Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!
Dit was mijn oorspronkelijke OP:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Hoop en angst
Ik heb hetzelfde meegemaakt en jouw draden zijn erg herkenbaar. Je blijft maar zoeken naar een reden, een uitleg. Die is er niet. Mensen doen hele egoïstische, idiote dingen. Mensen veranderen in iemand die je niet herkent en die je ook nooit zou willen kennen.
Mijn ex-man ziet er nog steeds hetzelfde uit maar is van binnen zo veranderd dat ik het nog altijd niet kan geloven. Ik worstel daar nog steeds mee. Hoe kan een liefhebbende vader, een man die van me hield en alles voor me deed veranderen in een leugenachtige egoïstische bedrieger die zijn gezin in de steek laat? Zijn vriendin heeft daar een enorme invloed op gehad maar uiteindelijk heeft hij die beslissingen genomen. Dat zou de man die ik getrouwd heb nooit gedaan hebben.
Ook mijn ex probeerde en probeert alle schuld bij mij te leggen. Daar heb ik tegenwoordig een antwoord op: ik heb hem niet gedwongen om bij die truus in bed te kruipen, ik heb hem niet gedwongen om mij jarenlang te bedriegen, ik heb er niet voor gezorgd dat hij voor haar koos. Dat heeft hij allemaal zelf gedaan. Er is niets wat ik gedaan heb wat die beslissingen rechtvaardigt.
Dat heeft me wel 2 jaar gekost.
Ik ben boos geworden. Heb hem de huid zo vol gescholden dat hij nooit meer in mijn buurt durft te komen. En met reden want ik ben zo ontzettend boos dat ik niet voor mezelf in sta.
Ik ben in therapie, al een tijd, en ik weet dat de boosheid een functie heeft. Als ik boos ben voel ik het verdriet niet. Verdriet maakt zwak, boosheid geeft kracht en dat heb ik blijkbaar nog nodig. De boosheid heeft me ook geholpen om van hem los te komen. Zelfs toen hij al met haar samenwoonde fantaseerde ik dat we weer bij elkaar zouden komen. Totaal niet reëel en ook niet iets wat gezond voor mij zou zijn maar onbedwingbaar. Door de woede heb ik dat idee los kunnen laten. Dat is een stapje naar de verwerking.
Wat mij ook geholpen heeft en vanzelf ging toen ik zo boos werd, was alle contact verbreken. Elk apje werd tig keer gelezen, elk gesprek eindeloos in mijn hoofd herhaald. Op zoek naar de zin, de reden, hoop. Het sloopte me. Deze stilte geeft rust.
Met de kennis van nu zou ik zeggen dat voor jou rust en afstand gezonder is. Geen apjes, geen gesprekken, rust in je hoofd. Afstand nemen en tot jezelf komen. Je denkt dat je rustig bent en goed met de situatie om gaat maar dat weet je pas achteraf. Ik heb zo veel meegebogen en toegelaten dat ik mezelf er behoorlijk mee kwijt geraakt ben. En uiteindelijk heeft het helemaal niets opgeleverd want hij koos toch voor de truus. Dat is iets waar ik nog extra door gekwetst ben. Ik heb zoveel gedaan, zoveel toegelaten, zoveel verdragen, mezelf zo vernederd en het was allemaal voor niets. Maar goed, dat is een van de vele dingen waar ik mee moet leren leven.
Jij moet je eigen weg gaan. Anderen kunnen alleen hun ervaringen en inzichten delen. Ik wens je heel heel veel moed en wijsheid op je pad
Stom!
Zo zie je.... hoe selectief kan een mens zijn 
Man schreef niet 'jij moet me nu loslaten', maar: 'jij moet nu loslaten'. Ging erover dat ik hem wil beschermen tegen verlies van het gezin. Subtiel verschil...
Dito
Ik vind jouw verhaal nu al herkenbaar. Vooral het vele vechten terwijl de ander gewoon doorgaan op de ingeslagen weg. Een doodlopende weg, maar dat ziet hij maar ten dele. Hij is zoekende, maar wil mij niet op die zoektocht mee. Het beste wat ik kan doen is loslaten, zijn weg laten vinden want dat is niet mijn weg maar de zijne. Maar snappen doe ik het niet, want wat hij zegt te zoeken, gaf ik wel zegt hij maar kwam niet binnen.
Zoals ik er naar kijk, zoekt hij vooral een ander leven. Weg van alle drukte en verantwoordelijkheden. En dat gaat ie van mij niet krijgen. Je kunt niet zomaar wegrennen voor alles, is ie betoeterd. Dus het vervelende voor hem is dat hij niet zal gaan vinden wat hij zoekt. Hij kan nog zoveel externe factoren willen veranderen, de vrijheid en rust die hij zoekt zit in hemzelf besloten. Nergens anders.
Ik ben heel blij dat ik dit in elk geval bij mezelf kan vinden. Dat heb ik in elk geval geleerd.
maar
je hebt hem natuurlijk wel ook veel ruimte gegeven dit allemaal op een wel heel comfortabele manier te doen. Wel de lusten vh gezin zonder verantwoordelijkheden of stress, jij hebt alles overgenomen.
Zo kon hij zich ook wel lekker rustig richten op zijn eigen leven, zijn nieuwe liefde.
Ik zou toch zo snel mogelijk uit die rol willen en oppassen dat je niet achter hem aan moet lopen om hem bij zn haren bij het gezin, verantwoordelijkheden te slepen.
loslaten
Hij voelt zich waarschijnlijk ook nog vastgehouden door jou. Hij heeft jou allang losgelaten. Nu jij nog.
Sommige mensen willen niet gered worden. Dan komt hun eigen verantwoording om de hoek kijken en moet je loslaten, laten gaan.
Iemand die echt dood wil, zal een manier vinden om dat voor elkaar te krijgen, achterblijvers of niet. Een zware vergelijking, ik bedoel ermee te zeggen: als hij niet wil zal het niet gebeuren, sommige mensen willen niet gered worden en dan ook in het bijzonder niet van wat ze zelf al hebben losgelaten.
Laat hem gaan.
Houd van hem.
Mis hem.
Verwerk hem.
Houd nog steeds van hem.
Alles is goed, maar voor nu is laten gaan beter.
Maar dan ook echt laten gaan.
Geen wijntjes ,geen "gezelligheid", geen fake oplaadmomenten die je eigenlijk leegzuigen maar hem gemoedsrust geven.
Alleen zakelijk, neutraal. Zonder hoop en verwachting.
Voor je deur gaan staan, je armen breed en geen centimeter meer wijken.
ontneem
Ontneem hem de rol die hij denkt te "moeten" vervullen.
Hij denkt met zijn sporadische bezoekjes alles heel prima voor elkaar te sluizen, zonder alteveel heisa toch krijgen wat je hebben wilt.
Die ruimte en rol mag je hem ontnemen.
Wil hij met haar verder?
Dan een scheiding en zijn rol als deeltijd vader op zich nemen en alles wat bij gescheiden ouders hoort.
Hij heeft nu nog het beste van 2 werelden, al zou jij dat als achterblijvende partner/ouder niet zeggen: hij kan ondanks zijn fouten nog veel voor elkaar krijgen, constant rekenen op jullie goodwill en kapotte liefde. Voor hem genoeg om zijn gang te blijven gaan zonder alteveel consequenties.
De kinderen
De vraag is dus nu hoe je hem gaat dwingen om wel de lasten van het gezin op zich te nemen. Dat vind ik een lastige want daarmee zet je ook de kinderen in het midden van de strijd.
Dat zou mijn gevoel ook aantasten. Het is zeker eerlijker wat betreft taakverdelin maar dan zou ik liever zelf de zorg bij mij houden.
Hoe zie je dat voor je?
Omdebeurt een week in huis voor de kinderen of zo? Heb je mogelijk een ander concreet voorstel waardoor je man kan bijdragen?
jojo
Je man heeft verwerpelijk jojogedrag. Woensdag schreef je nog: "Ik heb mededogen maar voel me ook gebruikt. Zaterdag zat man huilend aan de keukentafel. Ik kan me er niet tegen verweren, hij blijft een emotioneel appèl op me doen."
Toen ik dat las kreeg ik de kriebels. Maar ik bleef op mijn handen zitten. Sorry, ik kan het niet meer. Wat een emotionele uitzuiger!!!
Zo, dat is eruit.
Jankend aan de keukentafel. En eerder schreef je al dat je man zei dat hij elke dag huilde.
En dan zie ik hem in gedachten weer opgelucht naar Truus gaan die hem blijkbaar meer kan geven dan jij (nee, voel je niet schuldig, sommige mensen zijn nou eenmaal rupsje nooitgenoeg en willen the best of both worlds).
Het ene moment beveelt hij jou om los te laten, zegt hij dat hij iets mist, het volgende moment zit hij te janken aan jouw keukentafel en legt hij zijn makke op jouw bordje. Had hij daar geen Truus voor, die hem meer zou geven dan jij hem kon geven?
Hij gebruikt jou als een jojo. Omhoog trekken, wegstoten, omhoog trekken, wegstoten. Om vervolgens weer naar Truus te gaan.
Dit stopt pas als één partij zegt "tot hier en niet verder".
Hoe lang laat jij je nog manipuleren tussen hoop en vrees?
Wat jullie ooit hadden is weg en komt nooit meer terug. Niet omdat jij hem niet genoeg kon geven, maar om zijn eigen gedrag. Als hij tekort kwam op wat voor gebied dan ook, had hij dat moeten zeggen en niet naar een Truus moeten rennen, om jou vervolgens als een jojo aan een draadje te gebruiken: op, neer, op, neer.
De illusie in stand houden. Dat doen jullie helaas allebei zolang er geen knopen worden doorgehakt. Ben jij degene die de impassie breekt? Zodat de kinderen ook weten waar ze aan toe zijn?
denk dat de kunst is
om dat zonder al teveel verwachtingen te doen. Je kunt hem niet letterlijk dwingen, wel je verwachtingen duidelijk, zonder emotie uitspreken. Oke, zus en zo is de situatie, dan verwacht ik vanaf nu van jou dat je: vul maar in.
Doet hij dat niet, dan is hij degene die dat ooit mag uitleggen aan de kinderen als die daarom vragen.
Toch, net als met kinderen
die vaak heel duidelijk aangeven wat ze willen en bedoelen (als wij maar eens goed zouden luisteren), zou ik je ook willen aanraden gewoon echt eens goed te lezen en te horen wat je man zegt:
Hij zegt: laat (me) los, doe pas op plaats, neem rust.
Volgens mij zegt hij eigenlijk: laat me gaan.
Vrouwen gaan er dan altijd iets achter zoeken. Ja maar, eigenlijk wil hij het niet, eigenlijk ken ik hem het beste, eigenlijk gaat hij nu een heilloze weg... Vooral dat laatste zeg jij de hele tijd. Je ziet hoe zoekende hij is, en je geeft aan dat hij het eigenlijk allemaal al heeft, en wel thuis. Dat is misschien wel zo, maar niet voor hem kennelijk.
Dat kan allemaal wel, maar net als een kind uiteindelijk z'n eigen weg moet zoeken, ook al valt het in alle valkuilen die jij van tevoren ziet aankomen en zou je hem/haar daar zo graag bij helpen, net zo moet je man het uiteindelijk ook zelf uitzoeken. In liefde loslaten, zoiets...
Dan nog denk ik dat jij dat (loslaten) pas kan als je er echt, écht, zelf aan toe bent. Maar tegelijk denk ik ook dat je jezelf kunt blijven vastklampen aan een gedachte, een wensdroom, waarmee jezelf tegenhoudt.
Ik respecteer je drang om goed met je man om te gaan, om hem te respecteren in zijn ontwikkeling, dat weet je. Maar verlies jezelf daarbij niet.
Net zoals je goed moet luisteren naar wat je man zegt (en doet, trouwens) moet je denk ik ook luisteren naar jezelf. Als jij er niet meer tegen kunt...
En waar ik ook wel benieuwd naar ben: je schrijft dat vrienden van je kinderen paf staan, als ze horen dat jullie uit elkaar zijn. Maar wat vinden je eigen kinderen hier nou van? Je zegt, wij laden allemaal op. Maar is dat wat jij ziet of aan je kinderen denkt te zien, of is dat wat jouw kinderen echt zelf zeggen? Ik ben gewoon benieuwd hoor, het is niet als kritiek bedoeld.
Ik weet het niet
Ik denk dat de kinderen hetzelfde voelen als ik: aantrekken-afstoten. Jojoën.
Iemand zegt hierboven: ik denk dat hij bedoelt dat je hem moet laten gaan.
Ik denk van niet. Hij laat mij niet gaan door steeds een beroep op me te doen. De moeilijkste vind ik: kom tot rust. Wat een hypocriete opdracht. Zodat hij niet meer hoeft te zien wat hij aanricht? Ik irriteer me er nu al aan.
Onlangs heb ik hem een poosje genegeerd. Hij was als een kind zo blij dat we weer in gesprek waren. Daar raak ik dus iets.
Een andere moeilijke vind ik dat hij wil 'redden wat ervoor jullie nog in zit'. Walgelijk, die opmerking maakt me echt misselijk. Alsof we blij mogen zijn met het kruimeltje dat er nog is.
maar de situatie verandert niet echt
Ondertussen zit hij nog huilend aan je keukentafel. Om daarna weer uitgehuild terug naar Truus te gaan. Jij houdt dat ook in stand, maar ik geloof dat je je dat steeds meer aan het realiseren bent.
Verschil tussen zeggen en doen
Tuurlijk doet hij niet zo. Net zoals jij het moeilijk vindt om echt los te laten en om van elkaar los te komen, zo vindt hij dat ook. Dus hij doet nee (komt gezellig langs, drinkt wijntjes), en zegt daarna weer ja (laat me los). Jij noemt het gaslighting, maar je zou het ook kunnen interpreteren als een behoefte van hem die hij aangeeft. Zo van: hij moet zijn eigen weg gaan, en daarom wil hij dat jij hem loslaat. Jij vindt, ja maar hij is toch degene die telkens weer komt? Ja, dat is ook zo, omdat jij hem telkens laat. Het is net als een jong dat bij zijn moeder wil drinken, en de moeder wil dat niet meer. Eerst gaat ze een stukje weg, dan nog een stukje verder, maar het jong probeert het toch. Totdat ze duidelijk is, een trap geeft of zoiets. Zolang ze niet duidelijk is, zal het jong het blijven proberen, omdat het fijn, en vertrouwd is, omdat de grote wereld angstaanjagend is, noem maar op. Totdat de moeder het jong met geweld van zich afschud, en het jong daarna ontdekt dat het zich wel staande kan houden.
Beetje rare vergelijking misschien, want hij is je kind natuurlijk niet, maar uit jouw verhalen komt bij mij een beeld op waarin jij de sterke bent...
Inderdaad lijkt het erop dat hij nu van twee walletjes eet. Ik denk niet omdat hij zo'n slecht mens is, niet om jou in verwarring te brengen, maar omdat het nog kan... (ik ben ahw hardop aan het denken hier...)
Ik denk het dus wel, ik denk dat hij dat toch aangeeft.
Ik denk dat je ook best kunt aangeven dat het voor jou ook moeilijk is. Ik denk echt dat je niet als vijanden uit elkaar hoeft te gaan. Jij kunt toch ook aangeven: ik ga iets proberen. Ik vind het heel moeilijk, maar ik ga voorlopig niet reageren en ik vind ook dat we deze weliswaar fijne gesprekken misschien niet meer moeten doen. Want ik vind het op het moment zelf heel fijn, maar een paar dagen loop ik er stuk op. Ik kan het niet rijmen met de situatie zoals die nu is.
(dat heb je vast al wel gedaan... maar toch)
Ergens ben jij de sterke, maar jij laat je wel leiden door zijn appjes, althans zo lijkt het uit je bijdragen hier...
tja, uiteindelijk kun je alleen maar voor jezelf denken en doen. Misschien probeer je ook wel jezelf teveel in zijn situatie in te denken. Ik weet het niet, niet met truus, maar wel in zijn ontwikkeling...
Jeeeeej, eerste mini-stapje/grensje
Het is me gelukt! Mini, mini-wapenfeitje, maar toch 
2 van de kinderen sliepen vannacht bij man in nieuwe (kale) huisje, ander kind vierde gisteravond feestje. Heb ik alleen afgehandeld, verliep gezellig. Vannacht wakker geworden met helse pijn, zelfde manco als waar ik paar jaar geleden aan ben geopereerd (ga ff niet in detail ivm mogelijke herkenning, sorry). Kan slecht bewegen, veel pijn.
Vanochtend - zonder afspraak over tijd etc. schuift man redelijk vroeg de 2 'logees' naar binnen, maakt een koffie voor zichzelf en vertrekt. Vraagt nog: Oh, heb je pijn? En of het feestje leuk was.
Pfffff. Ik werd echt woedend vanbinnen. Heb meteen daarna geappt dat dit zo niet kan. Dat hij nu moet gaan helpen, mede-dragen, mede-zorgen. Oh ja, was idd niet zo handig van hem, aldus man. Kom later vandaag bijspringen.
Ik heb mijn grens aangegeven! En ik voel me een enorm zeur en heb ontzettend het gevoel dat ik me moet verontschuldigen, maar allemaal niet gedaan. Gewoon aangegeven dat ik nu steeds verder bezwijk onder alle last.
Kom maar door met de schouderklopjes! )
Hier de eerste!
Goed gedaan Moederziel!!
En nu vandaag je niet in de watten laten leggen door man. Ook dat kun jij zelf handelen. Hij zorgt voor de kinderen en verder heb je hem niet nodig. Dat wordt een moeilijke vandaag- uitdaging. Zet 'm op.
En ik hoop van harte dat je gezondheid nu niet serieus op gaat spelen.
Maar...
sorry hoor... toch even een vraagje. Allereerst, goed dat je een grens hebt aangegeven, maar maken jullie dan geen afspraken hierover? (snap ik ook wel weer hoor, eerste keer en zo...)
Bespreek je dan niet als hij de kinderen meeneemt of je ze daar brengt, hoe laat hij ze dan weer terugbrengt?
En nu zegt hij dat hij komt bijspringen, ik neem aan omdat je nu zo'n pijn hebt, maar komt hij dat dan weer bij jou thuis doen?
Balen trouwens, dat van die pijn!
Dat is wat lijkt mij toch moet gaan gebeuren. Duidelijke afspraken over hoe jullie nu een en ander gaan invullen, eventueel met inspraak van de oudste puber(s).
Dus niet ad hoc elke keer, maar regelmaat. Dat is voor iedereen heel heilzaam.
Goed dat je grenzen stelt, maar nu stel je ze eigenlijk binnen de context van het intacte gezin.
En een intacte relatie.
Heel begrijpelijk dat je dat nu in een noodsituatie doet maar je hebt een wel een plan nodig om dit tegen te gaan in toekomst.
Helemaal waar
Man liep hier net binnen met een chocoladeletter als goedmakertje. Ok, ok... diep ademhalen. Hij snapte zelf wel dat dit een slechte actie was. Inderdaad, allemaal binnen de context van het intacte gezin, pfffffff. Maar dat is natuurlijk eek de hele kwestie hier....
Ik heb vanochtend een concept ouderschapsplan in elkaar gedraaid. Dat zal duidelijkheid moeten gaan geven. Ik stuur dat morgen toe en wil dan binnen een week met de kinderen samen overleggen. Als iedereen ermee kan leven kunnen we dat vanaf december gaan aanhouden.
Zo, spijkers met koppen. Ik ben in de doe-modus.
Ja, goed zo!
En dan niet meer 'maakte een kop koffie voor zichzelf' (mijn hemel) en ook niet meer 'chocoladeletter als goedmakertje'. Eigenlijk gewoon even niet meer binnen komen lijkt mij, want zodra hij er is, vervagen alle grenzen. Hij heeft nu twee huizen. Oh nee, drie, vrees ik. Ga zo door, Moederziel!
Hahaha, ja RoosjeRaas
Grappige is dat hij er maar eentje 'thuis' noemt.
Ik heb de duizend excuses in ontvangst genomen, en ben samen met de kinderen inmiddels halverwege de chocoladeletter
Ik ben nu zelfs planning voor de verhuizing aan het maken - althans voor MIJN deel.
Rest mag man zelf doen. Moet man zelf doen.
Inderdaad, die vervagende grenzen, dat is iedere keer het probleem. Ik voel nu ook de terughoudendheid om zijn eigen woonplek in te richten. Hij wil niet, lijkt het wel. Schuift het steeds vooruit. Dus ik zal wat harder duwen
Goed bezig
Lieve moederziel
Even een arm om je schouders en een stevige squeeze. Heel goed dat je zo in je kracht staat. Laat het maar bij hem binnenkomen. Nu zal hij voelen wat zijn keuzes met hem doen. Dan kan het nog alle kanten op, maar niet meer onvoorwaardelijk. Dan komt er een nieuwe balans.
Nu volhouden...
Florida
Weer zo weird
Nu in de loop van de middag weer zo'n bizar idioot gevoel. Man heeft wel 20x gezegd oh sorry, sorry, zo onnadenkend van mij. Hij zei het zo vaak dat het ongemakkelijk voelde. Hij zou helpen maar moest uiteindelijk weer snel weg ivm sport. Alsof er nul planning in de dag zat, nul besef van tijd en omgeving. Al sorry roepend vertrok hij weer, mij in verwarring achterlatend. Vanwaar dit overmatige schuldgevoel?!
Tot het me begon te dagen.... Ah ja, het is vanavond truus-avond, das waar ook.
Sjonge jonge...
hee wat erg
Het is ook wel een lamzak nu he...
Misschien wel beter? Maakt het loslaten misschien wat makkelijker?
Alles voor zijn gemak, zorg dat het hem duidelijk wordt dat gezin/kinderen en alles nu een gezamelijke verantwoordelijkheid wordt.
(ook daarom mijn advies eens een week weg te gaan. Laat hem eens voelen wat het is als hij plots in zijn eentje voor alles mag zorgen...zoals jij dat mocht.
Ja, wel makkelijker
Het maakt het losmaken idd wat makkelijker. Tegelijk zijn dit de momenten waarop ik hem totaal niet meer herken. Alsof hij volstrekt gek geworden is. Het is vaker voorgekomen dat hij op truusdagen zo absurd anders doet. Vaak valt bij mij pas later het kwartje.
Gisteren was alles nog redelijk normaal, vandaag is hij in lalaland. Ik zou er om kunnen lachen als ik er niet zo verdrietig van werd.
Lamzak was precies het woord dat een goede vriend ook gebruikte. Ook tegen man. Vier dagen geleden schreef man dat hij niet weet of zijn leven nu eigenlijk wel een alternatief is. En toch blijft hij het opzoeken. Das voor mij zo bizar. Maar ook heb ik er minachting voor en neemt mijn weerstand toe. Dat laatste (over toenemende weerstand) heb ik vanochtend laten weten. Vandaar misschien de chocola
Hij is als de dood dat ik uit het comfortabele driehoekje stap. Maar in mijn hoofd ben ik er al uit.
hij blijft het opzoeken
Maar jij ook. Zijn ontzettend pijnlijke gedrag.
Waarom blijf je jezelf zo kwellen, waarom zet je jezelf midden in zijn verliefde gedrag?
Ik ken het gevoel, ben ook ooit aan de kant gezet voor een ander. Maar wilde daarna echt nergens mee geconfronteerd worden.
Hoe jammer
dat het succes van gisteravond zo in het niet valt. Je hebt het goed geregeld: 2kids bij pa logeren en de ruimte voor een feestje van de andere + eten en drinken en een gezellige sfeer. Genoeg reden om je goed te voelen. En zo jammer dat de acties van je man zoveel invloed heeft op jou.
Ik snap wel als vermoeidheid en pijn in het lijf daar ook debet aan is maar de keus om toe te geven aan de boosheid terwijl er zoiets leuks tegenover staat, is wel aan jou. Je reacties vanmiddag gaan alleen maar over de negatieve dingen.
In het algemeen voelen kinderen dit naadloos aan. Ze voelen de spanning in hun moeder terwijl diezelfde moeder gisteren zo lekker in haar vel zat. Focus je op de goede momenten en laat je man of eigenlijk zijn opmerkingen of acties je koud. Koud, omdat je wel belangrijkere zaken hebt te doen dan boos worden.
Eerder gereageerd maar weet niet meer
Onder welke nick dus maar even zo.
Vooropgesteld: moederziel, ik vind het mega knap hoe je het allemaal doet en hier blijft schrijven en meeneemt wat iedereen aan input geeft.
Ik heb nooit in jouw schoenen gestaan, wel het flink voor mijn kiezen gehad in het leven maar deze is gelukkig (nog) aan me voorbij gegaan. Ik zeg dit omdat ik denk dat de ervaringsdeskundigen waarschijnlijk gaan zeggen dat dit erbij hoort en/of logisch is maar ik wil het toch met je delen.
Zoals ik het lees schrijf je geregeld op een soort triomfantelijke manier over 'wat er nog is' dus je man en jou. Ik bedoel het stukje waarin je beschrijft dat jongelui die over de vloer komen niet geloven dat jullie uit elkaar zijn, dat je man jullie huis als enige thuis noemt, dat je hem 'je man' blijft noemen.
Terwijl ik-als buitenstaander- denk: maar dat jij nog steeds zo met je man kan omgaan zou mijn mond doen openvallen omdat ik verbaast ben over je zelfverloochening en grenzeloze tolerantie naar je man toe, niet vanwege het feit dat jullie het 'goed' doen door zo te blijven borrelen. Het lijkt mij ook mega verwarrend voor de kinderen, op dat moment misschien fijn op een kop-in-t-zand manier maar super verwarrend in zijn algemeenheid. En ik denk dat het gros van de kinderen niet bij machte is om zoiets onder woorden te brengen en dan ook nog uit te spreken tegen zijn worstelende ouders.
Dan het thuis noemen. Ik zou me toch afvragen of dit 100% klopt en-veel belangrijker- welke betekenis je het kan geven. Misschien noemt hij Truus zijn rustpunt of iets anders moois.
En het niet benoemen dat hij je ex is. Wie help je daarmee? Of anders gezegd: wat zeg je ermee?
Het komt op mij over alsof je continu bewijslast zoekt dat jij zijn basis bent, waar hij naar terug zal keren, vanuit lalaland, waar hij nu is. Alsof hij in een baan om de aarde aan t maken is en weer bij jou zal landen alleen weet je niet wanneer. Ik begrijp het natuurlijk wel maar ik ben zo bang dat je hierin nog meer gekwetst gaat worden.
Misschien heb ik het niet goed onthouden maar ik dacht dat je ergens schreef dat de pijn die hij je nu doet toch niet erger kan worden, klopt dat of heb ik het mis?
Pinguïn, zo optimistisch ben ik niet
Ik noem man alleen 'man', niet 'mijn man'. Hij is niet van mij. Ik vind 'ex' een rotwoord, heb daar door hele andere redenen een hekel aan en zal het woord zelf nooit gebruiken. Daarbij zijn we nog altijd getrouwd, is er geen echtscheidingsprocedure gestart dus trikt genomen is het nog altijd mijn echtgenoot. Maar gewoon 'man' volstaat
Ik heb inderdaad lang bewijzen gezocht dat wat zoveel betekenis voor mij had, ook nog altijd betekenis voor hem had. Ik kom daar beetje bij beetje uit. Hij ziet de waarde echt wel, spreekt dat soms ook uit, maar handelt er niet naar. Daar houdt het voor mij op. De 'triomfantelijkheid' die jij beschrijft, kun je zien als hoopvolle glimpjes die ik opving. Hopend op inzicht voor die vreemde die in zijn baan om de aarde gaat. Triomfen heb ik niet gevoeld tot nog toe, alleen diep verdriet om zoveel verlies.
Maar langzaamaan kruipt het gevoel bij mij naar binnen dat dit inzicht bij man misschien ooit komt, misschien ook wel niet, maar dat het mij op dit moment niets meer kan schelen. Mijn zorg ligt nu primair bij de kinderen die al 9 maanden hun vader moeten missen en bij mezelf, die al 9 maanden een ongelooflijke berg shit op haar bord heeft. Ik ben er wel klaar mee. Het wordt tijd dat de baan om de aarde wordt onderbroken, want er is werk aan de winkel down here.
De pijn wordt niet minder, maar het went vreemd genoeg. Hij kan me nog 100x kwetsen, ik ben een open zenuw in zijn aanwezigheid, maar ik laat het. Hij doet maar. Ik weet dat hij zoveel verliest. Dat vind ik heel erg verdrietig, maar het sterkt me ook in mijn vasthouden aan wat ik wél belangrijk vind. Mijn waarden, mijn leven. Met of zonder wie dan ook.
Nu goed contact
Druk weekend gehad, dus nu pas antwoord.
Je vroeg: Hoe is het contact nu, Hanna?
Want ik lees tussen de regels dat jij afstand wilde van je man, waar ik hem juist niet wil verliezen.
Allereerst, het is al 50 keer gezegd en ik ga het nog eens herhalen: je bent hem al kwijt. Maar volgens mij hanteren wij verschillende definities van kwijt zijn.
Ik wilde emotionele afstand om zijn uitzuigerij niet meer te hoeven ondergaan. Tegelijkertijd bleef hij in de buurt wonen, spraken we elkaar 2 keer per week bij de overdracht van de kinderen en bleven we over een weer appen. In die zin was ik hem niet kwijt. Er waren (en zijn) kinderen en er waren veel praktische zaken om te bespreken. Hij is dus nooit weg geweest uit mijn leven. Ik weigerde alleen te praten over emotionele dingen. Zijn rotzooi mocht hij zelf opruimen. Ik wilde niet horen hoe moeilijk hij het had, niet over zijn relatieproblemen met zijn nieuwe vriendin. Ik dacht er het mijne van (rot een eind op, jouw probleem!) maar ik zei niets. Helemaal niets. Ik probeerde mijn schouders op te halen wanneer hij dergelijke dingen zei als we elkaar spraken. Maar na de eerste periode zijn zijn pogingen zeldzaam geworden, hoor.
Mijn therapeut vergeleek het met een gokverslaafde: die blijft maar geld in een machine gooien omdat er na 50 keer een klein prijsje uit komt en na 1000 keer een grote prijs. Dus zal hij het zeker zo'n 100 keer blijven proberen. Geef je hem af en toe een klein prijsje (dus dat ik wel zou ingaan op zijn emotionele beroep op mij), dan blijft hij het 1000 keer proberen. Pas als hij voelt dat er geen prijs meer te winnen valt, stopt hij. Begrijp je de vergelijking? Ik vond hem heel nuttig. Gelukkig begreep die van mij het redelijk snel.
Vrinden zeggen dat wij een ideaal nahuwelijk hebben. We komen bij elkaar over de vloer, we kunnen praten over dingen. Maar dus niet over emotionele dingen van hem of van mij. Maar dat hoeft ook niet, want die bespreek ik met mijn vrienden en mijn partner en hij met de zijne.
Je laatste opmerking baart mij ernstige zorgen: De pijn wordt niet minder, maar het went vreemd genoeg. Hij kan me nog 100x kwetsen, ik ben een open zenuw in zijn aanwezigheid, maar ik laat het. Hij doet maar.
Lieve Moederziel, laat je niet zo kwetsen! Je gaat er langzaam maar zeker aan kapot. Stop er nou eens mee! Geef hem die macht over jou niet. Wees verstandig, bespreek dit met je therapeut.
Knuffel.
5 jaar geleden
De scheiding is nu ruim 5 jaar geleden, pas sinds een jaar of 2 komen we weer bij elkaar over de vloer. De overdracht van de kinderen gebeurde tot die tijd tijdens een sportles van een van de kinderen in de kantine. Kopje koffie en de week doornemen. Ik kon rustig weglopen en bij de sportles gaan kijken als hij weer aan mij begon te trekken. Er waren daar genoeg omstanders om scenes te voorkomen.
Dat bedoelde ik toen ik zei dat de emotionele banden eerst doorgesneden moesten zijn en de pijn verwerkt, voordat je weer veilig bij elkaar over de vloer kunt komen.
Ik hoop echt dat je nu voor jezelf gaat zorgen en mijn adviezen ter harte neemt. Ik hoop het zo...
