Ego of?
Hoi allemaal,
Ik heb een vraag en wat inzichten nodig.
Wij hebben 4 jaar relatie en in totaal 5 kinderen. (10-15)
Beide goed contact met exen. Hij co-ouderschap, ik om weekend geen kids.
Wonen beide zelf met kinderen, niet samen.
We droomden van huis samen, trouwen.
Gaan met alle kids op vakantie, brengen geregeld dag in weekend samen door met z’n allen. Kids onderling gaat super. Zoeken elkaar ook op zonder ons.
Waar mijn vriend eerst wilde samenwonen is hij bijgedraaid. Hij heeft de droom niet meer. Teveel kids. Teveel gedoe en de puberteit die er aan komt. Ik begrijp dat maar au.
inmiddels ben ik ook wel een beetje terug gekomen van, al wil ik heel graag samen zijn met hem. Maar ik vond de vakantie ook al veel prikkels haha.
Maar goed. Hij woont nu ergens maar wil een nieuw huis kopen. Ons droomhuis. Voor zichzelf en zijn kids wil hij dat kopen en hen bieden waar we samen over droomden. (Voor alle kids) Au au.
Ik weet niet of ik dit kan handelen. Meeveren in zijn plannen/ zijn droom. Het voelt een beetje: waar sta ik/wij dan en het hele beeld ooit wel met z’n allen valt in duigen, leuk tzt alle spullen mee uitzoeken of verhalen aanhoren, blij zijn (voor hem) in dat droomhuis au.
Is dit mijn ego, mijn angst voor afwijzing, mijn schaamte naar buitenwereld (want iedereen lijkt wel samengesteld te gaan wonen zelfs exen) jaloezie naar dat droomhuis.
ik heb al heeeeel veel meegeveerd met deze man en dit voelt weer als een enorme rek. Ik word er onzeker van, ga twijfelen aan z’n gevoel voor mij. Kortom ik sta even op m’n kop en heb wat gedachtengangen nodig. Bedankt alvast!
Voor de buitenwereld hoef je geen schaamte te voelen want de meeste samengestelde gezinnen vallen na samewonen toch weer erg tegen of ze gaan zelfs weer latten of uit elkaar. Het is niet zo mooi als het lijkt. Het is een zegen dat jullie kinderen elkaar opzoeken en dat de weekenden goed gaan!
Buiten dat kan ik me je teleurstelling heel goed voorstellen. Jullie hadden immers iets anders in de planning!
Waarom zou je meegaan spullen uitzoeken voor zijn huis? Ik zou daar ook helemaal geen zin in hebben, gewoon niet doen. Laat hem dat zelf even uitzoeken. Niet als een soort wraakactie van jou, maar gewoon omdat je de teleurstelling even teveel vindt. Hoe zou hij dat vinden? Weet hij dat?
EmmaT schreef op 26-07-2023 om 21:26:
Voor de buitenwereld hoef je geen schaamte te voelen want de meeste samengestelde gezinnen vallen na samewonen toch weer erg tegen of ze gaan zelfs weer latten of uit elkaar. Het is niet zo mooi als het lijkt. Het is een zegen dat jullie kinderen elkaar opzoeken en dat de weekenden goed gaan!
Buiten dat kan ik me je teleurstelling heel goed voorstellen. Jullie hadden immers iets anders in de planning!
Waarom zou je meegaan spullen uitzoeken voor zijn huis? Ik zou daar ook helemaal geen zin in hebben, gewoon niet doen. Laat hem dat zelf even uitzoeken. Niet als een soort wraakactie van jou, maar gewoon omdat je de teleurstelling even teveel vindt. Hoe zou hij dat vinden? Weet hij dat?
Zover is het nu nog niet. Heb het vandaag pas gehoord en zit er even vol van.
Zelfs zo dat ik me afvraag: moet ik doorgaan met deze relatie of gaan voor iemand met wie huisje boompje beestje wel komt maar dat slaat ook nergens op, ik wil hem.
Ik ben er alleen wel echt van slag van en weet even niks meer. Spullen uitzoeken wil ik ook niet, al zijn leuke verhalen aanhoren (die er nu nog niet zijn, ik loop voor op de zaken) ook niet. Ik moet alles even verwerken maar pffff au
Wat een teleurstelling. Je weet heus wel dat samenwonen alleen slim is als je het allebei ziet zitten. Desondanks zal het denk ik toch als een gigantische afwijzing voelen voor jou. Ik denk dat je je pijn naar hem toe zou moeten uitspreken. Ook dat je nu niet weet welke rol je nog in zijn leven en zijn nieuwe huis hebt. Die kan natuurlijk dezelfde blijven, maar kun jij dat wel opbrengen?
Ik sla een beetje aan op je opmerking dat je al heel veel met hem hebt moeten meeveren. Kun je daar wat meer over vertellen?
IMI-x2 schreef op 26-07-2023 om 21:50:
Wat een teleurstelling. Je weet heus wel dat samenwonen alleen slim is als je het allebei ziet zitten. Desondanks zal het denk ik toch als een gigantische afwijzing voelen voor jou. Ik denk dat je je pijn naar hem toe zou moeten uitspreken. Ook dat je nu niet weet welke rol je nog in zijn leven en zijn nieuwe huis hebt. Die kan natuurlijk dezelfde blijven, maar kun jij dat wel opbrengen?
Ik sla een beetje aan op je opmerking dat je al heel veel met hem hebt moeten meeveren. Kun je daar wat meer over vertellen?
hij snapt de pijn. Hij snapt de afwijzing (die niet zo bedoeld is) hij zegt moet ik blijven wonen waar ik woon puur voor behoud relatie of om je geen pijn te doen. Dat wil ik ook echt niet. Dat slaat ook nergens op weet ik ook maar toch. Onze droom.
Het lijkt alsof alles meer om hem draait. Zijn keuzes en ik veer mee
Wel dromen. Samen willen zijn/wonen. Toch niet.
Geduld in veel dingen met hem. Geduld is niks mis mee (is niet m’n sterkste kant)
Maar toen wilde hij t plaatje toch niet. Ik punt achter ons gezet en hij had zo’n verdriet. Wereld te klein. ALLES wilde hij.
(anderhalf jaar geleden)
Toch niet blijkt nu weer. Ja z’n eigen plaatje, huis voor z’n kids.
Maar als ik het zo hoor, was dat dat huis vooral zijn droom. Want jij hebt veel met hem mee geveerd. Gold dat ook hiervoor?
Nu jullie/hij tot de conclusie zijn gekomen dat het misschien toch te snel gaat met het samengestelde gezin kun je toch niet verwachten dat zijn droom ineens niet meer is?
Ik snap dat je dit even moet verwerken. Maar ik denk dat je inderdaad snel te snel gaat bij het samen stellen van de gezinnen en het is inderdaad een ding als de puberteit er aan komt kan het er ineens heel anders uit zien.
Ik voel je pijn en het is heel vers ook nog.
Dat gezegd hebbende: jij voelde de vakantie ook als 'heel veel'. Kan het niet gewoon zijn dat hij hetzelfde voelde als jij tijdens de vakantie en nu zijn gezonde verstand laat spreken? Dat hij jij misschien zelfs een stap voor is?
Wat al gezegd is: samengestelde gezinnen halen het vaak niet, dus wie weet is dit voor jou en jullie wel veel beter. Het samenwonen komt dan ooit als alle kinderen uitgevlogen zijn.
Laat het even bezinken. 
En praktisch: hopelijk zoekt hij iets in de buurt, zodat het LATten lekker soepel blijft gaan.
Pippeltje schreef op 26-07-2023 om 22:16:
Maar als ik het zo hoor, was dat dat huis vooral zijn droom. Want jij hebt veel met hem mee geveerd. Gold dat ook hiervoor?
Nu jullie/hij tot de conclusie zijn gekomen dat het misschien toch te snel gaat met het samengestelde gezin kun je toch niet verwachten dat zijn droom ineens niet meer is?
Ik snap dat je dit even moet verwerken. Maar ik denk dat je inderdaad snel te snel gaat bij het samen stellen van de gezinnen en het is inderdaad een ding als de puberteit er aan komt kan het er ineens heel anders uit zien.
Nee dat was een droom van samen. Alles erop en aan gefantaseerd samen. We zijn 4 jaar samen en de kinderen 3,5 jaar.
hij wilde het met mij. Toen weer niet omdat het veel kinderen zijn. Toen weer wel en nu dus toch echt definitief voor zichzelf.
Als ik geen kinderen zou hebben had hij het wel echt met me gewild maar 3 kids erbij zijn er teveel.
Courage schreef op 26-07-2023 om 22:22:
Ik voel je pijn en het is heel vers ook nog.
Dat gezegd hebbende: jij voelde de vakantie ook als 'heel veel'. Kan het niet gewoon zijn dat hij hetzelfde voelde als jij tijdens de vakantie en nu zijn gezonde verstand laat spreken? Dat hij jij misschien zelfs een stap voor is?
Wat al gezegd is: samengestelde gezinnen halen het vaak niet, dus wie weet is dit voor jou en jullie wel veel beter. Het samenwonen komt dan ooit als alle kinderen uitgevlogen zijn.
Laat het even bezinken.
En praktisch: hopelijk zoekt hij iets in de buurt, zodat het LATten lekker soepel blijft gaan.
Dank je!
En jazeker je hebt daarin gelijk. Ik zag het ook aan hem en een eerdere vakantie ook gezien. Samenwonen is geen optie. Het is teveel voor hem. Dat zie en voel ik.
hij zegt ook; als je dat voelt en ziet snap je het toch ook? Dan is dat dus geen optie. Klopt ook. Maar loslaten van een droom doet pijn en als hij die wel neer gaat zetten ook. Ik denk dat het daarin vooral zit.
ik wil niks of niemand in een pakket zetten als het niet 100% goed voelt die stap te zetten en dat voelen we beide zo. Alleen waarom? We hebben eigenlijk alles mee.
Welke droom gaat hij neerzetten en jij niet?
Je praat over een droom m.b.t. samenwonen, maar dat gaat niet gebeuren. Bedoel je eigenlijk een droom over een nieuw/ander/groter huis?
Probeer eens te ontrafelen wat het precies is waar je over droomde, en waar je teleurgesteld over bent.
Kijk daarnaast eens welke mogelijkheden jij hebt om (een deel) van de droom te vervullen, lós van hem. Kan jij bijvoorbeeld ook verhuizen?
In een relatie van 4 jaar, al 2 jaar dromen over samenwonen... is eigenlijk vroeg. Of eigenlijk: gezin samenstellen is bijna nooit goed. Wat ik al zei: veel relaties overleven het niet en dat geeft opnieuw pijn aan alle betrokken kinderen. Ergens zijn jullie nu ook al (emotioneel) uit balans, dus reden te meer voor pas op de plaats. Geniet van elkaar met minder verwachtingen en minder druk.
Courage schreef op 26-07-2023 om 23:01:
Welke droom gaat hij neerzetten en jij niet?
Je praat over een droom m.b.t. samenwonen, maar dat gaat niet gebeuren. Bedoel je eigenlijk een droom over een nieuw/ander/groter huis?
Probeer eens te ontrafelen wat het precies is waar je over droomde, en waar je teleurgesteld over bent.
Kijk daarnaast eens welke mogelijkheden jij hebt om (een deel) van de droom te vervullen, lós van hem. Kan jij bijvoorbeeld ook verhuizen?
In een relatie van 4 jaar, al 2 jaar dromen over samenwonen... is eigenlijk vroeg. Of eigenlijk: gezin samenstellen is bijna nooit goed. Wat ik al zei: veel relaties overleven het niet en dat geeft opnieuw pijn aan alle betrokken kinderen. Ergens zijn jullie nu ook al (emotioneel) uit balans, dus reden te meer voor pas op de plaats. Geniet van elkaar met minder verwachtingen en minder druk.
Ons droomhuis (groter met zwembad en chillroom voor de kids)
Ik woon in een fijne tweekapper dus daarin zit het niet.
Droom:plaatje: huis, trouwen. Eigenlijk wat je veelal met diegene neerzet met wie je kinderen krijgt maar dan samen.
we droomden er meteen al over maar dat mag met dromen hé?
In realiteit is het bij dromen gebleven en geen serieuze plannen.
De teleurstelling zit in plaatje loslaten dat dat er gaat komen voor ons allemaal en dus ook voor mij en mijn kinderen.
het is namelijk van hem.
De droom hoeft niet voorbij te zijn. Wat als je de droom voor je uit kunt schuiven? Samenwonen wanneer de kinderen het huis uit zijn? Zo hebben wij het hier gedaan. Binnenkort is het eindelijk zo ver.
Maar als iedereen zo goed met elkaar overweg kan, dan kunnen jij en jouw kinderen ook af en toe in zijn zwembad zwemmen.
Maar goed, bij mij is het glas vaak halfvol. En bij jou?
Courage schreef op 27-07-2023 om 08:49:
Maar als iedereen zo goed met elkaar overweg kan, dan kunnen jij en jouw kinderen ook af en toe in zijn zwembad zwemmen.
Maar goed, bij mij is het glas vaak halfvol. En bij jou?
Ook. Alleen dit is ff veel om te “verwerken”. Vandaar ook mijn verhaal hier.
Dus je bent vooral boos of verdrietig over het feit dat hij in zijn eentje wel zijn/jullie droomhuis kan kopen en jij niet? Of hoe moet ik dat zien?
Eerlijk gezegd komt dat namelijk wel een beetje zo over, omdat je het in je openingspost nog hebt over een toekomst samen door te trouwen en het in de reacties daarna eigenlijk alleen maar gaat over de vette woning die die koopt.
Je zult voor jezelf moeten afvragen of je wel toekomst ziet in een relatie waarin er geen zicht is op een samengevoegd huishouden. Los van het loslaten van je droom voor een dergelijke woning.
Elpisto schreef op 27-07-2023 om 15:54:
Dus je bent vooral boos of verdrietig over het feit dat hij in zijn eentje wel zijn/jullie droomhuis kan kopen en jij niet? Of hoe moet ik dat zien?
Eerlijk gezegd komt dat namelijk wel een beetje zo over, omdat je het in je openingspost nog hebt over een toekomst samen door te trouwen en het in de reacties daarna eigenlijk alleen maar gaat over de vette woning die die koopt.
Je zult voor jezelf moeten afvragen of je wel toekomst ziet in een relatie waarin er geen zicht is op een samengevoegd huishouden. Los van het loslaten van je droom voor een dergelijke woning.
Maar het is toch ook heel begrijpelijk dat ze daar boos en verdrietig om is? Al die tijd heb je samen een droom gehad en nu zegt die ander opeens: ik wil het nog steeds wel, maar zonder jou en je kinderen erbij. Lijkt me niet meer dan menselijk dat je dan niet heel sportief zegt: 'Oké, geeft niks, veel geluk in je nieuwe huis!' En wat maakt het uit dat het voornamelijk over dat huis gaat; samen je droomhuis kopen is toch ook gewoon een wezenlijke droom? Die nu voor haar niet door blijkt te gaan?
