hoe contact met moeder verbeteren (vader is narcist)
Ik zit met met volgende. Na de zoveelste nare actie van mijn vader wil ik het contact met hem op een laag pitje zetten, eigenlijk wil ik hem gewoon een tijd niet zien of spreken, ik walg van hem. Mijn moeder - behoorlijk codependent - zou ik graag blijven zien, al is het maar om haar af en toe in contact te laten komen met de buitenwereld. Hij controleert haar volledig, hij zegt zelfs haar zorgafspraken af als hij niet mee kan gaan.
Het is nu al bijzonder lastig om met haar te spreken zonder dat mijn vader er tussen zit. Hij kijkt in haar mobiel (die ze zelf nauwelijks gebruikt), als ik naar de vaste lijn bel neemt hij altijd op. Uit zichzelf neemt ze nooit contact op met mij, maar de spaarzame momenten dat ik het gedrag van mijn vader ter sprake kan brengen geeft ze me altijd gelijk maar is erg gelaten. Ze zegt dingen als "ach, ik leef al 50 jaar met hem", "niks van aantrekken" etc, en dat is het dan. Eigenlijk ben ik ook boos op haar, dat ze niet voor zichzelf op komt en dat ze mij nooit belt.
Herkenbaar voor iemand, of heeft iemand tips? Vooral het compleet isoleren van mijn moeder vind ik heel kwalijk.
IMI-x2 schreef op 01-12-2023 om 12:31:
Wat betreft bellen op de speaker: vaak vervormt dat het geluid en zorgt voor galm. Ik vind het zelf heel vervelend. Vraag gewoon of ze de speaker uitzetten, want je verstaat het niet goed. Als je vader er toch doorheen praat zeg je: pa, hou eens op! Ik praat met mama, jij mag straks weer met haar praten. Kom op, stel gewoon wat (doodnormale) eisen. Je moeder kan dat niet, maar jij wel.
Je hebt gelijk. Ik ga het weer proberen.... maar: zoals ik zei, mijn vader is heel subtiel en gemeen. Hij wringt zich ertussen, hoe dan ook. Ik ben bang dat ik hem niet op een normale manier kan afkappen of op een andere manier mijn moeder privé te spreken kan krijgen zonder dat het op ruzie uitdraait. En dan spreek ik mijn moeder sowieso een paar maanden niet. Zo is het eerder gegaan.
Heb je wel eens aan je moeder gevraagd of ze graag eens af en toe alleen met jou op pad zou willen? Als zij dat graag wil, kan zij misschien wel iets verzinnen om dat langs je vader te krijgen. Ik zou dan proberen de negatieve emotie naar uit het gesprek te laten. Je hebt er zin in om haar vaker alleen te zien maar weet niet zo goed hoe dat naar je vader in het vat te gieten zonder problemen te veroorzaken voor je moeder: hoe dat aan te pakken?
Je kunt dan een reactie krijgen die je niet wil, namelijk dat je moeder het belangrijker vindt om je vader kalm te houden dan met jou contact te houden. Maar dan weet je meteen hoe diep ze in de problemen zit met je vader. Als je je eigen emoties op dat moment ook rustig kunt houden (bereid je voor!) dan kun je daarna rustig nadenken over een volgende stap. En misschien zegt ze wel: we maken gewoon een afspraak en laat hem maar l*llen, daar deal ik wel mee.
Bedenk dat je blij moet zijn, dat je zulke gezonde reacties vertoont op het gedrag van je vader (die waarschijnlijk ook een product is van zijn opvoeding, een hardleers product). Die irritaties en de neiging hem helemaal niet meer te willen horen of zien, wil zeggen dat jij je op een gezonde manier hebt losgemaakt van je vader, dit gedrag kan hij zich richting jou niet meer tolereren.
Zou heel fijn als hij iets zou gaan ondernemen zonder jouw moeder, dat zij op die manier vrijgespeeld wordt. Zijn er geen momenten dat hij weg is? Of onder de douche staat? Of boodschappen doet? Je zou je moeder moeten vragen op die momenten jou te bellen.
Voel je niet schuldig als je het contact op een laag pitje zet. Hoorde pas een soortgelijk verhaal, ook een 'directeurtje' waarvan het zorgpersoneel zelfs bang was. Ik vind het zelf ook lastig om compassie te voelen bij deze commanderende directeurtjes op leeftijd. Ga ze ook liever uit de weg.
Labyrinth, Troelahoep heeft jaren terug het ouderlijk huis verlaten en zich zo kunnen ‘los maken’ uit een gezin met een autoritaire vader die de sfeer bepaalde. Ze ziet zijn gedrag en ziet dat deze ongezond en beschadigend is. Maar juist die irritaties en de neiging hem niet meer te willen zien/ horen komen bij mij eerder verbitterd over dan bevrijd ( gezond los maken).
Zo ken ik een volwassen man (60) die niets met zijn vader te maken wilde hebben. Er groeit als het ware een plantje bitter kruid in zijn ziel en op zijn hart, welke alleen maar groter wordt hoe langer hij het contact leggen uit stelt. Hij stelt het uit om diepe pijn, frustratie maar ook uit onmacht en schuldgevoel van wegkijken. De afstand verlicht hem allerminst en is ongezond omdat hij hem eigenlijk aan kan; zijn vader heeft hem ergens in de greep omdat hij niet boven zijn vader kan staan. Wat zijn vader zegt, raakt hem nog altijd, als hij hem ziet, komen de oude wonden boven. De walging wordt niet minder en dus beheerst het hem nog altijd, ondanks de afstand. Het wordt later nog pijnlijker als zijn vader komt te overlijden en hij zo minzaam aan hem terug denkt omdat er niets positiefs meer over is. Dat is rauwe pijn, want het is ook zijn vader.
Een gezonde manier van los laten is m.i. die manier die vrij is van walging.
Troelahoep zou mogelijk meer voor haar moeder kunnen betekenen, als ze juist vaker haar ouders even belt zodat haar vader niet alleen haar moeder heeft om mee te praten.
Wat is je doel? Je doel is zo te lezen nog wat fijne momenten met je moeder hebben. Je vader zal onbereikbaar blijven. Ook al is je kwaadheid begrijpelijk het helpt je niet dichter naar je doel.
Ik zou er bij je moeder op aandringen dat je het echt fijn zou vinden om nog wat tijd met haar door te brengen af en toe. En ja de tips van hierboven zijn natuurlijk hardstikke goed: dameskledingzaak, naar de dokter dat soort dingen. Ik zou ook, als mijn moeder eindelijk meeging, haar vragen haar telefoon thuis te laten.
sterkte, een narcistische ouder is een moeilijk iets, vooral als de ander zo'n enabler is. Moet voor jou ook niet makkelijk zijn geweest.
Flanagan schreef op 01-12-2023 om 16:47:
Labyrinth, Troelahoep heeft jaren terug het ouderlijk huis verlaten en zich zo kunnen ‘los maken’ uit een gezin met een autoritaire vader die de sfeer bepaalde. Ze ziet zijn gedrag en ziet dat deze ongezond en beschadigend is. Maar juist die irritaties en de neiging hem niet meer te willen zien/ horen komen bij mij eerder verbitterd over dan bevrijd ( gezond los maken).
Zo ken ik een volwassen man (60) die niets met zijn vader te maken wilde hebben. Er groeit als het ware een plantje bitter kruid in zijn ziel en op zijn hart, welke alleen maar groter wordt hoe langer hij het contact leggen uit stelt. Hij stelt het uit om diepe pijn, frustratie maar ook uit onmacht en schuldgevoel van wegkijken. De afstand verlicht hem allerminst en is ongezond omdat hij hem eigenlijk aan kan; zijn vader heeft hem ergens in de greep omdat hij niet boven zijn vader kan staan. Wat zijn vader zegt, raakt hem nog altijd, als hij hem ziet, komen de oude wonden boven. De walging wordt niet minder en dus beheerst het hem nog altijd, ondanks de afstand. Het wordt later nog pijnlijker als zijn vader komt te overlijden en hij zo minzaam aan hem terug denkt omdat er niets positiefs meer over is. Dat is rauwe pijn, want het is ook zijn vader.
Een gezonde manier van los laten is m.i. die manier die vrij is van walging.
Troelahoep zou mogelijk meer voor haar moeder kunnen betekenen, als ze juist vaker haar ouders even belt zodat haar vader niet alleen haar moeder heeft om mee te praten.
tja, natuurlijk is zonder walging loslaten beter dan met walging
Maar echt narcistisch misbruik gaat zo diep dat je mensen ook niet kwalijk kunt nemen dat ze de gevoelens hebben die ze hebben. Ik heb het nu over de man die je hierboven noemt. Narcistisch misbruik is minstens zo ingrijpend als seksueel misbruik. Zou je tegen zo'ń slachtoffer hetzelfde zeggen? Het berooft mensen van hun zelf, hun door het leven geschonken eigenheid.
Ik meen te lezen en als het zo is, zou ik dat heel erg vinden, dat je betreffende man het maar verkeerd vindt doen: hij moet maar andere gevoelens hebben. Dat gaat echt niet aan bij een NPS hoor. Wel bij mensen met gewoon lelijke karaktertrekken. Niet bij narcisten.
Vaker bellen? Er wordt juist aangeraden alle contact met narcisten te verbreken aan slachtoffers. Nou kan ts dat niet omwille van haar moeder maar als je vaker gaat bellen naar een narcistische vader geneest dat echt niet hoor. Vergeven zeggen mensen heel vaak. Maar dan zien ze niet dat kinderen van narcisten van jongs af aan al hebben vergeven. Omdat je anders niet kon overleven. Zij hebben altijd al hun verdriet en boosheid opzij gezet.
Ik lees het als zelfbeschermend.
Lexus, in het verhaal dat ik beschreef, was de zoon boos op zijn vader omdat die vader het leven van zijn moeder zo leeg en eenzaam werd en zijn vader in hun kindertijd nooit aandacht aan hen gaf. Ergens kon hij hem niet als vader zien, maar dat was ie wel. Daarbij was hij gefrustreerd zijn vader nooit te hebben aangesproken op die wijze waarop die met zijn inmiddels overleden moeder om was gegaan. Qua emotie en pijn vergelijkbare raakvlakken met Troelahoep
Voor de moeder van Troelahoep is het lastig om met zo’n man te moeten leven die ze elke dag om zich heen heeft, maar ze heeft hierin een weg gevonden. Voor een kind (of een ex), dat reeds het huis verlaten heeft en hem niet meer dagelijks ziet, is er enige ruimte om een contact te onderhouden zonder wroeging of haat door hem als een mens te zien ipv je ouder. Enige ruimte omdat je, itt je moeder, daarna weer naar huis gaat en de deur achter je dicht trekt. Dan doe je het niet voor jezelf, maar voor je moeder.
Ik heb het niet over vergeven, maar de moeder is in wezen het voornaamste slachtoffer. Door wel interesse te tonen, haal je de spanning bij de moeder een beetje weg. De zoon in verhaal hierboven had zijn moeder laten spartelen door ‘veilig’ op afstand te blijven want, zoals Lexus al schreef, men wordt aangeraden geen contact te houden met een narcist. Nu heeft hij spijt, wetende dat hij meer voor zijn moeder had kunnen doen door haar er niet alleen voor te laten staan. Juist als je je vader wat aandacht geeft of iets met hem onderneemt, doe je dat voor je moeder zodat ze wat meer lucht heeft.
Flanagan schreef op 01-12-2023 om 17:58:
Lexus, in het verhaal dat ik beschreef, was de zoon boos op zijn vader omdat die vader het leven van zijn moeder zo leeg en eenzaam werd en zijn vader in hun kindertijd nooit aandacht aan hen gaf. Ergens kon hij hem niet als vader zien, maar dat was ie wel. Daarbij was hij gefrustreerd zijn vader nooit te hebben aangesproken op die wijze waarop die met zijn inmiddels overleden moeder om was gegaan. Qua emotie en pijn vergelijkbare raakvlakken met Troelahoep
Voor de moeder van Troelahoep is het lastig om met zo’n man te moeten leven die ze elke dag om zich heen heeft, maar ze heeft hierin een weg gevonden. Voor een kind (of een ex), dat reeds het huis verlaten heeft en hem niet meer dagelijks ziet, is er enige ruimte om een contact te onderhouden zonder wroeging of haat door hem als een mens te zien ipv je ouder. Enige ruimte omdat je, itt je moeder, daarna weer naar huis gaat en de deur achter je dicht trekt. Dan doe je het niet voor jezelf, maar voor je moeder.
Ik heb het niet over vergeven, maar de moeder is in wezen het voornaamste slachtoffer. Door wel interesse te tonen, haal je de spanning bij de moeder een beetje weg. De zoon in verhaal hierboven had zijn moeder laten spartelen door ‘veilig’ op afstand te blijven want, zoals Lexus al schreef, men wordt aangeraden geen contact te houden met een narcist. Nu heeft hij spijt, wetende dat hij meer voor zijn moeder had kunnen doen door haar er niet alleen voor te laten staan. Juist als je je vader wat aandacht geeft of iets met hem onderneemt, doe je dat voor je moeder zodat ze wat meer lucht heeft.
Ja maar was die vader van die man een narcist? Je vergelijkt nogal makkelijk zaken met elkaar en gaat dan aannemen dat de situaties hetzelfde zijn en dat ts maar niet kwaad mag zijn op vader en/of afstand nemen want dat is niet goed voor moeder. Maar moeder is ook een zelfstandig souverein individu die zelf voor deze situatie kiest en in stand houdt door niet voor haarzelf op te komen.
Ik weet niet of moeder het voornaamste slachtoffer is hoor. Een partner kiest voor een andere partner ook om er bij te blijven of weg te gaan. Een kind heeft het maar met de narcistische ouder en de toxische dynamiek van het ouderpaar te doen. De ouders zijn van mijn leeftijd, en ts is ws al jaren uit huis. De moeder had ook een eigen leven kunnen opbouwen.
Ik ken ook mensen die juist levenslang contact met narcisten hebben gehouden juist om dit soort redenen en nu spijt hebben omdat ze daarmee hun eigen leven flink mee hebben ondermijnd te bate van anderen. Kan dat de bedoeling zijn?
Ik ben het met je eens contact met de moeder fijn is voor zowel moeder als dochter hier. En dat je daarmee moeder steunt. En dat het ook fijn is voor dochter. Maar daarvoor moeten ze weg zijn van de vader (als hij echt NPS heeft).
Dus ja: houd vooral contact met moeder en kijk hoe je haar apart kunt spreken. Maar nee: ga niet vaker bellen om je vader te spreken en over je eigen grenzen heen gaan.
Je moet in dit soort situaties erg oppassen dat je geen enabler van de enabler wordt. Bovendien zit ts ook nog met haar eigen proces tov vader. Zij heeft recht op haar gevoelens van kwaadheid.
Al de kinderen vonden die vader in ieder geval een vreselijke egocentrische kl.. en meerdere willen ook geen contact meer met hem omdat hij zo geraffineerd de mensen bespeelt. Hij is niet getest maar weet iedereen te bespelen.
Ik zeg niet dat je niet dat je kwaad mag zijn, maar dat gaat je niet helpen in je doel je andere ouder nog een gezellige middag of uurtje te bezorgen door het ‘werk’ iets uit handen te nemen; meer handen maken het werk lichter, iets in die trend.
——
Zelf had ik ook ouders met niet zo’n beste huwelijk; mijn moeder heeft alà moeder Troelahoep altijd in de lieve vrede geleefd. Pas toen mijn vader in ziekenhuis belandde, riep ze ‘hij komt toch niet meer thuis, hè?’ Dat hebben we meegenomen; hij naar verpleeghuis en zo heeft ze nog een aantal jaar zonder stress geleefd. Dus ik herken het fenomeen klein houden/ negeren tot het niet meer hoeft.
In het jaar dat mijn vader verzorgd werd, heb ik wel veel meer aandacht in hem gestoken met idee; zolang het nog kan. Ik won daarbij ook goede herinneringen aan hem. Vandaar mijn pleit voor een verbeterde verstandhouding dmv aandacht; laat iemand niet je hele hand pakken, maar geef hem wel een vinger. Het kan wel, als je je grenzen duidelijk maakt. Ik ben ook wel eens bij mijn vader opgestapt na waarschuwing dat ik niet van zijn manier van doen gediend was.
Flanagan schreef op 01-12-2023 om 19:19:
Al de kinderen vonden die vader in ieder geval een vreselijke egocentrische kl.. en meerdere willen ook geen contact meer met hem omdat hij zo geraffineerd de mensen bespeelt. Hij is niet getest maar weet iedereen te bespelen.
Ik zeg niet dat je niet dat je kwaad mag zijn, maar dat gaat je niet helpen in je doel je andere ouder nog een gezellige middag of uurtje te bezorgen door het ‘werk’ iets uit handen te nemen; meer handen maken het werk lichter, iets in die trend.
——
Zelf had ik ook ouders met niet zo’n beste huwelijk; mijn moeder heeft alà moeder Troelahoep altijd in de lieve vrede geleefd. Pas toen mijn vader in ziekenhuis belandde, riep ze ‘hij komt toch niet meer thuis, hè?’ Dat hebben we meegenomen; hij naar verpleeghuis en zo heeft ze nog een aantal jaar zonder stress geleefd. Dus ik herken het fenomeen klein houden/ negeren tot het niet meer hoeft.In het jaar dat mijn vader verzorgd werd, heb ik wel veel meer aandacht in hem gestoken met idee; zolang het nog kan. Ik won daarbij ook goede herinneringen aan hem. Vandaar mijn pleit voor een verbeterde verstandhouding dmv aandacht; laat iemand niet je hele hand pakken, maar geef hem wel een vinger. Het kan wel, als je je grenzen duidelijk maakt. Ik ben ook wel eens bij mijn vader opgestapt na waarschuwing dat ik niet van zijn manier van doen gediend was.
Ja maar er is echt wel een verschil van mensen die een beetje een klootzak zijn met narcistische trekken en mensen met echt een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Luister bijvoorbeeld dit:
https://www.youtube.com/watch?v=-2xtqYRF-HM
Bij de eersten kun je inderdaad met een vinger geven maar niet de hele hand en met wat welwillendheid, zaken bereiken. Bij NPS echt niet. Daarom is het ook zaak je goed te informeren waar je het over hebt inzake deze mensen: hebben ze echt NPS?, anders loop je er, met al je goede bedoelingen volledig op stuk. En heb je nog niet de co- dependant geholpen.
Nee natuurlijk helpt kwaadheid niet, maar het is er en mag er zijn en over jezelf heen stappen en meer bellen terwijl je helemaal naar wordt als je die vader aan de lijn krijgt, helpt ook niemand.
Wat blijft is dat moeder ook een enabler is en haar alleen maar als een zielige vrouw bestempelen is wellicht niet bevorderlijk voor het contact met haar dochter. Ze zit natuurlijk helemaal vast in zijn narcistisch web, dat begrijp ik ook. Maar betekent dat, dat je niets meer van haar kant mag verwachten?
Ik verbaas me er over dat het hier over mensen van in de zestig gaat. Het lijkt wel over mensen van tachtig te gaan die hulpbehoevend zijn. Ik ben zelf ook midden zestig, heb ook wat kwalen etc maar ik zou er toch echt voor passen mijn contact met kinderen door een narcist te laten verpesten, ook al is het hun vader.
Ben het helemaal met je eens Lexus. Met een narcistische ouder valt niet te pappen en nathouden (tenzij het echt niet anders gaat en dan dus de grey rock methode). En als kind ben je inderdaad dubbel slachtoffer, en je hebt geen keuze als je nog opgroeit. De andere ouder heeft die keuze wél.
Zo, wat veel reacties al, dank julliewel 
Ik ga er een paar bij langs:
Mija schreef op 01-12-2023 om 14:54:
Heb je wel eens aan je moeder gevraagd of ze graag eens af en toe alleen met jou op pad zou willen? Als zij dat graag wil, kan zij misschien wel iets verzinnen om dat langs je vader te krijgen. Ik zou dan proberen de negatieve emotie naar uit het gesprek te laten. Je hebt er zin in om haar vaker alleen te zien maar weet niet zo goed hoe dat naar je vader in het vat te gieten zonder problemen te veroorzaken voor je moeder: hoe dat aan te pakken?
Je kunt dan een reactie krijgen die je niet wil, namelijk dat je moeder het belangrijker vindt om je vader kalm te houden dan met jou contact te houden. Maar dan weet je meteen hoe diep ze in de problemen zit met je vader. Als je je eigen emoties op dat moment ook rustig kunt houden (bereid je voor!) dan kun je daarna rustig nadenken over een volgende stap. En misschien zegt ze wel: we maken gewoon een afspraak en laat hem maar l*llen, daar deal ik wel mee.
Ja, ze vindt het zeker leuk om samen op stap te gaan. Ik heb haar vandaag geappt met de vraag of ze weer eens iets leuks wilde gaan doen met zijn tweeën. Ik kreeg direct een videocall terug, wat niets voor mijn moeder is (die zou niet gaan videobellen) en jawel hoor, mijn vader was er als de kippen bij 
(waarschijnlijk heeft hij de videocall gestart). Het was ontzettend sneu dat hij op de achtergrond ging staan aandachttrekken door met een boos gezicht in beeld te komen. Als het niet mijn vader was zou het voer kunnen zijn voor een of andere komische tv-show, beetje à la Kooten en de Bie. Mijn moeder reageerde enthousiast op mijn voorstel, mijn vader bemoeide zich er direct tegenaan en ging ook voorstellen doen. Ik heb het idee dat mijn moeder hem vroeger beter kon afkappen dan nu. Toen kon ze nog wel eens zeggen 'wegwezen jij, ík ben met je dochter aan het praten' maar nu niet meer. Dus de kans is inderdaad aanwezig dat ze zorgen dat hij niet boos wordt belangrijk is gaan vinden dan contact met anderen.
Labyrinth schreef op 01-12-2023 om 15:15:
Bedenk dat je blij moet zijn, dat je zulke gezonde reacties vertoont op het gedrag van je vader (die waarschijnlijk ook een product is van zijn opvoeding, een hardleers product). Die irritaties en de neiging hem helemaal niet meer te willen horen of zien, wil zeggen dat jij je op een gezonde manier hebt losgemaakt van je vader, dit gedrag kan hij zich richting jou niet meer tolereren.
Zou heel fijn als hij iets zou gaan ondernemen zonder jouw moeder, dat zij op die manier vrijgespeeld wordt. Zijn er geen momenten dat hij weg is? Of onder de douche staat? Of boodschappen doet? Je zou je moeder moeten vragen op die momenten jou te bellen.
Voel je niet schuldig als je het contact op een laag pitje zet. Hoorde pas een soortgelijk verhaal, ook een 'directeurtje' waarvan het zorgpersoneel zelfs bang was. Ik vind het zelf ook lastig om compassie te voelen bij deze commanderende directeurtjes op leeftijd. Ga ze ook liever uit de weg.
Dat doet ze niet. Ik sluit niet uit dat ze te codependent is en/of zo'n laag zelfbeeld heeft dat ze zichzelf niet te moeite waard vindt om iemand te gaan bellen.
Flanagan schreef op 01-12-2023 om 16:47:
Labyrinth, Troelahoep heeft jaren terug het ouderlijk huis verlaten en zich zo kunnen ‘los maken’ uit een gezin met een autoritaire vader die de sfeer bepaalde. Ze ziet zijn gedrag en ziet dat deze ongezond en beschadigend is. Maar juist die irritaties en de neiging hem niet meer te willen zien/ horen komen bij mij eerder verbitterd over dan bevrijd ( gezond los maken).
Zo ken ik een volwassen man (60) die niets met zijn vader te maken wilde hebben. Er groeit als het ware een plantje bitter kruid in zijn ziel en op zijn hart, welke alleen maar groter wordt hoe langer hij het contact leggen uit stelt. Hij stelt het uit om diepe pijn, frustratie maar ook uit onmacht en schuldgevoel van wegkijken. De afstand verlicht hem allerminst en is ongezond omdat hij hem eigenlijk aan kan; zijn vader heeft hem ergens in de greep omdat hij niet boven zijn vader kan staan. Wat zijn vader zegt, raakt hem nog altijd, als hij hem ziet, komen de oude wonden boven. De walging wordt niet minder en dus beheerst het hem nog altijd, ondanks de afstand. Het wordt later nog pijnlijker als zijn vader komt te overlijden en hij zo minzaam aan hem terug denkt omdat er niets positiefs meer over is. Dat is rauwe pijn, want het is ook zijn vader.
Een gezonde manier van los laten is m.i. die manier die vrij is van walging.
Troelahoep zou mogelijk meer voor haar moeder kunnen betekenen, als ze juist vaker haar ouders even belt zodat haar vader niet alleen haar moeder heeft om mee te praten.
Woohoo, zeker niet. Ik ga die 
geen stroop om de mond smeren. In mijn jeugd was de relatie van mijn ouders ook al niet goed maar toen kwam mijn moeder nog wel eens in opstand, nu lijkt ze zich erbij neer te hebben gelegd. Mij gaat dat niet (meer) overkomen. Weetje, je geeft hem een vinger en hij neemt de hele hand en geeft niks terug. Als ik toegeef aan zijn behoefte aan aandacht vraagt hij steeds meer. Belt onder werktijd, stuurt appjes van onsmakelijke lichaamsdelen, wil online computerspelletjes met mij doen, vraagt om likes op facebook. En als ik de telefoon niet opneem of niet reageer op zijn berichten en verzoeken (wat ik dus niet doe) reageert hij zeer verongelijkt en dreigt met uitsluiting, in de trant van als dat als hem wat overkomt ik niet bij zijn noodcontacten sta en mijn moeder niet op mijn steun kan rekenen. Iets over mezelf vertellen doe ik niet meer want hij gebruikt het tegen me door het op een later moment belachelijk te maken, af te keuren of na te zoeken op internet en er dan iets van te vinden. Of hij tagt mij op Facebook met berichten als 'Mijn dochter Troelahoep heeft een koffiezetapparaat gekocht bij Mediamarkt' (iets wat ik echt niet wil).
Ik kan hem niets melden om mezelf te beschermen, ik zou dan alleen maar moeten luisteren naar ergerlijke praat en dan veel en lang.
