geen raad met mezelf
Gek en nooit gedacht dit op een forum te moeten schrijven.
Ik ben een 35jarige man, getrouwd en papa van 2 kids.
Ik ben zaakvoerder van een bouwbedrijf.
Ik ben samen met mijn vrouw vanaf we 16jaar waren. Echte jeugdliefdes dus.
Zoals elk koppel hebben we ups en downs gekend, met absolute down het bedrog dat men vrouw heeft gepleegd. Een jaar na de geboorte van de oudste.
Ik heb dit met veel moeite kunnen plaatsen en achter me gelaten.
Ik weet ook door mijn zaak dat we weinig tijd voor elkaar maakten en dat ik haar dikwijls verwaarloosde.
Ik ben een sociaal iemand die makkelijk een gesprek aangaat, en ben ook wel een flirter. Altijd geweest, maar nooit verder dan flirten gegaan.
3 Maand geleden , was ik bezig aan het werk bij een klant. Met de vrouw van deze klant had ik direct een klik. Veel gelachen, gepraat en eigenlijk ook geflirt. Maar allemaal zonder bijbedoelingen.
Ik had echt wel een klik, zowel uiterlijk als haar karakter spraken mij aan, maar nooit verder willen gaan dan wat zeveren....
Toen ik ginds met de werken gedaan had, hebben we een tijdje geen contact gehad. Wel nog heel vaak aan haar gedacht. Tot we elkaar terug kruisten lang de weg met de auto. 2 seconden later kreeg in een sms je.
Wat volgde waren 100en berichten. Zeveren, lachen flirten maar ook surieuze gesprekken. Ik had na een tijdje wel door dat dit gevaarlijk kwam. Ik vroeg haar om te stoppen met smsen, en dat lukte voor een week.
Na een week stond ze plots in mijn werkplaats. Wat toen gebeurde was niet normaal. Zonder woorden stonden we innig te kussen, en hebben we seks gehad wat ik nog nooit heb gehad in men leven. Echt zoals alleen in films kan....
Ze is vertrokken en ik heb een half uur geweend (maar weet niet van mezelf om ik huilde voor haar of voor mijn relatie.) we zijn nu een week verder en ik heb haar uitgelegd dat dit niet lukt voor mij. Ik wil hier mee stoppen en neem haar telefoon niet meer op.
Ze heeft me zelf gebeld met een andere telefoon, waarna we uur hebben gepraat.
Ik vrees dat ik haar echt graag zie.
Ik weet geen raad meer. Elke keer ik mijn kids zie breekt mijn hart. Ik wil hen en mijn vrouw geen pijn doen, maar het is sterker dan mezelf.
Ik weet geen raad meer.
Iemand ervaring hierin?
Wat Anna Cara schrijft:
"Nog 1 tip van mijn kant: organiseer gewoon zelf een dag weg met je vrouw (+ nacht). Regel de oppas. Boek een uitje waarvan je weet dat zij het super vindt. Dagje sauna met massage en overnachting? Strandwandeling en in favo soort restaurant eten op Texel.... Want nu opper je zo te lezen wel ideeën maar moet zij het dan verder regelen?
Idee?"
Dat was mijn gedachte ook bij mijn laatste reactie, maar heb het er uiteindelijk niet bijgezet.
Zou inderdaad zomaar ook zo kunnen zijn, dat je vrouw graag eens verrast wil worden door jou hiermee. Ze regelt thuis alles al altijd, zorgt er telkens voor dat alles op rolletjes loopt en daarom zal ze het misschien héél fijn vinden, dat zoiets als een weekendje voor jullie samen, door jou georganiseerd wordt en dat zij dat niet óók nog eens op zich moet nemen...
"Ze is vertrokken en ik heb een half uur geweend (maar weet niet van mezelf om ik huilde voor haar of voor mijn relatie.) we zijn nu een week verder en ik heb haar uitgelegd dat dit niet lukt voor mij. Ik wil hier mee stoppen en neem haar telefoon niet meer op. Ze heeft me zelf gebeld met een andere telefoon, waarna we uur hebben gepraat."
"We zijn nu enkele dagen verder. Ik heb zaterdag met haar gebeld en gevraagd me te respecteren en alle contact te verbreken."
brecht-v schreef op 01-02-2022 om 17:34:
[...]
Ze heeft net een berichtje gestuurd, (waarop ik niet zal antwoorden) het ging door merg en been.
Ze heeft al minstens evenveel verdriet als ik, en de woorden die ze neerzette waren precies degene die ik zou kunnen neerzetten. Het maakt het er zeker niet makkelijker op.
[...]
Sorry hoor, maar iemand die zo respectloos met jou omgaat, terwijl je duidelijk aangeeft dat je je huwelijk wilt redden. Ik snap niet dat je daar niet zó klaar mee bent.
Ik zou dat erg slecht trekken, maar goed, dat is mijn persoonlijke mening.
Ik zou ook nooit iemand daten waarvan ik weet dat diegene vreemdgaat. Voelt toch medeplichtig dan.
MamaE schreef op 03-02-2022 om 12:39:
Ik zou ook nooit iemand daten waarvan ik weet dat diegene vreemdgaat. Voelt toch medeplichtig dan.
Dat als eerste al natuurlijk 
. Maar dan is het nog de keus van die persoon om met jou seks te hebben (of te daten of ...)
MamaE schreef op 03-02-2022 om 12:39:
Ik zou ook nooit iemand daten waarvan ik weet dat diegene vreemdgaat. Voelt toch medeplichtig dan.
ik zou ook niet iemand daten waarvan ik weet dat hij vreemdgaat. Niet omdat ik verantwoordelijk ben voor zijn huwelijk maar gewoon omdat ik het dan geen leuke man vind
Lexus schreef op 03-02-2022 om 12:49:
[..]
ik zou ook niet iemand daten waarvan ik weet dat hij vreemdgaat. Niet omdat ik verantwoordelijk ben voor zijn huwelijk maar gewoon omdat ik het dan geen leuke man vind
Als iemand een ander kan bedriegen voor mij kan hij mij ook bedriegen voor weer een ander. Inderdaad; geen leuk persoon, niet betrouwbaar en qua moreel kompas niet op mijn lijn.
En Brecht, hoe is het nu? Hoe ben je het weekend doorgekomen? Wat leuks ondernomen met je vrouw? Uit eten mocht weer! Hopelijk heb je meteen je kans gegrepen!
Het weekend redelijk doorgekomen bedankt.
We hadden dit weekend gemeenschappelijke vrienden, die kwamen eten. En eigenlijk sinds lang een heel weekend thuis gebleven. Naar de sportclub geweest van de kids, samen met mijn vrouw gaan sporten op zondag, gaan wandelen samen kortom een echt familieweekend.
Maar eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vertellen dat het in mijn hoofd nog steeds een warboel is.
Zeker na vrijdag, toen die vrouw hier terug aan men bedrijf stond. Ik heb ze redelijk kortaf gezegd er niet mee gediend te zijn dat ze blijft contact opnemen met mij.
Ze stond hier met tranen in de ogen, en vertelde me dat ze sowieso van haar man weg gaat. Met of zonder mij!
Mijn hart brak, toen ik haar zo hard de deur wees. Ik voel me niet alleen slecht voor mezelf, maar ook voor haar. Ik vrees dat ze haar misbruikt voelt door mij. Ze denkt dat het voor mij een spelletje was.....Maar ik blijf er nog steeds bij (wat er ook gezegd of gedacht wordt hier) wat we kort samen hadden was echt voor mij!! De gevoelens zijn er nog steeds, en ik weet nu wel zeker dat dit wederzijds is.
Maar ik heb de keuze gemaakt om te kiezen voor mijn vrouw en kids. Al zal er zeker enige tijd over gaan, en zal ik hard moeten werken aan mezelf. Dat besef ik wel.
Ik zal proberen een evenwicht te zoeken tussen de zaak en ons gezin en mijn vrouw.
Al zal dit geen makkelijke evenwichtsoefening zijn. Want zoals eerder gezegd zal ik nooit een nine to five job hebben. (Wil ik eigenlijk eerlijk gezegd ook niet).
Ik wil ook graag nog eens reageren op het feit dat mensen hier redelijk hard zijn op iemand die 65 uur en meer werkt op een week.
Ik heb van kleinsaf in armoede geleefd, afgedragen kledij dragen, gepest worden omdat je anders was dan anderen, nooit geen reisjes, nooit gezinsuitstappen en ouders die verslaafd waren aan de alcohol.
Ik heb vanaf mijn 14 jaar niets anders gekend dan werken voor wat je wilt in het leven. Alles vanaf mijn 14jaar heb ik zelf moeten kopen of verdienen. Ik heb dan ook gezegd dat mijn kids later nooit moeten meemaken wat ik heb doorstaan. Dus alles wat ik nu doe is niet voor luxe voor mezelf te kunnen kopen. Het kwam hier over dat ik egoistisch ben dat ik zoveel werk, maar alles is wel met een achterliggende redenen. Natuurlijk ook voor mezelf, maar grotendeels voor een mooie toekomst voor de kids.
Ik weet wel dat ik hier lessen uit moet trekken, en zal me nooit meer laten gaan zoals ik nu heb gedaan. Mijn gezin, mezelf en mijn werk hebben hier echt van afgezien. Ik ben van een wolk naar diep onder de grond gezakt in enkele weken tijd.
Allemaal mijn eigen schuld, dat besef ik ten volle.
Ik heb eigenlijk veel zin, om alles op te biechten aan mijn vrouw. (maar dit zou vooral zijn om met mezelf in het reine te kunnen komen) Ik weet wel als ik dat doe, er aan onze relatie een eind zal komen. Zij is harder dan mezelf, en zou me niet kunnen vergeven zoals ik haar indertijd wel kon. En eigenlijk zou ik haar daar 100% snappen.
Ik weet nu wel dat het leven op korte tijd gekke wendingen kan nemen. En dat ik niet zoals voordien alles voor zelfsprekend mag nemen.
Grts Brecht
brecht-v schreef op 07-02-2022 om 15:46:
Het weekend redelijk doorgekomen bedankt.
We hadden dit weekend gemeenschappelijke vrienden, die kwamen eten. En eigenlijk sinds lang een heel weekend thuis gebleven. Naar de sportclub geweest van de kids, samen met mijn vrouw gaan sporten op zondag, gaan wandelen samen kortom een echt familieweekend.
Maar eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vertellen dat het in mijn hoofd nog steeds een warboel is.
Zeker na vrijdag, toen die vrouw hier terug aan men bedrijf stond. Ik heb ze redelijk kortaf gezegd er niet mee gediend te zijn dat ze blijft contact opnemen met mij.
Ze stond hier met tranen in de ogen, en vertelde me dat ze sowieso van haar man weg gaat. Met of zonder mij!
Mijn hart brak, toen ik haar zo hard de deur wees. Ik voel me niet alleen slecht voor mezelf, maar ook voor haar. Ik vrees dat ze haar misbruikt voelt door mij. Ze denkt dat het voor mij een spelletje was.....Maar ik blijf er nog steeds bij (wat er ook gezegd of gedacht wordt hier) wat we kort samen hadden was echt voor mij!! De gevoelens zijn er nog steeds, en ik weet nu wel zeker dat dit wederzijds is.
Maar ik heb de keuze gemaakt om te kiezen voor mijn vrouw en kids. Al zal er zeker enige tijd over gaan, en zal ik hard moeten werken aan mezelf. Dat besef ik wel.
Ik zal proberen een evenwicht te zoeken tussen de zaak en ons gezin en mijn vrouw.
Al zal dit geen makkelijke evenwichtsoefening zijn. Want zoals eerder gezegd zal ik nooit een nine to five job hebben. (Wil ik eigenlijk eerlijk gezegd ook niet).
Grts Brecht
Het heeft zeker zijn tijd nodig maar op den duur zal het gevoel voor die andere vrouw wel minderen of zelfs verdwijnen. Je hebt de keuze gemaakt om verder te gaan met je vrouw/gezin, ongeacht wat die andere vrouw doet met haar huwelijk.
Je werkt inderdaad erg veel maar misschien is het op den duur mogelijk om iemand erbij te nemen zodat je toch iets meer tijd voor je gezin hebt?
Dat was inderdaad het plan in het begin van de zaak.
Iemand erbij nemen om mezelf wat te ontlasten. Ondertussen zijn het er al 6 geworden... 
Ik ben daar wel heel eerlijk in en misschien inderdaad te egoistisch tov mijn vrouw. Maar zoals eerder gezegd hebben we dit vooraleer ik eraan begon heel uitvoerig besproken. We wisten vanuit onze vriendenkring waar wel meerdere mensen een eigen zaak hebben, dat het heel hard werken is, met weinig vrije tijd tot gevolg.
Ik zit echt op een punt waar ik hierin niet terug kan.
Zelf van mijn kant was de kinderwens niet zo groot als die van mijn vrouw, mede door schrik dat ik er te weinig tijd voor zou vrijmaken. Maar de kinderwens van mijn vrouw was supergroot.
Die van mij was er natuurlijk ook wel, en het blijft het mooiste uit mijn leven.
Maar ik wil gewoon duidelijk maken, dat ik mezelf hierin niet egoistisch vindt omwille van mijn werk. We wisten beiden waaraan we begonnen met zaak en kids.
Mijn plan blijft wel om binnen hier en 15 jaar te kunnen minderen, en hopelijk heel wat qualititime te hebben met mijn vrouw en de kids. (ze zullen dan inderdaad al groot zijn, en ik zal veel gemist hebben)
Het heeft ook zen voordelen natuurlijk. We zijn beiden met niets begonnen en hebben het financieel niet slecht nu. Dit is uiteraard niet het belangrijste in het leven, maar dit maakt je leven een stuk makkelijker. (geloof mij maar heb beide kanten gekend)
Mijn vrouw is huisvrouw geworden. Ze moet niet meer gaan werken. Voor alle duidelijkheid, was dit haar keuze. Indien ze wilt mag ze direct terug gaan werken, maar ze wilde thuis blijven. Ik heb echt niet het gevoel dat ze hiervan profiteert, want ze is een echte schat en mijn held wat het huishouden betreft.
Nu we zien wel, ik ben er van overtuigd dat het ons wel lukt!
gtrs Brecht
"We wisten beiden waaraan we begonnen met zaak en kids."
Het leven is wat gebeurt terwijl je andere plannen maakt. Je kunt je hooguit iets voorstellen, maar op het hebben van kinderen, een eigen zaak of de combinatie van beiden kun je je niet voorbereiden; dat valt altijd ergens tegen.
Mijn ex krijgt grote verwijten van de kinderen. Ex kan niet zeggen dat niemand gewaarschuwd heeft. Jij straks ook niet, want je kunt die kindertijd nooit meer overdoen en dat is je nu verteld. Kinderen hebben liever hun ouder aanwezig dan die verre vakantie, merkschoenen. Probeer die misser niet te maken en zeker geen 15 jaar te wachten.
Er zit nog heel veel tussen opgroeien in armoede met werkloze alcoholisten als ouders en opgroeien in luxe maar met een vader die je alleen in het weekend ziet.
Als dat jullie gezamenlijke keuze is, dat kan. Maar bedenk wel dat je de kindertijd nooit over kunt doen. En kijk ook naar wat jouw kinderen en jouw vrouw nodig hebben.
En ook naar wat jij zelf nodig hebt om niet nogmaals een affaire aan te gaan.
MamaE schreef op 07-02-2022 om 17:34:
Er zit nog heel veel tussen opgroeien in armoede met werkloze alcoholisten als ouders en opgroeien in luxe maar met een vader die je alleen in het weekend ziet.
Als dat jullie gezamenlijke keuze is, dat kan. Maar bedenk wel dat je de kindertijd nooit over kunt doen. En kijk ook naar wat jouw kinderen en jouw vrouw nodig hebben.
En ook naar wat jij zelf nodig hebt om niet nogmaals een affaire aan te gaan.
Dit dus. Wat ben jij gaan missen in je huwelijk waardoor je bent gevallen voor de verleidingen van die andere vrouw?
En stel dat je met haar verder gaat en niet met je vrouw, ga je dan wel ineens heel veel meer tijd voor je nieuwe vriendin hebben? Als je nu al niet anders kunt, zal dat in een volgende relatie niet veranderen. Wat zal je nieuwe vriendin daar van denken, dat je er nooit eens voor haar bent omdat je zoveel moet werken? Hoe kun je dan een nieuwe relatie opbouwen, als je daar bijna geen tijd in kunt investeren? Nu hebben jullie immers nog geen 'real time' met elkaar doorgebracht, waren het enkel wat losse, geheime momenten. Dan heb je alleen oog voor de geweldige dingen die je op zulke momenten ervaart en leer je elkaar niet echt helemaal kennen wat de minder leuke kanten betreft.
Dat zij jou met krokodillentranen op is komen zoeken....pfff, dat heeft de ex-minnares van mijn man ook eens op die manier gedaan, toen hij een eind wilde maken aan hun affaire. Waardoor hij toch maar weer terugkwam op dat besluit, omdat hij haar dat verdriet niet wilde aandoen...en ook omdat hij bang was dat ze uit 'wanhoop' zichzelf iets aan zou doen, omdat ze daar dan zo mee kon dreigen. Ze speelde op zijn gemoed met dat dreigen, die krokodillentranen en hem verantwoordelijk houden voor haar geluk. Daar is die minnares van jou ook mee bezig, lijkt mij zo. En jij bent daar nu heel gevoelig voor, omdat je door heel de toestand nogal van slag bent geraakt en je jezelf even kwijt bent.
Inderdaad, die psychische manipulatie van jou opzoeken op je werk met tranen dat ze je zo mist na twee vluggertjes...niet intrappen. Jij hebt je keuze gemaakt, sta voor die keuze. Los van of zij weggaat bij haar man of niet. Je hebt haar gezegd het contact te willen verbreken en toch zoekt zij het steeds weer op. Daarmee laat ze zien dat ze jouw keuze niet respecteert.
Jullie hadden iets stiekems. En op de een of andere manier doet de spanning van het stiekeme ook iets met de beleving. De koekjes die je als kind illegaal uit de trommel pikte smaakten altijd lekkerder dan die wat je met toestemming mocht pakken.
Ik hoop inderdaad dat jullie het gaan redden. Ik ben daar niet zo van overtuigd als jij, als er niets verandert. Ik hoop ook dat je kinderen het later zullen waarderen dat je zo hard voor ze gewerkt hebt. Ik snap helemaal waar het vandaan komt, die drang van jou om veel te werken en veel te verdienen. Dat is een zogeheten coping mechanism. Maar het vervelende van die mechanismes is dat je de neiging hebt daaraan vast te houden, ook als ze niet meer werken.
Ik weet wel wat ik als kind belangrijk vond. En dat was niet die verre reis of die mooie auto, wel dat mijn vader gezellig iedere dag met ons mee at, mee ging naar sport(wedstrijden), uitjes die we samen deden ieder weekend, helpen met huiswerk en dat soort dingen. Mijn vader was een aanwezige, betrokken vader. Gelukkig totaal niet ambitieus, zoals mijn moeder hem graag gezien had, ik ben heel blij dat hij zich niet heeft op laten jagen. Nee, we hadden het niet breed, en daar baalde ik heus regelmatig van (altijd 2e hands kleren...) maar zeker nu ik terugkijk op mijn jeugd ben ik blij met de keuzes die mijn ouders gemaakt hebben.
Nogmaals, dat je van tevoren allerlei mooie plannen bedenkt en afspraken maakt wil nog niet zeggen dat het ook allemaal uitpakt zoals je het graag zou zien. In het leven is niks in beton gegoten, het zou goed zijn als je regelmatig met elkaar bespreekt hoe dingen nou in de praktijk bevallen en of er veranderingen nodig zijn. Dat doe je neem ik aan in je bedrijf ook, herijken. Dat jullie het allebei al een keer nodig hadden/vonden om vreemd te gaan zegt naar mijn idee wel heel erg veel. Niet verstandig om dat te negeren.
En ik vind eerlijkheid het allerbelangrijkste in een relatie. Bovendien is dat vreemdgaan een signaal dat je vrouw nu niet ziet, en waardoor ze zich dus ook niet realiseert dat er werk aan de winkel is. Ik kan me niet voorstellen dat zij harder is dan jij. Ze heeft tenslotte jou ook bedrogen, dus het zou behoorlijk hypocriet zijn als zij jou dat niet kan vergeven. Ik denk dat je haar tekort doet door zo over haar te denken. Ik vermoed dat de reden meer ligt in dat jij er geen zin in hebt open kaart te spelen. Ik zie namelijk nog steeds iemand die gewoon door wil op het pad dat hij heeft ingezet en er maar gewoon op hoopt/vanuit gaat dat het dan allemaal wel los loopt. Struisvogelpolitiek noemen ze dat. Levert nooit op dat het ook echt allemaal wel los loopt.
Mijn advies aan jou is dus nog eens heel erg goed na te denken over je prioriteiten. Je kan de jeugd van je kinderen niet meer overdoen. En je relatie ook niet.
