geen raad met mezelf

brecht-v schreef op 01-02-2022 om 18:28:

Ik zou zo graag willen praten met haar, maar dit lukt niet altijd even goed. Als ik dan iets zeg wat haar niet zint, krijg ik de volle laag, waarna ik het opgeef.

Maar dit spreekt nog niet goed wat er nu is gebeurt.....

Tja, dan toch eens een keer niet opgeven, maar proberen door te dringen van hoe serieus jij iets meent! Dit is natuurlijk gewoon jouw onvermogen van hoe jij problemen oplost.

Communicatie tussen man en vrouw is soms echt Mars en Venus. We begrijpen elkaar vaak niet. Jij denkt helder te zijn. Maar ben je dat ook? Wel eens tegen je vrouw gezegd (zonder verwijten naar haar of verwijtend over te komen) wat dingen met jou doen. Waarom je graag wil dat ze meegaat op wsport met je vrienden? Als je praat vanuit IK en het woord jij niet gebruikt is het vaak een ander gesprek. Probeer eens. Zou een gesprek dan anders gaan?

Als je niks verandert, blijft alles zoals het is. En erger je je nog steeds. Gaat ze nog steeds niet mee met jouw uitjes en wil zij nog steeds dat je meer doet met de kinderen of in huis. 

Jippox schreef op 02-02-2022 om 09:02:

Je vindt je vrouw teveel moeder geworden, maar zelf werk je meer dan 65 uur per week en ga je er regelmatig op uit met collega's.

Je vraagt wel of ze mee wil, maar vraag je ook wat zij het liefst zou willen doen? Wellicht is dat wat anders dan uitgaan met jouw collega's of op wintersport met jouw vrienden...

Volgens mij moet je om te beginnen wat meer tijd vrij maken om dingen samen met je vrouw te doen. En moeten jullie kijken naar de verdeling van werk/vrije tijd en zorgtaken. Als je wilt dat je vrouw minder 'moeder' wordt, moet jij misschien wel wat meer 'vader' worden.

Waardevol advies dit. Aan je relatie werken doe je niet door met een hele vriendengroep tot in de vroege uurtjes naar het café te gaan. Ik zou ook geen behoefte hebben om met vrienden en collega's van mijn man mee te gaan op stap en op vakantie. 
Aan je relatie werken doe je door dingen samen te ondernemen en met het gezin. 

Ik lees vaak dat als 1 van de ouders veel uren werkt, die bij thuiskomen denkt: zo lekker ontspannen. Even geen huishouden of kinderen gedoe. De andere partner denkt juist: hehe, mijn partner is thuis dan kan ik even ontspannen. 

Soms sluipen patronen erin.

Goede adviezen hierboven. 

Ga jij ook wel met haar mee overigens?

Jij irriteert je aan dat je vrouw teveel mama is geworden, dat ze dat niet los kan laten. Jij wil dat ze meer met jou meebeweegt in de dingen die jij graag doet. Jij zegt altijd voor jezelf heel goed te weten wat je wilt, recht door zee bent en te gaan voor wat jij wil.

Jij wel. Voor jezelf weet je het dus allemaal heel goed.

Maar weet je ook wat je mooie, lieve, aantrekkelijke vrouw wil? Heb je wel eens aan haar gevraagd wat zij misschien mist, wat zij nodig heeft? En heb je dan ook al eens oprecht naar haar antwoord geluisterd? En als dat een ontwijkend antwoord was, waarbij ze haar belang eigenlijk meer soort van 'wegwuifde' als "maakt niet uit, ga jij nou maar plezier hebben met je collega's/vrienden, ik red me wel...", heb je er dan al eens echt je best voor gedaan om dan eens door te vragen, om er dan eens samen voor te gaan zitten om een gesprek aan te gaan, waarin ook tijd en ruimte is voor haar, waarin zij de mogelijkheid kreeg om onder woorden te brengen wat haar behoeftes zijn, wat haar verwachtingen van jou en jullie relatie zijn, zowel als ouders zijnde als geliefden van elkaar (Waarschijnlijk niet, gezien je zelf al aangaf dat je het opgeeft wanneer er een discussie ontstaat)?

Wellicht irriteert zij zich wel aan jouw gedrag, aan het feit dat jij nooit veel tijd (over) hebt voor haar. Ja, ze mag van jou gerust mee, wanneer je op stap gaat met collega's, op skivakantie met je vrienden. Maar daar zit ze toch helemaal niet op te wachten, joh! Dat is toch geen echte qualitytime voor alleen jullie samen?

Ik herken heel veel in jullie situatie en de scheefgroei die hierin onstaan is. Bij ons is het op redelijk soortgelijke manier gegaan. Ik was ook teveel mama geworden, kon dat ook niet loslaten, man probeerde er wel over te praten, maar de manier waarop bracht ons ook meer wrevel en onbegrip naar elkaar dan dat het iets oploste. Lang verhaal kort; het dreef ons langzaam maar zeker steeds verder uit elkaar en is mijn man een ander tegengekomen waarmee hij een affaire heeft gehad.

Je zegt te hopen dat het je lukt om deze periode snel af te kunnen sluiten.
Je hebt je keuze gemaakt, zeg je. Je wil voor je vrouw en gezin gaan. 

Doe dat dan ook.

Ga niet weemoedig zitten denken: "We kunnen allemaal wel zeggen dat het met die vrouw niets ging worden, maar niemand kan dit voorspellen." En berichtjes van haar waarin ze jou laat weten hoe verdrietig ze is, maken het er zeker niet gemakkelijker op, nee. Daarmee stelt ze jou min of meer verantwoordelijk voor haar verdriet, laat ze haar gevoel van geluk afhangen van alles wat er nu tussen jullie speelt.

En anders, als je de gedachte niet los kunt/wil laten of het iets met die ander zou kunnen worden, wees dan een vent en beëindig eerst netjes je huidige relatie. Dan kun je daarna een nieuwe start maken met die ander (als ze dat dan nog steeds wil).

Ik sluit me aan bij de bovenstaande reacties. Jij vindt je vrouw teveel moeder geworden, maar wat doe jij om daar verandering in te brengen?
Persoonlijk vind ik 65 uur werken sowieso teveel, maar al helemaal als je kleine kinderen hebt. En als je de tijd die dan overblijft ook nog sociaal wil besteden, dan komt je gezin (en zeker je vrouw) er echt bekaaid vanaf. Ik heb mezelf in onze relatie ook altijd ondergeschikt gemaakt aan man. Hij heeft opleidingen gedaan, had tijdvretende hobby's, ging voor zichzelf werken. Allemaal dingen die ik hem van harte gunde, dus ik deed die stap(pen) opzij en achteruit om voor hem die ruimte te maken. Dat deed ik echt met en vanuit liefde. Maar op de lange duur werkt dat niet.

Als ik even vanuit mezelf invul hoe je vrouw zich nu voelt: de huissloof, niet gewaardeerd, ze voelt niet dat ze bij jou op de eerste plek komt (na werk en kinderen zou nog kunnen, maar je sociale leven is blijkbaar ook belangrijker dan zij), ze is daardoor zichzelf kwijtgeraakt en weet ook niet meer goed wat ze nu zelf eigenlijk wil. En jij weet dat wel, dus dan die stap opzij ook heel gemakkelijk te zetten. Dat is een vicieuze cirkel, een neerwaartse spiraal.

Nee, dat los je niet op door haar mee te slepen met jouw uitjes. Probeer eens om op haar te focussen. Het is binnenkort Valentijn. Een prachtig moment om haar eens met stip op 1 te zetten. Regel oppas voor de kinderen en organiseer een uitstapje (liefst een weekend weg) met jullie 2, waarbij je alleen maar uitgaat van wat ZIJ fijn, leuk en lekker vindt.

En verder raad ik jullie echt therapie aan. Leer opnieuw en echt met elkaar te communiceren, want jullie zijn dat verleerd, jullie hebben destructieve patronen aangeleerd en die kun je heel moeilijk zelf doorbreken.
Je relatie opnieuw uitvinden is vooral jezelf en elkaar beter leren kennen. En dat kan heel erg de moeite waard zijn. In ieder geval lijkt me dat jij ook niet zomaar op wil geven. Maak met jezelf een afspraak. Ga het komende jaar werken aan je huwelijk en maak daarna de balans op. Heeft je huwelijk nog kans van slagen? Zit er vooruitgang in jullie ontwikkeling samen? Zo nee, dan ga je uit elkaar en kun je kijken of die andere vrouw het wel voor je is. Maar ik voorspel je dat je blij bent dat je voor je huwelijk hebt gekozen. Het is zo mooi om samen te groeien en te ontwikkelen! Samen stappen zetten, steeds dichter bij elkaar komen. En daarmee ook nog eens je kinderen een scheiding besparen.

En als extra motivatie heb ik nog een oefening voor je: bedenk hoe je leven na een scheiding eruit ziet. Als jij 65 uur werkt heb je niet veel kans op een 50-50 verdeling van de kinderen, maar zal dat eerder een klassieke weekendregeling zijn, dus om de 14 dagen een weekend. Hoe zou dat voelen? Word je daar blij van? Of zou je bereid zijn om minder te gaan werken om meer bij de kinderen te kunnen zijn? Zo ja, waarom kan dat nu dan niet?

Food for thought denk ik zo.

Mooie reacties. Heb ooit eens een onderzoek gelezen waarin staat dat mensen die een moeilijke periode door ploeteren in hun huwelijk er meestal veel sterker uitkomen. Het onderzoek volgde stellen voor heel veel jaar, was in Amerika. Degene die gescheiden waren, bleken uiteindelijk slechter af. Of de tweede relatie bleek toch niet zo geweldig of was wel goed maar er waren problemen met samengestelde gezinnen, vervelende exen, vechtscheidingen, ouders zagen soms hun kinderen nauwelijks meer. Dit is over het algemeen he, soms bleek het beter om te scheiden: als er grote problemen zijn als verslavingen, forse persoonlijkheidsstoornissen etc. Jammer dat ik nooit de juiste linken meer kan vinden of titels van boeken.
En het is allang bekend dat tweede huwelijken sneller klappen dan eerste huwelijken. 
Ik lees niet dat er grote problemen in je huwelijk zijn. Meer dingen die er zijn ingeslopen. Als ik jou was zou ik wel nadenken over de uren die je werkt en met vrienden uitgaat. Je vrouw is ook eerder vreemd gegaan en je schrijft zelf dat dit kwam omdat je haar toen verwaarloosde. Dit is blijkbaar dan toch nog steeds een issue. Als jullie je huwelijk goed willen houden dan moeten jullie er beiden in investeren. Als je dat niet doet groei je op een gegeven moment echt te ver uit elkaar. Maar het is de moeite waard.
Nog iets: natuurlijk zal die dame je verdrietige appjes sturen. En natuurlijk snappen jullie elkaar helemaal. Je zit precies in dezelfde omstandigheden. Nogmaals blijven afkappen. Als ze jou blijft lastig vallen lijkt me dat niet 1 maar 10 minpunten voor haar.

Als je met elkaar hebt afgesproken dat je werk veel tijd kost dan had je dus ook moeten afspreken dat jouw eigen vrije tijd zonder je gezin óók tijd zou kosten. Dus als jij alleen hard kunt werken omdat je óók nog eens veel eigen vrije tijd opeist, wat denk je dat er dan nog overblijft?
Mocht je wel hardop gezegd hebben dat je sowieso ook a, b en c zou doen in je schaarse vrije tijd, dan waren jullie er inderdaad allebei echt bij.
gr Angela

Ben je er echt trots op dat je 65 uur per week werkt en daardoor amper tijd met je vrouw en kinderen kunt doorbrengen? Ik vraag me af hoe je dan je relatie goed wil houden. Je hebt toch tijd nodig om in je relatie te investeren? Anders groei je zomaar uit elkaar, ik krijg de indruk dat dat bij jullie aan de hand is. Als je alleen op zondag het vlees komt snijden heb je volgens mij je prioriteiten niet op orde.

Ik denk dat het onmogelijk is om het sop en de kool te sparen. Ofwel je werkt 65 u per week, ofwel je hebt een gezin. Maar beide, dat is onmogelijk. 
Over 15 jaar wil je minder gaan werken? Dan zijn je kinderen de deur uit, heb je hun jeugd gemist en heeft je vrouw iemand gevonden die wel tijd en interesse voor haar heeft. Daar sta je dan, met je mooie bedrijf en in je eentje.

Het is natuurlijk onzin dat je niet minder kunt werken. Je wilt het gewoon niet. Ik snap het best hoor, het geeft natuurlijk een kick, maar je helpt zo wel je huwelijk om zeep. Je werkt nu bijna 2x fulltime, dus er moet gewoon iemand bij in je bedrijf. Als dat financieel niet uit kan, dan is je bedrijf niet gezond genoeg en wordt het ook tijd om de dingen anders te gaan doen. Dus hoe dan ook, het moet anders, als je tenminste een leven en een relatie naast je werk wilt. De keus is aan jou.

Je gaat niet in op mijn vraag wat jullie gedaan hebben om de relatie te redden nadat je vrouw was vreemdgegaan. Daar ben ik toch wel benieuwd naar.
Ik vind het erg vreemd dat je na zoiets samen besluit om een eigen bedrijf te starten waarvan je weet dat dat heel veel jaren heel veel tijd en inzet gaat vergen. En dan tegelijk een gezin beginnen. Een jaar of misschien twee kan dan nog, maar geen 15. Wat dacht jij dan dat jouw aandeel in het gezin zou zijn? Zijn jullie serieus aan een gezin begonnen, wetende dat jij tot de kinderen zo ongeveer de deur uit gaan vooral met je werk bezig zou zijn? Ik kan dat niet geloven. Ik krijg het gevoel dat je vrouw gewoon geen nee kon zeggen tegen jouw plannen. Nou ja, dat heeft ze wel gedaan, ze is vreemdgegaan. Maar dat heeft jouw ogen blijkbaar niet geopend. En jouw oplossing was alsnog dat gevoel van verwaarlozing negeren en toch je bedrijf doorzetten. En dan nu naar je vrouw kijken omdat zij toch niet zo enthousiast is over hoe de plannen uitpakken….
Nog los van dat ik de keuze al niet begrijp, er bestaat ook nog zoiets als voortschrijdend inzicht. Voordat je een bedrijf hebt, en voordat er kinderen zijn kun je prima bedenken dat je dat allemaal wel zult kunnen bolwerken. Maar de praktijk blijkt toch vaak weerbarstiger.
Ik dacht vroeger ook dat mijn leven met kinderen gewoon door zou gaan. Ik had een enorm makkelijk eerste kind. Sliep snel door, had van zichzelf al snel een prettig ritme te pakken en sliep overdag veel. Nooit ziek. En toch, ik was na een dag thuis blij als ik de vaatwasser had uitgeruimd, de boodschappen gedaan en de hond uitgelaten. Meer kwam er niet uit mijn handen. Vreselijk frustrerend. Zeker als man dan thuiskwam en graag eerst even na een dag hard werken met de benen omhoog wilde bijkomen en ik met de baby in de draagzak stond te koken. 

Wat ik wil zeggen is dat plannen en afspraken leuk en aardig zijn, maar het leven is niet planbaar en maakbaar. In de praktijk blijkt pas of die dingen ook haalbaar zijn. Dus ga met je vrouw om de tafel en bespreek hoe zij dit nu allemaal ziet. Is ze nog steeds blij met jouw werk? Vindt ze dat jij voldoende aanwezig bent in het gezin? Dat jij vindt dat je voldoende doet wil nog niet zeggen dat zij dat hetzelfde ziet.

Lees je reacties nog eens terug. Aan de ene kant vertel je dat je vrouw fantastisch is. Maar het blijkt nergens uit. Op het moment dat wij je wijzen op waar je wellicht iets anders zou kunnen doen wijs je haar aan als de oorzaak van de problemen. Je gaat alleen maar in de verdediging. Je gaat niet echt in op onze suggesties en verhalen. Je vertelt alleen dat je het allemaal zo goed doet. Maar het gaat niet goed. Jullie zijn allebei al een keer vreemd gegaan. Hoeveel signalen moet je krijgen, voor je doorhebt dat er iets scheef zit? Ik vermoed dat je in je communicatie met je vrouw ook niet echt bereid bent naar haar te luisteren. Dat kan in je eigen bedrijf een heel goede eigenschap zijn, overtuigd zijn van jezelf en goed de koers kunnen bepalen, maar je relatie is geen bedrijf. In een relatie zijn er altijd 2 kapiteins op het schip. Leer samen met haar de koers te bepalen. Nogmaals, ga in therapie. Alleen een buitenstaander kan helpen om jullie te laten zien waar jullie patronen niet helpend zijn en hoe je het beter kunt doen.

Je hoeft ook niet de perfecte huisvader te worden of zijn, dat vraagt niemand van je. Er bestaan geen perfecte huisvaders. Ook geen perfecte huismoeders. Dus daar gaat het niet om.

Voor jou is het natuurlijk geweldig dat je zo trots op jezelf bent omdat het je zo goed aan het lukken is om te laten zien dat je meer in je mars hebt dan anderen van je dachten. En tegelijk is het rot voor je dat je uit een slechte thuissituatie komt. En nu zo'n bewijsdrang hebt. Je legt jezelf heel veel op door hoe je je bedrijf draaiende houdt, door grote investeringen te doen, waardoor je ook zo hard en veel moet werken om het zich terug te laten verdienen. 
'Fijn' dat je dat allemaal van tevoren met je vrouw besproken hebt. Geweldig hoe je veel van je spaarzame vrije tijd aan je gezin besteedt.

Maar jammer dat je niet naar je vrouw luistert. Want waarom ligt die kast nog altijd vol met cadeaubonnen om weekendjes weg te gaan? Omdat ze de kinderen niet weg kan doen, volgens jouw eigen zeggen. Waarom kan/wil ze de kinderen niet weg doen, bij een oppas achterlaten dan? Heb je daar al eens over doorgevraagd? Is dat letterlijk haar enige reden om het niet te wilen? Heb je al eens meegedacht met haar om daar een oplossing voor te bedenken samen? Is er anders een gegronde reden om de kinderen niet bij een oppas/opa en oma/oom en tante, te kunnen laten voor een dag (en eventueel een nachtje)?Wat zit haar dan toch zo dwars, dat ze niet met jou alleen weg wil? Als ik jou was, zou ik dat eigenlijk wel heel graag willen weten. Want als je kinderen verder geen specifieke zorgbehoeften hebben, is het toch niet enkel een reden van ze niet weg willen doen, om er dan maar niet samen eens op uit te gaan?
Ga eens een goed gesprek aan met je vrouw hierover. En niet over de zaak, investeringen en dat er geen weg terug is, dat je nu eenmaal heel veel uren moet maken omdat er geld verdiend zal moeten worden. Laat haar maar eens vertellen hoe het voor haar allemaal is en of alles naar verwachting en volgens afspraak gaat, of dat het misschien eigenlijk toch meer tegenvalt dan ze wil toegeven in eerste instantie. Maar dat niet durft te zeggen omdat jij haar heel duidelijk hebt gemaakt dat er geen weg terug is. En dat ze jou je trots niet wil ontnemen.

brecht-v schreef op 02-02-2022 om 20:34:

Ik lees vaak de reactie dat ik minder moet werken. Ergens wel waar, maar dat is op dit moment niet mogelijk.

We hebben SAMEN heel veel besproken wat de gevolgen waren als ik een zaak ging opstarten.
We wisten beiden waar we aan toe waren, als de zaak goed ging draaien. We hebben samen besproken toen alles goed draaide, en ik investeringen ging maken er geen weg terug was.
Ik ben daar altijd heel open mee geweest. En nu zijn we op een moment gekomen dat er geen weg terug is. Het is elke dag hard werken, met het idee om hopelijk binnen 15jaar ofzo het rustiger aan te doen.
De zaak is mijn leven geworden, van waar ik kom (slechte thuissituatie) heb ik altijd willen bewijzen dat ik meer in mijn mars had dan wat mensen dachten. En ik ben er trots op dat dit mij aan het lukken is!!!

En de tijd dat ik thuis ben gaan echt wel naar mijn gezin. Spelen met de kinderen, zwemmen fietsen voetballen..... Elke zondagen zijn heilig voor mij.
Is dit een droomleven voor mijn vrouw??? Zeker niet, want ik respecteer haar enorm wat ze allemaal doet voor ons. Ik zeg haar dat ook meerdere keren per week.....

Buiten de tijd die ik voor mezelf neem (eens uitgaan, wintervakantie met vrienden), doe ik dit ook met het gezin.... Samen gaan we ook 2x op reis in het jaar. uitstapjes , wandelen enz...
Ik vraag haar vaak een weekendje alleen met haar weg te gaan. We hebben hier een kast vol met cadeaubonnen liggen om een weekendje weg te gaan...., maar dit wordt afgewimpeld als ik wil de kinderen niet weg doen...

Ik ben echt van plan, om mijn leven terug op de rails te krijgen SAMEN met haar en mijn kids....
Makkelijk is het echter niet, en de perfecte huisvader zal ik nooit worden.

Mss dat deze situatie eens moest gebeuren om mijn ogen te openen waar ik nu eigenlijk sta in het leven en onze relatie....

We kunnen enkel ons stinkende best doen.

Toch bedankt voor alle reacties, ik heb er echt wel wat aan gehad..

Graag gedaan!

Natuurlijk kun je hier nooit precies alle ins en outs schetsen. Goed om te lezen dat werkuren besproken zijn. Dat je aandacht voor kinderen hebt. Je hebt de juiste, dappere keuze gemaakt om te gaan investeren in je huwelijk. En nee te zeggen tegen een minnares. 

En dat is eerlijk. Naar je vrouw. Naar jezelf. Jullie zijn nu beiden vreemdgegaan. Punt. 

Volgens mij blijft dan over dat je analyseert hoe kon dit gebeuren. Heel goed. Je geeft het antwoord zelf al. En de vele tips schetsen mogelijkheden. 

Nog 1 tip van mijn kant: organiseer gewoon zelf een dag weg met je vrouw (+ nacht). Regel de oppas. Boek een uitje waarvan je weet dat zij het super vindt. Dagje sauna met massage en overnachting? Strandwandeling en in favo soort restaurant eten op Texel.... Want nu opper je zo te lezen wel ideeën maar moet zij het dan verder regelen? 

Idee?