Echtgenoot 41j verliefd op collega 25j

Ervaring

Ik ben dan ook een soort van ervaringsdeskundige, herken je splagaat en vooral het feit dat je focus verkeerd ligt, nl. op hem i.p.v. op jezelf. Als hij voor jou kiest voel jij je beter, waardoor jouw gevoel afhankelijk wordt van zijn keuzes.
Mijn vrouw had ook last van verliefdheid (zie ontrouw topic) en de teksten over 'geen kracht meer om te vechten' en de druk die ze ervaarde klinken bekend.

Wat artikeltjes van de man die bij ons veel bereikt heeft. Geen klassieke relatietherapeut, maar wat werkt moet ieder voor zich bepalen.

http://www.zelfbewustzijn.nl/verliefd-op-een-ander-klinkt-mooi-maar-wat-als-je-in-een-relatie-zit/
http://www.zelfbewustzijn.nl/verbinding/
http://www.zelfbewustzijn.nl/wat-kun-jij-zelf-doen-bij-relatieproblemen/

Wederom, ga eerst met jezelf aan de slag, dan komt de rest vanzelf. Met of zonder hem.

Hoe klik maken?

JJ bedankt voor de links! Wat daar geschreven staat ben ik het volledig mee eens!!

Ik WIL ook niet al die eisen stellen aan mijn man en ik sta zéker open om mijn kijk op dit alles bij te stellen en zelf veranderingen door te voeren bij mezelf ( mezelf het waard vinden om voor te vechten en niet zielig in een hoekje zitten smeken om bij me te blijven)

Ik merk idd op dat op de dagen dat ik positief ben en me goed voel door er niet constant over te piekeren en de doemgedachten de controle laten overnemen over mezelf dat het beter gaat.
Dat hij zich kan laten leiden door mijn positiviteit door mijn kracht die hij op dat moment echt voelt.

De dagen dat voor mij moeilijk zijn merkt hij ook meteen op en gaat zich hier dan naar gedragen.

MAAR hoe zorg ik ervoor dat ik geen moeilijke dagen meer heb??
Hoe maak je die klik om je volledig op jezelf te focussen en niet meer wanhopig vasthouden aan je partner?
Hoe is jou dat gelukt JJ?
Ik heb sowieso wel een probleem om zelfstandig te zijn en niet afhankelijk van door de vele depressies die ik al heb doorgemaakt.

Echt?

*Ik vroeg of er iets was en hij zei dat hij haar moet meenemen op verplaatsing voor werk want dat ze er anders niet geraakt.
Ik heb hem gezegd dat ik dat absoluut niet wil en dat hij dat tegen baas moet zeggen dat er een andere oplossing gezocht moet worden.
Hij kan dat niet zegt hij.

*Zij heeft gezegd dat ze dat niet geloofd en hij heeft dat met zijn lichaamstaal bevestigd.

*Vanochtend zei hij me dat hij vannacht al een stuk van ons heeft afgesloten door de druk die ik gisteren op hem heb gelegd.

Hoeveel duidelijkheid heb je nog nodig voordat je ziet wat hij je zegt?

moeilijke dagen

Moeilijke dagen ga je niet voorkomen. Gewoon aanvaarden dat ze er zijn.
Mijn vrouw is verder gegaan dan verliefdheid, en er zijn genoeg momenten dat dat nog hard binnenkomt. Mijn vrouw steunt me daarin inmiddels. Maar in haar periode van verliefdheid kon ze dat niet. Al mijn emotie was teveel voor haar. Mijn schreeuw om erkenning, aandacht, troost,.. het werd haar teveel en ze rende harder weg dan ooit.

Op de momenten dat ik het moeilijk had, ging ik wandelen met de hond of ik ging richting sportschool. Ik ben gestopt met mijn blik alleen op haar te richten en alles wat me opvalt uit te vergroten. 'Oh, ze kijkt sip, ze wil weer bij me weg!', 'Ze antwoord niet op mijn appje maar ze is wel online, ze zal wel met 'hem' zitten te kletsen' of positiever 'Ze geeft me een kus, alles is weer goed'. Je moet begrijpen dat de signalen die hij nu uitzendt niet altijd even duidelijk zijn, omdat zijn hoofd ook chaos moet zijn in de keuze waarmee hij zit. En in jouw hoofd is het ook chaos, want je wilt hem niet kwijt en je wilt begrijpen waarom gebeurt wat gebeurt. Er zitten eigenlijk twee 'chaoten' naar elkaar te staren en te oordelen.

Feitelijk doet hij precies hetzelfde wat jij doet. Jij bent vrolijk dan is hij vrolijk. Jij bent depri, hij merkt het en is depri. Dat deed mijn vrouw ook, en ik bij haar. Continue op elkaar letten en elkaar meetrekken in ons gevoel. Niet doen!

De zelfbewustzijn coach heeft bij ons daarin goed kunnen helpen, onder het credo van: ga eerst eens aan jezelf werken, van jezelf houden, weten wat je nou echt zelf wilt zodat je elkaar gaat completeren i.p.v. afhankelijk zijn van elkaar. Dan pas kun je weer kijken waar je relatie precies staat.

Doen alsof?

JJ ik begrijp wat je wil zeggen, maar ben je dan niet bezig met doen ALSOF? Leef je dan niet in een leugen op dat moment?
Deed jij dan nog moeite om te praten over de situatie of ben je daar volledig van afgestapt?

Mijn man wil niet dat ik dagelijks vraag naar zijn gevoelens voor haar en/ of ze nog iets tegen hem heeft gezegd of dergelijke.
Ok ik snap dit volkomen want hij moet van die verliefdheid af en ik hou ze in stand met te zeuren over van alles terwijl hij gewoon rust zoekt.

Wanneer praat je dan wel?
Uit zichzelf zegt hij niets want wil me niet kwetsen en het zelf oplossen MAAR ik zie wel dat er op dat moment iets gaande is.

Keuze

Samen blijven is vooral een keuze.

Misschien is het wel helemaal niet handig om vaak te vragen naar het gevoel en of het gevoel voor de andere vrouw of man al weg is of zoiets.

Waar praat je dan over?

AnneJ

Wat bedoel je met waar praat je dan over?

We zijn 1x bij een relatietherapeute geweest en die zei redelijk direct dat mijn man als hij met zijn gezin verder wil meteen moet breken met die collega en zo weinig mogelijk contact met haar mag hebben. Eigenlijk geen contact maar aangezien ze samen werken is dat nogal moeilijk.

Ik vind dat ik 1x per week ofzo wel eens mag polsen naar zijn gevoelens ( en naar hoe hij de situatie ziet)

Ik besef maar al te goed dat ik wss gisteren mijn eigen ruiten heb ingeslagen door hem voor de daadwerkelijke keuze te zetten en druk te blijven zetten aan zijn woorden van deze ochtend te horen.

Ervaring

Voorop gezet, ik heb gelukkig geen ervaring hierin. Maar hoewel ik me de nieuwsgierigheid en de zuigkracht wel kan voorstellen komt het vragen naar de relatie die je partner met die ander had of heeft, de details, de gevoelens, op mij nogal negatief over. Zelfbeschadigend. Toegeven aan ongezonde nieuwsgierigheid. Contraproductief.

Het afwachten lijkt me ijzig. Maar het is niet anders. Iemand zal de keuze, al dan niet gedwongen want die druk lijkt me juist wel weer handig, moeten maken.

Dat je iemand voor het blok zet lijkt me juist weer zeer terecht.
Kiezen of delen. Je kunt elkaar niet te lang in het onzekere houden. Hak de knoop door.

AnneJ

Dank je voor je reactie.
Ik weet op dit moment niet meer wat het beste is.

wij praten juist veel

Wij praten juist veel over wat we voelen, wat er eerder in onze relatie niet goed is gegaan en ons aandeel daarin. We praten weinig over haar verliefdheid (en vreemdgaan), al is ook dat benoemd en voor mij natuurlijk wel iets dat nog steekt.
Wij praten ongeveer 1x per week, of als we merken dat de ander ergens mee zit. En we proberen goed te luisteren, verduidelijking te vragen. Ja het klinkt als een open deur, maar zo ging het bij ons voorheen niet altijd en dat is echt een grote winst.
Maar het duurde ook wel even voordat we daar waren. In 'die periode' wilde ze niks meer van me weten, ze wilde weg en stelde zich bewust als een ijskonijn op. Bewust een muurtje eromheen om me duidelijk te maken waar ze stond.

Praat als je dat allebei wilt, doe het niet als hij dat niet wil. Spreek af wanneer je het dan wel wilt, zodat de ander zich erop kan voorbereiden. Of zet het onderwerp vast op papier. Het valt of staat natuurlijk met de bereidheid.

Langzaam draaide het bij ons naar het punt dat we weer on speaking terms kwamen en weggaan niet de enige optie meer was. Ze kreeg door dat haar verliefdheid voor hem over ging, hij geen lange termijn materiaal was, ik haar veel meer waard was (op z'n minst als vader van haar kinderen en maatje) en dat ze mij er vooral alleen maar pijn mee deed (of ze nou uiteindelijk weg zou gaan of niet) en dat was het haar niet waard. Ze verbrak alle contacten. En toen begonnen we pas aan ons herstel. Want dat was geen zekerheidje en we zijn ook nog niet op het punt dat alle alarmbellen definitief gedoofd zijn.

"Ok ik snap dit volkomen want hij moet van die verliefdheid af en ik hou ze in stand met te zeuren over van alles terwijl hij gewoon rust zoekt."
Dit dus precies!
Je gaat iets niet veranderen door het er maar continue over te hebben. Jij hebt er niks aan, want je confronteert jezelf er steeds mee, en hij heeft er niks aan want hij gaat er niet met een vingerknip vanaf komen.

Wat voor mij en mijn vrouw belangrijk was om uit te spreken was het vertrouwen naar elkaar en het gegeven dat we beide de intentie hadden dat we wilden onze relatie uiteindelijk weer te doen slagen. De intentie om het te willen, niet per definitie de intentie om het te doen slagen.

Daarmee gaven we duidelijk aan dat onze neuzen dezelfde kant uitstonden. Ik vind wel belangrijk dat jouw man dat doet, uit gaat zoeken wat hij nou echt wil en uiteindelijk dus de intentie uitspreekt eraan te willen werken (of niet, dat kan natuurlijk ook). En een intentie is iets anders dan een garantie dat het dan ook gaat lukken he.

Wat Bobbie aangeeft moet je natuurlijk ook meenemen. Zijn antwoorden wijzen wel een bepaalde richting in, terwijl zijn woorden en het feit dat jullie vrijen weer iets anders zeggen, maar we zijn er natuurlijk niet bij, missen de intonatie, mimiek, houding, etc..

Mijn vrouw was stellig dat ze niet met hem verder wilde, ondanks dat ze op dat moment echt nog wel bepaalde gevoelens had. En ze maakte niet eens zo zeer de keuze tussen hem en mij, maar tussen het feit dat ze het wel of niet kon maken al door te schakelen naar een ander, zonder het eerst netjes met mij af te sluiten.

Stil blijven zitten

Mijn man werd door de relatietherapeut onder druk gezet. Hij moest maar eens knopen doorhakken. En als er dan enorme twijfels aan je huidige relatie zijn, dan kan die beslissing eigenlijk maar 1 uitkomst hebben... Wat AnneJ zegt, hak de knoop door, dat vind ik dus niet. Mijn mantra was en is: scheiden kan altijd nog.

Dus, hoe moeilijk ook, en tenzij je zelf heel zeker weet dat je niet met je man verder wil, zou ik het bij hem laten. Geen druk erop zetten. Hij moet zelf uitvogelen wat hij voelt en wil en van daaruit een weloverwogen keus maken, waar hij 100 % achter kan staan.
Wel vind ik dat hij geen weloverwogen keus kan maken als die verliefdheid in stand gehouden wordt. Maar ja, liefde maakt blind he, dus dat zal hij zelf anders zien. Ik snap dat het praktisch heel lastig is om het contact met haar te verbreken. Dat was bij ons anders, ze woont ver weg.

Blijf ademhalen, en kijk lees mee in de draadjes over 'Verder na ontrouw' voor tips en herkenning...

Ikzelf zou niet stilletjes gaan zitten afwachten

Wat hier wijsheid is weet ik niet, ik kan alleen maar uit mezelf spreken. Ik zou hem persoonlijk wel voor het blok zetten: ga jij maar even een periode (een maand, drie maanden?) ergens anders wonen totdat je weet wat je wilt. Kies je voor mij, geweldig, dan ben je welkom terug, maar dan verbreek je wel alle contact met haar en gaan we samen hard werken aan de wederopbouw van onze relatie. Kies je aan het einde van die periode niet duidelijk voor mij, dan wil ik een scheiding (met alle ellende van dien voor alle gezinsleden). Maar ik ben geen "optie" in jouw leven, zoals iemand hierboven al schreef, en ook geen speeltje voor erbij, noch de vaste basis van waaruit je lekker gaat experimenteren omdat je toch altijd terug mag komen. Nee.

Wat mij betreft moet hij een duidelijke keuze maken en daar dan ook voor gaan. Iemand zo laten bungelen is ronduit wreed.

Reacties

Bedankt voor de reacties.
Ik begrijp de 2 'kanten' en ik heb al in beide echt gezeten maar in geen van beiden doorgezet.

Ik denk ( nog steeds) dat het voor mijzelf en ons volledig gezin het beste zou zijn dat ik hem de ruimte geef om in het reine met zichzelf te komen en geen druk en verwijten meer geef, omdat ik zijn reactie in beide situaties heb gezien.

Volgens mij zit hij net als ik voorheen in een depressie.
Er zijn veel overeenkomsten en daarop afgaand weet ik dat druk en keuzes maken moordend zijn en iemand tot wanhoop drijven ( volgens mij uit zich dit nu dus in een keuze maken die hij eigenlijk niet wil: weggaan)
Ik moet mezelf nu oprapen en hem steunen waar ik kan eender welke uitkomst dit gaat hebben.
Hij heeft mij jaren gesteund en gedragen.
Versta me niet verkeerd ik zie dit niet als een VERPLICHTING maar eerder als een bevestiging voor mezelf dat ik echt alles heb gegeven wat ik in me had.

Ik denk dat ik hem gisteren zo erg heb 'gekraakt met mijn verwijten en doordrammen over keuze nu dat hij voor zichzelf heeft uitgemaakt dat het hier niet gaat lukken en dat hij dus beter weggaat waardoor hij toch nog een beetje kans maakt om gelukkig te zijn.

Ga er vanavond zelf niets meer over zeggen en afwachten hoe hij thuis komt van het werk en hier daadwerkelijk vertrekt of niet.

JJ hoeveel tijd heeft jouw vrouw nodig gehad om die verliefdheid te minderen en te stoppen?

verliefdheid

"Ga er vanavond zelf niets meer over zeggen en afwachten hoe hij thuis komt van het werk en hier daadwerkelijk vertrekt of niet."

Je zou kunnen laten blijken dat je begrijp dat 'drammen' geen zin heeft, tegelijkertijd met de opmerking dat je in de war bent van zijn gedrag (vrijen en ik hou van jou's) en zijn andere opmerkingen, dat je snapt dat rust even het beste is.

"JJ hoeveel tijd heeft jouw vrouw nodig gehad om die verliefdheid te minderen en te stoppen?"

Ik heb het niet gevraagd. Ze wilde begin september scheiden (zie ontrouw topic deel 3 en 4), in november wilde ze met mij gaan uitzoeken of er toekomst was en gaf ze hem te kennen dat ze geen contact in wat voor vorm meer kon hebben. Ze heeft hem vervolgens ook geblokkeerd.

Ze heeft hem een hele goede vriend genoemd en heeft nog even de illussie gehad dat er ooit weer vriendschap in zou zitten (wat ik natuurlijk afwees), ze heeft hem 'een verboden vrucht' genoemd in december nog, ze heeft toegegeven verliefd geweest te zijn op hem, ze heeft wel eens gezegd dat het lust was.

Gevoelsmatig is ze er nu wel helemaal overheen. Ze noemde hem een tijdje geleden een flapdrol, een jongetje, onbegrijpelijk dat ze ervoor was gevallen in haar periode van zwakte vond ze. Ze had spijt dat ze ervoor open had gestaan. Wat Pennestreek al zei: verliefdheid maakt blind. Dus ja,.. als ik er echt een tijd aan moet plakken duurde het een maand of 4, maar of dat jou nu iets zou moeten zeggen.

Grote verschil met jou is natuurlijk dat ze bewust koos hem af te stoten en het contact volledig heeft verbroken. Ze deelt geen werkvloer met hem. Ze is hem nog 1x tegengekomen en heeft hem toen gezegd afstand te houden.

Bedankt

JJ bedankt om dit te delen.
Idd niet bij iedereen gaat het even lang of kort duren als er al afstand genomen kan worden.

Ik ga terug proberen verder doen zoals ik bezig was.
Me focussen op mezelf en op ons en ons gezin.
Niet blijven steken in de negativiteit en proberen vooruit te kijken het ALLERLIEFSTE met elkaar en anders zonder.

Het is inderdaad maar net hoe je zelf ook in elkaar zit

of je het op kunt brengen om te wachten.
En wat je zegt over je man, een depressie, midlifecrisis komt hier ook nog wel eens voorbij, het zou heel goed kunnen. En dan heeft pressie inderdaad geen zin, dat werkt averechts. Als jij zelf niet acuut omvalt zou ik inderdaad nog even geduld hebben. Maar vanavond niks zeggen lijkt me ook niks, ik zou hem dan vertellen dat jijzelf in de war bent, snapt dat hij dat ook is, en dat je voorstelt het er voorlopig (een week? ik roep maar wat) niet over te hebben. En dan verder te kijken.

Hier werd wel eens gezegd, en ik geloof wel dat het ongeveer zo is, dat verliefdheid een jaar kost om uit je systeem te krijgen. Maar er is natuurlijk een groot grijs gebied tussen hotel de botel zijn van iemand en er niks meer voor voelen, dat geleidelijk en met af toe met sprongen, en als jullie even wat minder lekker gaan poppen die gevoelens natuurlijk nog heel lang op. Daar moet je wel rekening mee houden.

Hier duurde de periode van onzekerheid van september 2015 tot januari 20178, toen gingen we naar de mediator voor de scheiding. Die toen toch maar niet doorging. Dat is nu ongeveer 1 jaar geleden, dus zo lang zijn we nu weer aan het opbouwen. En het gaat goed. Met wat mindere periodes natuurlijk, en vooral terugvallen van mij (omdat ik het vertrouwen volledig kwijt was, want ik had het niet zien aankomen, dus hoe kan ik weten dat het nu wel goed zit??). Maar al met al gaan we goed. Nu heb ik het gevoel dat we een soort 'plateau' bereikt hebben, even pas op de plaats, even uitrusten en dingen laten settelen. Maar ik merk dat we snel weer afglijden naar oud gedrag, daar hebben we het vorige week over gehad en nu pakken we de draad weer op.

Ach, elk verhaal is anders. We kunnen je onze verhalen vertellen, maar uiteindelijk ben jij degene die eruit haalt wat bij jou, bij jullie, past.

Wel nog een kleine waarschuwing: ik stond er net zo in als jij. Hem de ruimte geven om zichzelf te ontdekken. Ik kreeg hier vaak de raad om de druk op te voeren, en ik vond zelf eigenlijk ook dat ik meer voor mezelf op moest komen, eisen stellen, ik was het toch waard om voor te vechten?? Maar dat heeft altijd averechts gewerkt. De breekpunten waren steeds naar aanleiding van stappen die ik zette waar ik me zelf niet goed bij voelde. Dus volg je eigen gevoel. Als jij hem de ruimte kunt geven, doe dat dan. En dan kan het dus ook eindigen in een scheiding, dat gebeurde bij mij ook. Maar ik had anders het gevoel gehad dat ik die scheiding had geforceerd, en dat was nu niet het geval. Het was zijn besluit. En dat ik dan maar moest volgen voelde natuurlijk best hulpeloos, en daar baalde ik van, uiteraard. Maar harde eisen, op mijn poot spelen, het past niet bij mij. En ik ben uiteindelijk blij dat ik zoveel geduld heb gehad, ook toen het toch tot die scheiding kwam. Want het was wel mijn weg, mijn manier.

Sterkte.

Pennestreek

Dank je pennestreek om je verhaal te delen!

Blijven en kijken waar het schip strandt lijkt me prima, maar alleen als je met elke mogelijke uitkomst kunt leven.
Je krijgt hier adviezen van mensen wier relatie misschien (nog) niet helemaal goed is gekomen, het is iig ook niet verbroken.
Advies van mensen die bleven met alsnog uiteindelijk lege handen zal er vast anders uitzien.

Dat 'blijven' lijkt me alleen gezond voor jezelf als je toch kiest voor afstand, emotioneel loskomen.
Als je minder afhankelijk wordt van de keuze die je partner gaat maken. Als je daadwerkelijk ruimte gaat geven aan je partner om zijn keuze te maken, zijn puin te ruimen.

Dat was voor mij onmogelijk

Binnen de relatie emotioneel loskomen. Dat kan ook niet binnen mijn definitie van een relatie. Ik heb wel hard geknokt om mezelf te veranderen op de punten waar ikzelf last van had, en ik ben veel meer mijn eigen leven gaan leiden. Vriendschappen weer aangehaald en nieuwe opgebouwd, een coach gehad een jaar lang. Ik ben nu een stuk blijer met mezelf dan 3 jaar geleden. Dus het is niet dat ik alleen maar werkeloos toe heb gezien, af heb gewacht wat zijn beslissing zou zijn. Maar me emotioneel losmaken, nee, dat had ik niet gekund. En het is vast magisch denken, maar ik geloof echt dat als ik had losgelaten we nu echt definitief uit elkaar waren geweest.
Maar dat weet ik natuurlijk niet zeker.
Wat ik wel weet is dat mjin manier voor mij de enige goede manier was. Omdat ik het anders ontzettend moeilijk zou hebben met de gedachte dat ik de breuk zelf geforceerd had. Dus ik heb eindeloos geduld gehad. Maar het leverde me toch een scheiding op. Daar had ik geen vrede mee, ik denk ook niet dat ik er ooit vrede mee gehad zou hebben, omdat man nooit aan de relatie en/of aan zichzelf wilde werken, en de schuld voor een groot deel bij mij legde. Ik had wel vrede met mijn rol tot aan de scheiding en ook tijdens het scheidingsproces, wat heel snel en redelijk harmonieus verliep.

Maar nogmaals, dit is mjin verhaal, en er staan alleen al op dit forum tientallen andere verhalen. En het jouwe wordt weer anders. Mij hielpen al die verhalen vaak om te voelen wat ik niet wilde, en zo werd eigenlijk vanzelf het pad duidelijk. Al voelde dat in die tijd zelf helemaal niet zo, ik voelde me alsof ik verdronk en nergens vaste grond onder de voeten kon vinden. Vreselijk en wanhopig. Maar wel met het vertrouwen dat ik aankon wat er ook zou komen. Ik hoop dat jij dat vertrouwen in jezelf ook hebt of zult vinden.

Laat je in ieder geval niet aanpraten dat je een knoop door zou moeten hakken, of iets anders zou moeten doen dan je nu doet. Je doet het goed.

Pennestreek

Ik heb het ook enorm moeilijk om emotioneel los te komen van hem.
Ik zie dat ook als een deel van onze relatie.
Net zoals jij zegt moet ik wél proberen om zelfstandiger te worden, meer op mezelf te vertrouwen en niet bij alles denken dat hij het wel zal oplossen voor mij. Wat hij op dit moment ook absoluut niet kan. Ik probeer zoveel mogelijk te regelen en structuur te brengen binnen ons op zijn kop staande leven.

Ik regel ook zijn medicatie en dergelijke want zelf zou hij dat vergeten op dit moment.
Ook afspraken en dergelijke maken doe ik nu vooral zodat hij zo weinig mogelijk stress ervaart van bijkomstigheden.
Dat doe je gewoon voor elkaar vind ik.
En ik voel dat dit alles met kleine stapjes sterker en zelfstandiger maakt.

Ik kan me wel vinden in jouw manier van denken Pennestreek als ik het zo lees.

Gisteren is een redelijk rustige avond gebleven.
Hij zei wel dat hij weer geen gevoel heeft als we kussen en dat hij op dit moment niet van.me houd maar me wel graag ziet.
Ik weet dat ik hier zelf schuldig aan ben door hem zo onder druk te zetten eergisteren en te dwingen een keuze te maken.
Ik heb me hier gisteren ook voor verontschuldigt en hem verteld dat ik in de war ben door de op en neer gaande emoties en signalen die hij me geeft.
Hij geeft me dan een kus, maar zegt er verder niets over.

Daarnet is hij vertrokken om zijn 'truus' op te halen om samen bijna 1u alleen in de auto te zitten en de ganse dag samen te moeten werken.
Ik ben enorm bang, maar besef maar al te goed dat ik er enkel kan op vertrouwen dat hij de 'juiste' beslissing neemt.
Wat voel ik me rot en wat gaat de dag voorbij kruipen.

Bedankt voor de wijze woorden en de woorden van steun!
Doet deugd om te weten dat ik er toch niet compleet alleen voor sta.
Sterkte voor iedereen in deze situaties!

sterkte

Teksten als 'weer geen gevoel', 'op dit moment niet van je houden',.. alsof houden van een knopje is dat je aan en uit zet?

Mijn vrouw heeft geen moment beweerd géén gevoel meer te hebben voor me, of niet meer van me te houden. Ze voegde er in die tijd echter steeds aan toe 'maar niet zó, niet op de manier zoals het zou moeten', waarmee ze bedoelde dat ze wel van me hield, maar niet meer genoeg als minnaar, als haar man. Dat ze me niet dezelfde gevoelens kon teruggeven die ik voor haar had.

Als hij je enigszins serieus zou nemen zou hij ander vervoer voor haar regelen. De optimist kan denken: ze zitten een uur in de auto, ze kunnen 1 op 1 een goed gesprek hebben en hij kan haar heel duidelijk maken dat het eindig is, zoals hij blijkbaar op 20 juni aan haar kenbaar zou hebben gemaakt.

Blijf bij jezelf, maak jezelf los van hem en hou rekening met een scenario dat niet gaat eindigen zoals jij het nu graag zou willen, hoe moeilijk ook.

Zijn jullie nog in therapie trouwens? In het begin van dit draadje lees ik over 1 relatietherapie. Het is me niet heel duidelijk wiens idee dat was, en hoe lang geleden inmiddels, wat voor vorm van therapie. Anders zou ik zeggen, bel Martin eens als je in zijn buurt woont, zie eerdere linkjes. Niet eens zo zeer voor je relatie, maar voor jezelf, en voor je man om uit te vinden wat hij nou eigenlijk wil.

Bedankt voor je reactie en de steun!
Hij zegt dat hij op sommige momenten van mij houdt en dat het op andere momenten gewoon graag zien is.
Bij hem is het blijkbaar idd een knopje dat aan en uit gaat.
Hij had het eergisteren nacht al wat afgesloten tussen ons omdat ik hem zo onder druk had gezet met een keuze af te dwingen en daarom zijn die gevoelens nu weg zegt hij en hij weet niet of hij zich terug kan openstellen voor me.

Vanochtend hebben we wel geknuffeld en gekust bij het ontwaken vanuit zijn initiatief.
Mijn negatieve ik zag dit natuurlijk als een afscheid nemen.

Ik vond ook dat hij een andere oplossing kon zoeken ivm vervoer maar daar is hij niet sterk genoeg voor op dit moment geeft hij zelf aan om dit met zijn baas te moeten bespreken.
Hij ging me normaal iets laten weten als ze waren toegekomen maar tot hiertoe niets.
De verleiding is ENORM groot om zelf iets te sturen om te horen hoe het gaat maar mijn verstand weet dat dit fout zou zijn voor mijn ontwikkeling om onafhankelijk te worden van hem.

Eind mei hebben we idd een 1ste relatiegesprek gehad bij psycholoog. Op vraag van mij maar hij vond dit ok. Ergens midden juli hebben we normaal een 2de gesprek.

Wij wonen in België JJ ( Antwerpen)

Telefoontje

Net gebeld door mijn man!
Hij vond dat beter ipv te mailen.
Doet deugd om te weten dat hij er toch ook mee bezig is. Weet hoe ontzettend moeilijk is voor mij.

Ik weet dat ik nu geen mirakels moet verwachten maar dit sterkt me wel

Relatietherapie

Ik ben een groot voorstander van relatietherapie omdat die (als het goed is) gericht is op betere communicatie. Dat is altijd nuttig, of je nu samen blijft of niet. Ik zou aandringen op wekelijkse of desnoods tweewekelijkse gesprekken bij de relatietherapeut. In dit tempo wordt er niets opgelost.

Niki73

Niki73 ik zou ook graag korter op de bal spelen, maar dat is voor ons financieel jammer genoeg niet mogelijk.

Prioriteiten stellen

Dat is geen argument. Enig idee hoe duur een echtscheiding is?

top

Goed dat je niet zelf bent gaan appen of bellen. Hoe groot de drang ook is, laat het van hem komen.

Ik herken het duiveltje en het engeltje op je schouders wel hoor. Dat is wat ik eerder bedoelde met de focus van hem afhalen. Ook ik interpreteerde op een gegeven moment echt álle signalen die ik dácht te zien, tot grote frustratie bij mijn vrouw

Zo'n telefoontje kan je altijd dubbel uitleggen, positief en negatief. Ga uit van het positieve signaal dat hij geeft door te bellen en blijf tegelijkertijd sceptisch om jezelf niet teleur te stellen.

Therapie is wel erg belangrijk in jullie geval en ik zou inderdaad de frequentie verhogen. En beide partners moeten er natuurlijk voor kiezen, hij moet niet meegaan omdat jij dat verlangt, maar omdat hij het zelf zinnig acht. Opnieuw, niet zo zeer omdat het antwoord dan wordt 'jullie gaan weer samen verder en leven nog lang en gelukkig', maar al is het maar om elkaar recht in de ogen te kunnen kijken mocht het niet zo lopen als gehoopt.

En zoek echt een therapeut en vorm van therapie waarmee je een klik hebt. Voordat wij bij Martin uitkwamen hebben we er een hele rits -samen en apart- versleten. Therapeuten die vonden dat we 1x per week een uur moesten praten, gewoon foto's van vroeger moesten bekijken dan kwam het gevoel wel terug en om de intimiteit terug te brengen 'het' maar gewoon moesten doen. Soms erg simplistische oplossingen.

Ik ben dan ook erg sceptisch met therapeuten en het is dan ook wel typerend dat bij ons juist iemand een doorbraak wist te forceren die er niet direct voor doorgeleerd had, maar juist vanuit de eigen ervaring en assertiviteit wist te werken, bij ons thuis op de bank en niet in een 45 graden stoelopstelling therapeutenkamertje.

De grootste therapeut was overigens mijn moeder die haar nieuwe inzichten heeft gegeven vanuit haar eigen levenservaringen.

Idd, therapie

Want niets is moeilijker dan zelf ingesleten patronen te doorbreken. Omdat je die zelf niet (meer) ziet. En een derde erbij zorgt ervoor dat gesprekken niet ontaarden of scheef lopen. Open communiceren in een situatie waar de relatie niet meer lekker loopt, en zeker waar er sprake is van ontrouw, is ontzettend moeilijk. Omdat je elkaar niet meer durft te vertrouwen, durf je niet meer echt open te zijn. Een goede therapeut vraagt door en prikt door.
Wij hebben goede ervaringen met EFT (Emotionally Focussed Therapy), echtgenoot is nu zelf nog regelmatig bij onze therapeut.

Inderdaad heel goed dat je zelf niet hebt geappt of gebeld, en ik vind het ook positief dat je man het uit zichzelf heeft gedaan.

Sterkte verder vandaag.

Doemgedachten

Is er iemand die weet hoe je doemgedachten onder controle kan houden zodat ze 'leefbaar' worden?
Ik bedoel bv niet meteen denken dat hij ergens anders zit of dergelijke als hij niet meteen iets terug stuurt of wat later thuis is?
Ook al invulling geven aan elke uitdrukking van zijn gezicht, de woorden die hij gebruikt onnodig gaan analyseren?
Denk dat JJ dat ook bedoelde met de focus afhalen van partner.

Toen ik het net wist moest ik deze er gewoon uitgooien tegen hem ( verwijten) en kregen we natuurlijk enorme ruzie en spanningen.
Nu kan ik ze de meeste tijd voor mezelf houden, maar kost enorm veel energie en maakt dat mijn humeur vaak niet goed is tegen de tijd dat hij thuis komt ( door alles wat hij zogezegd allemaal heeft gedaan in mijn hoofd).