hoe contact met moeder verbeteren (vader is narcist)
Ik zit met met volgende. Na de zoveelste nare actie van mijn vader wil ik het contact met hem op een laag pitje zetten, eigenlijk wil ik hem gewoon een tijd niet zien of spreken, ik walg van hem. Mijn moeder - behoorlijk codependent - zou ik graag blijven zien, al is het maar om haar af en toe in contact te laten komen met de buitenwereld. Hij controleert haar volledig, hij zegt zelfs haar zorgafspraken af als hij niet mee kan gaan.
Het is nu al bijzonder lastig om met haar te spreken zonder dat mijn vader er tussen zit. Hij kijkt in haar mobiel (die ze zelf nauwelijks gebruikt), als ik naar de vaste lijn bel neemt hij altijd op. Uit zichzelf neemt ze nooit contact op met mij, maar de spaarzame momenten dat ik het gedrag van mijn vader ter sprake kan brengen geeft ze me altijd gelijk maar is erg gelaten. Ze zegt dingen als "ach, ik leef al 50 jaar met hem", "niks van aantrekken" etc, en dat is het dan. Eigenlijk ben ik ook boos op haar, dat ze niet voor zichzelf op komt en dat ze mij nooit belt.
Herkenbaar voor iemand, of heeft iemand tips? Vooral het compleet isoleren van mijn moeder vind ik heel kwalijk.
Flanagan schreef op 11-02-2024 om 12:53:
Het gaat er om hoe je met elkaar in contact komt; verbitterd uit boosheid of zonder oordeel. Het gaat er om wat je wilt bereiken, in belang van de moeder.
Ja maar jij blijft maar pushen dat zij begrip voor vader moet hebben wat dan kan leiden tot nader contact. Ik breng je even het volgende in herinnering:
Troelahoep: En ik wil mijn vader na de laatste actie gewoon niet zien, ik kan hem gewoon niet horen praten, alles wat uit zijn mond komt is zielig en verwerpelijk.
flanagan: Troelahoep zou mogelijk meer voor haar moeder kunnen betekenen, als ze juist vaker haar ouders even belt zodat haar vader niet alleen haar moeder heeft om mee te praten.
Troelahoep: Woohoo, zeker niet. Ik ga die 
Ik kan hem niets melden om mezelf te beschermen, ik zou dan alleen maar moeten luisteren naar ergerlijke praat en dan veel en lang.
Recent heeft hij iets gemeens gedaan dat ik hem echt niet vertrouw. Hij krijgt nu niks van me, dat zijn mijn grenzen momenteel. Eigenlijk krijgt hij al teveel doordat ik mijn moeder heb geappt of ze iets leuks wil gaan doen samen. Dat is al voeding waar hij me op kan pakken.
Ik kom heus wel voor mezelf op, maar ik heb er geen zin meer in. Voor mijn eigen gezondheid wil ik niet meer over mijn hart strijken en hem aanhoren omdat hij eenzaam en ziek is. (einde citaat Troelahoep_
En dan nog eentje van mijzelf, Lexus:
(reactie op Flanagan die weer begon over manieren waarop Troelahoep naar haar vader uit zou kunnen reiken) maar ze heeft er nu gewoon even geen zin in blijkens haar uitspraken imho. Ook niet in trainen om de situatie de baas te zijn.
Ik vind dat je haar daar in niet in ziet noch respecteert. Steeds moet ze niet maar geef je haar de suggestie weer iets nieuws te proberen: meer bellen, mindfulness, misschien samen naar muziek luisteren, de goede kanten van haar vader benadrukken
Jij vindt dat je alleen maar aanwijzingen geeft wat ze kan doen en kan veranderen. ik zeg: laten we eens heel mindful blijven bij wat er nu is: ze baalt van hem, heeft geen zin in hem, is doodmoe van al haar eigen goede bedoelingen in het verleden, ze wil slechts beter contact met haar moeder.
Ik vind dat haar gevoel van dit moment respect verdient
Flanagan schreef op 11-02-2024 om 12:28:
Ik schrijf niet dat hij er niets aan kan doen. TO heeft moeite met de wijze waarop haar vader met haar moeder om gaat. Zoiets maakt je, als volwassen kind, boos en wil je dat je vader daarmee stopt. De vraag is hoe je dat oppakt; uit boosheid hem negeren of aanspreken op zijn nare gedrag of uitvinden wat hem maakt dat hij zo doet om zo te pogen meer te bereiken.
Op mijn werk in zorgcentrum kunnen sommige bewoners soms heel onredelijk doen. Vaak heeft dat een verklaring/ oorzaak. Als je, als verzorgende, daarmee bekend bent, kan je een andere houding opbrengen dan je eerste impuls bij onrechtvaardigheid. Dat betekent niet dat je het gedrag van de ander goed praat.
Ja, op je werk in een zorgcentrum. Maar dat is een heel andere situatie dan hier TO met haar vader. Je hebt als zorgmedewerker een heel andere verhouding met een patient (die is immers afhankelijk van jou), en je kunt ook makkelijk weg en aan het eind van de dag naar huis en er zijn nog meer patienten en meer zorgmedewerkers. Een totaal andere setting met veel meer mogelijkheden en keuzes voor jou, en veel minder ruimte voor de patiënten om de boel te manipuleren.
Deze man is, afgaande op het verhaal van TO, altijd al zo geweest. Dat hij nu geen kostwinner meer is, het zal (al zal hij wel pensioen krijgen), maar dat is niet de hoofdoorzaak. Je kunt je zeker afvragen wat hem maakt tot wie hij is, maar ik snap ook dat TO daar weinig boodschap aan heeft en gewoon haar moeder wil hebben.
AnnaPollewop schreef op 11-02-2024 om 15:37:
[..]
Ja, op je werk in een zorgcentrum. Maar dat is een heel andere situatie dan hier TO met haar vader. Je hebt als zorgmedewerker een heel andere verhouding met een patient (die is immers afhankelijk van jou), en je kunt ook makkelijk weg en aan het eind van de dag naar huis en er zijn nog meer patienten en meer zorgmedewerkers. Een totaal andere setting met veel meer mogelijkheden en keuzes voor jou, en veel minder ruimte voor de patiënten om de boel te manipuleren.
Deze man is, afgaande op het verhaal van TO, altijd al zo geweest. Dat hij nu geen kostwinner meer is, het zal (al zal hij wel pensioen krijgen), maar dat is niet de hoofdoorzaak. Je kunt je zeker afvragen wat hem maakt tot wie hij is, maar ik snap ook dat TO daar weinig boodschap aan heeft en gewoon haar moeder wil hebben.
Ik schrijf niet alleen vanuit mijn werk met bewoners in een zorgcentrum. Ik schrijf ook uit eigen ervaring en de wijze hoe mijn vader mijn moeder het flink lastig heeft gemaakt tijdens de laatste 20 jaar van hun huwelijk. Hij werd uiteindelijk 84 jr. Hij kon ook heel bazig zijn en mijn moeder met activiteiten opzadelen zoals voor vier kinderen van mijn zus zorgen om mijn zus te ontlasten terwijl hij en die dochter in een luie stoel zat of later toen hij dementerende beginselen vertoonden, mijn moeder amper de deur uit kon voor een boodschap, uit vrees dat hij een rondje zou gaan wandelen en de weg naar huis zou vergeten. Nee, mijn moeder heeft ook jaren in een soort gevangenis geleefd. Lang heb ik mij er buiten gehouden omdat mijn broer en zus daar veelvuldig langs kwamen en ik mij als dochter zwaar ergerde aan zijn bazige houding en de onderdanige opstelling van mijn moeder. Maar door het werk in het zorgcentrum, ben ik meer gaan verdiepen in de psyche van mensen en merkte ik dat ik zachter van hart kon zijn naar die mensen. Ik ben dat gaan doorvoeren naar mijn vader omdat de gebruikelijke weg van irritatie niets uithaalde. Als ik met mijn moeder op pad ging, werd hij alleen maar ‘jaloers’ want hij wilde in de spotlight staan. Hij wilde met respect en dankbaarheid benaderd worden.
Ik ben hem ‘respectvol’ gaan benaderen als professional, zo haalde ik de lading bij mijn moeder weg. Op diezelfde manier ging ook mijn broer hem benaderen, dan had mijn moeder een middagje vrijaf.
@Lexus en @Bolmieke, ik weet dat Troelahoep eigenlijk haar vader niet wenst te zien of te spreken als gevolg van gedrag uit verdelen en heden. Ik herken het. Maar hem volledig negeren, gaat haar moeder ook niet helpen.
Ik heb ook lange tijd gewild dat mijn ouders beiden apart gingen leven zodat zij weer kon ademen. Maar als mijn moeder dat niet verkiest, kan ik het niet forceren. Ik kan alleen gedeeltelijk de lading bij haar weg halen.
Flanagan schreef op 11-02-2024 om 16:39:
@Lexus en @Bolmieke, ik weet dat Troelahoep eigenlijk haar vader niet wenst te zien of te spreken als gevolg van gedrag uit verdelen en heden. Ik herken het. Maar hem volledig negeren, gaat haar moeder ook niet helpen.
Ik heb ook lange tijd gewild dat mijn ouders beiden apart gingen leven zodat zij weer kon ademen. Maar als mijn moeder dat niet verkiest, kan ik het niet forceren. Ik kan alleen gedeeltelijk de lading bij haar weg halen.
Ja dat heb je al eerder gezegd, maar TO geeft aan geen contact met haar vader te willen. Waarom negeer je dat steeds?
Je zal zeggen 'beter voor haar moeder' maar moet zij haar eigen grenzen negeren voor haar moeder die waarschijnlijk ook haar eigen grenzen de hele tijd negeert?
Daar kan ze natuurlijk voor kiezen; Als zíj de behoefte daar toe heeft. Mij bevreemdt dat je toch maar blijft zitten op "kijk hoe ik het doe" terwijl TO herhaaldelijk aangeeft geen contact te willen. Dan doe je dus (op kleinere schaal) wat haar vader eerder heeft gedaan: haar behoeftes doen er niet toe.
Klopt, Troelahoep wilt niet het contact zoals deze nu is, ook niet dat hij over haar grenzen gaat. Ze geeft ook aan eigenlijk een normaal en gezellig contact met elkaar te willen. Ik denk dat Troelahoep het beste zelf kan reageren op mijn reacties. Als ze de reacties net zo leest als jij, hoor ik het graag en hou ik de draad voor gezien want ik wens niet vergeleken te worden met haar vader.
Ik weet niet of Troelahoep zelf een therapeut ziet, deze zou haar kunnen helpen met het accepteren er van.
Flanagan schreef op 11-02-2024 om 22:08:
Klopt, Troelahoep wilt niet het contact zoals deze nu is, ook niet dat hij over haar grenzen gaat. Ze geeft ook aan eigenlijk een normaal en gezellig contact met elkaar te willen. Ik denk dat Troelahoep het beste zelf kan reageren op mijn reacties. Als ze de reacties net zo leest als jij, hoor ik het graag en hou ik de draad voor gezien want ik wens niet vergeleken te worden met haar vader.
Ik weet niet of Troelahoep zelf een therapeut ziet, deze zou haar kunnen helpen met het accepteren er van.
Dus nu moet ze weer naar een therapeut?
Je schrijft: "Ik denk dat Troelahoep het beste zelf kan reageren op mijn reacties."
Nou ja dat is een beetje een gepasseerd station want dat heeft ze namelijk al uitgebreid zelf gezegd. Zie mijn reactie van 12;59. Met een heeel lang citaat van TO waarin ze uitlegt dat ze er geen zin in heeft wat jij voorstelt. Daaruit één zin van Troelahoep "Ik kom heus wel voor mezelf op, maar ik heb er geen zin meer in. Voor mijn eigen gezondheid wil ik niet meer over mijn hart strijken en hem aanhoren omdat hij eenzaam en ziek is"
Zij heeft nog niet aangegeven dat ze er nu anders instaat, dus ik begrijp niet dat je dat steeds passeert. Als ze er anders over mocht denken en aangeven inmiddels weer wel energie in haar vader te willen steken, zul je mij niet meer horen over dat passeren hoor.
edit: trouwens ik neem me voor sowieso niet meer te reageren op je postings. Want we lopen er in vast: jij blijft doorgaan dingen voor te stellen die to moet en ik blijf vragen waarom doe je dat? dus doei
Lexus schreef op 11-02-2024 om 16:47:
[..]
Ja dat heb je al eerder gezegd, maar TO geeft aan geen contact met haar vader te willen. Waarom negeer je dat steeds?
Je zal zeggen 'beter voor haar moeder' maar moet zij haar eigen grenzen negeren voor haar moeder die waarschijnlijk ook haar eigen grenzen de hele tijd negeert?
Daar kan ze natuurlijk voor kiezen; Als zíj de behoefte daar toe heeft. Mij bevreemdt dat je toch maar blijft zitten op "kijk hoe ik het doe" terwijl TO herhaaldelijk aangeeft geen contact te willen. Dan doe je dus (op kleinere schaal) wat haar vader eerder heeft gedaan: haar behoeftes doen er niet toe.
Offtopic: Dat is laag, dat doe je met een andere nick ook regelmatig naar haar toe.
Misschien moet je zelf eens niet spreken en invullen voor en namens anderen vanuit jouw ervaring.
Als je je blijvend niet kunt beheersen blokkeer iemand dan gewoon.
Max88 schreef op 11-02-2024 om 23:17:
[..]
Offtopic: Dat is laag, dat doe je met een andere nick ook regelmatig naar haar toe.
Misschien moet je zelf eens niet spreken en invullen voor en namens anderen vanuit jouw ervaring.
Als je je blijvend niet kunt beheersen blokkeer iemand dan gewoon.
Ik zou als ik jou was mij ook blokkeren. Verder blijf ik bij mijn standpunt.
Lexus schreef op 11-02-2024 om 16:47:
[..]
Ja dat heb je al eerder gezegd, maar TO geeft aan geen contact met haar vader te willen. Waarom negeer je dat steeds?
Je zal zeggen 'beter voor haar moeder' maar moet zij haar eigen grenzen negeren voor haar moeder die waarschijnlijk ook haar eigen grenzen de hele tijd negeert?
Daar kan ze natuurlijk voor kiezen; Als zíj de behoefte daar toe heeft. Mij bevreemdt dat je toch maar blijft zitten op "kijk hoe ik het doe" terwijl TO herhaaldelijk aangeeft geen contact te willen. Dan doe je dus (op kleinere schaal) wat haar vader eerder heeft gedaan: haar behoeftes doen er niet toe.
Het is een forum hè, dus mensen reageren hier vanuit hun eigen perspectief. Er staat nergens dat elke reactie aangenaam en strelend moet zijn, of in lijn met wat jij vindt.
TO bepaalt zelf wat ze ermee doet. Flanagan geeft geen bevelen maar gezichtspunten. Als die jou niet aanstaan, dan lees je ze niet. TO kan zelf bepalen wat ze ermee doet, lezen, erom lachen, ter harte nemen, vloeken of blokkeren. Dat is niet aan jou. Als je er echt niet mee kan leven, dan meld je ze bij de moderator.
Flanagan schreef op 11-02-2024 om 12:28:
Ik schrijf niet dat hij er niets aan kan doen. TO heeft moeite met de wijze waarop haar vader met haar moeder om gaat. Zoiets maakt je, als volwassen kind, boos en wil je dat je vader daarmee stopt. De vraag is hoe je dat oppakt; uit boosheid hem negeren of aanspreken op zijn nare gedrag of uitvinden wat hem maakt dat hij zo doet om zo te pogen meer te bereiken.
Op mijn werk in zorgcentrum kunnen sommige bewoners soms heel onredelijk doen. Vaak heeft dat een verklaring/ oorzaak. Als je, als verzorgende, daarmee bekend bent, kan je een andere houding opbrengen dan je eerste impuls bij onrechtvaardigheid. Dat betekent niet dat je het gedrag van de ander goed praat.
Woei, wat veel reacties! Ik wil niet persé zo fel zijn als Lexus, maar wat mij betreft sla je de plank wel mis Flanagan.
Natuurlijk heeft het nare gedrag van mijn vader een oorzaak. En het onderdanige/berustende gedrag van mijn moeder ook. Maar goed, het gedrag van een crimineel heeft ook een oorzaak, om maar iets te noemen.
Mijn vader appt mijn moeder als ze langer dan hem aanstaat niet in dezelfde ruimte is als hij. Ze mag niet in een andere kamer haar eigen tv-programma's kijken van hem. Hij geeft haar een telefoon, om er vervolgens na een tijdje vooral zelf gebruik van te maken; dat is dus geen veilig communicatiekanaal voor haar (wat ik altijd al vermoedde).
Ze hebben laatst haar (vroeger) favoriete boekenserie bij het oud papier gedaan. Ze heeft niks voor zichzelf. Mijn moeder moest naar de fysio, hij heeft geregeld dat hij meegaat voor zichzelf want hij kan ook wel wat fysio gebruiken. Als hij geen zin heeft om een of andere reden, wordt de afspraak afgezegd. Als ze daar zijn praat mijn vader vooral met de fysiotherapeut over zichzelf en zijn eigen kwalen (dat vertelde mijn moeder dus ook bij onze laatste wandeling), terwijl mijn móeder daar patiënt is.
Ik zal wat vertellen wat mijn vader allemaal doet en deed, wat ik niet herkende als fout en bezitterig, maar als betrokken of bezorgd. Allereerst is zijn persoonlijkheid zo dat hij overal altijd een voorkeursbehandeling verwacht. Hij pleegde vroeger ook diefstallen op zijn werk (kan ik achteraf concluderen) en in de supermarkt. Dan legde hij boodschappen niet allemaal op de band en gaf een ander aantal door wat er nog in het karretje was (bijvoorbeeld 5 flessen fris terwijl het er 7 waren) of zei helemaal niets. Dan hadden ze het maar moeten zien en bovendien had hij er recht op. Hij had ook recht op de spullen die hij 'leende' van zijn werk (duur gereedschap, bouwmaterialen). Als kind denk je dat dit normaal is. Hij kon vroeger heel charmant en bescheiden doen in winkels of restaurants, maar ook behoorlijk op zijn strepen staan en afdingen op de prijs of zeer kritisch op het eten in het restaurant. De laatste twee decennia is dat verworden tot ronduit hufterig gedrag. Zo erg, dat wij niet meer met hem naar een horecagelegenheid gaan.
Vroeger heeft hij meerdere logeerpartijtjes verhinderd. Dan dreigde ik een vriendinnetje te krijgen waarmee het echt gezellig werd, en dan werden logeerafspraakjes voor mij afgezegd waar ik bij stond (logeren zal moeilijk gaan, want Troelahoep heeft veel last van heimwee - wat ook wel deels waar was, maar toch), of logeren kon anders ook niet want dan hadden we al wat anders. Ik heb in mijn jeugd alleen maar gelogeerd met dochters van zijn vrienden. (Alle vrienden die er vroeger zijn geweest van mijn ouders - niet zoveel - gingen uit van mijn vader, vandaar zijn vrienden). Ik heb een keer extra gaatjes in mijn oren laten schieten, toen was ik al 16. Mijn moeder was bang dat hij het niet goed vond, dat bleek. Eerst had hij opmerkingen over punkers, krakers, hoeren en hij sprak zeker een week nauwelijks tegen mij. Ik ging een keertje op vrijdag na school met wat klasgenoten de stad in, wat drinken (inmiddels hebben we het over 5e of 6e klas); hij was toevallig ook in de stad en had allerlei commentaar over hun kledingstijl (blijkbaar te bloot/uitdagend) en noemde ze iets wat ik hier niet zal herhalen. Pas toen ik op kamers ging begon mij te dagen dat mijn ouders (vader) wel een beetje streng waren geweest. Maar ook toen werden alle activiteiten die neigden naar wat anders dan studie afgekeurd en als het heel erg niet in zijn straatje lag belachelijk gemaakt (bijvoorbeeld in een bandje spelen en optreden).
Tegelijkertijd heeft hij mijn moeder - zo zie ik het nu - altijd een beetje zwartgemaakt naar mij toe. Mijn moeder was gek, raar, moest maar eens afgelopen zijn met haar hobby's, als er dingen niet doorgingen in huis kwam dat door mijn moeder (achteraf niet waar) en zo is de band met mijn moeder minder goed geworden in mijn puberteit en nooit meer helemaal hersteld. Achteraf gezien vraag ik me zelfs af of in die tijd de sfeer niet richting pesten van mijn moeder ging, maar ik weet het niet meer zo goed. Het was wel 2 tegen 1 in die tijd.
In de latere jaren hebben dingen een wending gekregen waardoor ik steeds meer het idee kreeg dat mijn vader niet spoort. Hij kreeg steeds meer ruzie op zijn werk, ging niet mee in nieuwe ontwikkelingen en verwachtte ook daar een voorkeursbehandeling en respect. Hij vond zichzelf (altijd al) de allerbeste vakman dus dat respect verdiende hij, maar dat kreeg hij naar eigen zeggen steeds minder van de snotjochies op het werk.
Er overleed een oom, iemand waarmee geen contact was, waarop mijn vader altijd veel commentaar had. De familie woont ver weg (ruim 2 uur rijden) en bovendien was ik net moeder geworden dus ik ging niet naar de uitvaart. Dikke drama's, boos dat ik niet op die uitvaart was geweest, waarvan ik dan helemaal niets begreep want die oom daar hadden we toch nooit wat mee?
Mijn vader ging trollen op het internet onder de naam van mijn moeder en ruzie zoeken met familieleden. Daar heb ik geprobeerd met hem over te praten maar niet gelukt. Later heb ik een carrièrewending genomen en dat was niet in zijn straatje. Elke keer als ik hem alleen sprak (zo is hij ook wel weer, hij kijkt wel uit met zijn opmerkingen in de buurt van mijn man bijvoorbeeld), maakte hij ronduit kwetsende opmerkingen over mijn keuze. Toen ik dat zat was en zei dat hij moest stoppen met die opmerkingen omdat het echt niet leuk was, begon hij een heel drama op te voeren. Het ging heel slecht met hem, we kregen binnenkort een uitvaart want hij voelde zich enorm slecht de laatste tijd en we hoefden geen rouwkaarten te versturen want hij was toch door iedereen verlaten, zelfs door zijn dochter. Op dat moment was ik alleen bij mijn ouders op bezoek, en ik weet zeker dat hij deze heisa niet zou maken als ik er met mijn gezin was geweest. Ik had gelukkig direct door wat dit voor komedie was en ben boos weg gegaan. Vervolgens was er 3 maanden geen contact. Als ik hun belde namen ze niet op, mijn moeder zocht ook geen contact. Achteraf begreep ik van mijn moeder dat zij dat heel vervelend vond. Daarna is het contact langzaam hersteld, maar hebben zich vaker dit soort drama's voorgedaan, waarbij mijn vader erg zielig gaat doen, dreigt met doodgaan en radiostilte zodra iets in de omgang niet gaat zoals hij het wenst. Recentelijk heeft hij weer iets geflikt waar ik laaiend over ben.
Tegelijkertijd kan hij wel lief en aardig doen en bijzonder genereus zijn en dat was in mijn kindertijd ook al zo, maar tegenwoordig maakt die (zogenaamde) genegenheid mij ook boos. Misschien is het wel echte genegenheid - ik denk immers dat hij niet helemaal in orde is - maar ik vertrouw het voor geen meter meer. Ik denk dat mijn vader een verborgen narcist is die steeds onaangenamer wordt naarmate zijn wereldje kleiner wordt en er niemand meer is om zijn ego te strelen.
Ik weet niet in hoeverre ik mij moet gaan inleven in mijn vader, in gesprek met hem moet gaan en mild moet zijn voor deze tiran, Flanagan. Zeg jij het maar, ik ben heel benieuwd.
troelahoep schreef op 12-02-2024 om 10:58:
[..]
Woei, wat veel reacties! Ik wil niet persé zo fel zijn als Lexus, maar wat mij betreft sla je de plank wel mis Flanagan.
Natuurlijk heeft het nare gedrag van mijn vader een oorzaak. En het onderdanige/berustende gedrag van mijn moeder ook. Maar goed, het gedrag van een crimineel heeft ook een oorzaak, om maar iets te noemen.
Mijn vader appt mijn moeder als ze langer dan hem aanstaat niet in dezelfde ruimte is als hij. Ze mag niet in een andere kamer haar eigen tv-programma's kijken van hem. Hij geeft haar een telefoon, om er vervolgens na een tijdje vooral zelf gebruik van te maken; dat is dus geen veilig communicatiekanaal voor haar (wat ik altijd al vermoedde).
Ze hebben laatst haar (vroeger) favoriete boekenserie bij het oud papier gedaan. Ze heeft niks voor zichzelf. Mijn moeder moest naar de fysio, hij heeft geregeld dat hij meegaat voor zichzelf want hij kan ook wel wat fysio gebruiken. Als hij geen zin heeft om een of andere reden, wordt de afspraak afgezegd. Als ze daar zijn praat mijn vader vooral met de fysiotherapeut over zichzelf en zijn eigen kwalen (dat vertelde mijn moeder dus ook bij onze laatste wandeling), terwijl mijn móeder daar patiënt is.
Ik zal wat vertellen wat mijn vader allemaal doet en deed, wat ik niet herkende als fout en bezitterig, maar als betrokken of bezorgd. Allereerst is zijn persoonlijkheid zo dat hij overal altijd een voorkeursbehandeling verwacht. Hij pleegde vroeger ook diefstallen op zijn werk (kan ik achteraf concluderen) en in de supermarkt. Dan legde hij boodschappen niet allemaal op de band en gaf een ander aantal door wat er nog in het karretje was (bijvoorbeeld 5 flessen fris terwijl het er 7 waren) of zei helemaal niets. Dan hadden ze het maar moeten zien en bovendien had hij er recht op. Hij had ook recht op de spullen die hij 'leende' van zijn werk (duur gereedschap, bouwmaterialen). Als kind denk je dat dit normaal is. Hij kon vroeger heel charmant en bescheiden doen in winkels of restaurants, maar ook behoorlijk op zijn strepen staan en afdingen op de prijs of zeer kritisch op het eten in het restaurant. De laatste twee decennia is dat verworden tot ronduit hufterig gedrag. Zo erg, dat wij niet meer met hem naar een horecagelegenheid gaan.
Vroeger heeft hij meerdere logeerpartijtjes verhinderd. Dan dreigde ik een vriendinnetje te krijgen waarmee het echt gezellig werd, en dan werden logeerafspraakjes voor mij afgezegd waar ik bij stond (logeren zal moeilijk gaan, want Troelahoep heeft veel last van heimwee - wat ook wel deels waar was, maar toch), of logeren kon anders ook niet want dan hadden we al wat anders. Ik heb in mijn jeugd alleen maar gelogeerd met dochters van zijn vrienden. (Alle vrienden die er vroeger zijn geweest van mijn ouders - niet zoveel - gingen uit van mijn vader, vandaar zijn vrienden). Ik heb een keer extra gaatjes in mijn oren laten schieten, toen was ik al 16. Mijn moeder was bang dat hij het niet goed vond, dat bleek. Eerst had hij opmerkingen over punkers, krakers, hoeren en hij sprak zeker een week nauwelijks tegen mij. Ik ging een keertje op vrijdag na school met wat klasgenoten de stad in, wat drinken (inmiddels hebben we het over 5e of 6e klas); hij was toevallig ook in de stad en had allerlei commentaar over hun kledingstijl (blijkbaar te bloot/uitdagend) en noemde ze iets wat ik hier niet zal herhalen. Pas toen ik op kamers ging begon mij te dagen dat mijn ouders (vader) wel een beetje streng waren geweest. Maar ook toen werden alle activiteiten die neigden naar wat anders dan studie afgekeurd en als het heel erg niet in zijn straatje lag belachelijk gemaakt (bijvoorbeeld in een bandje spelen en optreden).
Tegelijkertijd heeft hij mijn moeder - zo zie ik het nu - altijd een beetje zwartgemaakt naar mij toe. Mijn moeder was gek, raar, moest maar eens afgelopen zijn met haar hobby's, als er dingen niet doorgingen in huis kwam dat door mijn moeder (achteraf niet waar) en zo is de band met mijn moeder minder goed geworden in mijn puberteit en nooit meer helemaal hersteld. Achteraf gezien vraag ik me zelfs af of in die tijd de sfeer niet richting pesten van mijn moeder ging, maar ik weet het niet meer zo goed. Het was wel 2 tegen 1 in die tijd.
In de latere jaren hebben dingen een wending gekregen waardoor ik steeds meer het idee kreeg dat mijn vader niet spoort. Hij kreeg steeds meer ruzie op zijn werk, ging niet mee in nieuwe ontwikkelingen en verwachtte ook daar een voorkeursbehandeling en respect. Hij vond zichzelf (altijd al) de allerbeste vakman dus dat respect verdiende hij, maar dat kreeg hij naar eigen zeggen steeds minder van de snotjochies op het werk.
Er overleed een oom, iemand waarmee geen contact was, waarop mijn vader altijd veel commentaar had. De familie woont ver weg (ruim 2 uur rijden) en bovendien was ik net moeder geworden dus ik ging niet naar de uitvaart. Dikke drama's, boos dat ik niet op die uitvaart was geweest, waarvan ik dan helemaal niets begreep want die oom daar hadden we toch nooit wat mee?
Mijn vader ging trollen op het internet onder de naam van mijn moeder en ruzie zoeken met familieleden. Daar heb ik geprobeerd met hem over te praten maar niet gelukt. Later heb ik een carrièrewending genomen en dat was niet in zijn straatje. Elke keer als ik hem alleen sprak (zo is hij ook wel weer, hij kijkt wel uit met zijn opmerkingen in de buurt van mijn man bijvoorbeeld), maakte hij ronduit kwetsende opmerkingen over mijn keuze. Toen ik dat zat was en zei dat hij moest stoppen met die opmerkingen omdat het echt niet leuk was, begon hij een heel drama op te voeren. Het ging heel slecht met hem, we kregen binnenkort een uitvaart want hij voelde zich enorm slecht de laatste tijd en we hoefden geen rouwkaarten te versturen want hij was toch door iedereen verlaten, zelfs door zijn dochter. Op dat moment was ik alleen bij mijn ouders op bezoek, en ik weet zeker dat hij deze heisa niet zou maken als ik er met mijn gezin was geweest. Ik had gelukkig direct door wat dit voor komedie was en ben boos weg gegaan. Vervolgens was er 3 maanden geen contact. Als ik hun belde namen ze niet op, mijn moeder zocht ook geen contact. Achteraf begreep ik van mijn moeder dat zij dat heel vervelend vond. Daarna is het contact langzaam hersteld, maar hebben zich vaker dit soort drama's voorgedaan, waarbij mijn vader erg zielig gaat doen, dreigt met doodgaan en radiostilte zodra iets in de omgang niet gaat zoals hij het wenst. Recentelijk heeft hij weer iets geflikt waar ik laaiend over ben.
Tegelijkertijd kan hij wel lief en aardig doen en bijzonder genereus zijn en dat was in mijn kindertijd ook al zo, maar tegenwoordig maakt die (zogenaamde) genegenheid mij ook boos. Misschien is het wel echte genegenheid - ik denk immers dat hij niet helemaal in orde is - maar ik vertrouw het voor geen meter meer. Ik denk dat mijn vader een verborgen narcist is die steeds onaangenamer wordt naarmate zijn wereldje kleiner wordt en er niemand meer is om zijn ego te strelen.
Ik weet niet in hoeverre ik mij moet gaan inleven in mijn vader, in gesprek met hem moet gaan en mild moet zijn voor deze tiran, Flanagan. Zeg jij het maar, ik ben heel benieuwd.
Dat zegt ze dan ook helemaal niet.
troelahoep schreef op 10-02-2024 om 21:18:
[..]
Niet heel expliciet, uit alles blijkt wel dat het geen pretje is om met hem samen te leven.
Ik heb gezegd dat ik ook denk dat hij haar probeert te isoleren. En gezegd dat ik het niet vind kunnen dat hij haar telefoon gebruikt, omdat ik haar geen privéberichten kan sturen en zij mij niet kan bellen. Dat het niet echt normaal is dat hij dat doet.
Hoe reageerde ze op jouw reactie?
Het feit dat ze dit met jou bespreekt is winst. Ik zou wel haar blijven volgen in wat ze aangeeft, dus naast dat je haar bevestigt in haar vermoeden, misschien vragen of ze dit anders wil en zo ja, wat ze daar aan wil gaan doen of nodig heeft. Of waar ze sowieso behoefte aan heeft.
Dus haar wel de regie geven, anders kan ze gaan terugschrikken en overstemmen jouw emoties (die ik helemaal begrijp en die er ook helemaal mogen zijn).
Natuurlijk kan je zeggen dat je er altijd voor haar wilt zijn.
Max88 schreef op 12-02-2024 om 13:14:
[..]
Dat zegt ze dan ook helemaal niet.
Nee, maar ze zegt wel dat als je weet waar het gedrag vandaan komt je een andere houding kunt opbrengen. Eerder hadden mijn ouders ook een slecht huwelijk en praatte ik het gedrag van mijn vader goed omdat mijn moeder ook niet leuk deed, vond ik toen. Ik ben dat stadium al een tijdje voorbij.
Labyrinth schreef op 12-02-2024 om 14:03:
[..]
Hoe reageerde ze op jouw reactie?
Het feit dat ze dit met jou bespreekt is winst. Ik zou wel haar blijven volgen in wat ze aangeeft, dus naast dat je haar bevestigt in haar vermoeden, misschien vragen of ze dit anders wil en zo ja, wat ze daar aan wil gaan doen of nodig heeft. Of waar ze sowieso behoefte aan heeft.
Dus haar wel de regie geven, anders kan ze gaan terugschrikken en overstemmen jouw emoties (die ik helemaal begrijp en die er ook helemaal mogen zijn).
Natuurlijk kan je zeggen dat je er altijd voor haar wilt zijn.
Daar ben ik ook huiverig voor; aan de andere kant ben ik ook wel bang dat ze niet uit zichzelf weggaat uit de situatie. Wat hun huisarts (die ik een paar jaar geleden eens belde omdat ik me toen ook al zorgen maakte) eens zei:"mensen mogen ervoor kiezen om zo te leven". Maarja, wanneer is het een vrijwillige keuze van mijn moeder en wanneer niet meer?
