hoe contact met moeder verbeteren (vader is narcist)

Mija schreef op 13-12-2023 om 17:25:

Ik ben bang dat Flanagan gelijk heeft. Als je moeder niet ziet dat ze kiest voor haar ‘gevangenis’ zal niemand haar daaruit kunnen bevrijden. Ze zal waarschijnlijk boos worden op degene die het toch probeert.

Verdrietig en machteloos voor je troela 🥲

Sja, ik ben er bang voor. Ik belde weer eens naar mijn moeders nummer, en na 2 zinnen had ik mijn vader aan de lijn (deed ze zelf overigens). Toen ik zei: "ik dacht dat ik mama aan het bellen was" kreeg ik haar wel terug. Maar goed, in het gesprek leek ze behoorlijk overtuigd dat ze mijn vader niet alleen thuis kon laten, want stel dat hij onderaan de trap ligt dan. Andersom gaat hij wel af en toe met een vriend op stap.  

Flanagan schreef op 13-12-2023 om 17:15:

Als je daarvoor VT gaat bellen, is de kans groot dat je moeder jou de rug toe keert.
Je kan hoogstens tegen haar zeggen:’ Ma, als het je te veel wordt, bel me dan. Dan maken we een afspraak met de wijkverpleegkundige voor maatschappelijke hulp.’ Tot nu is het kwestie voor jou dat je dit hebt te accepteren, anders ben jij de ‘valse stoker’.

Ik heb zelfs het gevoel dat ik dat niet kan zeggen. Omdat mijn vader meeluistert, of dat ze niet gelooft dat ik er ben voor haar. In het laatste gesprek was het enthousiasme om samen iets te doen ook weer bekoeld, of ze deed in elk geval bijna cynisch toen ik zei dat ik het jammer vond omdat ik het leuk vond om iets met haar te doen. Terwijl ik heel zeker wist dat ze het eerst leuk vond. 

S.ndra schreef op 15-12-2023 om 08:20:

Ik denk dat je de situatie moet accepteren zoals hij is. Je vader en je moeder zijn 50 jaar getrouwd en dus zijn hun levens verstrengeld en vertrouwd voor hen. Tenzij er ineens ander gedrag is gekomen, zou ik hier niets mee doen. Het is hun leven, hun huwelijk. Ik denk niet dat je je moeder een plezier doet met achter haar rug om externen te gaan betrekken bij haar huwelijk op haar oude dag.

Ik lees vooral een teleurgestelde dochter. Jij bent je vader zat, maar ik lees niet dat je moeder hem zat is. Zij zegt ‘Ik ben al 50 jaar met hem getrouwd’, zij is degene die de telefoon na 2 zinnen aan je vader geeft, en zij is ook degene die een uitje met jou afhoudt met als reden dat ze vindt dat ze je vader niet alleen kan laten.

Je zegt niet wat er met jou en je vader is voorgevallen, maar ik denk dat het voor je moeder moeilijk kan zijn om een boze dochter te hebben die ruzie maakt met haar man. Jouw oplossing is dan een uitje alleen met je moeder, maar je helpt haar nu ze ouder is misschien beter op een andere manier.

Ik ken jou en je ouders niet en jullie historie ook niet. Maar ik heb ook bejaarde ouders. Er kunnen heel andere dingen ten grondslag liggen aan hun gedrag. Het kan ook zijn dat door het ouder worden dingen niet meer zo goed gaan, dat je ouders dat niet zeggen en zelf suboptimale oplossingen verzinnen voor die problemen. Want wat is de reden dat je moeder bang is dat je vader onderaan de trap zal liggen als zij er niet is?

Ik denk dat je zelf misschien een draai moet maken en onder ogen zien dat je ouders oud zijn. Ik bedoel dit niet bot. Ik heb dit zelf laat gezien. Ik dacht ‘Ik spreek m’n moeder elke dag’ en dacht dat het goed met hen ging. Ik had niet door dat er door de ouderdom allerlei vage problemen ontstonden op allerlei gebieden. Toen er ergens echt iets vastliep, zag ik dat pas. Nu doe ik veel dingen voor hen en gaan sommige dingen wat beter. Maar de relatie met m’n ouders verandert, ik ben voor hen aan het zorgen en ik mis soms wel de gezelligheid van het kind zijn. Ook word ik soms wel geconfronteerd met dingen uit het verleden en komen karaktertrekken van m’n ouders (en mijzelf) die vroeger al lastig waren nu soms scherper naar voren. Maar ik probeer daar overheen te stappen.

Ik zou er denk ik voor kiezen om bij je ouders op bezoek te gaan en met je moeder te praten, ook al is je vader erbij. Focus niet op hem of problemen tussen hen of problemen van hem en jou, maar kijk waar zij moeite mee heeft of leuk zou vinden en wat je daarmee kunt doen.

Als je merkt dat zorgafspraken van je moeder worden verzet als je vader niet mee kan, kun je misschien aanbieden om met haar mee te gaan als zij niet meer zelfstandig kan gaan. Of anders in elk geval af en toe bij haar navragen of er al een nieuwe afspraak is gemaakt.

Je bedoelt het goed, maar je begrijpt niet waar het over gaat denk ik. Je hebt denk ik ook niet goed gelezen want mijn ouders zijn nog niet bejaard, nog niet pensioengerechtigd.

 Mijn moeder geeft na 2 zinnen de telefoon aan mijn vader omdat ze gebrainwashed is, er is niet meer zoveel van haar persoonlijkheid over. Mijn vader heeft alles van haar afgepakt - of zij heeft het van zich af laten pakken, het is hoe je het bekijkt - maar de waslijst is groot. Ze heeft geen vriendinnen meer, geen contact meer met haar (grote) familie, geen werk, ook geen vrijwilligerswerk meer want dat keurde mijn vader af. Vroeger had ik overigens ook bijna geen vriendinnetjes want ze waren niet goed genoeg, dus ik kan achteraf zeggen dat ik ook in dat isolement werd gedwongen. 

 Zelfs boodschappen doet mijn niet meer, want mijn vader heeft daar veel meer verstand van sinds hij niet meer werkt. Dus ze komt echt het huis niet uit, anders dan een wandelingetje met mijn vader. Het zit hem ook in subtiele dingetjes: mijn moeder schreef eerder altijd de kerstkaartjes en zo kregen oude kennissen (moeders van mijn basisschool, oude buren etc) ook altijd nog een kaartje en kregen ze ook altijd nog een adreswijziging e.d. Mijn vader doet het sinds een paar jaar, en je raad het al, ook die oude contacten - broos, maar ze waren er nog - zijn foetsie. Hoe dat in zijn werk gaat dat mijn vader het voor elkaar krijgt dat zij de kaartjes niet meer schrijft weet ik niet, want ik ben er niet bij. Maar het is niet fris, dat weet ik wel. En mijn vader is ook bezig het contact tussen mij en mijn moeder te verbreken. 

Flanagan schreef op 13-12-2023 om 19:42:

[..]

Je kunt het proberen, sommigen hebben meer eerbied voor mensen met hoge opleiding dan voor hun kinderen. Mijn vader in ieder geval zeker. Maar je moeder is de bepalende factor in het creëren van bescherming. Mijn moeder kon dat jaren vol houden.

Ik zei tegen mijn moeder dat ik er niet tussen ging zitten, zodoende hen minder vaak bezocht. Maar ze hoefde maar te bellen en ik stond voor haar klaar. Toen mijn vader ca 10 jr later in ziekenhuis belandde en mijn moeder aangaf ‘hij komt toch niet thuis’, had mijn vader pech; ik heb het erop aangestuurd dat zijn vrouw niet voor hem kon zorgen.

——-

Ik weet niet hoe sterk je moeder is; mijn moeder was een heel zacht eitje. Maar toch is ze eens flink uit haar slof geschoten op moment dat ze zwaar verkouden was en ze mijn vader verweet niet eens de moeite te nemen haar wat drinken te brengen terwijl ze de hele dag in bed lag ziek te wezen. Daar schrok hij wel even van omdat hij die uitbarsting van haar niet verwacht had. Dus weet je zeker dat je moeder alles blijft pikken?

Ik zie een patroon waarbij mijn moeder steeds meer lijkt te pikken en dat baart me zorgen. Vroeger kwam ze wel eens in opstand tegen mijn vader maar tegenwoordig niet meer zo. Ik spreek haar ook bijna niet meer. Ze belt zelf niet, en als ik zelf bel krijg ik altijd mijn vader aan de lijn. Vroeger had ze veel hobby's maar die doet ze ook niet meer. Een tijdje terug kwam ik erachter dat het abonnement op een blaadje dat ze al 40 jaar had was opgezegd en dat er op tv alleen nog programma's worden gekeken die mijn vader wil zien. Hij bepaalt alles. Er blijft niet zoveel van haar over.

MamaE schreef op 15-12-2023 om 11:30:

Het klinkt heel sektarisch inderdaad. Volledige isolatie en controle. Toen je pa nog werkte, was hij in ieder geval overdag van huis. Kon je ma boodschappen doen, op de koffie bij een vriendin of familie, vrijwilligerswerk doen, zelfstandig naar de huisarts indien nodig, etc. Nu niet. De kans dat pa van de trap valt is er natuurlijk, maar die is er altijd en geen reden om altijd maar thuis te blijven of samen te zijn. Als je een paar uurtjes weg bent, dan vind je hem uiteindelijk wel, al is dat erg hard om te zeggen.

Houdt, hoe broos ook, dat lijntje met je moeder vast. Dat ze weet dat je er voor haar bent en haar wil helpen.

Het lastige aan dit soort dingen is dat het niet te bewijzen is. Hier in de buurt woonde ook zo'n stel. Hele zonderlinge mensen, geen contact met anderen, de vrouw was echt een grijze muis waarvan het leek alsof ze niet wilde dat mensen haar zagen. De man had met iedereen in zijn omgeving ruzie en een 'gebruiksaanwijzing' die uitgebreider was dan de Bijbel. Huis was volledig onderkomen, onkruid tierde welig in de tuin. Toen de man stierf heeft die vrouw in no time alles laten opknappen. Opluchting op haar gezicht, alsof ze eindelijk het idee had dat ze er weer mocht zijn. Je ziet haar nu vaker wandelen, maakt een praatje met mensen en deelt ook dat haar man een verschrikking was en dat ze blij is dat hij dood is.

Je beschrijft exact mijn ouders!! Precies zo is het van de buitenkant, moeder laat zich niet zien, vader maakt met alles en iedereen ruzie en is heel snel op zijn pik getrapt. En de staat van huis en tuin is behoorlijk slecht. 

En helaas hoop ik ook op zoiets, dat mijn vader eerst gaat en zij nog kan opbloeien. 

Labyrinth schreef op 15-12-2023 om 14:56:

Heb je dit weleens zo duidelijk tegen je moeder uitgesproken, als je hier doet?
Moeder, ik heb jou iets te zeggen, dus geeft de telefoon niet weg. Ik maak me grote zorgen om je en dan precies zeggen wat je ziet dat er gebeurd. Het zou beter zijn, als je dit persoonlijk zou zeggen. Dat je met je man of een vriendin, vriend of nicht langs gaat, die ook op de hoogte is. Dan heel duidelijk zijn dat je met je moeder iets wil bespreken. Alleen met haar.
Zou je haar eventueel tijdelijk in jouw huis kunnen opnemen, als ze breekt en uit deze gevangenis wil? Ik zou zeker de huisarts bellen (hier is sprake van geestelijke mishandeling) en navragen wat Veilig Thuis zou kunnen betekenen. Als niemand met haar dit bespreekt, dan zal ze er nooit uit kunnen breken of voor haar zelf op gaan komen. Dan houdt de hele omgeving dit in stand.

Nee, niet zo duidelijk. Het is ook pas recentelijk dat ik het zelf zo erg zie, dat ik denk dat ze er zelf echt niet uit kan komen ook al zou ze het willen en dat het ook verder gaat dan ik dacht. De laatste keer dat ik mijn moeder sprak zei ze dus dat mijn vader haar appte als ze niet in dezelfde ruimte was om hem te helpen met opstaan, een kussen in zijn rug te doen etc. Nou, zó invalide lijkt mijn vader me ook weer niet en ik schrok ervan, want dit zie ik als dat ze dus ook in huis al wordt beperkt in haar vrijheid. 

 Nouja, er vallen bij mij steeds meer kwartjes in het patroon, dat van die kerstkaartjes bijvoorbeeld. Vroeger zag ik ook wel dat mijn ouders een slecht huwelijk hadden, maar dacht ik dat mijn moeder niet zo sociaal was, graag op zichzelf. En uiteraard was ik gewend aan denigrerende opmerkingen van mijn vader naar alles en iedereen, want als kind denk je dat dat zo hoort. Nouja, je begrijpt het wel hoe langzaam het besef indaalt dat je gezin van herkomst niet normaal is, maar nog later hoe erg niet normaal. En het is natuurlijk erger geworden omdat mijn vader niet meer werkt. 

Ik heb een aantal jaar geleden wel een keer hun huisarts gebeld omdat ik het toen ook al niet ok vond. Mijn vader had toen een actie wat je kunt scharen onder de narcistische aanval en hij deed ook nog openlijk rare, schadelijke uitingen op sociale media onder de naam van mijn moeder. Echt behoorlijk ziek. Dat heb ik toen als aanleiding gebruikt om te bellen, maar ook het sociale isolement (van hen beiden) benoemd, vermoedelijk narcisme bij mijn vader en algemene zorgen om het geestelijk welzijn van beiden. Ik dacht toen dat mijn vader echt aan het doordraaien was. Toen zei de huisarts dat er waarschijnlijk weinig aan te doen was, want spijtig genoeg mogen mensen zelf kiezen hoe ze leven. Ik kreeg toen wel een telefoonnummer van de ggz die ik kon bellen. Die zagen naar aanleiding van mijn verhaal wel reden tot een huisbezoek, wat op niks is uitgedraaid. De ggz-medewerker heeft zich compleet laten inpakken door mijn vader (constateerde dat er niet zoveel aan de hand was, ik moest gewoon in gesprek gaan met mijn ouders) en uiteraard was mijn vader woest en was er een paar maanden in het geheel geen contact. Daarna normaliseerde het contact weer enigszins en de laatste tijd dacht ik eigenlijk dat we een beetje van de gemene streken af waren, maar nee dus. Ik ben nu dus bang voor weer hetzelfde, een tijd geen contact (dan nemen ze ook de telefoon niet op). Tegelijkertijd ben ik elke keer na een contact (behoorlijk) van slag en wil ik er niet in mijn eentje heen. Want dan is het nog minder gezellig dan als mijn gezin erbij is. Dus voor mijn eigen emotionele welzijn zou ik misschien beter helemaal geen contact moeten hebben. Dat dus.