Echtgenoot 41j verliefd op collega 25j

Dank jullie wel

Voor jullie reacties!

Ik heb hem gisteren gezegd dat hij totaal geen aandacht en/of affectie meer toont voor mij.
Hij zegt zich hier niet bewust van te zijn.
Nu gaat het weer even...
Ik probeer enkel ons gezin te zien op dit moment en haar niet meer toe te laten tot mijn gedachten en vooral niet tot mijn woorden naar hem toe. Niet simpel!

Laat los

Kun je het ' jij moet goed voor mij zorgen' loslaten?

Tsjor

Super onzekertje!

Goede stap in de juiste richting!!!!

Heel herkenbaar !!

Schouder klopje vanuit mij

Miss

Bedankt!!

Gisteren nog even een babbel gehad met mijn man.
Hij heeft het heel erg moeilijk.
Hij ziet welke grote vorderingen ik maak en voelt zich enorm schuldig naar mij toe dat hij toch zo ver van me afstaat ( en dus niet dichter bij me komt door mijn vooruitgang)
Hij voelt zo goed als niets meer ( voor niemand)
Voelt zich alsof hij ergens helemaal alleen zweeft en niemand hem kan bereiken.
Hij voelt zich ook gefaald in zijn 'man zijn.
Zegt nog weinig kracht te hebben om te blijven vechten, maar dat hij wel nog aan het vechten is ( op dit moment)
Ik hoop dat het gesprek met de psycholoog maandag hem gaat kunnen helpen.

Schuldgevoel

Onzekertje, dat zijn zeker grote stappen die je maakt en heel erg belangrijk. Maar het laat ook zien hoe intens veel je hebt geleund op je man en hoeveel hij voor je heeft gedaan.
Jullie hebben daardoor samen een ongezond patroon ontwikkeld. Jij werd er niet beter van en hij is op.
Het kan zijn dat je alle liefde en inzet die er zeker was hebt opgebruikt. Bespreek met je man, dat je je dat realiseert. Dat je hem erg dankbaar bent voor alles wat hij voor je gedaan heeft, maar dat je ook beseft dat jij op deze manier teveel van hem hebt gevraagd en dat jullie zo een ongezonde relatie hebben ontwikkeld. Laat hem vooral zien, dat jij daar zelf een belangrijk aandeel in hebt gehad, ook al waren daar goede redenen voor.Maar dat je ook beseft dat het zo niet verder kan.
Hij moet zich niet schuldig voelen, hij moet jou niet beschermen, hij moet de verantwoordelijkheid die op zijn schouders heeft gerust niet meer dragen.
Het kan zijn dat deze verandering in de relatie lukt terwijl jullie nog samen zijn, maar dat zou wel een zeer forse ommekeer zijn en ik zie in je berichtjes, dat bij jou alles toch nog is ingesteld op herstel van de relatie. En niet op het opnieuw uitvinden van de relatie.
Er doemt een tweede valkuil op: je dochter kan de positie van je man overgedragen krijgen. Zij gaat dingen met jou samen doen, maar daar zit maar een heel kleine overgang tussen dingen samen doen en de verantwoordelijkheid overnemen als het bij jou niet lukt, of als jij je afhankelijk opstelt. Zorg dat de kinderen niet de last van jouw leven moeten dragen.
Dat betekent dat je zelf erop moet letten dat je dingen echt zelf, alleen gaat doen. Wat het dan ook is. In huis, maar als het kan ook iets buitenshuis. Een cursus tekenen, gymnastiek of een andere vorm van bewegen, luisteren naar muziek die jij leuk vindt. Kleine stapjes opbouwen om te ontdekken waar jouw passie ligt, welk leven jij zelf wilt leven.

Tsjor

Een goed gesprek

Het vraagt vooral ook om een goed gesprek met je man. Geef aan, dat je beseft hoeveel hij voor je heeft gedaan (toen het misschien niet anders kon) en dat je daar dankbaar voor bent. Dat hij het beste is wat er in jouw leven was. Maar dat je ook ziet dat jullie daardoor een ongezonde relatie hebben opgebouwd, die hem heeft uitgeput en jou niet beter heeft gemaakt.
Geef ook aan, dat jullie elkaar daarom los moeten laten. Hij moet zich niet meer schuldig voelen, hij moet jou niet meer willen beschermen, hij moet niet meer de verantwoordelijkheid voor jouw leven dragen.
Geef ook aan, dat jij je eigen leven moet gaan opbouwen, even los van de kinderen en los van hem. Dat wil niet meteen zeggen dat je apart moet gaan wonen, maar wel dat je zelf op pad moet gaan (letterlijk en figuurlijk) om te ontdekken wat je eigen leven inhoudt.
En dat hij dat ook moet doen. Meer aan zichzelf denken, de last van de verantwoordelijkheid van zich af laten glijden. Meer ontspanning zoeken. en dat jij hem daarbij niet op de huid zal zitten.
Stop met vragen of zoeken naar zijn gevoelens voor jou. Het is nu niet meer het belangrijkste. Zeg dat ook tegen hem: daar ga ik niet meer naar vragen en ik ga ook niet elk gebaartje wegen op een goudschaaltje met de vraag of je nog wel genoeg van me houdt. Ik weet dat je genoeg van me houdt, maar ik weet ook dat ik die liefde heb opgebruikt.
Vraag hem wel om één zorg nog met je te delen, dat is de zorg voor de gezondheid en de toekomst van je kinderen.
Beperk daarna de gesprekken tot gesprekken over de kinderen en vragen naar elkaars bezigheden van de dag en elkaars welbevinden, zonder dat er de druk van de relatie op ligt.
Wellicht blijft de relatie zo in stand, wellicht ook niet. op dit moment is dat neit de grootste zorg.
De grootste zorg is dat jullie allebei weer emotioneel en psychisch gezonde mensen worden, die met een beetje plezier in het leven kunnen staan. Als het met elkaar is is dat mooi, maar samen hebben jullie al het beste verbruikt wat er was. Als dat los van elkaar is, dan hopelijk met diep respect voor elkaar en met de vreugde dat het de ander goed zal gaan. en de herinnering aan alle liefde die jullie elkaar gegeven hebben.

Tsjor

Korter samengevat

'Hij ziet welke grote vorderingen ik maak en voelt zich enorm schuldig naar mij toe dat hij toch zo ver van me afstaat ( en dus niet dichter bij me komt door mijn vooruitgang).' Het is dus nu vooral even goed, dat hij zo ver van je af staat. Die afstand heeft hij echt nodig om zelf weer overeind te komen. en jij hebt die afstand nodig om beter te worden.

Tsjor

Afspraak

Misschien moeten jullie een afspraak maken: we praten pas verder over onze relatie (ook op seksueel gebied) over twee jaar. Datum prikken en vast leggen.
In die twee jaar wonen jullie wel in een huis, maar dan als mensen die nieuwe afspraken met elkaar maken, dus je kunt niet leunen op oude patronen. Laat het zich ontwikkelen. Eet je niet mee, omdat je ergens bent, waarvan ik niet weet waar je bent? Geen probleem. gebeurt dat vaker? Ook geen probleem. Heb je geen tijd of zin om te koken? Geen probleem. Als de ander wel wil eten zal die zelf moeten koken.
Bottom line is de zorg voor de kinderen natuurlijk, maar laat elkaar opnieuw uitvinden wat je daarin kunt doen.
En over twee jaar ga je samen rond de tafel zitten en bespreek je de toekomst. Dat betekent ook twee jaar geen drastische besluiten, geen moeilijke gesprekken over de relatie. Beiden zijn jullie bezig je eigen leven opnieuw uit te vinden. Straks zie je pas wat dat voor gevolgen heeft voor de relatie.

Tsjor

Tsjor

Bedankt voor de tijd die je hebt genomen voor je uitgebreide reacties.

Ik heb hem gisteren tijdens onze parkwandeling en ons gesprek gezegd dat ik ontzettend dankbaar ben voor alles wat hij voor mij ( en ons gezin) gedaan heeft. Dat ik weet dat ik hem ( onbewust) veel pijn heb gedaan en ik heb me hiervoor verontschuldigd.
Dat ik alles als vanzelfsprekend vond toen en dat ik dat nu absoluut niet meer zo zie.
Dat ik weet hoeveel hij van me houdt, want dat hij het anders nooit zo lang zou hebben volgehouden.
Ik heb hem ook gezegd dat ik, net zoals hij NIET terug wil naar de relatie zoals ze voorheen was.
En dat ik graag samen met hem een nieuwe zou willen opbouwen met gezonde verhoudingen tussen ons. Naast elkaar, met respect voor elkaar.
Dat hij niet meer voor mij moet zorgen. Hij zei dat dat iets is waar tijd zal voor nodig zijn om dat te vatten dat dat niet meer hoeft, omdat hij nooit anders heeft gekend.

Ik weet dat ik idd moet opletten dat ik mijn dochter nu niet ga zien als 'vervanging' van mijn man om alles samen met me te doen.
Denk wel dat ze weet dat ik dat absoluut niet van haar verlang, maar dat zij nu geniet vd aandacht en tijd die we samen doorbrengen. Relatie is altijd moeilijk geweest, omdat ik nooit een echte band met haar heb gehad door postnatale depressie.
Nu voel ik ook werkelijk liefde en warmte iets dat jaren moeilijk te verwoorden en te voelen was.

Denk niet dat ik op dit moment met mijn man een datum van bv 2j kan afspreken Tsjor. Hij kan op dit moment zelfs morgen niet garanderen.
Ik heb hem wel gezegd dat hij op dit moment geen grote beslissingen moet nemen ( door depressie).

Maandag gaat hij voor 1ste gesprek naar psycholoog en 17/7 Hebben we een afspraak bij een nieuwe relatietherapeute.

Ik weet dat ik nu absoluut geen druk mag zetten, want dat hij dan gewoon wegvlucht zonder doordachte keuzes te maken. Heb ik hem gisteren ook gezegd.

Tijd

is inderdaad heel belangrijk! En in deze situatie geen grote beslissingen nemen. Als je man zo diep zit, trekt hij een scheiding ook niet. Dan is inderdaad de oplossing van Tsjor vele malen beter. Opnieuw beginnen binnen de relatie. De oude begraven en opnieuw beginnen te bouwen.

Ik weet dat er niets moeilijker is dan dat. Je man heeft helemaal gelijk als hij zegt dat dat veel tijd zal kosten. Ingeslepen patronen veranderen is vele malen moeilijker dan gewoon nieuwe patronen ontwikkelen. Maar het kan. Mijn man en ik zitten in zo'n zelfde fase. We houden elkaar scherp. En dan nog is het verdomd moeilijk. En ik schrik iedere keer als ik vaststel dat we stilstaan. Want dan is het nog maar een kleine stap naar terug naar hoe het was.

Of jullie nu naar een relatietherapeut moeten vraag ik me dus af. Maar een eerste gesprek kun je natuurlijk altijd doen. Ik zou daar dan denk ik, als jullie het daarover eens zijn, insteken met het idee van Tsjor. We willen opnieuw beginnen, hoe doen we dat?

En natuurlijk kan je man een termijn afspreken. Sterker nog, ik denk dat hij dat moet. Zie mijn eerste zin. In een situatie als deze moet je geen grote beslissingen nemen. Vooral niet als ze de kinderen betreffen. Jullie zijn allebei erg kwetsbaar op dit moment. Een scheiding vergt enorm veel van je, emotioneel. Nog los van eventuele financiële consequenties. Focus je allebei op ieder voor zich weer opkrabbelen, groeien, sterker worden. Houd daarbij vooral ook oog voor de kinderen. Roep hulptroepen in voor huiswerkbegeleiding of logeerpartijtjes als het jullie teveel wordt. Of schakel huishoudelijke hulp in. Alles wat maar helpt om jullie belasting te beperken zodat je veel (geestelijke) ruimte overhoudt voor de kinderen en jezelf.

Het wordt zwaar (dat is het al) maar het kan. Echt. En of jullie liefde deze crisis uiteindelijk overleeft is nu even niet zo belangrijk. Jullie moeten eerst allebei zelf zien te overleven.

Keer het patroon niet om

'Ik heb hem wel gezegd dat hij op dit moment geen grote beslissingen moet nemen ( door depressie).' Keer het nu niet om, dat hij de hulpeloze is en jij de redder.
De reden waarom je nu geen grote beslissingen moet nemen is, omdat jullie allebei de ruimte nodig hebben om jezelf opnieuw op te bouwen. En dat kan voor de relatie gevolgen hebben: ruzies, afstand of juist aantrekking. Laat maar gebeuren, maar baseer daar geen belangrijke beslissingen op.
Vandaar dat idee van een termijn: twee jaar experimenteren, alle kanten op, en daarna pas weer een serieus gesprek over je relatie.
Jij moet je gedrag niet laten inspireren door de vraag of je hem wel of niet afstoot. ook niet dat je hem moet ontzien. Jij moet naar jezelf kijken: met jezelf moet je de rest van je leven nog leven. Hoe ga je dat aanpakken?
Ik zou nu ook geen relatietherapie doen, tenzij die relatietherapie erop gericht is dat jullie het ongezonde patroon doorbreken en ieder voor jezelf kunt gaan leven.
Je man moet inderdaad afkicken van het zorgen voor jou en zijn gezin en dat kost heel veel tijd. Als hem dat niet lukt, dan zal hij de relatie met jou niet vol kunnen houden,w ant het vraagt teveel van hem.

Tsjor

Onzekertje

Wat herken ik toch veel in jouw verhaal en dan vooral in het gedeelte dat je zo op je partner hebt geleund.
Dat hij eigenlijk altijd de kar moest trekken en dat dat hem uiteindelijk das heeft om gedaan.
Ik zou hierover best met je dieper op ingaan willen gaan en ook al is de situatie niet echt vergelijkbaar steun en tips zijn altijd fijn toch?
Ben alleen altijd wat terughoudend ivm herkenning op dit forum.

Heel veel sterkte en soms kan een crisis in de relatie ook zorgen voor een positieve verandering.
Het kan je wakker schudden en ervoor zorgen dat je dingen kunt en wilt veranderen om de relatie te verbeteren.
Het vreemdgaan van mijn echtgenoot heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik heel anders in het leven ben komen te staan en van veel klachten af ben gekomen.
Het was voor mij een echte eyeopener, het heeft me wel beschadigd en veel pijn en verdriet gedaan maar ook veel goeds gebracht.
Een crisis bied dus ook een kans.
Ik hoop bij jullie ook, al krijg je het niet cadeau en is er veel inspanning van jullie beiden nodig.
Hier zag man Truus ook helemaal niet meer, hij heeft haar in een gesprek duidelijk gemaakt dat hij ons huwelijk nog een kans wilde geven en daarom niet verder met haar wilde gaan.
Als hij haar bleef zien dan kon hij ons geen eerlijke kans geven.
Wel heeft hij een paar maand last van liefdesverdriet gehad, er was wel een gemis naar wat zij hadden.
Toch is hij nu heel blij dat hij voor ons is gegaan en heeft hij daar nog geen moment spijt van gehad.
Maar dat komt ook omdat onze relatie zo anders is en ik me niet meer afhankelijk naar hem opstel.

Sterkte en veel kracht en liefde.

klein beetje zorg toch wel?

Ik weet van mijn man dat ik hem niet alles uit handen moest nemen, want hij vind het ergens ook wel fijn om te voelen dat ik hem 'nodig' hed. Omdat ik dat thuis geleerd heb deed ik veel zelf in huis, ook de 'mannen'dingen, zoals een gat boren in de muur om een schilderijtje op te hangen, of iets anders repareren. Ik probeer nu wel zo nu en dan dat soort dingen voor hem te laten liggen omdat dat zijn manier is om voor mij te zorgen. En bedenk zelf, het is ook leuk om iets voor iemand te kunnen doen en daar dan een bedankje (of een bij gezicht) voor terug te krijgen. Ik krijg iedere dag al een soort van credits omdat ik voor mijn man kook, dus moet ik hem ook wat gunnen om voor mij te doen.
Dus met bovenstaande ben ik het grotendeels eens, maar een beetje 'mannenzorgen' moet je toch wel voor je man overhouden, dat geeft hem een goed gevoel.

Hoe gaat het nu?

Hoi onzekertje,

Ik vroeg me even af hoe het nu na een wat langere periode met jou / jullie is?

Update

Sorry dat ik zolang niets van me heb laten weten, maar de miserie is jammer genoeg nog erger geworden
Nu 2j verder en na vele keuzes van mijn man om toch bij ons te blijven heeft hij op 5 augustus beslist om het hier voor bekeken te houden en bij zijn 'collega' te gaan wonen
Dit kwam als een grote shock want alles ging hier redelijk goed en we hadden mekaar terug gevonden (dacht ik!).
Hij heeft me hier via de telefoon van op de hoogte gebracht. Is wat spullen komen halen en is vertrokken. Zowel met onze kinderen als met mij zo goed als geen contact. Mag niet van haar zegt hij want ze is erg bang dat hij terug naar huis zou willen komen!!
Nu is hij daar dus 20 dagen en gisteren kwam hij doodleuk vertellen dat zijn 'soulmate' eist dat we zo snel mogelijk scheiden, want ze willen aan kinderen beginnen samen!
Mijn man is 13j geleden ongeveer gesterilisseerd, maar heb gelezen dat deze operaties makkelijk omkeerbaar zijn en hier in België word die ingreep terugbetaald..
Hij zit duidelijk in midlifecrisis en is zich van geen kwaad bewust..
Als hij naar je kijkt kijkt hij precies dwars door je.
Is al nr de kapper geweest, heeft nieuwe kleding gekocht. Onherkenbaar voor ons
Ik ben kapot!

Onzekertje

Wat enorm verdrietig voor je! Ik kan me je topic nog heel goed herinneren.

Ik hoop eerlijk gezegd dat je " onze" mijn adviezen op hebt gepikt, en vooral heel erg goed voor jezelf hebt gezorgd de afgelopen twee jaar...

Hoe gaat het ondanks het verdriet nu met je?
Ben je minder onzeker? En heb je meer eigenwaarde gecreëerd?

Ik hoop dat je steun hebt aan je vrienden en familie.
Ik wil je een dikke knuffel. Veel liefs.

Miss

Bedankt voor je reactie.
Het waren ENORME zware 2 jaar moet ik zeggen
Met regelmatig dus 'keuzes' tussen ons gezin en haar..
Eindelijk is ze er in geslaagd om mijn gezin kapot te maken
Ik snap niet dat je kan 'geloven' dat dit échte liefde is?? Een man die zijn gezin vd ene op de andere dag in de steek laat?? Die laat je zomaar bij jou komen wonen en dan ga je nog dingen eisen??
Sorry weet echt niet hoe ik hier mee moet omgaan doet zo'n pijn

oelewapper

"Mag niet van haar zegt hij want ze is erg bang dat hij terug naar huis zou willen komen!!"

Of hij liegt en verschuilt zich achter de brede rug van zijn liefje omdat hij zelf geen zin heeft in ongemakkelijke gesprekken, of hij is een oelewapper. Dat hij het contact met jou op een laag pitje zet is al discutabel, als hij zijn kinderen niet meer ziet of spreekt omdat zijn nieuwe lief anders boos wordt, moet hij zich schamen.

Ik zou even wachten met haar overal de schuld van te geven, eerlijk gezegd.

Groeten,

Temet

Onzekertje

Je weet niet wat hij haar verteld heeft. Misschien zegt hij al twee jaar lang dat hij voor haar kiest, maar dat jij al hem al die tijd gemanipuleerd hebt, of mentaal was ingestort en nu pas voldoende hersteld bent om weg te gaan.
Hoe dan ook, hij (!) heeft jullie gezin kapot gemaakt, niet zij.

Ja die andere vrouw

Die verdient ook niet de schoonheidsprijs maar in prinicpe is zij niet fout, dat is je man. Wat zal hij haar allemaal voorgelogen hebben?

Je man is een kl**tzak dat hij jou en de kinderen dit aandoet. Vooral die twee jaar toch bij jullie blijven en ondertussen stiekum uitchecken. Kan mij voorstellen dat je helemaal beroerd voelt. Heb je mensen in je nabijheid die je steunen? Hou het niet stil tegen mensen in je nabijheid je gaat een soort van rouwproces in en daar heb je je naasten bij nodig. Kijk ook naar mensen in je omgeving die jou juridisch bij kunnen staan want dat krijg je ook nog allemaal.
Heel veel sterkte!