geweest is.
Wat jouw moeder heeft gedaan, kan Troelahoeps moeder niet eens doen trouwens, want kennelijk heeft jouw moeder een eigen testament laten maken zonder dat je vader dat in de gaten had. Slim van haar, maar dat kan alleen als je zonder je man de deur uit kunt. Ik begrijp dat Troelahoeps vader moeder zoveel mogelijk van de buitenwereld afschermt, dus moeder kan waarschijnlijk niet eens in haar eentje naar de notaris, al zou ze willen.
Maar nogmaals: ik zou denken dat ze zich beter met de situatie voor haar dood kan bezighouden dan met haar nalatenschap. Als het haar lukt om zich los te maken van haar echtgenoot/bewaker dan kan ze daarna altijd nog in alle rust over haar testament nadenken.
troelahoep schreef op 12-02-2024 om 14:57:
[..]
Daar ben ik ook huiverig voor; aan de andere kant ben ik ook wel bang dat ze niet uit zichzelf weggaat uit de situatie. Wat hun huisarts (die ik een paar jaar geleden eens belde omdat ik me toen ook al zorgen maakte) eens zei:"mensen mogen ervoor kiezen om zo te leven". Maarja, wanneer is het een vrijwillige keuze van mijn moeder en wanneer niet meer?
Jij hebt nu voor ogen dat ze weggaat en je vader verlaat. Daarmee vul je in wat er zou moeten gebeuren. Misschien kan je dat open laten en je laten verrassen door hoe je moeder zich kan verzetten tegen je vader. In kleine maar ook doeltreffende stappen.
Ze wil zelf bepalen wanneer ze tv kijkt en naar welke programma's. Maar dat laat haar man niet toe en die wordt kwaad. Als haar man kwaad wordt dan is dat kennelijk zo erg, dat ze dit met toegeven moet voorkomen. Misschien kan je haar gedrag spiegelen. (heel neutraal met weinig emotie) En vragen waarom ze zo bang is voor de boosheid van haar man. is ze bang dat hij haar wat aan gaat doen?
Staat ze zichzelf toe om zelf boos te zijn of om een grens te trekken, zich uit te spreken. Misschien kan je stof tot nadenken geven, over haarzelf (niet over je vader).
Je kan haar terloops laten weten dat jij haar mocht ze dat willen, ten alle tijde kan ophalen en ze bij jou kan logeren.
Maar zelfs al is die boosheid niet gevaarlijk in de zin dat er geweld te vrezen valt, iemand die nadrukkelijk Heel Erg Boos gaat zitten wezen vergiftigt de sfeer. Het is moeilijk, zo niet onmogelijk, om je daar helemaal niks van aan te trekken.
De hoop is natuurlijk dat als moeder overal haar schouders over ophaalt, vader op een gegeven moment stopt met boos doen omdat het toch geen effect meer heeft. Maar nog los van het feit dat het de vraag is of het werkt... wat heb je dan bereikt? Dat de man met wie je getrouwd bent weliswaar is opgehouden boos te doen, maar nog steeds zit je dan permanent met een stuk chagrijn in huis. Want ik geloof er niks van dat deze man ineens het licht ziet en lief voor zijn vrouw gaat doen.
Trouwens, persoonlijk zou ik ook goed giftig worden als hij dan alsnog lief zou gaan doen. Dat hij dus kennelijk pas de moeite neemt om aardig te doen als je m compleet hebt klemgezet. Nou, gefeliciteerd. Maar goed, dat is mijn kijk erop.
En ik denk aldoor maar - en ik heb dit al eens eerder in een ander draadje ook gezegd - maak dat je wegkomt, nu jullie beiden nog relatief gezond en mobiel zijn. Want straks wordt een van de twee hulpbehoevend en zie dan nog maar eens weg te komen.
Voor mij blijft toch de grote vraag (en misschien heb ik er over heen gelezen): geeft je moeder zelf aan dat ze hiervan baalt zodanig dat ze meer stappen zou willen zetten, dat ze een strijd of gevecht aan wil gaan? Of legt ze zich er eigenlijk grotendeels bij neer? Is laatste het geval, dan kun je eigenlijk weinig. En dat is heel verdrietig voor jou, want daardoor heb je ook nog minder mogelijkheid voor contact met je moeder. Maar meer dan aangeven hoe jij het ziet, haar de gelegenheid geven wel uitjes met jou te doen en haar te helpen waar ze zelf wil, kun je dan eigenlijk niet doen.
Verder eens met Temet: dit soort emotioneel onvolwassen mensen kunnen misschien op een manier iets verbeteren (minder boos worden) maar dan popt het op een andere manier weer op (bv doodzwijgen).
Ach Troelahoep, het is alsof je mijn vader beschrijft.
Alleen adoreert mijn moeder hem en wil zelf niet alleen met mij afspreken, altijd moet hij erbij zijn.
De onmogelijkheid om je eigen grenzen te bewaken in contact, omdat het zo subtiel ook vaak gaat. Ik beperk het contact met beiden zo ver als mogelijk, nadat ik jarenlang over mijn grenzen ben gegaan in het proberen begrijpen en aanpassen.
Ik begrijp goed waarom je geen contact wilt.
