Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Ja,

je post #651, die is letterlijk ook van mij. Ik zoveel gegeven, zo ontzettend veel. Altijd geprobeerd te denken vanuit man. Nooit doorgehad dat dat niet was wat hij wilde, maar steeds opnieuw weer geprobeerd, nog harder gewerkt. En omdat het niet lukte hem te bereiken steeds een beetje meer in mezelf gekeerd, steeds een beetje cynischer geworden. En boos, in mijn reacties, omdat dat mijn verdedigingstactiek was als ik pijn had of verdrietig was. En wat ben ik veel verdrietig geweest om wat er niet was. Waarvan ik hoopte dat het er was (en wat ik nu dus wel een beetje heb geproefd). Wat heb ik me vaak eenzaam gevoeld. En wat heb ik mijn best gedaan om dat 'weg te denken', en wat ben ik daar vaak goed in geslaagd. Voor de buitenwereld waren we het perfecte stel. Nog altijd verliefd op elkaar, na zoveel jaar.
Man bleek al heel lang toneel te spelen, en ik denk dat ik vooral verliefd was op en hield van het droomplaatje. En dat dat er al heel lang niet echt meer was. Dat is een heel, heel, heel pijnlijke constatering. En veel mensen om me heen vinden dat ik veel minder lief en begrijpend moet zijn naar man toe, dat ik boos moet worden/zijn op hem om wat hij mij en de kinderen aan doet. Maar ik zie heel goed ook mijn eigen aandeel hierin. Het is gewoon ontzettend triest dat nu hij en ik eindelijk echt zien waar het mis is gegaan, en wat we moeten doen om het recht te breien, hij dat niet meer ziet zitten. In plaats van onze energie te steken in samen groeien, en ieder voor zich groeien, moet ik nu mijn energie verdelen over zelf verder groeien en mijn droom van een mooi huwelijk eigenhandig helpen afbreken.

Ik kan alleen maar hopen dat er ooit iemand zal zijn die van me houdt om wie ik ben. Want hoe mooi ook dat dit afgelopen jaar eindelijk heb geleerd van mezelf te houden, het kleine meisje in mij heeft zo onuitsprekelijk veel behoefte aan iemand anders die ook van haar houdt. Die haar troost. Die er voor haar is. Er echt voor haar is. Intussen moet ik eerst maar even deze dag door zien te komen. Eten. Werken. Voor de kinderen zorgen. Slapen.

Man is nu nog thuis. Hij voelt zich enorm schuldig over dat hij het afgelopen jaar de grootste helft van de week in Verweggistan zat en mij met de zorg voor kinderen/huis/hond moest laten zitten. Hij wil nu dus graag dat ik voor de helft van de week dat hij thuis is zelf een ander plekje zoek, zodat ik tot rust kan komen. Heb hem verteld dat ik dat niet ga doen. Ik wil dit niet, en ik wil niet uit mijn huis weg. Hij zoekt het maar uit.

Wat ik nu heel moeilijk vind is: hoe regel ik de praktische zaken nu, voor de korte termijn. Ik weet niet wat ik wil, kan niet goed denken. Samen blijven totdat we een meer permanente oplossing hebben kan, maar is denk ik niet goed, niet duidelijk. Hij wil, en daar hebben zowel hij als de kinderen recht op, tijd met de kinderen doorbrengen. Maar ik wil niet uit huis. Ik wil het niet. En ik wil ook (nog) niet dat hij gaat. Ik wil nog steeds door hem getroost worden. Weet nog niet hoe ik dat uit moet zetten. Maar ik hoop dat dat vanzelf komt.

moederziel, wat heb je een mooie stap gemaakt. Mooi voor jezelf. Het verdriet wordt niet minder, maar jij wel sterker. Ik gun het je zo.

Pennestreek

Wat een enorm zware dobber! Maar ergens ben ik blij voor je dat je niet meer hoeft te worstelen tussen hoop en vrees, zo enorm je best hoeft te doen voor zijn erkenning, dat je duidelijkheid hebt en nu kunt werken aan je eigen toekomst los van hem.

Pennestreek

Zo hard, deze boodschap. Jou 'gelukkig' wel oprecht verteld nu. Zo'n boodschap is belangrijk om expliciet te krijgen. Zodat je weet waar je aan toe bent. Als jij nu kan zeggen dat je meer van jezelf bent gaan houden in de afgelopen tijd vind ik dat de mooiste gevolgtrekking uit dit verder vreselijke gebeuren in jouw leven. Het komt goed. Het duurt en er is eerst een hoop verdriet, maar het zal als een bevrijding gaat voelen dat je niet meer hoeft te leven en te knokken voor zijn goedkeuring, instemming, voor zijn liefhebben, zo voorwaardelijk, zo 'op de persoon' geweest steeds. Dat duurt nog even, maar dat komt. Als jullie echte stappen gaan zetten, mag je trouwens prima kiezen voor geen co-ouderschap. In jullie huidige verdeling is die er ook niet. Geldt ook voor Moederziel trouwens. Met wat grotere kinderen wordt het ook niet altijd aangeraden, evenals met de heel kleintjes niet. Je kunt prima kiezen voor iets van 70/30 of 80/20. Een advies van mij: leg het de kinderen niet voor. Die keuzes maken vinden ze hels. Ze willen niet kiezen. Sterkte lieverd. Leef maar even van dag tot dag. Het komt goed.

Och

Pennestreek, grote knuffel voor jou. Wat een verdriet, maar eindelijk duidelijkheid. Nog een knuffel.

Kinderen en keuze

Roosje, dat wordt een lastige. Man wil 50/50, ik niet. Hij neemt me al teveel af. Heb het er wel al met de kinderen over gehad, dat wij bekijken wat we willen, maar dat zij uiteindelijk daar wel ja of nee op kunnen zeggen. En dat wat we ook afspreken en vastleggen, ze altijd als ze de behoefte hebben naar de andere ouder mogen. Alleen niet als het een gevalletje ruzie of kamer niet willen opruimen betreft . Dat vonden ze allebei heel logisch.
Ik probeer niet op de zaken vooruit te lopen, maar ik denk dat we hier wel een potentieel ruziepunt hebben. Verder voorzie ik geen problemen.

En nog een nabrander voor RoosjeRaas

'Het duurt en er is eerst een hoop verdriet, maar het zal als een bevrijding gaat voelen dat je niet meer hoeft te leven en te knokken voor zijn goedkeuring, instemming, voor zijn liefhebben, zo voorwaardelijk, zo 'op de persoon' geweest steeds.'
Ik denk dat dat niet waar is. Het is wel wat ik altijd heb gevoeld, maar dat kwam (weet ik nu) doordat ik de liefde van mijn moeder altijd als voorwaardelijk heb gevoeld. Tot op de dag van vandaag heeft ze nog nooit tegen me gezegd dat ze van me houdt.
Ik weet nu dat in de begintijd, de eerste jaren, die voorwaardelijkheid er van de kant van man er zeker niet was. Zoals hij me woensdagavond vertelde, hij was idolaat van me. Hij kon weer bij dat gevoel komen toen hij muziek uit die tijd draaide, onze muziek. Ik was zo blij dat hij dat gevoel weer terug kon halen! Voor hem, omdat hij het zo vreselijk vond dat hij zich van vroeger weinig tot niets meer kan herinneren, ook geen gevoel. En voor mezelf, omdat ik nu weet dat het niet altijd niet echt is geweest.
Aan de andere kant, als dat gevoel er ooit wel was moet het toch terug te halen zijn?
Ik ben nog lang niet zover dat ik dit kan accepteren. We waren pas 3 maanden 'onderweg' om te zien of het weer goed kan komen. Ik zat zo vol hoop op een goede afloop, ik wist zo zeker dat we er samen beter uit zouden komen. Ik heb nog een hoop werk te verzetten. En ik hoop zo dat we het in goede harmonie kunnen regelen...

Dat is waar, maar

hij had toch moeilijk alleen maar kunnen zeggen dat het 'op' was. Ik had zelf ook even wat meer uitleg nodig. En het heeft me wel geholpen, in die zin dat ik zelf helder kreeg waar ik aan moest werken, en waar ik zelf ook aan wilde werken. En dat is allemaal gelukt. En dan is/was er natuurlijk een heel stuk waar ik niets aan kan veranderen, al had ik het gewild.

Laat gaan, laat gaan

Geen knip voor de neus waard. Dit zijn wel boekjes open, danes. Laat gaan. Ik herken alles, en weet hoe mooi het nog wordt voor jullie. Ha!

Dames

Dus.

Hier is het toch anders moederziel

Niet dat ik hem echt begrijp, want er is nog zoveel dat wel mooi en goed is. Maar hij houdt al heel lang niet meer van mij zoals hij zou willen van iemand te houden. En ik begrijp dat hij dat wil. Ik heb dat al die jaren wel gehad. Hij verwijt mij niks, hij verwijt zichzelf een heleboel. De zaken die hij noemde in/aan mij waar hij moeite mee had, waren precies de uitingen van mijn eigen onvrede met ons huwelijk, alleen hadden we dat geen van beiden door. Dat zien we nu, allebei. We zien allebei dat we ieder op onze eigen manier ons uiterste best hebbben gedaan. En het is heel zuur dat we er te laat achter zijn gekomen. Het enige dat ik hem echt kwalijk kan nemen (en dat doe ik ook, mawr hijzelf nog veel meer) is dat hij niet eerder aan de bel heeft getrokken. Hij wist al jaren geleden dat het echt niet goed zat aan zijn kant, en ik heb dat geprobeerd op te lossen door nog meer voor hem te doen, nog minder voor mezelf te zorgen, me nog meer naar hem te voegen. En dat was juist NIET wat hij wilde. En dat heeft hij regelmatig gezegd hoor, dat hij wilde dat ik meer voor mezelf ging doen, me verder zou ontwikkelen, alleen ik heb het niet gekund, toen niet. Masr verwijten zoals de man van moederziel, nee, dat herken ik helemaal niet. Wel voel ik heel veel respect, waardering, vriendschap van hem. Gelukkig.

Nu ik eindelijk écht begin te accepteren dat het over is, word ik iets rustiger van binnen. Gisteren was een fijne dag, met veel warmte van mijn collega's op het werk en ook heel fijn thuis met man. We kunnen nu zulke mooie gesprekken voeren, elkaar bereiken, echt bereiken. En dat voelt goed. We zijn nog steeds maatjes. En nu moeten we ons uiterste best gaan doen om dat niet kwijt te raken. Hij heeft beloofd dat we het nog steeds op mijn tempo kunnen doen, dat hij geen haast heeft. Kleine stapjes. En dat is fijn. Rationeel weet ik best dat het verstandig is om nu direct fysieke afstand te creëeren, maar zover ben ik nog niet. Een deel van de week is hij deze maand nog op zijj andere adres, dat blijft dus nog even. Maar ik vind het nog steeds fijn als hij thuis is. De kinderen nemen we hierin mee. Ik heb ze uitgelegd dat ik tijd nodig heb om aan het idee te wennen, en dat we tijd nodig hebben om de dingen goed te regelen. En dat we nog altijd van elkawr houden op een bepaalde manier. Dat snappen ze, we zijn tenslotte al 28 jaar samen en er is geen ruzie, gelukkig. En ze zijn het gewend om ons nog regelmatig te zien knuffelen, we zijn allebei erg fysiek ingesteld wat dat betreft en het voelt nog steeds heel veilig en vertrouwd. Niet echt gezond meer, dat weten we allebei, maar we doen het rustig aan, laten elkaar stapje voor stapje meer los. Zolang dat gaat natuurlijk, ik ben echt wel realistisch genoeg om te zien dat dit heel tijdelijk is en moet zijn.

Maar alles bij elkaar gaat het wel goed met me. Ik word steeds rustiger. Het dal heb ik alweer gehad. Mooi om van mezelf te zien hoe ver ik het afgelopen jaar gekomen ben. Hoe sterk ik geworden ben. Er komen nog hele moeilijke tijden aan, dat weet ik, en ik zie daar als een berg tergenop, en ik breek bij elk liefdesliedje dat ik hoor en als ik denk aan Kerst straks en hoe het later moet als er diploma uitreikingen zijn en kleinkinderen komen. Dawr krijg ik het Spaans benauwd van. En ik wil heel graag de zekerheid dat ik op dsg de man tegenkome die wel helemaal goed is voor mij. Het beeld van alleen blijven is echt een inktzwarte nachtmerrie. Maar ik weet dat ik dit kan. Stapje voor stapje, en voorlopig nog even hand in hand met man.

oef Pennestreek

Ik krijg buikpijn bij je posts !
Een heel onbehaaglijk gevoel.
Uitstel van executie, maar ook lijken die nog moeten komen?
Ik krijg een beeld van een pleister die niet langsaam losgetrokken wordt, maar steeds opnieuw dichtgeplakt wordt. De lijm vd pleister plakt allang niet meer, maar er wordt andere lijm tussen gesmeerd. Alles om de wond te bedekken. Die ondertussen groeit en infecteert.

Pennestreek

Ik krijg een heel verdrietig gevoel bij jouw verhaal... Ben je echt zo bang voor alleen zijn? Ben je echt zo afhankelijk van zijn liefde?

Ja, het doet verdriet, pijn, dit wil niemand, zo was een relatie nooit bedoeld. Maar tussen de regels door lees ik een angst die jou heel sterk aan hem doet vastklampen.

Zoals moederziel telkens weer toch een vorm van hoop putte, een klein vlammetje van hoop zag als haar man aan de keukentafel zat te huilen en als een geslagen hond voor haar stond.

Lieve Pennestreek, er is een leven na de relatie. Echt waar. Jouw nu-nog-man kan daar ook een rol in blijven spelen. Maar niet meer op deze manier. Hij is duidelijk geweest: het is óp. Die diploma-uitreiking kan ook echt nog wel met hem. Die kerstdagen kom je echt wel door, met of zonder dikke zakdoek om de tranen te drogen.

Je bedondert nu jezelf, vooral ook omdat je nog fysiek met hem bent. Je blijft dat vlammetje maar voeren met valse hoop.

Je bent gegroeid, en ik heb respect voor jou, en je moet doen wat jij goed vindt, maar uit jouw laatste post zie ik deze keer juist geen sterke vrouw. Wel een heel bange, afhankelijke vrouw die zich vast blijft klampen aan iets dat voorbij is. Ik zei al dat je jezelf daarmee bedondert. Maar je bedondert je kinderen ook, blijft hen valse hoop geven dat papa en mama bij elkaar blijven.

Een scheiding is voor niemand leuk. Maar valse hoop in stand blijven houden is volgens mij nog veel schadelijker voor iedereen...

Echt. Er is leven ná de scheiding. Ik zal nooit beweren dat het een feestje is, maar het is echt niet het Eind Der Dingen.

Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid toe.

Romantisch

Ik heb het al vrij vaak gezegd, wil ook niet op een vervelende manier in herhaling vallen, maar waarom altijd die mooie woorden bij zoiets verduveld slechts.
Diep, mooi, hand in hand, mooie gesprekken, knuffelen, veilig, vertrouwd, bereiken echt bereiken. Het zijn er maar een paar, maar zo tekenend en vaak gelezen om iets reteslechts te beschrijven. Het klinkt alsof je de liefde van je leven bent tegengekomen. Terwijl de waarheid is dat hij je een tweede schop heeft gegeven.
En jij begrijpt het nog ook...
Waar probeer je die verbondenheid nog uit te knijpen, vanwaar die behoefte, vanwaar dat verstoppen, bedekken, verhullen.
Wat maakt je zo vreselijk bang om los te laten? Je bent een persoon dat heb je allang bewezen!
Elke vrouw is bang, maar praat het niet mooi.
Mijn ex kon ineens wel luisteren en daar heb ik gebruik van gemaakt, maar mooi? Nee, fu..inglelijk, want dat had hij 30 jaar geleden moeten doen.
Je hebt geromantiseerd wat was, je romantiseert wat is en alleen over de toekomst ben je eerlijk: ik ben bang.
Dat mag.
Maar je komt er wel.
Alleen zijn is niet erg. Met z'n tweetjes is leuker, maar ook niet altijd.
Niet bang zijn. Gewoon springen. Niet 2 stapjes naar voren en 3 terug anders behaal je de winst niet. Beter 2 naar voren en 1 terug.
Je houdt jezelf vreselijk voor de gek door te moeten wennen, nog hand in hand te willen. Ik vind het zo triest hoe er hier soms in relaties wordt gestaan. Alsof je geen moer voorstelt als persoon, niet compleet bent zonder die zogenaamde grote liefde die helemaal geen grote liefde bleek.
Kom, je bent iemand.
Ga ervoor.
Spring en ga voor je nieuwe leven.
Maar niet zo afhankelijk,... toe...kies voor jou en je kinderen.
Ruzie hoef je er niet door te krijgen.
Je kunt gerust elkaar tegenkomen in de toekomst.
Maar niet zoals nu, alsjeblieft, doe jezelf dat toch niet steeds aan.

Precies, Tops

Jij legt het nog beter uit.

Ik wou dat ik Pennestreek in real life bij de hand kon pakken, om die sprong te kunnen maken. Dat betekent niet dat ze man definitief uit haar leven schrapt. Maar die afhankelijkheid, die angst, ik raak er plaatsvervangend panisch van. Het leven kan zelfs als je niet meer in een relatie zit, bijzonder leuk zijn.

Zelfs leuker, als je die afhankelijkheid van je afschudt!

Een man is altijd welkom, maar het lezen over die afhankelijkheid, dat "met hem meewaaien", jezelf in de gekste hoeken buigen om in godsnaam maar in de relatie te blijven, ook al heeft hij de stekker er allang uitgetrokken, vliegt me zo ongelooflijk naar de strot...

Alsjeblieft, doe jezelf dit niet aan, ook al lijkt het nu veilig.

Net als bij Moederziel: woorden en daden

Lieve Pennestreek, hoe kun je je laten troosten, vasthouden en bij de hand nemen door je huwelijkspartner van 28 jaar die nu voor de tweede (derde, vierde) keer tegen je zegt dat hij geen liefdesrelatie (meer) met jou wil? Zo'n boodschap MOET toch consequenties hebben?

Ik vind het eerlijk gezegd 'twisted' van jouw man dat hij zich niet terugtrekt, dus geen daden verbindt aan zijn woorden naar jou, en ik vind het erg voor jou dat je denkt te moeten blijven 'hangen' in deze vage troostsituatie, terwijl de boodschap zo onnoemelijk hard is. Ik krijg het helemaal benauwd als ik aan jullie kinderen denk (dat is vergelijkbaar met hoe ik dat bij Moederziel voelde): woorden, woorden, woorden, maar de daden, het handelen, is niet overeenkomstig. Kinderen ervaren dat heel snel als een toneelspel, dat kan ik je vertellen.

Wat maakt dat je niet onder ogen kunt zien dat dit de keiharde boodschap is die het is? Waarom zou je 'samen willen scheiden'? Ik denk dat jullie er allebei van doordrongen moeten zijn dat dit nu juist niet meer samen is, om er voor te zorgen dat jullie straks een co-ouderschapsrelatie kunnen hebben, wellicht zelfs een vriendschappelijke? De liefde moet eerst doorbroken zijn, ik schreef het Moederziel ook al. Dit is een soort 'doorstart' zoals een vliegtuig die maakt als landen niet lukt. Maar die grote machine die jullie huwelijk is/was moet eerst totaal tot stilstand zijn gekomen; alle troep er uit, schoonmaken, nieuwe brandstof er in. Pas dan kun je er als twee andere reizigers weer in gaan zitten, als ouders van jullie prachtige kinderen, met een gedeelde geschiedenis.

Je hoeft het niet aan te nemen, maar je kunt hier veel last van krijgen. Zeker als blijkt (en ik spreek het maar even hardop uit, volgens mij ben ik niet de enige die dit denkt) dat 'die ander' nog steeds een belangrijke rol speelt in het leven van jouw man, en dat die rol gaat worden uitgebreid. Dit wil je niet horen.

En ook voor jouw man is het blijkbaar - net als voor de man van Moederziel - makkelijker om met zachte heelmeesters te werken. Maar geloof me, ze maken smerige wonden. Je kunt niet de hand koesteren die jou slaat. De intentie van dat slaan doet er nu niet toe. Dat je geslagen bent, is helder. Sterkte!

Roosje Raas

"Die ander..."

Ik wou het niet schrijven, maar ik zou inderdaad niet verbaasd zijn...

Pennestreek

Dikke knuffel. Wat een rotstreek eigenlijk van man.

Ik moet zeggen dat ik het niet meer goed begrijp hoor. Je kunt elkaar nu, nu pas, nu man echt zegt ik zie het niet meer zitten met jou, ik hou niet meer genoeg van jou, ik denk dat ik ergens anders iemand tref van wie ik kan houden zoals ik denk dat het kan (of die er misschien gewoon allang is, langs de zijlijn), nu pas kunnen jullie elkaar bereiken. Echt bereiken...

Ik snap geloof ik echt niet hoe mensen in elkaar steken, of mannen misschien...

Het is net alsof die mannen, of liever deze twee mannen uit de verhalen van Pennestreek en Moederziel, niet belast willen worden door een vrouw met wie ze lief en leed gedeeld hebben. Het mooie en het minder mooie, het zwoegen om een gezin op poten te zetten. Alsof dat juist een vrouw minder aantrekkelijk maakt in plaats van meer. Alsof de liefde wegslijt tijdens die drukke tijden...

Pennestreek, ik vind het echt heel rot voor je. Alsof man je een cadeautje geeft (namelijk het echte, diepe ware contact waar jij zo naar op zoek was) dat geen echt cadeautje is, maar een rotte vis verpakt in een glimmend papiertje...

Maar als ik het zo lees, doet man eigenlijk precies hetzelfde als voorheen. Hij legt weer diezelfde bom (ik hou toch niet meer van jou) en wil ook weer dat jij zelf uit huis wiebert, wat je dus echt niet moet doen.

Ik zou het hem nu echt zelf laten uitzoeken. Laat hij nu zelf die scheiding en het regelen maar op poten zetten. Echt lees terug: het is vrijwel een herhaling zo...

Oh ja, je man de scheiding laten uitzoeken is misschien ook weer niet verstandig omdat je er zelf niet bij in wil schieten. Puf... ik zou het wel zo zat zijn... Jullie zijn nu gewoon 8 maanden terug gezet, of zelfs een heel jaar... Fijn samen scheiden, ik geloof er niet zo in, niet als je er allebei zo anders instaat als jullie (de eene wil niet meer, de andere wel..)

Ik zou gaan voor 80-20, qua verdeling. Je man is in deze gehele periode zo vaak nauwelijks thuis voor zijn werk... En nou na een scheiding kan ht ineens wel, thuiszijn en zorgen???

Weet je Pennestreek, tuurlijk was dit een mogelijkheid. Want jullie waren aan het proberen om het terug te vinden. En dan kan het altijd naar de andere kant uitvallen. Maar ik zie eerlijk gezegd gewoon een herhaling van vorig jaar.

Misschien ben ik ook wel gewoon heel boos, omdat ik jou iets beters gun. Misschien (als ik heel eerlijk ben) ben ik ook wel een beetje boos op jou (niet echt hoor) omdat jij jezelf eigenlijk zolang voor de gek hebt gehouden met deze man.

Jullie zijn wel eensgezind

Waar ik bang voor ben? De toekomst, in mijn eentje. Zonder de man waar ik van hou. Met maar de helft van de tijd mijn kinderen. En straks een ex die vrolijk aan komt zetten met zijn 'echte liefde'. Ik ben bang dat ik daar alsnog kapot aan ga.
Waar ik bang voor ben is dat ik de verkeerde besluiten neem. Ik weet niet wat ik wil, ik weet niet wat ik moet doen. Ik overzie niet wat er allemaal moet gebeuren. En man biedt houvast, we komen er samen wel uit zegt hij. We hebben geen haast, we doen dit samen. Zoals we alle stormen samen hebben bedwongen.
Waar ik bang voor ben is dat ik het als moeder alleen niet goed genoeg doe voor mijn kinderen. We vullen elkaar wat dat betreft heel goed aan. Ik ben bang dat ik teveel met mezelf bezig ben om ze goed op te kunnen vangen.

De kinderen weten dat het echt over is. Maar zolang we nog geen andere oplossing hebben voor onze woonsituatie blijft hij voorlopig hier, en gedeeltelijkin zijn appartement. Maar dat is a, eindig en b, erg ver weg dus daar kan hij de kinderen niet zien. Daar moeten we een andere oplossing voor bedenken. Weg ga ik niet, dat heb ik al gezegd, zowel hier als tegen hem. Ik slaap op zolder, maar verder reikt mijn medewerking op dat vlak niet.

Ik denk dat ik voor nu even niets doe. Eten, salapen, werken, de kinderen. En verder niets. Heb ik de energie niet voor, en de focus niet. Straks met een nichtje uit eten en naar de film, morgen met een vriendin met de hond naar het strand en 's middags naar mijn zus. Dat is evenk alle actie die ik op kan brengen. Wel moet ik nog even voor Sinterklaas aan de slag. Dat gaat gewoon door, al is man er niet bij (vieren het met mijn familie). Dochter was daarover in tranen, zo hartverscheurend.

Idee

Appartement zsm opzeggen; ander appartement dicht in de buurt met ruimte voor de kinderen huren; man heen en weer rijden; jij aks de wiedeweerga van zolder af en hij jullie slaapkamer uit. Ik heb geschipperd, net zo als jij nu aan het doen bent, en dat is werkelijk het enige waarvan ik echt spijt heb.

En dochter huilt TERECHT! Zo is het nu. Laat haar haar verdriet hebben. Het is passend en oprecht. Zuiver. Daar "moet" jij ook komen. Niet in dit zogenaamde samenzijn. Waarbij man je dan ook nog weer aanraadde uit huis te gaan deels. Lees je eigen berichten door en bedenk wat je tegen je goede vriendin zou zeggen als zij met dit alles op de proppen kwam. Lieverd toch.

Sterkte.

stormen

Nee, de stormen zijn niet samen bedwongen.
Jij deed dat en hij veroorzaakt ze.

Je staat rechtop in de wind, geloof me maar.
De angsten die je hebt hebben we allemaal gehad en het komt goed.

Je adrenaline zal letterlijk zorgen dat je overeind blijft, kracht krijgt om door te gaan.
Je gaat niet breken. Breken is een groot woord en dat zal niet gebeuren.
Huilen is geen breken, het is het tonen van een normale emotie.
Je praat in zulke superlatieven dat je daarmee geloven gaat dat het allemaal niet lukt. En dat is niet zo. Je bent de eerste niet, je bent de laatste niet.
Ik, chronische depressief en dikke knallers van depressies erbij, dacht dat ik het nooit kon. Dat ik dan wel helemaaaaal depressief zou worden.
Het is niet gebeurd.
Ik ben verdrietig, boos, teleurgesteld, woedend, terneergeslagen, emotioneel, kwetsbaar geweest. Maar niet depressief en dat terwijl het in mijn genen zit.
Al die gevoelens mogen er zijn. Ze komen niet tegelijk en niet 24/7.
Je KUNT niet eens 24/7 huilen.
Dus even weg van angst en drama en geromantiek geneuzel (dat bedoel ik niet kwaad maar het klopt gewoon niet)en geniet van je komende dagen waarin je leuke dingen doet.
Maak een plan, vraag er hulp bij, zet man aan tot actie en geef voorzetjes. Maar niet dat huis uit. Dat was je gelukkig ook niet van plan.
Hou je taai.
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.

Nee hoor niet eensgezind

Als ik de laatste postings lees zie ik ervaren vrouwen die een zelfde weg gegaan zijn en van daaruit liefdevol jou en Moederziel willen behoeden voor dezelfde valkuilen. In mijn beleving zinloos- jij en Moederziel gaan jullie eigen weg en zullen in dezelfde valkuilen stappen en daar uit leren. Net als dat posters hier gedaan hebben. En juist dat- dat leren, je hoofd stoten, pijn ervaren, je vergissen, wanhopig zijn, op staan, rust ervaren, grenzen stellen enz leidt uiteindelijk tot groei. Net als dat jij en Moederziel het afgelopen jaar al zoveel geleerd hebben. Als ik dit draadje terug kijk zie ik dat er telkens dezelfde dingen gezegd worden- ook door mij. En waarom is dat nodig? Omdat je pas echt wat met tekst kan als je er klaar voor bent. Bij Moederziel zie ik dat duidelijk de laatste weken. Roosje Raas zegt niets anders dan ze al maanden zegt en pas nu kan Moederziel er wat mee. Verzet ze zich niet meer. Omdat ze groei doormaakt.

Dat gezegd hebbende kijk ik anders naar jou. Ik zie dat je ontredderd bent- volkomen terecht. Dat mag toch na 28 jaar huwelijk terwijl je het zo graag anders gezien had? Je hebt keihard gewerkt- hoeft jezelf niets te verwijten. Je kunt jezelf en jullie kinderen recht in de ogen kijken. En voor nu is er verdriet- ik snap werkelijk niet waarom iedereen hier maar roept dat je nu op moet staan, zelfstandig moet zijn, onafhankelijk.
Dat komt allemaal wel, echt. Het afgelopen jaar heb je al geleerd om deels voor de kinderen te zorgen, een nieuwe baan te krijgen, zelf vakantieplannen te maken, zelf een auto uit te zoeken, liefdevol naar je zelf te kijken, mild te zijn naar jezelf, anders met je kinderen om te gaan, voorzichtig wat grenzen stellen. Je hebt al zulke stappen gemaakt (en Moederziel net zo). En nu ben je weer even de weg kwijt- volkomen logisch lijkt me. Nu vliegt het je allemaal weer aan.

Als de eerste emotie gezakt is kun je de draad weer oppakken. Nu zeg je met een dag al: ik voel me wat rustiger. Kijk een jaar geleden; was je dagen-weken van de mik- hulpeloos.
Voor nu heb je man nog even nodig om je verdriet te kunnen handelen- ik geloof vast dat dat de komende tijd verandert. En daar zullen de omstandigheden tussen jullie invloed op hebben; rimpelloos scheiden heb ik weinig meegemaakt dus ja er zullen nog moeilijke dingen komen. Je zal soms uit 't lood zijn, boos zijn, verdrietig zijn; er zal strijd komen om misschien de kinderen, verdeling, hond, financien, nieuwe partners. En ook dat zal maken dat jij in gaat zien wat JIJ wil. Nu is het te groot- te veel in een keer. Maar straks komt het in fasen- en soms zal het door elkaar lopen.
Het afgelopen jaar is jouw rugzak gevuld; daar ga je nu profijt van hebben. En daarnaast mag je verdriet er zijn- en dat mag zo lang duren als dat jij nodig hebt. Zonder actie- juist geen stappen zetten zolang je daar niet aan toe bent.
Ik zie ook juist je kracht; je blijft in je huis. Je hebt eerder al verteld dat je op zolder beter slaapt- dus prima toch.

Je bent bang voor wat er komen gaat- je gaat 't echt kunnen. Je gaat niet kapot- je hebt het afgelopen jaar ook overleefd. Kom op lieve Pennestreek (en daarmee ook lieve Moederziel); rouw in je eigen tempo, leun op anderen als het niet wil, zie dat elke fase weer voorbij gaat en dat je er elke keer weer uit komt. en op langere termijn zelfs sterker dan hiervoor. Leer van het afgelopen jaar en zie dat je het redden gaat!!

Hele dikke knuffel

Er zijn meer mensen in de wereld die je steunen

"Straks met een nichtje uit eten en naar de film, morgen met een vriendin met de hond naar het strand en 's middags naar mijn zus. Dat is evenk alle actie die ik op kan brengen. Wel moet ik nog even voor Sinterklaas aan de slag. Dat gaat gewoon door (vieren het met mijn familie)."

Ik heb die man er even uitgehaald.

Je denkt nu nog dat je man je steun en toeverlaat is of zou moeten zijn. Maar je komt heus tot een (soms bibberig) punt dat je zelf je eigen steun en toeverlaat bent en dat er een heleboel mensen om je heen zijn die je ook dat steuntje in de rug geven omdat ze het zelf soms ook nodig hebben.
Goed te zien dat je in die relaties blijft investeren.

Heerlijk vind ik dat. Avondje met vriendinnen. Omdat ik de jongste ben plagen ze me vaak of willen me aan de man helpen. Geen haar op mijn hoofd. Ik heb het veel te fijn met mijn kinderen, vrienden en familie, buren, (ex)collega's, en soms zomaar passanten.
Ik mis mijn ouders meer dan mijn exen. Maar het is nou eenmaal zo.
En ik kan heel tevreden zijn met mijn leven. En trots op mijzelf.
Ik steun mensen en ze steunen mij. En dat is goed.

We zeggen allemaal ons eigen zegje. Al maanden, al over een jaar. Daarmee is niet gezegd dat dat "moet gebeuren". Daarmee drukt een ieder uit wat ze zelf meemaakte, waar ze een ander graag voor behoedt. Misschien onmogelijke pogingen maar ik zelf weet geen andere manier van schrijven dan die vanuit eigen inzichten, gedachten en emoties. Moederziel en Pennestreek gebruiken wat bruikbaar is. En doen het hunne.

ongelooflijk Pennestreek

Lieve Pennestreek, sinds vorig jaar september heeft je man al minstens vijf keer tegen je gezegd dat hij niet meer van je houdt, dat hij weg wil. En je blijft maar hunkeren naar zijn liefde. Ik vind het geestelijke mishandeling met jou als willig slachtoffer. In je vorige draadje waren in het begin de reacties wat harder en werd je er keer op keer op gewezen dat het beter zou zijn als je voor jezelf koos en het afscheids- annex rouwproces zou ingaan. En nu heb je 15 maanden lang gehoopt op een wonder en je man gesmeekt om vooral maar van je te houden. Terwijl het in sept 2015 al duidelijk was (voor mij en vele anderen) dat het niet ging lukken. En nu eindelijk heeft je man ballen getoond en gezegd dat hij niet meer wil. Al heb je dat eerder gehoord....
Trek die pleister er nou eens in een keer van af. Ga door het dal en klim er weer uit: zonder hem. Je kunt echt zonder hem. Voordat je hem kende functioneerde je ook, dat kun je ook als hij niet meer elke dag in je leven is.
Zoals net al gezegd is, vermoed ik ook dat de andere vrouw aan hem trekt. Die zit nu tenslotte ook al 15 maanden te wachten. Ja, het klinkt hard, maar inmiddels weet je toch ook wel dat jouw man steeds minibommetjes plaatst, precies klein genoeg dat jij niet helemaal instort. Dan klim jij weer uit het dalletje dat hij gegraven heeft, en dan komt de volgende bom.
Heel veel sterkte. Lees je eerste posting van vorig jaar eens door en zie hoeveel je veranderd bent. Je kunt het echt!

Nou Stip

Dat doe jij ook, al maanden tot een jaar meepraten en hetzelfde zeggen vanuit jouw ervaring. Eens met Roosje..we hebben allemaal een ervaring en aan beide dames wat ze ermee willen. En we moeten elkaar steunen, niet afvallen.

Huh afvallen?

zeker niet zo bedoeld en ook niet zo geschreven trouwens. Bijzondere reactie Tops.
Ik bedoel dat onze woorden en ervaringen pas echt binnenkomen wanneer iemand eraan toe is. En ja, helaas schrijven veel van ons uit ervaring. En dat is waardevol.

Toegespitst op wat ik bedoel met Pennestreek is dat ze nu, vandaag gestimuleerd wordt om zelfstandig, onafhankelijk en van alles te zijn. En natuurlijk komt ze daar. Terugkijkend waren een aantal van ons dat ook niet toen ze lange tijd in een zelfde soort situatie zaten. (tenminste dat lees ik hier). En natuurlijk wil je de ander behoeden voor het verdriet wat je zelf meegemaakt hebt. (ik net zo goed) Als ik naar mijzelf kijk hielp het geen fluit dat ik gewaarschuwd en geadviseerd werd- gewoon omdat ik er nog niet aan toe was. Pas dan kon ik er wat mee en kwam de realiteit (soms keihard) binnen. Hoe komt het dat een aantal van ons niet direct aangepakt hebben maar situaties eerst lieten voortduren? Hoe kan het dat mannen zoveel ruimte kregen om een aantal van ons te beschadigen? Is het ze niet gezegd? Hebben ze het niet geweten? Nooit iets over gelezen?
Vast wel- maar je moet er aan toe zijn om het binnen te laten en stappen te zetten. Vroeg of laat.
Ik geloof dat ik het niet duidelijker kan zeggen.

Ik val daarmee niemand af, bekritiseer niemand van ons hier. Waarom zou ik? Ik kijk alleen anders naar al die stappen die vandaag- en liever nog gister gezet hadden moeten worden. Ieder doet het op z'n eigen tempo- gebruikt wat ze op dat moment gebruiken kan. Daarom is het toch zo mooi dat we zo lang met elkaar optrekken?