hoe contact met moeder verbeteren (vader is narcist)
Ik zit met met volgende. Na de zoveelste nare actie van mijn vader wil ik het contact met hem op een laag pitje zetten, eigenlijk wil ik hem gewoon een tijd niet zien of spreken, ik walg van hem. Mijn moeder - behoorlijk codependent - zou ik graag blijven zien, al is het maar om haar af en toe in contact te laten komen met de buitenwereld. Hij controleert haar volledig, hij zegt zelfs haar zorgafspraken af als hij niet mee kan gaan.
Het is nu al bijzonder lastig om met haar te spreken zonder dat mijn vader er tussen zit. Hij kijkt in haar mobiel (die ze zelf nauwelijks gebruikt), als ik naar de vaste lijn bel neemt hij altijd op. Uit zichzelf neemt ze nooit contact op met mij, maar de spaarzame momenten dat ik het gedrag van mijn vader ter sprake kan brengen geeft ze me altijd gelijk maar is erg gelaten. Ze zegt dingen als "ach, ik leef al 50 jaar met hem", "niks van aantrekken" etc, en dat is het dan. Eigenlijk ben ik ook boos op haar, dat ze niet voor zichzelf op komt en dat ze mij nooit belt.
Herkenbaar voor iemand, of heeft iemand tips? Vooral het compleet isoleren van mijn moeder vind ik heel kwalijk.
Je moeder zo nu en dan een dagdeel ophalen en ergens gezellig iets doen, drinken of eten. Moeder-dochter moment. Misschien is het even wennen voor je vader (verzin de eerste keer iets samen, waar alleen jullie beiden interesse in hebben). Mijn vader was lange tijd ziek, ik heb weleens, maar veel te weinig (spijt) in de periode mijn moeder uit de thuissituatie gehaald en iets met haar samen gedaan.
Ik denk dat je zelf moet werken aan je acceptatie van de situatie. Je moeder heeft in die zin gelijk, dat er na 50 jaar in hun relatie en haar opstelling niet veel verandering valt te verwachten. Jij bent niet haar redder, al snap ik heus dat je je een beetje verantwoordelijk voelt. Maar je bereikt er zeer waarschijnlijk niks mee als je probeert ertussen te komen, hoogstens raak je zelf uitermate gefrustreerd.
Je zou wel kunnen overwegen om eens flink van leer te trekken tegen je vader, over zijn kwalijke houding als het om je moeders gezondheid gaat. Daar zou je ook een gesprek met hun huisarts over kunnen voeren. Die kan jou wel aanhoren, en er rekening mee houden. Bijvoorbeeld zorgen dat je vader geen afspraken van je moeder af kan zeggen (ik snap dat sowieso niet, als ik kijk naar hoe lastig het voor mijn ouders soms al is om op dezelfde tijd en plek hun vaccinaties te halen).
Maar echt, je helpt jezelf het beste door het zoveel mogelijk los te laten en het niet als jouw probleem te zien. En, heel hard maar wel waar: duimen dat je vader als eerste gaat hemelen en dat je moeder dan nog een paar mooie jaren kan hebben.
Sterkte, het lijkt me een vreselijk nare situatie (en deels zeker herkenbaar, al is het tussen mijn ouders wel anders).
Wat een vervelende situatie voor je. Ik ben het eens met wat Jonagold zegt. Bedenk ook dat als je aan je moeder gaat trekken en van alles van haar verwacht waar ze niet aan kan voldoen dat je je moeder in een nare positie brengt waardoor ze wellicht nog verder van huis is. Als het je gaat om je moeders welbevinden dan zou ik exclusief daarop inzetten. Los van wat je vader doet en wat jij daarvan vindt.
Het is je moeders leven en ze kiest er al 50 jaar voor om op haar eigen manier met je vader om te gaan. Dat verander je niet meer. Neem haar mee op gezellige middagjes uit, doe leuke dingen met haar en laat het verder rusten.
Labyrinth schreef op 01-12-2023 om 09:29:
Je moeder zo nu en dan een dagdeel ophalen en ergens gezellig iets doen, drinken of eten. Moeder-dochter moment. Misschien is het even wennen voor je vader (verzin de eerste keer iets samen, waar alleen jullie beiden interesse in hebben). Mijn vader was lange tijd ziek, ik heb weleens, maar veel te weinig (spijt) in de periode mijn moeder uit de thuissituatie gehaald en iets met haar samen gedaan.
Mja, dat heb ik wel eens gedaan, met wisselend succes. Mijn vader bemoeit zich daar diepgaand mee, wil ons dan brengen of alsnog bepalen waar we heen gaan. Het vergt dan veel zelfbeheersing om het gezellig te houden. Ook heb ik gemerkt dat ik in emotioneel opzicht niets hoef te verwachten van mijn moeder, zij is niet meer wie ze vroeger was en de moeder-dochterrol is een beetje omgedraaid omdat zij in het dagelijks leven niet zelfstandig handelt, dus emotioneel valt me dat best zwaar. (overigens is mijn moeder nog helemaal niet oud, nog niet pensioengerechtigd). De laatste keer was een jaar geleden, ik kan het wel weer eens gaan doen.
Bij ons hetzelfde, maar dan andersom. Mijn moeder bepaalt alles, mijn vader doet wat zij zegt. Mijn moeder heeft onlangs in het ziekenhuis gelegen voor een operatie, maar wilde bij thuiskomst geen thuiszorg, terwijl die hard nodig was (en is). En met niet willen bedoel ik krijsen en schreeuwen dat ze de deur niet open zou doen voor thuiszorg. Mijn vader gaat daar dan in mee en helpt haar met alles, terwijl zijn eigen gezondheid ook broos is en hij met zijn bijna 88 jaar nogal wankel op zijn benen staat. Het wachten is dus op het moment dat er eentje valt en een heup breekt.
Ik bied zelf al lang geen hulp meer aan, behalve het regelen van professionele hulp. Als je het allemaal zelf kunt, prima, dan doe je het zelf. Wel neem ik mijn vader af en toe mee voor een wandelingetje. Mijn moeder wil dan ook mee, maar die kan geen 100 meter meer lopen en verdomt het om in een rolstoel te zitten. ik zeg dan gewoon: ma, regel een rolstoel en dan kun je de volgende keer ook mee. Doet ze toch niet. Tijdens het wandelingetje met pa gaat het nooit over ma, alleen over koetjes en kalfjes. Ik brand er mijn vingers niet meer aan.
Mocht mijn vader eerst overlijden, dan heb ik wel een probleem, want dan zal mijn moeder proberen om mij te laten doen wat ze pa nu laat doen. En dat gaat niet gebeuren. Ik wil dan best de zorg alsnog regelen, maar ik ga het niet zelf doen.
Jonagold schreef op 01-12-2023 om 09:37:
Ik denk dat je zelf moet werken aan je acceptatie van de situatie. Je moeder heeft in die zin gelijk, dat er na 50 jaar in hun relatie en haar opstelling niet veel verandering valt te verwachten. Jij bent niet haar redder, al snap ik heus dat je je een beetje verantwoordelijk voelt. Maar je bereikt er zeer waarschijnlijk niks mee als je probeert ertussen te komen, hoogstens raak je zelf uitermate gefrustreerd.
Je zou wel kunnen overwegen om eens flink van leer te trekken tegen je vader, over zijn kwalijke houding als het om je moeders gezondheid gaat. Daar zou je ook een gesprek met hun huisarts over kunnen voeren. Die kan jou wel aanhoren, en er rekening mee houden. Bijvoorbeeld zorgen dat je vader geen afspraken van je moeder af kan zeggen (ik snap dat sowieso niet, als ik kijk naar hoe lastig het voor mijn ouders soms al is om op dezelfde tijd en plek hun vaccinaties te halen).
Maar echt, je helpt jezelf het beste door het zoveel mogelijk los te laten en het niet als jouw probleem te zien. En, heel hard maar wel waar: duimen dat je vader als eerste gaat hemelen en dat je moeder dan nog een paar mooie jaren kan hebben.
Sterkte, het lijkt me een vreselijk nare situatie (en deels zeker herkenbaar, al is het tussen mijn ouders wel anders).
De huisarts kan ik ook wel eens proberen. Jaren terug heb ik die ook eens benaderd vanwege het isolatieverhaal, maar de huisarts kon niets doen zolang moeder er zelf voor kiest. Wat natuurlijk maar de vraag is bij sociaal-emotionele mishandeling (want dat is het) maar goed. Maar nu heb ik misschien een beter argument vanwege de zorgafspraken die hij dus cancelt.
Dymo schreef op 01-12-2023 om 11:20:
Bij ons hetzelfde, maar dan andersom. Mijn moeder bepaalt alles, mijn vader doet wat zij zegt. Mijn moeder heeft onlangs in het ziekenhuis gelegen voor een operatie, maar wilde bij thuiskomst geen thuiszorg, terwijl die hard nodig was (en is). En met niet willen bedoel ik krijsen en schreeuwen dat ze de deur niet open zou doen voor thuiszorg. Mijn vader gaat daar dan in mee en helpt haar met alles, terwijl zijn eigen gezondheid ook broos is en hij met zijn bijna 88 jaar nogal wankel op zijn benen staat. Het wachten is dus op het moment dat er eentje valt en een heup breekt.
Ik bied zelf al lang geen hulp meer aan, behalve het regelen van professionele hulp. Als je het allemaal zelf kunt, prima, dan doe je het zelf. Wel neem ik mijn vader af en toe mee voor een wandelingetje. Mijn moeder wil dan ook mee, maar die kan geen 100 meter meer lopen en verdomt het om in een rolstoel te zitten. ik zeg dan gewoon: ma, regel een rolstoel en dan kun je de volgende keer ook mee. Doet ze toch niet. Tijdens het wandelingetje met pa gaat het nooit over ma, alleen over koetjes en kalfjes. Ik brand er mijn vingers niet meer aan.
Mocht mijn vader eerst overlijden, dan heb ik wel een probleem, want dan zal mijn moeder proberen om mij te laten doen wat ze pa nu laat doen. En dat gaat niet gebeuren. Ik wil dan best de zorg alsnog regelen, maar ik ga het niet zelf doen.
Oh, dat is heel herkenbaar. Mijn vader is onlangs ook geopereerd; het was geen zware ingreep maar hij maakte er een heel drama van (misschien ga ik wel dood). Mocht dezelfde dag naar huis, moet twee weken rusten, op zijn voeding letten etc. maar dat hoeft hij niet want hij weet precies wat hij nodig heeft en is daar zeer stellig in. Alhoewel hij niet gaat roepen en schreeuwen, hij is heel subtiel gemeen.
Ik ben ook niet van plan om hulp te bieden aan mijn vader, ik mag hem echt niet meer. Maar goed, ze wonen ver weg dus dat is een excuus. Met mijn moeder gaan gesprekken verder ook alleen over koetjes en kalfjes.
Kijk of je het probleem kan omzeilen; ik belde en wist dat mijn vader opnam omdat hij toch altijd in de huiskamer zat. Dan vroeg ik hoe het met hem ging en wat hij die dag ging doen. Hij kreeg graag aandacht.
Als hij de aandacht had gekregen, vroeg ik of ik ma even kon spreken. Dat kon hij natuurlijk niet weigeren. Dan vroeg ik mijn moeder of ze met mij mee wilde naar een dameskledingzaak omdat ik haar mening nodig had. Daar kon mijn vader weinig tegen inbrengen. Ik gaf ook aan dat het fijn was met mijn moeder, nu het nog kon omdat ze nog niet zorgbehoevende was en kon lopen, iets met zijn tweeën te doen. Daarmee claimde ik ergens wat quality-time. Mijn vader wist dat hij woorden met mij zou krijgen als hij mij dat niet gunde.
Ik maakte het nooit te lang want dan ging hij weer mopperen tegen haar dat ze zo lang was weggebleven. Ik probeerde te voorkomen dat zij zijn ongenoegen mocht aanhoren als ik de deur achter mij dicht deed.
Paar jaar later ging hij twee dagen naar dagbesteding vanwege alzheimer. Daar kreeg hij aandacht volgens de maatschappelijk werkster (en kreeg mijn moeder wat meer rust). Dan belde ik met mijn moeder op die dagen dat hij niet thuis was.
Vraag dus; is je vader een narcist of wilt hij aandacht ( en controle) zoals hij dat vroeger op zijn werk ook ontving? Als een man na een lang arbeidsverleden weinig doel in zijn leven kent, vertoont hij snel deze trekjes uit pure verveling en gevoel niets meer waard te zijn. Paai iemand dan met aandacht om daarna over te stappen met hetgeen waar je werkelijk voor kwam. Zie hem niet als narcist maar als eenzame man, dat helpt met je mindset naar je ouders toe. Het maakt je minder boos of kribbig.
Je staat nu te dicht bij je vader, uit ongenoegen hoe hij tegen je moeder doet. Stel je op als een professional, een maatschappelijk werkster of een therapeut waar hij geen controle over kan krijgen.
Succes
Oh, lees net dat je ver weg woont. Richt je dan op telefoontjes waarbij je eerst vraagt hoe het met je vader gaat en wat hij gedaan heeft, voor je naar je moeder vraagt. Laat hem niet voelen hoe je werkelijk over hem denkt, als je doel is met je moeder te kunnen praten. Bijen vang je met stroop, niet met azijn.
Flanagan schreef op 01-12-2023 om 11:37:
Kijk of je het probleem kan omzeilen; ik belde en wist dat mijn vader opnam omdat hij toch altijd in de huiskamer zat. Dan vroeg ik hoe het met hem ging en wat hij die dag ging doen. Hij kreeg graag aandacht.
Als hij de aandacht had gekregen, vroeg ik of ik ma even kon spreken. Dat kon hij natuurlijk niet weigeren. Dan vroeg ik mijn moeder of ze met mij mee wilde naar een dameskledingzaak omdat ik haar mening nodig had. Daar kon mijn vader weinig tegen inbrengen. Ik gaf ook aan dat het fijn was met mijn moeder, nu het nog kon omdat ze nog niet zorgbehoevende was en kon lopen, iets met zijn tweeën te doen. Daarmee claimde ik ergens wat quality-time. Mijn vader wist dat hij woorden met mij zou krijgen als hij mij dat niet gunde.
Ik maakte het nooit te lang want dan ging hij weer mopperen tegen haar dat ze zo lang was weggebleven. Ik probeerde te voorkomen dat zij zijn ongenoegen mocht aanhoren als ik de deur achter mij dicht deed.
Paar jaar later ging hij twee dagen naar dagbesteding vanwege alzheimer. Daar kreeg hij aandacht volgens de maatschappelijk werkster (en kreeg mijn moeder wat meer rust). Dan belde ik met mijn moeder op die dagen dat hij niet thuis was.
Vraag dus; is je vader een narcist of wilt hij aandacht ( en controle) zoals hij dat vroeger op zijn werk ook ontving? Als een man na een lang arbeidsverleden weinig doel in zijn leven kent, vertoont hij snel deze trekjes uit pure verveling en gevoel niets meer waard te zijn. Paai iemand dan met aandacht om daarna over te stappen met hetgeen waar je werkelijk voor kwam. Zie hem niet als narcist maar als eenzame man, dat helpt met je mindset naar je ouders toe. Het maakt je minder boos of kribbig.
Je staat nu te dicht bij je vader, uit ongenoegen hoe hij tegen je moeder doet. Stel je op als een professional, een maatschappelijk werkster of een therapeut waar hij geen controle over kan krijgen.
Succes
Ja, dat denk ik wel. Natuurlijk is het een zielige oude man die aandacht wil, maar hij doet dit op een bijzonder kwetsende, manipulatieve manier. Hij praat over mensen die hem niet op zijn wenken bedienen op een zeer denigrerende toon en in een winkel of restaurant schoffeert hij het personeel. Ik ga dus al jaren niet meer met hem naar een restaurant of winkel. Hij weet wel hoe het hoort, want als ik tegen hem inga - echt heel boos wordt - hoor ik drie maanden niets meer van mijn ouders en daarna kan hij zich ineens wel weer normaal gedragen.
Mijn ouder zijn zestigers dus ik verwacht niet dat er al snel een naar een tehuis moet vanwege ouderdom/dementie.
Wat jij zegt over je moeder niet te lang meenemen naar de winkel anders krijgt zij gemopper over zich heen, dat speelt hier ook. Het maakt het ook wel lastig dat het 1,5 uur rijden is naar mijn ouders. Dus 'eventjes' op en neer om haar mee te nemen voor een wandelingetje of naar de winkel is best een onderneming. En ik wil mijn vader na de laatste actie gewoon niet zien, ik kan hem gewoon niet horen praten, alles wat uit zijn mond komt is zielig en verwerpelijk. Het zal vragen oproepen waarom ik alleen kom om mijn moeder op te halen (niet met mijn man en kinderen). Met haar die afspraak maken is sowieso lastig, want áls ik mijn moeder aan de lijn krijg is de speaker altijd aan. Ik heb het gevoel dat het sowieso ruzie wordt.
Flanagan schreef op 01-12-2023 om 11:44:
Oh, lees net dat je ver weg woont. Richt je dan op telefoontjes waarbij je eerst vraagt hoe het met je vader gaat en wat hij gedaan heeft, voor je naar je moeder vraagt. Laat hem niet voelen hoe je werkelijk over hem denkt, als je doel is met je moeder te kunnen praten. Bijen vang je met stroop, niet met azijn.
Nouja, dat dus. Als ik mijn moeder aan de lijn krijg luistert hij altijd mee. (En momenteel ben ik zo boos dat ik zijn gewauwel niet kan horen...)
gewauwel
Als het gewauwel van iemand vandaan kwam, die je niet kent, zou je het langs je heen laten gaan. Maar het is je vader en nu is het een ander verhaal omdat jij je kwetsbaar opstelt. Je moeder pakt het taktischer aan; negeren en geen aandacht erop vestigen. Soms kan je veel leren van de manier waarop je moeder ermee omgaat. Ja, hij luistert mee en zal waarschijnlijk ook ongevraagd zich in gesprek mengen. Maar je moeder gaat gewoon door met haar gesprek met jou, wrs niet eens luisterend naar wat hij gezegd heeft. Sta boven hem.
Flanagan schreef op 01-12-2023 om 12:17:
gewauwel
Als het gewauwel van iemand vandaan kwam, die je niet kent, zou je het langs je heen laten gaan. Maar het is je vader en nu is het een ander verhaal omdat jij je kwetsbaar opstelt. Je moeder pakt het taktischer aan; negeren en geen aandacht erop vestigen. Soms kan je veel leren van de manier waarop je moeder ermee omgaat. Ja, hij luistert mee en zal waarschijnlijk ook ongevraagd zich in gesprek mengen. Maar je moeder gaat gewoon door met haar gesprek met jou, wrs niet eens luisterend naar wat hij gezegd heeft. Sta boven hem.
Ja, dat is waarschijnlijk de enige manier waarop zij het uithoudt met hem. Misschien moet de boosheid bij mij even zakken en kan ik over een poosje het weer aanhoren. Hij kan zomaar een half uur aan een stuk doorpraten over zijn kwalen en wat hij daarover heeft opgezocht op internet, wat de specialist ervan vindt etc, hoe hij niet correct wordt behandeld door het medisch personeel (bijv. als hij geen specialist te zien krijgt maar een gespecialiseerde verpleegkundige).
Ik heb helaas ervaring met een narcist. Ik was zelf jarenlang het slachtoffer. Ik wil je aanraden om je toch minder aan te trekken van hem en zijn meningen, én het gezeur achteraf, en toch af en toe wat te gaan doen met je moeder. De dameskledingwinkel waar jij advies nodig hebt, kan een bruikbare suggestie zijn. Of zeg gewoon ronduit: ik neem mama op die datum mee voor een moeder-dochtermoment en laat hem lekker wauwelen, er hoeft immers geen goede reden te zijn, behalve dat jij je moeder even voor jezelf wilt. Nee pa, jij rijdt niet. Nee, je belt niet halverwege, ik breng haar heelhuids terug. Ga ergens heen, wat wandelen/winkelen/tentoonstelling wat ze maar leuk vindt en ga daarna nog wat drinken/lunchen. Zo iets simpels zou al zoveel betekenen voor je moeder!
Nog een tip: praat tijdens zo'n uitje niet over je vader. Probeer haar niet om te praten om weg te gaan of in opstand te komen. Dat heeft toch geen zin zolang zij het niet kan/wil, het verpest de sfeer alleen maar. Hou het gezellig, zeg haar dat je van haar houdt en zeg dat ze jou altijd mag bellen.
Wat betreft bellen op de speaker: vaak vervormt dat het geluid en zorgt voor galm. Ik vind het zelf heel vervelend. Vraag gewoon of ze de speaker uitzetten, want je verstaat het niet goed. Als je vader er toch doorheen praat zeg je: pa, hou eens op! Ik praat met mama, jij mag straks weer met haar praten. Kom op, stel gewoon wat (doodnormale) eisen. Je moeder kan dat niet, maar jij wel.
