Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!
Dit was mijn oorspronkelijke OP:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Moederziel
Je moet je aandeel nemen in dat luchtkastekenverhaal. Anders kom je niet verder. Wederom zo veel herkenning. Althans, dat denk ik. Ik weet nu dat ik alles regelde om te voorkomen dat ex het moeilijk zou hebben. Teleurgesteld zou zijn. Zou mopperen. Boos zou worden. Ik wert nu ook dat ik dat eigenlijk deed om te voorkomen dat hij mij zou verlaten. Ik heb fotoboeken vol met 'bewijs' hoe mooi ons gezin was. Ik eas er heel goed in namelijk. Tot er zo veel ellende op mijn pad kwam dat ex alsnog deed wat man nu doet: vertrekken. Ik wil het geen vluchten noemen. Daarvoor zijn de ego's te groot. Jij hebt hard geknokt om het/zijn/jullie plaatje te creëren en laten bestaan. En nu is het alsnog misgegaan. Omdat het niet goed genoeg bleek. Ook bij ins schulden. Alles om ex tevreden, trots?, en vooral "op zijn plek bij ons" te houden. Ik wou dat ik je durfde te laten weten hoe fijn het is met een man te zijn die die voorwaarde niet stelt. Niet nog een kind er bij, maar het oprecht samen doen. En echt: ik heb lang gedacht dat ex en ik dat ook deden. Ik bouwde dapper mee aan de luchtkastelen. En pas nu, jaren later, leer ik mijn aandeel nemen. En dat ik dacht dat ik het goed(e) deed maar slechts de droom mee in stand hield. Die dus uit elkaar spatte toen zijn ego het niet meer trok. De verliezen niet. Mijn rol niet (ontmand). Chaos en verwarring en puinhoop, maar zeker achteraf prima verklaarbaar. Laat hem gaan. Bouw je eigen werkelijkheid. Bouw op jezelf. Neem (alleen voor jezelf) verantwoording. Het gaat je innerlijke rust en zelfliefde opleveren. En dát gaat waarschijnlijk nieuw voelen.
Luchtkasteel?
Ik vind het wel wat hard om het luchtkastelen te noemen. Hebben we niet allemaal een (toekomst)beeld waar we naar toe werken? Dat dat iets wat je opgebouwd hebt niet houdbaar bleek, hoeft toch niet te bekenen dat het maar een luchtkasteel was? Het was er toch wel? Moederziel schrijft zat zij beiden in ieder geval af en toe oprecht gelukkig waren. Dat was geen luchtkasteel, denk ik.
Hanna
Snoeihard.
Moederziel gebruikte zelf dat woord, dat raakte me zo,
"Hij was de helft van ons die luchtkastelen bouwde."
Maar moederziel
is hij (of zij) dan echt erop uit om te bedriegen, of is dit gewoon hoe het leven gaat? En ik weet ook niet of mensen krijgen wat ze verdienen, want wie bepaalt dan wanneer je iets verdient en wie dan en zo...? Dan ga je uit van een 'eerlijk' wereldbeeld, en daar geloof ik al helemaal niet in, want waarom verdienen kinderen het om nu geboren te worden in Aleppo en zijn die van ons sjaggerijnig alleen maar omdat ze met de fiets naar school moeten en hun handschoenen zijn kwijtgeraakt...? Bijvoorbeeld...
Probeer los te laten, moederziel. Weet je, als je loslaat, komt het naar je toe. Echt waar. Soms op manieren die niet had kunnen voorzien, en waar je in eerste instantie niet op zit te wachten misschien...
Maar toch. En het geeft een stuk rust!
Probeer iets als headspace, bijvoorbeeld...
Luchtkastelen
Volgens mij is een schijnwereld toch heel iets anders dan luchtkastelen.
Luchtkastelen zijn droombeelden. Een schijnwereld is een wereld die niet echt is en in geval van man gebruikt wordt om te vluchten van jeugd.
Luchtkastelen / droombeelden is iets waar niks mis mee is, zolang je daar maar niet in doorslaat. In een schijnwereld doe je je (deels) anders voor of leef je anders dan je in werkelijkheid bent.
Dat laatste heeft man.
Oh, dat klinkt ook weer zo...
belerend... Niet de bedoeling hoor! Ik ben zelf net begonnen met headspace, vandaar 
mirreke
Sorry zo niet bedoeld. Maar merk op dat er nu discussies gaan ontstaan over 2 verschillende dingen. Voordat zaken helemaal door elkaar gaan lopen.
Mea culpa
Headspace
Mirreke, headspace, is dat net zo iets als 'niet naar je toe trekken' wat als automatisme er wel in geslopen is?
De term loslaten valt zo snel. Maar de vraag hoe en wanneer en met welke passen. Dat moet nog groeien.
Net als toedertijd, toen we net kakelverse moeders werden. Met vallen en opstaan.
Wat mij opvalt is de fluctuatie in de visie van moederziel. Dan zachtjes goedpraten ( ' zijn vader was ook zo', alsof het een karaktertrekje is) en dan stevig de grond in omdat hij niet vroeg hoe een feestje was geweest).
Ergens trekt moederziel die meningen van een ander naar zich toe. Het lijkt een soort van behoefte aan bevestiging, een schouderklopje, een complimentje.
Waarom die behoefte om te horen wat een ander er van vind?
Headspace staat voor mij voor het genieten van de dingen die IK heb georganiseerd. En er zodanig van kan genieten omdat er ook zaken zijn die ik niet (meer) naar mij toe trek zodat ik meer tijd heb gekregen.
Moederziel, je hebt het al druk genoeg met werk, huishouden en kinderen opvoeden. Zeg wat vaker nee en win wat tijd voor jezelf.
Zoals ik het lees, schuif je jezelf zo gemakkeljk op de tweede plaats: eerst de kinderen, dan hou je rekening met de emoties van je man en daarna kom jij aan de beurt , best wat boos omdat het een ondankbare positie is.
Wees niet boos of geïrriteerd, dergelijke emoties halen de energie uit je lijf. Het maakt dat je conclusies gaat trekken, die achteraf misscien niet kloppen maar wel je dag beïnvloeden. Het ontneemt je de scherpte en overzicht. Pas op dat je door je boosheid niet onredelijk wordt.
----
Ps als je hier in De randstad een vrije sectorwoning huurt, omdat je niet in aanmerking komt voor een toeslag en ook niet de tijd hebt om lang op een wachtlijst te staan voor de goedkoopste vrijesectorwoning, zit je incl servicekosten snel op het bedrag dat hier genoemd werd. En dan heb je hier een 3-kamerflat. Hoe kan je naar iets kleiners kijken als je kinderen straks bij je komen wonen igv ouderplan? Zeker niet als het adres in de buurt van school moet zijn. De vakantieparken liggen ook niet om de hoek.
Ik denk dat de man van moederziel door de chaos in zijn hoofd, de totale kosten verkeerd heeft ingeschat. Een misrekening, ook dat nog...
Praat eens met je man of hij een toekomst voor jullie voor mogelijk houdt. Zo niet, dan betekent dit een scheiding en kan je toelagen aanvragen zoals een huurtoeslag en zorgtoeslag. De woning zal dan verkocht moeten worden. Geen leuk vooruitzicht. Maar door het huren van je man worden jullie schulden ook niet kleiner. De woning blijft als een molensteen om jullie nek hangen.
Realiteit
Luchtkastelen, droombeelden, schijnwereld... met alle respect, maar wat een wir-war aan woorden.
Het gaat er eindelijk toch om de realiteit te blijven zien. Moederziel, man en kinderen hebben samen 20+ jaar in de realiteit van een, grotendeels, gelukkig gezin geleefd. Op automatische piloot. Zonder zich iedere dag bewust af te vragen of ze hier wel bewust voor kozen. Het leven kabbelde door. Totdat man van Moederziel heeft zich onttrok uit het leven wat hij leidde - om wat voor reden dan ook - dat weet alleen hijzelf en hij schrijft hier niet mee. Voor de achterblijver, die zich nog in liefde verbonden voelde, heel erg pijnlijk.
Om verder te kunnen met de nieuwe realiteit, is het nodig weer met 2 benen op de grond te gaan staan. Leren leven met wat er nu is. Natuurlijk kan diegene die vastloopt, kijken waar de knopen zitten en deze proberen glad te strijken. Echter de ander moet door met z'n leven en een nieuwe realiteit vorm gaan geven. Te beginnen met uitzoeken wie je bent, zonder die partner die zo deel van je uitmaakte. En dan kom je erachter dat je er nog 100% bent. Sterker, bewuster en dichter bij jezelf dan ooit. Dat heeft tijd nodig. Maar zoals velen hier, zul je vaak pas lange tijd erna zien, wat het je gebracht heeft.
Ik zie soms de Moederziel die aan het aarden is, die de realiteit in de ogen kijkt en over gaat tot actie. Andere momenten zie ik je weer terugvallen in verwarring, zoekend naar een verklaring, vasthoudend aan een sprankje hoop. Mijn advies, probeer uit die wir-war te blijven en niet te verdrinken in hersenspinsels. Omarm het hier en nu. Je kunt het lieve Moederziel!!
Onder de indruk
Ik vind het zo mooi om jullie reacties te lezen. Ze laten me de dingen vanuit een ander gezichtspunt zien. Zetten me op scherp, houden een spiegel voor. Soms ook moet ik glimlachen, wetend dat iemand die me IRL kent dit nooit zo tegen me zou zeggen.
Ik deel hier mijn diepste gedachten, mijn wanhooo en angsten. Ik kan hier mijn twijfels uitspreken, maar ook hier is er maar beperkte ruimte voor tegenstrijdigheid. Terwijl die zo kenmerkend is voor hoe ik me voel.
Het is zo ongemakkelijk allemaal. Niets is spontaan.
Hebben we in een illusie geleefd? Dat kan best, maar de lading is voor mij nooit materieel geweest. We waren niet blind, we dachten het te weten, zei man kort geleden. We geloofden beiden in luchtkastelen. Voor mij was het geen schijnwereld. Het was echt, ik was echt. En er zijn nooit signalen geweest dat man ging afhaken. Dat blijft moeilijk.
Die
Die tegenstrijdigheden kennen we denk ik allemaal.
Ik betrapte mezelf erop dat ik best wel weer terug zou willen naarwat vertrouwd was.
Fout..maar al wat ik kende en daarmee vertrouwd is.
Ik wilde zelfs grappend tegen hem zeggen: als we 80 zijn en nog geen partners hebben..zullen we dan weer trouwen?
Ik schrok me kapot en heb het niet gezegd, maar het geeft wel aan dat zelfs bijna drie jaar nadat ik wegging, de hang naar het oude er nog is.
Het heeft alleen niets met hem te maken maar alles met mezelf.
Ik mis mensen, een partner. Ik mis het rusten, je hoofd even neer kunnen leggen. Ik mis het gezinsleven, contacten.
Alles wat een gemiddeld mens op mijn leeftijd heeft mis ik tot in het diepst van mijn ziel.
Alleen mis ik mijn reden van de scheiding niet. En om diezelfde reden heb ik er geen spijt van. Maar ik " tegenstrijdigheid" me nog steeds de ziekte 
Er blijft steeds een zinnetje hangen
Moederziel, het zinnetje "zieke brouw" en boos worden. Bedoelde je te zeggen dat man boos werd op jou oa omdat je ziek werd/was?
RoosjeRaas
Ik wil jou en Moederziel, maar ook anderen in deze draad nogmaals bedanken voor jouw (jullie) bijdragen. Ik heb er veel aan. Zit zelf ook in een lastig pakket, dat in sommige aspecten te vergelijken is met die van Moederziel en misschien nog meer met de situatie waar jij uit bent gekomen.
Ms. Simone
Dat is fijn, dat dat bemoedigt. Houd de focus op jezelf, leg geen aandacht op 'de situatie' of 'de man/ex'. Steeds terug naar jou: wat wil ik, wat doe ik? Maak het heel simpel. En ga niet akkoord met schipperen. Is dat wat je helpt? Dan maakt de situatie niet zo veel uit volgens mij. Je neemt jezelf overal mee naar toe.
Aandacht
Heb gemerkt dat ik afgelopen weken veel bezig ben geweest met: "Hoe ben ik hier aanbeland?" Zie daarvoor eventueel mijn draad "Help, mijn ex wil mij het huis uit en voert de druk op". Merk dat ik nu weer kan draaien naar: "waar wil ik heen, hoe pak ik dat aan?"
RoosjeRaas
Ja, er was veel boosheid van man, ook toen/omdat ik ziek was. Ik was echt hulpbehoevend en heb weleens huilend van de pijn voor hem gestaan dat hij me niet naar de arts wilde brengen voor een afspraak. Ga zelf maar, zei hij. Uiteindelijk bracht hij me wel, natuurlijk. Ik bereikte hem toen al niet meer. Toen was truus nog niet in beeld, overigens, maar de verwijdering was er al. En soms gelukkig ook niet. We hebben ook hele mooie momenten gehad in die periode, maar het was extreem wisselvallig. Komt door de schulden, de werkloosheid, de stress, dacht ik. Ik heb zoveel vergoelijkt.
De laatste 2 jaar waren niet goed voor mij. Ik heb ontzettend veel shit opgevangen - en nu nog steeds eigenlijk. Er waren ook veel periodes van wanhoop bij man, hij begreep zijn woede niet, waar het vandaan kwam. Vond dat zo erg, maar kreeg/krijgt het niet weg. Die woede is nu naar mij toe wat gezakt en hij heeft zich sinds onze breuk meermalen verontschuldigd. Dat hij weet dat hij mij heel veel pijn heeft gedaan en niet goed heeft behandeld.
Jee
Ik heb bijna geen woorden. Vind het vreselijk voor je. Herkende je iets in mijn stukje van wat eerder? Sterkte meid!
Moederziel
Veel pijn en niet goed behandeld. Dat is niet meer veranderd. Er kwam nog vreemdgaan achteraan. Buiten het gezin gaan staan (om eigen pijn en teleurstelling te vermijden?) en niet de volle verantwoordelijk nemen als vader. Het is echt verdrietig en duurt al lang.
Lieve RoosjeRaas
Ja, het duurt al heel lang. Veel te lang. En gek genoeg zit ik steeds maar te wachten op de totale verwijdering, het echte afstand nemen, maar dat komt dan weer niet. Voor mezelf maakt het niet uit, ik bevind me momenteel in een fase waarin ik op gezonde(re) afstand begin te zien wat er gebeurd is. En dat is veel. Heel veel, ik ben zo ongelooflijk niet gezien en gehoord, en inderdaad: het duurt al erg lang.
Ik verbaas me over man die wel stappen van ons vandaan zet, maar dan toch niet echt loskomt. Dagelijk stuurt hij wel een berichtje naar me. Ik reageer alleen als het echt nodig is. Het mag inmiddels van mij, want ik voel er niet veel bij; ik heb hem op dit moment niets te bieden. Ik voel wel medelijden, afkeer soms van de lafheid en het gebrek aan initiatief. Maar vooral medelijden, voor de man die alles had en het zo uit zijn handen liet glippen. Zou dit het allemaal waard zijn? It better be.
Op dit moment is het contact van man met de kinderen weer minimaal. Er is afstand, oppervlakkigheid en een grote emotionele vlakheid. Die baart me zorgen, zeker nu dat al zo lang duurt. En het is niet dat man met inzet van oppervlakkigheid afstand van mij moet nemen, die afstand ís er. Wat me het meeste zorgen baart, is dat hij ook afstand neemt van de kinderen. Dat klopt voor mij niet. Hij is soms even dichtbij op een vreemde manier, fysiek of in berichtjes, maar is tegelijk niet beschikbaar. Ik kan dat niet goed uitleggen. Hij legt wel soms contact met de kinderen, maar het is oppervlakkig en het leidt nergens toe. Het is geen tweerichtingsverkeer. Hij zegt wat hij doet (bijv in verweggistan), maar vraagt niets aan de kinderen. Niet hoe het met ze gaat, niet over school, sport, niets. Ik volg dat niet. Er lijkt geen enkel gevoel in te zitten, alles op de automatische piloot, emotieloos. Zorgelijk vind ik dat.
Over mezelf minder zorgen. Heb nu wel een doorwaakte nacht (online sinterklaasinkopen aan het doen), maar voel me in evenwicht met mezelf. Eindelijk.
Met mij gaat het goed. Ik wapen me tot de tanden voor de decembermaand
Nee, echt, er is meer rust nu op papier de taken verdeeld zijn. De praktijk moet nu gaan laten zien wat man kan betekenen voor het (ex)gezin.
Nu komt de woede
En nadat ik vannacht bovenstaande schreef, kwam de woede. Stille woede van binnen. Ik ben zo lang niet gezien, niet gehoord, niet opgemerkt. Pas toen ik het opschreef, besefte ik dat ik dit steeds heb weggestopt. Ja, het was liefdevol en warm, en ja, er waren heel veel goede momenten. Maar ook wanhopige dieptepunten, waarin ik me zo ontzettend eenzaam heb gevoeld. Waarin man altijd de maat der dingen was voor mij, waarin ik mezelf heb genegeerd. Alleen maar gegeven, ik heb zoveel gegeven. Met als klap op de vuurpijl het bedrog, de leugens, het levensgrote verraad. Omdat ik dat verdiende? Nee, omdat een ander niet bij machte was (en is) om zijn eigen leven ter hand te nemen en wat mis ging bij mij neerlegde.
Ik heb de afgelopen 9 maanden in mijn eentje voor alles en iedereen gezorgd. Zelfs voor man. Er zit bij mij ook een patroon van blijven pleasen, blijven zorgen, ook al word ik niet goed behandeld, krijg ik niet wat ik nodig heb. Ik blijf vragen om die liefde en vind het bijna normaal dat die liefde verdiend moet worden. En zo ging ik iedere keer harder werken om de liefde van man te verdienen. En hij trok zich steeds verder terug in zichzelf.
Verdrietig, inderdaad. Maar ik ben blij dat ik er nu van afstand naar kan kijken en eindelijk durf toe te laten hoezeer ik vind dat ik tekort ben gedaan. Ik heb dit niet verdiend, ik had beter verdiend dan dit en dat mag ik nu mezelf gaan gunnen.
Deze woede, verontwaardiging ook, die vanbinnen laat me voelen dat ik sterker ben dan dit. Ik mag vanaf nu zuinig zijn op wat ik geef. Eerst ik, dan de ander.
Moederziel
Ach lieve schat, wat erg. En wat "goed" dat je het je realiseert.
Man de maat der dingen. Dit is wat ik bedoelde een paar posts terug. En je rol zien. Dat doe je nu. Dat is nodig. Dan zie je hoe je faciliteert en vooral hoe je tekort kwam/komt. Twee kanten van dezelfde medaille.
Woede geeft energie. Om goed voor jezelf en je kinderen te zorgen. Laat gebeuren wat nu gebeurt. Regel niet meer voor man. Al is het maar omdat kinderen toch feilloos zien wie er eigenlijk voor ze zorgt en met ze begaan is. Ook al draag jij man dat op; ze weten dat jij dat bent. Laat het maar duidelijk, open en eerlijk zijn, dat is uiteindelijk minder pijnlijk voor ze dan een vader die geforceerd wordt door hun moeder. Laat hem maar draaikonten; hij is echt niet zielig of wat ook. Hij is een volwassen man.
Ik wou weer graag een kopje thee met je drinken. Ben eerlijk gezegd een soort van trots op je. Maak de decembermaand er een van bescheiden samenzijn. Niet groots. Lichtjes aan, soepje, rustig aan. Alles krijgt geleidelijk een nieuwe vorm en zoals je weet: bij mij een zo veel oprechtere en eigenlijk ook simpelere. Een andere maat. Mijn eigen namelijk.
Dankjewel RoosjeRaas
Dat kopje thee heb ik zojuist voor je ingeschonken. En voor mezelf natuurlijk
Je geeft me zoveel waardevolle inzichten. Ik voel de nieuwe vorm beetje bij beetje ontstaan. Het doet me goed. Ik ben nu de maat der dingen. Ik. En ik heb niet zoveel nodig, merk ik. De kinderen die hun (leuke!) december-dingen doen, we zijn zo ontzettend close nu. Ikzelf, die rust aan het vinden is. Het is goed, zo. Het is voor nu genoeg. Egeltje.
Vanochtend zei oudste tegen me: Ik voel nu pas hoe diep ik zat een paar maanden terug. En gek he, nu blijkt dat we toch gewoon verder zijn gegaan, maar dan zonder papa. Ik dacht niet dat het kon, maar alles gaat toch gewoon verder.
Ik vond het heftig, maar ook heel eerlijk. Maar ook verdrietig om te zien dat ook de kinderen een wezenlijk deel kwijt aan het raken zijn. Ook zij verdienen beter. Tegelijk pakken we de draad weer op en gaan we samen verder. Sadder and wiser.
Even dit
Ik weet dat ik niet moet labelen, maakt voor mij ook geen verschil of er nou wel/geen etiketje is - blijkbaar is er een bepaald herkenbaar patroon in man's gedrag. Ik vind deze zo'n feest van herkenning:
https://midlifemidlove.com/2016/05/16/3-spelregels-voor-de-midlover/
moederziel
Wow! Dat is geen muntje dat viel, maar een complete jackpot! Ik kijk vol bewondering toe hoe je opeens een reuzenmijl verder bent gekomen.
Ja, het doet verrotte pijn, en ik begrijp je woede ook. Woede is een onderdeel van rouwen, wist je dat?
De volgende stap zou kunnen zijn: die vlammende woede omzetten in energie. Ik begrijp dat je wegens de financiën nog niet zoveel stappen kunt zetten en ik zal je daarover dan ook niet verder onder druk zetten, jij kunt dat het best oordelen. Maar die energie kun je ook aanwenden voor andere dingen. Loslaten bijvoorbeeld, nog verder loslaten. Grenzen duidelijk stellen.
De url die je hebt gevonden is herkenbaar! In mijn geval ging het overigens niet om midlifecrisis maar om een aangeboren karaktertrek. En wij maar fixen, he, want wat voelden we ons verantwoordelijk voor man, kinderen, de wereld en de rest 
Dat bange onzekere vlammetje tussen hoop en vrees kan plaats maken voor een overtuigend levensvuur waarin JIJ het centrum bent. Want pas als je goed voor jezelf kunt zorgen, zonder je zorgen te maken en je energie te verspillen aan een man die aan de keukentafel zit te janken om vervolgens weer ontdaan van alle ballast naar Truus te stappen, pas dan ben je in staat om op een gezonde!!! manier er voor een ander te zijn. Je kinderen bijvoorbeeld. Die erg gebaat zijn bij een zelfstandige moeder die weigert aan iemands elastiekje te hangen.
Maar dat proces is superpijnlijk, heel moeilijk, vol twijfels en boosheid. De eerste stappen heb je in ieder geval overtuigend gezet.
Dankje Sally
Ik zit hier te *glimmen*
moederziel
Gelijk heb je! 
Ik zie je glimmen! En ben er blij om dat je kunt glimmen!
Glimglim
Mooi hoor.
totale verwijdering
"En gek genoeg zit ik steeds maar te wachten op de totale verwijdering, het echte afstand nemen, maar dat komt dan weer niet"
Ik zat er ook op te wachten. Die ene knallende ruzie. Het nooit meer tegen elkaar praten, die ene extra rotopmerking, de zoveelste verbroken belofte. Dán was het goed om te zeggen: STOP!, dan was het veroorloofd de scheiding aan te vragen.
Maar het kwam niet. Het kwam nooit.
Dat kwam omdat het er al was toen ik er nog middenin zat maar zo hard probeerde de lijm tussen alles en iedereen te zijn.
Laat maar vallen die kwartjes. Je kunt ze hebben, je lust ze rauw. Het zal je laten vliegen zonder tussenstop naar volgende emoties en zal je genoeg draagkracht geven om te doorstaan waar je in zit.
Even een berichtje van mij
moederziel, ik pak je hand, pak jij de mijne?
Ik herken zoveel van wat je schrijft. Man heeft nu definitief de knoop doorgehakt. En dat in een gesprek, zo mooi, waarin hij eindelijk zichzelf liet zien. Zo zuur, eindelijk zag ik, kreeg ik, had ik, wat ik al 28 jaar van hem nodig had. Maar hij wil niet met mij aan zijn zijde uitzoeken wat hij uit te zoeken heeft. Hij voelt geen liefde meer voor mij. Een mooie, lieve, liefhebbende vrouw en twee prachtige kinderen zijn niet genoeg. Zijn het vechten niet (meer) waard. Hij kiest voor zichzelf, eindelijk zegt hij. Hij kiest voor rust.
Waar heb ik dit alles eerder gehoord?
Hij voelt zich schuldig, breekt als hij ziet hoe moeilijk ik het heb, als ik hem laat zien wat hij mij aandoet. Hij wil mij geen pijn doen. Maar ondertussen doet hij wel, doet hij de kinderen zoveel pijn. Doet hij precies dat wat hij nooit heeft gewild, waar hij zo hard voor heeft gevochten om dat niet te laten gebeuren. Waar ik zo hard voor heb gevochten om dat niet te laten gebeuren.
Ik begrijp het niet, en ik weet net als jij zo zeker dat het anders had gekund. Hij gooit het kind met het badwater weg. Als we maar eerder hadden ingegrepen, als we maar eerder allebei hadden gezien dat het anders moest. Maar het heeft niet zo mogen zijn. Ik ben intens, bodemloos, verdrietig. Dit is zo niet wat ik wil. En ik ben nog steeds niet zover als jij in het hem loslaten. Ik raak de liefde van mijn leven kwijt, en voor zolang als ze nog thuis zijn ook de helft van de tijd mijn kinderen. Als ik daaraan denk stort ik in, dus ik duw het weg. Ik weet echt totaal niet hoe ik het komende jaar (of zolang als het gaat duren, zo'n scheiding) door moet komen. Weet niet waar ik de kracht moet vinden. Maar ik weet dat die kracht er is. Ergens. Voel me alweer veel beter dan gisteren, toen heb ik de hele dag alleen maar kunnen huilen.
Ik ga nu even de laatste berichten bijlezen, want ik had gisteren en eergisteren even wat anders aan mijn hoofd, maar ik geloof in de gauwigheid gezien te hebben dat jij weer mooie stappen hebt gemaakt!
Oh Pennestreek...
Wat verdrietig... Wat heb je je best gedaan en gevochten, maar je hebt nu duidelijkheid en hangt niet meer aan een elastiekje.
Dat verdriet, die rauwe rouw... Het mag er zijn. Je gaat de komende tijd door komen. En als het even niet lukt, zijn wij er voor je. Voor een knuffel en een woord waarvoor je zelf mag bepalen wat je er mee doet.
Twee kringen. Eén voor moederziel en één voor jou. Omdat jullie hier niet alleen doorheen hoeven.
