Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!
Dit was mijn oorspronkelijke OP:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Wil ik best
Lieve Hanna, dank voor je uitgebreide berichten. Ik wil zeker je adviezen ter harte nemen en ik voel op dit moment een sterke behoefte tot afstand. Ik wil los, los, lós.
Dat trekken aan mij zal niet gaan stoppen. Man zoekt goedkeuring voor zijn gedrag en denkt dat bij mij te moeten vinden. Maar ik ga het niet meer geven. Ik wil niet meer, kán niet - al heb ik meer energie in m'n lijf dan in de afgelopen maanden. Ik kan niet meer, omdat ik emotioneel het niet meer kan opbrengen. En niet meer wil opbrengen.
Hij is totaal niet zelfstandig, heeft mij voor heel veel nodig, ook praktisch. Zit nu 2Maar ik heb geen zin meer om te helpen. Dus ik sleutel een rooster in elkaarm zorg voor slaapplaatsen bij man - alles met het belang van de kinderen in mijn achterhoofd - maar ga hem negeren en laten vallen. Deze man gaat mij nu niet gelukkig maken. Hij heeft mijn diepe, onvoorwaardelijke liefde voor hem dan toch uiteindelijk de nek weten om te draaien. Ik walg inmiddels van zijn pogingen tot verzoening. Ik ben zijn voortdurende claim zat, geen interesse meer in wat hem bezighoudt. Er is geen 'wij' meer.
Goh, er komt eindelijk iets van boosheid, geloof ik 
Je schrijft dat ik hem 'al kwijt' ben, maar dat is voor mij nu juist het punt. Ik raak hem nooit meer kwijt en wil op dit moment niets liever dan dat...
Boos is prima en terecht
Wow, dat is een heel andere Moederziel die ik hier hoor! Maar dat is goed, laat de boosheid er maar eens uit. Die is terecht en begrijpelijk, er is jou zoveel onrecht en pijn aangedaan.
Man is niet zelfstandig maar hij heeft er wel voor gekozen zich buiten het gezin te plaatsen. Dus moet hij het voortaan alleen doen. Eigen keuze. Hij kan goedkeuring en hulp vragen aan Truus, vrienden, familie, een therapeut, maar NIET aan jou!
Misschien is het tijd voor een lijst met mantra's. Al is het maar om jezelf een mentaal steuntje in de rug te geven: Ik ben goed zoals ik ben. De kinderen verdienen rust en duidelijkheid. Ik bied mijzelf en de kinderen een warm thuis. Man lost zijn eigen problemen op. Duidelijkheid helpt man. etc. etc.
Nee, je raakt hem nooit meer kwijt, hij blijft de vader van de kinderen, maar de emotionele lading gaat er als het goed is wel af. Uiteindelijk. Dat gaat nog wat tijd en werk kosten.
Weet je, ik zie mijn ex nu als een kennis. Geen vriend, maar een kennis. Ik ken hem, ik groet hem en ik weet wel iets over hem, maar niet het naadje van de kous. Dat vind ik fijn zo.
Kijk of je de overdracht van de kinderen voorlopig neutraal kunt regelen: na school bijvoorbeeld, zodat je hem niet hoeft te zien als je dat niet wilt. De overdrachtopmerkingen (let op verjaardagsfeestje, schoolreisje, toets, pijntje x of y) kunnen schriftelijk. Voorlopig hoéven jullie elkaar niet de hand te schudden en over de kinderen te praten bij de overdracht (mag wel natuurlijk).
toch wel
Je raakt hem wel kwijt. Wat al is gezegd: je bent hem al kwijt. Nu emotioneel nog. Je kunt misschien best met hem door 1 deur, zoals ik hier kan, maar die emotionele binding is er dan niet meer.
Je raakt hem niet letterlijk kwijt, maar wel als partner. Niet als vader van je kinderen, niet als belangrijk-mens-geweest in je leven. Iemand die je kent blijf je kennen, zelfs al is die persoon niet meer in beeld. Dat geeft ook niet.
Hij zal een kwetsbare herinnering worden in je toekomst, misschien een zwakke plek in die zin dat je bij tijd en wijle nog emotioneel in alle vormen kan worden, maar dat diepe raken is er dan niet meer bij.
Ik denk ook niet dat het verzoenpogingen zijn van je man alszijnde toenadering zoekend.
Jawel, maar niet op de manier die je denkt/dacht.
Niet omdat hij jou terugwil.
Hij "slijmt" bij de baas om een vorm van goedkeuring en berusting te kunnen krijgen. Om je te paaien dit zonder al teveel drama te laten gebeuren, zodat het een win-winsituatie lijkt.
Lijkt.
Bij mij zou de deur dichtgaan. Geen gesprekken meer behalve over de kinderen. Niet, niet, niet meer bij je in huis halen zolang je niet officieel uit elkaar bent. Als hij zo nodig moet overleggen dan aan de deur, via de email/telefoon of op neutrale plek en dan zonder drankje erbij.
Het moet namelijk niet alleen voor hem duidelijk worden, maar ook voor jou. Hij moet verantwoording leren nemen en dragen, gevolgen leren accepteren, duidelijk zijn naar zichzelf en naar zijn oude gezin.
En Truus, die is de wind van je adem niet waard.
lieve Moederziel
Wat een roller coaster is het toch. Ik zie je heen en weer geslingerd worden.
Je schrijft; "Dat trekken aan mij zal niet gaan stoppen. Man zoekt goedkeuring voor zijn gedrag en denkt dat bij mij te moeten vinden." en "Hij is totaal niet zelfstandig, heeft mij voor heel veel nodig, ook praktisch.".
Ik geloof direct dat man niet zelfstandig is. Hoefde waarschijnlijk ook nooit- jij regelde zijn zaakjes. Je denkt dat hij nooit stoppen zal met aan je trekken- dat is een aanname. Je bent altijd nog beschikbaar voor hem gebleven- je weet niet wat er gebeurt als jij echt stopt met beschikbaar zijn voor hem. Hij heeft je vaker verrast met zijn gedrag-
Ik wil onze situaties niet vergelijken (ander tijdsbestek) en misschien val ik in herhaling- dan hoor ik dat graag van je.
Op het moment dat ik zo tabak had van man en niet meer beschikbaar was : belde mij midden in de nacht om z'n spijt te betonen, belde mij na z'n therapeutische sessies, belde mij na familieperikelen- toen ik zei dat ik hier geen trek in had en hij het zelf maar uit moest zoeken werd hij op zichzelf teruggeworpen. Hier misschien nog eens extra omdat onze nabije vrienden en zijn ouders ook zo reageerden. Ze lieten hem niet vallen in contact maar hielden hem wel op afstand omdat ze er even flink klaar mee waren. Zo had hij gedacht bij z'n beste vriend en later bij z'n ouders te kunnen slapen. Beiden zeiden onafhankelijk van elkaar; een kop koffie en je hart luchten is ok maar ga maar in een hotel overnachten- wij willen je niet continu om ons heen. Spijkerhard vond ik dat. En man was eerst echt boos. Later vertelde hij dat pas toen tot hem doordrong wat een zooitje hij ervan gemaakt had. Dat hij continu voor zichzelf verzachtende excuses zocht en vond. Dat hij dacht enkel mij onheus te behandelen- hij leek geen idee te hebben van de impact wat zijn gedrag op mij, de kinderen en z'n omgeving had. (snap ik nog steeds niks van).
Peut zei tegen mij: Je hebt z'n depressie niet veroorzaakt maar je houdt het wel in stand. Furieus was ik- kreeg ik dat ook nog op m'n dak. Maar ik zag al snel dat hij gelijk had- ik ontnam man z'n verantwoordelijkheid met al mijn geregel. Ik ontnam man emotioneel zelfstandig te worden omdat hij altijd op mij terug kon vallen. Ik maakte mezelf onaantrekkelijk door op de tweede plek te willen staan- voor zijn welzijn. (hoe ver kun je gaan???).
Pas toen dit stopte zag man het licht. In ons geval heel snel. Hij vertelde later dat hij totale eenzaamheid ervoer. Maar dat er ook een kracht vrij kwam; ik heb er een zooitje van gemaakt maar ik ga het rechttrekken. Liefst met en anders zonder Stip. Hij wilde niet meer in deze leugens van jaren leven. Jaren (20-25 jaar?) loog hij bij tijd en wijle, kon hij niet zichzelf zijn, kampte hij met schaamte en schuldgevoel. Pas toen hij op de bodem zat; totaal ontredderd en alleen koos hij ervoor zijn pijn onder ogen te komen.
Ik vertel dit niet omdat ik je hoop wil geven op een zelfde afloop als bij ons (je weet niet hoe de toekomst verloopt). Wel om je te laten zien dat emotioneel afstand nemen gevolgen kan hebben die je nu niet verwacht. Je moet het doen ter bescherming van jezelf. En in mijn ogen help je hem hiermee.
Je gaat nog een slaapplaats bij man regelen voor kinderen. Ik kan me voorstellen dat je op deze manier voor je kinderen zorgt. Het is wel een valkuil; weer organiseer jij het, neem je man wat uit handen terwijl dat zijn verantwoording is. Hij doet het niet zul je zeggen. Nee, hij laat t zijn vrouw doen. En als er geen goede slaapplaatsen zijn heeft dat consequenties. Natuurlijk voor jullie kinderen- dat is verdrietig maar onontkoombaar. Gevolg zou kunnen zijn dat kinderen afhaken naar hun vader. Zo ervaart hij de consequenties van zijn gedrag- want hij komt ook niet meer bij jou gezellig koken en vluchtig contact leggen met de kinderen.
Laat het nu. Ga geen slaapplek regelen. Je kunt aan de gang blijven; straks is er een slaapplek maar geen beschikbare vader. Zo kun je aan het oplossen blijven.
Ik begrijp de spagaat waar je in zit tussen man en kinderen. Het is ontzettend verdrietig dat hun vader het af laat weten. Maar wel hun realiteit. Daar helpt geen leuk behangetje aan.
voorbeeld van wat ik bedoel met verzoenen
"Hij "slijmt" bij de baas om een vorm van goedkeuring en berusting te kunnen krijgen. Om je te paaien "
Ik moest ineens denken aan een jonge hond die een andere hond steeds aan de bek likt. Kom, toe, vind me lief, vergeef me, neem het me niet kwalijk, vind me leuk, kijk ik ben lief, grappig!
En dan kan de volwassen hond het hoofd over het jong wegdraaien, maar hij blijft maar likken, totdat hij een grauw krijgt.
Het is klaar, het is goed, en nu wegwezen. Dan druipt de jonge hond af en leert voor de volgende keer.
Dat doet hij pas na volledige duidelijkheid van de volwassen hond.
Dat is het beeld dat ik steeds in mijn hoofd krijg als ik je over zijn gedrag hoor. Hij gedraagt zich niet als volwassen hond, maar heeft pupgedrag. (bedoel ik niet om te beledigen)
Puppy
Ik moest er wel om grinniken, om dat beeld van een pup. Mijn familielid met wie ik dagelijks bijpraat zei me: Jij bent z'n moeder en laat toe tot hoe ver hij mag gaan. Als een peuter die op onderzoek uitgaat. Pffff....
Het klinkt natuurlijk allemaal heel badinerend en alsof ik me beter voel. Dat is niet zo. Zeker niet. Maar ik merk wel dat dit onderdanige gedrag me op de zenuwen werkt. Het voelt zo onnatuurlijk, soms vraag ik me echt af of hij wel helemaal bij zijn verstand is.
Stip
'Peut zei tegen mij: Je hebt z'n depressie niet veroorzaakt maar je houdt het wel in stand. Furieus was ik- kreeg ik dat ook nog op m'n dak. Maar ik zag al snel dat hij gelijk had- ik ontnam man z'n verantwoordelijkheid met al mijn geregel. Ik ontnam man emotioneel zelfstandig te worden omdat hij altijd op mij terug kon vallen. Ik maakte mezelf onaantrekkelijk door op de tweede plek te willen staan- voor zijn welzijn. (hoe ver kun je gaan???).'
Dit vind ik een heel waardevol gedeelte. Ik denk steeds het goede te doen, in mildheid, in liefde, in mededogen, maar het gevolg is dat ik er alleen maar verder van weg zak. En man ook. Uiteindelijk werkt het tegen, in plaats van dat het mij verder helpt. Of hem.
De meeste beweging bij man ontstond op de momenten dat ik het duidelijkst was. Ook zag ik toen bij hem voor het eerst ergens een glimp van angst om mij te verliezen. Of in elk geval het emotionele lijntje te verliezen. verschil is dat ik daar toen ook nog bang voor was. Maar nu niet meer. Ik durf nu op mezelf te vertrouwen. Eindelijk.
Eindelijk
Mooi toch!
Vallen en opstaan.
Dat is mooi!
You go girl!
Er spreekt zoveel kracht uit je laatste postings, hartstikke goed. Hou vol, maar niet ten koste van alles he, een daldag (of desnoods een week of een maand) mag. Lief zijn en blijven voor jezelf.
Weet niet wat er is gebeurd
Misschien dat mijn fysieke breakdown van dit weekeinde bij mij de druppel was. Ik wil niet bezwijken, dus nu kappen met die onzin. Zoiets. En ik erger me wild aan het gegeven dat man na 2 weken nog altijd een handjevol meubels in z'n huisje heeft staan, maar totaal geen aanstalten maakt om een gezin op te gaan bouwen als vader. Dat kan voor mij echt niet meer. Ik vind dat afschuwelijk voor de kinderen, en zij verdienen echt zoveel meer. De nederigheid daar overheen naar mij toe, maakt dat ik hem echt kan schieten nu.
Zo.
Meteen maar de daad bij het woord gevoegd. Concept plan voor de zorgverdeling gestuurd en financieel overzicht. Laatste laat zien dat kosten huisje man helemaal niet kunnen. Ik heb hem de vraag gesteld hoe dit op te lossen is...
Actie!
financieel
Jullie moeten natuurlijk zelf weten hoe je dit wil doen. Maar ik zou toch eens kijken naar scheiden. Zou je man dan huursubidie kunnen krijgen? Hoeveel toeslagen zouden jullie ieders krijgen?
Als jullie uiteindelijk je relatie toch weer een kans willen geven (als je man dat wil) Dan kunnen jullie alsnog trouwen.
Financieel
Even aanhakend op het financiële deel. Doordat mijn man ziek werd en er bijna geen inkomsten meer waren moest ik schuldhulpverlening aanvragen. Dat was een drama op zich want het is belachelijk lastig om hulp te krijgen.
Maar een van hun vele eisen was een scheiding want om apart te wonen en recht te hebben om toeslagen moet je gescheiden zijn. Ook ben je dan voor de belastingdienst geen partner meer en dat was allemaal nodig om het financiële plaatje rond te krijgen. Wij zijn apart gaan wonen omdat man depressief was en ik hoopte dat hij zou opknappen als de stress van ons drukke gezin van hem af was. En we moesten toch dat huis uit. Ik ging toen alvast in ons toekomstige huis wonen en hij bleef nog in het oude huis totdat het gedwongen verkocht werd.
Omdat ik toen nog dacht dat man en ik bij elkaar zouden blijven heb ik een scheiding van tafel en bed aangevraagd. Dan zijn je financiën gescheiden maar blijf je wel getrouwd.
Helaas bleek ik de enige te zijn die het idee had dat we nog getrouwd waren want achteraf bleek man alleen in naam apart te wonen maar in de praktijk bij de truus te zitten.
Hoe dan ook, mocht het financiële een probleem zijn kun je eens kijken naar een scheiding van tafel en bed.
kan ik parkeren
Er zijn zoveel schulden, en een huis onder water, dat scheiden op dit moment geen optie is. Ook zou dat betekenen dat ik uit huis moet, terwijl er niet de middelen zijn om een andere woning te kopen. Dit vanwege de schulden. het huidige huis is gekocht in een andere tijd, met andere inkomsten en geen schulden. Dit huis is mij zeer lief. Ik zou hier graag blijven met de kinderen, in elk geval tot de financien er beter voor staan.
Ik heb advies van een mediator, ook die adviseert om financieel de status quo te behouden. Neemt niet weg dat de eigen woning van man voor een flinke extra aderlating per maand zorgt. Het zij zo. Zijn keuze.
Voor de duidelijkheid
De netto woonlasten voor het (grote!) koophuis zijn lager dan wat ik kwijt zou zijn aan een huurwoning. Alleen dan met ongelooflijk veel meer ruimte, mooie ligging, wooncomfort etc. Ik kan de lasten helaas niet alleen dragen en ook niet uitkopen.
Ik gun het mijn kinderen en mezelf om dat veilige nest in elk geval de komende tijd vast te houden. Wat de toekomst verder brengt, zien we wel.
Inkomsten zijn hoog, geen subsidies of toeslagen. Ook niet bij scheiding. Maar dus ook hoge schulden door redenen die ik hier niet verder uiteen zet. Combinatie met crisis, ontslag, werkloosheid, arbeidsongeschiktheid en ander onheil. Geen big spenders, wel een enorme inkomensterugval doorgemaakt. Deze situatie duurt nu al ca. 2,5 a 3 jaar. Is m.i. een belangrijke trigger geweest voor man om op de vlucht te slaan.
Er is de wil om samen de financiën te dragen. Maar ik vind het natuurlijk een ongelooflijk bittere pil dat man de financiele handel en wandel na al die jaren bij mij op m'n bordje laat (deden we voorheen altijd samen), zich niet met de administratie (en de gesprekken met schuldeisers etc., behalve als ik erom vraag) bemoeit, roept dat we heel rustig aan moeten doen (zelf gelukkig ook erg zuinig is) maar vervolgens wel voor een kleine 1000 euro per maand elders gaat wonen.
Maragoed, dat is nu niet direct een punt om aan te pakken. Eerst de zorg rond de kinderen. Gisteren een na jongste in de stress. Vraag of er dan wel een mogelijkheid is om naar mama te gaan als kind eigenlijk niet bij papa wil zijn. Of moet kind dan bij papa blijven?
Geef daar maar eens antwoord op 
En toch Moederziel ....
.... snap ik het niet. Zal aan mij liggen omdat ik man ben.
In een eerder mail heb ik gevraagd of man door alle 'beslommeringen' thuis, schulden etc niet de weg is kwijt geraakt.En daardoor ondermeer zijn vlucht naar Truus heeft ingezet.
Als ik je post lees dan zijn er financieel wat uitdagingen, om maar even zo te zeggen. Man gaat op zichzelf met nog meer financiele beslommeringen. Dit allemaal tot gevolg dat het financieel nog meer down-hill gaat.
Je geeft ook aan dat je wil blijven wonen tot financien op orde zijn. Hebben jullie daar al plan voor? Zoals ik nu lees zal het allemaal financieel gezien niet ruimer worden en probleem alleen maar groter.
Als je korte metten wil maken met je relatie met man dan zul je daar ook de financiele gevolgen voor moeten dragen. Dit betekent financieel op een houtje bijten, terug naar 5 hoog achter.
Het is of/of.....
Just my 2 cts.
Mannetje
Die gedachten heb ik natuurlijk ook. Alleen is verkoop van het huis geen goede optie omdat dit 1) flink verlies oplevert (en dus nóg een schuld erbij) en 2) het huren van een eensgezinswoning hogere kosten oplevert dan de netto kosten voor het koophuis. Let wel: ik heb het over 5 personen en meerdere (grote)huisdieren. Ik moet in de vrije sector huren want verdien te veel, en schulden leveren geen huurtoeslag op.
De afweging is niet zozeer emotioneel alswel zakelijk. Schiet in mijn eigen voet als ik dat doe.
En financieel op een houtje bijten doen we al geruime tijd. Maar schulden zijn niet oneindig en sommige betalingsregelingen eindigen eind 2017.
Nu dan toch de emotie
Kan merken dat man zich weer afsluit. Ofwel omdat hij dacht mij weer gesust te hebben, ofwel omdat hij bij truus is geweest. Dat laatste is altijd voelbaar, bizar genoeg. Dan is er meer afstand.
In dit geval en op dit moment gebruik ik het maar even. Heb een berg zakelijke afspraken die kant opgestuurd met de toevoeging dat ik deze situatie al veel te lang vind duren, dat het tijd wordt om afspraken te maken en dat de kinderen duidelijkheid nodig hebben. En ik ook.
No more excuses.
Duidelijkheid, moederziel...
kinderen houden niet van verandering, of liever, ze kunnen een verandering niet (goed) overzien, waardoor het angst en stress oproept. De gedachte dat kind moet gaan wisselen
Wij hebben met stiefdochter het zo gedaan dat zij de periode bij haar vader/moeder altijd afmaakte. Bij problemen was er altijd wel mogelijkheid tot overleg... maar het was niet zo dat ze weg kon naar de andere ouder.
Later, toen de situatie helemaal ingesleten was, was het flexibeler, maar toch niet zo dat het naar believen van dochter kon worden ingevuld. Want onze ervaring was dat ze dan niet leerde problemen op te lossen, of met situaties om te gaan, maar leerde weglopen voor haar problemen. En dat wilden we juist niet...
Ik denk dat het goed werkt kracht te bieden in de zin van, we gaan met zn allen ervoor zorgen dat het bij papa leuk wordt ingericht en gezellig wordt...
Over geld... lastig... Kun je geen kamer gaan verhuren of zo?
Ik denk dat..
"we gaan met zn allen ervoor zorgen dat het bij papa leuk wordt ingericht en gezellig wordt.. "
... dit je hiermee man alleen maar tegen zijn haren instrijkt....
Nou, ik bedoel
om kind gerust te stellen... Moederziel geeft in meerdere berichten al aan dat zij het ervan ziet komen dat ze toch de inrichting in ieder geval voor de kinderen op zich zal moeten nemen.
Eerlijk gezegd vind ik het ook niet meer dan normaal eigenlijk... Dat kan in overleg tussen papa en de kinderen gaan bijvoorbeeld.
Maar een kind wat al die veranderingen niet kan overzien, ga je niet zeggen: nou, zoek het maar met papa uit, terwijl dat kind ook ziet wat er aan het gebeuren is: papa die niet alles meer doet zoals vroeger, die een leeg huis heeft (althans, dat begreep ik uit de berichten)... enz. Zo'n kind wil je toch ook wat ondersteunen...
niet meteen?
Brr, krijg de kriebels van je berichten!
Of jullie financiële situatie is niet zo slecht als je doet voorkomen (huisvesting van man is -niet- te dragen,) of jullie steken extreem kop in t zand.
In ieder geval krijg ik hier plaatsvervangende stress
Het zou voor mij de aller allereerste prioriteit zijn, om dit te regelen.
Maar goed, ik had ook allang scheiding ingezet...
En als man geen geld heeft voor een woning, dan maar een kamertje. Heb ik zoveel volwassenen na scheiding noogedwongen zien doen. Of een caravan. Of antikraak. Simpel, wat er niet is is er niet.
Volgens mij past dit in jouw patroon van je man pamperen. Van jou afgaan is helemaal niet erg want vooralsnog krijft hij er een zéér luxe leventje voor terug.
Wat natuurlijk ook kan is beurtelings in die kamer logeren en thuis alles bij het oude laten voor de kinderen. Dat zou denk ik mijn eerste keuze in deze zijn.
Je hebt ook gezegd dat man redelijk zelfstandig in huis gewoond heeft. Dat betekent dat je ruimte hebt, dan kun je toch ook verhuren?
Floor
Kop in het zand is niet echt aan de orde, hoor. Ik wil hier niet te veel uitwijden, maar er lopen al langere tijd betalingsregelingen, afspraken, de echte stress is 2 jaar geleden al geweest. We hebben voor dat deze hele crisis startte heel erg veel samen opgelost. Tot ongeveer een jaar geleden.
Dus nee hoor, zeker geen kop in het zand, maar het heeft nu ook geen eerste prioriteit. Het welzijn en welbevinden van de kinderen en mijzelf is mijn eerste prioriteit. Ik heb dagen gehad dat ik niet wist hoe ik moest overleven. Toen was geld mijn minste zorg.
Man in huis is geprobeerd, maar was emotioneel niet te doen. Lees het draadje. Verhuren gaat niet, ik kan daar niet te veel over zeggen, maar kan praktisch niet. Man op een kamertje (of onder een brug 
had mij bij nader inzien een prima idee geleken, maar ik kan hem niet dwingen. Hij brengt 60% van het gezinsinkomen binnen. Birdnesting had gekund, maar ik wil niet op een kamertje gaan zitten. We hebben iets soortgelijks geprobeerd in de eerste maanden en dat ging van geen meter.
Voor iedereen is deze duidelijkheid met 2 huizen het beste. maar ook inderdaad een financiele aderlating. Gevolg hiervan is dat we niet zakelijk kunnen scheiden. Nu niet. Ik weet niet hoe ik daar over een tijdje in sta.
Maar nu is het dus: financieel roeien met de riemen die er zijn.
Maar dus voor iedereen die denkt dat we financieel maar wat doen: nee, is in de afgelopen jaren met grote zorgvuldigheid en realisme tot deze nu godzijdank nog enigszins acceptabele situatie gekomen. Faillissment letterlijk op een haar na afgewend. Maar kan daar ook niet echt uit nu. Zullen moeten volhouden. Er zijn ook schuldeisers met wie we onmiddellijk een probleem hebben als duidelijk wordt dat we geen gezamenlijk huishouden meer voeren.
Ok, genoeg over de centen.
Maar Mannetje
"Ik denk dat..
"we gaan met zn allen ervoor zorgen dat het bij papa leuk wordt ingericht en gezellig wordt.. "
... dit je hiermee man alleen maar tegen zijn haren instrijkt....``"
NOU EN!!!!??? Het gaat er niet om man te pleasen, het gaat er om dat er vier kinderen zijn die recht hebben op duidelijkheid. En zekerheid. En een vader die het niet oppakt om structureel voor ze te zorgen, is ook zekerheid. Ik vind het zo'n egocentrische opmerking die je plaatst. Dit is precies wat mij dwars zit aan jouw bijdragen: ze draaien altijd om man, en veel minder om de vijf gezinsleden die noodgedwongen in deze situatie terecht zijn gekomen. Tegen de haren instrijken. Hij is geen stampvoetende kleuter die je gerust moet stellen. Of misschien ook wel. Sorry hoor, dat ik zo direct ben, maar ik ben het wel zo met je oneens in deze.
En Moederziel. Arme jij. Ik val van mijn stoel hier. DUIZEND euro per maand? Terwijl dat niet kan? Hoe KAN dat? Waarom is dit zo'n oplossing van een probleem, een flat/appartement (?) van 1000 euro dat jij tot nu toe 'huisje' noemde? Dat is toch je financiële failliet? Als iemand niet meer in zijn gezin wil zijn, in zijn huwelijk, heeft dat financiële consequenties. De meeste mensen worden armer van uit elkaar gaan, of dat nu officieel scheiden is of niet. Dit is toch extra problemen creëren?
Mag ik je er trouwens op attenderen dat als jij zelf, in je eentje, een te hoog inkomen hebt om te huren, dat je dan zelf kunt kopen na een scheiding? En ook echt wel met ruimte genoeg voor de kinderen? Dat zou betekenen een goedkoper huis met een heel lage rente, en wellicht is de bank bereid om jouw deel van de schuld die op je huis staat 'in je nieuwe hypotheek' te verwerken? Maar dat is even een net iets ander gedachtegang dan een groot huis én een 'huisje' van 1000 euro per maand moeten betalen met z'n 2-en, zoals jullie dat nu ongetwijfeld doen.
Hij woont ver boven zijn stand
Maar... dit KAN toch niet? 1000 euro per maand! Terwijl jullie al volop schulden heben. Hij moet onmiddellijk op zoek naar iets goedkopers. Dit is niet houdbaar. Ja gescheiden vrouwen beginnen ook op 3-hoog achter, slaapbank in de woonkamer en de kinderen moeten een kamer delen. Die vrouwen kunnen het, dus je man kan het ook.
Potje
Man maakt er op deze manier wel een financieel potje van hoor...waar haal je een bedrag van 1000 euro vandaan elke maand? Dat wordt nog steeds op beide verhaald straks.
"Ik moet in de vrije sector huren want verdien te veel, en schulden leveren geen huurtoeslag op. "
Dat hoeft niet altijd het geval te zijn. Ik weet niet (hoef ik ook niet te weten) hoe hoog je loon is, maar ik zit bij een woningcorporatie en 90 % is sociale huur, 10% van de woningen is voor mensen die daar net buiten vallen. Ik krijg ook geen toeslagen en huur dus een sociale huurwoning zonder die toeslagen.
RoosjeRaas
Ik denk dat je de pointe van mijn verhaal even mist.
Laat ik duiderlijk zijn.
Het verhaal van man van Moederziel draait niet, zoals vele hier denken, om hem te pleasen. Ik denk dat man van Moederziel zich afzet van alles wat hem in het vorige leven (zo noem ik het maar even) hem is tegen gaan staan.
Je kunt hier wat van vinden natuurlijk, maar ik denk dat hij zich teveel over zich heeft laten heenkomen. Te passief is geweest in de relatie. Dat is hem gaan opbreken, denk ik.
Moederziel is erg daadkrachtig en daar heeft hij om een of andere manier niet mee kunnen omgaan.
Alle beslommeringen (baan, werk en wat dies meer zij) hebben hem ondermijnd. Daarvoor heeft hij een vluchtweg gezocht.
Overigens bij scheiding gaan de schulden en restschuld bij woning ook in tweeen. Dus van een nieuwe hypotheek is dan geen sprake meer. En zeker het opnemen van restschuld in hypotheek is na de financiele crisis geen optie meer (en terecht) ivm met het verplicht insteken van een deel eigen geld.
Moederziel: Ja financieel kan het zo zijn dat je eind 2017 financieel ruimte hebt. Let wel dat je dan al weer circa 18.000 euro lichter bent door de dubbele woonruimte en dubbele kosten levensonderhoud.
Ho stop!
Jongens, heel veel dank voor alle financiële adviezen hier, maar ik wil dit onderwerp hier nu afkappen. Alle rekensommen worden en zijn al gemaakt, ik weet wat de situatie is en het is complexer dan hier geschetst. Ik ga het ook niet verder uitleggen, de situatie is nu zoals deze is. Bij verkoop van het koophuis blijft op dit moment een restschuld over van 2 ton of meer. Dat is een aboslute no go, omdat we dan met de huidige situatie letterlijk privé failliet gaan. Dat gaat niet gebeuren, hoe graag ik ook wil dat man zijn levensles leert. En zoals Mannetje terecht zegt: de helft van die restschuld gaat met mij mee. En ik heb iets meer dan een modaal inkomen en kom daar dan dus never nooit meer uit. En kan ook niets kopen.
Alternatieven als een kamer, zomerhuisje, man in huis etc. hebben we allemaal gedaan en daar ging ik maar ook de kinderen stuk aan. Het gebrek aan afstand is een hel. Dat is het me niet (meer) waard, hoe zorgelijk ik de financiën ook vind. Het wordt na 9 maanden tijd dat de kinderen een leven kunnen opbouwen met hun vader en dat gaat niet op een kamertje. En zoals zo vaak hier uitgelegd zorgt aanwezigheid van man in familiehuis voor een voortdurende gijzeling waar we ook aan onderdoor gaan. Dus zeg het maar.
Huren ook niet
Ik woon in een plaats waar huren heel erg moeilijk is ivm grote schaarste. En ik wil voorkomen dat ik kinderen en mezelf uit onze woonplaats moet trekken. Dan liever nu met pijn en moeite en (gelukkig) soms wat hulp uit familie het zo doen, tót er ruimte is om het op een verstandige manier anders te doen.
Tot zover de administratie van moederziel
Overeenstemming, toch droevig
Ik ben een beetje in een treurige mood, merk ik. Man heeft laten weten dat zorgverdeling voor hem akkoord is. Ook geen woord méér. Ben aan de ene kant blij dat er overeenstemming is, maar aan de andere kant irriteer ik me aan zijn gebrek aan inbreng. Zo is het ook nooit goed, natuurlijk
Maar ik word er zo treurig van dat er nul initiatief van hem komt. Diep droevig vind ik dat...
