Ego of?
Hoi allemaal,
Ik heb een vraag en wat inzichten nodig.
Wij hebben 4 jaar relatie en in totaal 5 kinderen. (10-15)
Beide goed contact met exen. Hij co-ouderschap, ik om weekend geen kids.
Wonen beide zelf met kinderen, niet samen.
We droomden van huis samen, trouwen.
Gaan met alle kids op vakantie, brengen geregeld dag in weekend samen door met z’n allen. Kids onderling gaat super. Zoeken elkaar ook op zonder ons.
Waar mijn vriend eerst wilde samenwonen is hij bijgedraaid. Hij heeft de droom niet meer. Teveel kids. Teveel gedoe en de puberteit die er aan komt. Ik begrijp dat maar au.
inmiddels ben ik ook wel een beetje terug gekomen van, al wil ik heel graag samen zijn met hem. Maar ik vond de vakantie ook al veel prikkels haha.
Maar goed. Hij woont nu ergens maar wil een nieuw huis kopen. Ons droomhuis. Voor zichzelf en zijn kids wil hij dat kopen en hen bieden waar we samen over droomden. (Voor alle kids) Au au.
Ik weet niet of ik dit kan handelen. Meeveren in zijn plannen/ zijn droom. Het voelt een beetje: waar sta ik/wij dan en het hele beeld ooit wel met z’n allen valt in duigen, leuk tzt alle spullen mee uitzoeken of verhalen aanhoren, blij zijn (voor hem) in dat droomhuis au.
Is dit mijn ego, mijn angst voor afwijzing, mijn schaamte naar buitenwereld (want iedereen lijkt wel samengesteld te gaan wonen zelfs exen) jaloezie naar dat droomhuis.
ik heb al heeeeel veel meegeveerd met deze man en dit voelt weer als een enorme rek. Ik word er onzeker van, ga twijfelen aan z’n gevoel voor mij. Kortom ik sta even op m’n kop en heb wat gedachtengangen nodig. Bedankt alvast!
Elpisto schreef op 27-07-2023 om 15:54:
Dus je bent vooral boos of verdrietig over het feit dat hij in zijn eentje wel zijn/jullie droomhuis kan kopen en jij niet? Of hoe moet ik dat zien?
Eerlijk gezegd komt dat namelijk wel een beetje zo over, omdat je het in je openingspost nog hebt over een toekomst samen door te trouwen en het in de reacties daarna eigenlijk alleen maar gaat over de vette woning die die koopt.
Je zult voor jezelf moeten afvragen of je wel toekomst ziet in een relatie waarin er geen zicht is op een samengevoegd huishouden. Los van het loslaten van je droom voor een dergelijke woning.
Ik snap dat het zo overkomt.
Ik ben niet materialistisch, het gaat niet om geld. Ook niet om het zwembad. Het ging over samen dat bieden aan kinderen wat mogelijk is en samen bezoek ontvangen, samen genieten van kopje koffie in tuin.
Mijn grootste droom voor mezelf ooit was wel trouwen. Dat wel. Daarin ben ik al bijgeschaafd. Hij wil dat niet.(meer) In onze droombubbel hadden we het daar ook over en hoe dat eruit zou zien enZ enZ. Samen hebben we heel wat geromantiseerd.
DAT loslaten gezien de situatie veranderd is vind ik lastig en daar zit de pijn.
Jouw laatste zinnen vraag ik me ook af.
Kan ik dealen met een uitgestelde toekomst of gaat t echt om huisje boompje beestje en hem loslaten…
Susan79 schreef op 27-07-2023 om 16:32:
[..]
Maar het is toch ook heel begrijpelijk dat ze daar boos en verdrietig om is? Al die tijd heb je samen een droom gehad en nu zegt die ander opeens: ik wil het nog steeds wel, maar zonder jou en je kinderen erbij. Lijkt me niet meer dan menselijk dat je dan niet heel sportief zegt: 'Oké, geeft niks, veel geluk in je nieuwe huis!' En wat maakt het uit dat het voornamelijk over dat huis gaat; samen je droomhuis kopen is toch ook gewoon een wezenlijke droom? Die nu voor haar niet door blijkt te gaan?
Dank je wel. Je woorden raken me.
Dit is precies zoals ik t bedoel te zeggen. Niet om dat huis maar om de droom van samen.
waarin ik dus ga twijfelen over zijn gevoel voor mij, de relatie, alles omdat die droom wegvalt/verandert
JGT schreef op 27-07-2023 om 16:35:
[..]
Ik snap dat het zo overkomt.
Ik ben niet materialistisch, het gaat niet om geld. Ook niet om het zwembad. Het ging over samen dat bieden aan kinderen wat mogelijk is en samen bezoek ontvangen, samen genieten van kopje koffie in tuin.
Mijn grootste droom voor mezelf ooit was wel trouwen. Dat wel. Daarin ben ik al bijgeschaafd. Hij wil dat niet.(meer) In onze droombubbel hadden we het daar ook over en hoe dat eruit zou zien enZ enZ. Samen hebben we heel wat geromantiseerd.
DAT loslaten gezien de situatie veranderd is vind ik lastig en daar zit de pijn.
Jouw laatste zinnen vraag ik me ook af.
Kan ik dealen met een uitgestelde toekomst of gaat t echt om huisje boompje beestje en hem loslaten…
Vetgedrukte is denk ik de allerbelangrijkste conclusie om te overdenken voor jou, ben het namelijk wel eens met de post van Elpisto.
Je schrijft zelf al in de openingspost dat het voor jullie beiden wel erg veel was om met 5 pubers vakantie te vieren, dus ik begrijp de redenatie en het besluit van jouw partner heel goed zelfs. Juist goed dat hij dit eerlijk aangeeft ipv jullie eerdere ‘droombubbel’ door te zetten.
Als ik het goed begrijp, gezien de pubers elkaar ook opzoeken zonder jullie, wonen jullie dicht bij elkaar in de buurt? Dan nog kunnen jullie samen bezoek ontvangen en koffie in de tuin drinken tijdens weekenden, toch? Dat hij niet meer wil trouwen snap ik ook, dat zie ik ook totaal los van hoeveelheid liefde.
Dus als samen onder 1 dak wonen voor jou heel erg belangrijk is, dan is hij (voor nu althans) niet de juiste partner. Erg lastige kwestie voor jou, want weegt de behoefte om persé te willen samenwonen dan zwaarder dan samenzijn met hem als geliefde?
Kun je proberen een mooie droom voor jezelf te verbeelden? Een droom is tenslotte maar een droom maar kan je wel een heel fijn gevoel geven. Dat scheelt enorm in je levensgeluk.
Natuurlijk heb je nu iets te verwerken, het is ook goed om je verdriet te voelen en te beseffen: dat is niet meer dan logisch. Je voelt het toch als een afwijzing. Maar daarnaast.... niet let jou om je eigen droomhuis bij elkaar te fantaseren en in de situatie zoals jij hem het liefst hebt.
Desnoods verzin je voor jullie twee huizen aansluitend aan elkaar met het privezwembad in het midden! Succes
JGT schreef op 27-07-2023 om 16:47:
[..]
Dank je wel. Je woorden raken me.
Dit is precies zoals ik t bedoel te zeggen. Niet om dat huis maar om de droom van samen.
waarin ik dus ga twijfelen over zijn gevoel voor mij, de relatie, alles omdat die droom wegvalt/verandert
Hoewel ik heel goed begrijp dat dit voor jou voelt als een grote afwijzing en teleurstelling, denk ik niet dat hij het zo bedoelt.
Hij is tot de conclusie gekomen dat hij het leven met zoveel kinderen onder een dak niet aankan. Dat is iets heel anders dan dat hij niet van jou houdt, niet van je kinderen houdt en niet met jou verder wil.
Eigenlijk, en dat hebben mensen voor mij ook algezegd, is dat waarschijnlijk een wijs besluit van hem geweest, dat misschien juist voorkomt dat jullie relatie op de klippen loopt doordat hij dat grote aantal kinderen niet aankan en/of doordat de pubers zich te heftig gaan afzetten.
Ik denk dat je dit nu even een paar weken zou moeten laten bezinken. Laat de emoties even toe, en wacht tot ze daarna wat zakken. Daarna kun je bedenken of hij leuk genoeg is om verder te latten, met eventueel uitzicht op samenwonen wanneer de kinderen het huis uit zijn (of eerder wanneer hij zich bedenkt). Wil je dat niet, dan is samenwonen misschien een dealbreaker voor jou en is hij niet de juiste man voor jou. Neem geen overhaaste beslissingen.
Ik heb tegelijk met Roodvruchtje en Pippeltje getypt....
IMI-x2 schreef op 27-07-2023 om 17:00:
[..]
Hoewel ik heel goed begrijp dat dit voor jou voelt als een grote afwijzing en teleurstelling, denk ik niet dat hij het zo bedoelt.
Hij is tot de conclusie gekomen dat hij het leven met zoveel kinderen onder een dak niet aankan. Dat is iets heel anders dan dat hij niet van jou houdt, niet van je kinderen houdt en niet met jou verder wil.
Eigenlijk, en dat hebben mensen voor mij ook algezegd, is dat waarschijnlijk een wijs besluit van hem geweest, dat misschien juist voorkomt dat jullie relatie op de klippen loopt doordat hij dat grote aantal kinderen niet aankan en/of doordat de pubers zich te heftig gaan afzetten.
Ik denk dat je dit nu even een paar weken zou moeten laten bezinken. Laat de emoties even toe, en wacht tot ze daarna wat zakken. Daarna kun je bedenken of hij leuk genoeg is om verder te latten, met eventueel uitzicht op samenwonen wanneer de kinderen het huis uit zijn (of eerder wanneer hij zich bedenkt). Wil je dat niet, dan is samenwonen misschien een dealbreaker voor jou en is hij niet de juiste man voor jou. Neem geen overhaaste beslissingen.
Hier sluit ik me volledig bij aan.
Je partner is rationeel en verstandig. Jij leeft teveel in je droombubbel. 60% van de samengestelde gezinnen gaat uit elkaar. En jullie (en de kinderen) hebben al een scheiding meegemaakt. Daarbij is de puberteit erg heftig. En hoe leuk ze elkaar ook vinden. Uiteindelijk zijn het niet jullie kinderen maar jouw en zijn kinderen. Ik denk dat latten voor iedereen een stuk meer rust geeft. Als ze (bijna) uit huis zijn kan het gezamenlijke leven ook worden vormgegeven.
Wat ik niet helemaal begrijp: Jullie hadden een droomhuis op het oog. Dat was dus geschikt voor 6 personen. Gaat hij daar nu met maar 2 personen wonen?
Waarom kun je niet blijven latten? Dat werkt prima, dus waarom dat niet voortzetten? 5 kinderen in huis is wel erg veel. En ja, ze worden ouder, maar dat betekent niet per definitie minder werk. Eerder integendeel met pubers.
Als je wel gaat samenwonen en dat loopt dan fout, dat is een stuk vervelender voor iedereen dan wanneer je gewoon blijft latten.
Geforceerd op jacht gaan naar huisje, boompje, beestje met een samengesteld gezin, dat gaat zelden goed, volgens mij.
bieb1963 schreef op 28-07-2023 om 12:14:
Wat ik niet helemaal begrijp: Jullie hadden een droomhuis op het oog. Dat was dus geschikt voor 6 personen. Gaat hij daar nu met maar 2 personen wonen?
Is dat huis bij jou in de buurt waardoor jullie nog altijd makkelijk bij elkaar langs kunnen gaan?
In deze situatie lijkt latten me heel verstandig. In ieder geval totdat de kinderen volwassen/het huis uit zijn. Elkaar leuk vinden is wat anders dan bij elkaar willen wonen, net als met vrienden. Dan hebben die leuke mensen opeens ook vervelende eigenschappen en gewoontes. Dat kan best wel botsen en met zoveel mensen in een huis lever je sowieso in op privacy. Nu is dat niet per se een recht, want als je toevallig geboren wordt in een groot gezin heb je dat ook niet. Maar als er opeens een compleet gezin bij komt wonen is dat best een aanslag op de modus operandi van leven die je altijd had en dat is van alle kanten aanpassen en schakelen. Als je een vakantie samen al veel prikkels vindt, zou ik het niet doen. Het gaat nu goed samen. Geniet daarvan en houd dat samen zo.
Izza schreef op 28-07-2023 om 09:35:
Je partner is rationeel en verstandig. Jij leeft teveel in je droombubbel. 60% van de samengestelde gezinnen gaat uit elkaar. En jullie (en de kinderen) hebben al een scheiding meegemaakt. Daarbij is de puberteit erg heftig. En hoe leuk ze elkaar ook vinden. Uiteindelijk zijn het niet jullie kinderen maar jouw en zijn kinderen. Ik denk dat latten voor iedereen een stuk meer rust geeft. Als ze (bijna) uit huis zijn kan het gezamenlijke leven ook worden vormgegeven.
Kleine waarschuwing om je niet rijk te rekenen met dat uit huis gaan, want voor je het weet zit je met een huis vol 20-24 jarigen die nergens een woning kunnen vinden...
De tijd dat iedereen met 18 jaar uitvloog ligt wel een beetje achter ons.
AnnaPollewop schreef op 29-07-2023 om 19:54:
[..]
Kleine waarschuwing om je niet rijk te rekenen met dat uit huis gaan, want voor je het weet zit je met een huis vol 20-24 jarigen die nergens een woning kunnen vinden...
De tijd dat iedereen met 18 jaar uitvloog ligt wel een beetje achter ons.
Incl. hun verkeringen 
RoodVruchtje schreef op 29-07-2023 om 22:44:
[..]
Incl. hun verkeringen
Aargh!!
